Iggy Pop

Τέσσερα χρόνια μετά το "Free", ο Iggy Pop κυκλοφορεί νέο δίσκο. Ευτυχώς, η ύστερη δισκογραφία του «Νονού του punk», αποστομώνει όσα βιαστικά άτομα επιχειρήσουν να αναρωτηθούν προς τι το ενδιαφέρον. Το πνεύμα, όπως και το σώμα, του Pop, δεν συμβιβάστηκε ποτέ, δεν οριοθετήθηκε παρά μόνο από τα προσωπικά του όρια, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για οτιδήποτε εξωγενές. Το κυριότερο; Δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες, την προέλευση, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες που τον μετέτρεψαν στην εμβληματική προσωπικότητα στην οποία έχει αναχθεί.

Αυτό φυσικά, γίνεται άμεσα σαφές και από το όνομα του άλμπουμ. Όχι, από την δική μας, άλλοτε κυνική, άλλοτε ρομαντική αλλά και συχνά πραγματιστική σκοπιά, ο Iggy Pop δεν είναι σε καμία περίπτωση αποτυχημένος, ούτε οι εκλεκτοί συνεργάτες του σε αυτό το άλμπουμ, που οριακά σε κάνουν να αλληθωρίσεις. Προς τι ο τίτλος; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Θα πιθανολογήσω, πως είναι μια απογύμνωση, μια εσωτερική παραδοχή, μια ανάμνηση της εφηβείας του και μας. Είναι μια επιστροφή στις ρίζες. Ναι, ο Iggy Pop εδώ ξαφνιάζει όχι επειδή έπραξε το απίθανο ηχητικά, αλλά επειδή τιμάει την συνεκτική ασυνέχεια που τον χαρακτηρίζει δισκογραφικά. Παράδοξο; Όσο και το ότι τέτοιες προσωπικότητες επιχειρούν να βρουν το νέκταρ της νεότητας στο garage rock/proto-punk σε αυτή την ηλικία.

Υπάρχουν πολλές συνδέσεις ανάμεσα στο "Every Loser" και το "Patient Number 9". Λουζεράς ο ένας, ασθενής ο άλλος, αυτοσαρκασμός, αλλά και Andrew Watt, Chad Smith, καλέσμένοι κινητήριοι μοχλοί. Μια προσπάθεια αναβίωσης της χαμένης αίγλης; Ή μήπως μια εμπορευματοποιημένη απόπειρα σερβιρίσματος ξαναζεσταμένου φαγητού με κορδέλα, διότι, ως γνωστόν (ελπίζω), έτσι δουλεύει η πολιτιστική βιομηχανία; Άκου το "Comments" και πήρες στον στίχο "sell your face to Hollywood" την απάντησή σου. Κοινώς, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αυτό που όμως είναι αδύνατο να μην ληφθεί υπόψη, είναι η άνεση με την οποία ρέει το άλμπουμ.

Ο Iggy Pop και η κομπανία του διασκεδάζουν. Κινούνται σε εδάφη που κατέχουν, για την ακρίβεια καλπάζουν. Τα 37 λεπτά του δίσκου, ιδανική διάρκεια, διαμοιράζονται σε έντεκα συνθέσεις, οι οποίες ηχούν, αισθητικά και ως άποψη, ως μια παρουσίαση όλων των πτυχών της καριέρας του Τεράστιου. Το εναρκτήριο "Frenzy" έχει αυτό το μονόπαντο και πανίσχυρο Stooges-ικό riff που έκανε μέχρι και νεότερα άλμπουμ όπως το "Skull Ring" του 2003 απολαυστικά, για αυτό που ήταν. Στο "Strung Out Johnny" οι αναζητήσεις του Pop στα μέσα των ‘80s επανέρχονται χάρη στο synthesizer που δένει άψογα με μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το αφηγηματικό και πηγαία ενδιαφέρον "New Atlantis" απηχεί τις σκιές του μεγαλειώδους "Post Pop Depression". Το "Modern Day Rip Off" είναι η νεοτερική προσέγγιση στα θρυλικά «βερολινέζικα» άλμπουμ του και σημείο καμπής. Ο δίσκος γέρνει περισσότερο προς την punk πλευρά, με ισχυρές δόσεις Detroit παράδοσης. Ο Andrew Watt φαίνεται πως κιθαριστικά, ειδικά στο κομμάτι των leads, έχει αντιληφθεί πλήρως τον ρόλο του και ηχεί στοχευμένος.

Το "Every Loser" είναι ένας δίσκος που δεν θα υπενθυμίσει παρά μόνο νοσταλγικά, το τι εστί το κτήνος που αποκαλούμε Iggy Pop. H ηλεκτρακουστική διαφοροποίηση του "Morning Show" είναι μια ανανεωτική πινελιά, η οποία ηχεί κυρίως λειτουργική ανάμεσα στις καταιγιστικές συνθέσεις, όπως και το post-punk μονόλεπτο του "The News For Andy". Ανά στιγμές, το "Every Loser" δίνει μια αίσθηση κολλάζ, ένα ορμητικό πέρασμα που αφήνει πίσω του θραύσματα του παραλόγου. Αναλογίσου πως ο Travis Barker συμμετέχει στο εξαιρετικό, ισοπεδωτικό και καυστικό "Neo Punk", και θα καταλάβεις γιατί τα χτυπήματα που χαρίζει ο Iggy μέχρι και σήμερα βρίσκουν στόχο.

Ο Iggy Pop κυκλοφόρησε το άλμπουμ που είχε ανάγκη, και μάλιστα θα περιοδεύσει υποστηρίζοντας στο στο έπακρο, με την ανάλογη ομάδα μουσικών. Παρέδωσε ένα απόσταγμα της πορείας του, ένα δίσκο - ιδανική αφορμή να επισκεφθεί κάποιο (εκ νέου) την δισκογραφία του, αλλά και να πάρει θέση, από τα ανώτερα στρώματα, στην κάθε λογής αναβίωση που ζει το ιδίωμα. Δεν είναι οργισμένο, όπως και δεν είναι και καρικατούρα του εαυτού του, αν και μερικές φορές φλερτάρει με αυτό. Επιτυγχάνει το σκοπό που, κυνικά έχει θέσει, και με τη δυναμική έξοδο του «φορτωμένου» με εναλλαγές, "The Regency" αφήνει ένα μειδίαμα.

Ο Iggy Pop δυσκογραφεί ακόμα, κραυγάζει, ψιθυρίζει, απαγγέλει, τραγουδάει, και τον φαντάζομαι να χορεύει, να τρέχει, να μετουσιώνει το πείσμα σε αιώνια παρόρμηση και πράξη. Δεν θα καταπιώ το βατόμουρο της νοσταλγίας, αλλά δεν θα αγνοήσω την λεπτοδουλειά του άλμπουμ αυτή καθεαυτή. Στο repeat λοιπόν για σήμερα, και από αύριο βλέπουμε.

Spotify