Δεν περίμενα να ασχοληθώ εκ νέου με τους Burst φέτος, πέραν της εντυπωσιακής συναυλιακής τους επιστροφής. Ο τραγουδιστής τους όμως, Linus Jägerskog, μαζί με τους Jens Ekelin (Rentokiller), Marko Partanen (Rentokiller) Mattias Rasmusson (Obstruktion/Blessings/Gust) και Erik Harald (Rentokiller), ένωσαν την αγάπη τους για τους Disrupt, Nausea, Wolfpack, Disfear και Napalm Death και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους ως Industrial Puke. Η περιγραφή όμως αυτή, δεν αρκεί για να περιγράψει επακριβώς τα 23 λεπτά του "Born Into The Twisting Rope". Άμεσο, ογκώδες, με κρυφά μελωδικά riffs που δίνουν μια μοχθηρή ένταση στα HM2 πετάλια που έχουν πάρει φωτιά, το πρώτο LP της μπάντας μπορεί να μην πρωτοτυπεί αλλά όσο διαρκεί δεν «μπάζει» από πουθενά. Οι ακροάσεις αποδεικνύουν πως αν αναζητείς ένα διαυγές και καταιγιστικό crust άλμπουμ, τότε κάλλιστα το βρήκες και εδώ. Κυκλοφορεί μέσω της Suicide Records που μας έμαθε τους Knivad και πολύ την εκτιμάμε.

Bandcamp
Youtube

Ξεχώρισα από τις μούρες αυτούς εδώ τους Ελβετούς την στιγμή που έσκασαν μύτη στη πιάτσα, ως κορυφαίους στο είδος τους για την τρέχουσα χρονιά. Αν μάλιστα κυκλοφορούσαν τώρα ολοκληρωμένο άλμπουμ στο ίδιο επίπεδο με τα τέσσερα τραγούδια του EP, θα έμπαιναν με άνεση στα υπόψιν για την τελική λίστα του 2023. Φουλ πρωτο-maiden-ικοί χωρίς να ενοχλούν αντιγράφοντας, οι Amethyst συνδυάζουν ιδανικά της υψηλές ταχύτητες με της ακαταμάχητες, κυρίαρχες μελωδίες, εντελώς εντός '70s proto-metal, άντε βαριά NWOBHM κλίματος. Ακριβώς δηλαδή όπως πρέπει. Τα πράγματα κάποιες φορές είναι τόσο απλά. Ακούμε ξανά και ξανά το "Rock Knights" και μετράμε αντίστροφα για την κυκλοφορία του full-length ντεμπούτου εντός του 2024 από την No Remorse Records.

Bandcamp | YouTube | Facebook | Instagram

Ο κόσμος της σύγχρονης σκληρής μουσικής έμοιαζε πιο άδειος μετά από την αναπάντεχη διάλυση των The Dillinger Escape Plan, τι κι αν απολαμβάναμε τον Greg Puciato να κάνει τα δικά του αλλά και να δημιουργεί άλλο ένα εξαιρετικό supergroup στο πρόσωπο των Killer Be Killed. Το ίδιο κακό πάθαμε με την εξίσου απρόσμενη διάλυση των Everytime I Die μετά το εξαιρετικό "Radical". Μη φοβού όμως! Οι ευχές μας πραγματοποιήθηκαν. Όλοι αυτοί μαζί με τον Will Putney των Fit For An Autopsy συγκεντρώθηκαν ως Better Lovers και λίγους μήνες μετά τη δημιουργία τους, μας έδωσαν ένα EP διαμάντι.

To "God Made Me An Animal" έχει όλα όσα λησμονούμε από τις αγαπημένες μας διαλυμένες μπάντες - τις τρελαμένες κιθάρες των Everytime I Die, τα φωνητικά άλλοτε λυσσασμένο ζώο κι άλλοτε ο πιο κουλ pop τραγουδιστής του Puciato, κομμάτια που παρά το σκληρό τους ύφος και το μουσικό τους πλουραλισμό είναι αρκετά catchy για να τα χορέψεις ή να τα τραγουδήσεις. Metalcore από αυτό που μας λείπει εναρμονισμένο με το σήμερα, δηλαδή. Μια δοκιμή με το ομώνυμο κομμάτι ή το "Sacrificial Participant" θα σας πείσουν, αν και τα τέσσερα κομμάτια της κυκλοφορίας κινούνται στο ίδιο, ποιοτικότατο μοτίβο. Περιμένουμε την πρώτη full-length κυκλοφορία όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα.

Bandcamp | Spotify

Θέλοντας να ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο του προσωπικού του project με το καταπληκτικό "Immortal's Requiem" να λάμπει εντός του εδώ και έναν χρόνο, ο Kyle McNeill των Seven Sisters συγκεντρώνει σε ένα δεκάιντσο δύο τραγούδια που προϋπήρχαν του άλμπουμ αλλά δεν συμπεριλήφθησαν, συν δύο ακόμη αρκετά παλιότερα που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Στην πρώτη πλευρά λοιπόν βρίσκουμε τα "Keep on Running" και "The Phantom's Spell", και στη δεύτερη τα καινούρια παλιά "Thought And Memory" και "Dragon's Dream". Διαθέτοντας μοναδικά χαρίσματα σε ερμηνεία, σύνθεση και εκτέλεση, ο McNeill αναδεικνύεται ξανά σε μια αστείρευτη πηγή παραδοσιακού και ορθόδοξου '70s prog πρώτης κλάσεως, βρετανικού και αμερικάνικου, στην πιο σκληρή ή οριακά μεταλλική του εκδοχή. Δόξα στους Phantom Spell, δόξα και στο Up The Hammers που θα μας δώσει την ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα τον ερχόμενο Μάρτιο.

Bandcamp | YouTube

Έπειτα από μια σειρά από EP και ένα split στο πρόσφατο παρελθόν, οι Spy από το Bay Area εξαπέλυσαν επιτέλους το πρώτο τους LP. Tα 13 λεπτά του "Satisfaction" είναι βγαλμένα από τις καλύτερες ημέρες του '80s αμερικάνικου hardcore, και μάλιστα, όχι του προφανούς, αφού αγγίζουν powerviolence πεδία. Όπως και οι Gel φέτος, το συγκρότημα ισορροπεί ιδανικά στις επιρροές του για να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ που σε απορροφά εντός του. Με γενναίες d-beat δόσεις, αλλά όχι τόσο ενεργητικές όπως των Rat Cage, αλλά με έμφαση στα breakdowns και το σύρσιμο μέσα από κακόφημα σοκάκια, οι Spy χτυπούν ακαριαία δέκα φορές. Προσωπική αδυναμία το φινάλε του δίσκου με το "Hidden In Plain Sight" που πεθαίνω να το δω ζωντανά (κοινώς, φέρτε τους), αλλά και η γκρούβα (με μπασογραμμή φωτιά) του "Carceral Attitude". Φωνητικά και παραγωγή από την κόλαση. Όλα άψογα. Μένει να δούμε που θα φτάσουν, ώντας ήδη στα κορυφαία της χρονιάς.

Bandcamp
Spotify

Μου έλειπε αρκετά η αλήθεια είναι από τη μουσική παραγωγή, η ύπαρξη συγκροτημάτων που να βασίζονται στο shoegaze αλλά να ακούγονται σύγχρονες, χωρίς να είναι προσκολλημένα σε έναν ήχο που θυμίζει αναπόφευκτα τα ένδοξα '90s. Ίσως τελικά να χρειάζεται μια πρότερη εμπειρία για να το καταφέρεις αυτό όπως αποδεικνύει η σύμπραξη μελών των Caspian, SOM, Teenage Wrist και Fear Before The March Of Flames στους νεοσύστατους Memorydrip. Το σχήμα συνδυάζει κλασικούς ήχους από το shoegaze ένδοξο παρελθόν με post-hardcore τραγουδογραφία που κακά τα ψέματα, το είδος είναι στα ντουζένια του.

Το αποτέλεσμα είναι επτά κολλητικά μέχρι δακρύων κομμάτια, δυναμικά, και με βαρύ φορτίο ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Η ίδια η δημιουργία των Memorydrip ήταν αποτέλεσμα ανάγκης για νέα μουσική εντός του παγκόσμιου lockdown και εν τέλει αντί να εκφράσει μιζέρια, εν μέσω άρτιας παραγωγής, φέρνει στο προσκήνιο ενδυνάμωση. Μέσα από τη μουσική εντός του "Memorydrip" EP αναδύεται τόσο σε μουσικό ύφος όσο και στιχουργικά, μια φράση που κατέληξε να είναι το motto τους: “Life does indeed get better”. θα ξεχωρίσω ως πάρα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι το τελευταίο, "One Piece Puzzle". Προτείνω ανεπιφύλακτα αυτή την πρώτη δουλειά των Memorydrip - που με τίποτα δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ντεμπούτο - και ανυπομονώ για τη συνέχεια.

Memorydrip | Spotify

Σκεφτείτε τους Dag Nasty, Faith, πρώιμους Fucked Up, G.L.O.S.S., ύστερους Gorilla Biscuits αλλά και Scowl. Κάπως έτσι ηχούν οι Destiny Bond στο ντεμπούτο τους, "Be My Vengeance". Σε 19 λεπτά, ξεδιπλώνουν το καταιγιστικό μα μελωδικό hardcore τους, με έμφαση στις queer ταυτότητες αλλά και τα όρια και τις αγκυλώσεις της αίσθησης κοινότητας. Κριτικό όσο και απολαυστικό, το άλμπουμ στις δέκα συνθέσεις του αποτελεί μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Κομμάτια όπως το "Losin’" ή το "Mosaic" με το φώς τους αντιπαραβάλλονται των μανιακών "Headspin" και "Worlds Unseen". Το φινάλε του δίσκου με το γεμάτο μελωδικά leads, τετράλεπτο "Harmony", αφήνει υπόνοιες για τρομακτικές δυνατότητες. Οι Destiny Bond με σύμμαχο συναίσθημα, δίκαιο αλλά και έξοχη συνθετική αντίληψη, κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του hardcore για φέτος.

Bandcamp

To "Chained To Morality" LP που κυκλοφόρησαν οι Dissafect το 1994, αποτελεί ένα άψογο και άκρως ενδιαφέρον anarcho-punk δείγμα της δεκαετίας, επηρεασμένο και από τις πιο crust εξελίξεις. Βρείτε το και ακούστε το. Συνεπώς, η είδηση της επαναδραστηριοποίησης για ένα Split LP με τους Πολωνούς Sanctus Iuda, δεν θα με άφηνε ασυγκίνητο. Στα 36 λεπτά του, το "Fuck All Borders" είναι όσο ευθύ απαιτείται. Τα μεταλλικά riffs και τα διπλά φωνητικά των Dissafect συγκινούν νοσταλγικά, ενώ η ορμή τους είναι απαράμιλλη. Στη δεύτερη πλευρά, οι Sanctus Iuda ξεχύνονται σε ένα d-beat καταιγισμό με εντελώς ισορροπημένο ήχο, δίνοντας μια πιο «μοντέρνα» χροιά. Μην ψάχνετε νικητές και ηττημένους. Όλα τα κομμάτια είναι φωτιά, παρά την ομοιομορφία τους. Ειλικρινά, έχει παίξει πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ στα ηχεία και δεν ντρέπομαι καθόλου. Αν αρέσκεστε στα ιδιώματα, μην διστάσετε. Αυτό το label δεν κυκλοφορεί μετριότητες.

Bandcamp
Youtube

Τα blues των Tuareg είναι, έτσι κι αλλιώς, άχρονα. Είναι μάταιο να περιμένεις να γεράσουν. Πάντα σε φόρμα σαν να ήταν η πρώτη φορά, το καραβάνι των Tinariwen φτιάχνει το ένατο άλμπουμ του - κάπου στην έρημο της Αλγερίας - έχοντας όμως έντονη αμερικανική «βοήθεια» από τον Daniel Lanois, τον Fats Kaplin και τον Wes Corbett. Στόχος αυτών των συνεργασιών είναι το αδιόρατο πάντρεμα της παράδοσης της Sahara με την αμερικανική country κι ο στόχος επιτυγχάνεται με τρόπο ανέλπιστα φυσικό. Το παρατηρητικό αυτί θα προσέξει την επέκταση των ενορχηστρώσεων, σε σχέση με προηγούμενα Tinariwen άλμπουμ. Αυτό που παραμένει ολόιδιο όπως πάντα είναι το γιορτινό κλίμα της μουσικής, το κάλεσμα για ελευθερία, οι κατασκονισμένες πεντατονικές κλίμακες πάνω από αφρικανικές πολυρυθμίες. Κάθε νέο άλμπουμ των Tinariwen είναι άλλο ένα ξεφάντωμα της ερήμου, μια όαση, μια επανάσταση και το κλείσιμο των ματιών. Το "Amatssou" δεν αποτελεί εξαίρεση. Κι όταν οι ρυθμοί πέφτουν με κάτι "Jayche Atarak" και κάτι "Ezlan", ναι, θα πουλούσαμε και την ψυχή μας.

Bandcamp

Το τρίτο άλμπουμ των Νορβηγών Seven Impale είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα prog rock άλμπουμ της χρονιάς, ως τώρα. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση τους είναι οι αναλογίες στα συστατικά τους: ενώ πρόκειται, θεωρητικά, για jazz/prog rock γκρουπ, δεν διστάζουν να «τσιμπήσουν» τις παραμορφώσεις και να ακουστούν πιο heavy από το μέσο nordic prog σχήμα. Ταυτόχρονα, ενώ θα πρέπει να τους εκλάβουμε ως ένα vintage γκρουπ σε ύφος, η μουσική τους ακούγεται λίγο πιο σύγχρονη απ' ότι θα περίμενες. Την παράσταση κλέβει -φυσικά- το σαξόφωνο που σιγοντάρει τις ρυθμικές εκρήξεις και τα σχεδόν οπερετικά φωνητικά που δίνουν μια μυσταγωγική αίσθηση. Τέσσερις κομματάρες, όλες εκεί κοντά στο δεκάλεπτο, δομές αναμενόμενες αλλά και καλά δοκιμασμένες, ατμόσφαιρες πυκνές αλλά και αδιόρατα ταξιδιάρικες, όλα χαρακτηριστικά ενός πραγματικά πολύ όμορφου δίσκου.

Bandcamp

Οι Γιαπωνέζες Hanabie ξεκίνησαν τη καριέρα τους το 2015 στο Τόκιο με το πρώτο τους άλμπουμ "Girl’s Reform Manifest" να σκάει το 2021, να προκαλεί τόση εντύπωση που η Sony να σπεύσει να τις υπογράψει και έτσι άμεσα να μας δώσουν και το δεύτερο τους άλμπουμ με ανανεωμένο line-up και μπόλικο promotion. Μην σας ξεγελάσει ούτε το χαριτωμένο εξώφυλλο, ούτε το j-pop της εισαγωγής "Blast Off" που εκεί που αρχίζεις να χορεύεις σκάει το "Hyperdimension Galaxy" και το metalcore τους βομβαρδίζει τα ηχεία σου πάντα βέβαια με τις χαριτωμενιές του j-pop στο υπόβαθρο αλλά όχι τόσο ώστε να γίνεται γελοίο ή να ενοχλεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον σαν φαινόμενο της γιαπωνέζικης κουλτούρας πως τελικά νέα κορίτσια προωθούνται από δισκογραφικές να παράγουν έναν ήχο και μια εικόνα που θα αρέσει περισσότερο σε δυτικά metal αυτιά. Τα κορίτσια πάντως τα σπάνε -προϊόν marketing ή μη- και η Yukina στα φωνητικά ισορροπεί τέλεια ανάμεσα σε γλύκα και brutal φωνητικά ενώ τις συνθέσεις μόνο απλοΪκές δεν τις λες. Δέκα κομμάτια σε ενα μισαωράκι για άμεση κατανάλωση με κομματάρες σαν το "This Is The Year To Be A Gal (Early Summer Version)" και το "Run Away (Tousou)" να σε παρασύρουν πραγματικά σε ένα τσουνάμι ευφορίας και αυθεντικής πόρωσης. Οι Babymetal επιρροές είναι φανερές στο "Pardon Me, I Have To Go Now" και μπορώ να το φανταστώ το στυλ των Hanabie πλέον να αντιγράφεται στο μέλλον. Η punk σφαλιάρα του "Today’s A Good Day & So Epic" μας αφήνει να περιμένουμε πολλά περισσότερα. Μπράβο κορίτσια! よくできました!

Την εκτίμηση μου για τους Battle Symphony, το project του Νίκου Τζουάννη, την έχω εκφράσει αναλυτικά ήδη από την παρουσίαση του περσινού τους ντεμπούτου, ενός άλμπουμ που έπνεε έναν αναζωογονητικό αέρα εντός των euro-power metal τειχών. Περιμένοντας την επόμενη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, το συγκεκριμένο 7" δεν έρχεται απλώς για να γεμίσει την όποια αναμονή μας, αλλά κρύβει ένα συγκινητικό φόρο τιμής στα 57 θύματα του μοιραίου δυστυχήματος των Τεμπών, το Φλεβάρη που μας πέρασε.

Αξιέπαινη κίνηση, το δίχως άλλο, η σημασία της οποίας ξεφεύγει από τα αυστηρά μουσικά πλαίσια, καθώς μιλάμε για ένα τραγικό περιστατικό που στοίχισε τη ζωή σε τόσες αθώες ψυχές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχαστεί. Όσο μπορούμε να μιλήσουμε για μουσική, ωστόσο, οι δύο συνθέσεις της κυκλοφορίας είναι καλοστεκούμενες, με τον Τάσο Λάζαρη να είναι εξαιρετικός ερμηνευτικά και το όλο εγχείρημα να θυμίζει τους Wastefall του "Soulrain 21", αφιερωμένο κι εκείνο σε ένα ακόμη δυστύχημα στην περιοχή των Τεμπών.

Το βρίσκετε εδώ.

Μόνο μία ματιά στα ονόματα της πεντάδας των Cyhra αρκεί για να ξεκαθαριστεί ότι η ομάδα κατέχει το τόπι του heavy ήχου σε κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητικό επίπεδο. Από τους In Flames και τους Amaranthe μέχρι τους Kamelot και τους Engel, ο κατάλογος με τις προϋπηρεσίες αρκεί για να σβηστεί κάθε αμφιβολία από το χαρτί. Η πράξη, από την άλλη, είναι διαφορετική ιστορία. Αν το ντεμπούτο και το "No Halos In Hell" έβγαζαν σχεδόν άκοπα θετικό πρόσημο, αυτή τη φορά κάτι μοιάζει να λείπει από το σύνολο. Είτε το χρέος πέσει στην υπερβολική πίστη στη δοκιμασμένη συνταγή, είτε στην απουσία των εκκωφαντικών hooks που υπήρχαν στο παρελθόν, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι γραμμές του Jake E ρέουν απροβλημάτιστα. Το κιθαριστικό ντουέτο ακολουθεί από κοντά. Η παραγωγή τσιτώνει τόσο-όσο. Στιγμές σαν το "Ashlight" δείχνουν ότι ακόμα και χωρίς ρέντα, η παρτίδα μπορεί να κερδηθεί, έστω οριακά.

Το dungeon synth των Ξόρκι είναι ομολογουμένως αρκετά ενδιαφέρον και πειστικό, όσον αφορά τους σκοπούς του. Στην μετεξέλιξή του όμως, από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, το Ξόρκι αγκάλιασε την εγχώρια synth-punk παράδοση. Από τους Αντί μέχρι τους Οδός 55, πάντα όμως υπο την ονειρική και σαυτική σκέπη της οικείας για το σχήμα, ψυχεδέλειας, η εν λόγω κληρονομιά σμίλεψε τούτο το άλμπουμ. Ρυθμικά μέρη, φωνητικά, κοινωνικός σχολιασμός, μια διαρκής αίσθηση αποκαθήλωσης της φερόμενης «κανονικότητας». Μέσα στο άλμπουμ, κρύβεται και μια παρανοϊκή διασκευή σε ορχηστρικό κομμάτι των Celtic Frost. Κυρίως όμως, το "Στη Γη Των Μεγάλων Μανιταριών" είναι ένα άλμπουμ που αφού σε αποξενώσει με την weird νοοτροπία του, καταλήγει άκρως εθιστικό. Και μισεί και τους φασίστες.

Bandcamp | Youtube

Οι Location Location Location είναι ένα νέο σχήμα που αποτελείται από τους Anthony Pirog (κιθάρα), Mike Pride (τύμπανα) και Michael Formanek (μπάσο), γνωστούς και μη εξαιρετέους μουσικούς της fusion σκηνής. Το "Damaged Goods" είναι το ντεμπούτο τους, παρά το γεγονός όμως πως γράφτηκε και ηχογραφήθηκε από απόσταση ως ένα τυπικό πανδημικό project, σφύζει από ζωή κι ενέργεια. Οι άγριοι αυτοσχεδιασμοί των τριών μουσικών δεν υπερβάλλουν και δεν ξεχειλώνουν, βρίσκονται πάντα σε ηχητική συναστρία και ακροβατούν μονίμως ανάμεσα στην jazz, το prog, τον θόρυβο και την μελωδική ατμοσφαιρικότητα. Μια βαθιά αγάπη προς τον πειραματισμό κρύβεται πίσω από πολλές ιδέες του trio, είναι όμως οι μελωδικές στιγμές που κλέβουν την παράσταση με την  αγάπη τους για τα 70s, έτσι όπως αυτή ξεδιπλώνεται σε έπη όπως το "Verdigris". Η τελική αίσθηση είναι αυτή ενός ανορίοτου και αυθεντικά περιπετειώδους άλμπουμ που απευθύνεται σε όσους αναζητούν αυθεντική μουσική χωρίς σύνορα κι εκφραστικά στεγανά.

Bandcamp

Ο Scott Conner πρέπει να είναι ένας πολύ παράξενος άνθρωπος. Αφού ορκίστηκε ότι δεν θα παίξει άλλο black metal, έκανε στροφή σε μια τρομερά σκοτεινή αντί-folk, με θαυμάσια αποτελέσματα. Τώρα συνεχίζοντας πάνω στην θεματική της παρακμής του αμερικανικού ονείρου, συνεχίζει με ένα διπλό άλμπουμ που είναι, ως επί το πλείστον μοιρασμένο ανάμεσα σε ακουστικές συνθέσεις και…black metal. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αυθόρμητο και lo-fi άλμπουμ το οποίο, αναπόφευκτα, εστιάζει στην «ασχήμια» της μουσικής αλλά και της αισθητικής του Conner, είτε αυτή είναι προσωπική του, είτε αντανακλά τον έξω κόσμο. Μέσα σε αυτή την ασχήμια κρύβεται όμως και η ομορφιά των Xasthur. Η μουσική τους παραμένει αναλλοίωτα αληθινή για να σε αφήσει αδιάφορο. Μέσα σε 23 (!) instrumental συνθέσεις, το "Inevitably Dark" ξεδιπλώνει έναν πραγματικά παράξενο και αποξενωμένο κόσμο.

Bandcamp