Ανασκόπηση 2024: Punk / Hardcore
Μια σκηνή που εξακολουθεί να ανθίζει προς πάσα κατεύθυνση, μελωδική ή ακραία, βίαιη ή συναισθηματική, προσιτή ή απαιτητική, μια σκηνή με πολλούς κώδικες επικοινωνίας
To 2024 δεν ήταν ιδιαίτερα διαφορετικό για την ευρύτερη punk σκηνή, από ότι τα τελευταία χρόνια. Κοινώς, το ιδίωμα, συνέχισε να διευρύνεται σε σχεδόν κάθε του υπο-σκηνή, τόσο οριζόντια, όσο και κάθετα. Το φλερτ του hardcore με το ευρύτερο mainstream ακόμη καλά κρατεί, υπερβαίνοντας διαρκώς τα όποια στεγανά προϋπήρχαν. Παράλληλα, αυτή η επέκταση, η οποία αναμενόμενα σηκώνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις και προβληματισμούς για τις προεκτάσεις της, συντελείται και με καθαρά καλλιτεχνικούς όρους, αφού όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, ακόμη και εντός των υπο-ιδιωμάτων στα οποία ταξινομήσαμε τις φετινές κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε, εμφανίζεται ιδιαίτερη ποικιλία.
Πέραν όμως των προαναφερθέντων, το 2024 θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η χρονιά που ήρωες της νιότης μας επέστρεψαν με το μαχαίρι στα δόντια. Και για να πάμε ακόμη πιο πίσω, μέχρι και οι πρωτομάστορες MC5 επέστρεψαν από τον τάφο! Από τις απαρχές όμως, μέχρι την συγκλονιστική χρονιά που πραγματοποίησε το screamo, και από την παρατεταμένη νιότη του πρόσφατου κύματος του emo και τους πειραματισμούς του σύγχρονου grind μέχρι ανελέητα πεισμωμένο και εμπνευσμένο crust και crossover, από προβεβλημένες μπάντες που κυρίως συνειρμικά εντάσσονται πλέον εδώ μέχρι αφοσιωμένες DIY δουλειές που δείχνουν το δρόμο, και από την πλούσια εγχώρια φετινή σοδειά μέχρι τα πέρατα του πλανήτη, επιχειρήσαμε εκ νέου να χαρτογραφήσουμε μια ζωτική, πλούσια και άκρως ενεργή σκηνή.
Αναμενόμενα, οι υποκειμενικές μνείες αλλά και οι παραλείψεις θα είναι παρούσες, αλλά ευελπιστούμε πως αναδείξαμε επαρκώς την ποικιλομορφία και το εύρος μουσικών που ακμάζουν στη διαφορετικότητα. Όπως πράττουμε με κάθε ανασκόπηση ετησίως, έτσι και εδώ, η πρόθεσή μας είναι να συμβάλλουμε σε ένα δημιουργικό και ουσιώδη διάλογο γύρω από τη μουσική και τις πολλές προεκτάσεις της. Το punk παραμένει επίκαιρο, αναζωογοννητικό, ευφάνταστο, κρίσιμο, θεραπευτικό, οργισμένο, ελπιδοφόρο, και μέσα από τα δεκάδες συγκροτήματα που παρουσιάζονται κάτωθι, ως προεκτάσεις και των εκατοντάδων κριτικών που φιλοξενήσαμε στην κεντρική μας σελίδα, ευχόμαστε να ενθαρρύνουμε τις αναζητήσεις και την ενασχόληση με τα εν λόγω ιδιώματα, αλλά και την διάδραση με την ευρύτερη υποκουλτούρα.
Και του χρόνου με πάθος, υγεία, ελπίδα και αλληλεγγύη.
Green Day - Saviors
Η μπάντα που κατάφερε να δημιουργήσει δυο γενιές οπαδών βγάζοντας δύο οριακούς δίσκους με μια ολόκληρη δεκαετία διαφορά μεταξύ τους, επέστρεψε μέσα στη χρονιά με νέο δίσκο. Το "Saviors" είναι η καλύτερή τους δουλειά από την εποχή του "American Idiot". Ακούγεται πολύ ευχάριστα και αυτό που πιθανώς να του λείπει είναι κάποιο χιτάκι. Αν σκεφτεί κανείς τι δίσκους έβγαλαν οι Green Day τα τελευταία 20 χρόνια βέβαια θα συνειδητοποιήσει ότι ο πήχυς βρισκόταν αρκετά χαμηλά, όμως το γεγονός ότι τον ξεπέρασαν δείχνει ότι ίσως να μπαίνουν πάλι σε καλό φεγγάρι. Θα το διαπιστώσουμε το καλοκαίρι, στην πιο πολυαναμενόμενη συναυλία του 2025.
Sum 41 - Heaven :x: Hell
Οι Καναδοί πρόκειται να μας αποχαιρετίσουν και να διαλυθούν σύντομα, με τις τελευταίες τους συναυλίες να είναι προγραμματισμένες σε λίγες βδομάδες. Ο αποχαιρετιστήριος δίσκους τους είναι χωρισμένος σε Παράδεισο και Κόλαση και είναι μια πολύ καλή ανασκόπηση της καριέρας τους, καθώς μεταφέρει τον ακροατή στις καλύτερες εποχές αυτής. Οι Sum 41 φέτος ακούστηκαν απελευθερωμένοι και αναζωογονημένοι. Και μάλιστα, ακούστηκαν και ανεπιτήδευτοι, μιας σύμφωνα με τα λεγόμενά τους και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου γράφτηκε πριν πάρουν την απόφαση να κρεμάσουν τα πατίνια τους. Τίμιο «αντίο».
The Offspring - Supercharged
Άλλο ένα συγκρότημα που έχει μεγαλώσει γενιές ακροατών και βρίσκεται ακόμα στο κουρμπέτι δισκογραφώντας και περιοδεύοντας. Το "Supercharged" κάθεται μεν στα χαμηλότερα στρώματα της δισκογραφίας των Καλιφορνέζων από άποψη ποιότητας, αλλά έχει κι αυτό, όπως άλλωστε σχεδόν κάθε δίσκος τους, τις στιγμές εκείνες που θα μας πωρώσουν όπως παλιά. Προφανώς τους έχουμε ακούσει και καλύτερους, αλλά οι Offspring έχουν τον τρόπο τους να παραμένουν πάντα «σχετικοί» και να δίνουν στον οπαδό αφορμές να εξακολουθεί να τους ακούει και να τους παρακολουθεί.
X - Smoke & Fiction
Αποχαιρετιστήριος δίσκος και για τους θρυλικούς X - και όλως τυχαίως, ο δέκατός τους. Οι τελευταίες ικμάδες έμπνευσης της κλασσικής τετράδας που είναι μαζί από τα ‘70s αποδεικνύεται ότι είναι πολύ αξιόλογες, με το "Smoke & Fiction" να κοιτάζει κατάματα τις πιο καλές τους στιγμές. Οι X κατάφεραν να μετατρέψουν το βάρος του επερχόμενου τέλους τους σε δημιουργικότητα και να μας δώσουν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης. Με διάρκεια (κάτω από 30 λεπτά) που ευνοεί τις πολλαπλές ακροάσεις, θα παραμείνει ένα απολαυστικό άκουσμα τα επόμενα χρόνια.
Cock Sparrer - Hand On Heart
Με τέσσερα από τα πέντε μέλη ίδια από τότε που ξεκίνησαν το 1972 (εντυπωσιακότατο!), οι punk γερόλυκοι από το ανατολικό Λονδίνο έβγαλαν τον τελευταίο, κατά δήλωσή τους, studio δίσκο τους. Μέσα στο "Hand On Heart" μπορεί κανείς να βρει τους λόγους για τους οποίους οι Cock Sparrer έγιναν αγαπητοί στην punk κοινότητα. Οι μελωδίες και τα oi περάσματα είναι εκεί και η διάθεση για sing along έρχεται αβίαστα ακούγοντας τα τραγούδια. Αν όντως ήρθε η ώρα να καταθέσουν τα όπλα, αν μη τι άλλο θα το έχουν κάνει με ωραίο, κλασσικό στυλ.
Hidden frequencies: Οι Strung Out με το "Dead Rebellion" βάζουν ένα ακόμα λιθαράκι στην σπουδαία punk rock δισκογραφία τους. Η δεύτερη αναφορά στον Billie Joe Armstrong στην ανασκόπησή μας γίνεται με την πολύ καλή επιστροφή των Pinhead Gunpowder μετά από πολλά χρόνια με το "Unt". Οι επιδραστικοί Mob 47 ξερνάνε καυτά χαρντκοράδικα σουηδικά riffs και τα «ντύνουν» με τη μητρική τους γλώσσα στην επιστροφή τους με το "Tills Du Dor". Τέλος, το αξιόλογο "Burned" είναι η τελευταία συνεισφορά του αδικοχαμένου John Kezdy στους ιστορικούς Αμερικανούς Effigies.
Alkaline Trio - Blood, Hair And Eyeballs
Με την δέκατη δισκογραφική τους δουλειά, οι Alkaline Trio σηματοδοτούν μια εκρηκτική επιστροφή. Το δίδυμο των Skiba και Andriano γράφει μετά από πάρα πολλά χρόνια σε απόλυτη συνεργασία το "Blood, Hair And Eyeballs" και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Με την κρίσιμη συμβολή του νεοσυλλεχθέντος Atom Willard στα τύμπανα, οι Alkaline Trio ακούγονται πιο φρέσκοι από ποτέ. Έντεκα κομμάτια που δεν σκιπάρονται, κιθαριστικές μελωδίες που συνεπαίρνουν πίσω στα 00s με χαρακτηριστική ευκολία και συνολικά, ένα αποτέλεσμα που θα μείνει, ειδικά σε μία χρονιά που οι ήρωες των 90s και 00s punk rock φαίνονται να επέστρεψαν για τα καλά.
Hot Water Music - Vows
Μιλώντας για δέκατη δισκογραφική δουλειά, τελειότερος δίσκος τελευταίων χρόνων και επιστροφή 00s ηρώων, το "Vows" των Hot Water Music είναι ικανό να συναγωνιστεί ή και να ξεπεράσει σε στιγμές τον προλεχθέντα δίσκο. Οι φωνητικές χημείες και οι κιθαριστικές αλχημείες των Chuck Ragan και Chris Cresswell εκτοξεύουν τη συναισθηματική ερμηνεία των δώδεκα πρωταγωνιστών του Vows σε δυσθεώρητα ύψη, με συμμετοχές μάλιστα από City And Colour, Thrice, Calling Hours και The Interrupters. To "Vows" είναι ένας δίσκος του σήμερα, με πνοή ελπίδας μέσα σε όση αναπόφευκτη κατήφεια, ιδωμένη όμως ρεαλιστικά και μαχητικά.
The Hope Conspiracy - Tools of Oppression/Rule by Deception
Δεν ήταν λίγο το περσινό σοκ με την κυκλοφορία του EP των The Hope Conspiracy, φέτος όμως η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλεία έπειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια, τερμάτισε το κοντέρ. Το ιστορικό hardcore punk σχήμα από τη Βοστώνη, κυκλοφορεί το διόλου λακωνικό " Tools of Oppression/Rule by Deception" και τα πάντα είναι πάνω τους, λες και δεν πέρασε μια μέρα. Ίσως, να ωρίμασαν και περισσότερο. Μεγαλύτερη, λυσσαλέα και πρόδηλη κοινωνική οργή απλώνεται στους στίχους του νέου δίσκου των The Hope Conspiracy, και δεν τη σταματά τίποτα ούτε την ίδια ούτε το d-beat που τη συνοδεύει. "The West Is Dead", και καλό θα ήταν να το καταλάβουμε.
Fucked Up - Another Day & Someday
Ας τους σταματήσει κάποιος, ή θεέ μου, ας μην τους σταματήσει κανείς ποτέ; Το συγκρότημα των δύο ή και περισσότερων, ταχυτήτων, υπό το περιγραφικότατο προσωνύμιο Fucked Up, φέτος κυκλοφορεί δύο δίσκους, με τίτλους "Another Day" και "Someday". Αντί να ορίζουν ο καθένας μια μεριά της διττής τους φύσης - και να έχουμε ενδεχομένως κάποιο άλλο "Year…", και οι δύο τοποθετούνται στην περισσότερο punk rock προσωπικότητα του συγκροτήματος και μοιάζουν να συμπληρώνουν μια τριλογία με το περσινό "One Day". Ίσως οι δύο φετινές κυκλοφορίες να στερούνται λίγο σε τραγούδια από το τρίτο της παρέας, δεν τους λείπει όμως τίποτα στον τρελό πειραματισμό τους. Για άλλη μια φορά ποιοτικοί.
Envy - Eunoia
Μετά το καθηλωτικό "The Fallen Crimson", οι Envy επιστρέφουν από τα βάθη της ανατολής με το προικισμένο με φως "Eunoia". Αισιόδοξο και πανέμορφο αισθητικά, το νέο πόνημα των Ιαπωνέζων μαστόρων του οτιδήποτε-post σύγχρονου ήχου παθαίνει κάτι παρόμοιο με αυτό που έπαθαν φέτος και οι Alcest, έναν γλυκό και αποτελεσματικό μουσικό πλουραλισμό δηλαδή. Με μεγάλες δόσεις post rock που δεν στερούν όμως από την ορμή του, με τα black metal σημεία να το ανυψώνουν, με τις post-hardcore μελωδίες να το ξεχωρίζουν από τη σειρά και τα φωνητικά στη μητρική γλώσσα να παραπέμπουν σε ιστορίες και θρύλους που φαντάζουν εξωτικά, το "Eunoia" αποτελεί για άλλη μια φορά βολή στους εκατό πόντους για τους Envy.
Hidden frequencies: Η δισκογραφική επιστροφή των Σουδών Wolfbrigade μας δίνει το hardcore/crust μείγμα του "Life Knife Death" το οποίο και ζήσαμε ζωντανά στο πετσί μας, ενώ οι The Ghost Inside σκληραίνουν απότομα το metalcore τους σε κάτι ιδιαίτερα πιο hardcore στο φετινό "Searching For Solace". Σε πιο ήρεμο punk, η Laura Jane Grace στο μονοπάτι τις προσωπικής της αυτοολοκλήρωσης κοβει τα μαλλιά της και στο δρόμο για το τατουαζ που θα κάνει, και τελικά κάνει σε όλο της το κρανίο γράφει το "Hole In My Head". Τέλος, ο τελευταίος καθώς όλα δείχνουν και μεταθανάτιος δίσκος του Gared O’ Donnel κυκλοφόρησε για τους A Plane Mistaken For Stars και γλυκόπικρα, το "Do You Still Love Me?" κλείνει το τεράστιο μουσικό τους κεφάλαιο.
Straw Man Army - Earthworks
Το φινάλε της πρώτης δισκογραφικής τριλογίας των Νεοϋορκέζων που ξεκίνησε το 2020 με το "Age of Exile" και συνεχίστηκε με το "SOS" του 2022, κυκλοφόρησε φέτος και οριακά μπορεί και να πρόκειται για την κορυφαία τους δουλειά μέχρι σήμερα. Το "Earthworks" ξεπερνά τα στενά όρια του anarcho-punk των Crass και των Zounds, συναντά τους πειραματισμούς και τις εκκεντρικές εκδοχές του ουσιαστικού post-punk των The Fall και των Wire, και φλερτάρει ανοιχτά με το Picciotto-ικό post-hardcore όπως εκφράστηκε από τους Rites of Spring και, φυσικά, από τους Fugazi. Για χιλιάδες λόγους, ένα από τα καλύτερα punk άλμπουμ της χρονιάς, ίσως και το καλύτερο εδώ που τα λέμε.
Amyl And The Sniffers - Cartoon Darkness
Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς δεν περιμέναμε με ανυπομονησία το επόμενο βήμα των Αυστραλών. Και αυτό γιατί, για να είμαστε και δίκαιοι, τα δύο πρώτα άλμπουμ τους μπορεί να αναπαρήγαγαν τέλεια το punk ’77 συναίσθημα αλλά δεν πήγαιναν και πολύ πιο πέρα από αυτό. Και, ναι, στην τελική, παρά τα κάποια καλά κομμάτια που εμπεριείχαν, σε τεράστιο βαθμό, το hype τους πρόκυπτε από την σκηνική τους - ή πιο σωστά - σκηνική της παρουσία, και όχι από τη μουσική τους Το "Cartoon Darkness" ήρθε για να κάνει σαφές πως το σχήμα πλέον έχει βρει για τα καλά τον ήχο του και πως μπορεί να γράψει ένα κανονικό άλμπουμ όπου και τα 13 κομμάτια του έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Και κάπως έτσι, οι Amyl And The Sniffers κάνουν και τους τελευταίους τους επικριτές να παραδεχτούν πως το μέλλον τους ανήκει.
The Chisel - What A Fucking Nightmare
Τέσσερα μόλις χρόνια από τη δημιουργία τους, οι Βρετανοί έχουν καταφέρει να αναδειχθούν σε ένα από τα κορυφαία ανερχόμενα σχήματα της punk σκηνής. Στο δεύτερο άλμπουμ του, "What A Fucking Nightmare", το συγκρότημα συνεχίζει να συνδυάζει επιτυχημένα το street punk και το βρετανικό hardcore φέρνοντας στο μυαλό μια σειρά από σπουδαία σχήματα όπως οι Sham 69, οι U.K. Subs, οι Exploited, οι Discharge, οι Varukers, οι GBH, και πάει λέγοντας. Αυτό όμως που μάλλον τους κάνει ακόμη πιο ενδιαφέροντες είναι πως οι The Chisel δεν αποπειρώνται να μας προσφέρουν μια ξαναζεσταμένη συνταγή μέτριου punk όπως τόσοι μα τόσοι άλλοι έχουν κάνει στο παρελθόν, αλλά κάνουν μια ουσιαστική αναβίωση που, μπορεί να έχει ως αφετηρία το παρελθόν, αλλά πατάει γερά στο τώρα και απευθύνεται σε όσους ζουν στο σήμερα.
Public Opinion - Painted On Smile
Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς περιμέναμε να γίνει μεγαλύτερος χαμός με αυτό το άλμπουμ. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως πέρασε ελαφρώς στα ψιλά γράμματα της χρονιάς, κάτι άδικο καθώς ελάχιστα ντεμπούτα του 2024 διαθέτουν προσεγμένες συνθέσεις που ισορροπούν τέλεια μεταξύ εμπορικότητας και ουσίας. Το "Painted On Smile" καταφέρνει και μπλέκει άψογα το αμερικάνικο hardcore, post-hardcore, και ‘90s emo με το alternative rock, το indie, και το grunge φέρνοντας στο μυαλό κάτι από Turnstile, από Fiddlehead αλλά και από Militarie Gun. Εξάλλου, ο Ian Shelton των δεύτερων βρέθηκε στην καρέκλα του παραγωγού, κάτι που ενίσχυσε και τις ηχητικές ομοιότητες των δύο σχημάτων. Όπως και να έχει, παρόλο που αντιλαμβανόμαστε τις μικρές αδυναμίες του και ατέλειες, το ντεμπούτο των Public Opinion είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακουστεί περισσότερο και, αργά ή γρήγορα, είμαστε βέβαιοι πως αυτό θα συμβεί.
Uranium Club - Infants Under The Bulb
Έχετε δύο λεπτά να σας μιλήσουμε για το egg-punk; Αν ο όρος δεν σας λέει και πολλά, κάντε μία παύση για μια γρήγορα αναζήτηση στο google και μόλις επιστρέψετε, συνεχίζουμε. Ωραία, λοιπόν, οι Uranium Club από την Μινεάπολη της Μινεσότα μετρούν περίπου 10 χρόνια ύπαρξης και αποτελούν ένα από τους κορυφαίους εκφραστές αυτού του υποείδους του punk rock. Το τέταρτο άλμπουμ τους, "Infants Under The Bulb", είναι με βεβαιότητα η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, συνθετικά και ενορχηστρωτικά, punk κυκλοφορίες της χρονιάς. Ακολουθώντας το μονοπάτι των μεγάλων αμερικανικών post-punk και post-hardcore σχημάτων της δεκαετίας του 1980, οι Uranium Club διανθίζουν τον ήχο τους με art-punk και λοιπά ετερόκλητα στοιχεία και μας παραδίδουν ένα από τα ενδιαφέροντα άλμπουμ της χρονιάς.
Hidden frequencies: Παρά το punk rock twist του και τους φανατικούς υπερασπιστές του ήχου, στο "Playing Favorites" οι Sheer Mag ακούγονται σαν μια από τις δεκάδες ‘70s μπάντες από τις οποίες μας έσωσε το punk. Από την άλλη, οι Chubby And The Gang στο "And Then There Was..." παρέδωσαν σεμινάρια του πως μπορείς να παίξεις rock’n’roll με punk αέρα σωστά, ενώ οι Subdued στο "Abattoir" μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό αλλά βάζουν για τα καλά φωτιά στον κινητήρα με το λυσσαλέο anarcho-punk τους. Παράλληλα, στη Γαλλία, οι Radical Kitten στο "Uppercat" συνδυάζουν το no-wave με την ορμή του punk και οι Cuir στο "Album Album" αποδεικνύουν πως αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές του σύγχρονου punk ήχου. Τέλος, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Canal Irreal στο "Someone Else's Dance" παίζουν κατάμαυρο αλλά επιθετικό punk-rock που σε αναγκάζει να επιστρέφεις συνέχεια σε αυτό ενώ οι Destroy Boys στο " Funeral Soundtrack No. 4" στρέφονται σε πιο μελωδικούς δρόμους κι εξελίσσονται σε πολλά περισσότερα από μια ακόμη punk μπάντα.
Speed - Only One Mode
Έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε τους λόγους για τους οποίους η hardcore σκηνή σήμερα αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ζωτικές σκηνές του κιθαριστικού ήχου. Και για αυτό, κάθε χρόνο, κάποια άλμπουμ πετυχαίνουν να ξεφύγουν από τα στενά όρια του ήχου (και του κοινού του) και να αποκτήσουν μια μεγαλύτερη απεύθυνση και αποδοχή. Φέτος, ήταν οι σειρά των Speed από τη Μελβούρνη να αναδειχθούν με το ντεμπούτο τους στο πιο πολυσυζητημένο σχήμα της χρονιάς. Και, δικαίως, καθώς στο "Only One Mode", το σχήμα μπορεί να μην κάνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός αλλά πετυχαίνει να συγχωνεύσει διαφορετικές εκδοχές του κλασσικού hardcore ήχου, να τις μπολιάσει με πιο μελωδικά - οριακά alt περάσματα - και να πειραματιστεί. Όλα δείχνουν πως το μέλλον τους ανήκει.
Spaced - This Is All We Ever Get
Το άλλο σπουδαίο hardcore πόνημα της χρονιάς είναι επίσης ντεμπούτο αλλά σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Οι Spaced βρίσκονται ανάμεσα στα πολύ υποσχόμενα σχήματα της νεότερης hardcore σκηνής που συνδυάζουν πετυχημένα ωμή ενέργεια και μελωδικότητα όπως π.χ. οι Turnstile, οι Scowl, οι One Step Closer, κτλ. Στο "This Is All We Ever Get" μας παραδίδουν 8 τσιτωμένες συνθέσεις που κάνουν σαφές πως, μπορεί να μην πιάνουν ακόμη τις κορυφές που έχουν πιάσει αυτά τα σχήματα, αλλά, εφόσον συνεχίσουν έτσι διαθέτουν τα προσόντα ακόμη και να τις ξεπεράσουν. Το μόνο που τους λείπει είναι να τιθασεύσουν ελαφρώς τις επιρροές τους και να αναδείξουν τα χαρακτηριστικά που θα τους κάνουν να ξεχωρίσουν.
Bad Breeding - Contempt
Φτάνοντας αισίως στον πέμπτο τους δίσκο, οι Άγγλοι anarcho-punks τελειοποιούν τον ήχο τους και, συγχρόνως, αυξάνουν κατακόρυφα τις εντάσεις. Τα δέκα κομμάτια του "Contempt" μπορεί, από τη μία, να δείχνουν πως κινούνται στο δρόμο που χάραξαν σχήματα όπως οι Crass και οι Conflict, αλλά, από την άλλη, πετυχαίνουν μια ηχητική υπέρβαση καθώς το σχήμα στρέφεται προς πιο "σκληρά" μονοπάτια όπου το hardcore συναντά το noise rock. Και αν οι συνθέσεις τους είναι αρκετές για να μιλάμε για έναν σπουδαίο δίσκο, οι στίχοι ολοκληρώνουν το καλλιτεχνικό τους ψηφιδωτό και αναδεικνύουν το άλμπουμ ως αυτό που πραγματικά είναι. Ένα οργισμένο σύγχρονο πολιτικό μανιφέστο που υπερβαίνει σκηνές και είδη, ένας δίσκος που αξίζει να ανακαλύψετε.
Kriegshög - Love & Revenge
Πως να μιλήσουμε για το σύγχρονο hardcore, χωρίς να μιλήσουμε για τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου; Η Ιαπωνία εξάλλου είναι μια χώρα που μας έχει δώσει μερικά σπουδαία σχήματα και ακόμη περισσότερα σπουδαία άλμπουμ. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Kriegshög που επέστρεψαν φέτος, μετά από δεκατέσσερα χρόνια, με ένα άλμπουμ 22 λεπτών στο οποίο κυριαρχεί το d-beat, οι γκρούβες, τα ουρλιαχτά, αλλά και οι πειραματισμοί που, έτσι κι αλλιώς, χαρακτηρίζουν όλη την πορεία του σχήματος. Το "Love & Revenge" δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Είναι όμως μια εθιστική κυκλοφορία και μια πανηγυρική επιστροφή που ξαναβάζει για τα καλά τους Kriegshög στο χάρτη.
Thirdface - Ministerial Cafeteria
Όσοι είχαν ακούσει το "Do It With A Smile" του 2021 μάλλον ήξεραν τι να περιμένουν. Όσοι όχι, είναι βέβαιο πως θα πάθουν ένα μικρό σοκ βάζοντας τον δεύτερο δίσκο των Thirdface να παίξει. Ελάχιστα εξάλλου σχήματα εκεί έξω πετυχαίνουν να συνδυάσουν τόσο τέλεια hardcore, punk, grindcore, μελωδικά και death metal στοιχεία. Στο "Ministerial Cafeteria" το συγκρότημα ακούγεται ίδιο αλλά και ανανεωμένο αφού αυτή τη φορά αφήνει χώρο και ανάσες σε πιο μελωδικά και groovy περάσματα ενώ, παράλληλα, ακούγεται σφιχτό σαν μπουνιά που σου σκάει στη μούρη και σε αφήνει αναίσθητο. Ποιος εξάλλου είπε πως η βία δεν μπορεί να είναι δεόντως διασκεδαστική; Σίγουρα όχι εμείς.
Hidden frequencies: Οι Ιάπωνες KLONNS στο "Heaven" μας χάρισαν ένα από τα πιο παλαβά και πολυεπίπεδα hardcore άλμπουμ της χρονιάς, ενώ οι Βραζιλιάνοι Lasso στο "Parte" μας άρπαξαν από τη μούρη και μας μετέφεραν στην καρδιά του hardcore της δεκαετίας του 1980. Από τον φιλήσυχο, κατά τ’ άλλα Καναδά, οι Bootlicker στο "1000 Yd. Stare" δοκιμάζουν τα όρια του ήχου τους και οι S.H.I.T στο "For A Better World" επιστρέφουν στην ουσία της Τέχνης τους. Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το τι συμβαίνει στην California όπου οι Fentanyl στο ομώνυμο ντεμπούτο τους αναδεικνύονται ως ένα πολύ ελπιδοφόρο σχήμα ενώ, στη Νέα Υόρκη, οι Junta στο "Junta" μας κερνάνε ωμό και βρώμικο πολιτικοποιημένο hardcore και πολύ τους ευχαριστούμε για αυτό.
Neck Deep - Neck Deep
Μία δεκαετία και βάλε στο κουρμπέτι. Τα ίδια τάπα-τούπα. Το γνωστό, ανέμελο σετ χρωμάτων. Ομότιτλος δίσκος; Ομότιτλος δίσκος! Σε ένα δίκαιο κόσμο, οι Neck Deep θα είχαν ήδη κερδίσει μια θέση στο πλευρό των κλασικών σχημάτων του ιδιώματος. Στο εδώ και το τώρα, συνεχίζουν σταθερά την πορεία που είχαν ξεκινήσει με το "Rain In July" και το "Wishful Thinking" στο πρώτο μισό των '10s, διατηρώντας την ταυτότητά τους άθικτη και τα hooks στην πρώτη γραμμή. Το ότι καταφέραμε να τους καμαρώσουμε στα μέρη μας, ήταν από τις πιο τέλεια αναπάντεχες εκπλήξεις της χρονιάς.
State Champs - State Champs
Μία δεκαετία και βάλε στο κουρμπέτι. Τα ίδια τάπα-τούπα. Το γνωστό, ανέμελο σετ χρωμάτων. Ομότιτλος δίσκος; Ομότιτλος δίσκος! Πάλι! Και ποιος να τους πει τι. Για όλα τα πάνω και τα κάτω στην πορεία, τα αποτελέσματα μπορεί να διέφεραν, αλλά ο στόχος δεν χάθηκε ποτέ πραγματικά για τους State Champs. Η ολική επαναφορά στον ορθόδοξο δρόμο είχε γίνει ήδη με τον πλέον νικηφόρο τρόπο στο τέταρτο άλμπουμ. Εδώ απλά γράφουν μια ντουζίνα δυνάμει singles, βάζουν φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα κι επιβεβαιώνουν την παρουσία τους στη σύγχρονη ελίτ του είδους.
The Linda Lindas - No Obligation
Δύο χρόνια μετά το πρώτο ολοκληρωμένο δισκογραφικό βήμα, τα τέσσερα κορίτσια επιστρέφουν και η πρότασή τους στο "No Obligation" δείχνει τόσο διαφορετική και τόσο απαράλλαχτη την ίδια στιγμή. Ο πυρήνας του γνώριμου The Linda Lindas ήχου από τα EP και το ντεμπούτο παραμένει σταθερός. Δίπλα στις αναμενόμενες κοφτές ματιές προς ονόματα από το παρελθόν του πανκ κόσμου, έρχονται να προστεθούν κάμποσες λιγότερο προφανείς ακόμα. Η ενέργεια δε σβήνει δευτερόλεπτο. Οι μελωδίες κολλάνε μερικά κλικ περισσότερο. Τα ρεφραίν τραγουδιούνται με το ίδιο πλατύ χαμόγελο.
Stand Atlantic - Was Here
Τα καλύτερα ποπάνκ πάρτι του σήμερα στήνονται στη χώρα των καγκουρό. Η παλαιάς κοπής προσέγγιση είναι στο χθες. Η Bonnie Fraser με την παρέα της είχαν αρχίσει να λοξοδρομούν από τα καθιερωμένα στάνταρ καιρό τώρα. Στο "Was Here" ανεβάζουν τις ποσότητες από αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, κρατάνε αμείωτα τα χαμόγελα και το κέφι, και γυρίζουν λίγο ακόμα τον δείκτη της μοντερνότητας. Από τις συνεργασίες με Pvris, Sueco και Polaris, μέχρι την αφιέρωση και τις υστερικά ska-ish γραμμές του "Rockstar", οι Stand Atlantic κοιτάζουν ψηλά με μάτι που γυαλίζει.
Yours Truly - Toxic
Τα καλύτερα ποπάνκ πάρτι του σήμερα στήνονται στη χώρα των καγκουρό, λέμε. Ακολουθώντας λίγο πίσω από, πάντα όμως παράλληλα με την ακριβώς από πάνω μπάντα, οι Mikaila Delgado & Teddie Winder-Haron επιστρατεύουν τον Henry Beard πίσω από το κιτ και συνεχίζουν ως τρίο, αφήνοντας για την ώρα (?) στην άκρη τις πιο κλασικές επιρροές και στρέφοντας το βλέμμα στο παρόν. Το στυλ των Yours Truly ξεχειλίζει τσαχπινιά και φρεσκάδα. Οι αποχρώσεις σκουραίνουν, τηρουμένων των αναλογιών. Η παραγωγή αστράφτει μοντέρνα. Το στοίχημα του "Toxic" κερδίζεται χωρίς πολλά-πολλά.
Hidden frequencies: Οι μικροί ήρωες The Story So Far συνεχίζουν ακάθεκτοι να γεμίζουν σπασμένες καρδιές και να κερνάνε τούπα-τούπα με το πέμπτο τους πλήρες πόνημα, "I Want To Disappear". Από κοντά, οι Kill Lincoln με τα skate σε πλήρη ταχύτητα παίζουν σωστά το παιχνίδι στο "No Normal". Σε λίγο πιο emo μονοπάτια, οι σχεδόν νέοπες Combat δίνουν διαπιστευτήρια με συμπαθέστατο "Stay Golden". Βραβείο επιστροφής ξεκάθαρα και αβασάνιστα στους As It Is και τα "A Decade Uneventful".
Stay Inside - Ferried Away
Η πιο κουλ καραντινική μπάντα συγκροτείται επιτέλους για τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο της, και το "Ferried Away" καταφέρνει κάπως να είναι αντάξιο και, ανάλογα τη μέρα που θα ρωτήσεις, ίσως και καλύτερο του "Viewing". Οι Stay Inside είναι οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να γράψουν ίσως καλύτερα από όλους, το emo των 20s. Με αναμνήσεις από την Midwest ιστορία, το indie rock, αλλά και ολόφρεσκες post-punk και post-hardcore αναφορές και τρομερή ευαισθησία στην υπαρξιακή κρίση ιδωμένη υπό το πρίσμα των σημερινών γενεών, οι Stay Inside έχουν πιθανώς ξεκλειδώσει μια χρυσή συνταγή. "Once things go bad, everything is my fault, isn’t it?..."
One Step Closer - All You Embrace
Με το κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό ντεμπούτο των One Step Closer "This Place You Know" να υπόσχεται τα μεγαλύτερα για το συγκρότημα, και το περσινό EP τους να υπόσχεται την emo στροφή, αυτή έρχεται μέσα από το "All You Embrace". Ο στιχουργικός λυρισμός των One Step Closer εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη, το μπάσο βγαίνει μπροστά σε κομβικά σημεία για να χτίσει ένταση, ενώ η εμπειρία των Anxious φαίνεται να παρεισφρέει όλο και περισσότερο στις μουσικές τάξεις των One Step Closer - κι αυτό μόνο ως καλό το λογίζουμε. Μέσα στη μισή του ώρα, θα βρει κανείς περισσότερες συμπυκνωμένες ιδέες από όσο κανονικά αρμόζει σε τέτοια έκταση - και θα επιστρέφει ξανά και ξανά.
Carly Cosgrove - The Cleanest Of Houses Are Empty
Μπορεί η όλη φάση των Carly Cosgrove να μοιάζει με παρωδία εμπνευσμένη από τη σειρά iCarly (ειδικά αν την έβλεπες, κάθε τίτλος κομματιού είναι και ατάκα), μουσικά όμως είναι πολύ σοβαρότεροι απ’ όσο εκ πρώτης όψεως θέλουν να δείχνουν. Ο δεύτερος δίσκος τους, "The Cleanest Of Houses Are Empty", πραγματεύεται πολύ σκληρά κι ευθέως τα μακρά καταθλιπτικά επεισόδια, και ποιο άραγε καλύτερο μέσο για τη συγκεκριμένη θεματολογία από αυθεντικό με σύγχρονο twist, midwest alt emo; Κανένα θα πούμε εμείς, και θα ανακαλύψουμε τους πανούργους στίχους του "The Cleanest Of Houses Are Empty" σε κάθε του στροφή και να κλάψουμε λιγουλάκι με το "Here’s A Fork".
Real Friends - Blue Hour
Ο δρόμος υπήρξε κάπως δύσβατος τα προηγούμενα χρόνια για τους Real Friends, η προσθήκη όμως του Cody Muraro στα φωνητικά φαίνεται να τους έδωσε νέα πνοή και η πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία με επένδυση τη δική του φωνή, "Blue Hour", δείχνει να τους έβαλε ακόμη περισσότερο στο χάρτη. Οι συνθέσεις από την άλλη των Dave Knox και Kyle Fasel στρέφονται ένα κλικ πιο εσωτερικά κι ένα ή και παραπάνω βήματα προς το emo rock. Παράγωγο αυτών των συναντήσεων, κομμάτια σαν τα "Our Love Was Lie A Sad Song", "Waiting Room" και "This Year Is Out To Get Me" να σηματοδοτούν τα νέα ρεφρέν της στεναχωρημένης νεολαίας. Σαν τον Πικάσο της εποχής τους, οι Real Friends με την δική τους μπλε περίοδο κινούνται σε κάτι σημαντικό. Ας μην τους χάσουμε.
Glitterer - Rationale
Δεν είναι μικρό το μουσικό φορτίο του να είσαι ο Ned Russin των Title Fight. Αυτό το φορτίο πήγε ο Ned να ελαφρύνει με το δικό του προσωπικό σχήμα και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Glitterer. Για δύο δίσκους έκανε τα δικά του, ο τρίτος όμως με τίτλο "Rationale", αποτελεί τον πρώτο όπου οι Glitterer είναι σε χαρτιά και ουσία , ολοκληρωμένη μπάντα. Happy-go-lucky emo/ post-hardcore, το "Rationale" προορίζεται να σε γεμίσει με μια εκρηκτική ενέργεια που κινηματοδοτείται από το κλάμα. Γύρω από την κεντρική, χαρακτηριστική του σύνθεση "Plastic", θα βρούμε άλλα έντεκα κομμάτια που κουβαλούν μέσα τους μελαγχολική ομορφιά.
Hidden frequencies: Η δυναμική παρουσία των Carpool με το χυδαία επιθετικό emo και τις ευφυείς τους κιθάρες εκδηλώνεται στο δεύτερο δίσκο τους, "My Life In Subtitles". Το ντουέτο των Ryland Heagy και Pat Doherty που βρίσκει καλλιτεχνική έκφραση στους Origami Angel, ετοιμάζει την τρίτη δημιουργία του με τίτλο "Feeling Not Found" και οι επιθετικές, σχεδόν hardcore ριφάρες του ξαφνιάζουν με το συνδυασμό με τα γλυκά του φωνητικά. Στα πιο underground λαγούμια του emo, σκάβοντας, θα βρούμε για αρχή τους February να δημιουργούν συναισθηματικά φορτισμένο emo/ screamo στον ομότιτλο δίσκο τους, αλλά και τους Your Arms Are My Cocoon στο ίδιο ιδίωμα μα με λίγο περισσότερο πειραματισμό και post-rock να εξερευνούν ιδιόμορφα μονοπάτια στο "Death of A Rabbit".
Touché Amoré - Spiral In A Straight Line
Οι Touche Amore παραμένουν σημείο αναφοράς στο post-hardcore, εξελίσσοντας τον ήχο τους με το έκτο τους άλμπουμ, "Spiral In A Straight Line" . Ο δίσκος ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολία και μια παράδοξη αισιοδοξία, αποτυπώνοντας την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τη μπάντα. Οι κιθάρες και τα φωνητικά μεταφέρουν ένταση και συναίσθημα, ενώ κομμάτια όπως τα "Force Of Habit" και "Mezzanine" αναδεικνύουν προσωπικές ευαισθησίες με βαθιά στιχουργική αποτύπωση. Οι συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως οι Lou Barlow και Julien Baker προσδίδουν ιδιαίτερο βάθος, ενισχύοντας την ηχητική ποικιλία. Με μικρά, περιεκτικά κομμάτια και στιχουργική επιτυχία να την πω (;), οι Touche Amore συνεχίζουν να συνδέονται βαθιά με το κοινό τους, με εμάς ντε, κάνοντάς μας να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Ένα άλμπουμ-ορόσημο για το 2024. Άλλη μία εξαιρετική δουλειά. Τους περιμένουμε πως και πως το νέο έτος.
Drug Church - Prude
Οι Drug Church επιστρέφουν με το "Prude", διατηρώντας τον χαρακτηριστικό ήχο τους και την ακεραιότητά τους. Το άλμπουμ δεν φέρνει εκπλήξεις αλλά εστιάζει στη συνθετική και εκτελεστική χημεία της μπάντας, αποτελώντας ένα ψυχογράφημα των μελών της. Σε μόλις 29 λεπτά, συνδυάζει hardcore δυναμίτες και post/grunge επιρροές, με στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στην αυτοαναφορά και την κοινωνική παρατήρηση. Παρά τον συνθετικό κορεσμό σε στιγμές, οι συναισθηματικές κορυφώσεις παραμένουν έντονες. Το "Prude" ξεχωρίζει για την αντισυμβατική του προσέγγιση και τη διαχρονική του δυναμική, προσφέροντας τραγούδια γεμάτα ενσυναίσθηση και ειλικρίνεια.
Coilguns - Odd Love
Το "Odd Love" των Coilguns είναι ένα εκρηκτικό πραγματικά άλμπουμ που συνδυάζει post-hardcore, noise rock, αλλά και πιο ακραία και σκληρά είδη όπως ας πούμε sludge και πειραματικές επιρροές, διατηρώντας απαράμιλλη συνοχή. Δημιουργήθηκε κατά την πανδημία από τον Jona Nido, βασισμένο σε 14 demo που εξελίχθηκαν σε μια αριστοτεχνική σύνθεση χάους και συναισθηματικής έντασης. Τα τραγούδια, από το δυναμικό "We Missed The Parade" ως το συγκλονιστικό "Bunker Vaults", ενσωματώνουν την ένταση του punk με μια ευαισθησία που παραπέμπει στους Brutus και την κοινωνική αιχμή των Tvivler. Με στιγμές όπως το "Generic Skincare" και το συναισθηματικό "Caravel", οι Coilguns επαναπροσδιορίζουν τα όρια του ήχου (τους), αναζητώντας την πληρότητα στο ημιτελές. Το "Odd Love" είναι ένα από τα πιο δυναμικά έργα του σύγχρονου underground, ενσαρκώνοντας μια εκκεντρική, αλληλέγγυα αγάπη. Γαμεί!
Pissed Jeans - Half Divorced
Το "Half Divorced" των Pissed Jeans είναι ένα άλμπουμ που αποτυπώνει την απογοήτευση, τον θυμό και τον αυτοσαρκασμό της μεσήλικης ζωής. Με 20 χρόνια πορείας, η μπάντα εξερευνά πιο έντονα punk μονοπάτια, διατηρώντας τις noise rock, post-hardcore και sludge επιρροές της. Τα τραγούδια συνδυάζουν δυναμικές ερμηνείες και θεματικές που σχολιάζουν τον ύστερο καπιταλισμό, την αποτυχία και τη ματαίωση, ενώ δεν λείπουν οι αναφορές στην καθημερινή δυσκολία της επιβίωσης. Το κλείσιμο του άλμπουμ με το "Moving On" δίνει μια νότα αισιοδοξίας, προτρέποντας σε ανασύνταξη μετά τις δυσκολίες. O δίσκος λειτουργεί ως μια ωμή, αλλά διασκεδαστική μουσική αναπαράσταση της ανθρώπινης κατάστασης, με καταιγιστικούς ρυθμούς και πικρές αλήθειες, προσφέροντας ένα σύνολο γεμάτο ενέργεια και ουσία.
Viva Belgrado - Cancionero De Los Cielos
Το "Cancionero De Los Cielos " είναι μια βαθιά συναισθηματική και πολυσχιδής δουλειά, όπου το screamo και το post-hardcore δένονται αρμονικά με indie-rock και shoegaze στοιχεία. Οι Ισπανοί εξερευνούν προσωπικές και κοινωνικές θεματικές, αγγίζοντας μελαγχολικές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η ψυχική εξάντληση και η ανάγκη για ενότητα. Τα καθαρά φωνητικά ενισχύουν την προσβασιμότητα των κομματιών, ενώ συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως η Sara Zozaya εμπλουτίζουν το ηχητικό τοπίο. Ο δίσκος ισορροπεί ανάμεσα σε μια γοητευτική νοσταλγία και αισιοδοξία, αποτυπώνοντας τις ιδέες του με τρόπο άμεσο και οικείο. Το εξαιρετικό "El Cristo De Los Faroles" και οι στιχουργικές αιχμές στο "Vernissage" ξεχωρίζουν, κάνοντας τον δίσκο μια διαχρονική πρόταση για τους λάτρεις του συναισθηματικού και δυναμικού ήχου.
Hidden frequencies: Το "How To Disappear" των Casey αποτυπώνει μελωδική ευαισθησία και συναισθηματική ένταση, συνδυάζοντας post-hardcore, shoegaze και εναλλακτικό rock σε έναν ήχο γεμάτο πάθος και βάθος. Οι Stand Still στο "Steps Ascending" παραδίδουν ένα δυνατό αλλά μελωδικό μείγμα punk, hardcore και emo, με αιχμηρούς στίχους και εκρηκτική ενέργεια. Οι Squint στο "Big Band" φέρνουν μια εκλεκτική συλλογή με επιρροές από jazz, indie και experimental rock, που αποπνέει φρεσκάδα και δημιουργικότητα. Τελος οι SeeYouSpaceCowboy στο "Coupe De Grace" προσφέρουν έναν καταιγιστικό συνδυασμό core και screamo, με πιο metal πλέον ματιές, γεμάτο τεχνική δεξιοτεχνία και σκληρές στιγμές.
Respire - Hiraeth
Οι Respire, καναδική μπάντα με ισχυρές ρίζες στην ανεξάρτητη σκηνή, επέστρεψαν με το "Hiraeth" ένα έργο που γεφυρώνει τον ωμό, σκληρό ήχο του παρελθόντος τους με το μπαρόκ ας πουμε στυλ του προηγούμενου δίσκου τους, "Black Line". Παρότι στην αρχή η κάπως τραχιά παραγωγή ξαφνιάζει και δυσκολεύει την εξοικείωση, το αλμπουμ αποδεικνύεται συναισθηματικά εξαιρετικά πλούσιο και πολυδιάστατο, συνδυάζοντας screamo, jazz και post-rock στοιχεία. Ακουμπάει και metal παρακλάδια σε σημεία. Με κεντρική θεματική την προσφυγιά, ο δίσκος εμπλουτίζεται με πινελιές από ορχηστρικά στοιχεία και μουσική δωματίου. Οι Respire παραμένουν πιστοί στη DIY φιλοσοφία τους, λειτουργώντας συλλογικά και αναδεικνύοντας τη συντροφικότητα, ενώ καθιερώνουν τη δική τους πορεία, πέρα από τις συγκρίσεις με επιρροές όπως οι GY!BE. Απίστευτα απίθανη δουλειά. Τρομερό μουσικό έργο.
Heavenly Blue - We Have The Answer
Η μπάντα που ξεκίνησε ως Youth Novel επιστρέφει με νέο όνομα και ακόμη πιο ώριμο ήχο. Στο επίκεντρο του "We Have The Answer" βρίσκεται η ένωση post-hardcore, noise-rock και emoviolence, που αποδίδεται με καθαρή screamo οργή και πάθος. Ο συνδυασμός ουρλιαχτών φωνητικών με καθαρά, προσθέτει βάθος και συναίσθημα, ενώ οι κιθαριστικές μελωδίες κινούνται ανάμεσα σε ωμή ένταση και γαλήνιες, lo-fi στιγμές. Οι συνθέσεις αντλούν έμπνευση από κλασικά συγκροτήματα όπως οι Orchid και Pg. 99, καθώς και από πιο σύγχρονες επιρροές, δημιουργώντας κάτι φρέσκο και εντυπωσιακό. Ο δίσκος ισορροπεί την επιθετικότητα με στιγμές χάρης, προσφέροντας μια τολμηρή και εκλεπτυσμένη ηχητική εμπειρία που αποπνέει δύναμη και συναίσθημα.
Frail Body - Artificial Bouquet
Το "Artificial Bouquet" αποτελεί μια εκπληκτική επίδειξη μουσικής ευελιξίας και συναισθηματικής εμβάθυνσης. Ουσιαστικά αναδεικνύει το screamo ως χώρο αστείρευτης δημιουργικότητας όσο κανένα άλλο φέτος. Συνδυάζοντας το screamo με στοιχεία από blackened crust, post-rock και metal, το τρίο δημιουργεί ένα πολυδιάστατο άλμπουμ γεμάτο ενέργεια και ευαισθησία. Με κομμάτια όπως το δυναμικό "Scaffolding" και το πολυδιάστατο "Critique Programme", η μπάντα αναδεικνύει την ικανότητά της στις σύνθετες ενορχηστρώσεις, ενώ η μελωδική ηρεμία σε τραγούδια όπως το "Devotion" προσφέρει αναγκαίες ανάπαυλες. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το "A Capsule In The Sediment", αποτυπώνοντας μια πορεία που εναλλάσσεται μεταξύ έντασης και λύτρωσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο γεμάτο ειλικρίνεια, που ξεχωρίζει για την τεχνική του ποιότητα και την εκφραστική του δύναμη.
Blind Girls - An Exit Exists
Το "An Exit Exists " είναι μια εκπληκτική και ακραία μουσική εμπειρία για τους λάτρεις των Frail Body, Pageninetynine, Portrayal Οf Guilt, Jeromes Dream και Converge. Με τη συνδυασμένη δύναμη screamo, emoviolence και post-hardcore, οι Blind Girls δημιουργούν έναν δίσκο γεμάτο ένταση, βία και συναισθηματική πίεση. Με εξαιρετικά επιθετικά riff, μαθηματικά κιθαριστικά περάσματα και ταχύτητα, το άλμπουμ χτυπά αλύπητα με κάθε κομμάτι που διαρκεί περίπου 1-2 λεπτά. Τα φωνητικά της Sharni Brouwer προσθέτουν ακόμα περισσότερη ένταση και συναισθηματική φόρτιση. Παρά τη μικρή διάρκεια, μόλις εικοσικάτι λεπτά, η μουσική τους είναι γεμάτη ακατέργαστη ενέργεια και ωμή δύναμη, κάνοντάς το ένα από τα πιο εντυπωσιακά άλμπουμ της σκηνής. Ρε μιλάμε είναι ανελέητο. Μετά απορείς γιατί τα παρακάτω είναι εκτός πεντάδας!
State Faults - Children Of The Moon
Το "Children Of The Moon" είναι ξεκάθαρα ένα συγκλονιστικό άλμπουμ που αναδύεται από τις δυσκολίες του παρελθόντος της μπάντας, εστιάζοντας στη συναισθηματική ένταση και την υπαρξιακή αναζήτηση. Εμπνευσμένοι από πνευματικά και μαγικά στοιχεία, οι State Faults πειραματίζονται μουσικά, συνδυάζοντας μελωδικές κιθάρες, ατμοσφαιρικούς ρυθμούς και noise/post-rock πινελιές. Ο δίσκος, πλούσιος σε συναισθηματικές στιγμές, ισορροπεί ανάμεσα στην αγωνία και την ηρεμία, με αποκορύφωμα τα επικά κομμάτια "No Gospel" και "Bodega Head". Μέσα από τη διαχείριση του άγχους και τη θεματική της αναγέννησης, το άλμπουμ γίνεται σύμβολο προσωπικής και μουσικής εξέλιξης, κατατάσσοντας τους άνετα και δικαιωματικά στους πρωτοπόρους του είδους για την χρονιά. Έφτιαξαν κάτι πραγματικά ξεχωριστό από τον ήχο τους και σίγουρα υπάρχει ενθουσιασμός για το που θα το πάνε στο μέλλον. Απίθανα καλό.
Hidden frequencies: Κι όμως οι παρακάτω μπάντες, με τις δισκάρες τους δεν χώρεσαν στις παραπάνω παραγράφους και αυτό είναι άδικο. Το "Obsidian Wreath" των Infant Island είναι ένα άλμπουμ που εκφράζει την ενέργεια της πανδημίας, με έντονα συναισθήματα οργής και μοναξιάς με στοιχεία από post-hardcore, black metal, grind και shoegaze, δημιουργώντας έναν μουσικό κόσμο γεμάτο πειραματισμούς και ακραία συναισθήματα. Οι Bloom Dream στο "It Didn’t Have to Be This Way" συνδυάζουν εξαιρετικά τις post-punk και screamo επιρροές τους σε ένα από τα πιο αυθεντικά και συναρπαστικά άλμπουμ. Οι Nø Man στο "Glitter And Spit" συνεχίζουν με ένα βίαιο και γεμάτο ενέργεια post-hardcore που φλερτάρει με grind και punk, ενώ οι Demersal στο ομώνυμο "Demersal" αποδίδουν με απόλυτο πάθος έναν σκοτεινό και μελωδικό συνδυασμό screamo και metal. Οι Clay Birds στο "Bled Out Αnd Painted Blue" μας χαρίζουν ένα συναισθηματικά φορτισμένο ουρλιαχτό με έντονη ατμοσφαιρική διάσταση, ενώ οι Drive Your Plow Over The Bones Of The Dead στο "Tragedy As Catharsis" φτιάχνουν ένα δυνατό μίγμα που ισορροπεί ανάμεσα στη λυρικότητα και την ωμή ενέργεια. Τέλος, οι As Living Arrows στο "Hope Αnd Ruin" παραδίδουν μια μελωδική αλλά επιθετική προσέγγιση στο χώρι, με εμφανείς επιρροές από math και post-rock.
Svdestada - Candela
Με το τρίτο τους άλμπουμ "Candela" , ξεπερνούν τις προσδοκίες, παραδίδοντας μια τολμηρή και συναισθηματικά φορτισμένη δουλειά που επαναπροσδιορίζει το blackened crust. Αντλώντας έμπνευση από τις ρίζες του είδους, το άλμπουμ καταφέρνει να ενσωματώσει μοντέρνα στοιχεία, αναδεικνύοντας έναν ήχο γεμάτο ένταση, πάθος και πολυπλοκότητα. Οι εναλλαγές δυναμικής, οι σκοτεινές μελωδίες και οι εκφραστικές φωνητικές ερμηνείες δημιουργούν έναν κόσμο γεμάτο συναισθηματική ένταση. Παραμένοντας πιστοί στις επιρροές τους, αλλά εξελίσσοντας τη μουσική τους ταυτότητα, οι Ισπανοί συνδυάζουν την ωμότητα του crust με ατμοσφαιρικά και αρκετά τεχνικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον του ιδιώματος, εμπνέοντας κατανόηση, αλληλεγγύη και ανανεωμένη πίστη στη δύναμη της μουσικής.
Tenue - Arcos, bóvedas, pórticos
Το νέο άλμπουμ των Tenue, "Arcos, bóvedas, pórticos", αποτελεί μια εντυπωσιακή μουσική δημιουργία που ενσωματώνει διαφορετικά είδη, όπως crust, screamo, post-rock και blackgaze, με ανανεωμένο ήχο και συναισθηματική ωριμότητα. Η τετράδα από τη Γαλικία, μέσα από πειραματισμούς, αναδεικνύει την πολυδιάστατη προσέγγισή της, διατηρώντας παράλληλα την πολιτικοποιημένη βάση της. Οι στίχοι, στα Ισπανικά βέβαια, πραγματεύονται θέματα αβεβαιότητας, συλλογικής πάλης και ελπίδας, αντικατοπτρίζοντας τις αναρχικές ιδέες και τη DIY φιλοσοφία της μπάντας. Η μουσική τους ξεχωρίζει για την ισορροπία ανάμεσα στη δυναμική ένταση και τη μελωδική γαλήνη, ενώ ο τίτλος του δίσκου συμβολίζει περάσματα και σημεία συνάντησης. Οι Tenue αποτελούν πλέον αναγνωρίσιμη δύναμη στο underground, με σημαντικό κοινωνικό και μουσικό αντίκτυπο. Εμείς τους αγαπάμε. Μάλλον εμείς τους λατρεύουμε. Εσύ;
Lagrimas - A Life Of Destruction
Το full length ντεμπούτο τους, "A Life Of Destruction" επιβεβαιώνει τις υψηλές προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Σε μια διάρκεια 39 λεπτών, το άλμπουμ αναδεικνύει τη συναισθηματική ένταση του neo-crust, συνδυάζοντας μελωδικό crust punk, emoviolence, screamo και post-rock μαζί. Οι Καλιφορνέζοι, επηρεασμένοι από συγκροτήματα όπως οι Orchid, Ekkaia και οι Tragedy, παραδίδουν έναν δίσκο γεμάτο συναισθηματικές εξάρσεις και πολιτική οργή. Σκατά να φάτε ρε όλοι. Κορυφαία παραδείγματα αποτελούν τα "Validations" και "Cultural Destruction", ενώ οι συνεργασίες με τους Habak στα "Justified Violence" και "Resistance" αναδεικνύουν τις πιο post-rock πτυχές τους. Με εξαιρετική παραγωγή και εντυπωσιακό artwork, ο δίσκος αποτελεί σταθμό στο σύγχρονο DIY underground, αποδεικνύοντας τη ζωντάνια και την καλλιτεχνική δύναμη του είδους. Σπέρνει και δέρνει.
ALARM! - Alarm!
Το ντεμπούτο των Alarm! επιβεβαιώνει τη δυναμική τους ως συνεχιστές της σουηδικής d-beat/crust παράδοσης, φέρνοντας ταυτόχρονα μια φρέσκια προσέγγιση. Με τρία από τα τεσσερα μέλη από τους διαλυμένους Victims και τον τραγουδιστή των Outlast, το συγκρότημα ισορροπεί ανάμεσα στην εμπειρία και τη δημιουργική ανανέωση. Το "Alarm!" προσφέρει 21 λεπτά γεμάτα πάθος, μελωδία και ένταση, συνδυάζοντας παραδοσιακά στοιχεία με πιο μοντέρνες crust επιρροές. Κομμάτια όπως το "Scare Game" και το "Alerta!" ξεχωρίζουν για τη δύναμη και το αντιφασιστικό τους μήνυμα, ενώ το "Ancient Cycles" και το "Me And Failure" αποκαλύπτουν πιο πειραματικές πτυχές. Η δευτερη πλευρά του δίσκου ενισχύει την ηχητική ποικιλία, ενώ ο συνδυασμός κοινωνικής ευαισθησίας και στιβαρού ήχου τους καθιστούν το έναν πολύτιμο σύντροφο για τη σύγχρονη crust punk σκηνή.
Warcollapse - Deliberate Indoctrination
Αυτός εδώ ο δίσκος των Σουηδών Warcollapse επισφραγίζει την επιστροφή των βετεράνων του σουηδικού crust punk μετά από δύο δεκαετίες. Το έχει πολύ, μα πάρα πολύ η χώρα στο είδος. Με ανένδοτο πάθος και θεματική συνέπεια, ο δίσκος ενσωματώνει τον κλασικό ήχο της μπάντας, συνδυάζοντας d-beat ορμή, sludge δυναμική και ‘90s groove. Οι συνθέσεις ξεχωρίζουν για την ένταση και το βάθος τους, ενώ η μπάντα παραμένει πιστή στις αντικαπιταλιστικές, αντιπολεμικές και αντιφασιστικές θεματικές της. Από τον επιθετικό δυναμισμό μέχρι τις επικές Amebix επιρροές του, το άλμπουμ καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα φρέσκο και νοσταλγικό. Το "Deliberate Indoctrination" επιβεβαιώνει τη συνεχιζόμενη συνθετική υπεροχή και την πολιτική οξυδέρκεια των Warcollapse.
Hidden frequencies: Οι Deadform με το "Entrenched in Hell" παραδίδουν έναν ανηλεή crust/sludge ορυμαγδό στα χνάρια των Stormcrow και Δυστοπια, ενώ οι Σουηδοί Lautstürmer στο "Förruttnelsen" συνεχίζουν να προσφέρουν ωμή και αγρια μουσική με ακατέργαστη δύναμη. Οι Encierro στο "Doomsday Still Bleeds Red" ενσωματώνουν στοιχεία από neo-crust και metal, δημιουργώντας ένα ηχητικό μείγμα που αποπνέει ένταση και ψυχή. Οι Adrestia με το "Requiem" αναδεικνύουν την πιο μελωδική και πολιτικοποιημένη πλευρά του death metal/crust σε ένα φορτισμένο κύκνειο άσμα, ενώ οι Negative Prayer με το βάρβαρο "Self//Wound" κλπ φέρνουν φρέσκια σουηδικής κοπής οργή και σκοτεινή ενέργεια στο hardcore σκηνικό, αποτελώντας μια ανερχόμενη δύναμη στον χώρο.
Nails - Every Bridge Burning
Σοβαρή υποψηφιότητα για hardcore επιστροφή της χρονιάς. Μία οχταετία μετά την τελευταία πλήρη στούντιο κυκλοφορία και κάτι περισσότερο από τότε που όλο περηφάνια έβαλε μπουρλότο σε ολόκληρη τη σκηνή, ο Todd Jones μαζεύει μία νέα ομάδα κι επαναφέρει το όνομα των Nails για τα ρέστα. Θεοσκότεινο και βίαιο μέχρι εκεί που δεν πάει, το "Every Bridge Burning" κρατάει ακέραιη την ψυχή των προκατόχων του, προσθέτοντας μερικές επιπλέον πινελιές σε κόκκινες αποχρώσεις· του αίματος ή της φωτιάς, όπως προτιμά να το ερμηνεύσει κανείς.
Knocked Loose - You Won't Go Before You're Supposed To
Σοβαρή υποψηφιότητα για πιο απρόβλεπτο scene breakthrough της χρονιάς. Ναι, δεδομένα, οι Knocked Loose είχαν βάλει τις βάσεις με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, και ναι, τα σημάδια υπήρχαν για κάθε αισιόδοξο μάτι. Όποια γενναία φωνή όμως βγει μπροστά, υποστηρίζοντας ότι δεν βρίσκει απολύτως τίποτα το παράξενο που μία τέτοια εμφάνιση πέρασε σε τηλεοπτικό πράιμ τάιμ, καλά θα κάνει να διπλοτσεκάρει για επαφή με την πραγματικότητα. Το ότι στα σκάρτα τριάντα λεπτά του "You Won’t Go Before You’re Supposed To", τα χτυπήματα πέφτουν βροχή και οι γραμμές δεν καθαρίζουν ποτέ, το λες και θρίαμβο.
Terminal Nation - Echoes Of The Devil's Den
Από εκείνους τους δίσκους που σχεδόν μπορείς να κρίνεις από το εξώφυλλό. Για το ευρύ κοινό, ο ήχος των Terminal Nation θα μπορούσε χωρίς τρομερή δυσκολία να περάσει σαν ένα μανιασμένο κερασφόρο θηρίο. Για τους γνώστες, σαν ένα γενναίο πλάσμα που στέκεται κόντρα στην τερατόμορφη πραγματικότητα. Οι αλήθειες και το περιεχόμενο των κομματιών του "Echoes Of The Devil’s Den" δεν χρειάζονται ακροάσεις επί ακροάσεων για να ξεδιπλωθούν. Τα περάσματα από μέλη των Killswitch Engage, Nails και Integrity έχουν λόγο ύπαρξης και δεν γίνονται απλά για να γίνουν. Τα σπασίματα σκοτώνουν.
Candy - It's Inside You
Ενέργεια; Άπειρη! Γκρούβες; Ασταμάτητες! Φωνές; Όλες! Ηλεκτρονικά; Ηλεκτρονικά! Στο τρίτο της LP, η τετράδα από τη Βιρτζίνια δεν δείχνει καμία όρεξη να χαλαρώσει ή να ρίξει νερό στο κρασί της. Οι εντάσεις δεν πέφτουν παρά μόνο για κλάσματα του δευτερολέπτου από τα κόκκινα. Ο αέρας του "It’s Inside You" έχει μία σύγχρονη υφή, χωρίς να πλησιάζει ούτε λίγο τον χαρακτηρισμό του «εμπορικού». Τα breakdowns δίνουν και παίρνουν. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι προσθέτουν πόντους. Για μισή ώρα, η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Candy, όνομα και πράγμα.
Sect - Plagues Upon Plagues
Μόνο τα ονόματα των συμμετεχόντων, και της προϋπηρεσίας τους, στο εγχείρημα αρκούν για να γκρεμίσουν κάθε σχόλιο μετριοπάθειας που μπορεί να συνοδεύσει τον όρο 'supergroup'. Από τους Earth Crisis, τους Day Of Suffering και τους Catharsis, μέχρι τους Cursed, τους Fall Out Boy και τους Racetraitor, η εμπειρία που κρύβεται πίσω από τους Sect δεν σηκώνει συζήτηση. Η σκληράδα και το ωμό συναίσθημα στις αλήθειες που παραθέτουν στο "Plagues Upon Plagues" τους σκάνε απλά σαν επιβεβαίωση ότι κάποιες φορές, αυτό που βλέπεις είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις, και ας ηχεί πιο ατμοσφαιρικό από όσο υπολόγιζες.
Hidden frequencies: Οι ClearXCut στο "Age Of Grief" παρουσιάζουν ένα μεγαλοπρεπές vegan straight edge metallic hardcore με σοβαρές post-metal πτυχές, οι Missouri Executive Order 44 στο "Salt Sermon" λυσσάνε καθαρτικά φλερτάροντας μέχρι και με το powerviolence, και οι σπουδαίοι Γερμανοί Ancst ενέδωσαν πλήρως στις metallic hardcore/crust/death metal ρίζες τους με το πολιτικό μανιφέστο του περίτεχνου "Culture Of Brutality". Οι Kharma από το Ιλλινόις, στο δεύτερο άλμπουμ τους "A World Of Our Own" κερνούν βασανιστικά beatdowns, όπως πράττουν ακόμη πιο μανιακά οι βετεράνοι πλέον Kublai Khan στο ανελέητο πέμπτο τους άλμπουμ - κυκλοφορία υπόδειγμα για το είδος, "Exhibition Of Progress".
Full Of Hell - Coagulated Bliss
Οι τιτάνες πειραματικοί ηγέτες της σύγχρονης σκηνής έχουν κερδίσει πλέον το δικαίωμα να πράττουν ό,τι θέλουν, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε περιχαράκωση, κατάταξη, σκηνή. Έπειτα από συνεργασίες που διευρύνουν το όραμα και την επιρροή τους, επέστρεψαν με νέο full length έπειτα από τέσσερα χρόνια. Και συνέτριψαν τις προσδοκίες. Το "Coagulated Bliss" βρίσκει το σχήμα από τη Βαλτιμόρη να φλερτάρει με το avant-garde, το noise rock, τις δυσαρμονίες, το alternative, να παραμένει grindcore, να είναι το πιο περίτεχνο μα και το πιο άμεσο άλμπουμ τους. Οι Full Of Hell φέτος κυκλοφόρησαν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς, στη μουσική γενικότερα.
Regional Justice Center - Freedom Sweet Freedom
Από το "Crime And Punishment" μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν σε καλλιτεχνικό και προσωπικό επίπεδο για τον Ian Shelton. Πλέον, οι Regional Justice Center, είναι κυριολεκτικά και όχι μόνο θεματικά οικογενειακή υπόθεση, και με το άριστο powerviolence τους, που πλέον γέρνει εντονότερα προς το hardcore, αποτελούν ένα σχήμα - εγγύηση για την σύγχρονη εκδοχή του ήχου. Το "Freedom Sweet Freedom" είναι ακαταμάχητο, αμείληκτο, ενδοσκοπικό όσο και εξωστρεφές, μια μεγάλη, εκρηκτική νίκη αξιών.
BRAT - Social Grace
Από τη Νέα Ορλεάνη, ξαναπαρουσιάζουμε την bimboviolence αλητεία που ακούει στο όνομα "Social Grace". Ειρωνικό, καυστικό στιχουργικά, το grindcore των BRAT μπλέκει powerviolence με αμερικανικό death metal, με την τραγουδίστρια Elizabeth Selfish να σμιλεύει άρτια την αισθητική του από κάθε άποψη. Εδώ δεν υπάρχουν μόνο φανταστικά, και κυρίως πειστικά, riffs και breakdowns, αλλά κομματάρες, και κυρίως μια στοχευμένη (αντι)πρόταση, η οποία δένει άψογα με τις προεκτάσεις, την παράδοση, αλλά και τις δυνατότητες του ιδιώματος.
ACxDC - G.O.A.T.
Κανείς δεν παίζει powerviolence σαν και αυτούς, κανείς δεν είναι τόσο αμείληκτος και μερακλής με τον ήχο και την προσέγγισή του, όσο οι Καλιφορνέζοι. Τέσσερα χρόνια μετά το "Satan Is King", οι ACxDC επέστρεψαν με το "G.O.A.T." και σε δεκαεπτά κομμάτια τα έριξαν όλα μέσα, hardcore, metallic προεκτάσεις, grind, punk, riffs, ισοπέδωση, μηδενισμό, ειρωνία. Στο "G.O.A.T." μπορεί να μην πιάνουν κορυφές του παρόντος, κυρίως εξαιτίας της απουσίας της έκπληξης, αλλά ο δαιμονισμένος τους ήχος αποτελεί για ακόμη μια χρονιά εγγύηση, όντας ένα από τα πιο συντριπτικά ακούσματα στο οποίο μπορείτε να ενδώσετε.
Escuela Grind - Dreams On Algorithms
Δύο χρόνια μετά το "Memory Theater", το ανερχόμενο σχήμα επέστρεψε με την πιο επεκτακτική του δουλειά. Το "Dreams On Algorithms" καθιερώνει επί του πρακτέου τους Escuela Grind ως ένα από τα καλύτερα grindcore σχήματα της σκηνής, ενώ παράλληλα αφήνει μια αίσθηση πως δεν έπιασαν το δημιουργικό τους ταβάνι. Τα κομμάτια εναλλάσσονται ουσιωδώς δίχως να κουράζουν, ο όγκος και ο ήχος αναδεικνύουν την λεπτοδουλειά στα riffs, και πλέον η πολεμική μηχανή των Escuela Grind, πέρα από το να αφυπνίσει από το λήθαργο της νεοτερικότητας, διαθέτει και όλα τα φόντα για να εδραιωθεί.
Hidden frequencies: Οι Collapsed Skull, το alter ego των Full Of Hell, επέστρεψαν με δύο δίσκους, αλλά το πειραματικό, θορυβώδες τους powerviolence έλαμψε στο "Your Father’s Rage Evaporated In The Sun". Σε πιο άμεσες πτυχές, το "Blazed In The Northern Sky" των νορβηγών Rat Lord παραείναι (α)σοβαρό μα και διασκεδαστικό powerviolence, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το ομότιτλο LP των Department Of Education, μιας εκπληκτικά άρρωστης obscure μπαντάρας από το San Diego. Για το ομότιτλο άλμπουμ των Concrete Winds και το υπεράνω ταμπελών μανιφέστο του "As Spoken" των Knoll τα είπαμε παραδίπλα αλλά η πσυχούλα τους εδώ ανήκει. Σε ακόμη πιο περίτεχνα μονοπάτια, το "Τhe Malady" των Feed Them Death είναι το δυσαρμονικό πολιτικό grindcore μανιφέστο που απευθύνεται σε ταγμένο κοινό, ενώ το "Sunsine Over Rigor Mortis", των επίσης νορβηγών, Beaten To Death, πέρα από εξωφυλλάρα, έχει μερικές από τις πιο απαιτητικές, χαοτικές και ευφάνταστες στιγμές του ήχου για φέτος. Εκκεντρικό. Σας αποχαιρετούμε με το "Koncertos of Kawaiiness: Stealing Jon Chang's Ideas, A Book by Andrew Lee" των Hookago Grind Time σε ένα πιο εύθυμο και σαρκαστικό, μα εξίσου χαοτικό, anime τόνο.
Pest Control - Year Of The Pest
Ναι, είναι EP. Ορθά, θα μπορούσε να είναι σε παρακάτω κατηγορία. Βεβαίως, είναι και crossover. Για την ακρίβεια, ένα από τα κορυφαία σύγχρονα σχήματα του είδους. Οπότε, επειδή τιμάμε τις κατηγορίες μας, υπερβαίνουμε τις αντιφάσεις μας και σας το κοτσάρουμε εδώ φάτσα κάρτα. Οι τύποι, στα τέσσερα κομμάτια του "Year Of The Pest" για ακόμη μια φορά οριακά κρατούν επίκαιρο το ιδίωμα, με τα σωστά διανεμημένα τους thrashcore riffs, ενώ δεν παραλείπουν το απολαυστικό του πράγματος. Οπότε, ναι, βασιλιάδες στην αυλή τους.
Lifeless Dark - Forces Of Nature’s Transformation
Αν βιαστείς να χαρακτηρίσεις τους Lifeless Dark ως stenchcore, δεν θα σε αδικήσω. Με ήχο βγαλμένο από τις χρυσές μέρες των Sacrilege, Hellbastard και όλης της πρώιμης stench/thrashcore/crusher crust συνομοταξίας, η μπαντάρα αυτή από τη Βοστώνη στο ντεμπούτο της εξαΰλωσε την οποιαδήποτε συζήτηση για πρωτοεμφανιζόμενο της χρονιάς. Άκρως πολιτικοποιημένο, εμπνευσμένο όσο δεν πάει στις συνθετικές του δομές, με μια φωνάρα της Elaine να βάζει έντονο anarcho-punk ηχόχρωμα δαμάζοντας τις thrash riff-άρες, το "Forces Of Nature’s Transformation" είναι κυκλοφορία - σταθμός στον ήχο.
Vicious Blade - Relentless Force
Ομολογουμένως, ο νέος δίσκος των Vicious Blade γέρνει περισσότερο προς το thrash metal, αλλά η τέχνη των Αμερικανών έγκειται στην φιλοσοφία και την προσέγγισή τους. Με μπροστάρισα την Clarisa Badini, το σχήμα από την Πενσυλβάνια μπλέκει έντεχνα crust, crossover και stench στοιχεία, στις φρενήρεις συνθέσεις του. Με ένα εντυπωσιακό mid-80s ηχόχρωμα και μια άψογη παραγωγή να επικρατούν, το "Relentless Force", με την εξωφυλλάρα του, είναι μια στιγμή μεγαλείου για το thrashcore φέτος.
Burning Lord - Arcane Demolition
Δύσκολα μπορείς να μιλήσεις για crossover hardcore και να παραλείψεις τη Βοστώνη. Σε μια χρονιά που η τοπική σκηνή κέρασε αρκετά beatdowns, εμείς εντοπίσαμε στο ντεμπούτο των Burning Lord την απαραίτητη crossover μαγειά που αναζητούμε για να προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Δεσμευμένο από τις επιρροές αλλά και από τη στόχευσή του, το "Arcane Demolition" προσφέρει αρχετυπικά breakdowns, σαρώνει, διαθέτει τον απαιτούμενο αέρα σοβαρότητας και προσήλωσης, και κυρίως, είναι σφιχτό, πολύ. Μια νέα δύναμη ανατέλλει.
Total Hell - Killed By Evil
Δόξα και τιμή στου Portland την hardcore σκηνή. Από τα τιμημένα υπόγεια της πόλης, μέλη underground σχημάτων ενώνουν τις δυνάμεις τους και κυκλοφορούν ένα αλήτικο metal/punk ηχόχρωμα. Venom, πρώτο κύμα black/thrash, Hellhammer, Discharge, Slayer, και βάλε, και ξαναβάλε. Και κάπου μέσα σε αυτό τον χαμό, σκάνε και ψυχεδελικά ιντερλούδια. Το "Killed By Evil" είναι μεν ένας niche δίσκος, αλλά θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από άτομα που κοιτούν πέρα από τις επιρροές και αγαπούν την ουσία του βρώμικου, αποκρυφιστικού και πηχτού riffing και των κακοφωνιών που συνεπάγεται. Up the metal punks for life!
Χωρίς Θάνατο - Επίγεια Κολαστήρια
Ένα άλμπουμ που περιμέναμε καιρό και, σίγουρα, δεν μας απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο. Το συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη στον πρώτο του δίσκο καταφέρνει να συνενώσει όλα όσα αγαπάμε στο εγχώριο crust, hardcore, και d-beat ενώ, συγχρόνως, σπρώχνει το συνολικό αποτέλεσμα σε πιο extreme μονοπάτια, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται metal. Τα "Επίγεια Κολαστήρια" είναι ένας ακόμη θρίαμβος του DIY που, ειδικά σε καιρούς σαν τους σημερινούς, μας υπενθυμίζει πως υπάρχει ακόμη μια ισχυρή αυτοοργανωμένη αντικουλτούρα που αντιστέκεται και θα αντιστέκεται καλλιτεχνικά αλλά και κινηματικά.
Ομίχλη - Till The End
Είτε σας αρέσουν, είτε όχι, οι Ομίχλη, αδιαμφισβήτητα, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα punk rock σχήματα που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα. 20 χρόνια μετά το "Η Δική Μας Καθημερινότητα", το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, όρισε τον σύγχρονο street punk ήχο αλλά και τις τάσεις της σκηνής για τα επόμενα χρόνια, το συγκρότημα επέστρεψε με το "Till The End", που, για ακόμη μία φορά, δεν απογοητεύει. Δυναμισμός και μελωδίες συνδυάζονται άψογα, ελληνικοί και αγγλικοί στίχοι μπερδεύονται με επιτυχία, το σύγχρονο punk συναντά την anarcho-punk παράδοση, οι Ομίχλη μεγαλώνουν αλλά, ευτυχώς, δεν ρίχνουν καθόλου ρυθμό, συνεχίζοντας να κυκλοφορούν άλμπουμ που κάνουν τους πιτσιρικάδες να πηδάνε στο χορό της φωτιάς και τους 40αρηδες να νοσταλγούν και να συγκινούνται.
Πλεκτάνη - Καλλιτεχνικές Ανησυχίες
Μπορεί αυτό να είναι το πρώτο άλμπουμ των Πλεκτάνη αλλά τα μέλη τους έχουν περάσει από σημαντικά σχήματα της εγχώριας σκηνής όπως οι Χωρίς Οίκτο, οι Lifewreck, και οι Chain Cult. Ο πρώτος δίσκος των Αθηναίων είναι ένα εξαιρετικό μείγμα hardcore, crust και d-beat που ξεχειλίζει οργή και, παράλληλα, λειτουργεί ως ένα ουσιαστικό πολιτικό και καλλιτεχνικό μανιφέστο που δεν κουνάει το δάχτυλο στον ακροατή. Οι δέκα τσιτωμένες και δυναμικές συνθέσεις του "Καλλιτεχνικές Ανησυχίες" κάνουν σαφές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες εγχώριες DIY κυκλοφορίες της χρονιάς και με ένα συγκρότημα που ελπίζουμε να μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.
Σκοτοδίνη - Εδώ Παραμένω
Καταρχάς να πούμε πως με τέτοια εξωφυλλάρα, δεν θα γινόταν να αγνοήσουμε τη νέα δουλειά του συγκροτήματος από τα Γιάννενα. Φυσικά, βοηθάει και το ότι μιλάμε για δισκάρα. Δέκα σχεδόν χρόνια από τη δημιουργία τους και τρεις δίσκους μετά, οι Σκοτοδίνη αποτελούν ένα σπουδαίο σχήμα που έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει τον συγκινησιακό ήχο της προ-2000s εγχώριας punk σκηνής, χωρίς όμως να μένει εκεί. Ο τρόπος που συνδυάζουν ατμόσφαιρες και σκοτάδι με δυναμικά ξεσπάσματα, το πως στήνουν κι ενορχηστρώνουν τα κομμάτια τους, οι κιθαριστικές μελωδίες τους, οι στίχοι και ο τρόπος που τραγουδάνε, όλα αυτά - μα και τόσα άλλα - καθιστούν τη νέα τους κυκλοφορία έναν θρίαμβο της μνήμης ενάντια στη λήθη, μια αγκαλιά για όσους λατρέψαμε τον punk και rock ήχο των ‘80s και των ‘90s, μια παρήγορη γωνιά αντίστασης για όσους αρνούνται να αποδεχτούν πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Το "Εδώ Παραμένω" είναι μια κατάθεση ψυχής που φτύνει στα μούτρα ποζεράδες, φασαίους, και κάθε λογής αλεξιπτωτιστές που ξεπουλάνε τα ιδανικά τους για 10 λεπτά δημοσιότητας και προσπαθούν να επιβάλουν το trash ως εναλλακτική άποψη.
Stress - Σκέψου Πριν Είναι Αργά
Τι να λέμε τώρα; Και single να έβγαζαν οι Stress πάλι σε περίοπτη θέση θα τους είχαμε. Και αυτό γιατί πάρα πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα για το ελληνόφωνο punk, αλλά κι ευρύτερα για την εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή, θα ήταν τελείως διαφορετικά αν δεν υπήρχε αυτό το σχήμα που, μαζί με μερικά ακόμη συγκροτήματα, σε μεγάλο βαθμό όρισε το πως θα ακούγεται το punk στην Ελλάδα και μας χάρισε ένα από τα κορυφαία ελληνόφωνα άλμπουμ όλων των εποχών. Στο "Σκέψου Πριν Είναι αργά", οι Stress επέστρεψαν με ένα EP που περιλαμβάνει τρεις επανηχογραφήσεις και δύο remixes σε κομμάτια που έγραψε το συγκρότημα τη δεκαετία του 1980 και κινούνται σε μια πιο ska, dub και reggae διάθεση. Σίγουρα σημαντικό για ιστορικούς λόγους αλλά, ευτυχώς, και για καλλιτεχνικούς.
Hidden frequencies: Οι Νεύρα κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άκρως τσιτωμένο άλμπουμ τους γεμάτο φλογισμένο hardcore, οι Παγανή Κυριακή μας χάρισαν ένα synth punk δίσκο που συζητήθηκε πολύ, ενώ οι Κεφαλοκλείδωμα στο "Βαλκανικό Μαυσωλείο" έκαναν σαφές πως θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον με το ανελέητο powerviolence τους. Παράλληλα, στο ομώνυμο άλμπουμ τους οι Ανηφόρα συνδυάζουν άψογα crust και hardcore στοιχεία, οι Psychobreak στο "Εθισμοί & Ντράβαλα" κρατάνε ψηλά την σημαία του Θεσσαλωνικιότικου punk rock, οι Υakuza στο ντεμπούτο τους δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του θορυβώδους ωμού street punk τους, οι Terminal του "Απολυταρχικές Απολαύσεις" ενδίδουν στο d-beat, ενώ οι NON KANON στο πρώτο τους EP με τίτλο "Side A" μπλέκουν πειραματικά industrial και πειραματικά στοιχεία με post- hardcore και sludge επιρροές, ανοίγοντας μας για τα καλά την όρεξη. Τέλος, οι Κατολίσθηση στο "Πόλη Φάντασμα" ξεδιπλώνουν το ηχητικό τους όραμα που συνδυάζει punk και metallic hardcore στοιχεία ενώ οι Era Of Fear έδωσαν στη δημοσιότητα μερικά ακυκλοφόρητα κομμάτια που μας θύμισαν πόσο μεγάλο συγκρότημα υπήρξαν.
Chain Cult - Harm Reduction
Από τα διπλανά υπόγεια στη μπάντα της παγκόσμιας αναγνώρισης και των δεκάδων (κι άλλες φορές εκατοντάδων) χιλιάδων ακροάσεων. Με πολλή δουλειά και αυτοοργανωμένες περιοδείες, οι Chain Cult τα έχουν καταφέρει. Το "Shallow Grave" πλέον θεωρείται κλασσικό και φέτος είχαν να αποδείξουν πολλά, στους γύρω και στους εαυτούς τους. Το "Harm Reduction" λοιπόν δεν στερείται τίποτα του προκατόχου του. Σηκώνει το δικό του ανάστημα, με μια συλλογή εξίσου υπέροχων συνθέσεων αλήτικου post-punk και δεν χαρίζεται στιχουργικά. Οι Chain Cult υπερβαίνουν τη σύγκριση με τον ίδιο τους τον εαυτό, βγαίνουν νικητές κι εμείς χαιρόμαστε να διανύουμε αυτή την πορεία δίπλα τους και να τους βλέπουμε να μεγαλώνουν.
Feral Kids - Lost In Disgraceland
Βάλε μέλη από πάνω, από Ομίχλη και γενικά μια ιδέα punk rock n’n roll με ένα αέναο βλέμμα στην 70s ψυχεδέλεια και ας μην κρυβόμαστε, στο heavy metal, θα πάρεις σαν τελικό υλικό τους Feral Kids. Άξιοι εκπρόσωποι του ονόματός τους, οι Feral Kids κυκλοφορούν επιτέλους τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο "Lost In Disgraceland" που έκανε κάτι πάρα πολύ σοβαρό στο εγχώριο punk: μας θύμισε πως η ζωή δεν είναι μόνο νεύρα και απογοήτευση, αλλά και κάποιες φορές η δίοδος και δύναμη του να περνάμε καλά στους δικούς μας μικρόκοσμους. Οι Feral Kids θα έκαναν το Lemmy περήφανο, κι εμείς δεν χορταίνουμε την ενέργειά τους.
Downwinder - Claws of Despair
Αν και λίγα χρόνια στο προσκήνιο, οι Βολιώτες Downwinder δεν αργούν ιδιαίτερα να επιστρέψουν, πιο συγκροτημένοι, πιο «γυαλισμένοι» αν μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο, με το δεύτερο δίσκο τους, "Claws Of Despair". Με τη ζυγαριά να γέρνει στα metal χαρακτηριστικά του ήχου τους, εκεί που το death / thrash κλείνουν το μάτι το ένα στο άλλο, η νέα κυκλοφορία των Downwinder δεν αποχωρίζεται σε καμία περίπτωση την crust / stenchcore πτυχή τους και με επιθετική διάθεση, δεν ανέχεται πολλά. Κόβει και θερίζει με κομμάτια που δεν χαρίζονται. Το crust δε, βασιλεύει ως όφειλε στο μοναδικό ελληνόφωνο κομμάτι του δίσκου, "Αιώνιος Φόβος (Eternal Fear)".
Nothing Thrives - Tales Of Disgrace
Οι Nothing Thrives, παρόλο που ως σύνολο δεν υπάρχουν πολλά χρόνια - άσε έξω την παρουσία των μελών τους σε άλλα σχήματα παλαιότερα ή ταυτόχρονα - επικεντρώθηκαν για καιρό λίγο περισσότερο στις συναυλίες και λίγο λιγότερο στις κυκλοφορίες. Το είχαμε λίγο περισσότερο ανάγκη θα πω, και καλά έκαναν. Λίγο πριν την εκπνοή της χρονιάς όμως, κυκλοφορούν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο "Tales of Disgrace". Το παλαιικό στην ουσία μα σύγχρονο στην προσέγγιση rock ‘n’ roll garage punk των Nothing Thrives βρίσκει πολύ εύκολα τη θέση του στην punk μουσική εγχώρια σκηνή του 2024 και ολοκληρώνει το πακέτο για να τους ορίσει ως ένα συγκρότημα που κουβαλά τον ήχο του σήμερα - κι ενδεχομένως από αυτά που λόγω ήχου μπορούν να τον ανοίξουν και σε πιο metal ή rock μουσικά κοινά.
Frenzee - What’s Wrong With Me
Άλλο ένα πολυαναμενόμενο ντεμπούτο από μπάντες που βλέπουμε παντού και πλέον γνωρίζουμε καλά, ήταν και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Frenzee. Τα αδέρφια Ξυλούρη με την πλούσια μουσική οικογενειακή τους κληρονομιά χαράσσουν τη δική τους μουσική πορεία, επιλέγουν για αυτό το μονοπάτι λυσσαλέο punk, με χρώματα από Rage Against The Machine και κουβαλώντας στην πλάτη τους λίγη από την αγριάδα της Αυστραλίας, όσο κι αυτή της Κρήτης. Το "What’s Wrong With Me", δεν καταφέρνει τίποτα λιγότερο από αυτό που οι Frenzee ήδη είχαν πείσει - ότι πάνε ευθεία για πολύ μεγάλες μουσικές κατακτήσεις.
Hidden frequencies: To punk ‘n’ roll παρουσιάζεται πάρα πολύ δυνατό φέτος για τα εγχώρια δρώμενα, αφού και οι Dry Cough κυκλοφορούν το "Nothin’ To Lose" με περίσσια και καλοδεχούμενη αυθάδεια. Οι νεοσύστατοι Ripping Wounds μπήκαν για τα καλά στη μουσική παραγωγή και το μπλεγμένο με death metal, metallic hardcore τους, εντοιχίζεται στο πάρα πολύ φρέσκο, προ ημερών "…Lurks Within". Από την άλλη, τους Killgrave προλάβαμε να τους αγαπήσουμε μα ο πρώτος τους δίσκος άργησε, ίσως τελικά και να ήταν για καλό - το "Rise Of The Black Fang" ενσωματώνει αυτή την ιδιαίτερη προσέγγισή τους μεταξύ hardcore και melodeath και καταλήγει σε μία δισκάρα που θα απασχολήσει, μιας που επίσης βγήκε πάρα πολύ πρόσφατα. Στον ιδιαίτερα υπο-εκπροσωπούμενο μουσικό χώρο εντός συνόρων που λέγεται screamo/ post-hardcore, οι ΝΤΕΚΑ επιμένουν και κυκλοφορούν επίσης τον πρώτο τους δίσκο, "Band-Aid On A Bullet Wound", άρρηκτα συνδεδεμένο συναισθηματικά με τον χώρο που ηχογραφήθηκε. Και στις μικρότερες κυκλοφορίες, το παράταιρο noise hardcore των Falooda βρίσκει την πρώτη του επαφή με τον ήλιο του ήχου με το πρώτο τους EP, "Demo 2024". Το ιδιόμορφο garage punk των Gut Reaction επανεμφανίζεται επιτέλους και ξαναχτυπά με EP, αυτή τη φορά με το πολύχρωμο εξωτερικά κι εσωτερικά "The Drought Downtown". Ανεβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, θα απαντήσουμε με χαρά την επιστροφή των Dishönor με το δυναμικό crust EP "Chain Reaction, Mass Extinction". Τέλος για να κλείσουμε τον κύκλο, η επέκταση του ενός μέλους των Chain Cult αλλά και άλλων εξαιρετικών ανθρώπων και μουσικών βρίσκεται στους Gun Fever οι οποίοι δυο χρόνια μετά το demo τους κυκλοφορούν το πανέμορφο μελωδικό hardcore punk EP "No Easy Way".
Poison Ruïn - Confrere
Ένα χρόνο μετά το εντυπωσιακό "Harvest", το σχήμα από τη Φιλαδέλφεια έδειξε πως δεν ενδιαφέρεται για επανάπαυση. Στο νέο τους EP, οι Poison Ruin εξερευνούν ακόμη περισσότερο την τραγουδοποιία τους, λειαίνουν αυστηρά στον απαραίτητο βαθμό τα εκφραστικά τους μέσα, περιορίζουν τα ambient μέρη (και βγάζουν γούστα στο side project των Shadow Knell) και κυρίως, διατηρούν τον εμψυχωτικό, ταξικό, μα και ελαφρώς αλληγορικό τους στίχο. Αυτό το συγκρότημα είναι σπουδαίο, είναι απαραίτητο, είναι αναγκαίο.
Life / Destruct - To Stop The Conflict
Οι Ιάπωνες crustcore θρύλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους Αμερικανούς raw/d-beat masters και κυκλοφορούν το split της χρονιάς. Είναι κυκλοφορίες όπως το άψογο, πολιτικά, εικαστικά και αισθητικά, "To Stop The Conflict" που επιμένουν να καθιστούν όλες τις προεκτάσεις του crust punk τόσο ζωτικές. Πίσω από τον θορυβο κρύβονται καταιγιστικά κομμάτια, με προσωπικότητα, από δύο σπουδαία σχήματα που αλληλοσυμπληρώνονται μέσα από τις αντιθέσεις (σύγκρινε τον δυισμό ονομάτων - εξωφύλλου), εντείνοντας την κρισιμότητα της εν λόγω προσέγγισης στην τέχνη, καθιστώντας την επικίνδυνη, όπως πρέπει.
Birds In Row & Coilguns - You & I In The Gap
Μπορείς σε τρία κομμάτια να χωρέσεις τον κόσμο όλο; Ναι. Σε μια σύμπραξη βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα, οι Birds In Row και οι Coilguns εναπόθεσαν όλη τους την μαεστρία, την συνθετική τέχνη, την ορμή, το νεύρο και κυρίως το συναίσθημα, και αιχμαλώτισαν στο μουντό μα τόσο αισθαντικό τους ύφος όλα όσα βαραίνουν την ψυχή. Από τις εναλλαγές μέχρι τις φανταστικές φωνητικές γραμμές, το "You & I In The Gap" είναι ένα αριστουργηματικό συνεργατικό EP, που οφείλει να ακούσει κάθε οπαδός οποιασδήποτε έκφανσης του σκληρού ήχου. Ω, ναι.
Gel - Persona
To full length ντεμπούτο "Only Constant" ήταν μόνο η αρχή. Ένα χρόνο μετά, οι Gel σκάνε μύτη με πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 12 λεπτών και προϊδεάζουν για τα άλματα που αχνοφαίνονται στο μέλλον. Η προοπτική και η δυναμική αυτής της μπάντας δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτή, και οι προσεκτικές διανθίσεις μελωδικότητας που τονώνουν το "Persona", όπως συμβαίνει σε κομμάτια σαν το "Shame", δείχνουν μια μπάντα, έτοιμη να ανθίσει, δίχως να παραμελήσει να ποτίσει τις hardcore ρίζες της με ολόσωστη κιθαριστική δουλειά. Εδώ θα βρεις το hardcore του σήμερα.
Ben Quad - Ephemera
Είναι η νέα δουλειά των Ben Quad μια από τις πιο πολυσυζητημένες emo κυκλοφορίες της χρονιάς και δικαίως. Το "Ephemera" συνδυάζει στα πέντε κομμάτια που παρατάσσει μια ευρεία γκάμα emo επιρροών από διαφορετικά κύματα, συνοψίζοντας στο μέγιστο όλες τις σύγχρονες πτυχές του. Οι Ben Quad πιάνουν τρομερό ήχο, προσέχουν τις εντάσεις και τις διπλές τους μελωδίες, ουρλιάζουν και καθαρίζουν τη φωνή τους με απαλό μα και αιχμηρό τρόπο, συναρπάζουν. Επίσης, τα riffs.
Hidden frequencies: Οι Ancient Lights του Alex CF στο ντεμπούτο EP τους "Spite Wall" παρουσιάζουν το απόλυτο anarcho-punk του σήμερα, και οι Γάλλοι Rixe με το EP τους "Tir Groupe" κυκλοφορούν το καλύτερο synth/oi! punk της χρονιάς. Οι Γερμανοί Terminal Filth στο "Traces Towards Oblivion" mLP τους κυκλοφορούν ένα συντριπτικό, μελλοντικό stenchcore classic με αδιανόητο ήχο και ατμόσφαιρα, ενώ προς τα εκεί πάει και το νεοσύστατο hardcore supergroup των Holy Blade, που στο ομότιτλο EP τους συνδυάζουν crust, μελωδικό σκοτεινό punk τύπου AFI με burning spirits (ψάξου) μελωδίες που κλείνουν το μάτι σε ευρύτερο (metal) κοινό. Οι Life’s Question στο ομότιτλο EP τους φέρνουν βαριά hardcore μαγεία από το Σικάγο, αλλά σε πιο μελωδικά χωρία, οι Massa Nera κερνούν ύψιστο screamo πόνο στο "Quatro Vientos // Cinco Soles" split με τους Quiet Fear. Μπαντάρες. Περνάμε από επτάιντσα για να προτείνουμε τον αναρχικό d-beat ορυμαγδό του "Subisci. Conformati. Rassegnati." των ιταλών Golpe και το απόλυτο γκαραζοπανκενρολ τρίλεπτο των κορυφαίων Stiff Richards στο διμερές "GFC/ Empty Barrels". Σας αποχαιρετούμε με μια ακόμη αποθέωση από τις ηλεκτρονικές μας σελίδες στο demo "MMXXIV" των Βρετανών Hemiptera, της μεγάλης neo-crust ελπίδας με τσέλο του σήμερα, αλλά και του αύριο.
Main photo credit: Amy Fleisher Madden
- Ανασκόπηση
- Ανασκόπηση 2024
- Green Day
- Sum 41
- The Offspring
- Cock Sparrer
- Strung Out
- Pinhead Gunpowder
- Mob 47
- Effigies
- Alkaline Trio
- Hot Water Music
- The Hope Conspiracy
- Fucked Up
- Envy
- Wolfbrigade
- The Ghost Inside
- Laura Jane Grace
- A Plane Mistaken For Stars
- Straw Man Army
- Amyl And The Sniffers
- The Chisel
- Public Opinion
- Uranium Club
- Sheer Mag
- Chubby And The Gang
- Subdued
- Radical Kitten
- Cuir
- Canal Irreal
- Destroy Boys
- Speed
- Spaced
- Bad Breeding
- Kriegshög
- Thirdface
- KLONNS
- Lasso
- Bootlicker
- S.H.I.T.
- Fentanyl
- Junta
- Neck Deep
- State Champs
- The Linda Lindas
- Stand Atlantic
- Yours Truly
- The Story So Far
- Kill Lincoln
- Combat
- As It Is
- Stay Inside
- One Step Closer
- Carly Cosgrove
- Real Friends
- Glitterer
- Carpool
- Origami Angel
- February
- Your Arms Are My Cocoon
- Touche Amore
- Drug Church
- Coilguns
- Pissed Jeans
- Viva Belgrado
- Casey
- Squint
- SeeYouSpaceCowboy
- Stand Still
- Respire
- Heavenly Blue
- Frail Body
- Blind Girls
- State Faults
- Infant Island
- NØ MAN
- Bloom Dream
- Demersal
- Clay Birds
- Drive Your Plow Over The Bones Of The Dead
- As Living Arrows
- Svdestada
- Tenue
- Lagrimas
- Alarm!
- Warcollapse
- Deadform
- Lautstürmer
- Encierro
- Adrestia
- Negative Prayer
- Nails
- Knocked Loose
- Terminal Nation
- Candy
- Sect
- CLEARxCUT
- Missouri Executive Order 44
- Ancst
- Kharma
- Kublai Khan
- Full Of Hell
- Regional Justice Centre
- Brat
- ACxDC
- Escuela Grind
- Collapsed Skull
- Rat Lord
- Department Of Education
- Concrete Winds
- Knoll
- Feed Them Death
- Beaten To Death
- Hookago Grind Time
- Pest Control
- Lifeless Dark
- Vicious Blade
- Burning Lord
- Total Hell
- Χωρίς Θάνατο
- Ομίχλη
- Πλεκτάνη
- Σκοτοδίνη
- Stress
- Νεύρα
- Παγανή Κυριακή
- Κεφαλοκλείδωμα
- Ανηφόρα
- Yakuza
- NON KANON
- Psychobreak
- Era Of Fear
- Κατολίσθηση
- Chain Cult
- Feral Kids
- Downwinder
- Nothing Thrives
- Frenzee
- Dry Cough
- Killgrave
- Falooda
- NTEKA
- Gut Reaction
- Dishönor
- Gun Fever
- Poison Ruïn
- Life
- Destruct
- Birds In Row & Coilguns
- Ben Quad
- Ancient Lights
- Rixe
- Terminal Filth
- Life's Question
- Golpe
- Holy Blade
- Massa Nera
- Stiff Richards
- Hemiptera