Fake Names

Αργήσαμε λίγο, αλλά το χωνέψαμε το "Expendables". Το supergroup των Brian Baker (Minor Threat, Bad Religion, Dag Nasty), Michael Hampton (S.O.A, Embrace, One Last Wish), Johnny Temple (Girls Against Boys, Soulside) και του μεγάλου Dennis Lyxzén (Refused, International Noise Conspiracy), πριν τρία χρόνια μας είχε κάνει να παραμιλάμε με το ομότιτλο ντεμπούτο του. Τώρα, με τον Brendan Canty (Fugazi) να αναλαμβάνει το πόστο των τυμπάνων, η μπάντα επέστρεψε την άνοιξη με το "Expendables".

Εξαρχής, γίνεται αντιληπτό πως οι punk rock/ power pop αδυναμίες των Fake Names δεν θα πήγαιναν πουθενά, αντιθέτως οι δεύτερες παρουσιάζονται πιο δυναμικές. Εκ νέου, και ελέω Lyxzen, ο κοινωνικοπολιτικός στίχος είναι παρών, και μάλιστα οι Fake Names ηχούν πιο αποφασιστικοί σε αυτό τον τομέα, διατηρώντας φυσικά και το προσωπικό στοιχείο. Συνεπώς, το "Expendables" είναι ένα γλυκό και μελωδικό μισάωρο που σε κάνει να τραγουδάς και να υψώνεις γροθιά. Και εδώ, θα μπορούσε να λήξει η παρουσίαση του δίσκου.

Το συγκρότημα, είναι σαφές πως ως λόγο ύπαρξης έχει την καλλιτεχνική εκτόνωση μιας παρέας εμπειρότατων μουσικών με κεφάλαια punk ιστορίας στις πλάτες τους. Λειτουργεί ως side project, που όταν όλα συντονιστούν, βάζει εμπειρία, ταλέντο και διάθεση σε ένα καλούπι και δημιουργεί μεγάλα κομμάτια. Ακόμη και όταν ρίχνουν ρυθμούς, όπως στο "Damage Done" ή το "Don’t Blame Yourself", δεν στερεύουν πάθους. Κοινώς, οι Fake Names, έχουν «κατοχυρώσει» πως μπορούν να γράφουν college rock άσματα με πυγμή.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως το "Expendables", χωρίς να υστερεί εμφανώς έναντι του ντεμπούτου της μπάντας, φαντάζει μια ταχύτητα κάτω. Ναι, το μπάσιμο του δίσκου με το "Targets" μας επαναφέρει στην τάξη, αλλά το ομότιτλο άσμα μετά, όπως και το αδύναμο ρεφραίν του "Delete Myself", φανερώνει αυτή την «ανακύκλωση» που κυρίως βάζει νωρίς τον πήχη στην κυκλοφορία. Παρά το γεγονός πως οι ακροάσεις των δέκα συνθέσεων δεν πέφτουν καν στο χαμηλό επίπεδο του υποφερτού, οι ακροάσεις φανερώνουν την έλλειψη μεγάλων στιγμών. Μια τέτοια αναλαμπή, είναι το "Can’t Take It", και έτσι, ειδικά με το εξαιρετικό και συναισθηματικό φινάλε του δίσκου με το "Too Little Too Late", οι Fake Names επιβεβαίωσαν τη σημασία να έχει διάρκεια αυτό το σχήμα.

Στην τελική, αν δεν ήταν τέτοια η σαρωτική εντύπωση που μας άφησε ο προκάτοχός του, το "Expendables" θα ήταν αβίαστα μια αξιόλογη προσθήκη για τον ήχο εν έτει 2023. Οι Fake Names όμως, κατάφεραν ξανά, αβίαστα να μας δείξουν όλα τους τα ατού, να συνθέσουν νοσταλγική μουσική που αφουγκράζεται την εποχή της, και κυρίως, να κάνουν αυτό που θέλουν, προσεγμένα, σε σημεία αριστοτεχνικά, και κυρίως εθιστικά. Το "Expendables" είναι ένα άλμπουμ που με κομμάτια δυόμιση λεπτών κατοχυρώνει ώρες ακροάσεων.

Έστω και λίγο καθυστερημένα, και με το "Go" να παίζει στο repeat, επισκέπτομαι ξανά το "Expendables" με την ελπίδα να το φέρω από αυτή τη γωνία στο προσκήνιο ώστε, να πάρει τις ακροάσεις που αξίζει, από άτομα που θα τολμήσουν να πατήσουν το play. Οι Fake Names δεν είναι μόνο η ιστορία των μελών τους, αλλά είναι ένα ευχάριστο συγκρότημα που μπορεί να έχει δύο ποιοτικές μεν αλλά άνισες κυκλοφορίες, αξίζει όμως το χρόνο και μιας πρώτης (και δεύτερης) γνωριμίας.

Spotify