Rat Cage

Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, το πατροπαράδοτο (sic) hardcore διανύει μια απίστευτα παραγωγική και ποιοτική περίοδο. Δεν θα επεκταθώ εκ νέου, αλλά είναι πλέον σαφές, πως ο εν λόγω ήχος, σε κάθε ηχητική και εμπορική του διάσταση βρίσκεται σε δαιμονιώδη και άκρως ενδιαφέρουσα φόρμα. Σε αυτό το πλαίσιο, με όλο και περισσότερα σχήματα που έχουν κάτι να πουν, πειστικά, να ξεπετάγονται, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστώ πως το ιδίωμα διευρύνει την οπαδική του βάση, ή ακόμη καλύτερα, τα μέλη της κοινότητάς του. Μέσα από αυτή τη σκηνή, και δη από την ακμάζουσα βρετανική, ξεπήδησαν οι Rat Cage.

Έχοντας συστηθεί εκρηκτικά στο ευρύ κοινό το 2020 με το ντεμπούτο LP τους "Screams From The Cage", το σχήμα του Brian J. Sudabby έκανε αίσθηση με την ορμή του. Πράγματι, όπως φάνηκε και από τις μετέπειτα κυκλοφορίες, ειδικά το άρτια προσεγμένο "In The Shadow Of The Bomb" του 2021, οι Rat Cage έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για τον ήχο τους. Οι πρώιμες κυκλοφορίες τους έδειχναν την αγάπη τους για το UK82 καθώς και τη σουηδική σκηνή, αλλά ειδικά από την κυκλοφορία του φοβερού και τρομερού split με τους Σκοπιανούς Nervous SS, φανέρωσαν το στόχο των Rat Cage. Το ζήτημα για τη βρετανική μπάντα, δεν ήταν απλώς να συνθέτει τίμιο, ιδρωμένο και οργισμένο hardcore.

Οι προσεκτικές ακροάσεις των συνθέσεων των Rat Cage, ξεδιπλώνουν το συνθετικό τους χάρισμα. Στο "Savage Visions", όλες οι επιμέρους επιρροές αφομοιώνονται άψογα από την άποψή τους περί ήχου, και αγγίζουν το τέλειο. Μια ακρόαση στο τρομερά εθιστικό, και υποψήφιο για κομμάτι της χρονιάς, "I.D.C.", αποτυπώνει όλα όσα οι λέξεις αδυνατούν. Ακολουθώντας τη σχολή των Totalitar, Auktion, αλλά και ύστερων Disfear και Anti-Cimex αν έπαιζαν στην ταχύτητα των Mob 47, μπολιάζουν τη βρετανίλα του ήχου τους με τρομερό d-beat, στα όρια όμως του rock and roll. Παράλληλα, τα ισοπεδωτικά φωνητικά, κουβαλάνε τις street/oi επιρροές μπαντών όπως οι G.B.H. και Partisans, αλλά και των Venom.

Στο τελευταίο, ίσως κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας. Ο δίσκος κλείνει με τις επικές δισολίες και την αλητεία του "Nothing’s Sacred Anymore", που βρωμάει σπιντάτο ‘80s metal. Δίχως να γέρνουν τον ήχο τους προς τις πιο σκληρές εκφάνσεις του punk, χάρη και στην σεμιναριακή παραγωγή, οι Rat Cage μπολιάζουν τον ανίερο συνδυασμό UK82 & Σουηδίας με βρώμικο, σατανικής προέλευσης, metal/punk, όπως φαίνεται και από το ψυχωτικό lead του προαναφερθέντος κομματιού. Η αναφορά της περιγραφής στους Midnight, είναι ιδιαίτερα εύστοχη, αφού το "Savage Visions" βλέπει σε όλο αυτό το περιβόητο black ‘n’ roll, την υλοποίηση του οράματος των προ 15ετίας Darkthrone, από μια punk σκοπιά.

Οι δέκα συν μια συνθέσεις του "Savage Visions" ηχούν ως ένα best-of ιδανικό για εισαγωγή στο ιδίωμα. Το ομότιτλο άσμα θα γίνει σημείο αναφοράς στις συναυλίες τους, ενώ το βγαλμένο από την Στοκχόλμη του 1994 "Scapegoats of Fear" δημιουργεί με το "Through The Darkness" την αντίθεση του ηχητικού τους διπόλου. Σε 21 λεπτά, οι Rat Cage δεν πρωτοπορούν, ούτε παρουσιάζουν κάτι ριζικά διαφορετικό από άλλες d-beat μπάντες της γενιάς τους. Το κάνουν όμως απλά πολύ καλύτερα. Βασικά, το κάνουν τέλεια. Δυστυχώς, και ας μου επιτραπεί το σχόλιο, το γεγονός πως το βρετανικό (και ευρωπαϊκό) hardcore underground δεν έχει τη λάμψη του αντίστοιχου αμερικάνικου, που κοχλάζει και φέτος διανύει τρομερή χρονιά, πιθανώς να αδικήσει την προβολή του "Savage Visions".

Αν όμως αναζητείς το απόλυτο retro άκουσμα στο είδος, που όμως καταφέρνει μέσω της προσήλωσής του στην σύνθεση να συγκεράσει παραδόσεις, παραμένοντας κριτικό και ουσιώδες στιχουργικά, εδώ έχεις ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. Το "Savage Visions" δεν είναι διασκεδαστικό, ή απλώς εκτονωτικό. Είναι αποκαλυπτικό και λυτρωτικό. Είναι γεμάτο εξαιρετικές ιδέες, άριστα υλοποιημένες. Προέρχεται από το δρόμο και τα υπόγεια και απευθύνεται με το mangel punk από το Sheffield, σε οποιοδήποτε άτομο νιώθει αυτή την καταπιεσμένη κοινωνική οργή. Ελπίζω να σε αφορά.

Bandcamp
Youtube