Rancid

Δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν για τους Rancid πλέον. Το εμβληματικό punk rock σχήμα, ήταν μια από τις μπάντες που καθοδήγησαν την έκρηξη του μελωδικού/skate-punk rock στα μέσα των ‘90s, έγιναν τεράστιοι, και δεν κοίταξαν ποτέ πίσω. Οι ηχητικές τους διαφοροποιήσεις, οι οποίες εξαρχής τράβηξαν ένα παράλληλο δρόμο από αυτό της πλειοψηφίας των «εμπορικών ονομάτων» του εν λόγω κύματος, τους κατέστησαν ξεχωριστούς στη συνείδηση του κοινού. Ένα σχήμα δίχως εκπτώσεις, που επηρέασε ηχητικά αμέτρητες νέες μπάντες, με μερικές να μεγαλουργούν και σε ενεστώτα χρόνο, διατηρώντας ακέραιες τις ρίζες του.

To 2023 βρίσκει λοιπόν τους Rancid να επιστρέφουν δισκογραφικά έπειτα από μια εξαετία. Το "Tomorrow Never Comes" είναι ο δέκατος δίσκος τους, και από τον εναρκτήριο ορυμαγδό, φαίνεται πως οι Rancid έχουν, ξανά, κάτι να πουν. Το καινούριο άλμπουμ των Αμερικανών είναι μια ακόμη εκκωφαντική δήλωση. Σε λιγότερο από μισή ώρα, δεκαέξι συνθέσεις υψηλής έντασης παρελαύνουν από ηχεία πάσης φύσεως. Όχι, οι Rancid δεν θα δοκιμάσουν νέα κόλπα. Δεν θα επιχειρήσουν όμως και μια, συνταξιοδοτημένη, ανασκόπηση της πορείας τους για να πετύχουν εμπορικά. Οι Rancid είναι πεισματάρηδες, και σε κάθε τους κυκλοφορία ξέρουν ακριβώς τι θελουν να πετύχουν.

Κατά μια έννοια, το "Tomorrow Never Comes" αντηχεί την νοοτροπία του προ εικοσαετίας "Indestructible". Ανεβάζει την ένταση σε επίπεδα "Let’s Go", τιμώντας όμως παράλληλα τόσο τις street punk ρίζες, όσο και την ευθεία, πιασάρικη μελωδία. Το σχήμα του Tim Armstrong δεν μπόλιασε ska στοιχεία αυτή τη φορά. Έβγαλε τον δίσκο που θέλει το ίδια τα μέλη του να ακούσουν. Έγινε αυτοαναφορικό και ενδοσκοπικό. Μοιράζει τα φωνητικά και έτσι οι ευαίσθητες χορδές του "Prisoners Song" δείχνουν τα δόντια τους. Η απόλαυση του "One Way Ticket" που θυμίζει ανόθευτη νιότη συνυπάρχει με το εξαίρετο "It’s A Road To Righteousness" που υπενθυμίζει τις αξίες της μπάντας. Οι οποίες, επανέρχονται στο "New American" με την μπασάρα του, και το "The Bloody & Violent History", μια από τις κορυφές του δίσκου, υπό το εντελώς αναγνωρίσιμο ύφος των Rancid βεβαίως.

Πρώτα και κύρια, το "Tomorrow Never Comes" μεταδίδει την αίσθηση πως η ηχογράφησή του ήταν υπόθεση "do or die" για την μπάντα. Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχουν πάρει ανάμεσα σε δίσκους τους, οι Rancid προσφέρουν ένα απολύτως συμπαγές άλμπουμ δίχως ούτε μια περιττή στιγμή. Σε στιγμές δε, όπως το απολαυστικό και μνημονικότατο "Devil In Disguise" ή το εναρκτήριο ομότιτλο, προσφέρουν και κομμάτια που άνετα θα έμπαιναν σε μια συλλογή με χαρακτήρα best of. Σε μια εποχή που το punk rock έχει επιστρέψει εμπορικά, ειδικά στις πιο pop-punk εκδοχές του, αλλά και που το skate-punk έχει χάσει προ πολλού την αίγλη του, οι Rancid κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που αφορά άπαντες, χάρη στη μουσικότητά του.

Προς το φινάλε του δίσκου, ξεπροβάλλει το "Eddie The Butcher". Στη δόμηση της σύνθεσης, και το φρενήρες riffing, γίνεται αντιληπτό πως η πεπατημένη οδός δεν εγγυάται και ποιοτικά αποτελέσματα. Οι εναλλαγές φωνητικών των Armstrong, Frederiksen και Freeman σε όλο το δίσκο συγκινούν και νοσταλγούν. Ευτυχώς που συνδυάζονται με φρέσκα κομμάτια. Οι Rancid επέστρεψαν και όσο τσαμπουκά και να πουλάνε απειλητικά σε κομμάτια όπως το "Don’t Make Me Do It", ξέρουν πολύ καλά πόσο θέλουμε να τους ακούμε. Και μας το ανταποδίδουν επάξια.

Spotify
Bandcamp