Ανασκόπηση 2023: Alternative Rock
Όλες οι εκφάνσεις του εναλλακτικού rock ήχου για το 2023
Τα έχουμε ξαναπεί. Κόντρα στους καιρούς, το rock τελικά δεν πέθανε ούτε φέτος όπως μας διαβεβαιώνουν εδώ και καιρό διάφοροι διεθνείς - κι εγχώριοι- καλλιτέχνες και μουσικοκριτικοί. Για άλλη μία χρονιά λοιπόν, η παραγωγή ήταν πλούσια και ποιοτική σε όλες τις εκφάνσεις του κιθαριστικού ήχου. Συνεπώς, τα σπουδαία άλμπουμ που ακούσαμε ήταν πολλά και, φυσικά, δεν μπορούν να περιοριστούν στους 30 καλύτερους δίσκους όπως τους επιλέξαμε στο rocking.gr.
Στο παρακάτω αφιέρωμα θα μιλήσουμε για το εναλλακτικό rock και οτιδήποτε μπορεί να χωρέσει σε αυτή την κατηγορία. Έτσι, πέρα από τις καλύτερες (για εμάς πάντα) κυκλοφορίες, στο σημερινό μας άρθρο θα βρείτε τα μεγάλα ονόματα, αυτά που ξεχωρίσαμε ως σημαντικά από τη νέα φουρνιά καλλιτεχνών, αυτά για τα οποία κι εμείς δεν έχουμε καταλήξει αν μας άρεσαν ή όχι, καθώς και τα εγχώρια άλμπουμ που μπορούν να μπουν κάτω από τη μεγάλη, και αρκετά ευρεία εδώ που τα λέμε, ταμπέλα του alternative.
Το πως αυτό μπορεί να οριστεί εν έτει 2023, δεν είναι μια εύκολη κουβέντα, ούτε μπορεί να αποσαφηνιστεί σε ένα μόνο άρθρο. Όμως, θέλουμε να πιστεύουμε πως εδώ συμμαζέψαμε όλα αυτά τα οποία, μπορεί να μην έχουν απαραίτητα κοινή ρίζα ή παρόμοιες εκφάνσεις, όμως αφορούν τους ίδιους ακροατές, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως όλα μπορούν να ταιριάξουν ή να αρέσουν στους πάντες.
Από ψυχεδέλειες και γκαράζια μέχρι post-rock, πειραματικές, ή θορυβώδεις κυκλοφορίες και από post-punk και shoegaze μέχρι feel-good rock hit-άκια, αυτά είναι όσα εμείς ξεχωρίσαμε από το κιθαριστικό φάσμα του εναλλακτικού rock. Και σας διαβεβαιώνουμε πως, για άλλη μία χρονιά, αυτά είναι αρκετά. Βάλτε λοιπόν την R! Spotify Playlist που φτιάξαμε για εσάς να παίζει και βουτήξτε σε όσα ακούσαμε και, πλέον, αφήνουμε πίσω μας τη χρονιά που φεύγει.
Protomartyr - Formal Growth In The Desert
Δεν υπάρχουν πολλά σχήματα στον ευρύτερο εναλλακτικό χώρο των τελευταίων δέκα και κάτι χρόνων που να στέκονται τόσο σταθερά όσο οι Protomartyr. Σε κάθε βήμα του, το κουαρτέτο φτιάχνει μουσικές που δεν έχουν να ζηλέψουν από το ένδοξο παρελθόν του ύφους. Η πραγματική επιτυχία τους, ωστόσο, βρίσκεται στην άρνησή να συμβιβαστούν και να βολευτούν στο μικρό θρόνο που επάξια έχουν κερδίσει. Αντί για αυτό, συνεχίζουν να προχωράνε με κεφάλι χαμηλά αλλά τα μάτια αυστηρά μπροστά και το γνωστό, μισοσπασμένο χαμόγελο που κουβαλάνε ήδη από τις πρώτες μέρες τους. Για τους τελευταίους που είχαν ακόμα σχόλια, η εμφάνιση το Νοέμβριο στη Λιοσίων έδωσε τη χαριστική βολή.
Ξανά και ξανά και ξανά. Επί τέσσερις δεκαετίες, ο Michael Gira έχει δημιουργήσει, έχει κάψει κι έχει ξαναφτιάξει από τις στάχτες τον ήχο των Swans αμέτρητες φορές. Κάθε μία από αυτές ιδιαίτερη, πάντα με τον πειραματικό πυρήνα άθικτο και την ιδιότροπη φύση του σε περίοπτη θέση. Στο δέκατο έκτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, το βλέμμα στρέφεται προς τα πίσω. Καθόλου παράλογα. Χωρίς ίχνος φθηνής νοσταλγίας. Με τη σφραγίδα του δημιουργού του φαρδιά πλατιά σε κάθε ένα από τα 7297 δευτερόλεπτά του. Κι αυτά, χωρίς να προστεθεί στην εξίσωση το ζωντανό κομμάτι. Ή το τελευταίο ερωτηματικό πριν το σβήσιμο σε μαύρο.
Ευφυές. Φασαριόζικο. Σκοτεινό. Δροσερό. Σαν παγωτό μέντα με oreo. Το δεύτερο βήμα της παρέας από το Μπρίστολ είναι εξίσου γενναίο και φιλόδοξο. Η alternative χύτρα τους παραμένει γεμάτη όσο πάει με τα πιο ταιριαστά και αταίριαστα υλικά. Στο χαρτί πάντα, γιατί στην πράξη το αποτέλεσμα βγαίνει ακραία ομοιογενές και γευστικό. Από άμεσα ρυθμικά μέχρι μανιασμένα ξεσπάσματα, κι από γραμμές που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαν να σταθούν σε ραδιοφωνικά πλαίσια μέχρι οχτάλεπτα έπη, οι Phoxjaw έχουν τις ικανότητες να τα κάνουν όλα, και αρκετή έμπνευση για να τα κάνουν στο κόκκινο.
Η μεγαλοπρεπώς τσαλακωμένη επιστροφή της Hayley Williams και της παρέας της, μετά από έξι χρόνια εκκωφαντικής απουσίας. Για όλες τις σόλο κυκλοφορίες και τα side projects που μεσολάβησαν, το συναίσθημα των Paramore είναι τόσο ξεχωριστό που κανένα υποκατάστατο δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς. Προς έκπληξη κανενός, οι εξερευνήσεις μακριά από το pop-punk ύφος που μια φορά κι έναν καιρό τους έβαλε στα μεγάλα σαλόνια, συνεχίζονται. Οι χορευτικοί ρυθμοί, οι κοφτερές γραμμές και οι τεράστιες μελωδίες παραμένουν σημεία αναφοράς. Τα πάλαι ποτέ emo χρώματα μπορεί να έχουν ξεβάψει, η καρδιά και η ψυχή τους όμως κρατάνε ακόμα.
Ψηλά στη λίστα με τις πιο αναπάντεχες δισκογραφικές επιστροφές της χρονιάς. Δεν δίνουμε άδικο στις φωνές από τη γαλαρία· ίσως το βλέπουμε αυστηρά. Ίσως στην πραγματικότητα ακόμα κι οι λιγότερο δυνατές δουλειές των Βρετανών να βρίσκονταν περισσότερο κοντά στο «λίαν καλώς» παρά στο «κάτω από την βάση». Σε κάθε περίπτωση, το σερί της χλιαρότητας σταματάει εμφατικά στο "Memento Mori". Το συναίσθημα της απώλειας υπάρχει διάχυτο, ακόμα κι αν μέρος του είχε γεννηθεί πριν το χαμό του Andy Fletcher. Το σύνολο παραμένει σε γνωστά, σκοτεινά Depeche Mode ηχητικά πλαίσια. Η διαφορά κρύβεται στις ίδιες τις συνθέσεις και τις ερμηνείες του μέγα Dave Gahan.
Ο γιγάντιος John Cale, ο μόνος ακόμα ενεργός θρύλος από τους θεμελιώδεις Velvets, με τον φετινό του δίσκο μας έδειξε ότι μπορεί να έχει περάσει τα 80 έτη στην ηλικία, αλλά στη μουσική καρδιά παραμένει ακόμα ένας άγριος έφηβος. Το διαπιστώσαμε άλλωστε και στο Ηρώδειο το καλοκαίρι που μας πέρασε. Το "Mercy" έχει ρυθμό, έχει ειλικρίνεια, έχει crooning, έχει αισιοδοξία, έχει νεότητα, έχει ζωή. Δεν ηχεί σαν φινάλε μιας καριέρας, αλλά περισσότερο σαν επόμενο βήμα ενός ανθρώπου και καλλιτέχνη που βλέπει ακόμα μπροστά του το μέλλον.
Άγνωστο το τι όνειρο είδαν φέτος οι Αυστραλοί The Church, αλλά με το "The Hypnogogue" κατάφεραν να βγάλουν έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο. Τους πήρε πάρα πολύ χρόνο σε ηχογραφήσεις, επανηχογραφήσεις και κόντρα ηχογραφήσεις, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι ένα concept album που συγκαταλέγεται στα καλύτερα της καριέρας τους και τους δικαιώνει. Ικανοποιεί σίγουρα τους οπαδούς τους, αλλά έχει την ιδιαιτερότητα ότι μπορεί να προσελκύσει και καινούργιους, πράγμα σπάνιο και δύσκολο για συγκρότημα κοντά μισού αιώνα. Το "The Hypnogogue" είναι μια πολύ καλή αφορμή για να διερευνήσει κάποιος αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας, αν δεν το έχει κάνει ακόμα.
Ο νονός του punk θυμάται τις ρίζες από τις οποίες φύτρωσε και επιστρέφει σε αυτές με το "Every Loser". Ο Iggy Pop καταφέρνει να παρουσιάσει σχεδόν όλες τις πτυχές της μεγάλης του καριέρας κρατώντας τη διάρκεια του δίσκου κάτω από το σαραντάλεπτο, χωρίς να αναμασά ή να είναι μια καρικατούρα του παλιότερου εαυτού του. Οι πολυπληθείς και διάσημοι καλεσμένοι βάζουν μια διαφορετική πινελιά, χωρίς να κλέβουν όμως την παράσταση από τον πρωταγωνιστή μας. Ο δίσκος είναι του Iggy κι αυτός είναι που πρέπει να πάρει τα περισσότερα εύσημα για τη δημιουργικότητα και την οξύνοια.
Public Image Ltd. - End Of World
Ο νέος δίσκος των Public Image Ltd. είναι αφιερωμένος στη Nora Forster, την επί δεκαετίες σύζυγο του «πολύ» John Lydon, που χάθηκε πρόσφατα. Το "End Of The World" συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του συγκροτήματος μετά το reunion που έκαναν πριν μια δεκαπενταετία. Η τρέχουσα - και μακροβιότερη της καριέρας τους - σύνθεση έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ήχο που βασίζεται ως έναν βαθμό στις παλιότερες και πιο ένδοξες εποχές τους, αλλά ταυτόχρονα αναζητά και νέα πράγματα. Το πιο δυνατό μάλιστα σημείο του δίσκου είναι μάλλον οι παθιασμένες ερμηνείες του ίδιου του Lydon. Δίσκος με λόγο ύπαρξης.
Crime & The City Solution - The Killer
Κάπως αθόρυβα, φέτος κυκλοφόρησε επίσης το πολύ καλό νέο άλμπουμ των Crime And The City Solution, αποτελώντας έναν δίσκο αντάξιο της φήμης των Αυστραλών. Η νέα τους δουλειά, την οποία περιμέναμε εδώ και δέκα χρόνια, αποτελεί μία ηχητική πρόταση που ισορροπεί ανάμεσα στο χάος και το συναίσθημα, στην ένταση και την μελαγχολία, όπως εξάλλου συνηθίζει να κάνει ο μεγάλος Simon Bonney και τα μέλη που αποτελούν κάθε φορά το συγκρότημα που τον απαρτίζει.
Check Also: Μία ακόμα ενδιαφέρουσα πρόταση που έρχεται από βετεράνους είναι το "La La Land/Welshpool Frillies" των Guided by Voices. Για τριακοστός έβδομος δίσκος, η κάμψη δημιουργικότητας αναμενόταν έντονη, αλλά ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. Τέλος, το ομότιτλο ντεμπούτο των House Of All, μιας μπάντας δηλαδή που αποτελείται από πρώην μέλη των The Fall, είναι αρκετά καλύτερο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς και σίγουρα όχι κάποια αρπαχτή.
Οι Blur είναι μια από τις σημαντικότερες μπάντες της δεκαετίας του ’90 που έχει τη σοφία να μιλάει μόνο όποτε έχει κάτι να πει. Εννιά ολόκληρα χρόνια περάσανε από το "The Magic Whip" και οι Λονδρέζοι μιλήσανε ξανά με ουσία και ποιότητα. Μπορεί το "The Ballad Of Darren" να είναι ο πρώτος δίσκος της καριέρας τους στον οποίο ακούγονται ίσως λίγο εφησυχασμένοι, ο ανταγωνισμός όμως εξακολουθεί να τους βλέπει μόνο με κυάλια. Οι Blur μπορεί πλέον απλώς να κάνουν το κέφι τους, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να βγάζουν ακόμα απολαυστικούς δίσκους. Αυτό δεν είναι τελικά το νόημα;
Μπορεί οι Βορειοϊρλανδοί Therapy? εδώ και δεκαετίες να μην απολαμβάνουν ούτε κατά διάνοια τη δημοτικότητα που είχαν παλιότερα, η ποιότητα των κυκλοφοριών τους όμως είναι αντιστρόφως ανάλογη. Στο φετινό "Hard Cold Fire" συνεχίζουν από εκεί που είχαν μείνει με το σπουδαίο προ πενταετίας "Cleave". Αγνοώντας τάσεις και χωρίς ενδιαφέρον να γίνουν αρεστοί, αποδεικνύουν με τον δέκατο έβδομο δίσκο τους ότι μπορούν ακόμα να γράφουν rock κομμάτια για τη σκληρή αλήθεια, όπως το "Joy" ή το "Mongrel". Παρεμπιπτόντως, παραγωγός είναι πάλι ο Chris Seldon του "Troublegum".
Slowdive - Everything Is Alive
Άλλο ένα συγκρότημα που έχει μεγαλουργήσει στα ‘90s και εξακολουθεί να κρατάει τη σημαία ψηλά με κάθε νέα του κυκλοφορία. Οι Slowdive σήμερα είναι η ίδια πεντάδα με τότε και ο δεύτερος δίσκος που φτιάξανε μετά το reunion καταφέρνει να σταθεί στο ύψος που μας έχει συνηθίσει. Τα φωνητικά των Rachel Goswell και Neil Halstead εξακολουθούν να συνδυάζονται σεμιναριακά και οι Slowdive φαίνεται ότι βρίσκονται ακόμα σε συνθετικό οίστρο. "Kisses" και "Afife" ξεχωρίζουν, αλλά κάθε κομμάτι από τα οκτώ (μετρημένα) βάζει κι ένα τουβλάκι στο μεγαλείο τους. Δισκάρα.
Με τον προηγούμενο δίσκο τους να χρονολογείται στο μακρινό πια 2012, οι Βέλγοι dEUS είναι αλήθεια ότι ακούγονται λίγο άνευροι και flat στο φετινό "How To Replace It". Ενδιαφέρουσες ιδέες υπάρχουν διάσπαρτες, καλά τραγούδια όπως το "Why Think It Over (Cadillac)" ή το ομότιτλο συναντάμε, αλλά το κακό είναι ότι η σύγκριση με το παρελθόν αποβαίνει εις βάρος του νέου τους πονήματος. Ξεπερνώντας αυτό το γεγονός ο ακροατής δε θα περάσει άσχημα ακούγοντας τον νέο δίσκο, αλλά τα καλά χρόνια φαίνεται ότι είναι πια πίσω τους.
Οι Αμερικανοί Mudhoney έχουν ίσως τον ήχο που πλησιάζει περισσότερο σε αυτό που λέμε grunge. Τριάντα χρόνια αφού το Seattle έγινε για λίγα σημαντικά χρόνια το κέντρο του μουσικού κόσμου, το μανιασμένο κουαρτέτο εξακολουθεί να δισκογραφεί με τίμια συχνότητα και με αξιομνημόνευτη ποιότητα. Στο Plastic Eternity" τα riffs εξακολουθούν να εξαπολύονται δεξιά-αριστερά και ο Mark Arm συνεχίζει να ερμηνεύει πότε με οργή και πότε με μια παράξενη ηδυπάθεια που τον κάνει μοναδικό. Σημαντική μπάντα που περιμένουμε να δούμε κάθε βήμα της.
Check Also: Αξίζει τον κόπο παραπάνω από ένα άκουσμα τόσο στο αιθέριo "Sit Down For Dinner" των διαχρονικών Blonde Redhead, όσο και στο κιθαριστικό "Hard Light" των επανακάμψαντων πάλαι ποτέ κολλεγιόπαιδων Drop Nineteens. Αμφότερες είναι περιπτώσεις συγκροτημάτων που βγάζουν ακόμα ενδιαφέροντες δίσκους.
Hotel Lux - Hands Across The Creek
Ο πήχης είχε τεθεί ψηλά από τα singles, και το πρώτο άλμπουμ των ανερχόμενων Βρετανών αναμενόταν με κόκκινα χαλιά και δάφνες. Ναι, η μουσική του "Hands Across The Creek" κατέφθασε, μας κόλλησε, μας φάνηκε αντάξια των περιστάσεων, και ας μην έκανε περίπατο στη σκηνή, όπως αναμενόταν. Λίγη σημασία έχει. Το post-punk των Hotel Lux ηχεί πολύ κοντά στις επιρροές του, αλλά διαθέτει πληθώρα στιγμών που σε κάνουν να αντιληφθείς πως το να βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι σήμερα, διατηρώντας τη σπίθα του εναλλακτικού ροκ ζωντανή, είναι μια νίκη. Ακόμη και αν είναι πύρρειος.
Το alt rock των Ġenn είναι ιδιότροπο. Κινείται με ευκολία ανάμεσα σε ένα ηλεκτρισμένο garage/ψυχεδελικό παρελθόν και ένα πειραματικό, ατμοσφαιρικό και συχνά post-punk παρόν. Εσωστρεφές, αλλά και λυτρωτικό χάρη στη συμπαγή του ροή, τολμάει με θράσος να παρουσιάσει την άποψη των δημιουργών του. Το "Unum" είναι ένα άλμπουμ που αν θες το ροκ σου περιπετειώδες, θορυβώδες, αλλά ταυτόχρονα ευθέως ριζωμένο με το παρελθόν του, οφείλεις να το ακούσεις. Μεγάλο στοίχημα το που θα κινηθει η μπάντα ηχητικά στο μέλλον.
Spiritual Cramp - Spiritual Cramp
Το ολοκληρωμένο ντεμπούτο των Αμερικανών punks αποτελούσε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της underground σκηνής της αντίπερα όχθης. Έχοντας ξεπροβάλλει από την καυτή παρούσα hardcore σκηνή, αλλά με αγάπη για την alt/garage Nέα Υόρκη των ‘00s και το dub, οι Spiritual Cramp αποφάσισαν να μπλέξουν τα πάντα σε ένα πολιτικοποιημένο άλμπουμ που σε καλεί σε επαναστατικό χορό χάρη σε ένα tracklist που φαντάζει best-of των επιρροών του. Οι Spiritual Cramp είναι έτοιμοι να «εκραγούν» και το περιμένουμε πως και πως.
To "Nails" είναι ένα απαιτητικό άλμπουμ. Από πολλές απόψεις, ο συγκερασμός ιδεών μέσα σε ένα ακατάσχετο post πειραματισμό στον οποίο επιδίδονται φανερώνει εκ νέου πως οι Benefits αντιλαμβάνονται πλήρως τη σύγχρονη μουσική σκηνή. Από το grime/hip-hop και το noise μέχρι το post-punk και το ακραίο post-hardcore, το καλειδοσκοπικό αυτό ντεμπούτο ηχεί κρίσιμο. Οι Benefits οραματίζονται έναν ήχο βγαλμένο από το σήμερα, που τιμά τις εναλλακτικές κουλτούρες του (πρόσφατου) παρελθόντος, και παρά τα επιμέρους ζητήματα συνοχής, ωθούν τις ακροάσεις στα άκρα.
Index For Working Musik - Dragging the Needlework For The Kids At Uphole
Αναδυόμενο μέσα από τη λονδρέζικη indie rock σκηνή, το "Dragging The Needlework For The Kids At Uphole", φαινομενικά φαντάζει ως ένα συμπαθητικό άλμπουμ που χορεύει με τη dream pop και το shoegaze. Λογικό να αναρωτηθείς, τι διαφορετικό κάνουν οι Index For Working Musik μέσα στο σωρό τέτοιων κυκλοφοριών. Το μυστικό έγκειται στην αινιγματική ατμόσφαιρα που ξεπροβάλλει μέσα από τις συνθέσεις του δίσκου. Κάθε συγχροδία, κάθε πειραματική πινελιά, δημιουργεί ένα κλίμα οικείο μα και τελετουργικό, γοητευτικά απόμακρο αλλά και αστικά οικείο. Οι συνειρμικές εικόνες που σκηνοθετούν τα ηχοτοπία των Index For Working Musik έχουν μεγαλύτερη απέυθυνση από όση υπονοεί η εσωστρέφειά τους.
Check Also: Η εναλλακτική σκηνή του Λονδίνου εξερράγη φέτος με τους Yowl να κυκλοφορούν το πολυαναμενόμενο "Milksick" και να δημιουργούν προσδοκίες με το post-punk τους, ενώ οι Bleach Slab με το βγαλμένο από τις χρυσές μέρες του Madchester "Lost In A Rush Of Emptiness" και οι Bo Gritz με το "Chroma" όπου φλερτάρουν με τον πειραματικό θόρυβο, αναδεικνύουν όλες τις τάσεις της νέας φουρνιάς. Παραδίπλα στο Brighton οι Public Body με το "Big Mess" προσφέρουν ένα σαρδόνιο και εκκεντρικό post-punk, ενώ τέλος οι Ιρλανδοί Naked Lungs στο "Doomscroll" σκληραίνουν αποφασιστικά τον ήχο τους και πιθανώς να εκτιμηθούν από crossover κοινό.
Από τους δίσκους που υπερβαίνουν στεγανά, σκηνές, και παγιωμένα κοινά, είναι και το "UGLY" του Slowthai, ο οποίος μπολιάζει το hip hop του με ισχυρές δόσεις post-punk. Δεν γίνεται να μην σου έρθει κεραμίδα με το κλειστοφοβικό "Yum", κι αφού ο δίσκος σε έχει ήδη μαγνητίσει, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Για μας που πέρυσι είχαμε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας τόσο τον Kendrick Lamar όσο και τους Fontaines D.C. (που κάνουν και feature στο ομώνυμο), το "UGLY" είναι βγαλμένο από ονείρωξη θερινής νυκτός. Προσωπικό, ευαίσθητο, πολυποίκιλο και απενοχοποιημένο, άλλες φορές λυτρωτικό, κι άλλες βουτηγμένο στην παράνοια (το "Fuck It Puppet" θέλει μόνο 1:14 για να σε βγάλει στο μπαλκόνι για λίγο αέρα). Το προϊόν μίας ιδιοφυίας. He’s a genius!
Baxter Dury - I Thought I Was Better Than You
Υπάρχουν cool δίσκοι, κι υπάρχει και το τελευταίο άλμπουμ του Baxter Dury, τον οποίο ίσως να μην έχει πια καμία σημασία να αντιπαραβάλλουμε με τον πατέρα του, Ian Dury - εκτός κι αν το επιθυμεί ο ίδιος. Ο πενηνταδυάχρονος μουσικός κυκλοφορεί φέτος έναν από τους πιο ευχάριστους δίσκους της χρονιάς, όπου η μίνιμαλ αισθητική του singer/songwriter δένει με γυναικεία χορωδιακά φωνητικά, ζεστά πλήκτρα, λιτές κιθάρες κι επίμονες μπασογραμμές. Στο επίκεντρο, όμως, η ίδια η βαθιά φωνή και το μπλαζέ ύφος της απαγγελίας του, να προβληματίζεται για την προθυμία μας να θυσιάσουμε κάθε ίχνος προσωπικής ιδιαιτερότητας για χάρη μίας ετερόφωτης αναγνώρισης.
Grian Chatten - Chaos For The Fly
Μόνο για τη δουλειά του στους Fontaines D.C., ο Grian Chatten θα μπορούσε εύκολα να αναδειχτεί ως μία από τις προσωπικότητες των 20’s. Με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, όμως, ο νεαρός Chatten συνεχίζει να διευρύνει τα όρια του σύμπαντός του, φεύγοντας απ’ το σκοτεινό post-punk ύφος, και αγκαλιάζοντας την singer-songwriter πλευρά του, βαπτίζοντας την ποίησή του σε μία θλιμμένη λυρικότητα που τόσο πολύ ταιριάζει στην φωνή του. Διότι, μα τον Bob και το casino του, δεν υπάρχει ιδιαίτερη χαρά εδώ, παρά μόνο αργόσυρτες, γλυκόπικρες συνθέσεις με γλυκιά ενορχήστρωση, που δεν σου αρπάζει το βλέμμα, αλλά σε σκεπάζει σαν χνουδωτή κουβέρτα. There was a season for loving, this is a season for pain…
Gaz Coombes - Turn The Car Around
Τέταρτος σόλο δίσκος για τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των Supergrass, Gaz Coombes, κι ίσως να είναι και ο πιο ολοκληρωμένος του ως τώρα. Κάθε κομμάτι ακολουθεί τη δική του πορεία, με πλούσιες ενορχηστρώσεις και ενδιαφέρουσες ιδέες. Μπορεί η φωνή του Gaz να μην ξεχωρίζει για το διακριτό της μέταλλο, μα κι έτσι ακόμη παραμένει μία ταιριαστή χροιά για το λίγο rock, λίγο alt, λίγο indie ύφος του δίσκου. Απ’ το "Feel Loop (Lizard Dream)" με τα μπάσα synths και τα ξέφρενα κιθαριστικά licks, στο δυναμισμό του ομώνυμου, στην σκοτεινή αφήγηση του "Sonny the Strong", ο Gaz Coombes αναδεικνύεται ως ένας ικανότατος μουσικός και αρτιότατος στιχουργός.
Το ήμισυ των Last Shadow Puppets επιστρέφει απευθείας μετά το περσινό "Change the Show", και αλλάζει για άλλη μία φορά το σόου του, επιλέγοντας να συνθέσει με βάση την κιθάρα. Ως εκ τούτου, οι συνθέσεις είναι πολύ πιο ανεβαστικές, γεμάτες παλμό, θυμίζοντας τα διάφορα pop / garage revivals του 21ου αιώνα, και σε σημεία μοιάζει να εμπνέεται και από τις ροκ στιγμές των Arctic Monkeys. Ο Miles Kane, παρ’ όλα αυτά, δεν επιδίδεται σε μιμιτισμούς, αλλά προσεγγίζει είδη ώστε να βρει πώς μπορούν να τον βοηθήσουν να εκφραστεί. Από τις εύκολα διακριτές στιγμές, το "Never Taking Me Alive", που σφύζει από ενέργεια και μπορεί να λειτουργήσει ως ανεμοδείκτης για την γενικότερη χροιά του δίσκου.
PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying
Ο ορισμός του "διχαστήκαμε" πήρε μορφή φέτος με το δέκατο άλμπουμ της σπουδαίας και αγαπημένης μας Polly. Οι μισοί το λάτρεψαν, οι άλλοι μισοί το θεώρησαν όχι και τόσο σπουδαίο, ένας απειλούσε πως, μετά από αυτό, θα βγει να κάψει τα cd της στο Σύνταγμα, ενώ, ένα σεβαστό κομμάτι συντακτών αποχώρησε, καταγγέλλοντας πως πάλι με μαλακίες ασχολούμαστε. Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέσα, αλλά αν μας ρωτάτε μάλλον όχι. Το "I Inside The Old Year Dying" είναι ένας δίσκος που δεν είναι για όλους. Κάποιοι θα το θεωρήσουν αριστούργημα, και κάποιοι δεν θα αντέξουν να βγάλουν ούτε μία ακρόαση. Και αυτό, με έναν τρόπο, είναι από μόνο του δείγμα καλλιτεχνικής αξίας.
Black Country, New Road - Live at Bush Hall
Μετά από δύο άλμπουμ που κέρδισαν διθυραμβικές κριτικές από τον παγκόσμιο μουσικό Τύπο, ο Isaac Wood αποχώρησε από τους Black Country, New Road ακριβώς στο απόγειο της μέχρι τότε πορείας τους. Το υπόλοιπο συγκρότημα πήρε την τολμηρή πρόταση να προχωρήσει με τα υπάρχοντα μέλη ενώ, τερματίζοντας το ορισμό του «προχωράμε μπροστά» κυκλοφόρησε ένα live δίσκο, με ολοκαίνουρια κομμάτια. Το "Live at Bush Hall" φανερώνει ένα σχήμα σε μετάβαση που, όμως συνεχίζει να γράφει καλά και άκρως ενδιαφέροντα κομμάτια. Όσοι παρευρεθήκαμε στη συναυλία τους στην Αθήνα, έχουμε ήδη πειστεί πως το μέλλον συνεχίζει να τους ανήκει. Μένει τώρα να πειστούν και όλοι οι υπόλοιποι.
Η φετινή επιστροφή των HMTLD ήταν αρκετά διαφορετική από οτιδήποτε περιμέναμε από αυτούς μετά το ντεμπούτο τους. Και για αυτό το λόγο κι εμείς δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε αν πρόκειται για αριστούργημα ή για στραβοπάτημα. Σαφέστατα υπερφιλόδοξο και μεγαλεπήβολο αλλά συγχρόνως χαώδες στα όρια του μπερδεμένου, οι Βρετανοί αφήνουν πίσω οτιδήποτε είχαν κάνει μέχρι τώρα και προχωρούν σε ένα art rock μονοπάτι γεμάτο εκπλήξεις και προκλήσεις. Το αν θα τους ακολουθήσετε τελικά, είναι μια απόφαση που θα πρέπει να πάρετε μόνοι σας.
The Murder Capital -Gigi's Recovery
Παρόλο που στον διεθνή Τύπο ήταν πολλοί αυτοί που αποθέωσαν τον δεύτερο, άκρως πολυαναμενόμενο, δίσκο των Ιρλανδών, σχεδόν σύσσωμη, η συντακτική ομάδα του rocking.gr συμφωνεί πως το "Gigi's Recovery" ήταν κατώτερο των προσδοκιών. Φήμες πως σε όσα άτομα άρεσε βρίσκονται πλέον δεμένα πισθάγκωνα στα υπόγεια των κεντρικών γραφείων που δεν έχουμε, ελέγχονται ως αναληθείς. Όπως και να έχει, ευτυχώς, το single που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό βρίσκει το συγκρότημα να έχει ξαναβρεί το δρόμο του και να πηγαίνει σε μία κατεύθυνσή που του ταιριάζει περισσότερο. Ίδωμεν.
The Smashing Pumpkins - Atum: A Rock Opera in Three Acts
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το επαναλαμβάνουμε κάθε τόσο αλλά, αλήθεια, λατρεύουμε τους Smashing Pumpkins. Όμως, ο Billy της καρδιάς μας, και μαζί φυσικά οι James Iha και Jimmy Chamberlin, συνεχίζουν να μας κάνουν να απορούμε με το τι έχουν στο κεφάλι τους. Η μόνη συγγένεια του sequel των "Mellon Collie and the Infinite Sadness" και "Machina/The Machines of God" με τα προηγούμενα έργα είναι η κοινή θεματολογία αλλά ως εκεί, καθώς οι - όχι και λίγες - καλές του στιγμές θάβονται κάτω από την φλυαρία των 32 κομματιών που το αποτελούν. Αν έπαιρναν τα 10 καλύτερα κομμάτια του κι έφτιαχναν έναν δίσκο θα μιλούσαμε για μεγαλειώδη επιστροφή. Τώρα, δεν το κάνουμε. Φυσικά, αυτό δεν αλλοιώνει ούτε στο ελάχιστο το πόσο ανυπομονούμε να τους δούμε ζωντανά το 2024!
Royal Blood - Back To The Water Below
Να δούμε λίγο χεράκια, πόσοι εδώ περίμεναν μία απότομη αναστροφή μετά τα χορευτικά χρωματάκια του "Typhoons"; Μην ντρέπεστε, μια παρέα είμαστε. Όμορφα. Σας καταλαβαίνουμε. Ακόμα περισσότερο θα καταλαβαίναμε την ίδια τη μπάντα, αν επέλεγε αυτό το δρόμο. Επειδή όμως οι Royal Blood δεν είναι από κείνους που θα ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο, δεν μπορούμε παρά να τους δώσουμε τον σεβασμό μας για το υψωμένα μεσαία δάχτυλα (χεχ) και τη γενναία νέα σελίδα που ανοίγουν με τον τέταρτο δίσκο τους. Ο Mike Kerr και ο Ben Thatcher είναι συνειδητοποιημένοι, έχουν κρατηθεί πάνω στο άλογο, κι ο ορίζοντας είναι δικός τους.
Μία κιθάρα. Ένα μπάσο. Ένα ντράμκιτ. Δύο μικρόφωνα. Πού και πού κάνα διακριτικό πληκτράκι, για τα γούστα. Είναι ακόμα η ίδια μπάντα που δεκαοχτώ χρόνια πίσω κέρδιζε τον κόσμο φωνάζοντας 'oh yeah' και παραδίδοντας ένα από τα πλέον εμβληματικά alternative wonder singles όλων των εποχών. (Αφήστε μας που δεν ξέρετε ποιο.) Κι αν οι καιροί άλλαξαν, οι Subways μυαλό δεν έβαλαν. Οι δομές παραμένουν απλές και οι στίχοι καυστικοί, όπως πάντα. Το κέφι και η τσαχπινιά ξεχειλίζουν. Το εφηβικό νεύρο έχει δώσει θέση σε μία πιο στοχευμένη, ενήλικη οργή. Το μόνο που λείπει τώρα είναι μία συναυλιακή επανάληψη.
Bar Italia - Tracey Denim / The Twists
Στην εποχή της ολοκληρωτικής διάσπασης προσοχής, η πρόταση της τριάδας από το Λονδίνο με μία επιφανειακή ματιά θα μπορούσε κάλλιστα να μοιάσει καταδικασμένη. Χωρίς φαντεζί παραγωγές. Με αυστηρά υπνωτιστικούς ρυθμούς. Χωρίς κραυγαλέα χιτάκια. Με shoegaze νοοτροπία. Χωρίς να κολλάει ακριβώς κάτω από μία συγκεκριμένη ταμπέλα. Αν ρωτάτε εμάς, αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά στους Bar Italia. Παρά τις λοξές ματιές στη δεκαετία του '90, τα "Tracey Denim" και "The Twists" πατάνε αρκετά γερά στο σήμερα για να μην αποξενώσουν όσες και όσους δεν έχουν την παραμικρή ανάμνηση από τότε.
Παρά το ότι το εγχείρημα μετρά μόνο λίγα χρόνια ύπαρξης, τα πρόσωπα πίσω από αυτό μετρούν αρκετές παραστάσεις για να γειώσουν έστω την υποψία της λέξης «νέο». Ο Graham Coxon και η Rose Elinor Dougall (βλ. Blur και The Pipettes αντίστοιχα, συν κάμποσα σόλο κι από τις δύο μεριές) ξέρουν τη σκηνή όσο λίγοι. Η χημεία των δύο είναι τέτοια που ξεχωρίζει με γυμνό μάτι στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, ως The Waeve. Τα επίπεδα και το πάντρεμα επιρροών, που αρχίζουν από παλαιάς κοπής punk και φτάνουν μέχρι art pop, από την άλλη ξετυλίγεται ακρόαση με την ακρόαση.
Ο χρόνος περνάει, οι μόδες φεύγουν, οι Jason Williamson & Andrew Fearn συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το μονοπάτι που άνοιξαν μία δεκαετία και κάτι πίσω, έχει πια γίνει αναγνωρίσιμο. Η οργισμένη ραχοκοκαλιά. Ο ωμός λόγος. Τα ηλεκτρονικά χρώματα. Οι πάντα καλοστημένες αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Τα τρελαμένα ξεσπάσματα. Όλες εκείνες οι στιγμές που ενώ οι Sleaford Mods χτυπάνε στο ψαχνό κάθε στραβό της βρετανικής κοινωνίας, παίρνουν παραμάζωμα και κάποια παθογένεια από τον ευρύτερο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Μα πάνω απ' όλα, αυτή η διαολεμένη ειλικρίνεια, που ακόμα κι αν δεν ταυτιστείς, δεν μπορείς παρά να επιδοκιμάσεις.
Check also:
Ο δροσερός lo-fi ήχος των King Krule πηγαίνει ένα ακόμα βήμα παραπέρα με το "Space Heavy", με τη χροιά του Archy Marshall πάντα στο επίκεντρο και τον αέρα να αποκτά μια πιο ταξιδιάρικη αίσθηση. Στο τρίτο βήμα τους, οι Tigercub επιμένουν κιθαριστικά και η μικρή λίστα από δυνάμει airwave favourites του "The Perfume of Decay" τους δικαιώνει. Αν ξυπνήσουν και τα ραδιόφωνα, όλα θα γίνουν καλύτερα. Όχι ότι χρειαζόταν υπενθύμιση, αλλά το "Council Skies" των Noel Gallagher's High Flying Birds παίζει τόσο σωστά τα χαρτιά του, που μπορεί άκοπα να κάνει το πιο ζεστό, καλοκαιρινό αθηναϊκό μεσημέρι να μοιάσει με φθινοπωρινό πρωινό σε προάστιο του Μάντσεστερ. Τα περάσματα του Johnny Marr είναι μόνο τα θαυμαστικά στο καλογραμμένο σύνολο.
Το "Rat Saw God" που κυκλοφόρησαν φέτος οι Wednesday είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ωρίμανσης ενός συγκροτήματος μετά από κάποιες κυκλοφορίες που είχαν την ποιότητα αλλά δεν ήταν ακριβώς εκεί. Με δουλεμένες ιδέες στα μυαλά τους και ένα συνολικό concept που δένει αρμονικά αλλά και την επιτυχία μίας εξαιρετικής ροής, οι Wednesday κερδίζουν για φέτος τις εντυπώσεις πολύπλευρα με έναν δίσκο που συνδυάζει indie rock, alt rock, noise στοιχεία αλλά και pop μελωδίες, ενώ γίνεται πολύπλοκος συνθετικά χωρίς να κουράζει.
Το πνευματικό μουσικό παιδί του Rick Maguire, οι Pile συνεχίζουν ακάθεκτοι την καριέρα τους η οποία πλέον εκτείνεται σε δύο δεκαετίες και φέτος μας δίνουν το "All Fiction". Ένας δίσκος που γεφυρώνει το παρελθόν των Pile με το δυνητικό τους μέλλον, χρησιμοποιεί alt rock, indie, post-punk και post-rock μα και shoegaze στοιχεία, και χτίζει μυστηριώδεις μουσικές ακολουθίες κρυμμένες πίσω από ένα πανέμορφο, πολύχρωμο και σουρεαλιστικό εξώφυλλο. Τα κρουστά του Kris Kuss είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο θαυμασμού που ανοίγει μέσα στο "All Fiction" ενώ κομμάτια σαν τα "Loops" και "Nude With A Suitcase" ορίζουν την ασύγκριτη τραγουδοποιία των Pile, αξιοποιώντας μάλιστα πνευστά αλλά και βιολιά για να εμπλουτίσουν τον ηχητικό τους όγκο. Ένας δίσκος που δεν πρέπει να σας ξεφύγει.
Rid Of Me - Access To The Lonely
Στα τελευταία της χρονιάς, οι Rid Of Me εντυπωσιάζουν με το δεύτερο δίσκο τους, "Access To The Lonely". Με όνομα που αντλεί από την ιστορία της PJ Harvey αλλά αγνή punk ψυχή στις κιθάρες, οι Rid OF Me μας παραδίδουν ένα alternative, noise, sludge και πολλά ακόμη αμάλγαμα που έχει σκοπό να βάψει τον κόσμο κόκκινο. Μικρά κομμάτια έτοιμα να γίνουν απευθείας hits και από το πρώτο μέχρι πολλές δεκάδες ακούσματα αργότερα, το "Access To The Lonely" δεν κουράζει ποτέ και είναι ένα ευχάριστο σφηνάκι μέσα στη μέρα σου. Η φωνή δε της Itarya Rosenberg είναι ικανή από μόνη της να σε ξεσηκώσει. Οι Melvins θα ήταν περήφανοι.
Οι Algiers είναι ένα συγκρότημα που εμφανίστηκαν εκρηκτικά και ίσως παλεύουν λίγο με αυτή την πρώτη εντύπωση. Η φετινή χρονιά τους βρίσκει παρέα με το "Shook", όπου παρόλο που εξακολουθεί να τους βρίσκει σε εξαιρετική φόρμα, φαντάζει λίγο θολό μπροστά στον προκάτοχό του. Οι πολυποίκιλες επιρροές τους, από το hip-hop μέχρι τη blues και τη jazz, σκοτεινούς ηλεκτρονικούς ήχους αλλά και beats από άλλο πλανήτη που θυμίζουν ακόμη και Death Grips. Η πληθώρα των επιρροών τους παράλληλα με τη μακρά λίστα guest συμμετοχών από εντυπωσιακή γκάμα καλλιτεχνών, συναποτελούν έναν δίσκο που ίσως να χαώνει ανάμεσα σε πάρα πολλές ιδέες αλλά παραμένει απολαυστικός.
Truth Club - Running From The Chase
Η περίπτωση «επιστρέψαμε δριμύτεροι» δεν θα μπορούσε να ισχύει περισσότερο για τους Truth Club, αφού στο δεύτερο δίσκο τους, "Running From The Chase", δείχνουν όλη τους τη λάμψη. Απειλητικές μελωδίες, παύσεις και αλλαγές ρυθμών εκεί που δεν το περιμένεις, όμορφα κομμάτια που ταξιδεύουν σε δροσερά μα μη βροχερά απογεύματα, σε ένα σταυροδρόμι που το indie συναντά το post-punk ως μετεξέλιξη του garage παρελθόντος τους. Το "Running From The Chase" είναι ένας δίσκος βαθιά συναισθηματικός και ικανός να συντροφεύσει πολύ δύσκολες στιγμές με περίσσια μουσική ομορφιά όπου χαλαρές στιγμές εναλλάσσονται με εκρηκτικές συνθέσεις.
Check Also: H Bully, ή κατά κόσμον Alicia Bognano, κυκλοφορεί τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο της με τίτλο "Lucky For You" και συναρπάζει με το κιθαριστικό της φαζάρισμα αλλά και τη φωνή της που θυμίζει πάρα πολύ Courtney Love. Παράλληλα, οι The Hold Steady φτάνουν αισίως με το "The Price Of Progress" στην ένατη κυκλοφορία τους με ένα συμπαθέστατο δείγμα παραδοσιακού μπλεξίματος alt και indie rock.
Πιθανώς οι πιο υποτιμημένοι από τους «μεγάλους» της ακμάζουσας βρετανικής post-punk σκηνής του σήμερα, οι Shame συνεχίζουν το εντυπωσιακό τους μονοπάτι. Στον τρίτο τους δίσκο, οι Άγγλοι φλερτάρουν με το πιο ολοκληρωμένο και συνεκτικό άλμπουμ της μέχρι τώρα πορείας τους. Το "Food For Worms" είναι γεμάτο ιδέες που σφύζουν προσωπικότητα, και ακόμη και αν δεν διαθέτει «κομμάτια - κράχτες» για να εκτιμηθεί ευρέως, αποδεικνύει πως οι Shame φέρουν εντός τους κάτι βαθιά ανανεωτικό αλλά και νεανικό, που συναρπάζει με την σπιρτάδα και το θάρρος του.
Από το EP "Think Of A Lie" είχε φανεί η δουλειά με τους Καναδούς. Οι Home Front εξαρχής συστήθηκαν με μια αποφασιστική και ακαταμάχητη οπτική στο παραδοσιακό post-punk με αποτέλεσμα το ντεμπούτο τους να αναμένεται από άπαντες. Το "Games Of Power" κατέφθασε και απέδειξε πως η πολιτικοποιημένη και παθιασμένη οπτική των Home Front μας αφορά όλα. Τραγουδάρες, στιχάρες, μια guest εμφάνιση που προσφέρει το τραγούδι της χρονιάς, μελωδίες και ρεφραίν που απορούμε πως ξεφυτρώνουν εν έτει 2023. Οι Home Front έφτασαν στην πηγή με χαρακτηριστική άνεση, περιμένουμε να (μας) ξεδιψάσουν.
Italia 90 - Living Human Treasure
Η πρόσφατη παρθενική ζωντανή εμφάνιση των Italia 90 στα μέρη μας επιβεβαίωσε δύο πράγματα. Πρώτον, οι Άγγλοι νέοπες έχουν πράγματα να επικοινωνήσουν στο ανήσυχο post-punk κοινό. Δεύτερον, πως οι αρετές του "Living Human Treasure" δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες. Οι επιρροές των παιδικών φίλων που απαρτίζουν την μπάντα είναι σαφείς, όπως και η ικανότητά τους να γράφουν τραγούδια που σου μένουν. Οι Italia 90 φαίνεται πως θα μας απασχολήσουν έντονα στο μέλλον, αλλά και όσον αφορά το παρόν, παρέδωσαν έναν από τους πιο ζωτικούς και ανανεωτικούς δίσκους σε μια σκηνή που γερνά πριν την ώρα της.
The Drin - Today My Friend You Drunk The Venom
Οι ηγέτες του νεοϋορκέζικου post-punk underground μας έχουν απασχολήσει κατά καιρούς από αυτές τις σελίδες. Είναι όμως ο φετινός τους δίσκος, το οξύ "Today My Friend You Drunk The Venom" η κορυφαία τους στιγμή. Από την κληρονομιά των Fall μέχρι τον κοινωνικό σχολιασμό του σήμερα, το ιδιότροπο και πειραματικό post-punk των The Drin αφουγκράζεται την αδιαφορία της σημερινής κοινωνίας και την αποδίδει ποιητικά, αλλά όχι πομπωδώς. Εδώ θα βρείτε ένα άλμπουμ που ο mainstream τύπος της εναλλακτικής κουλτούρας δεν θα προβάλλει, αλλά που πιθανώς να περιέχει ένα από τα πιο ευδιάκριτα και ρηξικέλευθα καλλιτεχνικά οράματα στη σκηνή σήμερα.
Έπρεπε να φτάσουν στον τρίτο τους δίσκο οι Grave Pleasures για να βρουν καθαρή την ταυτότητά τους. Το "Plagueboys" είναι όσα αγαπήσαμε στην παρούσα και πρότερη μετενσάρκωση του σχήματος του Kvohst, με μια ανανεωτική όμως διάθεση. Μας το είπαν και οι ίδιοι, δεν είναι διατεθειμένοι να συμβιβαστούν. Η γοτθική αύρα του θανάτου και του χορού υφίστανται και εδώ, με αυτή την ιδιοφυή και μνημονική στιχουργία να συνοδεύει τα εθιστικά κομμάτια. Οι Grave Pleasures είναι πλέον και επίσημα ένα σχήμα που έχει λόγο ύπαρξης στη σημερινή σκηνή, απομακρυνόμενοι από τις σκληρές τους ηχητικές καταβολές προς όφελος μιας πιο ρευστής κίνησης και μουσικής άποψης.
Check Also: Οι anarcho/post-punks A Culture Of Killing με το "Dissipation Of Clouds. The Barrier" παραμένουν το καλύτερο μυστικό της σκηνής και οφείλεις να τους ακούσεις, η επιστροφή των Belgrado με το "Intra Apogeum" ήταν εξόχως χορευτική και γοητευτική, και οι Institute με το "Ragdoll Dance" γίνονται πιο εσωστρεφείς και δύστροποι και δικαιώνονται. Οι Motorama στο "Sleep, And I Will Sing" συνεχίζουν να φλερτάρουν με το new wave μοναδικά, ενώ πιθανώς το "Bound By Naked Skies" των Lathe Of Heaven (η Νέα Υόρκη τα πήρε παραμάζωμα φέτος) είναι η αποκάλυψη της χρονιάς στο είδος. Τέλος, οι Αυστραλοί Body Maintenance με το "Beside You" εξακολουθούν να ηχούν αλάνθαστοι και κορυφαίοι και οφείλεις να τους τσεκάρεις άμεσα.
Ghost Woman - Anne, if
Με σαφείς επιρροές από το Paisley Underground κίνημα των 80s οι Ghost Woman ανοίγουν το fuzz στις κιθάρες, στεγνώνουν τα τύμπανα, σκαρώνουν riff από την καλύτερη παράδοση του garage, φέρνουν το echo στα φωνητικά ακριβώς στο σημείο που χρειάζεται, αναπτύσσουν τα άτεχνα, σύντομα αλλά πορωτικά solo που τους αξίζουν και με απλά συστατικά παραδίδουν ένα απίστευτα εθιστικό διαμαντάκι, από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς στο είδος τους και όχι μόνο. Αν θέλετε το garage σας όπως στα 60s ακούστε το "The End Of A Gun" αν το θέλετε όπως στα 80s προτιμήστε το "3 Weeks Straight". Αν το θέλετε γενικώς, ακούστε όλο το δίσκο.
Alien Nosejob - The Derivative Sounds of… Or… A Always Returns To Its Vomit
Low-fi garage για τους μύστες του είδους και με σαφείς αναφορές στις απαρχές του, από το project του Jake Robertson γνωστής φιγούρας στην Αυστραλιανή punk σκηνή. Η μουσική στον δίσκο, που κερδίζει το βραβείο για τον μακρύτερο και πιο περίεργο τίτλο, είναι τόσο ποιοτικά όσο και στιλιστικά σα να ακούς την περίφημη συλλογή "Nuggets". Στιλιστικά γιατί οι ήχοι τόσο σε καθαρά μουσικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο παραγωγής είναι κάτι παραπάνω από επηρεασμένοι από τα 60s. Και ποιοτικά γιατί το σύνολο των τραγουδιών ακούγεται σα μετάβαση από το ένα χιτάκι στο επόμενο. Εξαιρετική κυκλοφορία, χαράς ευαγγέλιο για τους παλαιομοδίτες γκαραζόβιους.
The Men - New York City
Επιστροφή στις (π)ρίζες για ένα συγκρότημα που έχει κάνει πολλά από την noise εποχή του μέχρι σήμερα. Όμως από τον τίτλο ακόμα αυτή τη φορά σηματοδοτούν μία αναδίπλωση, όχι ποιοτική αλλά υφολογική σίγουρα. Ίσως είναι ο πιο safe δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει στη μέχρι τώρα καριέρα τους αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο καλό. Αντλώντας από την garage punk σκηνή του Μεγάλου Μήλου (αλλά και του Detroit θα προσέθετα), με το πόδι στο γκάζι και με τον κιθαριστικό θόρυβο να καλύπτει σαφείς μελωδικές γραμμές μας προσφέρουν δέκα τραγούδια δυναμίτες. Ό,τι κι αν έχουν κάνει στην μέχρι τώρα καριέρα τους που ελάχιστα έτσι κι αλλιώς έχει κανείς να τους προσάψει, αποδεικνύεται ότι αυτή η μουσική είναι περισσότερο μέσα στην καρδιά τους.
The Hives - The Death Of Randy Fitzsimmons
Ποιος θάνατος; Εδώ μιλάμε μόνο για ανάσταση. Δέκα χρόνια μετά την τελευταία στούντιο δουλειά τους οι Hives επανέρχονται στα καλύτερά τους. Η καθαρή παραγωγή τους του αντλεί περισσότερο από το indie rock και λιγότερο από την 60s ή 70/80s παράδοση ενώ έχει πολλή συγγένεια και με το ευρύτερο hard rock, κάτι εξάλλου καθόλου άγνωστο για τη Σκανδιναβική σκηνή (βλ. και Hellacopters, The (International) Noise Conspiracy κτλ). Αντιπροσωπεύουν όμως μία ολόκληρη τάση της τρίτης γενιάς του garage και μάλιστα αποδεικνύονται αυτή τη στιγμή και ηγετική μορφή του (μαζί με τους επίσης νεκραναστημένους Hellacopters). Είναι μία ένδειξη για τη Δευτέρα Παρουσία αυτής της πλευράς του garage; Μακάρι, τα πρόσφατα live στην Ελλάδα δικαιολογούν την αισιοδοξία.
Civic - Taken By Force
Ένας δίσκος που έκανε μία σχετική αίσθηση πέρα από το στενό κύκλο των οπαδών και πάλι προερχόμενος από Αυστραλία, και γιατί όχι δηλαδή με τέτοια παράδοση που έχει στο χώρο του garage; Μιλώντας για παράδοση οι Civic λογικά ανάβουν λαμπάδα κάθε εσπερινό στην εικόνα των Radio Birdman και μαζί τους ψάλλουμε κι εμείς «aloha steve & danno» οπότε το "Taken By Force" είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας. Θέλετε κι άλλο; Σε ορισμένα τραγούδια, ίσως και τα καλύτερα του δίσκου, θυμίζουν εκτός των άλλων και τους δικούς μας (πρώιμους) Last Drive. Ε, αν όλα τα παραπάνω δεν είναι αρκετά να σας κάνουν να τρέξετε να ακούσετε το δίσκο τουλάχιστον μην προσπεράσετε το ομώνυμο τραγούδι.
Check also: Οι Bass Drum Of Death με το "Say I Won’t" επανέρχονται σε μία φόρμα που ποτέ δεν έχασαν τελείως για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Αυτή τη φορά όμως έχουν μερικά ακαταμάχητα τραγούδια στη φαρέτρα τους. Από την άλλη ο Billy Childish με τους CTMF δεν έχει τέτοια ζητήματα. Ούτε απογοητεύει, ούτε ενθουσιάζει γιατί παράγει σταθερά και συχνότατα, εδώ και δεκαετίες, το ίδιο, δικό του, γκαραζο-rock ‘n’ roll που (μα τα μουστάκια του) είναι από τις ελάχιστες σταθερές που μπορεί να βρει κανείς στον κόσμο της μουσικής.
Psychedelic Porn Crumpets - Fronzoli
Παραγωγικών και δημιουργικών συγκροτημάτων (εξ Αυστραλίας) συνέχεια, με τους Psychedelic Porn Crumpets. Στον έκτο δίσκο τους μέσα σε μία επταετία, τούτοι δω οι μουσικοί χαμαιλέοντες με μπροστάρη τον Jack McEwan, ξεδίνουν με έναν δίσκο γρήγορο, γκρουβάτο, και κολλητικό (πόσο σπέρνει το "Hot! Heat! Wow! Hot!"), που δεν ενδιαφέρεται για κριτήρια όπως «υφολογική συνέπεια», και «μέτρο». Από το καταιγιστικό riff που ανοίγει το δίσκο καταλαβαίνεις ότι εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν από τον ως τώρα ειρμό, και για τριάντα πέντε λεπτά το συγκρότημα σε πατάει κάτω με ένα συνδυασμό ειδών με πολύ παιχνιδιάρικη διάθεση. Όταν ένα συγκρότημα σφύζει από έμπνευση, ταλέντο, και όρεξη να τιμήσει ινδάλματά του, η ποιότητα είναι σχεδόν δεδομένη. Να ‘ξερα μόνο τι πάει να πει "fronzoli"…
The Brian Jonestown Massacre -The Future Is Your Past
Τι να έχει άραγε να αποδείξει ο Anton Newcombe πλέον στον εικοστό δίσκο του μουσικού του οχήματος; Ίσως όχι πολλά, τόσο για βαμμένους οπαδούς, όσο και για περιστασιακούς επισκέπτες, ωστόσο το "The Future Is Your Past" ήταν - μαζί με τον προκάτοχό του, "Fire Doesn’t Grow On Trees" - ένα προσωπικό στοίχημα για τον Newcombe, που είχε υποπέσει σε δημιουργικό κενό, και αναζητούσε μια οποιαδήποτε διέξοδο από το δυσοίωνο παρόν των τελευταίων ετών. Τη βρίσκει μεν, και πετυχαίνει μία ζεστή ηχητική συνέπεια που διατηρείται πάνω από τα γενικά ψυχεδελικά στάνταρ και παρά τις διάφορες πόρτες που ανοίγει, ωστόσο δεν καταφέρνει να γίνει ένα ακόμη λαμπρό παράδειγμα της ύστερης εποχής τους.
Το ζεύγος Caleb Mulkerin και Colleen Kinsella εμπιστεύεται το δημιουργικό γονίδιο που πέρασαν στην κόρη τους, και η δεκατριάχρονη Quinnissa δεν απογοητεύει. Οι βετεράνοι της ψυχεδελικής ροκ, στον νιοστό δίσκο τους, της εμπιστεύονται το μικρόφωνο για τα μισά κομμάτια, κι εκείνη αυτοσχεδιαστικά συμβάλλει με την νεανική της ενέργεια. Όχι μόνο δουλεύουν αρμονικά τα διπλά φωνητικά μητέρας - κόρης, αλλά οι ιδιαίτερες φωνές τους, απ’ τη μία αιθέρια και απαλή, απ’ την άλλη ένρινη και σπιρτόζα, δίνουν ζωή και προσωπικότητα σε έναν απ’ τους πιο ευχάριστους ψυχεδελικούς δίσκους της χρονιάς. Ακούστε το "1000 Times" και θα δείτε ότι δεν πρόκειται για απλό vintage aesthetic, αλλά και για ουσιαστική συνθετική χημεία.
King Gizzard & the Lizard Wizard - PetroDragonic Apocalypse
Οι King Lizard & the Lizard Wizard είτε είναι μία εταιρεία που απασχολεί εκατοντάδες μουσικούς, είτε πρόκειται για μία εκνευριστικά δημιουργική (το παραγωγική έρχεται παρεμπιπτόντως) κολλεκτίβα απίστευτων παιχταράδων. Κάπου θα σε πετύχουν: στις ψυχεδέλειες, στις μικροτονικές prog παρεκβάσεις, στην ηλεκτρονική τους παρένθεση, ή στις tharshύτατες κυκλοφορίες τους. Στον δίσκο με αυτό το γελοία μακροσκελές όνομα, οι Αυστραλοί συνεχίζουν στο πιο βαρύ και metal ύφος ενός "Infest The Rats’ Nest" και προσφέρουν επτά τραγουδάρες με εναλλαγές riff, και ρυθμικά παιχνίδια, χωρίς να γίνονται ούτε στο ελάχιστο φλύαροι. Αντιθέτως, τόσο στις μικρές συνθέσεις όπως το "Gila Monster" όσο και στις εννιάλεπτες, όπως το "Dragon" και "Flamethrower", στο τέλος το μόνο που μένει είναι η φαγούρα για replay.
Atsuko Chiba - Water it Feels Like It’s Growing
Από τις πρώτες ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, τούτο εδώ το μικρό διαμαντάκι, των Καναδών Atsuko Chiba. Ο μυστηριακός τίτλος προοικονομεί ένα δίσκο γεμάτο μεγαλεπήβολες και συγκινησιακά φορτισμένες συνθέσεις πάνω σε post rock φόρμες, χωρίς να γίνεται ποτέ βαρύγδουπο ή συναισθηματικά χειριστικό, με μία σκοτεινιά που προσωπικά μου μοιάζει να αντλεί από τις διδαχές ενός "No Quarter". Με το ξέσπασμα του "Sunbath" αναρωτιέσαι πώς και δεν τους έμαθες νωρίτερα, με το παρανοϊκό "So Much For" κρέμεσαι απ’ τα χείλη τους, και όταν πια μπει το bluesy κιθαριστικό σόλο στο ομώνυμο φινάλε, θα τους έχεις ήδη ερωτευτεί.
Check Also: Όχι το πιο βαρύ απ’ τα ροκάδικα, αλλά άκρως ενδιαφέρον το έκτο άλμπουμ των Megafauna, με τίτλο "Olympico", πηγαίνει πέρα από τα στενά όρια του είδους, ενώ οι διαρκώς μεταβαλλόμενοι και ρευστοί φύσει, θέση, και καθ’ έξιν Thee Oh Sees ή Osees ή όπως αλλιώς λέγονται φέτος, κυκλοφορούν το ιδιοσυγκρασιακό "Intercepted Message" και αλλάζουν το ύφος τους για άλλη μία φορά.
Narrow Head -Moment of Clarity
Αν και σχετικά νεοσύστατο συγκρότημα, οι Narrow Head έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν τις 90s και πίσω επιρροές τους με έναν τρόπο που ακούγεται ταυτόχρονα σύγχρονος αλλά και γεμάτος από γιγάντιο σεβασμό για το παρελθόν. Με την τρίτη τους κυκλοφορία, "Moment Of Clarity", οι Narrow Head κατορθώνουν να κερδίσουν μάλλον με ευκολία τον τίτλο του καλύτερού τους δίσκου συνδυάζοντας επιρροές από πάρα πολλές γωνίες της μουσικής συμπληρωματικά των βασικών shoegaze και grunge. Ένας δίσκος που αξίζει αμέριστη προσοχή ανεξαρτήτως μουσικού γούστου.
Ένα εξαιρετικής ποιότητας ντεμπούτο έρχεται από τα χέρια του Kamtim Mohager των Teenage Wrist, που αποχώρησε από το συγκρότημα καθώς ένιωθε πως ο ήχος δεν του ταίριαζε πλέον. Επικαλέστηκε το όνομα Heavenward κι έτσι μας έδωσε φέτος το "Pyrophonics", ένα shoegaze / grunge δίσκο που είναι γεμάτος αξιομνημόνευτα κομμάτια και λαμπρή παραγωγή για αυτό που προσπαθεί να επιτύχει - κάτι που πέρασε και από τα χέρια του πρώην συνεργάτη του στους Teenage Wrist, Marshall Gallagher. Δώστε οπωσδήποτε μια ευκαιρία, αν όχι κρατήστε τουλάχιστον τα "Gasoline", "Wish" και "Tangerine".
Feeble Little Horse -Girl With Fish
Ένας δίσκος βασισμένος στον αυτοσχεδιασμό και το παρεΐστικο τζαμάρισμα, το "Girl With Fish" των Feeble Little Horse είναι πολύ παραπάνω από όσα υπόσχεται αρχικά ο τρόπος δημιουργίας του. Ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος και σίγουρα πιο αληθινός και σε επαφή με το τι πραγματικά θέλουν να κάνουν, βρίσκει τις βρώμικες κιθάρες σε στυλ των Sonic Youth ως σημείο αναφοράς που αγκαλιάζει μερικές καταπληκτικές κιθαριστικές μελωδίες που τραβούν το ενδιαφέρον με τον απρόβλεπτο τρόπο που εξελίσσονται, ενώ η shoegaze βρωμιά πάνω σε στίχους σχεδόν κοριτσίστικης φωνής δημιουργεί μιας πρώτης τάξεως αντίθεση να συμπληρώνει το απρόσμενο.
Οι Bdrmm ξεχώρισαν αμέσως με το ντεμπούτο τους που τους βρήκε μέσα στην καραντίνα, σε βαθμό που τους οδήγησε να υπογράψουν με τη δισκογραφική των Mogwai, Rock Action Records. Σε αυτό το πλαίσιο κυκλοφορεί το "I Don’t Know" ένας δεύτερος δίσκος που μπλέκει το παραδοσιακό shoegaze με ηλεκτρονικούς ήχους και ιδιαίτερα πολύπλοκα κρουστά. Με επιρροές τόσο και από το post-rock αλλά και τη μοναδικότητα των Radiohead, οι Bdrmm καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που κάθε κομμάτι του θυμίζει κάτι διαφορετικό χωρίς να επηρεάζει τη συνοχή του. Αξίζει ένα άκουσμα από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς αμφιβολία.
Άλλος ένας δεύτερος δίσκος μα αυτή τη φορά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με τους Νεοϋορκέζους Hotline TNT να δρασκελίζουν με αυτοπεποίηθηση γνώριμα μονοπάτια αμερικάνικου shoegaze. Εντός του "Cartwheel" που τους βρίσκει σαφώς πιο έτοιμους να γνωρίσουν την επιτυχία, η κιθάρα θολώνει γλυκά σε κάθε γρατσούνισμα, οι διάρκειες όλων των κομματιών παραμένουν μικρές για να μας χαρίσουν έξυπνες μουσικές ιδέες σε δόσεις και να αφήσουν τον ακροατή με τρία τέσσερα κομμάτια που σίγουρα θα του μείνουν. Ένας δίσκος που σίγουρα τους βάζει στο ραντάρ για τις επόμενες κυκλοφορίες τους.
Check also: Με περισσότερο indie χαρακτηριστικά, πολύ ενδιαφέρον φέτος υπάρχει και στον τέταρτο δίσκο των ευρύτερα γνωστών πλέον Daughter, με τίτλο "Stereo Mind Game", όπου αγγίζει και την pop εκδοχή του shoegaze ηχοχρώματος. Σαφώς, και πολλές επιστροφές από τα 90s που θα τις βρείτε στην αντίστοιχη κατηγορία.
Για άλλη μια φορά, όγδοη για την ακρίβεια, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές: οι Oxbow κυκλοφορούν έναν ακόμα φανταστικό δίσκο και ο rock κόσμος δυσκολεύεται ελαφρώς να το αντιληφθεί. Το "Love’s Holiday" αποτελεί χωρίς αμφιβολία το μελωδικότερο άλμπουμ που παρέδωσαν ποτέ. Στον αντίποδα, οι αρμονίες και οι ενορχηστρώσεις είναι από άλλον πλανήτη, οι συνθέσεις γεμάτες φως και καρδιά, ο Eugene στις πιο γλυκές του ερμηνείες και οι λοιποί στις γνωστές μουσικές τους κορυφές. Είτε με punk-blues είτε με art rock φόρμες, η αγάπη μπαίνει στο επίκεντρο και οι Oxbow συνεχίζουν το δρόμο της μεγαλοφυΐας τους.
Έτσι ή αλλιώς, οι KEN Mode είναι ηγέτες σε αυτό που κάνουν, αυτό που έχει ενδιαφέρον κάθε φορά είναι οι αναλογίες. Το φετινό "Void" λοιπόν, αν και θεωρείται αδερφικό άλμπουμ του "Null" είναι λιγότερο διχασμένο ανάμεσα σε σκληρά και ατμοσφαιρικά μέρη και πολύ περισσότερο εστιασμένο στη noise rock ουσία της μουσικής τους. Ρυθμικά πλούσιο, με ένα γεμάτο οπλοστάσιο από κοφτερά riffs, με το σαξόφωνο να δένει όλο και καλύτερα και με την μουσική τους να ακούγεται πιο πολυεπίπεδη από ποτέ, οι KEN Mode παραδίδουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους ως τώρα και δείχνουν ορεξάτοι για μεγάλο σερί.
Σίγουρα ένα από τα καλύτερα και φρεσκότερα ντεμπούτα της χρονιάς. Κι αν δεν τρομάζει το πόσο πεινασμένοι ακούγονται οι Model/Actriz, τρομάζει το πόσο έτοιμοι ηχούν: κάπου ανάμεσα σε noise rock δαγκωματιές και χορευτικά synth-punk καμώματα, το κουαρτέτο δίνει όλο τον χώρο στις δηλητηριώδεις ερμηνείες του Cole Haden κάτω από φρενήρεις ρυθμούς και τις ιδιοφυείς κιθάρες του Jack Wetmore - μεταλλικά, ρυθμικά γρυλλίσματα κι ούτε ένα riff σε ολόκληρο δίσκο. Το "Dogsbody" είναι ποτισμένο με τις ασφυξίες της μεγαλούπολης όμως ταυτόχρονα μοιάζει να γνωρίζει τις απαντήσεις. Η λογική λέει πως τούτοι εδώ θα μας απασχολήσουν ξανά και πολύ.
Είναι ευχάριστο να βλέπεις πως έπειτα από 20 χρόνια και 14 studio άλμπουμ, οι underground θρύλοι Hey Colossus μοιάζουν να κερδίζουν όλο και αυξανόμενη προσοχή και σε ευρύτερα ακροατήρια. Πέραν κάθε αμφιβολίας, το αξίζουν. Να, άκου με πόση άνεση κι ευκολία δίνουν έναν 40λεπτο δίσκο με οκτώ συμπαγείς noise rock κομματάρες, χωρίς να δίνουν την αίσθηση πως ίδρωσαν για κάτι. Το "In Blood" είναι μια ιδέα πιο μελωδικό από προηγούμενες δουλειές τους αλλά συνεκτικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση, οι καλά κρυμμένες ψυχεδέλειες είναι πάντα παρούσες και συνολικά αποτελεί πιθανόν κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν βγάλει. Ως το επόμενο.
Οι The Armed αποκάλυψαν τις ταυτότητες τους, σταμάτησαν το κρυφτούλι και παρέδωσαν το άλμπουμ που περιμέναμε εδώ και καιρό. Το "Perfect Saviors" είναι όσο hardcore όσο και alternative rock, είναι γεμάτο από noise riffs και οριακά pop ρεφρενάρες, είναι μουσική μελωδικά γενναιόδωρη που μπορεί σε στιγμές να σταθεί ως stadium rock. Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς βέβαια να χάνουν την ιδιοσυγκρασία, την ιδιαίτερη τους ταυτότητα και τον απόλυτα μαξιμαλιστικό χαρακτήρα στην παραγωγή τους. Παραμένουν δηλαδή μια μπάντα που συνιστά μια εμπειρία υπέροχη μα και υπερβολική. Για καλό το λέμε.
Check also: Χαμούλης! Είναι πραγματικά κρίμα να χάσεις το θορυβώδες fun των ‘68 στο "Yes, And…" ή την «κλασική» τοξικότητα του "We Cater For Cowards" των Oozing Wound. Τα θαυμάσια "Femina Furens" της Djunah και "Hunger" των Maggot Heart είναι τα άλμπουμ που ανήκουν κάπου ανάμεσα στο noise rock και σε άλλες εκλεκτικές ηχητικές αναφορές αλλά, σκασίλα μας, είναι άχαστα έτσι κι αλλιώς. Όπως άχαστο είναι και το ντεμπούτο των Pure Adult με τίτλο…"II", όπου παίρνει μάλλον και το βραβείο του πιο σαρωτικού ντουέτου της χρονιάς.
Οι Lankum δεν είναι ουρανοκατέβατοι. Η ιστορία του "False Lankum" είναι η ιστορία του outsider που τελικά φτιάχνει ένα άλμπουμ τόσο δυνατό που, νομοτελειακά, δεν μπορεί παρά να αποθεωθεί. Το κουαρτέτο από το Δουβλίνο (και) στο τέταρτο άλμπουμ του επαναπροσδιορίζει τις αξίες της παραδοσιακής ιρλανδικής folk μέσα σε ένα σύγχρονο και διεθνές ηχητικό περιβάλλον, εντάσσοντας post, drone και βιομηχανικά στοιχεία στα murder ballads και τα jigs and reels του. Το αποτέλεσμα είναι σε στιγμές συγκλονιστικό, το όραμα της μπάντας γεννάει θαυμασμό και αυτό που θα λέγαμε ως πειραματικό alt-folk αποκτά νέα όρια και νέο ενδιαφέρον.
Το δεύτερο άλμπουμ των Sprain είναι πελώριο για πολλούς λόγους και όχι μόνο για τα 97 σαρωτικά λεπτά της διάρκειας του. Θα παραμείνει μυστήριο τι νταραβέρια έκαναν με την μούσα τους κι από μια απλώς ενδιαφέρουσα slowcore μπάντα εξελίχθηκαν σε αυτόν τον avant κολοσσό. Πιθανόν τα ερωτήματα να μην απαντηθούν ποτέ, το κύκνειο άσμα όμως τους θα παραμείνει στην συνείδηση πολλών ως το πειραματικό αριστούργημα που κατάπιε noise, drone, μινιμαλισμό, post-hardcore και contemporary στοιχεία, απλώς για να εκπνεύσει κάτι όμορφο και καλλιτεχνικά ακέραιο. Για κάποιον λόγο, μετά από έναν τέτοιο έργο, μοιάζει φυσιολογικό το ότι διαλύθηκαν.
Παίρνοντας λιγότερη προσοχή από ότι οι Black Midi και οι Black Country, New Road, οι Squid περπατούν αθόρυβα τον δικό τους δρόμο - και να δεις που στο τέλος θα μεγαλουργήσουν. Ήδη, το "O Monolith" παρουσιάζει μεγάλη βελτίωση από τον, έτσι κι αλλιώς, πολύ αξιόλογο προκάτοχο του, με το εκρηκτικό υβρίδιο ανάμεσα σε prog rock και post-punk ήχους να ακούγεται πιο συμπαγές, ενώ η ελευθερία της jazz μοιάζει ακόμα να ορίζει τα πράγματα, από το παρασκήνιο. Προφανώς περισσότεροι επικεντρωμένοι σε ζητήματα καλλιτεχνικά παρά στο promotion, οι Squid δεν μπορούν παρά να μας κερδίζουν όλο και περισσότερο.
Φτάνοντας αισίως στο πέμπτο τους άλμπουμ, είναι πια ασφαλές να ειπωθεί πως οι FACS από το Chicago είναι μεγάλη μπαντάρα. Λίγο alternative, λίγο post-punk, λίγο noise rock, το ύφος τους παραμένει ελεύθερο και ακατάτακτο, όντας όμως απόλυτα σφιχτοί και πειθαρχημένοι. Το μπάσο της Alianna Kalaba είναι ένα θεόρατο υπερόπλο, οι κιθάρες ζωγραφίζουν art rock τοπία με νοοτροπία less is more και τα φωνητικά διατηρούν έναν αφηρημένα δυστοπικό χαρακτήρα. Σε έναν δίκαιο κόσμο οι FACS θα γίνονταν αρκετά μεγαλύτεροι, τίποτα όμως δεν σε εμποδίζει να απολαύσεις το υπέροχο νέο τους δημιούργημα - ειδικά αν αποφεύγεις την έννοια του genre.
Abstract Concrete -Abstract Concrete’
Λίγο πριν τα τελειώματα της χρονιάς, το ντεμπούτο των Abstract Concrete έρχεται να κλέψει τις εντυπώσεις. Φαίνεται ότι ο 73χρονος Charles Hayward δεν αρκείται στην ιστορία που έγραψε προ 40ετίας με τους This Heat: με τη νέα του παρέα χτίζει ένα περιπετειώδες μουσικό περιβάλλον που χοροπηδάει από την pop στο prog, στον θόρυβο και τον αυτοσχεδιασμό με τρόπο άτακτο, χαοτικό μα και τόσο συναρπαστικό ταυτόχρονα. Τα παράξενα, σχεδόν punk φωνητικά συμπληρώνουν το ιδιόμορφο παζλ των Abstract Concrete, αφήνοντας τελικά την επίγευση ενός έξοχα πετυχημένου experimental rock άλμπουμ.
Check also: Το "Dream Hacker" της Otay: onii είναι το φετινό πειραματικό άλμπουμ που δεν έχουμε ιδέα πως να περιγράψουμε αλλά μας συνεπήρε anyway. Από την άλλη, οι υποτίθεται post-rockers Tangled Thoughts Of Leaving καταφέρνουν να χτίσουν φυσιολατρικούς noise αυτοσχεδιασμούς στο "Oscillating Forest". Αν ζητάς κάτι πιο εξωτικό, οι Gezan & Million Wish Collective έβγαλαν με το "Anochi" ένα από τα πιο οργιαστικά άλμπουμ της χρονιάς και οι Sanam επαναπροσδιορίζουν τον όρο Arabic rock με kraut τεχνοτροπία στο "Aykathani Malakon". Τέλος, ποιος θα περίμενε εδώ τον Dave Lombardo; Κι όμως, το "Rites Of Percussion" είναι τόσο υπέροχα καμμένο μέσα στις τυμπανοκρουσίες του που το αξίζει.
Οι Grails ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με τον ήχο τους. Κυκλοφορία με την κυκλοφορία, συνέθεταν αυστηρά instrumental, μεγαλόπρεπη post-rock με ασαφή όρια αλλά σαφέστατες ιδέες. Μετά από πολλά χρόνια απουσίας, επέστρεψαν φέτος και αυτοί με το "Anches En Maat", έναν δίσκο που φέρνει λίγο περισσότερο σε soundtrack ταινίας σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους, έμφαση στην κιθάρα παραδοσιακές μελωδίες από όλο τον κόσμο εκσυγχρονισμένες με τον μοναδικό τρόπο των Grails. To "Anches En Maat" θα προβληματίσει στην αρχή αν η απαίτηση ήταν κλασσικοί Grails, αλλά αν του αφιερωθεί χρόνος, θα αποδειχθεί η καλύτερη βραδινή παρέα.
Ένα από τα πιο συναρπαστικά συγκροτήματα της σύγχρονης εποχής, οι Ισλανδοί Sigur Ros επιστρέφουν θεαματικά μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του "Valtari" που ουσιαστικά άλλαξε την πορεία της μουσικής έκτοτε, με το "Átta". Γνωστοί για τις ατμόσφαιρες και τις συγκλονιστικές παραγωγές τους, την δική τους γλώσσα που χρησιμοποιούν στη μουσική τους αλλά και την έντονη αντισεξιστική στόμφα τους, οι Sigur Ros καταφέρνουν ξανά με το "Átta" να σε φέρνουν στα πρόθυρα του να κλάψεις από ομορφιά. Συνδύασε το και με την μοναδική ανάμνηση της φετινής ζωντανής τους εμφάνισης στο Ηρώδειο, είναι μονόδρομος να σου μείνει αξέχαστο.
Στο ίδιο μοτίβο με τους προαναφερθέντες, οι Hammock επιλέγουν την ορχηστρική μουσική συνεματικού χαρακτήρα και για τη δική τους εξέλιξη και βγαίνουν από την καραντίνα με αισιοδοξία μαζί με το "Love In The Void". Χαρακτηριστικό παράδειγμα κυκλοφορίας που σηματοδοτεί τη μετεξέλιξη του post-rock σε κάτι πιο ουσιώδες από μια ταμπέλα και δραματικά πολύπλευρο, το "Love In The Void" είναι ρομαντικό και ελπιδοφόρο, μακροσκελές μα ευκολοάκουστο και πάντοτε με παρόν το στοιχείο του shoegaze που οι Hammock τόσο πολύ διαχρονικά αγαπούν.
Ίσως το πιο παραδοσιακού τύπου post-rock που θα ακούσουμε για φέτος να έρχεται από τους βετεράνους Explosions In The Sky και το νέο δίσκο τους, "End". Δυναμικές κιθάρες με πολλά μελωδικά χτισίματα και κρεσέντο που ξεσπούν λίγο πριν το τέλος της κάθε σύνθεσης είναι τα συστατικά που αναμενόμενα χτίζουν έναν κλασσικό Explosions In The Sky δίσκο και το "End" ακολουθεί πιστά τη συνταγή, με τα απαραίτητα πιο αργόσυρτα σημεία εδώ κι εκεί. Ο καθένας που αναζητά αυτό τον ξεχασμένο κλασσικό ήχο, θα βρει το καταφύγιό του πάντοτε όπως φαίνεται στους Explosions In The Sky.
There Will Be Fireworks -Summer Moon
Δημιουργώντας ή όχι πυροτεχνήματα κάθε φορά με τη δουλειά τους, οι Σκωτσέζοι There Will Be Fireworks συνδυάζουν αρμονικά χαρακτηριστικές post-rock κιθάρες και μελωδίες με alt και indie rock φωνητικά και στιχουργία, σε ένα αποτέλεσμα που ακροβατεί μεταξύ των δύο πλευρών σε απόλυτη αρμονία. Το φετινό τους "Summer Moon" κάνει επίσης ένα ανοδικό βήμα σε παραγωγή, εμπλουτίζοντας έτσι ένα συνολικά πάρα πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα. Τα κομμάτια του, ένα προς ένα λαμπρό παράδειγμα μουσικής χαρμολύπης και πικρής συνειδητοποίησης καθημερινής αλήθειας, είναι βάλσαμο για εμάς τους μελαγχολικούς.
Check also: Ένα συγκρότημα που αποπνέει σιγουριά σε σχέση με το κατά πόσο θα μας απασχολήσει στο μέλλον είναι αναμφίβολα οι Maruja, που απλά με ένα EP με τίτλο "Knockarea" έχουν αφήσει τον κόσμο γύρω τους να παραμιλά, συνδυάζοντας κάθε τι post και πληθώρα μουσικών οργάνων σε ένα αποτέλεσμα που αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Σε πιο πολυσύνθετες μουσικές προσπάθειες, θα δούμε και τους Νορβηγούς Spurv με την τρίτη τους κυκλοφορία, "Brefjære" να συνδυάζει παγωμένες post rock συνθέσεις με μερικές σπάνιες post-metal κορυφώσεις. Για το τέλος, οι Σουηδοί γείτονές τους, Blodet, κυκλοφορούν το "Death Mother" που βρίθει από ατμοσφαιρικά αλλά και doom στοιχεία και εντυπωσιάζουν με τη φωνή της Hilda Heller.
Γιώργος Καρράς - Ασκήσεις Απλότητας
Δεν ξέρω τι περιμέναμε όταν ακούσαμε ότι ο Γιώργος Καρράς θα επιστρέψει στη δισκογραφία μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Πιθανότατα πάντως δεν περιμέναμε να μας προκύψει ο Έλληνας Wim Mertens ή κάτι τέτοιο. Ξεχάστε το παρελθόν του με τις Τρύπες και βυθιστείτε σε μία βαθιά μινιμαλιστική, συνθετική πανδαισία ήχων και μελωδιών. Ο ήχος του Καρρά στο "Ασκήσεις Απλότητας" είναι σύγχρονος γιατί είναι διαχρονικός. Η λέξη «απλότητα» είναι κλειδί αλλά και παραπλανητική. Γιατί μπορεί η μουσική του Καρρά να μη θέλει καμία ιδιαίτερη εξοικείωση με κάποιο είδος, μόνο ανοιχτά μυαλό και καρδιά σε συναισθήματα και μία ήρεμη ομορφιά, όμως ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι τυχαίο, πρόχειρο ή ερασιτεχνικό όπως μπορεί να παρερμηνευτεί. Πρόκειται για έργο με μεράκι, έργο αγάπης, έργο ζωής.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, το "Γέρμα" του Καμπάνη είναι ένας βαρύς δίσκος. Όχι ότι αυτό είναι κακό βέβαια. Όμως εδώ η ατμόσφαιρα είναι σαφέστατα δραματική, το συναισθηματικό φορτίο ισχυρό, η ιστορία που άφωνα μας διηγείται ξετυλίγεται σα να γεννιέται με πόνους κάθε στιγμή. Και αυτό είναι (λογικά) ηθελημένο και ταιριαστό με το σκοπό του δίσκου που δεν είναι άλλος από το να αποτελέσει την ηχητική αναπαράσταση του ομότιτλου έργου του Λόρκα. Εξίσου ταιριαστές με τις εικόνες του Λόρκα και οι ενορχηστρωτικές επιλογές του Καμπάνη που έχουν έντονο το στοιχείο της υπαίθρου· ελληνικής, ισπανικής, παγκόσμιας εν τέλει. Η χρήση του στη μεταφορά του έργου σε θεατρικό ήταν επιβεβλημένη αν όχι αναμενόμενη.
Μανώλης Αγγελάκης, Αντώνης Λιβιεράτος - Distance/No Distance
Δύο μουσικοί με προσωπικότητα δημιουργούν ένα έργο με μία δική του, τρίτη προσωπικότητα και αυτό είναι μία επιτυχία από μόνο του. Ακόμα περισσότερο όταν σε μεταφέρει σε νοητικά αλλά και φυσικά μέρη μέσα από το δίπολο της απόστασης ως κάτι που ενώνει (όταν τη διανύεις ή τη γεφυρώνεις) ή κάτι που χωρίζει (όταν σε κρατάει μακριά). Ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του δίσκου ίσως είναι στο μυαλό μας και μόνο, όμως αποτελεί απόδειξη ότι ο συνδυασμός της μετριοπαθούς ηλεκτρικής κιθάρας με τα πλήκτρα και τα εφέ που σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα ανασύρει εικόνες από το συλλογικό ή και προσωπικό ασυνείδητο.
Coti K, Γιάγκος Χαιρέτης, Πάνος "Τσίκο" Κατσικιώτης - Ριζικό Φαντασιακό
Κατά τον Καστοριάδη το «ριζικό φαντασιακό» είναι η δυνατότητα του ατόμου ή του συνόλου να φαντάζεται και κατ’ επέκταση να δημιουργεί νέες έννοιες, νέες δομές, νέες ιδέες. Φυσικά είναι μάλλον υπερβολικά φιλόδοξο να δεχθούμε ότι οι τρεις καλλιτέχνες δημιούργησαν κάτι εκ του μηδενός, όμως η αλήθεια είναι ότι προσπαθούν να μην πατήσουν σε φόρμες και στυλ ήδη παγιωμένα και εξαντλημένα. Αντίθετα αντλούν από διάφορες καταβολές και χτίζουν με υπομονή και χωρίς εντάσεις κλιμακούμενες συνθέσεις στις οποίες φαίνονται, αλλά δεν επιβάλλονται, τόσο ελληνικά παραδοσιακά μοτίβα όσο και η ξεκάθαρη επιρροή της δυτικής κουλτούρας. Μία μουσική που θα ένιωθε εξίσου άνετα ως υπόκριση σε ένα ταξίδι στις απέραντες ευθείες του αμερικανικού Νότου ή τις στροφές της Κρήτης.
Jan Van Angelopoulos & Fotis Siotas - Folks Nowdays
Μία ακόμα, από τις αρκετές η αλήθεια είναι, (φετινές ή όχι) προσπάθειες να συγκεραστεί η ελληνική παραδοσιακή μουσική με πιο σύγχρονους ήχους. Και εδώ η έμφαση δεν είναι σε πολύπλοκες δομές, σε μεγαλειώδεις συνθέσεις, σε ανήκουστες ιδέες. Η μουσική χτίζεται με απλά συστατικά ξεκινώντας από το ρυθμό, με τα τύμπανα να βρίσκονται πολύ μπροστά στην παραγωγή, και το βιολί να ακολουθεί δίνοντας βάθος και λεπτομέρεια. Δεν είναι πειραματικός δίσκος, είναι πολύ μελετημένος και πολύ στέρεος για να του αποδοθεί αυτός ο όρος. Είναι όμως τολμηρός και φρέσκος και δουλεύει πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Urbanum
Ναι, ok, ξεκινήστε να γράφετε «μα καλά, είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου alternative;». Εμ, τι είναι βρε ντουγάνια; Σε μια ελληνική παραγωγή που το καλλιτεχνικό όραμα περιορίζεται μεταξύ του να γίνουμε τράπερ και να παίζουμε στα μπουζούκια ή του να παίξουμε στο πιο underground στέκι εκεί έξω και να μας ακούν μέχρι 27 άτομα για να δείξουμε πόσο γαμάτοι είμαστε, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σαφέστατα και είναι ένας από τους κορυφαίους εναλλακτικούς καλλιτέχνες που έχουμε. Το "Urbanum" αποτελεί τον πιο πειραματικό του δίσκο από την εποχή του "H Βροχή Από Κάτω" αλλά είναι πολύ καλύτερος σε όλα τα επίπεδα. Ψυχεδέλεια, trip-hop, ηλεκτρονικά στοιχεία, παράδοση, rock, jazz, και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε δένουν τέλεια, δημιουργώντας ένα ηχητικό αποτέλεσμα που, άνετα, μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του κορυφαίου εγχώριου δίσκου της χρονιάς. Ζούμε ήδη για τη στιγμή που γκρούβαλοι φασαίοι με ρετσίνες και καπνογόνα θα ξεχυθούν στις συναυλίες του φωνάζοντας "Πάμε, Θανασσάραααα" και αυτός θα παίζει αυτό το δίσκο.
Mπάμπης Παπαδόπουλος - Γεννηθήκαμε Χτες
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν χρειάζεται συστάσεις. Ως μουσικός έχει αφήσει ένα τεράστιο στίγμα στην εγχώρια σκηνή και του χρωστάμε πάρα μα πάρα πολλά. Ο όγδοος δίσκος του που κυκλοφόρησε φέτος αποτελεί μια δουλειά, ικανή να προσεγγίσει περισσότερο κόσμο καθώς ο Παπαδόπουλος εδώ μελοποιεί ποιήματα και δημιουργεί, για πρώτη φορά στην προσωπική του δισκογραφία, τραγούδια, κάποια εκ των οποίων μάλιστα ερμηνεύει ο ίδιος. Φυσικά, η κιθάρα είναι ο βασικός πρωταγωνιστής του δίσκου, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως στο "Πάθος σε Ροή" τον ακούμε να συνυπάρχει με τον Πάνο Παπάζογλου και τον έτερο κιθαρίστα από τις Τρύπες, Ασκληπιό Ζαμπέτα. Το "Γεννηθήκαμε Χτες" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που φανερώνει πως, συνθετικά κι ενορχηστρωτικά, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος παραμένει εκπληκτικός. Θα ήμασταν άπληστοι αν ζητούσαμε περισσότερες δουλειές σαν αυτή από αυτόν;
MAZOHA - Ας Τους Σκοτώσουμε Όλους Και Μετανιώνουμε Ύστερα
Αν τα βάζαμε κάτω και τα συζητούσαμε με επιχειρήματα, μάλλον θα σας πείθαμε πως ο Mazoha είναι αυτή τη στιγμή ένα από τους 2-3 σημαντικότερους δημιουργούς ελληνόφωνης εναλλακτικής μουσικής. Και αυτό αποδεικνύεται με την ποιότητα κάθε κυκλοφορίας του καθώς, μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, ο Τζίμης Πολιούδης των Vagina Lips κατάφερε να κερδίσει κοινό και κριτικούς και να μας παραδώσει δουλειές που δεν ξέραμε πόσο ανάγκη είχαμε. Χωρίς να ξεφεύγει μουσικά ή να υπερβαίνει όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα, το "Ας Τους Σκοτώσουμε Όλους Και Μετανιώνουμε Ύστερα" είναι ελαφρώς πιο «σκληρό» και ίσως αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά. Σίγουρα πάντως μιλάμε για μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Μπορεί οι Cold I να δημιουργήθηκαν το 2015 όμως, φέτος, με την τρίτη τους κυκλοφορία, έκαναν μια σημαντική υπέρβαση κυκλοφορώντας έναν δίσκο που έχει τα προσόντα να θεωρείται «κλασσικός» στο μέλλον. Συνεχίζοντας στην πορεία που είχαν μέχρι σήμερα, το "Μέρες Νεκρές" είναι ένα άλμπουμ που πατάει στον post punk / dark wave ήχο της δεκαετίας του ’80, όμως, αυτή τη φορά πετυχαίνουν με τον καλύτερο τρόπο να τον προσαρμόσουν και να τον φέρουν στο σήμερα. Ακόμη περισσότερο όμως, οι Cold I, με τη νέα τους δουλειά αποδεικνύουν πως αυτός ο, πολύ αγαπητός στην Ελλάδα, ήχος έχει ακόμη περιθώριο για να εξελιχθεί και πως μπορεί ακόμη να γεννά δυνατές συγκινήσεις.
Στο ίδιο κλίμα, παραμένουμε σε post-punk/ synth punk μονοπάτια με το ομώνυμο ντεμπούτο των Ρευμα 102. Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2015 είχε κυκλοφορήσει ένα πολύ ενδιαφέρον demo το 2017 και, φέτος, έβγαλε τον πρώτο επίσημο δίσκο του. Έχοντας κάνει πρόοδο σε όλα τα επίπεδα, οι Ρεύμα 102 έχουν επενδύσει σε έναν ήχο που εστιάζει στο μπάσο και τα πλήκτρα και παραπέμπει στη δεκαετία του 1980 όμως, παράλληλα, αποφεύγει να ακούγεται σαν έναν ακόμη άλμπουμ αναβίωσης, αλλά πετυχαίνει να μοιάζει με ολοκληρωμένη μουσική πρόταση. Αναμένουμε τα επόμενα βήματά τους με πολύ ενδιαφέρον.
Μέσα απ’ τις στάχτες των Monovine αναδύθηκαν οι 33 Lovers, που στον πρώτο τους δίσκο αιχμαλωτίζουν αρκετή από την ραστώνη του καλοκαιριού. Η ζεστή indie ενορχήστρωση, οι όμορφες συνθετικές ιδέες που μένουν από την πρώτη ακρόαση, αλλά και οι διάφορες διαθέσεις και οι πειραματισμοί, κάνουν το "Ghost Flower" ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Το "Phantosmia" προσωπικά ξεχωρίζει, και ακούγεται σαν classic-to-be, δεν είναι όμως παρά μόνο μία εξαιρετική σύνθεση ανάμεσα σε άλλες, ειδικά του πρώτου μισού, με επιμελώς ατημέλητη παραγωγή, ονειρικά licks, και hazy φωνητικά.
Youth Valley - Lullabies For Adults
Το ντεμπούτο των Youth Valley έχει πολλά παραπάνω να προσφέρει πέρα από ένα πραγματικά ωραίο εξώφυλλο. Ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα, που τα δροσερά κιθαριστικά leads κυλούν ανάμεσα στο ρυθμικό παιχνίδισμα μπάσου - ντραμς, η ομορφιά δεν αργεί να φανεί στην αντίστιξη με τα πιο θολά φωνητικά. Η μουσική ευαισθησία βρίσκει συνέχεια στους στίχους, κι ωστόσο, παρά την γενική θλίψη, υπάρχει ακόμη μία υποβόσκουσα χορευτικότητα κι ένας παλμός δυνάμεων που αρνούνται να σβήσουν (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Godheads"). Ιδανικό το κλείσιμο με το επτάλεπτο "Pegasus", που συγκεντρώνει όλες τις συνθετικές ικανότητες του σχήματος.
Δεύτερος δίσκος για τους Loose Ties, οι οποίοι εκλεπτύνουν ακόμη περισσότερο το alt funk ύφος τους, όπως μας το σύστησαν με το ντεμπούτο "Retrospect" το 2021. Με πολύ προσεγμένη συνθετική αντίληψη, ισχυρό χαρτί την γκρούβα και μία πολύ εκφραστική φωνή, υπογράφουν οκτώ υπέροχα κομμάτια, γεμάτα ζουμερές λεπτομέρειες και μελωδίες. Progίζουν χωρίς να κουράζουν, γίνονται bluesy χωρίς να ακούγονται κλισέ, και ενσωματώνουν όλες τις επιρροές τους με ουσιώδη τρόπο, ακόμη κι αν υπάρχουν στιγμές που παρασύρονται από τις ικανότητές τους. Στην τελική, όμως, αυτή η αυτοπεποίθηση είναι που μπορεί να τους οδηγήσει σε μεγαλύτερα ύψη, και να μας χαρίσει κι άλλες κομματάρες όπως το "Belong" και "Song 4".
Από τα ντεμπούτα που κάνουν μπαμ με το καλημέρα, με μία γκρουβαριστή μπασάρα να χοροπηδάει όσο η κιθάρα παίζει στρυφνά ακόρντα. Τσαμπουκάς, νεύρο, αλλά και μία διακριτή προσωπικότητα να λαμπυρίζει κάτω από τις διάφορες επιρροές. Παρά τη γενικά μίνιμαλ ενορχήστρωση, τα κομμάτια μοιάζουν διαρκώς σε κίνηση, με το drum-machine να προσθέτει αντί να αφαιρεί. Η εναλλαγή μεταξύ του πιο ράθυμου "Koakola" με το δυναμικό έμπα του "No Reflex", κι από κει στα χορευτικά synths του "2022" συμπυκνώνουν τις διάφορες λεπτομέρειες και διαφοροποιήσεις που κάνουν το "Joyride" μια πραγματικά ευχάριστη και ταχύτατη βόλτα.
The Vaxtones - Never Ending Story
Ντεμπούτο του σχήματος, όχι όμως και των μουσικών που το συναποτελούν, μιας και πρόκειται για περπατημένες φιγούρες της ελληνικής σκηνής. Όνομα που προκαλεί συγκεκριμένους συνειρμούς σε εποχές και αισθητική, κι ένας τίτλος που δηλώνει ξεκάθαρα πως το ρετρό δεν θα σβήσει ποτέ, ειδικά όταν γίνεται με πάθος και γούστο. Έχοντας ήδη δοκιμάσει τα τραγούδια σε ζωντανό setting, οι The Vaxtones ξέρουν ότι κεντρίζουν την προσοχή λόγω οικειότητας, αλλά παραμένουν στο μυαλό λόγω αβίαστης τσαχπινιάς και κολλητικών μελωδιών, που θα σε κάνουν να λικνιστείς με ένα "Sha La La" και να τραγουδήσεις ένα "I Could Be Dancing".
Check Also: Ενδιαφέρον ξεκίνημα για τους power pop Ηρακλειώτες Baby Cult με το ομώνυμο ντεμπούτο, "Baby Cult", να κερδίζει λόγω της αφιλτράριστης ορμής του νεόκοπου, ενώ ο Moa Bones στο "Gimme A Hand" προσφέρει πληθώρα διαφορετικών στυλ, πάντα με pop διάθεση και καλογυαλισμένη παραγωγή.
