Blink-182

Με το μπαρδόν κιόλας, αλλά έφτασε η ώρα να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Δεν θα επιχειρήσω να πείσω τον οποιονδήποτε ότι η παρακάτω αποψάρα είναι ψύχραιμη, αντικειμενική ή οτιδήποτε σχετικό. Ο Mark, ο Tom και ο Travis επέστρεψαν σε όλο το βλαμμένο μεγαλείο τους, κι αυτό αρκεί. Ναι, έτσι θα μείνουν τα ονόματα, χωρίς επίθετα. Όχι, δεν έχει κανένα νόημα να σουλουπωθεί το γαλλικό στον υπότιτλο. Εκτός αν είσαι από εκείνους που βρίσκουν την αλήθεια στη λογοκριμένη εκδοχή του "Snakes On A Plane". Στην οποία περίπτωση έχεις τον αμέριστο σεβασμό μου, αυτό όμως είναι μια διαφορετική ιστορία που καλύτερα να μην μπλεχτεί εδώ μέσα.

Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το μεγάλο comeback, είχαν σερβιριστεί περίτεχνα με το "Edging" κοντά δώδεκα μήνες πίσω. Όλα; Όχι όλα. Η ανίερη τριάδα έχει ακόμα μέσα της τα χαμογελαστά τούπα-τούπα, τις γραμμές που κολλάνε πριν το καταλάβεις, και όλη την απαραίτητη διάθεση για να πάρει στο ψιλό κάθε άσχημο μυαλό, κάθε σοβαροφάνεια, τον εαυτό της και τον κόσμο ολάκερο. Την ίδια στιγμή, θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς μία κραυγαλέα αναπαραγωγή του βάλε-εδώ-όποιον-δίσκο-τους-θέλεις-μέχρι-το-"Take Off Your Pants And Jacket". Τα χρόνια έχουν περάσει. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Τα μυαλά πίσω από τα τραγούδια είναι διαφορετικά, αλλά ίδια, αλλά διαφορετικά.

Οι τελευταίοι αρνητές της στροφής του ομότιτλου άλμπουμ καλά θα κάνουν να το πάρουν απόφαση, έστω και με δύο δεκαετίες καθυστέρηση. Όσο κι αν μπορεί να ήλπιζαν σε κάτι διαφορετικό μετά από εκείνο το απόλυτα νοσταλγικό σετ στο Coachella. Όσο κι αν αναθάρρησαν βλέποντας το "Anthem Part 3" φαρδύ-πλατύ στην κορυφή του tracklist. Όσο κι αν φωτίζουν το σύμπαν τα εισαγωγικά αρπίσματα, τα ολόσωστα γεμίσματα, οι γνώριμες μελωδίες και το ξεδίπλωμα από το κουπλέ στο ρεφραίν. Στην καρδιά τους, παραμένουν τα μπουμπούκια που φώναζαν ότι «κανείς δε σε συμπαθεί όταν είσαι 23». Στην πραγματικότητα έχουν μεγαλώσει αρκετά για να ξέρουν ότι εν τέλει η ηλικία δεν παίζει τόσο ρόλο.

Ο ήχος περιλαμβάνει όλα τα σήματα κατατεθέντα στοιχεία, τοποθετημένα προσεκτικά στο σήμερα. Οι ισορροπίες που κάπου είχαν χαθεί μετά την φυγή του άσωτου DeLonge, επανέρχονται δυναμικά. Επιχειρώντας μία όσο γίνεται αποστασιοποιημένη ματιά, το σύνολο θα μπορούσε να περάσει πανεύκολα σαν τον λογικό διάδοχο του "Neighborhoods". Ίσως βοηθάει ότι, όπως τότε έτσι και τώρα, πρακτικά μιλάμε για μία κυκλοφορία στα πλαίσια της οποίας οι δημιουργοί της ξαναβρέθηκαν μετά από καιρό. Ή το ότι, για ακόμα μία φορά το παιχνίδι παίζεται πανέξυπνα γύρω από τον pop-punk άξονα, με τις περισσότερο emo/εναλλακτικές (sic) αναφορές και τους όποιους πειραματισμούς να μένουν εμφανώς σε δεύτερη μοίρα.

Σε περίπτωση που έστω περνάνε από το μυαλό σου οι λέξεις 'hype train', λόγω της νεκρανάστασης του ύφους, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και φύγε πριν εκτεθείς περισσότερο. Όταν ο Barker τραβούσε από το χεράκι ολόκληρη τη σκηνή και δίδασκε τη Gen Z πόσο τέλειες μπορούν να είναι οι βόλτες στο καρουζέλ, κάποιοι πάλευαν να αναδείξουν τον επόμενο αλάθητο της σκληρής μουσικής. Από την απαγγελία στο άνοιγμα του "Dance With Me" και την υπόκλιση στους Cure του "Fell In Love" μέχρι την ωμή επίθεση στο συναίσθημα του ομώνυμου και τις δίκασες του "More Than You Know", το στήσιμο είναι υποδειγματικό. Σκάνε μετά τα εικοσπέντε σκάρτα δεύτερα του "Turn This Off!" και τα στέλνουν όλα στο διάολο στη στρατόσφαιρα.

Το "One More Time" δεν είναι τέλειο, είναι όμως κάτι καλύτερο· ένας δίσκος που κουβαλάει την προσωπικότητα των ανθρώπων που τον έφτιαξαν, με υλικό που δεν κρύβεται στη σκιά των κλασικών, και με αρκετή δύναμη για να γυρίσει στιγμιαία τον χρόνο πίσω. Ακόμα κι αν δεν είχες προλάβει τις μέρες που το "Enema Of The State" λύγιζε τον πλανήτη, μία υπερχιτάρα τη φορά. Τα ρυθμικά του "You Don’t Know What You’ve Got". Ο Kevin Bivona (βλ. The Interrupters) και τα πληκτράκια στο "Blink Wave". Το «έχει κι άλλο» του "Fuck Face". Η αναπάντεχα φορτισμένη Hoppus-ική μαγεία του "Other Side". Τα "Cut Me Off" και "See You" της τελευταίας στιγμής. Νόμιζες πως μπορούσες να ξεφύγεις από τους blink έτσι;