Ανασκόπηση 2024: Classic / Hard / Blues / Melodic Rock

Αν το κλασικό rock πέθανε, όλοι αυτοί τι κάνουν;

Το τι θεωρείται κλασικό αλλάζει και επανασηματοδοτείται με το χρόνο. Παρόλα αυτά, η έννοια του κλασικού rock αφορά περισσότερο σε έναν καθιερωμένο ήχο που υπηρετείται εξίσου από παλιούς, όχι τόσο παλιούς και εντελώς νέους μουσικούς. Και παρά τις πολλές προφητείες περί θανάτου του, αυτό παραμένει ζωντανό και, ποιοτικά τουλάχιστον, ακμαίο.

Όπως κάθε χρονιά, πέρα από τις απώλειες αγαπημένων μουσικών,αυτά που χαρακτηρίζουν τη χρονιά είναι μία υγιής μείξη από συγκροτήματα που έκαναν το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους με τους καλύτερους δίσκους της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους, βετεράνους μουσικούς που ακόμα κυκλοφορούν αξιόλογους δίσκους που ικανοποιούν τους θαυμαστές τους και αυτούς τους λίγους, αν όχι τον έναν Jack White, που παραμένουν ηγέτες του ήχου και το δείχνουν.

Stairway To A New Heaven
Κορυφαία και χωρίς ...αρθρίτιδα

The Mothercrow - Foràneo

Ο δεύτερος δίσκος των The Mothercrow έπεσε σχεδόν από το πουθενά στα κεφάλια μας, εκεί στο rocking.gr, και εντυπωσίασε σε σημείο που μπήκε στα καλύτερα της χρονιάς, και μάλιστα όχι χαμηλά. Είναι βλέπεις η φωνάρα της Karen Asensio, το παλιακό ροκ διαφόρων αποχρώσεων και οι υπέροχες, γεμάτες τσαγανό, κιθάρες που ληστεύουν εκκλησία στην παρέα μας. Από τις Hendrix και classic rock επιρροές του "Standing Ground", στο "Danger Rules" που κάνει την ψυχή να ταξιδεύει και από το σουηδικό blues του "Tumbling Down" μέχρι τις Blue Öyster Cult αναφορές του "Northern Lights", οι Καταλανοί έχουν σκαρώσει ένα τρομερό δίσκο. Όποτε θέλουν ροκάρουν ανελέητα, όπως στο "(Doin’It) For The Thrill" ενώ αλλού το γυρνάνε σε ασυγκράτητο funky φλου γκρουβάρισμα όπως στο "Gonna Burn". Το "Foràneo" ήταν ένας εξαιρετικός ροκάδικος δίσκος που μας ήρθε μόνος του και δεν τον αφήσαμε να φύγει ποτέ και για κανένα λόγο.

The Mystery Lights - Purgatory 

Τρίτος δίσκος για τους Mystery Lights, και το "Purgatory" ακούγεται ως ένα από τα πιο παλιακά αλλά και διαχρονικά πράγματα που κυκλοφόρησαν τη χρονιά που πέρασε. Με πολύ βασικές αναφορές για τη ροκ μουσική πιάνεται στο garage/psych της δεκαετίας του ‘60 και όχι, δεν το φέρνει στο σήμερα. Το κρατάει εκεί, όπως ήταν στην εποχή του, με δομές, παραγωγή και ιδέες που παραπέμπουν στη γέννηση της μουσικής που αγαπάνε να υπηρετούν αλλά και την πορεία της στις πρώτες μέρες της γέννησης του punk. Το μεγάλο όπλο του συγκροτήματος, εκτός από το ότι ξέρει να γράφει καλά τραγούδια, είναι ο τρομερός ερμηνευτής του, Mike Brandon. Ο τύπος πραγματικά σοκάρει με την εκφραστικότητα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις που, με ουσιαστικό τρόπο, καταφέρνει να εισάγει στις διακυμάνσεις των συναισθημάτων, όπως και όπου αυτές εντάσσονται στην πορεία της μουσικής. Ένας πολύ ωραίος δίσκος που κάθε οπαδός της ροκ μουσικής, όπως αυτή ήταν πολύ πολύ παλιά, θα ευχαριστηθεί να ακούει.

White Dog - Double Dog Dare

Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι White Dog πάνε ακόμα πιο Vintage σπρώχνοντας την ατόφια ρετρίλα της μουσικής τους στα βάθη του Σουηδικού Τέξας φτιάχνοντας τελικά έναν από τους καλύτερους rock δίσκους της χρονιάς. Η βρώμικη κιθάρα που βγήκε από το παρκαρισμένο στο γκαράζ του θείου βανάκι, το groovy μπάσο και η μόνιμη πλέον προσθήκη ταιριαστών πλήκτρων δίνουν το άρμα που χρειάζεται ο ολοκαίνουργιος τραγουδιστής τους για να σκυλιάσει, εις διπλούν, πάνω στο μικρόφωνο. Τρομερό άλμπουμ, τρομερή μπάντα, τρομερά μας άρεσε και τρομερά πολύ θέλουμε να τους δούμε live.

Brown Horse - Reservoir

Το καφέ άλογο μας έρχεται από τη Βρετανία αλλά ακούγεται σα να είναι γέννημα θρέμμα της Αμερικάνικης επαρχίας, της folk rock μουσικής παράδοσης και της μελαγχολικής country. Με απλά (που όμως είναι όμορφα) τραγούδια, με μια φωνή που αγγίζει τη ψυχούλα θυμίζοντας πολύ τον αείμνηστο και πολυαγαπημένο συναισθηματικό ογκόλιθο, Jason Molina κατάφερε να κερδίσει άνευ όρων την ομάδα μας. Είναι πολύ δύσκολο να ακούσεις ψύχραιμα τραγούδια όπως το "Paul Gilley" ή το ομώνυμο, είναι λάθος να μη χτυπήσεις ρυθμικά το πόδι σου όσο παίζει το "Silver Bullet" και είναι ζόρικο να μη βουρκώσεις ακούγοντας το "Called Away", και δεν πειράζει κιόλας, σημαίνει απλά ότι είσαι ζωντανός.

The Cold Stares - The Southern

Rock και blues πατώματα που φιλοξενούν επιρροές από τους μεγάλους της σκηνής του Αμερικάνικου νότου. Πηγαίνοντας από τα πιο σκληρά, hard rock ακούσματα, που επικρατούν σε κομμάτια όπως το "Giving It Up", σε πιο country ήχους όπως του "Coming Home", αλλά κι από slowed down bluesy ballads όπως στο τρομερό "Level Floor Blues" σε uptempo in your face rock ‘n roll όπως στο highlight " Looking For A Fight", ο Chris Tapp έχει καταφέρει να στήσει ένα άλμπουμ που έχει ποικιλία αναφορών αλλά και καλό επίπεδο σε κάθε διαφορετική υφή του. Μπορεί να λείπουν τα μεγάλα σόλο που θα απογείωναν τα κομμάτια αλλά έχει όλα τα υπόλοιπα. Όλα όμως, μέχρι και πιο εμπορικά groovy κομμάτια, όπως το "Confession" που φαίνονται επιρροές από Lenny Kravitz και Thin Lizzy. Είπαμε ο δίσκος έχει πολλά διαφορετικά πρόσωπα, αλλά τα κάνει όλα με πολύ ενδιαφέρον τρόπο ώστε να καταφέρνει να σε κρατήσει απ' την αρχή ως το τέλος.

Who's next?
Περισσότερα σύγχρονα και αξιόλογα ονόματα

The Ar-Kaics - See The World On Fire

Νέος δίσκος μετά από έξι ολόκληρα χρόνια για τους The Ar-Kaics και εδώ έχουν μετασχηματίσει τον ήχο τους από το garage των ‘60s σε μια πιο ψυχεδελική εκδοχή αυτού που ακούγεται, ας μας επιτραπεί, πιο ώριμη. Δεν έχουν αποκοπεί εντελώς από το παρελθόν τους και υπάρχει ηχητική συνάφεια με αυτό, αλλά με το "See The World On Fire" έχουν σίγουρα εξελιχθεί. Καταφέρνουν να ακούγονται vintage, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να ακούγονται ρετρό, βάζοντας σε κάθε κομμάτι λίγο σκοτάδι και λίγη (μουσική) κυκλοθυμία. Ο θείος Neil είναι εδώ προφανώς μια εμφανής επιρροή τους, αλλά το ίδιο παραμένει κι ο Link Wray. Το τελευταίο κομμάτι με τίτλο "Never Ending" είναι πάνω από εννιά λεπτά και ίσως αποτελεί κάποιον υπαινιγμό για το επόμενο βήμα τους.

Brave Rival - Fight Or Flight 

Διαφορετική η κατεύθυνση, λίγο όχι εντελώς, αλλά πολύ ποιοτικό άλμπουμ και το δεύτερο των Braves. Κλασικό ροκ με μπόλικο funk, soul, blues, δύο φωνάρες να εναλλάσσονται αλλά και αρκετά contemporary στοιχεία πλέον με σαφώς καθαρισμένο ήχο. Η κιθάρα του Ed Clarke έχει πάρει ακόμα περισσότερο χώρο, ευτυχώς, και κάνει παπάδες ανεβάζοντας πολύ το ενδιαφέρον σε σημείο να ανυπομονείς να έρθει η ώρα να ξαναβάλει ένα από τα φανταστικά του σόλο. Οι Bravians βάζουν τα λεφτά, οι Braves τη μουσική κι εμείς τις ακροάσεις!

The Dead Daisies - Light 'Em Up 

Άλλη μια Rock ‘n Roll παρτάρα που στήσανε και φέτος οι Dead Daisies! Οι Αυστραλο-Αμερικάνοι στον έβδομο δίσκο τους συνεχίζουν να έχουν εξαιρετικά πατήματά και προκαλούν ξέφρενους hard rock χορούς. Ο Corabi έχει πάρει και πάλι το μικρόφωνο και πετάει τα ρέστα του στο τραπέζι με τρελά κέφια. Τεράστια η συμβολή του πολύ καλού rhythm section που έστησε η μπάντα και άνοιξε το δρόμο για τις απολαυστικές κιθάρες του ηγέτη Lowy και του παιχταρά Aldrich να λάμψουν. Δεύτερο πολύ καλό άλμπουμ στη σειρά, και μάλιστα με πολύ διαφορετικές συνθήκες νίκης.

King Gizzard & The Lizard Wizard - Flight b741

Μετά τους πέντε δίσκους πρόπερσι και τους δύο πέρσι, οι King Gizzard & The Lizard Wizard φέτος περιορίστηκαν σε μία κυκλοφορία. Παρ’ όλη την ακατάπαυστη παραγωγικότητά τους, πάντα έχουν κάτι να πούνε και το ίδιο συμβαίνει και με το "Flight b741". Οι σκληροί ήχοι με τους οποίους πειραματίζονταν τα προηγούμενα χρόνια αλλά και η ψυχεδέλεια με την οποία μας είχαν πρωτοσυστηθεί έχουν πλέον παραμερίσει για χάρη πιο κλασσικών και συμβατικών rock φορμών. Και το αποτέλεσμα είναι ότι οι Αυστραλοί τα κατάφεραν για μια ακόμα φορά εξαιρετικά καλά, οι άτιμοι, ακόμα και σε αυτόν τον ήχο που δεν ήταν ακριβώς το πεδίο τους μέχρι τώρα. Ενσωματώνοντας ποικίλες επιρροές από country μέχρι garage αλλά με σταθερή αναφορά το αμερικανικό rock των ‘70s έφτιαξαν έναν δίσκο που κυλάει όμορφα και αβίαστα. Δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά κερδίζουν με το σπαθί τους δάφνες ποιότητας.

Black Country Communion - V

Ας μην τους πούμε οι «Led Zeppelin των φτωχών», είναι πολύ άδικο για την ποιότητά τους και τις προσωπικότητες που διαθέτουν. Να τους πούμε όμως «οι Led Zeppelin» του 21ου αιώνα, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό τόσο σε επίπεδο (μη) επιρροής στη μουσική; Είναι εμφανές ότι ο 21ος αιώνας δε χρειάζεται αυτόν τον ήχο για να προοδεύσει αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει άπλετος χώρος για κάτι τόσο καλοπαιγμένο και (γιατί όχι;) μερακλίδικο. Ένα supergroup που απέναντι σε κάθε προσδοκία έχει παραμείνει ενεργό και δημιουργικό για πέντε πλέον κυκλοφορίες και εξακολουθεί να βρίσκει τρόπους να γράφει καταπληκτικά τραγούδια και δίσκους που αντέχουν στις επαναλήψεις, είναι μία σταθερή καλλιτεχνική δύναμη καθόλου αμελητέα.

Rock Of Ages
Τα σπουδαιότερα από τους κλασικούς

Jack White - No Name

Και ξαφνικά επιστροφή στην αρχή του. Εντάξει, δεν έχει την φοβερή Meg δίπλα του και δεν είναι τόσο στεγνή η μουσική του όπως στους πρώτους του δίσκους με τους White Stripes αλλά ποιος θα ακούσει αυτήν την ανώνυμη και εντελώς ξαφνική κυκλοφορία του και δε θα του έρθει στο μυαλό οι πρώτες του δουλειές και το punk blues που αυτός καθιέρωσε; Ο Jack White δε «διεκδικεί» γιατί έχει κατακτήσει εδώ και χρόνια, ούτε «διατηρεί», γιατί κανένας δεν του το αμφισβητεί, αλλά δικαιώνει τον τίτλο του μεγαλύτερου και ίσως πραγματικά τελευταίου μεγάλου καλλιτεχνικά και εμπορικά καλλιτέχνη του classic rock. Καταφέρνει και κάτι άλλο. Να νικάει το χρόνο. Να κοιτάζει στα μάτια τον νεότερο εαυτό του και να μην έχει τίποτα να ζηλέψει. Μετά από ένα απαραίτητο και ενδιαφέρον ταξίδι σε πιο πειραματικούς δίσκους, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι αυτή είναι η (πεμπτ)ουσία του Jack White.

David Gilmour - Luck And Strange

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που άπαξ και σου αρέσουν, σε ό,τι μορφή και να τα βρεις δε γίνεται να μην τα αγαπήσεις. Ένα από αυτά, είναι τα solo του Gilmour. Κι εμείς το ξέρουμε, κι αυτός το ξέρει και μας τα δίνει απλόχερα. Στην πραγματικότητα ο δίσκος αυτός είναι μία ακόμα ευκαιρία να απολαύσουμε τη μαγική κιθάρα του και ως προς αυτό πετυχαίνει διάνα και ο ίδιος βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Κι από συνθέσεις; - θα ρωτήσετε. Εδώ τα πράγματα είναι απολύτως ασφαλή, μηδέν ρίσκα και ελάχιστες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Όμως ακόμα κι έτσι, έχουμε δύο, άντε τρία, πολύ όμορφα τραγούδια. Πολλοί μίλησαν για τον καλύτερο προσωπικό δίσκο του Gilmour. Ίσως είναι πιο ταιριαστό να πούμε ότι είναι ο πρώτος δίσκος του που και μας δίνει αυτό ακριβώς που θέλουμε και περιμένουμε και μας το δίνει καλά. Καθόλου αμελητέο.

Slash - Orgy Of The Damned

Ένας δίσκος με έντεκα διασκευές, διασκευάρες βασικά, σε μεγάλα blues κομμάτια από τη δεκαετία του 30 μέχρι τις αρχές των 70’s αλλά το μεγαλύτερο μέρος να πηγαίνει στα χρόνια που ο Slash ήταν από νεογέννητος μέχρι μπέμπης. Κάθε κομμάτι και μια ξεχωριστή, πολύ δυνατή, συμμετοχή, από τον Brian Johnson, τον Iggy Pop και τον Gary Clark Jr. (σε τρομερή εκτέλεση του πασίγνωστου ύμνου "Crossroads" του Robert Johnson) μέχρι τη Beth Hart και τη Demi Lovato. Ο Slash είναι ο τελευταίος μεγάλος guitar hero rockstar και κάθε φορά που έχει κάτι να πει με την κιθάρα του καταλήγει σε ένα μεγάλο όργιο, με καταραμένους ή χωρίς. Για κλείσιμο του δίσκου έχει και ένα δικό του, προσωπικό, επικό σόλο που ακούγεται ακριβώς όπως αγαπήσαμε αυτόν τον θέουρα, μάγιστρο και μέγα εραστή της εξάχορδης θεάς.

MC5 - Heavy Lifting

Σε μία πολύ περίεργη χρονιά εξελίχθηκε το 2024 σε ό,τι έχει να κάνει με τους MC5 αφού μάλλον θεώρησε καλό να ξεμπερδέψει μια και καλή με όλες τις εκκρεμότητες. Πήρε δηλαδή από κοντά μας και τα τελευταία δύο εν ζωή μέλη όπως και τον θρυλικό manager τους, τον John Sinclair. O Wayne Kramer όμως, πριν «φύγει» φρόντισε να μας παραδώσει τον τέταρτο και τελευταίο δίσκο του θρυλικού συγκροτήματος πέντε δεκαετίες μετά από τον τρίτο. Προς τιμήν τους (ή όχι, ανάλογα πως θα το δει κανείς) δεν προσπάθησε να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε με αποτέλεσμα το "Heavy Lifting" να είναι περισσότερο ένα heavy funk rock άλμπουμ παρά το οργισμένο και ασταμάτητο jam punk rock ‘n’ roll των 60s. Πρόκειται για τίμια κυκλοφορία με πολλές καλές στιγμές που έχει μικρή σχέση με το τι ξέραμε ως MC5 αλλά ποιοτικά στέκεται αξιοπρεπώς.

Deep Purple - =1

Κυκλοφορία που αναμενόταν με περισσότερη ανυπομονησία από ό,τι οι προηγούμενοι δίσκοι των Deep Purple καθώς θα σηματοδοτούσε την αλλαγή κιθαρίστα μετά τον μακροβιότερο κιθαρίστα στην ιστορία τους. O Simon McBride λοιπόν πήρε τη θέση του Steve Morse και μαζί του έφερε μία  επιστροφή στο πιο ευθύ hard rock σε σχέση με τις πιο τεχνικές και prog κατευθύνσεις με τις οποίες έπαιζαν οι Purple κατά καιρούς. Και κάπως έτσι, με αυτές τις μικρές διαφορές και «ανανεώσεις» από δίσκο σε δίσκο και εποχή σε εποχή, οι βετεράνοι δεν τα βάζουν κάτω και κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού τους αμείωτο. Το οποίο κοινό είναι αρκετά πολυπληθές ώστε να συντηρεί την καριέρα τους αλλά η αλήθεια είναι πως κι όπως περαστικός ακούσει την φετινή δουλειά τους, δύσκολα θα απογοητευτεί. 

Who Do They Think They Are?
Αξιόλογες δουλειές από ιστορικά ονόματα

Mark Knopfler - One Deep River

Ο Knopfler ανήκει στην μικρή αυτή λίστα κιθαριστών που ακόμα και ο πιο αδαής ακροατής, αν ακούσει τον ήχο του μία φορά, θα τον αναγνωρίζει πάντα. Και φροντίζει σε κάθε του δίσκο να μας δίνει ένα τουλάχιστον τραγούδι που τονίζει ακριβώς αυτήν την ποιότητά του και να αναφέρεται στο παρελθόν του. Τι να κάνουμε που αυτό συνήθως είναι και το καλύτερο του συνόλου; Ναι, μετά παίρνει το ελεύθερο να παίξει τη μουσική που μάλλον τον συγκινεί πλέον περισσότερο, πιο κοντά σε μπαλάντες της αμερικάνικης επαρχίας από ό,τι στους Dire Straits. Και η αλήθεια είναι ότι μια χαρά τα καταφέρνει και εκεί αλλά πρέπει ο ακροατής να αποδεχτεί την ενήλικη γαλήνη, την αποτραβηγμένη ηρεμία του Knopfler, να βρίσκεται δηλαδή σε συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση για να την απολαύσει. Και κάποιος θα σου πει ότι αυτή η ψυχική κατάσταση είναι ένας κατασταλαγμένος 70χρονος εκατομμυριούχος με όλη την άνεση του κόσμου. Κι άντε τώρα να φέρεις αντίρρηση.

The Black Keys - Ohio Players

Το παλεύουν εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια οι Black Keys να το ξαναπιάσουν από κάπου. Να ξαναβρούν τη ροκιά ("Let’s Rock") ή την μπλουζιά ("Delta Kream", "Dropout Boogie") που κάπου τους διέφυγε μετά τις δόξες των μεγάλων επιτυχιών. Φέτος ψάχνονται με πιο soul ήχους αλλά όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Παρότι ξέρουν σαφώς τα μυστικά της μουσικής, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, έχουν διαβάσει το manual εκατό φορές - διάολε κάποτε έγραψαν σε αυτό το manual - αφήνουν την εντύπωση ενός συγκροτήματος που κοιτάει τη μουσική τους απ’εξω. Είναι άραγε ακόμα η ψυχή τους σε αυτό που κάνουν; Οι άπειροι συνεργάτες επίσης δε βοηθάνε, μάλλον τους μπερδεύουν κιόλας. Τους δίνουμε πάντως ότι δε φαίνονται πλέον να ασχολούνται με το να φτιάξουν το επόμενο single που θα τους κάνει γνωστούς σε όλη την υφήλιο. Αυτές οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

The Black Crowes - Happiness Bastards

Ο λόγος που τον συγκεκριμένο δίσκο τον υποδέχτηκαν κοινό και κριτικοί με τόσα καλά λόγια μάλλον πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι είναι ο πρώτος με καινούργιο υλικό από το 2009. Όχι ότι είναι κακός δίσκος, κάθε άλλο, είναι όντως πολύ καλός. Όλα τα τραγούδια βγάζουν ένα κέφι και μία διάθεση που θα πίστευες ότι δεν πρόκειται για τον ένατο δίσκο ενός συγκροτήματος στη δεύτερη ή και τρίτη ζωή του, αλλά για την πρώτη δουλειά ενός νέου και ελπιδοφόρου. Από την άλλη όμως, αυτός ο ήχος έχει τόσο αντιγραφεί από πολλά σύγχρονα συγκροτήματα που και να μη θες να τους συγκρίνεις με τον εαυτό τους, τους συγκρίνεις με τον εαυτό τους μέσα από το φίλτρο όσων επηρέασαν. Ως σύνολο δικαιώνει και την ύπαρξη του και τις περισσότερες από μία ακροάσεις του. Ως στιγμές όμως φαίνεται μάλλον τυπικό και δεν ξεχωρίζει κάτι ώστε να βρεθεί αυτή η ελκυστική παγίδα που θα σε τραβήξει κοντά του ξανά και ξανά. Πάντως οι αδελφοί Robinson είναι σε μεγάλη φόρμα και παραμένουν τα καλύτερα πρώην τσακωμένα αδέλφια της rock.

Richard Thompson - Ship To Shore

Είναι μάθημα, και μάλιστα τεράστιο, για όλους τους νεότερους κιθαρίστες κάθε έιδους μουσικής το πώς ο Thompson μπορεί με την κιθάρα του να υπηρετεί το τραγούδι και μόνο, χωρίς φανφάρες, υπερπροβολές και επιδείξεις ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζεται από όλους ως ένας φοβερός κιθαρίστας που όλοι τον θαυμάζουν και τον σέβονται. Έτσι και φέτος η έμφαση δίνεται στις όμορφες folk rock συνθέσεις τους και τη φωνή του που μέσα στα χρόνια έχει πέσει έναν τόνο με πολύ ελκυστικά αποτελέσματα. Όμως η κιθάρα του όπως πάντα κάνει την όχι-και-τόσο-αθόρυβη δουλειά. Μία ακόμα κυκλοφορία στη δισκογραφία ενός πεισματικά ποιοτικού καλλιτέχνη.

Eric Clapton - Meanwhile

Είναι δεδομένο το τι περιμένουμε από τον Eric Clapton πλέον, και δε μας απογοητεύει. Blues κυρίως της σχολής του Σικάγο και κάμποσες δόσεις rock αλλά και άλλες επιρροές από τα νιάτα του Clapton που έχει κερδίσει (και ασκεί) το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, λίγο ως πολύ. Ξεχωρίζουν οι τρεις συνεργασίες του με τον Van Morrison αλλά γενικότερα (και περιέργως;) τα τραγούδια που έχουν γραφτεί είτε από τον ίδιο τον Clapton είτε με συνεργάτες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τις διασκευές. Μακάρι αυτό να προμηνύει ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Το "Meanwhile" είναι λοιπόν ένας άνισος δίσκος χωρίς μεγάλη υφολογική συνέπεια αλλά οι καλές του στιγμές δικαιώνουν την ύπαρξή του.

Όχι ακριβώς στα στάνταρ τους:

Οι Blue Oyster Cult αφού απέδειξαν πριν μερικά χρόνια ότι το έχουν ακόμα μέσα τους, φέτος κυκλοφόρησαν κάτι «ρέστα» της δισκογραφίας τους που μεταξύ μας, δεν μπορούν να αποτελέσουν κανονική κυκλοφορία. Οι Phish έχουν πάντα το κοινό τους και οτιδήποτε τους βγάζει ξανά στο δρόμο είναι καλοδεχούμενο αλλά έχουν παρουσιάσει και καλύτερες δουλειές από το "Evolve". Ο Steve Wynn συνοδεύει την αυτοβιογραφία του με έναν νέο δίσκο που υποτίθεται αλληλοσυμπληρώνονται. Μπορεί, αλλά ως αυτόνομη κυκλοφορία κρίνεται άνιση. Και έχεις και τους Fleshtones, σε πείσμα όλων, να κυκλοφορούν ακόμα δίσκους στο ίδιο δικό τους στυλ που μας έχει προσφέρει πολλές κορυφές, ακόμα και σχετικά πρόσφατα. Φέτος δεν είναι μία από αυτές.

Still Got The Blues
Ροκάροντας τα blues

Beth Hart - You Still Got Me 

Η Beth Hart κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους contemporary blues δίσκους των τελευταίων χρόνων και ένα από τα πολύ καλά άλμπουμ της προσωπικής της πορείας. Οι συμμετοχές των guitar heros Slash και Eric Gales έχουν δώσει επιπλέον rock attitude σε ένα εκρηκτικό σύνολο με τεράστιες ερμηνείες, blues πιάνα, σαξόφωνα, τρομπέτες, soul, ακόμα και σημαντική δόση από country music. Η κομματαρα που λέγεται "Don't Call The Police" ισοπεδώνει τα πάντα όλα και μένει τελικά στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς με συναισθηματικό βάθος απύθμενο, από τον πιο σκληρό καριόλη της σημερινής blues.

Fantastic Negrito - Son Of A Broken Man

Στο έκτο άλμπουμ ο Fantastic Negrito αντλεί έμπνευση από τον πόνο του και πάει βαθιά στη ζωή και το προσωπικό του δράμα για να βρει λόγια και ήχους να εκφραστεί. Διαφοροποιημένο από τις τελευταίες του δουλειές επιλέγει πιο blues/soul φόρμες και το κάνει πάρα πολύ καλά με παθιασμένες, συγκινητικές ερμηνείες, πολύ δυνατούς στίχους και όμορφες μουσικάρες. Θα κουνηθείς με το "Skirty", θα συγκινηθείς με το "I Hope Somebody's Loving You", θα χορέψεις με το "Devil In My Pocket" και θα κλάψεις με το "Son Of A Broken Man", πολύ. Μπορεί να περιμέναμε να ακούσουμε διαφορετικά πράγματα από τον κύριο Fantastic το 2024, αλλά κι αυτά που ακούσαμε μας κάνουν, απόλυτα.

Gary Clark Jr. - JPEG RAW

To status του Gary Clark Jr. είναι μεγάλο και εγνωσμένο αλλά ταυτόχρονα ποτέ δε έβγαλε τον δίσκο αυτό που θα δικαιολογήσει τον ντόρο που έκανε στο ξεκίνημά του ή το σεβασμό που απολαμβάνει καθολικά. Κάπως έτσι κινείται και η φετινή δουλειά του. Είναι το έργο ενός μπλουζίστα που έχει ανανεώσει το είδος βάζοντας και πιο σύγχρονα στοιχεία, ενός μουσικού που θέλει να πάρει τα ηνία στο χώρο του αλλά από την άλλη δεν είναι ούτε αυτή τη φορά ένας δίσκος «δεκάρι ακατέβατο». Με τις καλές στιγμές του αλλά και αυτές που δε δουλεύουν και τόσο. Απαραίτητο πάντως για αυτούς που θέλουν να ακούσουν τι συμβαίνει στα blues σήμερα.

Walter Trout - Broken

Τα λευκά hard rockin’ blues έχουν εδώ και χρόνια ονοματεπώνυμο και αυτό είναι του Walter Trout. Μπορεί να μην έχει πλέον την ορμή που είχε στα νιάτα του ή και λίγο αργότερα, μπορεί η ηλικία του και κάποια προβλήματα υγείας να έχουν μετριάσει την ταχύτητα και τη δύναμη των τραγουδιών του, όμως δεν έχει χάσει τίποτα, ίσως έχει αυξήσει κιόλας, τόσο την αυθεντικότητά του όσο και την συνθετική του ικανότητα. Το όνομά του είναι εγγύηση και αυτή την εγγύηση αγοράζεις και με το "Broken"

Hannah Wicklund - The Prize

Η Hannah Wicklund είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια και τραγουδοποιός που μας συστήθηκε πρώτη φορά μέσω των The Stepping Stones αλλά φέτος κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ, έχοντας μαζί της μάλιστα τους Sam Kiszka και Daniel Wagner των Greta Van Fleet. Το βασικό δεδομένο στο άλμπουμ είναι η καταπληκτική φωνή της Hannah που υπάρχουν στιγμές στις οποίες αγγίζει την τελειότητα. Τα κομμάτια κινούνται σε διάφορα είδη με τη μελωδική blues να είναι η βάση και τα πολλά πιάνα με τις κιθάρες να χαράζουν τους δρόμους. Αν δε συγκινείσαι καθόλου με τραγουδάρες όπως το "Songbird Sing" δεν καταλαβαινουμε τι καρδούλα έχεις , αν δεν ενθουσιάζεσαι με την υπέροχη ερμηνεία στο "Can't Get Enough" δεν ταιριάζουν καθόλου τα γούστα μας, το "The Prize" είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος και η Hannah θα μας απασχολήσει στο μέλλον ακόμα περισσότερο.

Ακούσαμε ακόμα: Ο Michael Kiwanuka επέστρεψε σε πιο soul καταστάσεις με την a la Gilmour-plays-the-blues κιθάρα του να είναι πάντα ξεχωριστή και διατηρώντας τη βάση του χωρίς όμως να φαίνεται να κερδίζει νέους ακροατές αυτή τη φορά. Ο Cedric Burnside παραμένει ένα μικρό μυστικό που περιμένει περισσότερος κόσμος να το ανακαλύψει. Και μετά έχουμε ένα αιώνιο μυστικό για όσους ξέρουν και ψάχνουν τη σκηνή λίγο περισσότερο, έναν«μουσικό των μουσικών», τον φοβερό Mike Zito που συνεχίζει μία πορεία μακριά πλέον από τα φώτα της (πολλής) δημοσιότητας.

The Melody Makers
Μελωδικά και AOR-ιστα

Lucassen And Soeterboek’s Plan Nine - The Long-Lost Songs

Η ιστορία αυτού του πρότζεκτ πάει τριάντα χρόνια πίσω, όταν οι Arjen και Soeterboek αποφάσισαν να γράψουν μαζί έναν melodic hard rock/AOR δίσκο. Τα κομμάτια τελικά μπήκαν στο συρτάρι τότε, αφού το είδος τους είχε όλο και μικρότερη ζήτηση, περιμένοντας μέχρι φέτος για να βρουν το δρόμο προς την επιφάνεια. Στηριζόμενο κυρίως στην εξαιρετική φωνή του Robert, το φοβερό songwriting του ψηλού, καθώς και τις βιρτουόζικες καθαριστικές ικανότητες του Marcel Singor, καταφέρνει να ακούγεται ταυτόχρονα μελωδικά κλασικό αλλά και φρέσκα διαφορετικό. Το σύνολο είναι άκρως διασκεδαστικό και μια ανανεωτική ανάσα τόσο για το χώρο όσο και για τη δισκογραφία του γίγαντα Arjen.

Magnum - Here Comes The Rain 

Το ότι οι Magnum κυκλοφόρησαν και φέτος μια από τις πιο αξιόλογες προτάσεις στο μελωδικό ροκ νομίζω ότι δε σόκαρε κανένα. Η φωνή του Bob Catley παραμένει πανέμορφη και εκφραστικότατη, οι μελωδίες, τα ρεφρέν, τα τρομερά πλήκτρα, αλλά τρομερά πλήκτρα όμως, οι σαξοφωνάρες και τα συναισθηματικά, αλλά πιασάρικα, περάσματα είναι όλα εδώ. Οι κιθάρες ροκάρουν όσο πρέπει πηγαίνοντας είτε προς πιο hard rock, είτε rock 'n roll ή και prog μονοπάτια ανάλογα με τη ροή και τις ανάγκες του κάθε κομματιού. Συνολικά το "Here Comes The Rain" είναι ένας πραγματικά πολύ καλός δίσκος που στέκεται περήφανα στην τεράστια δισκογραφία των Άγγλων.

Eclipse - Megalomanium II 

Άλλο ένα άκρως κολλητικό και απόλυτα διασκεδαστικό άλμπουμ από τους Σουηδούς. Με το δεύτερο μέρος των "Megalomanium" καταφέρνουν να κάνουν ένα «δύο στα δύο» που σπάνια είναι τόσο πετυχημένο. Όλα τα μεγάλα hooks και οι χαρακτηριστικές μελωδίες τους είναι και πάλι σε υψηλότατο επίπεδο, η ‘80s AOR βάση με τον πιο μοντέρνο, σχεδόν ξεδιάντροπο, ήχο φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο άλμπουμ που κάθε οπαδός του ήχου θα ευχαριστηθεί. Φτάνοντας στο, τρομερό παρεπιπτόντως, τελευταίο κομμάτι είναι πολύ ευκολότερο απ οτι περιμένεις να πατήσεις τελικά το repeat.

Neal Morse - The Restoration - Joseph pt.2

Το δεύτερο μέρος της rock όπερας του Joseph έχει σίγουρα πιο ενδιαφέρον από το πρώτο. Η μουσική του Morse αφήνει το prog για λίγο σε δεύτερο ρόλο και εκτείνεται σε περισσότερο μελωδικά rock, AOR μονοπάτια και είδη. Επιστρατεύοντας από contemporary, blues πιάνο, soul, pop και επιρροές από Elton John μέχρι Queen, φτιάχνει ένα δίσκο του οποίου το μέγεθος, η ποικιλία στις ερμηνείες και η ροή δικαιολογούν απόλυτα τον όρο ροκ όπερα και μάλιστα σε εξαιρετικό επίπεδο. Ένα άλμπουμ που καταφέρνει να κερδίσει και σε όρους συνόλου αλλά και σε επιμέρους κορυφαίες στιγμές.

Von Hertzen Brothers - In Murmuration 

Οι Φινλανδοί έχουν αποδείξει και στο παρελθόν πως όταν αποφασίζουν να κινηθούν σε πιο ροκ, και μάλιστα εμπορικές στο ύφος, φόρμες κυκλοφορούν πολύ καλές δουλειές. Ο φετινός δίσκος τους βάζει μπροστά τις μελωδίες και τα ρεφρέν μέσα σε σαφώς πιο απλές, αλλά memorable συνθέσεις. Ευτυχώς αυτό δεν κάνει σε καμία περίπτωση αδύναμο ή επίπεδο το άλμπουμ αφού οι ωραίες συνθέσεις, που σε αυτές στηρίζεται, είναι εκεί και μάλιστα σε πολύ καλό level. Τα παιξίματα, η παραγωγή, οι ερμηνείες είναι όλα αψεγάδιαστα, σε μία ακόμα πολύ καλή, αλλά πιο μελωδική, κυκλοφορία των Φινλανδών.

More... AOR
Holdin' on the melody

Nestor - Teenage Rebel

Το καλύτερο AOR άλμπουμ της φετινής σεζόν ήρθε από τη Σουηδία. Δεύτερος δίσκος και όλα γύρισαν στο συν δέκα, για να μην πω συν εκατό από το ντεμπούτο. Τρομερός Wemmenstedt στην κιθάρα που ρίχνει σαγόνια στα πατώματα με κάθε σόλο, πλήκτρα που φέρνουν όλο το σκηνικό σαράντα χρόνια πίσω, στις χρυσές εποχές της σκηνής και rhythm section σε σεμιναριακό επίπεδο. Δηλώνω μαγεμένος από την υπέροχη φωνή του Tobias Gustavsson, από τις καλύτερες φωνές που μπορεί να ακούσει κανείς σήμερα στο χώρο. Όλα αυτά βέβαια από μόνα τους δε φτάνουν, είναι η συνθετική ικανότητα της μπάντας που οδηγεί το "Teenage Rebel" σε δυσθεώρητα ύψη για τη σκηνή. Δεν μπορείς να πεις ότι οι Nestor είναι καινούργια μπάντα, σχηματίστηκαν πριν σχεδόν τριάντα χρόνια, αλλά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους πριν τρία χρόνια και φέτος με το δεύτερο άλμπουμ απογειώνονται σε beast mode.

The Mercury Riots - In Solstice

Ντεμπούτο κατευθείαν από το Λος Άντζελες, γεμάτο βρωμομπλουζάδικο hard rock που ισορροπεί άψογα με τα μελωδικά hooks in hooks ρεφρέν και τα τρομερά, τόσο γρεζάτα όσο ACDC πρέπει, φωνητικά. Οι κιθάρες έχουν κάνει φοβερή δουλειά στο άλμπουμ, που επωφελείται τα μέγιστα από την άριστη παραγωγή δια χειρός Mike Fraser παρακαλώ. Δικαιωματικά ο τίτλος του πιο υποσχόμενου φρέσκου ονόματος στο melodic sleazy rock πάει σε αυτούς εδώ για φέτος, χωρίς δεύτερες σκέψεις και με πολλές ελπίδες για το μέλλον που έρχεται.

Kissin' Dynamite - Back With A Bang

Δίσκος με τη δυναμική να τους (ξανά)βάλει σε πιο μεγάλα τραπέζια, στρωμένα με πολύχρωμα τραπεζομάντηλα και γεμάτα μπουκάλια ουίσκι και τασάκια. Οι Γερμανοί Kissin' Dynamite κυκλοφορούν το καλύτερο τους άλμπουμ εδώ και πολλά, πολλά χρόνια και δηλώνουν πως επέστρεψαν για να φέρουν το μεγαλύτερο ροκ πάρτυ, the Bon Jovi style, που διοργάνωσαν ποτέ και ένα μεγάλο χαμόγελο στις ανυποψίαστες φάτσες μας. Μεγάλες φωνητικές γραμμές, περασμένες άψογα, συμπαγείς κιθάρες και πλήκτρα που όποτε παίρνουν το πηδάλιο απογειώνουν, δισκάρα. "The Best Is Yet To Come" δηλώνουν, και κοίτα να δεις που θα τους πιστέψουμε.

Remedy - Pleasure Beats The Pain

Δεύτερος δίσκος για τους Remedy, Σουηδοί κι αυτοί που παίζουν μελωδικό, πολύ, rock με catchiness στο φουλ και επιρροές που κάπου πάνε ως το pop ενώ αλλού φτάνουν στα σύνορα του metal. Φωνή στα πρότυπα των ρομαντικών τραγουδιστών που μεσουρανούσαν στα ‘80s, τραγούδια που υπάρχουν για να παίζονται live ή σε βιντεοκλίπ γραμμένο σε βιντεοκασέτα. Mid tempo κιθάρες, φουσκωμένα σύνθια, τόσο όσο παιξίματα στα ντραμς, όλα τα σωστά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας τέτοιος δίσκος και φυσικά πολύ δυνατές μελωδίες, πολλές και πολύ δυνατές μελωδίες.

Palace - Reckless Heart 

Ο Michael Palace, Σουηδός με καταγωγή από τη Λιθουανία, κυκλοφόρησε φέτος το πέμπτο του άλμπουμ μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια και μας έχει ήδη πείσει ότι είναι από τους σημερινούς ποζεράδες που ξέρει να γράφει μεγάλες μελωδίες, σε καταιγιστικούς ρυθμούς και ποσότητες όπως αυτές ήταν σαράντα χρόνια πριν. Όλα τα όργανα τα έχει αναλάβει ο ίδιος, με τα πλήκτρα πάντως να είναι ο μπροστάρης, όπως και την παραγωγή, σε έναν συνολικά πολύ καλό, πιστό στο ύφος δίσκο. AOR χιτάρες με πολύ μεγάλη δόση από 80’s pop όπως το ομώνυμο, το "The Widow’s Web" και το "Back To ‘85", rock anthems όπως το "Move On" σε πείθουν εύκολα ότι αυτό εδώ το άλμπουμ αξίζει να παίξει στα μελωδικά αυτιά σου.

Check also.

Οι Ιταλοί Lionville με τον Alexander Strandell πια στο μικρόφωνο κυκλοφορούν το πολύ ενδιαφέρον "Supernatural" και βγάζουν ωραία γούστα, ο Jim Peterik με τους World Stage κυκλοφόρησε τα δύο "Roots And Shoots" με αρκετά όμορφα τραγούδια που ξεχωρίζουν για τις πολλές και καλές συμμετοχές, οι FM δείχνουν ότι το έχουν ακόμα γιατί "Old Habits Die Hard", η Bobbie Dazzle βάζει πολύ glam χρώμα και γκλίτερ στη χρονιά μας με το "Fandabidozi", ο Cory Marks βγάζει το "Sorry For Nothing", ένα δίσκο φτιαγμένο για τις μεγάλες αρένες της Αμερικής που όμως έχει και κάποια κομμάτια με πιο έντονο ροκ χαρακτήρα που κερδίζουν, οι Ελβετοί Fighter V μας δείχνουν ότι υπάρχει μια νέα στρατιά μελωδικού hard rock έτοιμη να κουβαλήσει το χώρο με το "Heart Of The Young" και οι Mr. Big κυκλοφόρησαν τον, πολύ καλό, τελευταίο τους, δέκατο δίσκο "Ten" με τον D'Virgilio να αναλαμβάνει τη θέση του εκλιπόντος Pat Torpey.

Περιμέναμε περισσότερα, μάλλον.

Ο Bon Jovi στον δέκατο έκτο δίσκο του "Forever", δεν καταφέρνει να ταράξει τα νερά του χώρου αλλά παραμένει "Legendary" γιατί αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, οι Heartwind κυκλοφορούν το "III" αλλά μένουν σε πιο χαμηλά επίπεδα από τους προκατόχους του, παρά τις πολλές συμμετοχές, οι Cruzh δυστυχώς απογοητεύουν με το "The Jungle Revolution" που ακούγεται υπερβολικά τετριμμένο και άνευρο, ενώ η Issa με το "Another World" δε θα ξεχωρίσει από τις κυκλοφορίες του είδους πάρα ότι σαν frontwoman δείχνει να έχει προοπτικές για κάτι καλύτερο.

Big Heaven's Band
Οι απώλειες που σημάδεψαν το 2024

Αναμφισβήτητα, το 2024 συνδυάζεται με την απώλεια του θρύλου των blues, John Mayall, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες όλων των εποχών για τα blues και το rock. Τεράστια είναι και η απώλεια του κιθαρίστα Dickey Betts, με καταλυτική επιρροή στην πορεία των Allman Brothers Band. Οι Blackberry Smoke, το κορυφαίο σχήμα της νεότερης γενιάς του southern, έχασε τον ντράμερ της και εξαρχής βασικό μέλος Brit Turner.

Μεγάλες απώλειες μέτρησε και ο χώρος του μελωδικού και σκληρού rock. Οι σπουδαίοι Magnum έχασαν τον Tony Clarkin, μοναδικό κιθαρίστα τους καθ'όλη την πορεία τους. Σε ηλικία 64 ετών έφυγε από τη ζωή ο CJ Snare, χαρισματικός ερμηνευτής και frontman των Firehouse. Τον ακολούθησε ο σχεδόν συνομήλικος Jack Russell, frontman των Great White, ζώντας στο έπακρο τους θριάμβους και τις καταστροφές του rock 'n' roll. Παρόμοια και η πορεία του ντράμερ James Kottak, που αναδείχθηκε με τους Kingdom Come και κατέγραψε μακρόχρονη θητεία στους Scorpions.

Η ιστορία των «μεγάλων ταραχοποιών» MC5 έμελλε να ολοκληρωθεί περίπου έξι δεκαετίες μετά τον αρχικό σχηματισμό του με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό. Τον Φεβρουάριο «έφυγε» ο Wayne Kramer, κιθαρίστας και σταθερό μέλος από τις απαρχές μέχρι τις τελευταίες στιγμές. Ακολούθησε τον Μάιο ο Dennis Thompson, ντράμερ και τελευταίο εν ζωή μέλος της βασικής πεντάδας, ενώ είχε μεσολαβήσει ο χαμός του ποιητή, ακτιβιστή και manager του συγκροτήματος John Sinclair. Ο μεγάλος κύκλος έκλεισε τον Οκτώβριο με την κυκλοφορία του "Heavy Lifting", νέου άλμπουμ μετά από 53 χρόνια.

Δυστυχώς οι απώλειες δεν σταματούν εδώ, με τέσσερις ακόμη σπουδαίους καλλιτέχνες να φεύγουν από την ζωή. Ο Doug Ingle ήταν ο ιδρυτής, τραγουδιστής, οργανίστας και βασικός συνθέτης των σπουδαίων psych/hard rockers Iron Butterfly, ο Phil Lesh ήταν μπασίστας και συνιδρυτής των θρυλικών Grateful Dead, ο Peter Sinfield είχε κομβικό ρόλο στο ξεκίνημα των King Crimson και στην δημιουργία του εμβληματικού "In The Court Of The Crimson King", καταγράφοντας εμπορικές επιτυχίες στην συνέχεια της καριέρας του, ενώ ο Steve Harley υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Βρετανών Cockney Rebel.

Πέντε περίπου χρόνια μετά τον Γιάννη Σπάθα, φεύγει από τη ζωή και ο Αντώνης Τουρκογιώργης, έτερος στυλοβάτης των θρυλικών Socrates με καταγεγραμμένη πορεία και στην ελληνόφωνη rock σκηνή. Ο ιδιαίτερα αγαπητός Αντώνης είχε υποστεί βαρύ εγκεφαλικό το 2010 και έκτοτε δεν επανήλθε ποτέ στην ενεργό δράση. «Δικό μας παιδί» θεωρούμε και τον Nick Gravenites, επιφανής εκπρόσωπος της περίφημης σχολής των Chicago blues με πλούσια καριέρα ως ερμηνευτής, κιθαρίστας και συνθέτης. Ο Αλέξανδρος Πέρρος, ευρύτερα γνωστός ως ηγέτης των Lone Stars, απεβίωσε μετά από τέσσερις περίπου δεκαετίες προσφοράς στη rock σκηνή της Θεσσαλονίκης

  • SHARE
  • TWEET