Rană

Το EP των Γερμανών Rană, "Armament", μπήκε στο περσινό μας αφιέρωμα στις underground κυκλοφορίες, με διθυράμβους από τον υποφαινόμενο. Η αδυναμία μου στο blackened crust που ξεδίπλωσε το σχήμα στην παρθενική του κυκλοφορία, δεν ξεπεράστηκε εύκολα, και συνεπώς, η είδηση της άφιξης του ντεμπούτου full length τους, με βρήκε σε ελαφριά παράκρουση. Πλέον, οι κυκλοφορίες που βγαίνουν σε αυτό το συνδυασμό post-black με neo-crust, είναι ελάχιστες, και ως επί το πλείστον βασίζονται σε μια επανάληψη συγκεκριμένων αρετών και αισθητικών συνιστωσών.

Το "Richtfeuer", στα 45 λεπτά του, βρίσκει την πεντάδα να εξερευνά τα προαναφερθέντα ιδιώματα με μια αίσθηση απόγνωσης. Ο τίτλος, μεταφράζεται ως «φωτιά που καθοδηγεί», και όπως υποδηλώνει και το υπέροχο εξώφυλλο, το σχήμα αναζητεί μέσα από την απελπισία και τη μαυρίλα, τις οποίες διασχίζει με τις τέσσερις συνθέσεις του, την ελπίδα. Είναι σύνηθες φαινόμενο, μπάντες αυτού του ηχοχρώματος αλλά και της καλλιτεχνικής παράδοσης, να αναζητούν την κάθαρση μέσα από τον πόνο και την αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων βάζουν στο επίκεντρο.

Σε αυτόν τον τομέα, το "Richtfeuer" θριαμβεύει. Η αλληλουχία των κομματιών, συνθέτει ένα ηχητικό ταξίδι, που από την θεία οργή και την ευθεία επίθεση, θα οδηγηθεί σε αποπνικτικά βάθη, και έπειτα θα παραδοθεί στις ελεγείες για να αναδυθεί ξανά και να χαθεί στη σιωπή. Είναι αξιοσημείωτα παράδοξο βέβαια, πως αυτή η πορεία δεν είναι εύληπτη. Το εναρκτήριο "Läutern" είναι μια επαναστατική σύγχρονη post-black metal επίθεση αντίστασης, που στο δεύτερο μισό του θα εντείνει τις post/blackgaze εξάρσεις του, με ένα τελείωμα που φέρνει κατά νου τους The Great Old Ones. Έτσι, οι Rană, υποδηλώνουν πως αποφάσισαν να εμβαθύνουν συνθετικά στο κατράμι που χαρακτηρίζει τον ήχο τους. Κάτι που γίνεται αντιληπτό και από το "Flamura" στη συνέχεια, που ρυθμικά θα θυμήσει μέχρι και Satyricon, αν αυτοί αποκτούσαν αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό προσωπείο.

Με το "Richtfeuer", οι Rană δείχνουν να «παραμελούν» τις neo-crust επιρροές τους. Για την ακρίβεια, η ηχητική τους προσέγγιση και τα πνιγηρά τους ηχοτοπία, θα θυμίσουν τις μπάντες που ώθησαν το ιδίωμα στα άκρα του, και στο μουσικό δέλτα που το ενώνει με το post-metal. Οι Rană, φέρνουν κατά νου, πέραν των προφανών κολοσσών, Fall Of Efrafa, τους Dead To A Dying World, Agrimonia, Morne, αλλά και την «γερμανική παράδοση» του ηχοχρώματος, δηλαδή εν μέρει τους πάλαι ποτέ Alpinist, σε μεγάλο βαθμό τους Downfall Of Gaia, καθώς και τους Planks και King Apathy. Αν υπάρχει ένα κομμάτι που συμπυκνώνει στο έπακρο αυτή την προσέγγιση, δεν είναι άλλο από το εντυπωσιακό, ομότιτλο δεκάλεπτο "Richtfeuer". Από τα πιο doom/sludge σημεία και τις αλά Neurosis και Subrosa, απαγγελίες σε μανιακά d-beat ξεσπάσματα και πίσω, πάντα διαμέσου εκλεκτών αρπισμάτων και συγχορδιών που ηχούν απλά τέλειες.

Το αποκορύφωμα όμως του οράματος των Rană, είναι το δεκαοκτάλεπτο Our "Smouldering Grief / Im Brand". Και μπορεί, το πρώτο μισό της σύνθεσης να ήταν ήδη γνωστό μέσω της συλλογής Black Metal Rainbows, αλλά η ακρόασή στο σύνολό του, αποτελεί μια από τις πλέον συγκλονιστικές εμπειρίες, για μένα, φέτος. Αν οι Rană, είχαν κυκλοφορήσει σε EP μόνο το τελευταίο μισάωρο του άλμπουμ, ίσως μιλούσαμε για μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς δηλαδή. Είναι τέτοια η μανία και η συνοχή του καταληκτικού έπους, που όταν επανέλθει από τη σιωπή με το τελικό του ξέσπασμα, θα αιτιολογήσει την απαιτητική προσέγγιση της μπάντας.

Οι Rană στο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν εντυπωσιακές δυνατότητες. Δίχως καμία διάθεση ωραιοποίησης, το "Richtfeuer" αξίζει να ακουσθεί ακόμη και από άτομα που δεν έχουν εμβαθύνει στην εν λόγω ηχητική προσέγγιση. Διακατέχεται από ένα πάθος που σιγοκαίει, με τρόπο που ακόμη και στα πιο απαισιόδοξα σημεία, δεν χάνεται ούτε υποθάλπτεται. Αντιθέτως, με κάθε ακροβασία ανάμεσα στα επιμέρους ιδιώματα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, οι Rană ξεδιπλώνουν ζωτικές συνθετικές αρετές, παρά το γεγονός πως αφήνουν νέες υποσχέσεις για κάτι ακόμη πιο επιβλητικό. Μην τους προσπεράσεις.

Bandcamp
Spotify
Youtube