Wreathe

Υπάρχουν μερικά project που από τα γεννοφάσκια τους σε προκαταλαμβάνουν θετικά. Οι Άγγλοι Wreathe είναι ένα τέτοιο. Το νέο σχήμα μελών των Morrow, που το 2022 μεγαλούργησαν με το συγκλονιστικό "The Quiet Earth", και με «θητεία» σε μπάντες όπως οι Anopheli, Fall Of Efrafa και Arboricidio, επιδίδεται σε μελωδικό, επικό, αντιφασιστικό emo-crust. Κοινώς, όπως σημειώνουν και οι ίδιοι, αν λατρεύεις μπάντες όπως οι Tragedy, Ekkaia, From Ashes Rise, οφείλεις να ασχοληθείς με το "This Land Is Not An Idle God".

Ακόμη όμως και εάν αυτός ο ήχος δεν σου λέει τίποτα, τα 25 ανατριχιαστικά λεπτά του άλμπουμ, προσφέρουν μια ιδανική δίοδο στο ιδίωμα. Δεν έχει σημασία αν το ντεμπούτο των Wreathe, με ένα ακόμη επιβλητικό εξώφυλλο από τον σπουδαίο frontman Alex CF, είναι full length κυκλοφορία ή ένα EP. Οι έξι συνθέσεις του, ειδικά όπως είναι δομημένες σε θέμα ταχύτητας και εντάσεων, είναι μεν αρχετυπικές του ηχητικού κινήματος που σάρωσε το D.I.Y. underground crust στις αρχές του αιώνα, αλλά επίσης διαθέτουν την τεχνοτροπία που τους δίνει υπόσταση μέχρι και σήμερα.

Όπως συμβαίνει συνήθως με τις μπάντες του Alex, θεματικά οι Wreathe είναι βασισμένοι σε βιβλίο του φαντασίας. Στην προκειμένη περίπτωση, στο νέο του έργο, "The Book Of Venym; An Egalitarian Demonology". Μια κοινωνική και νατουραλιστική αλληγορία για μυθολογικά όντα της φύσης που καλούνται να επιστρέψουν ως δαίμονες για να υπερασπιστούν τη Γη ενάντια στις δυνάμεις που την καταστρέφουν. Προφανώς, όσα φριχτά συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στη χώρα, έρχονται συνεχώς στο μυαλό με κάθε ακρόαση. Το αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό πλαίσιο του δίσκου, τόσο μουσικά, όσο και θεματικά, δεν υπάρχει για να ντύνει μελοδραματικά φυσικές καταστροφές. Στο crust punk, η πραγματική απεικόνιση των συσχετισμών εξουσίας και καταπίεσης που οδηγούν σε τέτοια φρικτά αποτελέσματα, λειτουργεί ως καμβάς για την συσπείρωση, το πάθος, το πείσμα, την συλλογική πάλη.

"To hate is human
Ground elder observe with fascination
To err is not in its nature
To quench mans purulent flower"

Το "The Land Is Not An Idle God", είναι ένα τέτοιο επικό έργο. Οι δημιουργοί του, έμπειροι και κατασταλαγμένοι ως προς το πώς θέλουν να ηχεί, τοποθετούν κάθε riff, κάθε αλλαγή ρυθμού, κάθε κόψιμο, στο απολύτως ζωτικό και απαραίτητο σημείο στις έξι συνθέσεις του άλμπουμ. Η πολεμική έναρξη του "One Hundred Swords Of Righteous Anger", με το φανταστικό lead και το δραματικό της φινάλε πάνω σε καταιγιστικούς d-beat καλπασμούς, δίνει το σύνθημα. Με το που βάλεις το άλμπουμ να παίξει, κλείσε τα μάτια. Άσε τα συναισθήματά σου να ξεδιπλωθούν. Οι γροθιές θα σφίξουν μόνες τους. Ο κόσμος, θα αρχίσει στα χωμάτινα, μουσκεμένα, καμμένα, κατεστραμένα ηχοτοπία, να γκρεμίζεται.

Ό,τι όμορφο ήταν κρυφό, ξεχασμένο, προδομένο, θα ξεπροβάλλει μέσα από την κάπνα. Το "Green Messiah" που έπεται, θα χτίσει με τον μνημονικό του ρυθμό μια συσσωρευμένη, μελαγχολική ένταση. Και τότε, πολλές κραυγές θα αντηχήσουν "For The Funeral!". Παύση. Δέος. Επανέναρξη με μουσικά θέματα που όπως προοδεύουν επιβεβαιώνουν την πάγια προσωπική μου πεποίθηση, πως όσο μεγαλουργεί, το neo-crust ηχεί ως η μόνη μουσική που έχει σημασία. Στο κορυφαίο "Enemy Of All Reason", οι Wreathe θα ρίξουν ταχύτητες. Τα πιο σύγχρονα mid-tempo post μέρη της κληρονομιάς των εμπλεκομένων αλλά και του ιδιώματος, μετατρέπουν ένα τρίλεπτο κομμάτι σε μια επική ψευδαίσθηση.

Τότε όμως θα αντηχήσει ο Alex ουρλιάζοντας "The forest is no longer passive". Ένα τρομερό μελωδικό riff θα αλλάξει τα πάντα και οι Wreathe, με κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, διαφοροποιούνται ουσιωδώς από τα σχετικά side-projects και αποκτούν δική τους υπόσταση. Το "This Land Is Not An Idle God" δεν είναι απλώς μια απόδοση τιμών σε σχήματα όπως όπως οι Madame Germen ή οι Remains Of The Day. Δεν είναι οι πιο ευθείς Morrow. Ναι, καλεσμένοι, προεξάρχοντος του Jamie Pratt των φοβερών Autarch, υφίστανται. Ναι, ατμοσφαιρικές και καταδικασμένες στιγμές όπως το φινάλε του δίσκου με το "Mother Of All Woe" που μιλά στις συνειδήσεις.

"She, who stays the raised fist and fashions blades in secret places"

Οι ανθρωπομορφισμοί και οι αλληγορίες των Wreathe, καθώς και η παραστατικότητα της μουσικής τους, επιτρέπουν στο ακροατήριο να τις ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Ισορροπούν μεταξύ του βιωματικού και του συλλογικού, του προσωπικού και του κοινωνικού. Στο "The King Is Risen" αρκεί ένας ρυθμός και μια μελωδία, από τις πάμπολες του άλμπουμ, καθώς και ένα φρενήρες ξέσπασμα, για να εξάψει το πνεύμα. Η φαινομενική απλότητα που διατρέχει το "The Land Is Not An Idle God" δεν του στερεί βάθους. Αντιθέτως, οι διαδοχικές ακροάσεις, ακόμη και η ψυχρή και απόμακρη προσέγγιση, ενισχύουν την αίγλη του. Οι Wreathe, επιστρέφουν σε ένα ξεχωριστό ιδίωμα και του χαρίζουν μια κορυφαία στιγμή, αντάξια της κληρονομιάς αλλά και του στίγματός τους επί του παρόντος.

Σποραδικά, κυκλοφορούν ακόμη εξαιρετικά άλμπουμ σε αυτό το ύφος. Το "The Land Is Not An Idle God" όμως είναι πολλά περισσότερα από ένα νοσταλγικό αναμάσημα. Είναι πεισματάρικο και επίμονο, αλλά κυρίως, χάρη στην ποιότητα και την κρισιμότητα που αναβλύζει από τα σωθικά του, βρίσκει την χρυσή τομή όπου η καλλιτεχνική ματιά του ύφους ανατροφοδοτεί το ριζοσπαστικό πνεύμα του περιεχομένου. Απλώνει μια σκιά ώστε κάθε φορά που θα κλείνεις τα μάτια, ο αέρας που θα νιώθεις στο πρόσωπό σου να σου ψιθυρίζει πως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, ακόμα και αν η γη και τα όντα της υποφέρουν. Πως η οργή είναι δίκαιη και στοχευμένη. Πώς πρέπει να συνεχίσεις μέχρι την ολική απελευθέρωση των πάντων.

"Ruination!
Repel!
Radiate rage,
radiate thought,
radiate love!"

Bandcamp | Youtube