Poison Ruin

Το ολοκληρωμένο ντεμπούτο LP των Poison Ruïn ήταν, προσωπικά μιλώντας, ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς. Οι δύο κασέτες που κυκλοφόρησαν στην πορεία μαζί σε δωδεκάιντσο βινύλιο ήταν μεγάλο σοκ. Αυτό που φάνηκε να καταφέρνει το punk σχήμα από τη Φιλαδέλφεια, ήταν κάτι εντυπωσιακό, και κυρίως ανανεωτικό. Αντλώντας έμπνευση από την αισθητική της επικής φαντασίας, του μεσαίωνα, και ηχητικά του epic metal, αλλά και του black metal (αναμενόμενα), οι Poison Ruïn έφτιαξαν ένα ιδιαίτερο ήχο που αντλεί από dungeon synth μέχρι post-punk.

Εξαιτίας του ήχου, της παραγωγής και γενικότερα της αύρας του, το συγκρότημα τράβηξε αμέσως το βλέμμα της metal κοινότητας. Ξεπούλημα του βινυλίου και κολακευτικά σχόλια από αρκετές metal μπάντες, συμμετοχή σε συλλογή της Metal Blade, συμβόλαιο με τη Relapse Records, εμφάνιση στο επικείμενο Roadburn Festival (ελπίζουμε όχι μόνο στο warm-up για να τους χαρούμε και εμείς). Η ανακοίνωση του "H​ä​rvest", οφείλω να ομολογήσω πως επέφερε, πέρα από ενθουσιασμό, και ένα προβληματισμό.

Η ιδιαίτερη, στα όρια του μοναδικού, παραγωγή, που κατέστησε την καλλιτεχνική άποψη των Αμερικανών τόσο θελκτική, δεν ήταν βέβαιο πως θα διασφαλιστεί με αυτό το εμπορικό άνοιγμα. Το καλωσόρισμα του ομότιτλου πρώτου single, ξεδιάλυνε το ομιχλώδες τοπίο. Οι Poison Ruïn διατήρησαν στο ακέραιο τα στοιχεία του ταυτοτικού τους πυρήνα. Η μεσαιωνική ατμόσφαιρα φάνηκε δριμύτερα και από το το "Torture Chamber", όπου το πνεύμα του "To Mega Therion" γύρισε πίσω στο χρόνο για να διδάξει άποψη μπάντες όπως οι The Saints (ή οι Stooges), ή οι Wipers. Ειδικά το σχήμα του Greg Sage, και η γενικότερη οπτική του πάνω στο ωμό, χύμα punk rock, με απολήξεις έως το post-punk, έχει επηρεάσει βαθιά το συγκρότημα. Βάλε και στην εξίσωση μπάντες όπως οι Crass (πολιτικά) και Rudimentary Peni (μαζική επιρροή καλλιτεχνικά), να παντρεύονται με τους Celtic Frost και Manilla Road, μια γερή δόση Darkthrone παγωνιάς, και, περίπου έτοιμο.

Όπως ανέφεραν και οι ίδιοι οι Poison Ruïn, δεν ήθελαν να δημιουργήσουν ένα ακόμη πολιτικοποιημένο άλμπουμ που κάνει κύρηγμα. Βρήκαν στην φαντασία και την αλληγορία την πολυεπίπεδη δυναμική ώστε να εκφράσουν το anarcho-punk μήνυμά τους, υπό ένα πανίσχυρο αισθητικό μανδύα που σε προσκαλεί να τον ξετυλίξεις. Οι πρώτες ακροάσεις του "Härvest" φαντάζουν σαν ένα θολό σύννεφο, με τα leads του "Blighted Quarter" ή του εκπληκτικού "Resurrection II" να καρφώνονται μεν μονομιάς στο κεφάλι, αλλά να μην αποκαλύπτουν την πλήρη εικόνα.

Ο ήχος των Poison Ruïn, μπορεί να διαφέρει από αυτό των Straw Man Army, με τους οποίους μοιράζονται ένα κοινό όραμα, αλλά δεν κρύβεται πίσω από το lo-fi καβούκι του. Τα ατμοσφαιρικά, dungeon synth ιντερλούδια και χωρία, τα απόμακρα φωνητικά, που ηχογραφήθηκαν σε απομονωμένη τοποθεσία ξέχωρα από τα μουσικά όργανα, το έρπον, UK82 μπάσο, θα φέρουν στο νου τους πρώιμους, ανεπανάληπτους, καλώς ή κακώς, Iceage. Ναι, οι Poison Ruïn, πίσω από την χύμα αίσθηση, από τη διασκέδαση που μεταδίδουν, είναι σκοτεινά προβληματισμένοι, με διάθεση να φέρουν την πάλη των τάξεων, την αλληλοβοήθεια και τον μόχθο της καθημερινότητας, σε ένα ασπρόμαυρο κάδρο με αιμάτινες πινελιές.

Σε αντίθεση με την κατεύθυνση που πήραν στη δεύτερη κασέτα τους, δεν προσπάθησαν να γράψουν έντεκα «χιτάκια». Το εναρκτήριο "Pinnacle Of Ecstasy" δεν ξεσηκώνει μονομιάς, αλλά το "Tome Of Illusion" που ακολουθεί επιτυγχάνει το πρώτο χτύπημα. Εδώ τα σύμβολα των οίκων των πλουσίων ευγενών έχουν αντικατασταθεί από αυτά της ειρήνης, ο θάνατος δεν βρίσκει τους ταπεινωμένους χωρικούς αλλά αναζητεί να ταΐσει το δρεπάνι του με τις ζωές των εξουσιαστών. Αν αρέσκεσαι στο extreme metal, οι Mystras ήδη θα αντήχησαν στο μυαλό σου, αλλά εδώ επικρατεί μια πολύ πιο πνιγηρή αλλά και τόσο ρυθμική αίσθηση, που φέρνει κατά νου New Model Army και Killing Joke.

Αντιλαμβάνομαι πως οι πολλές αναφορές περισσότερο δύνανται να χαώσουν το αποτέλεσμα παρά να το συγκεκριμενοποιήσουν. Στο "Härvest" οι Poison Ruïn βελτίωσαν αισθητά τις τεχνικές τους ικανότητες, με τις κιθάρες να είναι υπέροχες. Ακούς το φοβερό "Bastard’s Dance" φερειπείν, και αντιλαμβάνεσαι πως τα nwobhm στοιχεία έχουν ενσωματωθεί με τρόπο αιχμηρό και απαιτητικό στο punk της μπάντας. Κοινώς, κάτω από το πηχτό, θολό, μα εύγευστο ηχητικό τους μείγμα, οι Poison Ruin έφτιαξαν ένα τόσο συμπαγή δίσκο, που παίρνει όσα στοιχεία τους ανέδειξαν στις πρώτες τους κυκλοφορίες και τα τελειοποιεί.

Ακούγοντας το σβήσιμο του δίσκου με το υπνωτικό "Slowly In The Dark", θυμάμαι τους Devil Master και τους Raspberry Bulbs. Δεν είμαι βέβαιος για το εάν οι Poison Ruin θα «ενδώσουν» στο μέλλον στις πιο σκληρές επιρροές και πτυχές του ήχου τους, ή αν θα μείνουν προσηλωμένοι στο πολιτικοποιημένο, κακοτράχαλο, μα τόσο γοητευτικό τους punk rock. Είμαι όμως πεπεισμένος, πως ο τρόπος που μεταχειρίζονται την αισθητική του παλαιού, του παραδοσιακού, του πολεμικού και του επικού, υπό ένα πρίσμα εξεγερσιακό και ανατρεπτικό, δίχως να προχωρούν σε καμία υπαναχώρηση, θα τραβήξει τα βλέμματα.

Αυτή ακριβώς η αντιστροφή, σε συνδυασμό με την ποιότητα των συνθέσεων, που δεν ακολουθούν τον προφανή δρόμο, είναι που ανάγει τους Poison Ruin σε μια από τις πιο σημαντικές και ανερχόμενες μπάντες του σκληρού ήχου. To "Härvest" επιβεβαιώνει τις προσδοκίες, παίρνοντας θέση στην πάλη των τάξεων. Είναι ένα άλμπουμ που οφείλεις να ακούσεις γιατί σε αφορά περισσότερο από όσο νομίζεις. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Bandcamp