Mercurials

Shrine (EP)

Self Released (2021)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 01/04/2021
Ένα EP με ατμόσφαιρα soundtrack και δράση αγχολυτικού

Τι δουλειά έχει ένας doomster στις ψυχεδέλειες, στον ήχο ενός organ και σε μια semi gothic ατμόσφαιρα; Λογικά θα χαλαρώνει και θα ηρεμεί από το ογκώδες και θρηνητικό άλλο του μισό. Δικαίως. Ο Quentin Aberne και η εδώ παρέα του έχουν κάνει ομορφιές: Από το χειροποίητο artwork του κημπορντίστα και τη μοναδική καλλιτεχνία του για κάθε σύνθεση, μέχρι το "Ocean Of White Light", που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του EP αυτού. Το "Shrine" είναι κυρίως ψυχεδελικό ροκ με επιμέρους highlights όπως η film noire τρομπέτα στο "There Died A Myriad" των 13 και κάτι λεπτών, όπως η μπασταρδεμένη gothic / western χροιά στα φωνητικά και η χρήση των πλήκτρων εν είδει organ. Το παν μέτρον άριστον λειτουργεί υποδειγματικά εδώ, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια soundtrack ατμόσφαιρα, ντοκυμαντερίστικη. Ένα αγχολυτικό EP; Ναι, αυτό θαρρώ του ταιριάζει γάντι.

  • SHARE
  • TWEET
  • Gengis Khan

    Colder Than Heaven

    Steel Shark (2021)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 02/04/2021
    Ιταλικό heavy/power, πιστό στα Grave Digger πρότυπα του είδους

    Δεύτερος δίσκος για τους Ιταλούς Gengis Khan, οι οποίοι επιστρέφουν με νέα δουλειά οκτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ξεπερνώντας το κοινότυπο όνομα, που για μια στιγμή με ώθησε να θεωρήσω πως ίσως είχαμε να κάνουμε με μια νεκρανάσταση/σχίσμα των πρώιμων Tokyo Blade (οι οποίοι ήταν γνωστοί αρχικά ως Genghis Khan) - καμία σχέση ευτυχώς ή δυστυχώς - οι Ιταλοί επιδίδονται σε ένα μελωδικό, στιβαρό και στακάτο heavy/power, κοντινό στα γερμανικά πρότυπα του είδους. Μεταξύ μας, κάτι παραπάνω από κοντινό βασικά, αφού το "Colder Than Heaven" ακούγεται σαν κάποιο χαμένο Grave Digger άλμπουμ από την περίοδο που οι τελευταίοι είχαν ακόμη έμπνευση, με τη φωνητική ομοιότητα του Frank Leone με τον Chris Boltendahl να είναι εμφανέστατη. Ωραίο μεν, τυπικό στα όρια του κοινότυπου δε, το υλικό του δίσκου ακούγεται αβίαστα από τους πιστούς ακροατές του είδους, βάζοντας - άθελα του - δύσκολα στους Γερμανούς βετεράνους που σύντομα θα επιστρέψουν με νέα δουλειά.

    YouTube

  • SHARE
  • TWEET
  • Poison Ruin

    Poison Ruin II

    Self Released ()
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 05/04/2021
    Αναρχία στον Μεσαίωνα!

    Η δεύτερη κασέτα των Poison Ruïn από τη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α., εν πολλοίς συνεχίζει, και επαυξάνει, πάνω στα πεπραγμένα της ομώνυμης, περσινής πρώτης. Το ενδιαφέρον αυτό project, συνδυάζει (peace) punk rock, post-punk και γερές δόσεις dungeon synth, τα βουτάει σε ένα, εκπληκτικά ταιριαστό, μουντό, lo-fi περιτύλιγμα, δημιουργώντας μια απροσδόκητα ταιριαστή σύμπραξη. Η αισθητική, που επεκτείνεται από το artwork μέχρι τους στίχους, των Poison Ruïn, φαντάζει ικανή, αν προσεγγιστεί δίχως ταμπού, να καθηλώσει. Τα δεκαέξι λεπτά είναι αρκετά ώστε να αποκαλυφθούν εξαιρετικά riffs, leads και κυρίως φωνητικά (αυτό το "Doppelganger" με τη ρεφραινάρα του είναι μόνιμα στο repeat), τα οποία, αντηχούν, παραδόξως ιδιαίτερα αποτελεσματικά τον στόχο του δημιουργού. Το μουσικό σκέλος, σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρική, και συχνά ριζοσπαστική, προσέγγιση πάνω στις εν λόγω θεματικές, η οποία εσχάτως εμφανίζεται και στο metal, εγείρει μελλοντικές προσδοκίες. Εδώ, πιθανώς να κρύβεται μια μελλοντική έκπληξη για τους ανυποψίαστους. Και οι δύο κασέτες θα κυκλοφορήσουν ως ντεμπούτο LP από την Urge Records.

    Bandcamp

     

  • SHARE
  • TWEET
  • Grey vs Gray

    An Ordinary Couple (EP)

    Nun Records (2021)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 06/04/2021
    Post-modern soundtrack for the soul

    Υπάρχει μια ελληνική ταινία μικρού μήκους με τον εύγευστο τίτλο "Σουτζουκάκια" που μιλάει όμως για κάτι προφανώς βαθύτερο και όχι τόσο προφανές. Πρόκειται για την ιστορία ενός εσωστρεφή αρχιτέκτονα που η ονειρική ζωή του μετατρέπεται εν τέλει σε έναν post-modern εφιάλτη. Και η μουσική των Grey vs Gray συνοδεύει ηχητικά αυτή τη μετάβαση στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της ταινίας. Είναι η ιστορία δύο κόσμων, του πραγματικού και του φανταστικού υλοποιημένη με νότες και ρυθμούς progressive, post, alternative που λειτουργούν στο υποσυνείδητο ως ένας καμβάς που κινούνται ο Παναγιώτης και η Λένα της ιστορίας μας. Χωρίς το οπτικό ερέθισμα, η μουσική από μόνη της μπορεί και δίνει υπόσταση στην ιστορία. Σαν νανούρισμα ο ρυθμός του "The Dream" όταν ο ήρωας μας παραπονιέται ότι δεν μπορεί να ονειρευτεί πλέον. Σκοτεινό και όμορφο με στιγμές που παραπέμπουν μέχρι και σε black το "The Knife" με πολύ καλή δουλειά στα drums από τον Theo Christodoulou. Οι Grey vs Gray ως concept μπάντα είναι storytellers αλλά που προσπαθούν να πάνε ένα επίπεδο παρακάτω μέσα στα βάθη της ψυχής των ηρώων τους. Το "Bad Moment" είναι ένα μοντέρνο electroprog soundtrack που συνοδεύει τη μάχη των ηρώων μας και μαζί με το ονειρικο "Any Day" είναι οι καλύτερες στιγμές αυτού του μικρού post-modern soundtrack μιας ταινίας που ίσως θα αποκτήσει ένα ακόμα layer νοήματος όταν δούμε και τα "Σουτζουκάκια".

  • SHARE
  • TWEET
  • Terminal Bliss

    Brute Err/ata

    Relapse (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 07/04/2021
    Καταιγιστικό, σύγχρονο, extreme hardcore ικανό να αποτελέσει το soundtrack της (οποιασδήποτε) χρονιάς

    Τα σχεδόν έντεκα λεπτά που διαρκεί το "Brute Err/ata" των Terminal Bliss είναι υπέρ-αρκετά για να αποτελέσουν μια ολοκληρωμένη γνωριμία με την πάρτη τους. Μέλη των Pg.99, Darkest Hour, Iron Reagan και City of Caterpillar, αποφάσισαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να τιμήσουν τις, άκρως ενδιαφέρουσες, επιρροές τους. Οι Terminal Bliss ενώ φαινομενικά φαντάζουν ως το ιδανικό safe space για μια εκτονωτική σύμπραξη, καταλήγουν να ηχούν ιδιαιτέρως αιχμηροί, ηχητικά και θεματικά. Το, σχεδόν χαοτικό, extreme hardcore τους, βάζει στο στόχαστρο κάθε θεσμό της αμερικανικής κοινωνίας, με τρόπο που συχνά αγγίζει σουρεαλιστική ή sci-fi προσέγγιση. Οι δέκα συνθέσεις είναι άδικο να χαρακτηριστούν απλά οργισμένες. Ο ισοπεδωτικός τους αέρας μπορεί να γονατίσει και extreme metal μπάντες. Είναι ακραίες με όλη τη σημασία της λέξης, ενώ οι σποραδικές περίτεχνες συγχορδίες, τους επιτρέπουν να αναπνέουν και να διαχωρίζονται. Τρομάζω στην ιδέα του πως θα ακούγονται ζωντανά.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Anna B Savage

    A Common Turn

    City Slang/Rockarolla (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 08/04/2021
    Μια πραγματικά εκπληκτική νέα φωνή, τα υπόλοιπα θα τα δούμε εν καιρώ

    Είναι ολοκληρωτικά δίκαιο και λογικό να βλέπεις το ντεμπούτο της γλυκύτατης Anna B Savage να στρέφει πάνω του το ενδιαφέρον του κοινού. Γνήσιο τέκνο της νεότερης folk σκηνής του Λονδίνου, η Anna είναι προικισμένη με μια φωνή εκπληκτικής χροιάς και χρώματος, που σίγουρα κουβαλάει πάνω της αυτόν τον αέρα του κλασικού. Το φλογερό της vibrato και οι βιωματικές ερμηνείες εγγυώνται ότι δεν θα σταματήσεις να τη «χαζεύεις». Από την άλλη, η indie folk της είναι συνθετικά ενδιαφέρουσα αλλά σταδιακά συνειδητοποιείς ότι θα ήθελες και κάτι ακόμα, εκτός από τη μαγευτική της φωνή. Είναι δεδομένο ότι αν γεννήσει και μερικά μεγάλα τραγούδια, θα σαρώσει τα πάντα. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, το "A Common Turn" είναι κάτι παραπάνω από άλμπουμ-νικητής. Σε στιγμές ανατρίχιασα, σαν να ακούω μια νέα, θηλυκή έκδοση του Tim Buckley. Αυτό το κοπλιμέντο θα πρέπει να αρκεί...

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Sunami / Gulch

    Split

    Triple B Records (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 09/04/2021
    Η συνέχεια μιας υψηλής πτήσης και το διαφαινόμενο ξεκίνημα μιας άλλης

    Οι Gulch έχουν τέτοιο hype πλέον στον χώρο του hardcore που είναι αδύνατο να μην ασχοληθεί κανείς με το οτιδήποτε κυκλοφορούν. Πριν από λιγότερο από ένα χρόνο, συγκλόνισαν και τους αμύητους με το "Impenetrable Cerebral Fortress". Τώρα, επανέρχονται με δύο νέες συνθεσάρες στο split με τους, συντοπίτες, Sunami, με τους οποίους μοιράζονται και μέλη. Συνεχίζοντας σε αυτό το μανιακό άλεσμα κάθε παρακλαδιού του extreme ήχου, προσφέρουν το μοναδικό (και riff heavy) τους metallic hardcore γενναιόδωρα στο κοινό, που ακόμη αδυνατούμε να χωνέψουμε τα πρόσφατα πεπραγμένα τους. Οι έτεροι Sunami, κινούνται σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια, αν και τα αδυσώπητα breakdowns γονατίζουν, τόσο φωνητικά όσο και ηχητικά. Βέβαια, το "Step Up" αφήνει υποσχέσεις για το επερχόμενο ντεμπούτο τους μέσω της Triple B. Όχι απλά ένα ακόμη split.

    Bandcamp (Gulch / Sunami)
    YouTube

  • SHARE
  • TWEET
  • Thumbscrew

    Never Is Enough

    Cuneiform Records (2021)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 12/04/2021
    Τρίο σε πειραματικό αυτοσχεδιασμό

    Οι Tomas Fujiwara (κρουστά, τύμπανα), Mary Halvorson (κιθάρες) και Michael Formanek (μπάσο, κόντραμπάσο) παρουσιάζουν έναν απίθανο αυτοσχεδιασμό. Τους έγραψα με αυτήν τη σειρά γιατί νιώθω ότι η επιρροή του καθενός στην πορεία και στην εξέλιξη των ας πούμε συνθέσεων είναι βάσει αυτής της ιεραρχίας. Οι εννιά συνθέσεις της κυκλοφορίας, έχουν μοιραστεί ισόποσα. Εννοώ ότι ο καθένας έχει δημιουργήσει τρεις από αυτές. Τα δάχτυλα και των τριών χαϊδεύουν απίστευτα τα όργανα. Είναι πολύ όμορφο και ταυτόχρονα ήρεμο (παρά τους πειραματισμούς) το άκουσμα αυτών των δημιουργιών. Το συναίσθημα βέβαια που σου αφήνουν είναι κάπως στενάχωρο και θα έλεγα μελαγχολικό. Τα κοψίματα, τα γυρίσματα και οι αλλαγές του παραπέμπουν σε ψυχεδελικού rock συνθέσεις, μέχρι και progressive metal ακούσματα. Πρόσεξε, δεν θα ακούσεις αυτά τα είδη εδώ, αλλά θα τα αφουγκραστείς, από πίσω. Διαφορετική avant-garde jazz.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Indigo Sparke

    Echo

    Sacred Bones Records (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/04/2021
    Κάπως έτσι θα ακουγόταν η Emma Ruth Rundle αν δεν ήταν μεταλλού

    Εντάξει, ο παραπάνω συνειρμός ίσως γεννήθηκε λόγω Sacred Bones. Ίσως και για να τραβήξω λίγο το ενδιαφέρον σου. Είναι πάντως γεγονός ότι το ντεμπούτο αυτής της κοπέλας από την Αυστραλία περικλείει θαυμάσια indie folk και μοιάζει να κλειδώνει μέσα της μια ακατανόητη μαγεία. Η Indigo είναι όσο καλή όσο και οποιαδήποτε άλλη καλή τραγουδίστρια, υπάρχει όμως κάτι στις ερμηνείες της που σε μαγνητίζει απόλυτα και κάτι που σε τραβάει βαθιά μέσα στις ιστορίες της. Υποθέτω ότι πρόκειται για το πραγματικό βίωμα, αυτό που ξεχωρίζει την τέχνη από το προϊόν. Η μουσική είναι εξίσου μελετημένη και συνετή και οι μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις είναι απολύτως εύστοχες. Το "Echo" είναι γεμάτο καλά τραγούδια κι είναι ένας δίσκος που στην σωστή στιγμή, στην κατάλληλη διάθεση και με τον κατάλληλο φωτισμό, είναι ικανός να κάνει θαύματα.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Johan G. Winther

    The Rupturing Sowle

    Pelagic Records (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 14/04/2021
    Άκουσμα μοναχικό, κινηματογραφικό, παραδομένο στο λυκόφως

    Γνωρίζουμε τον Johan G. Winther από τους Scraps Of Tape, τους φοβερούς Blessings κι από τους Barrens που έκαναν εντυπωσιακή νέα είσοδο πέρσι στον post rock κόσμο. Γνήσιος μουσικός χαμαιλέοντας ο Johan, εδώ μας παραδίδει ένα soundtrack-ικό ακουστικό άλμπουμ, πιστό στις σέπια αποχρώσεις του εξωφύλλου και στη μοναξιά που υπόσχεται η καλύβα στο δάσος. Αυτή βέβαια η dark folk δεν είναι «παραδοσιακή». Έχει έναν κινηματογραφικό χαρακτήρα, παράξενες ενορχηστρώσεις και αρκετούς ήχους που παραπέμπουν σε σύγχρονα πειραματικά άλμπουμ. Στο τέλος όμως, αυτό που μένει είναι ένα όμορφο εσωτερικό ταξίδι, ένα από αυτά που δεν υπόσχονται λύτρωση αλλά αυτογνωσία. Μέσα στην απρόβλεπτη του ορχηστρική αφηγηματικότητα, το "The Rupturing Sowle" αποδίδει το φως και το σκοτάδι, παραμένει όμως, αλώβητο, στο λυκόφως.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Sörceress

    The Four Centaurs

    Self Released (2021)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 15/04/2021
    Maiden-ικό cult metal με ένα από τα πιο cringe εξώφυλλα που θα αντικρίσεις φέτος

    Φαντάζει σαν κάποιου είδους αξίωμα για τον heavy metal χώρο, το γεγονός πως όταν βλέπεις εξώφυλλο στα όρια του cringe, πιθανότατα έχεις να κάνεις με κάποιο άλμπουμ που μουσικά αξίζει και με το παραπάνω. Βάζοντας στην κουβέντα και την καταγωγή των Sörceress, οι οποίοι εφορμούν από την τιμημένη Κολομβία της Λατινικής Αμερικής, καταλαβαίνει κανείς ότι το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο πολύ εύγλωττα (διακρίνοντας το προαναφερθέν εξώφυλλο) ονομάστηκε "The Four Centaurs", καλύπτει όλες τις προϋποθέσεις για να τραβήξει μουσικά την προσοχή μας.

    Με μια «κοχονάτη», τίμια παραγωγή που αφήνει το υλικό να ανασαίνει, τις γνωστές - άγνωστες επιρροές από πρώιμους Iron Maiden, ακόμη πιο πρώιμους Helloween, Riot και τα συνήθη NWOBHM σχήματα να τους φέρνουν κοντά με τους Enforcer ("Muere Por El Diablo" λέμε και κλαίμε) και λοιπές traditional metal revival μπάντες, και με τη διάθεση να αποδείξουν πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στους ακροατές πως «το έχουν» να οδηγεί πολλές φορές σε όμορφες υπερβολές (κυρίως ερμηνευτικά), οι Κολομβιανοί αποδίδουν ένα ευδιάθετο, ευκολοάκουστο άλμπουμ κλασικού metal. Για πολλούς, σίγουρα όχι ακόμη, αφού η περίπτωση τους «φωνάζει» πως χρειάζεται καθοδήγηση για να πάει στο επόμενο επίπεδο. Αν τους «τσιμπήσει» κάποια ικανή δισκογραφική και ασχοληθεί μαζί τους, θα δούμε όμορφα πράγματα στο μέλλον. Αν όχι, το Maiden-ικό τους cult metal θα αφορά κάποιους και θα τους ορίσει κάποτε ως σεβαστό ημιάγνωστο όνομα στο λατινοαμερικάνικο underground.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Phantom Elite

    Titanium

    Frontiers Records (2021)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 16/04/2021
    Ανάμεσα στο symphonic και το modern με χαλασμένη πυξίδα

    Σε μία εποχή που η εμπορική πλευρά του ατμοσφαιρικού ήχου μοιάζει να αρνείται πεισματικά να κοιτάξει μπροστά, η μνήμη των After Forever θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς. Το υποτιμημένο στάτους των Ολλανδών ίσως φαίνεται πλέον πιο ισορροπημένο λόγω της Floor Jansen. Η πραγματική αναγνώριση ωστόσο μάλλον δεν θα έρθει ποτέ. Ο συνδυασμός συμφωνικών μοτίβων με σύγχρονη προοδευτική λογική είχε μια φρεσκάδα που δεν ξεθώριασε στο πέρασμα του χρόνου. Δεν υπάρχουν πολλοί στον χώρο που να πέτυχαν κάτι αντίστοιχο. Οι Phantom Elite είναι από εκείνους που συνεχίζουν τη συνταγή, ακόμα κι αν στο δεύτερο LP δεν έχουν βρει εντελώς τα πατήματά τους. Η παρουσία του Sander Gommans πίσω από το εγχείρημα λέει αρκετά. Κομμάτια σαν το ομώνυμο δείχνουν ότι το περιεχόμενο υπάρχει. Οι ικανότητες της Marina La Torraca και της ομάδας της δεν σηκώνουν αμφισβητήσεις. Αν καταφέρουν να πετύχουν τις σωστές ισορροπίες για ένα συμπαγές σύνολο, ιδανικά και μια πιο οργανική προσέγγιση στην παραγωγή, θα έχουν κάθε λόγο να ξεχωρίσουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Altar Of Eden

    Chimeras

    Sound Grotesca (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 19/04/2021
    Μερικές φορές, το post-punk οφείλει να ηχεί επιθετικό και όχι μόνο αυτοκαταστροφικό

    Η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα των Altar Of Eden από το Austin του Texas τους βρίσκει να συνεχίζουν να ενδίδουν στο θορυβώδες και απειλητικό τους post-punk. Η παραγωγή, συνειδητά κακοτράχαλη, όπως και στο έτερο διαμαντάκι των Poison Ruin, δίνει μια διεστραμμένη οπτική πάνω στον, βγαλμένο από τους πιο απόκοσμους Bauhaus, όσο και αν το αρνούνται, ήχο τους. Οι, εκπληκτικοί, πρώιμοι Killing Joke φέρονται να συναντούν τους Christian Death, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τέκνο. Το μπάσο και τα μονολιθικά τύμπανα εντείνουν το βαρύ κλίμα, οι κιθάρες δεν ενδιαφέρονται για καμία ωραιοποιημένη αντίληψη περί εύπεπτης μελωδίας, και συχνά η εφιαλτική ατμόσφαιρα αντηχεί πιο new-wave σκηνικά. Το θέμα όμως είναι, πως το "Chimeras", στα 20 λεπτά του, και έως ότου η ψαλμωδία σημάνει την λήξη, αναβλύζει πνευμάτων αρχέγονου κακού, στοχεύοντας στην επίθεση και όχι στον αυτοτραυματισμό. Μερικές φορές, το post-punk οφείλει να ηχεί εξίσου επιθετικό. Όσο είστε εδώ, ενδώστε και στο ντεμπούτο τους "The Grotto Screams" το οποίο πρόσφατα επανεκδόθηκε.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • La Morte Viene Dallo Spazio

    Trivial Visions

    Svart Records (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/04/2021
    Λίγο πιο ενδιαφέροντες από την τυπική σου psych/horror μπάντα

    Δεν γνώριζα τίποτα γι αυτό το σχήμα από το Μιλάνο, η σφραγίδα της Svart όμως εγγυήθηκε για μια θετική πρώτη εντύπωση. Και δικαίως: πρόκειται για ένα γκρουπ άμεσα εμπνευσμένο αισθητικά από τα horror movies της δεκαετίας του '70, - αλίμονο, βρίσκονται στην κοιτίδα! - επιπλέον όμως καταφέρνουν να ενσωματώσουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία. Αναμενόμενα είναι το space στοιχείο, η ψυχεδέλεια, το prog και το occult. Μη-αναμενόμενη είναι μια πεντανόστιμη μαυρίλα που κρατάει την μπάντα αρκετά κοντά στο metal και υπονοεί σε στιγμές ακόμα και black metal αναφορές. Το "Trivial Visions" είναι γεμάτο ωραίες ιδέες και μελωδίες, κυριαρχείται δε από την παρουσία, τη φωνή και τα Theremin της τραγουδίστριας Melissa Crema. Ο θάνατος έρχεται από το διάστημα λοιπόν, και το "Trivial Visions" είναι σαν ένα καλό, χορταστικό και αποτρόπαιο b-movie.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Körd Värld

    Total Distortion EP

    Kibou Records (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 21/04/2021
    Σουηδικό hardcore/crust υψηλής ποιότητας και ενεργητικότητας από δύο μουσικούς που το κατέχουν άριστα

    Οι Körd Värld είναι ένα νέο project των Charlie Claesson (Anti-Cimex, Driller Killer, PI$$ER, Bring The Drones, Knife For An Eye, The Partisans) και James Domestic (The Domestics, PI$$ER, Tokyo Lungs, Bring The Drones, CABRO, Hazard Profile). Οι δυο τους, όπως γίνεται αντιληπτό, έχουν συνεργαστεί πολλάκις στο παρελθόν σε διάφορα σχήματα της Kibou Records, όμως το ντεμπούτο επτάιντσο των Körd Värld βαράει κάπως διαφορετικά. Ο Claesson, αναλαμβάνει τα τύμπανα και υπενθυμίζει γιατί οι Anti-Cimex και όλα όσα ηχογράφησαν παραμένουν μοναδικά σε αυτό το ιδίωμα. Ο Domestic φροντίζει, στα έγχορδα και τα φωνητικά να δώσει ένα πιο προσωπικό ύφος στις τέσσερις συνθέσεις του "Total Distortion".

    Κατά αυτόν τον τρόπο, το αρχετυπικό στυλ των Anti-Cimex του "Empty Vessel" καταφέρνει, συνδυάζοντας και επιρροές από Poison Idea και τα προσωπικά σχήματα του Domestic. Το "Ego>Lives" είναι η καλύτερη στιγμή του EP με τα κοφτερά του leads, το μπάσο και τη rock ‘n’ roll αύρα του. Το εναρκτήριο "Paranoid" είναι αρκούντως διεστραμμένο για να σε κάνει να εθιστείς μονομιάς. Το ομότιτλο δε, αντί να παρουσιάσει σημάδια επαναληψιμότητας, βασίζεται πάνω στο αδυσώπητο d-beat του μέγιστου Claesson και απλώς συνεχίζει την ισοπέδωση. Οι Körd Värld δεν είναι απλώς μια ευκαιρία να αναπολήσουμε ξανά τα πεπραγμένα των Σουηδών, αλλά και ιδανική αφορμή για κάποιο αμύητο να εισέλθει στη δισκογραφία των άλλων projects των μελών και της Kibou. Και φυσικά, να ακούει αυτά τα τέσσερα τραγούδια σε επανάληψη, γιατί, είναι, απλώς, τόσο μα τόσο σωστά.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Pino Palladino & Blake Mills

    Notes With Attachments

    A New Deal Records / Impulse! Records (2021)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 22/04/2021
    Παράξενη συνύπαρξη που φέρνει μια παγκόσμια και μοντέρνα fusion jazz

    Ο Pino Palladino είναι αυτό που λέμε σεσιονάς μπασίστας και έχει παίξει με τους Elton John, D'Angelo, Eric Clapton, Phil Collins, The Who, Jeff Beck, Herbie Hancock και John Mayer. Έχει συνεργαστεί και δημιουργήσει μαζί με Adele, Ed Sheeran, Harry Styles και Jacob Collier. Χωρίς κανένα κόπο το μπάσο του μπορεί να ταιριάξει σε jazz, funk, soul, rock αλλά και pop μουσικές. Από την άλλη ο Βlake Mills είναι περισσότερο γνωστός για τις παραγωγές στους Fiona Apple, Perfume Genius, Phoebe Bridgers και Bob Dylan. Εδώ όμως παίζει σιτάρ, κρουστά, synth, τύμπανα, κιθάρες, φλάουτο και μερικά ακόμα όργανα που ούτε το όνομά τους δεν γνωρίζω. Στις συνθέσεις τους υπάρχουν άλλοι 13 μουσικοί με σαξόφωνα, βιολιά και λοιπά όργανα που μπλέκουν ακόμα πιο όμορφα τους ήχους. Τελικά οι μουσικές εδώ κινούνται από την Αφρική, περνάνε στην Αμερική με funk διαθέσεις, κλείνουν το μάτι στην ευρωπαϊκή nu-jazz και καταλήγουν στην Κούβα εξερευνώντας στην πορεία ότι μπορείς να φανταστείς. Είναι πραγματικά όσο fusion πάει!

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Revenant Marquis

    Below The Landsker Line

    Inferna Profundus (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 23/04/2021
    Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της αναβίωσης του raw black metal αυξάνει τη μελωδικότητα και δικαιώνεται

    Σχολιάζοντας, φιλοξενούμενος στο Underground Express, τα πρόσφατα πεπραγμένα της Inferna Profundus είχα αναφερθεί στον (τότε) επικείμενο νέο δίσκο του Revenant Marquis. Το raw black metal solo project, τα τελευταία χρόνια με τις απανωτές του κυκλοφορίες κατάφερε να αποτελεί μια αξιοσημείωτη, και κυρίως αξιόλογη, δύναμη στη γενικότερη αναβίωση αυτού του τόσο αντικοινωνικού παρακλαδιού. Ο νέος του δίσκος, "Below The Landsker Line", ένα χρόνο μετά το άκρως ενδιαφέρον "Youth In Ribbons", τον βρίσκει να εντείνει τη μελωδική πλευρά της μπάντας. Μάλιστα, ο τρόπος, που, οι βγαλμένες από τους εφιάλτες των Negative Plane, μελωδίες τα συνθέσεων, δένουν άψογα με τη γενικότερη δύσβατη ατμόσφαιρα, προσφέρει, ένα διαφοροποιημένο και ασυνήθιστο πιθανώς, εξόχως μοναδικό όμως αποτέλεσμα. Ο ρομαντισμός, ο αποκρυφισμός, μια βουβή ταινία εξπρεσιονιστικού τρόμου, της οποίας οι κραυγές αντηχούν εντός του μυαλού και όχι στον αέρα, ενυπάρχουν στις έξι αυτές συνθέσεις. Θεωρώ αρκετά δύσκολο, λάτρεις αυτής της πτυχής του ήχου να μην συγκινηθούν με κομμάτια όπως το "Haverfordwest" ή το απίθανο "Geist Unbaptised". Ο Revenant Marquis αντιλαμβάνεται πλήρως την πραγματική δυναμική αυτού του ήχου και τη δαμάζει όπως ακριβώς επιθυμεί.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Nightfyre

    Shattered Lands

    This Charming Man Records (2021)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 26/04/2021
    Η γερμανική ελπίδα του παραδοσιακού heavy metal μας καλεί και πάλι

    Απρίλιος 2021: "Oh tear - stained queen, why are you so far away from home, look back and see, the far you went away from hooome". Δύο χρόνια πριν οι Γερμανοί ντεμπουτάρουν και συστήνονται στο heavy metal με έναν λιτό, δωρικό και απέριττο τρόπο. Το ίδιο και το αυτό κάνουν και με το φετινό τους EP, με κοινό αποτέλεσμα, το ευήκοον του πράγματος. Οι επόμενες γραμμές θα μπορούσαν να αποτελούνται μόνο από τα ρεφρέν των τραγουδιών, τόσο διαβολικά πιασάρικα είναι. Τόσο έντονα αποτυπώνονται στο μυαλό, με την όποια απλότητα τα χαρακτηρίζει. ΄Ενα ηχητικό σφηνάκι δεκαεννέα λεπτών με τη μελωδία πρωταγωνιστή, ένα EP άκρως ριφάτο, φτιαγμένο για αυτό που πεθυμήσαμε όσο τίποτε άλλο, τις συναυλίες. Αντικαταθλιπτικό heavy metal με δοσολογία πρωί - μεσημέρι - βράδυ. Πάμε αλάνια μου: "Take me to shattered lands, to fight against the inner evil, take me to shattered lands, doomsday for the world you live in".

  • SHARE
  • TWEET
  • The Pale White

    Infinite Pleasure

    AWAL (2021)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 27/04/2021
    ​Infinite boredom

    Υπήρχε πολύ hype και αναμονή στα social media και μεταξύ των μυστών της indie, rock μουσικής γενικότερα, στο νησί (Βρετανία) για το ντεμπούτο της τριάδας από το Newcastle. Οι συγκρίσεις -ειδικά με τους Queens Of The Stone Age- πολλές αλλά μπορώ άνετα να πώ με τις πρώτες ακροάσεις του "Infinite Pleasure" ότι με εξαίρεση την desert αισθητική σε μερικά κομμάτια η σύγκριση δεν μπόρεσα να καταλάβω από που συνάδει είτε ως έμπνευση ή ως επιρροή. Σίγουρα είναι ευδιάκριτη η φιλοδοξία για μεγάλα hooks για αρένες και για νεανίες να ιδρώνουν χορεύοντας κομμάτια όπως το "Confession Box" ή το "Sonder". Το "Nothing Lasts Forever" θα το βάζουν στα rock ραδιόφωνα ίσως σαν κάτι ψαγμένο αν και προσωπικά το βρήκα χλιαρό. Εξαιρέσεις που ευχαριστήθηκα είναι το dark και βαρύ mood που βγάζει το πρώτο και ομότιτλο "Infinite Pleasure" όπως και το single "That Dress" που θυμίζει σίγουρα τους Queens τόσο ηχητικά όσο και το πόσο φαντάζομαι γουστάρει ο τραγουδιστής Adam Hope τον Josh Homme. Συνθέσεις που έχουν δυνατότητες αλλά δεν συναρπάζουν περισσότερο από να ακούγονται σε ραδιόφωνα σαν trendy ή σε μαγαζιά με ρούχα που θέλουν να φαίνονται hip.

  • SHARE
  • TWEET
  • Primal Fear

    I Will Be Gone

    Nuclear Blast (2021)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 28/04/2021
    Μια κυκλοφορία που κερδίζει χρόνο και κρατά εύκολα και άκοπα τους Γερμανούς στην επικαιρότητα

    Για τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας τα έχουμε ξαναπεί, καθώς και για τις κυκλοφορίες που βγαίνουν απλά για να βγουν, δίχως να προσφέρουν στην ουσία κάτι νέο στη δισκογραφία της εκάστοτε μπάντας. Έτσι, το συγκεκριμένο EP δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, αποτελούμενο ως επί το πλείστον από τραγούδια που παρουσιάστηκαν ξανά σε κάποιες από τις εκδόσεις του πολύ καλού περσινού "Metal Commando". Κράχτης του, η συμμετοχή της Tarja Turunen στην ομότιτλη μπαλάντα, σε ένα όμορφο ντούετο με τον Ralf Scheepers, το οποίο κολακεύει ακόμη περισσότερο την ήρεμη στιγμή του πιο πρόσφατου full length του σχήματος. Κατά τα λοιπά, το ότι οι Γερμανοί heavy/power metallers είναι από τις μπάντες του είδους με την πιο συνεπή δισκογραφία είναι ευρέως γνωστό, μα τέτοιες κινήσεις απλώς κερδίζουν χρόνο και τους κρατούν στην επικαιρότητα εύκολα και άκοπα.

  • SHARE
  • TWEET
  • Charles Lloyd & The Marvels

    Tone Poem

    Blue Note Records (2021)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 29/04/2021
    Κιθάρες και σαξόφωνα

    Αυτός ο θείος που βλέπεις στο εξώφυλλο είναι ο τεράστιος σαξοφωνίστας (και φλαουτίστας) Charles Lloyd. Αν ψάξεις τη δισκογραφία του θα εντυπωσιαστείς. Είναι πλέον 83 χρονών. Μαζί του ως The Marvels είναι οι Bill Frisell (κιθάρα), Greg Leisz (pedal steel κιθάρα), Reuben Rogers (μπάσο) και Eric Harland (τύμπανα) και μαζί κυκλοφορούν την τρίτη τους δουλειά. Με πολύ γενικούς όρους, αυτή η κυκλοφορία μπορεί να θεωρηθεί avant-garde jazz. Με πιο ειδικές αναφορές θα το έλεγες ένα μπλέξιμο post-bop και funk rock. Εκτός από τρεις δικές του συνθέσεις εδώ θα ακούσεις διασκευές σε κομμάτια των Ornette Coleman, Thelonious Monk, Leonard Cohen, Gabor Szabo και Ignacio Villa σε μια διαφορετική μορφή. Η μπάντα λειτουργεί εκπληκτικά και το αποτέλεσμά είναι τουλάχιστον απολαυστικό.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET