Spanish Love Songs

Brave Faces Everyone

Pure Noise (2020)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 03/03/2020
‘Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον καταθλιψία τριαντάρη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν λίγους μήνες έκλεισα τα τριάντα. Δεν ενοχλήθηκα παραπάνω απ’ ότι ενοχλούμαι κάθε φορά που έχω γενέθλια, δεν το έκανα ιδιαιτέρως βούκινο, δεν το γιόρτασα, ήταν άλλη μία Δευτέρα.

Έχω υπάρξει όμως κατά καιρούς εξαιρετικά ένοχος στο να συγκρίνω τη δικιά μου ζωή με βάση κάποια άλλη, αόριστη αλλά απολύτως ξέγνοιαστη και ευτυχισμένη. Όλα είναι όπως πρέπει, όπου έχω όλα αυτά που νομίζω ότι θέλω, που κάνω όλα αυτά που νομίζω ότι θέλω να κάνω. Μία ζωή όπου δεν καμπουριάζω και γουστάρω τη δουλειά μου. Μία ζωή που δεν τρώω αηδίες ασυστόλως όταν είμαι αγχωμένος. Μία ζωή που δεν είμαι αγχωμένος.

Δεν το παθαίνω πλέον τόσο συχνά, αλλά όταν κολλήσει εκεί το μυαλό μου, ε καταλήγει να είναι μία δύσκολη βδομάδα. Το "Brave Faces Everyone" λοιπόν είναι το απόσταγμα εκείνου του συναισθήματος σε ένα δίσκο.

Θα ήλπιζε κανείς πως χρειάζονται πάνω από τα σαράντα λεπτά του δίσκου να σου μαυρίσουν τη ψυχή, αλλά η αλήθεια είναι πως χρειάζονται μονάχα τα τεσσεράμιση περίπου του "Routine Pain" να γίνουν όλα πίσσα μαύρη.

O Dylan Slocum έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κολπάκι που φέρνει σε πολλά από τα τραγούδια της μπάντας. Πριν το τελευταίο ρεφραίν, κατεβάζει το ρυθμό, απομονώνει τα φωνητικά του και σε αρχίζει στις υπαρξιακές σφαλιάρες. Δώστου κυνισμός, δώστου αυτοαπέχθεια, δώστου και ξαναδώστου ανασφάλεια.

Όλα αυτά τα φέρνει στην επιφάνεια αφού τα έχει τυλίξει πρώτα με χάρη σε τραγούδια με με αρκετά έντονο κοινωνικό προβληματισμό αλλά και προφανώς πολύ κουβέντα για κατάθλιψη και γενικότερα την αβάσταχτη νωχελικότητα της πεζής καθημερινότητας.

Ενώ στο "Schmaltz", τον προηγούμενό τους δίσκο, υπήρχαν περισσότερες αυτοαναφορές στον ίδιο τον Slocum, εδώ φαίνεται να πετάει το μίζερο μπαλάκι σε όλη του τη γενιά. Γενιά που χρωστάει λεφτά, γενιά που δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να αγοράσει κάποιο σπίτι, γενιά που είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη αλλά και εθισμένη σε αντικαταθληπτικά.

Το κατά τ’άλλα γρήγορο, ανθεμικό και ημουλιάρικο punk-rock που παίζει η πεντάδα από το Los Angeles είναι εθιστικό στην απλότητα του και σαν του δώσεις λίγο χρόνο να το αποσυναρμολογήσεις (και αγνοήσεις λίγο τους στίχους, γιατί δε μπορείς να κλαις όλη μέρα) θα ανακαλύψεις ένα εξαιρετικό rhythm section και μία έμφυτη δεινότητα στη συγγραφή εθιστικών ρεφραίν.

Προσωπική αγαπημένη μου στιγμή συναντάμε στο "Losers 2", στο οποίο ο Slocum θυμάται το πατρικό του σπίτι - το οποίο κατασχέθηκε - και το πως δεν πρόκειται ποτέ να έχει τα λεφτά που χρειάζεται για να το αγοράσει πίσω. Το ότι είναι ένα ατύχημα και ένα λογαριασμό νοσοκομείου μακριά από το να βρεθεί στο δρόμο και το ότι είναι πλέον να σηκωθεί να φύγει, να κάνει κάτι διαφορετικό.

Παρά το γεγονός ότι το "Brave Faces Everyone" είναι ποτισμένο μέχρι το κόκκαλο στην πεζή, ανέλπιδη κατάθλιψη, κάπως καταφέρνει και σε αφήνει με μία μικρή λάμψη οπτιμισμού. Ναι, όλα είναι απαίσια και όλα είναι εναντίον σου, αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος να βελτιωθείς και εσύ και η ζωή σου. Κεφάλι ψηλά και brace faces everyone. Εγώ μια φορά το βιογραφικό μου θα το ανανεώσω.

  • SHARE
  • TWEET