Ανασκόπηση 2024: Indie
Οι rock, pop, ακουστικές, αλλά και πιο ηλεκτρονικές εκδοχές του εναλλακτικού indie ήχου για το 2024
Σας το είχαμε υποσχεθεί, όταν γράφαμε την alternative rock ανασκόπηση του 2024, πως δεν θα αργούσε να έρθει και το καθιερωμένο αδερφάκι της που αφορά την indie σκηνή και τις κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε την χρονιά που, πλέον, έχουμε αφήσει πίσω μας. Φυσικά, θα επισημάνουμε και φέτος πως ο διαχωρισμός σκηνών και καλλιτεχνών βαραίνει αποκλειστικά και μόνο το αισθητικό κριτήριο των συντακτών της ανασκόπησης και, συνεπώς, μπορεί για εμάς να βγάζει απόλυτο νόημα, αλλά εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να μας κατηγορήσετε πως είναι αυθαίρετος.
Θα μας επιτρέψετε όμως να πούμε πως, όπως είναι στημένη σήμερα η σύγχρονη μουσική βιομηχανία, είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε όλοι για το ποιοι καλλιτέχνες ταιριάζουν καλύτερα κάτω από ποια ταμπέλα. "Εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για άλλα πράγματα και πιο βασικά, αυτό σε πείραξε;" θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο, αλλά, από την άλλη, για όλους και όλες από εμάς που υπογράφουμε κάθε χρονιά αυτά τα άρθρα, οι ανασκοπήσεις αποτελούν ένα τρόπο να θυμηθούμε, να επαναξιολογήσουμε, ή και να ανακαλύψουμε άλμπουμ και καλλιτέχνες καθώς, παράλληλα, επιχειρούμε και τον προσωπικό μας απολογισμό για την χρονιά που αφήνουμε πίσω μας.
Και για αυτό τις αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη καθώς όλη αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να βάλουμε μια τελεία, να γυρίσουμε σελίδα, και να πέσουμε ξανά με τα μούτρα στη μουσική που έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί το 2025. Όπως, και να έχει, ας μην προτρέχουμε, προς το παρόν μπορείτε να διαβάσετε τον οδηγό μας για την indie σκηνή του 2024, ο οποίος χώρεσε από indie rock και indie pop διαμαντάκια μέχρι τις σημαντικότερες folk, americana, νεοψυχεδελικές, ηλεκτρονικές, και άλλες κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε. Καλή σας ανάγνωση!
Τώρα που πλέον έχει για τα καλά τελειώσει το 2024 και έχουμε δει ομαδικές και προσωπικές λίστες και στοχασμούς επί των καλύτερων κυκλοφοριών εντός και εκτός Ελλάδας, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι το "Lives Outgrown" ήταν στον indie χώρο ο πιο κοινά αποδεκτός δίσκος ως προς την ποιότητά του (και ένας από τους κορυφαίους ανεξαρτήτως υποείδους). Και δικαίως! Η μουσική που περικλείει είναι απλή, μάλλον εσωστρεφής και ήρεμη αλλά ταυτόχρονα έντονα συναισθηματική, μη συμβατική και άμεση. Δε χρειάζεται παραπάνω από μία ακρόαση για να βεβαιωθεί κάποιος ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο, όμως κάθε επιπλέον φορά αποκαλύπτει νέα επίπεδα. Είναι μία τεράστια επιστροφή που ελπίζουμε να έχει και συνέχεια αν και υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό στους καλλιτέχνες που μιλάνε μόνο όταν έχουν κάτι πραγματικά σπουδαίο να πουν και φαίνεται ότι η Beth ανήκει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία.
St. Vincent - All Born Screaming
Παρομοίως με την Gibbons, και η St. Vincent ενθουσίασε αρχικά με την κυκλοφορία της, αποσπώντας δίκαιους διθυράμβους τόσο για την αλλαγή ύφους της όσο και την πολύ δυνατή τραγουδοποιία της. Για κάποιο λόγο εν τέλει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς δεν πλασαρίστηκε τόσο πολύ και τόσο ψηλά όσο αρχικά φαινόταν ότι θα μπορούσε. Αυτό όμως δε σημαίνει και πολλά για την ποιότητα της μουσικής. Εμπνευσμένη από τα 90s, με πινελιές industrial ήχων και πολλά σπουδαία τραγούδια στα οποία μπορείς να επιστρέψεις, πρόκειται για έναν κορυφαίο δίσκο που κοιτάει στα μάτια τις καλύτερες μέχρι τώρα δουλειές της.
Ακούραστος, αειθαλής, ασταμάτητος και όλα τα συνηθισμένα επίθετα είναι ταιριαστά αλλά και λίγα να περιγράψουν έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο μέτωπο της πρωτοπορίας από το 1966. Ο δεύτερος δίσκος του μέσα σε μόλις δύο χρόνια αποδεικνύει ότι, παρότι πάντα ενεργός, βρίσκεται σε ιδιαίτερη περίοδο έμπνευσης. Το "Poptical Illusion", όπως υπόσχεται ο τίτλος του, ξεγελάει για ένα art pop άλμπουμ όμως η έμφαση είναι πολύ μεγαλύτερη προς το πρώτο συνθετικό από ό,τι το δεύτερο. Παρότι η αποθέωση από τον Τύπο σε ιερές αγελάδες του rock πρέπει πάντα να λαμβάνεται με ψυχραιμία και πολλαπλές αναγνώσεις, και η φετινή του κυκλοφορία είναι αξιόλογη, αν και μάλλον ένα βήμα πίσω από το εξαίσιο περσινό "Mercy".
Σχεδόν δεν παίζει ρόλο πλέον το τι δίσκο κυκλοφορούν οι Coldplay. Αρκεί να κυκλοφορούν κάτι ώστε να είναι στο προσκήνιο, να προβάλλονται από ραδιόφωνα και πλατφόρμες, να έχουν αφορμή να βγουν περιοδείες. Υπό αυτή την έννοια το "Moon Music" πετυχαίνει το στόχο του. Εξάλλου ο ήχος που έχουν αναπτύξει με το χρόνια είναι τόσο συγκεκριμένος και δικός τους, τόσο απαρέγκλιτος από την πορεία τους, που υποψιάζεται κάποιος ότι το κοινό τους είναι ικανοποιημένο να ακούει την επανάληψη αυτού και μόνο. Και ποιοι είμαστε εμείς να τα βάλουμε με κάτι εκατομμύρια κόσμου;
Ένας καλός δίσκος των Tindersticks είναι πάντα ένας καλός δίσκος των Tindersticks και αυτός εδώ είναι (μαντέψτε…) ένας καλός δίσκος των Tindersticks. O Stuart Staples δε μεγαλώνει, ωριμάζει, και όλο και περισσότερο μοιάζει με έναν John Martyn ενώ η μουσική του φυσικά αντλεί από αυτή την chamber pop που επιζητά την επιπλέον λυρικότητα που μόνο τα έγχορδα δίνουν. Μπορεί να μιλάμε για ένα συγκρότημα που σίγουρα έχει περάσει την ακμή του, παραμένουν όμως ποιοτικοί και εν τέλει κλασικοί αφού ούτε η μουσική τούς έχει ξεπεράσει, ούτε και έχει βρεθεί κάποιος να διεκδικήσει καν τη θέση τους.
Check also: Μετά την μάλλον χλιαρή υποδοχή του προηγούμενου δίσκου του, ο Father John Misty φέτος προσπαθεί μάλλον να σταθεί καλύτερα στα πόδια του ενώνοντας όλες τις πτυχές που μέχρι τώρα μας είχε δείξει σε έναν δίσκο που υπενθυμίζει γιατί αγαπήθηκε πολύ από πολλούς. Μιλώντας για ποσότητα, να αναφέρουμε τον Ryan Adams που φέτος κυκλοφόρησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 4 στούντιο άλμπουμ που κινούνται με άνεση από το punk rock μέχρι το AOR συν φυσικά την συνηθισμένη alt country του. Όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι καλύτερες στιγμές των τεσσάρων δίσκων συγκεντρωμένες σε μία κυκλοφορία θα μας έδιναν έναν πραγματικά υπέροχο δίσκο.
The Libertines - All Quiet on the Eastern Esplanade
Τι παιδιά κι αυτά; Rock stars παλαιάς κοπής - με τα καλά και τα κακά αυτής της ιστορίας - οι Βρετανοί κυκλοφόρησαν φέτος τον τέταρτο δίσκο της καριέρας τους και δεύτερο μετά το reunion του 2010. Εννιά χρόνια μετά το εξαιρετικό "Anthems for Doomed Youth", το συγκρότημα επέστρεψε με μια κυκλοφορία που κάνει σαφές πως ακόμη έχουν πολλά να πουν. Στον πιο συνεργατικό δίσκο της καριέρας του, καθώς στα credits όλων των κομματιών συμμετέχουν και τα τέσσερα μέλη των The Libertines, το εμβληματικό (για μια εποχή τουλάχιστον) σχήμα μας παραδίδει εύπεπτη μα πιο ουσιαστική από ποτέ βρετανική pop-rock που παραπέμπει όχι μόνο στις καλύτερες στιγμές τους, αλλά στις καλύτερες στιγμές της σκηνής. Αν έχετε τραγουδήσει έστω μία φορά το "Can't Stand Me Now", αξίζει να ακούσετε και τη νέα τους δουλειά.
Παρόλο που υπάρχουν πολλοί σπουδαία καλλιτέχνες στη φετινή μας ανασκόπηση, ελάχιστοι μπορούν να συγκριθούν με τον τεράστιο Peter Perrett, γνωστό φυσικά από την μεγαλειώδη πορεία του με τους The Only Ones, ο οποίος επέστρεψε φέτος με τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, κλείνοντας μια τριλογία που ξεκίνησε περίφημα το 2017 με το "How the West Was Won". Για ακόμη μία φορά είναι εντυπωσιακό πως ένας άνθρωπος 72 χρονών μπορεί να γράφει τόσο όμορφη, φρέσκια, και ουσιαστική rock μουσική. Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως αυτό επιτυγχάνεται μέσα από ένα δίσκο που εμπεριέχει 20 κομμάτια - μια κίνηση που μοιάζει αυτοκτονική στην σύγχρονη μουσική βιομηχανία - εκ των οποίων (εμείς τουλάχιστον) δεν βρήκαμε ούτε ένα που θα μπορούσε να μην υπάρχει εδώ.
Bright Eyes - Five Dice, All Threes
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους επίσημη κυκλοφορία, η οποία και παγίωσε την επιστροφή τους μετά από σχεδόν μια δεκαετία, οι Αμερικανοί μας παρέδωσαν φέτος το ενδέκατο άλμπουμ της καριέρας τους στο οποίο συμμετέχουν επίσης η Cat Power και ο Matt Berninger των The National. Η συνταγή παραμένει η ίδια καθώς, μετά από 25 και βάλε χρόνια, είναι δύσκολο για ένα σχήμα να επανακαθορίσει τον ήχο του. Όμως, σημαντικό παραμένει το γεγονός ότι οι Bright Eyes συνεχίζουν να γράφουν πανέμορφα, γλυκόπικρα τραγούδια που συγκινούν αλλά, παράλληλα, σε αφήνουν πάντα με ένα χαμόγελο.
Δεν χρειάζεται να τα λέμε κάθε φορά. Οι Dr. Dog είναι τεράστια μπαντάρα που, όχι μόνο ποτέ δεν απογοητεύει, αλλά, κάθε μα κάθε φορά που βγάζει δίσκο, πετυχαίνει να μας κάνει να σκεφτούμε "πω ρε συ, πως το κατάφεραν πάλι αυτό;"! Βέβαια, αυτή τη φορά, μας έπιασαν για τα καλά απροετοίμαστους αφού ο νέος δίσκος ήρθε πραγματικά από το πουθενά και κάποια χρονάκια αφού το συγκρότημα είχε ανακοινώσει πως θα σταματήσει να περιοδεύει και τα μέλη του θα ακολουθήσουν solo δρόμους. Ασχέτως αν το ομώνυμο νέο άλμπουμ τους αποτελεί ένα τελευταίο δώρο ή υποδεικνύει μια επιστροφή στα δισκογραφικά και συναυλιακά δρώμενα, το βέβαιο είναι πως η νέα τους δουλειά επιβεβαιώνει το ότι οι Dr. Dog παραμένουν σπουδαίοι.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από την τελευταία δουλειά που κυκλοφόρησε ο Matthew Houck και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ακόμη περισσότερα από την τελευταία του δουλειά που όντως μας είχε κάνει εντύπωση. Το όγδοο άλμπουμ του όμως μπορούμε να πούμε πως αποτελεί μια ενδιαφέρουσα δουλειά που, μπορεί να μην είναι η καλύτερή του όπως δήλωσε ο Houck κατά την κυκλοφορία του, όμως φανερώνει έναν καλλιτέχνη που ακόμη μπορεί να γράφει τραγούδια γεμάτα συναίσθημα και αφοπλιστική ειλικρίνεια. Στον δίσκο επίσης συμμετέχουν ο Jack Lawrence των Raconteurs, ο Jim White των Dirty Three καθώς και η Jo Schornikow, σύζυγος του Houck, η οποία έχει γράψει κι ένα τραγούδι, το πρώτο των Phosphorescent που δεν έχει γράψει ο ίδιος.
Check Also: Οι Nada Surf κυκλοφόρησαν το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πολύ καιρό με τίτλο "Moon Mirror", οι The Softies επέστρεψαν μετά από 24 χρόνια με το "The Bed I Made", η Amy Rigby επέστρεψε με το "Hang In There With Me", ενώ ο Iron & Wine μετά από την συνεργασία του με τους Calexico κυκλοφόρησε ένα νέο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "Light Verse".
English Teacher - This Could Be Texas
Σε πλήρη σύμπλευση με τα λεγόμενά μας στην περίπτωση των Folly Group, η ύπαρξη των English Teacher είναι κι αυτή ικανή να δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, "This Could Be Texas", αποτελεί έναν σχεδόν αψεγάδιαστο δίσκο γεμάτο post-punk, indie rock, ιδέες ψυχεδέλειας και μια χαρισματική φωνή. Εξίσου επιβλητική και η παραγωγή του που εκθειάζει το μουσικό αποτέλεσμα στο έπακρο. Δεν είναι τυχαίο ότι αποτέλεσαν και την πρώτη βρετανική μπάντα με βάση εκτός του Λονδίνου εδώ και εννέα χρόνια που κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο Mercury Prize για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Χάσου στους ρυθμούς του, και δεν θα το μετανιώσεις.
The Last Dinner Party - Prelude To Ecstasy
Ένα από τα πιο θεόσταλτα και θεόπνευστα ντεμπούτα της χρονιάς γενικότερα είναι αναμφίβολα το δημιούργημα "Prelude To Ecstasy" του δυναμικού girlgroup The Last Dinner Party. Οι βρετανίδες συγκεντρώνονται σε ένα σχήμα το οποίο προέκυψε από τη γνωριμία τους κατά τις μουσικές τους σπουδές και βρήκε στήριξη από πολύ κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. Πολλή κουβέντα έχει υπάρξει για το πόσο είναι παράγωγα της βιομηχανίας, το ταλέντο τους όμως δεν κρύβεται. Με τις γλυκές τους μα ταυτόχρονα δυναμικές προσωπικότητες και τις νεοβικτωριανές φορεσιές τους, οι The Last Dinner Party έγραψαν ένα ανίκητο σερί από hits και κέρδισαν τις καρδίες μας. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι.
Σε εξίσου φεμινιστικό μα και βρετανικό μοτίβο κινείται και το επόμενο ντεμπούτο που έρχεται επιτέλους από τις Lime Green. Ένα σχήμα που είχε δημιουργήσει αίσθηση με τα κομμάτια που είχε κυκλοφορήσει στο ξεκίνημα του, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό το "wank pop" και πετυχαίνοντας ένα άκρως διασκεδαστικό και χορευτικό κράμα indie pop, funk και disco και ίσως και surf rock ανά σημεία. Το "One More Thing" είναι τελικά, ακριβώς αυτό που είχαν υποσχεθεί με την έως τώρα δουλειά τους - ένας δίσκος γεμάτος με τους προβληματισμούς της γενιάς του, αυτοπεποίθηση και ειρωνεία, υπό ένα πρίσμα μεθυστικής μουσικής.
Το σχεδόν στοιχειωμένο εξώφυλλο του "Madra" υποδηλώνει με την πρώτη ματιά πως θα έχει κανείς να κάνει με έναν δίσκο σαγηνευτικό. Με καταγωγή από τις ανεμοδαρμένες γωνιές της Ιρλανδίας, οι NewDad δηλώνουν το παρόν με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά το 2024 και τραβουν την προσοχή. Slowcore - shoegaze pop που θυμίζει σε σημεία την ανεμελιά αλλά και την αισθησιακή κατήφεια των Garbage, αλλά και το σκέρτσο των The Cardigans. Τουλάχιστον όσο αφορά τα υπέροχα φωνητικά της Julie Dawson, καθώς η μουσική τραβάει ευθεία από τους shoegaze βετεράνους των 90s. Μια εξαιρετική κυκλοφορία που βάζει τους NewDad με ευκολία στο χάρτη παρακολούθησης για το μέλλον.
Dora Jar - No Way To Relax When You Are On Fire
H Dora Jar είναι μια νέα καλλιτέχνης που με την παραξενιά και το quirkiness (ελέω ελλείψεως μετάφρασης του συγκεκριμένου όρου) της κέρδισε γρήγορα οπαδούς με τον τρόπο που γράφει κομμάτια. Η ιδιαίτερη pop της που χρησιμοποιεί διαρκώς ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και η παιχνιδιάρα φωνή της, προσφέρουν στον πρώτο της δίσκο, "No Way To Relax When You Are On Fire" μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα που μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Σημαντικά όμως είναι και τα σημεία όπου η ακουστική της κιθάρα με τους ευθείς στίχους της δημιουργούν ένα πλέγμα εμπιστοσύνης και εμπάθειας στον ακροατή, κερδίζοντας το ευαίσθητο αυτί πολύ γρήγορα.
Check also: Την πρώτη της δισκογραφική κίνηση σημειώνει και η Ha Vay με το αιθέριο "Baby I’m The Wolf", ενώ η Paris Paloma που κέρδισε πολύ γρήγορα τις εντυπώσεις με το υπερ-hit "Labour", κυκλοφορεί και τον ολοκληρωμένο folk-pop δίσκο της "Cacophony".
Mount Eerie - Night Palace
Είναι δύσκολο να μη δούμε το "Night Palace" ως ένα δημιουργικό ξέσπασμα εξισορρόπησης του Phil Elverum. Πρόκειται για περίπου μιάμιση ώρα μουσικής, που διαδέχεται επτά χρόνια και τρεις δίσκους πένθους, θρήνου, και εσωτερικής διεργασίας, στον απόηχο της απώλειας της συντρόφου του το 2016. Στο "Night Palace", όμως, η μουσική ξεχειλίζει από κάθε σημείο και οι ήχοι είναι απρόβλεπτοι, άλλοτε τρυφεροί κι άλλοτε τραχείς σαν Σκανδιναβική χιονοθύελλα, καλύπτοντας μία πληθώρα υφών απ’ το σύνολο της καριέρας του Elverum. Με θεματολογία που μεταπηδά απ’ το σοβαρό στο σουρεαλιστικό και πάλι πίσω, το "Night Palace" είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους δίσκους στην δισκογραφία του Mount Eerie.
The Decemberists - As It Ever Was, So It Will Be Again
Οι παλαίμαχοι indie rockers The Decemberists είχαν καιρό να μας εκπλήξουν τόσο θετικά, αλλά το κατάφεραν. Μετά από έξι χρόνια και ένα μέτριο άλμπουμ, επιστρέφουν σ’ ένα στυλ που τους πάει πολύ: εκείνο το περιπετειώδες indie rock που μπορεί να γίνει και prog (το εικοσάλεπτο σχεδόν "Joan in the Garden" εμπνέεται σίγουρα απ’ τα ‘70s) και θεατρικό, και ποπ, και folk. Το "As It Ever Was…" μοιάζει από τη μία με έναν καθησυχασμό προς τους οπαδούς πως το έχουν ακόμη, κι από την άλλη με ένα ειλικρινά φτιαγμένο δίσκο. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για τους ίδιους εξαίρετους αφηγητές που γνωρίσαμε μέσα στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα.
Δοκιμάζω ξανά και ξανά να προσδιορίσω τις αντιρρήσεις μου για το ντεμπούτο των King Hannah, για να δω τι είναι εκείνο που το κάνει να φαίνεται βαρετό σε σύγκριση με το υπέροχο "Big Swimmer" και δεν μπορώ με σιγουριά να καταλήξω σε έναν παράγοντα. Το δεύτερο άλμπουμ του ντουέτου απ’ το Λίβερπουλ απλά ακούγεται ωριμότερο, πιο προσεγμένο, με περισσότερο νεύρο, και πολύ πιο όμορφες μελωδίες, ενώ στις φωνητικές γραμμές δίνουν ρέστα. Έχει περισσότερη αιχμή, και ένταση, έχοντας μεταβεί από στίχους για το τετριμμένο της καθημερινότητας, σε στίχους που χτυπάνε πιο βαθιά με τη διορατικότητα, τον υπαινιγμό, και το ήπιο συναίσθημά τους. Έρωτας.
Lemon Twigs - A Dream Is All We Know
Tα δύο αδέρφια Brian και Michael D’ Addario έχουν χτίσει ένα υπολογίσιμο όνομα με τους Lemon Twigs και κυκλοφορούν εδώ και δέκα χρόνια ποιοτικότατο ροκ με παλιακό άρωμα. Η ωδή στα ‘60s συνεχίζεται και στο "A Dream Is All We Know", με την εντύπωση ότι ακούς Beach Boys να μην φεύγει καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης. Αυτό που τους ανεβάζει πάνω από ένα απλό tribute band είναι ότι παρά το τρανταχτό και άνευ προσχημάτων φλερτ με τις επιρροές τους, τα τραγούδια καθαυτά παραμένουν ενδιαφέροντα και καλογραμμένα, με ζεστή και πολυεπίπεδη ενορχήστρωση, κερδίζοντας αν όχι και τη συμπάθεια, τουλάχιστον την εκτίμησή μας.
Vampire Weekend - Only God Was Above Us
Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Vampire Weekend φέτος δύσκολα βρίσκει όμοιό του. Με την φωνή του Ezra Koening να ακούγεται σαν μία μίξη James Blunt και Andy Hull απ’ τους Manchester Orchestra, θα περίμενε κανείς κάτι αρκετά θλιμμένο, όμως ο δίσκος ακτινοβολεί ολόφωτος. Ναι, υπάρχουν οι αργές και στενάχωρες στιγμές, όμως το "Only God…" σφύζει από ιδέες, με πολυεπίπεδη ενορχήστρωσή και ιδιαίτερη παραγωγή που το κάνει ταυτόχρονα βρώμικο και πεντακάθαρο. Το φιλτράρισμα διαφορετικών ήχων και ειδών, κι η εκχύλισή τους σε τόσο ευπρόσληπτες φόρμες καθιστά τον τίτλο του δίσκου μάλλον ακριβή, καθώς η τριάδα απ’ τη Νέα Υόρκη καταφέρνει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στην κορυφή του τομέα της.
Check Also: Οι Frances Of Delirium μπορεί να είναι ακόμη σε πολύ νεαρή ηλικία, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να κυκλοφορήσουν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, το "Lighthouse". Οι δε Wunderhorse, λατρεμένη μπάντα των Fontaines D.C., κυκλοφορούν το ηλεκτρισμένο δεύτερο δίσκο τους, το "Midas", σε μια μουσική πρόταση μεστή, μελαγχολική, και με γεμάτο σώμα.
Been Stellar - Scream From New York, NY
Οι εμφανώς Νεοϋορκέζοι Been Stellar, επιστρέφουν με τον δεύτερο δίσκο τους "Scream From Ney York, NY" και υπηρετούν ξεκάθαρα αυτή την ανάγκη του indie rock να μπλεχτεί με το post-punk revival και να δημιουργήσει μια πιο αλήτικη εκδοχή του. Ο καθωσπρεπισμός του indie πετιέται από το παράθυρο στην περίπτωση των Been Stellar, και τοποθετεί την σύγχρονη αστική μελαγχολία στο προσκήνιο, χρησιμοποιώντας μέχρι και το grunge - shoegaze μουσικό μπλέξιμο ώστε να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Με Το "Scream From New York, NY", οι Been Stellar ορίζουν τους εαυτούς τους ως ένα συγκρότημα που πρέπει να προσέξουμε στο μέλλον.
Με δεύτερο δίσκο εμφανίζονται ξανά και οι Thus Love, όπου με το All Pleasure συνεχίζουν τη δική τους πορεία προς την αναζήτηση της ταυτότητας και με την τελευταία να αναδύεται σε σημαντικό στοιχείο της μουσικής τους, το "All Pleasure" καταλήγει με ευκολία να παρέχει αυτό που ο τίτλος του υπόσχεται. Μπορεί οι Thus Love να επιλέγουν ένα πιο σκληρό rock και post-punk ήχο ως μουσικό τους μέσον, όμως η ευαισθησία με την οποία τον διαχειρίζονται στιχουργικά του αποδίδει μια γλύκα που δεν συναντάς συχνά σε τέτοιες μουσικές σκηνές. Εντός ενός εξαιρετικού δίσκου, οι Thus Love παραδίδουν μαθήματα αγάπης και καλών συνθέσεων, κουβαλώντας επάνω τους πολλές ελπίδες.
Θα τους έλεγε κανείς ίσως και βετεράνους το χώρου που δρουν όμως πάντα στο προσκήνιο. Μπορεί το "The Shadow I Remember" να μην εκτιμήθηκε πιθανόν όσο του άξιζε, μιας που υπήρξε ένας πραγματικά τεράστιος δίσκος. Οι Cloud Nothings όμως επέστρεψαν φέτος με το αξιολάτρευτο "Final Summer", θυμίζοντάς μας ότι είναι πάντα εδώ. Οι Cloud Nothings προσφέρουν κιθαριστική μουσική γεμάτη αισιοδοξία, τουλάχιστον αυτή τη φορά, και με σταθερότητα και μελωδικότητα σκαρφαλώνουν στη δική τους κορυφή. Γράφοντας άλλωστε κομμάτια σαν το τεράστιο "I’d Get Along", αυτή δεν θα αργήσει πολύ ακόμη να γίνει δική τους.
Η ασυναγώνιστα funky διάθεση των Being Dead, παρά το κατασκότεινο του ονόματος τους, φέρνει στο μυαλό χρώματα και εικόνες από το pop των 60s και το rock των 70s, για άλλη μια φορά με το φετινό τους δίσκο, "Eels". Πέρα από τα προφανή χαρωπά στοιχεία που αυτή η περιγραφή προμηνύει, η μουσική των Being Dead στο "Eels" κρύβει μέσα της ένα πολύ ανθρώπινο σκοτάδι, σαν κλήση του παρόντος προς το παρελθόν με έναν τρόπο μαγικό μα και πληγωμένο. Ένας δίσκος σίγουρα ικανός να ταξιδέψει σε άλλες εποχές χωρίς όμως στην πραγματικότητα να ξεφεύγει λεπτό από την πραγματικότητα του.
Βγαλμένοι από τις στάχτες των Jena Berlin, οι Restorations κυκλοφορούν εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πια, και για πρώτη φορά φέτος στον πρώτο δίσκο τους, επιλέγουν το ομότιτλο. Η προηγούμενη τους μορφή ως μια post-hardcore μπάντα δίνει στον ήχο τους αυτή την ομορφη συναισθηματική ιδιαιτερότητα, κάπως σαν να διατηρούν μια indie rock εκδοχή των The Manzingers και των Spanish Love Songs, με λίγο απαραίτητο punk rock. Ο φετινός δίσκος των Restorations αποτελεί μια απολαυστική συναισθηματική έκρηξη με ήχους που ενδεχομένως δεν περιμένεις να συνδυάζονται μεταξύ τους, κι όμως λειτουργούν.
Check also: Επιστροφή με δεύτερο δίσκο έχουμε και για τους Καναδούς Cola, όπου με το "The Gloss" παίρνουν κι αυτοί σειρά στο πάντρεμα post-punk και indie rock - συνταγή για άλλη μια φορά, πλήρως επιτυχημένη.
Μπορεί σε καλλιτεχνικό επίπεδο το συγκρότημα από το Kentucky να μην επιβεβαίωσε τις (υπερβολικές εδώ που τα λέμε) προσδοκίες που είχε εναποθέσει σε αυτούς σύσσωμη η εναλλακτική ροκ κοινότητα, όμως δεν τα έχει πάει κι άσχημα. Οι δίσκοι τους παραμένουν ποιοτικοί ενώ η δημοφιλία τους συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα. Το έκτο δισκογραφικό τους πόνημα, συνεχίζει περίπου από εκεί που τους είχαμε αφήσει. Οι εντάσεις έχουν πέσει για τα καλά, οι συνθέσεις κινούνται πιο κοντά στην pop παρά στη rock, οι ενορχηστρώσεις εντυπωσιάζουν, τα κομμάτια σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες.
Liquid Mike - Paul Bunyan's Slingshot
Μια κυκλοφορία που, γρήγορα, τράβηξε τα φώτα της προσοχής πάνω της, απέσπασε πολλές θετικές κριτικές, και τοποθέτησε το συγκρότημα στη σφαίρα του mainstream, το "Paul Bunyan's Slingshot", χωρίς αμφιβολία, είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα άλμπουμ του 2024. Παρόλο που όλες αυτές οι κουβέντες πολύ συχνά τρέφονται μέσα από την υπερβολή τους, συμφωνούμε κι εμείς πως το συγκρότημα από το Michigan, μπορεί να μην σώσει το εναλλακτικό rock, αλλά διαθέτει χαρίσματα κι έχει δουλέψει πολύ. Ο πέμπτος δίσκος του στην πραγματικότητα είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος power pop μουσικής, ικανός να αγγίξει μεγάλα ακροατήρια. Αν με ρωτάτε, με δεδομένο πως έχουμε 2024, αυτό δεν είναι ένα διόλου εύκολο επίτευγμα.
Pillow Queens - Name Your Sorrow
Με δεδομένο πως τις απολαύσαμε αρκετά όταν τις είδαμε από κοντά ως support στους IDLES τη δεύτερη μέρα του Plissken Festival το 2023, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρακολουθήσουμε τα επόμενα βήματα του Ιρλανδικού σχήματος που, δικαίως απ’ ό,τι φαίνεται, έχει κερδίσει την προσοχή του εναλλακτικού κοινού και Τύπου. Στο τρίτο άλμπουμ τους μέσα σε τέσσερα χρόνια, το συγκρότημα συνεχίζει στο ίδιο περίπου ηχητικό μοτίβο δημιουργώντας κομμάτια που, μπορεί να μην εντυπωσιάζουν ή να πρωτοτυπούν αλλά πετυχαίνουν να εκπληρώσουν το στόχο τους, εστιάζοντας στο συναίσθημα και χτυπώντας κατευθείαν στην καρδιά.
Μπορεί, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, να συνεχίζω να βρίσκω χαζό το όνομα τους (το οποίο προέρχεται από το όνομα του πρωταγωνιστή ενός παιδικού βιβλίου που δεν κατάφερε ποτέ να γράψει ο David Bazan), όμως οι Αμερικανοί 25 χρόνια (και κάτι ψηλά) από όταν δημιουργήθηκαν, παραμένουν ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα σχήματα της ανεξάρτητης rock σκηνής. Στο τρίτο από τα πέντε άλμπουμ που έχει ανακοινώσει πως θα κάνει με θέμα την ζωή του, ο Bazan ανακαλύπτει τους Beatles, περνάει στην εφηβεία και, τελικά, ενηλικιώνεται. Παράλληλα όμως, μας χαρίζει ένα από τα πιο όμορφα άλμπουμ της καριέρας του.
Lo Moon - I Wish You Way More Than Luck
Σε λιγότερο από μια δεκαετία ύπαρξης, οι Αμερικανοί έχουν αναδειχθεί σε μια από τις πιο αξιόλογες και υποσχόμενες φωνές του indie ήχου. Θα ήταν υποκρισία να υποστηρίξουμε πως σε αυτό δεν έχει βοηθήσει και το ότι ο Samuel Stewart είναι γιος του Dave Stewart των Eurythmics, όμως, από την άλλη, θα ήταν άδικο να πει κανείς πως ό,τι έχουν πετύχει, το οφείλουν σε αυτό. Στην τρίτη τους επίσημη κυκλοφορία, οι Lo Moon ακούγονται πιο νοσταλγικοί αλλά, συγχρόνως, και πιο φιλόδοξοι καθώς στο άλμπουμ ακούμε επιρροές από Simple Minds, Peter Gabriel, και, γενικότερα, διάφορα πραγματάκια από τη δεκαετία του 1980, αλλά με μια αισθητική που τα φέρνει στο σήμερα.
Check Also: Οι Brazen επέστρεψαν μετά από 18 χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το "Distance", οι Illuminati Hotties κυκλοφόρησαν το πολύ αξιόλογο "Power", οι Hinds, παρά την αποχώρηση δύο μελών τους, στο "Viva Hinds" συνεχίζουν να ακούγονται φρέσκιες κι ενδιαφέρουσες ενώ, τέλος, οι Wild Pink μας παρέδωσαν τον πέμπτο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο "Dulling the Horns".
The Vaccines - Pick-up Full Of Pink Carnations
Οι Vaccines συνεχίζουν μία πορεία στην οποία φαίνεται ότι οι κριτικοί τους έχουν γυρίσει λίγο ως πολύ την πλάτη, κάτι που δεν ισχύει ιδιαιτέρως για το Βρετανικό κοινό όμως. Και είναι εύκολο να καταλάβεις γιατί. Δεν προσφέρεται απλόχερα εκεί έξω το εύπεπτο rock με κελαριστές κιθάρες που εμπνέεται από το garage αλλά είναι γεμάτο από pop hooks και ρεφρέν που θες να τραγουδάς και να χορεύεις ταυτόχρονα. Είναι μία συνταγή παλιά σχεδόν όσο και το βρετανικό indie, μία συνταγή γεμάτη ζάχαρη που κάνει κακό στην υγεία σου, αλλά που ενίοτε, εκεί που το σάκχαρο του οργανισμού έχει πέσει και θες μία δόση να το ανεβάσει, είναι ίσως αυτό που (δεν ξέρεις ότι) χρειάζεσαι.
Στον έκτο τους δίσκο πλέον και ακόμα κερδίζουν νέο κόσμο οι Real Estate κι αυτό γιατί είναι δύσκολο να αντισταθείς στα τραγούδια τους. Ο τρόπος που στριφογυρνάνε τη φωνητική μελωδία για να σε πιάσει από το κουπλέ μέχρι το ρεφρέν και πίσω πάλι, οι καθαρές φράσεις στην κιθάρα, τα riff, η pop αμεσότητα, είναι όλα στοιχεία περιζήτητα και αυτοί τα έχουν με μία αφοπλιστική αυθεντικότητα. Κάνουν ένα πράγμα, αλλά το κάνουν καλά. Κερδίζουν έξτρα πόντους και για το a la Hipgnosis εξώφυλλό τους.
Αν μη τι άλλο οι Καναδοί από το Τορόντο κατάφεραν με τον δεύτερο ετούτο δίσκο τους να ανοιχτούν σε ένα σημαντικά μεγαλύτερο κοινό από αυτό που τους ήξερε από το ντεμπούτο τους. Ο ήχος τους είναι φυσικά εντελώς στυλιζαρισμένος πάνω στο jangle pop των παλιότερων δεκαετιών και επί αυτού δεν καινοτομούν ιδιαίτερα. Όμως έχουν ικανότητα να συνθέτουν ωραία τραγούδια, με πιασάρικες μελωδίες και όλα αυτά υπό μία πολύ προσεγμένη παραγωγή. Τα 27 λεπτά διάρκειας του δίσκου είναι βεβαίως περιορισμένα αλλά ας θεωρήσουμε το "Harm’s Way" ως μία συλλογή 9 δυνητικών singles και έτσι βγάζει πολύ περισσότερο νόημα.
Brigitte Calls Me Baby - The Future Is Our Way Out
Οι Birgitte Calls Me Baby φέρνουν ένα φρέσκο αέρα κοιτώντας πίσω, πολύ πίσω. Κάτι σαν οι Smiths να έχουν ζητήσει στον Morissey να μιμείται τον Roy Orbison χωρίς να ξεφορτωθεί καμμία από τις ιδιοτροπίες της φωνής του. Παρότι το πόσο έχουν επηρεαστεί από τους πατριάρχες του βρετανικού indie είναι ξεδιάντροπο, αυτό υπό μία έννοια είναι και απελευθερωτικό. Χωρίς σκοτούρες για το κατά πόσο ανοίγουν τις επιρροές τους και διαφοροποιούν τον ήχο τους, μας προσφέρουν απλώς όμορφα τραγούδια που θα μπορούσαν (αν όχι θα έπρεπε) να έχουν γράψει οι Marr και Morissey αν μαζεύονταν πάλι να αναβιώσουν τη συνεργασία τους. Αν είστε φίλοι των Smiths, ή θα λατρέψετε ή θα μισήσετε το πόσο τους μοιάζουν.
The Buttertones - Face To Face With Fantasy
Υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση κατά την ακρόαση του δίσκου ότι η μεγάλη ευκαιρία των Buttertones πάει, πέταξε. Πέταξε όταν μεταξύ 2017 και 2020 κυκλοφορούσαν τη μία δισκάρα μετά την άλλη αλλά ούτε πολύς κόσμος τους πρόσεξε και οδηγήθηκαν στην (προσωρινή) διάλυση μετά από αποχωρήσεις βασικών μελών και κατηγορίες για σεξουαλικά αδικήματα. Δικαίως σταμάτησαν, αξιόλογη και η προσπάθεια να ξεκινήσουν και πάλι καθαροί αλλά μάλλον σκιά του εαυτού τους. Βέβαια, και η σκιά αυτή συχνά παίρνει σχήματα που θυμίζουν τον παλιό (μουσικά) καλό εαυτό τους και την ξεχωριστή πρόταση που είχαν φέρει. Οπότε μην τους προσπεράσετε ελαφρά τη καρδία και κυρίως, αν δεν τους ξέρετε, ανακαλύψτε τους προηγούμενους δίσκους τους
Check also: Κάποια στιγμή υπήρξε η ελπίδα ότι οι Chastity Belt θα ήταν κάτι μεγαλύτερο από αυτό που τελικά έγιναν. Μπορεί να μη δικαίωσαν τις προσδοκίες, όμως και φέτος μένουν αξιοπρεπείς χωρίς να αλλάξουν το νωχελικό (και πιθανώς, σε μεγάλες δόσεις, κουραστικό) στυλ τους. Ελπίδες για κάτι καλό μας δίνουν και οι (The) Umbrellas φέτος αν και ήδη στον δεύτερο δίσκο και πέραν μερικών αξιόλογων τραγουδιών δεν έχουν κάνει το άλμα προς τα εμπρός. Η τρίτη προσπάθεια θα είναι και η φαρμακερή;
Στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Αμερικανοί, όχι απλώς βρήκαν τον ήχο τους, αλλά μας παρέδωσαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους, και γενικότερα της indie σκηνής, για το 2024. Αφομοιώνοντας καλύτερα τις επιρροές τους κι εμπλουτίζοντας τον ήχο τους με shoegaze, kraut rock, indie rock και ηλεκτρονικά στοιχεία, πέτυχαν να μην ακούγονται απλώς ως ένας καλός κλώνος των Stereolab, αλλά ως ένα φρέσκο σχήμα, ικανό να ξανακάνει cool την dream pop και να την ξεκολλήσει από το ηχητικό τέλμα στο οποίο έχει παγιδευτεί τα τελευταία χρόνια.
Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι The Fauns μας επανασυστήθηκαν με τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο "How Lost". Σε αυτόν, διατηρούν κάποια shoegaze στοιχεία και, παράλληλα, μπαίνουν πιο δυναμικά στα χωράφια της electroclash και της dream pop, θυμίζοντας ελαφρώς Ladytron, πολύ περισσότερο, Cocteau Twins, και, ανά φάσεις, Goldfrapp. Έχοντας προσθέσει τον, προερχόμενο από το χώρο των soundtracks, Will Slater, στις τάξεις τους, οι The Fauns βουτάνε για τα καλά στις νοσταλγικές ατμόσφαιρες και καταθέτουν μια ηχητική εμπειρία που σίγουρα θα ευχαριστήσει τους φίλους της σκηνής.
Το 2024 σηματοδότησε και την πολυαναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή των σπουδαίων Αμερικανών indie rockers. Εφτά χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά αλλά και τον θάνατο του Kevin Garcia, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το έκτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο "Blu Wav" στο οποίο πετυχαίνει να αιχμαλωτίσει και να αναπαράγει ένα έντονο συναίσθημα χαρμολύπης. Γύρω από στίχους που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά, οι Grandaddy στήνουν μελωδίες που συγκινούν καθώς δημιουργούν μια αίσθηση νοσταλγίας ενώ, παράλληλα, οι εντάσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε πιο lo-fi προσεγγίσεις. Δίσκος που αξίζει να ακούσετε.
Με μια καριέρα που μετράει πια 15 χρόνια, οι Σουηδοί δεν χρειάζονται συστάσεις. Και μπορεί στη νέα τους δουλειά - η πρώτη μετά από πέντε χρόνια σιωπής - να μην πιάνουν τα επίπεδα του "Picture You", με το οποίο πριν δέκα χρόνια κέρδισαν την προσοχή μας και τον σεβασμό μας, όμως συνεχίζουν να δημιουργούν μουσική με ψυχή. Το πιο ενδιαφέρον τους όμως χαρακτηριστικό παραμένει η εξερευνητική τους διάθεση και οι πειραματισμοί σε ενορχηστρωτικό επίπεδο που προσδίδουν στις συνθέσεις χαρακτήρα καθώς και οι ατμόσφαιρες που πετυχαίνουν να κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίσει από τον σωρό του είδους.
White Shape - Through The Lupine
5 χρόνια από το τελευταίο τους άλμπουμ και μια πανδημία μετά, οι Αμερικανοί επέστρεψαν με έναν αρκετά διαφορετικό δίσκο σε σχέση με το τι μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Στο τρίτο του άλμπουμ, με τίτλο "Through The Lupine", το συγκρότημα αφήνει πίσω του το πιο ψυχεδελικό παρελθόν του και μας παρουσιάζει μια πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του στην οποία κυριαρχούν οι μελαγχολικές μελωδίες και οι ατμόσφαιρες. Οι κιθάρες έχουν υποχωρήσει, τα πλήκτρα έχουν πάρει ρόλο πρωταγωνιστή, οι ηχητικές εξερευνήσεις γίνονται πιο ουσιαστικές, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Check Also: Οι Loma στο τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "How Will I Live Without a Body?" ακούγονται πιο ουσιαστικοί από ποτέ ενώ οι Habitants στο Alma συνεργάστηκαν με τον Attie Bauw και μας παρέδωσαν το πιο πειραματικό αλλά κι ενδιαφέρον άλμπουμ της καριέρας τους.
London Grammar - The Greatest Love
Τέσσερα άλμπουμ σε μία δεκαετία δεν είναι ρεκόρ για να υπερηφανεύεσαι, όμως η καταξίωση που απολαμβάνουν οι London Grammar υπερβαίνει, αναλογικά, κατά πολύ την ποσότητα των κυκλοφοριών τους. Η φετινή τους δουλειά δε δείχνει κάποια φοβερή διαδικασία μετάλλαξης της μελαγχολικής indietronica τους σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, «people don’t change, people stay the same» λένε εξάλλου και οι ίδιοι. Από την άλλη όμως δεν έχουν δείξει και σημάδια αδυναμίας ή εξάντλησης της έμπνευσης που τους έφερε μέχρι εδώ ούτως ή άλλως. Κάπως έτσι λοιπόν μας παραδίδουν ένα σύνολο τραγουδιών που δεν απαιτούν να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους, περισσότερο διατηρούν και επιβεβαιώνουν τα όποια συναισθήματα διατηρούσαμε για αυτούς ήδη.
Future Islands - People Wo Aren’t There Anymore
Αν υπήρχε βραβείο μετριοπαθούς feelgood στην indie pop σκηνή θα το έπαιρναν αβίαστα οι Future Islands. Τα τραγούδια τους είναι ανεβαστικά αλλά όχι για ξεφάντωμα, ηλεκτρονικά αλλά όχι για club, θετικά αλλά όχι αφελή. Θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικό soundtrack για ένα road trip, για μία βόλτα σε μία ηλιόλουστη μέρα, για κάποιες στιγμές τέλος πάντων που υπάρχει ή αναζητείται θετική διάθεση χωρίς όμως το πλαίσιο κάποιας απόλυτης, υψηλής ευτυχίας. Αυτό πιθανότατα περιγράφει κατ’ αντιστοιχία και τη μουσική τους. Πρόσημο θετικό, ποιότητα καλή, ακρόαση ευχάριστη και ανθεκτική στις επαναλήψεις, χωρίς όμως να διεκδικούν καλλιτεχνικές κορυφές.
Ένα συγκρότημα στο 2024 που μιμείται το πώς τα 80s και τα 90s μιμούνταν τα 60s; Γιατί όχι; Λιγότερο ηλεκτρονικοί και περισσότερο pop, οι MGMT προσπαθούν και εν πολλοίς πετυχαίνουν, από σύγχρονοι να ακούγονται διαχρονικοί. Η μεγαλύτερη έμφαση στο συνθετικό μέρος των τραγουδιών και οι οργανικοί ήχοι της ενορχήστρωσης διαφοροποιούν σε σημαντικό βαθμό τον ήχο τους (να τον πούμε πιο «ενήλικο» ή ακούγεται άσχημα;) χωρίς πάντως να αποτελεί το "Loss Of Life" κάποια ανωμαλία στη δισκογραφία τους. Το ότι κατάφεραν να διατηρήσουν κοντά τους το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών τους, σίγουρα ταυτόχρονα κερδίζοντας και νέους, είναι ένα επιπλέον παράσημο.
Σε μία καριέρα που μέχρι τώρα χαρακτηρίζεται από την ποικιλία της, ο τέταρτος πρακτικά δίσκος της Λονδρέζας Μαρίκας (sic) δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. Έτσι η pop αμεσότητα που ντύνεται με ακουστικές κιθάρες ή synthesizer, με μπαλάντες ή rock ξεσπάσματα, με πομπώδεις εκφάνσεις ή μινιμαλισμό, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα το κάθε τραγούδι. Κι αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Hackman αφού τελικά είναι ουσιώδης υπηρετώντας όχι κάποιο ύφος και στυλ, ούτε μία αφηρημένη ιδέα, αλλά το εκάστοτε τραγούδι. Με σεβασμό και έμπνευση
Η συναυλιακή τους δραστηριότητα έχει κρύψει το γεγονός ότι έχουν να κυκλοφορήσουν δίσκο από το 2019. Επιπλέον έχει καλύψει και το γεγονός ότι πρόκειται για έναν βασικά στουντιακό ήχο, που απολαμβάνεται πολύ περισσότερο στο στερεοφωνικό του σπιτιού. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και φέτος. Και πάλι έχουμε να κάνουμε με αργά, ατμοσφαιρικά, χαλαρά σε ενορχήστρωση και δομή τραγούδια που βασίζονται πολύ στην υπνωτική ερμηνεία του Greg Gonzalez, μία συνταγή που μας έχουν σερβίρει και στο παρελθόν και ίσως μάλιστα με καλύτερο αποτέλεσμα. Απαιτούν συγκεκριμένη διάθεση για να τα απολαύσεις και ακούγονται ως μάζα, αφού ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά είναι ικανά να σε αγκαλιάσουν αν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.
Check also: Οι Phantogram καταφέρνουν με μαεστρικό τρόπο έναν δύσκολο συνδυασμό ηλεκτρονικής μουσικής, alternative rock και χορευτικής pop. Δύσκολο επίτευγμα και άξιο να ακουστεί. H Bat For Lashes επιστρέφει επίσης μετά από μία πενταετία για να αφιερώσει τη νέα της δουλειά στη νεοφερμένη στον κόσμο κόρη της. Η ζεστή φωνή της είναι πάντα το μεγάλο προσόν της, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα πράγματα συμβαίνουν στα τραγούδια. Αντίθετα, η Aurora παρότι επίσης ξεκάθαρα βασίζεται κυρίως στη φωνή της, τόσο με τη θεατρικότητά της όσο και με σαφώς μεγαλύτερη φαρέτρα ρυθμών και ήχων (ηλεκτρονικών σχεδόν αποκλειστικά) γεμίζει τα τραγούδια της. Τέλος, οι Still Corners επέστρεψαν φέτος με μια δουλειά που κινείται σε πιο pop μονοπάτια και αυτό ομολογούμε πως τους πάει πολύ.
Nilufer Yanya - My Method Actor
Μία γρήγορη περατζάδα απ’ τις λογής λίστες για τους δίσκους της χρονιάς θα έχει ήδη βγάλει στην επιφάνεια την Yanya. Στον τρίτο της δίσκο, η Βρετανίδα καλλιτέχνιδα καταφέρνει και γράφει μία σειρά κομματιών-φαινόμενα, που ξεχειλίζουν από έμπνευση, φανερή στην ενορχήστρωση, τα hooks, την cool αύρα, και τους προσωπικούς στίχους. Με το ένα πόδι στα loops και το άλλο στις χαλαρές indie φόρμες, η Yanya βάζει ψηλά τον πήχη για το πόσα πολλά hits μπορεί να έχει ένας δίσκος, και εδραιώνει το όνομά της ως βαριά υπογραφή στην indie pop μουσική σκηνή.
Beabadoobee - This Is How Tomorrow Moves
Υπάρχει μία ιδιαίτερη ταύτιση που προκαλούν οι δίσκοι ενηλικίωσης νεαρών τραγουδιστριών τα τελευταία χρόνια, με τρανό παράδειγμα την Olivia Rodrigo (βλ. και παρακάτω στη λίστα). Η Beabadoobee, ή κατά κόσμον Beatrice Laus έχει γευτεί ήδη αυτήν την εκτόξευση στη φήμη που δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τραγούδια που μιλούν για το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις στο σήμερα, και ειδικά ως αναγνωρίσιμη περσόνα. Η μουσική της βρετανο-φιλιππινέζας καλλιτέχνιδας έχει τρομερή απήχηση, όχι τόσο επειδή εκφράζει κάτι περισπούδαστο ή καινοτόμο, αλλά επειδή πετυχαίνει να ακούγεται ειλικρινές, αυθεντικό, και μειλίχιο.
Half Waif - See You At the Maypole
Το πέμπτο άλμπουμ της Nandi Rose είναι ένα δύσκολο άλμπουμ, παρ’ όλο που δεν πρόκειται για ένα σκοτεινό άλμπουμ. Επηρεασμένη απ’ την αποβολή της πριν τρία χρόνια, η Half Waif προσεγγίζει τη μουσική σαν ένα μέσο θρήνου. Ακόμη κι αν ο θρήνος είναι λεπτός και αιθέριος, σκεπασμένος από πολλά επίπεδα synths, φωνητικών μελωδιών, και οργάνων, παραμένει θρήνος, και διακρίνεται σε μία υποβόσκουσα συγκίνηση τόσο στους στίχους, όσο και στην εκφορά τους. Η μουσική παραπέμπει στην ισορροπημένη θλίψη και το catchiness των London Grammar αν ήταν πρόθυμοι να πάρουν μερικά ρίσκα στη συνταγή τους, κι υπάρχουν στιγμές που ξεπετάγεται από μέσα μία απροσδιόριστη αίσθηση δύναμης και αντοχής, που θα μας κρατήσει στα πόδια μας όσο θα χορεύουμε μανιωδώς γύρω απ’ το γαϊτανάκι.
Halsey - The Great Impersonator
Πιθανώς ένα απ’ τα πιο pop άλμπουμ σ’ αυτό το άρθρο, όχι μόνο από άποψη ακουστικής, αλλά και απ’ το κυριολεκτικό pop-ularity της Halsey, που αποτελεί μία απ’ τις πιο επιτυχημένες μουσικούς της γενιάς της. Εμπνευσμένη από δεκαοκτώ διαφορετικές μουσικές περσόνες, η Halsey γράφει για τον εαυτό της μέσα απ’ τον καθρέφτη του πώς μπορεί να την αντιλαμβάνονται οι άλλοι άνθρωποι μέσα στη σχέση τους. Χαμαιλεοντικά, ελίσσεται ανάμεσα σε μουσικά είδη και φωνές, ενώ ταυτόχρονα γίνεται απόλυτα αυτοαναφορική, καθώς αναστοχάζεται τη ζωή της και την διάγνωσή της με δύο σοβαρές ασθένειες. Ένα κόσνεπτ που είτε κάνει το κλικ, είτε μοιάζει διασκορπισμένο και ασυγκόλλητο, είναι δύσκολο να μην σε κάνει να ασχοληθείς έστω για να δεις πώς φιλτράρει τις επιρροές της.
Hana Vu - Romanticism
Αν και πρόκειται για έναν δίσκο βουτηγμένο στο υπαρξιακό άγχος της ενηλικίωσης μέσα στον αποδιοργανωμένο εικοστό πρώτο αιώνα, το "Romanticism" ακούγεται αθεράπευτα νεανικό, φωτεινό, και αισιόδοξο. Οι συνθέσεις χτίζονται σαν να είναι έτοιμες να εκραγούν ανά πάσα στιγμή σε μία ποπ πανκ ολοκλήρωση, και παρ’ όλο που δεν το κάνουν, αφήνουν μία ευχάριστη επίγευση, όμοια με το ομώνυμο άλμπουμ των boygenius. Γραμμένο και παιγμένο σχεδόν εξολοκλήρου απ’ την Hana Vu (μαζί με τον συνεργάτη της Jackson Phillips), το "Romanticism" δεν θα γίνει ποτέ όσο σκοτεινό και μεγαλοπρεπές είναι το εξώφυλλό του - εμπνευσμένο απ’ τo εργο Η Γιουδίθ Σφαγιάζει τον Χολοφέρνη της Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι - , όμως καταφέρνει να μεταδώσει λίγη απ’ την αγωνία και τον πόνο του.
Check Also: Ντεμπούτο για την Καλιφορνέζα Wallice, που κάνει δυνατή αρχή με το "The Jester", ενώ η Mia Berrin των Pom Pom Squad στο "Mirror Starts Moving Without Me" επεξεργάζεται τις προσωπικές της δυσκολίες μέσω ενός δυναμικού μιξ indie pop με κολλεγιακό pop-punk. Οι Νεοϋορκέζοι power-pop Charly Bliss στον τρίτο τους δίσκο, "Forever", δεν βάζουν κανένα χαλινάρι στο πόσο χαζοχαρούμενο μπορεί να ακούγεται ένα άλμπουμ, κι εξίσου φωτεινός και αισιόδοξος ακούγεται κι ο Γεωργιανός βιολιστής Kishi Bashi στο "Kantos". Η Katy J Pearson στο "Someday, Now" δίνει εξαιρετική αφορμή να γνωρίσουμε τις τραγουδιστικές ικανότητές της αλλά και την ιδιαίτερη φωνή της. Οι Pale Waves συνεχίζουν να χτίζουν τον ήχο τους με την τέταρτη κυκλοφορία τους, το "Smitten", κι οι Amen Dunes με το "Death Jokes" εξετάζουν την δυνατότητα της αισιοδοξίας μέσα σ’ έναν κόσμο που οδεύει ταχύτατα στο σκοτάδι, διευρύνοντας τον ήχο τους.
Cindy Lee - Diamond Jubilee
Πίσω στην άνοιξη του ’24, κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Cindy Lee. Δύο ώρες, δύο λεπτά, και είκοσι δύο δευτερόλεπτα αρκετά ιδιάζουσας, πειραματικής, και εν τέλει a e s t h e t I c ™ indie μουσικής, με ψυχεδελικές και dream προεκτάσεις. Είναι πιθανό το τρομερό hype που έλαβε απ’ τον μουσικοκριτικό τύπο να του κάνει κακό, καθώς το "Diamond Jubilee" παρουσιάζεται ως ένα μοναδικό έργο τέχνης για την δεκαετία που διανύουμε. Μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι αν το βλέπεις έτσι, τότε τέλεια, τόσο το καλύτερο για σένα, το πιο πιθανό, όμως, είναι να το αφομοιώσεις ως ένα συνεκτικό και τρομερά καλοφτιαγμένο ψυχεδελικό ρετρό άλμπουμ, που λειτουργεί ως μία lo-fi χρονομηχανή για περασμένες δεκαετίες, όταν οι συλλογές γράφονταν σε κασέτες, αντιγραμμένες πειρατικά από ραδιοφωνικές εκπομπές.
Julia Holter - Something In the Room She Moves
Είναι μία απ’ τις πιο ιδιαίτερες μουσικούς της γενιάς της, αλλά και γενικά. Η μουσική της αρνείται να σταθεί σε ένα σημείο, σε μία κατηγοριοποίηση, σε μία κλίμακα, ή σε ένα ύφος. Μπορεί να κυκλοφορήσει εξίσου ένα λαβυρινθώδες δίσκο, ένα soundtrack και ένα πειραματικό και σκοτεινό άλμπουμ. Στο "Something in the Room she Moves", η Julia Holter επιδεικνύει όλες τις δυνάμεις της, συνθέτει αποστομωτική μουσική, καλύπτει μεγάλο εύρος ηχητικών τοπίων και διαθέσεων, και ταυτόχρονα ακούγεται προσιτή, μειλίχια, και γνώριμη.
Villagers - The Golden Time
Το μουσικό όχημα του Conor O’ Brien επιστρέφει με έναν ακόμη δίσκο περιποιημένου folk, με τα κιθαριστικά αρπίσματα και το πιάνο να καθοδηγούν τις μελαγχολικές συνθέσεις, που κατά τ’ άλλα μοιάζουν με ανοιξιάτικο περίπατο. Χωρίς να κάνει κάτι λάθος, το "The Golden Time" είναι ένας δίσκος που μπορείς να ακούσεις κατά κύριο λόγο χαλαρά και αφηρημένα, με τους στίχους να προσφέρουν περισσότερες αιχμές για να πιαστείς απ’ ό,τι η καλοσιδερωμένη μουσική. Ενδεχομένως, το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στη μουσική των Villagers να είναι η ένρινη και τρεμουλιαστή φωνή του O’ Brien, που αιωρείται πάνω απ’ τη μελωδία, εκφράζοντας αμήχανες εξομολογήσεις ενός εσωστρεφούς εαυτού.
Mabe Fratti - Sentir Que No Sabes
Η μουσική της Mabe Fratti είναι εξωτική, κι όχι επειδή προέρχεται απ’ τη Γουατεμάλα. Ριζωμένη βαθιά στην οργανικότητα που προσφέρει το πιάνο, τα πνευστά, και το τσέλο της, η μουσική της ακούγεται ωστόσο σαν μία αναποδογυρισμένη πραγματικότητα, γεμάτη σκιές και κρυφά σημεία. Ακόμη και στα σημεία που θα θέλεις να πεις ότι παίζει κάτι συμβατικό, δεν μπορείς να το πεις χωρίς να μουδιάζει η γλώσσα σου απ’ την αμηχανία της υπερβολής. Μόνο η απαλή - και παρά το πάθος της, αρκετά απόμακρη - φωνή της διατηρεί μία σταθερότητα μέσα στην ενορχηστρωτική παραζάλη, και διατηρεί το "Sentir…" σ’ ένα σημείο που να μπορείς να το ανατρέξεις, να το μελετήσεις, να το ψηλαφήσεις, κι εν τέλει να το αγκαλιάσεις σαν κάτι το μοναδικό.
Lucy Rose - This Ain’t the Way You Go Out
Έχουμε συχνά μιλήσει για δίσκους που μιλούν για την εμπειρία της μητρότητας, και το "This Ain’t the Way You Go Out" είναι εν μέρει ένα τέτοιο άλμπουμ, μιας και ασχολείται με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε η Lucy Rose μετά την γέννα του γιου της. Με το πιανιστικό της στυλ να φέρνει έντονα σε πολύχρωμες και γεμάτες ενέργεια jazz καταβολές (που υπερτονίζονται απ’ την διακριτική αλλά πολυποίκιλη ενορχήστρωση), η Lucy Rose γράφει έναν ιδιαίτερα όμορφο δίσκο, ο οποίος ξεχειλίζει από μία ανανεωμένη ευδιαθεσία και ενδιαφέρον για τη ζωή. Απ’ τους πιο γλυκούς δίσκους που κυκλοφόρησαν φέτος.
Check Also: H Naima Bock των Goat Girl κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο της, το ζουμερό "Below A Massive Dark Land" που αποτελεί τον ιδανικό δίσκο για όποιο άτομο αναζητά κάτι που να συνδυάζει κρυστάλλινη φωνή και γεμάτη - αλλά όχι κουραστική - ενορχήστρωση. Δεύτερος δίσκος και για την Orla Gartland, που ξεσπαθώνει με το έντονα ποπ "Everybody Needs a Hero". Οι 9T Antiope πειραματίζονται με τον τρόμο στο ιντριγκαδόρικο κόνσεπτ του "Horror Vacui" χρησιμοποιώντας ανορθόδοξα όργανα. Τέλος, η Joan As Police Woman, στο "Lemons, Limes and Orchids" υπογράφει δώδεκα εξαιρετικά κομμάτια alt/indie rock τραγουδοποιίας, με έξυπνες μελωδίες και ιδιαίτερο γκρουβ.
Αειθαλείς. Ασυναγώνιστοι. Οι πρωτοπόροι και υποκινητές της pop μουσικής Neil Tennant και Chris Lowe δισκογραφούν μαζί για μια ζωή και ευτυχώς, σταματημό δεν έχουν. Οι Pet Shop Boys επιστρέφουν δισκογραφικά φέτος με το "Nonetheless" και αυτό είναι ένας δίσκος που δεν του λείπει πραγματικά τίποτα. Στον αισίως δέκατο πέμπτο δίσκο τους, οι Pet Shop Boys είναι το ίδιο μελωδικοί, το ίδιο χορευτικοί, το ίδιο πρωτοπόροι στη μουσική που αυτοί δίδαξαν. Το "Nonetheless" αποτελείται από αναρίθμητα hits με τον τρόπο που μόνον οι Tennant και Lowe ξέρουν να γράφουν, και είναι ένας δίσκος που φαίνεται ότι είναι γραμμένος με παραγωγική νοσταλγία και αγάπη.
Οι πολυαγαπημένοι μας μουσικά λύκοι που έχουν ως λατρεμένη συνήθεια τη συνεχή αλλαγή και τα μουσικά τους τερτίπια, φαίνεται πως για Τρίτη συνεχόμενη κυκλοφορία επιμένουν στα 80s synthpop revival μονοπάτια. Το φετινό "Liminal Animals" που κυκλοφόρησε σιγά σιγά με τα κομμάτια του να βλέπουν το φως της ημέρας ως singles, ακολουθεί τα χνάρια του "Flowers Of Evil" και αναδεικνύεται χορευτικό, όσο και πλούσιο στις ατμοσφαιρικές στιγμές για τις οποίες οι Ulver φημίζονται, ανεξαρτήτως της κεντρικής μουσικής φαρέτρας που ανά περίοδο επιλέγουν. Κερασάκι στην τούρτα, η ασύγκριτη φωνή του Garm που σε τυλίγει σαν μια ζεστή αγκαλιά.
Το ντουέτο των Justice μοιάζει ανίκανο να συνθέσει έναν δίσκο που δεν θα σε παρασύρει χορευτικά για τα καλά. Με αυτή την υπόσχεση, επιστρέφουν με νέα δισκογραφική δουλειά μετά από το σχετικά μακρινό 2016 και μας χαρίζουν το "Hyperdrama". Γεμάτο πολύ αξιόλογες συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως οι Tame Impala, The Flints, Miguel και Conan Mockasin, οι Justice έχουν αυτή την χαρακτηριστική χορευτική δεινότητα στις ηλεκτρονικές τους συνθέσεις που θυμίζουν τόσο τα μεγάλα τους hits όσο και αυτό που τόσο πολύ μας λείπει πλέον από την απουσία των Daft Punk. Όλα αυτά, ενώ συνέχεια εμποτίζουν τον ήχο τους με new wave, funk ακόμη και metal στοιχεία.
Το καλιφορνέζικο ντουέτο των Magdalena Bay κυκλοφορεί πλέον τον δεύτερο δίσκο του "Imaginal Disk", κι ένα φουτουριστικό, εξωγήινο synth pop έρχεται να κατακλύσει τα ηχεία σου. Το δυνατό του χαρακτηριστικό είναι με διαφορά τα χαρακτηριστικά του hyper-pop ξεσπάσματα και breaks, που αποδίδει μια καθόλου αναμενόμενη ένταση και βίαιη πλευρά στο δίσκο. Στη σχεδόν μία ώρα διάρκειάς του, θα βρει κανείς πάρα πολλά διαφορετικά μουσικά στοιχεία που έχουν συνταιριαχτεί με πολύ μεράκι, και το σίγουρο είναι πως το "imaginal Disk" θα δημιουργήσει μια πάρα πολύ όμορφη σχέση με κάθε ακροατή που θα δώσει βαρύτητα στην ποικιλομορφία του.
Ο πρωτοπόρος του ηλεκτρονικού ήχου Dan Snaith επιστρέφει φέτος με το δυνατότερο ίσως από τα τρία του projects. Έτσι, ως Caribou κυκλοφορεί το "Honey" και υπενθυμίζει με ευκολία το γιατί θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του indie εναλλακτικού ηλεκτρονικού ήχου. Οι παρουσίες δε των Four Tet αλλά και René & Angela ως συντελεστές του "Honey" το κάνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό - να μη μιλήσουμε φυσικά για την αψεγάδιαστη παραγωγή του. Η ψυχεδέλεια και το φουτουριστικό στοιχείο βρίσκουν και αυτά τη θέση τους εντός της μουσικής διάνοιας του Dan Snaith, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ακαταμάχητο ακόμη και για τον τελευταίο που σηκώνεται να χορέψει στα πάρτι.
Κι ενώ υπάρχουν συζητήσεις επί συζητήσεων για το εάν ο Trevor Something υπάρχει πραγματικά ή όχι, o synthwave παραγωγός με την ιδιαίτερα ερωτική του μουσική διάθεση επιστρέφει φέτος με έναν δίσκο διασκευών που κανείς δεν ζήτησε, είναι όμως όλες ένα τεράστιο δώρο. Σε μία κατάσταση chillwave και μεθυστικής ατμοσφαιρικά αισθητικής, ο Trevor Something καταπιάνεται πραγματικά με τραγούδια αρχέτυπα - από το "Hey You" των Pink Floyd και το "The Man Who Sold The World" του Bowie έως το "SexyBack" του Justin Timberlake και το "All That She Wants" των Ace Of Base, ο Trevor Something τολμά να πάρει τεράστια ερωτικά κομμάτια του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος και να τα κάνει εντελώς δικά του. Δίσκος απόλαυση αν σου αρέσει ο τρόπος που προσεγγίζει το synthwave.
Death Selektor - Biomechanical Era
Αναμφίβολα η σημαντικότερη δουλειά της χρονιάς που πέρασε για τον σκοτεινό synthwave ήχο, το project των Death Selektor που μάλιστα έρχεται από το Μεξικό, κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο του με τίτλο "Biomechanical Era" και οι ταχύτητες των πλήκτρων ξεφεύγουν. Ένα έργο που θα θυμίσει πρώιμους Carpenter Brut και Perturbator μα με σημαντικό του χαρακτηριστικό να διατηρεί την ολόδική του ταυτότητα, το "Biomechanical Era" αποτελεί μια δουλειά έτοιμη να συνοδεύσει «επικίνδυνη» νυχτερινή οδήγηση και να ταξιδέψει σε μυστήριους δυστοπικούς neo-noir/ cyberpunk κόσμους με ένα απλό άκουσμα.
Ας μην γελιόμαστε, τα "Non Paradisi" και "Behemoth" αποτελούν πλέον κλασσικές κυκλοφορίες του ιδιώματος και ο Gost μοιάζει να χαράζει τη δική του πορεία ως synthwave καλλιτέχνης, ειδικά με τη μοναδική περσόνα που συνοδεύει το μουσικό αυτό project. Φέτος με το "Prophecy", ο Gost μοιάζει να ακολουθεί τα χνάρια του Perturbator στην τελευταία του δουλειά και να σμιλεύει το synthwave του και αυτός με ακόμη περισσότερα (black) metal στοιχεία. Το ομώνυμο κομμάτι αλλά και το "Widow Song" παρουσιάζουν μια πολύ καλή εικόνα της κατάστασης, και το σίγουρο είναι ότι με το "Prophecy" ο Gost επιδιώκει να φέρει το διάβολο τον ίδιο πάνω στη γη - και φαίνεται να τα καταφέρνει.
Οι Wolf And Raven είναι μια μοναδική περίπτωση καλλιτεχνών. Τα δύο αδέρφια Greninger συνδυάζουν στο συγκεκριμένο project το synthwave, το 80s hair metal / aor και την αισθητική των anime inspired video games σε μια αλάνθαστη πορεία αρκετών ετών. Φέτος, το "Mach Rider" ακολουθεί ακριβώς την ίδια συνταγή. Υπέροχα γραμμένη νοσταλγία, καλοκαίρια σε παραλιακές οδούς και λίγη φουτουριστική, φανταστική Ιαπωνία δημιουργούν έναν απολαυστικό δίσκο που θα σε ταξιδέψει απευθείας σαράντα χρόνια πίσω χωρίς καμία αναστολή και για σένα που θες το metal σου χορευτικό ή τον χορό σου λίγο πιο rock, θα γίνει η καλύτερή σου νυχτερινή συντροφιά.
Alex & Tokyo Rose - New Era, Demons & Reverb 2 - 3, Demons & Nightcore 1 - 2
Οι Alex και Tokyo Rose, είναι δύο παραγωγοί που υπάρχουν σίγουρα χώρια, αλλά όταν συμπράττουν μουσικά, ο synthwave κόσμος σείεται. Φέτος, καταπιάνονται με ένα τεράστιο έργο, το οποίο εκτείνεται σε πέντε (!) κυκλοφορίες που σκοπό έχουν να ολοκληρώσουν μουσικά κάποια projects που είχαν ξεκινήσει στο παρελθόν, με βασικό άξονα τα remixes. Με πρώτο το New Era που σηματοδοτεί μια πιο clean synthwave προσέγγιση με αναφορές σε dubstep και drum & bass, οδηγούμαστε στα Demons & Reverb 2 και 3 που σκοπό έχουν να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν το 2021 με πολύ πιο αργά και μακρόσυρτα μοτίβα αλλά και remixes φίλων τους, και φτάνοντας αισίως στον Δεκέμβρη με τα Demons & Nightcore 1 και 2, όπου διηγούνται μια καινούρια, ρετροφουτουριστική ιστορία χρησιμοποιώντας τις συνθέσεις των προαναφερθέντων κυκλοφοριών. Μαγικές δουλειές.
Check also: Οι πάντα ελπιδοφόροι LeBrock κυκλοφορούν φέτος το EP "Hope" και μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές ειδικά με την μαγική φωνή του Shaun Phillips, κάνοντας μας να αδημονούμε για νέο δίσκο. EP συνεργασιών έχουμε και από τους τιτάνες Dance With The Dead με το "Dark Matter", όπου μάλιστα φιλοξενείται και ο προαναφερθείς στα κομμάτια "Cold As Hell" και "I Want Blood".
Xiu Xiu - 13" Frank Beltrame Italian Stiletto With Bison Horn Grips
Το υπερβολικά πολύγραφο σχήμα των Xiu Xiu, επιστρέφει και φέτος με έναν από τους πιο περίπλοκους δίσκους που θα συναντήσουμε στη φετινή μουσική παραγωγή. Δεν φταίει τόσο ο μουρλός τίτλος του "13" Frank Beltrame Italian Stiletto With Bison Horn Grips" για αυτή του την πολυπλοκότητα, μα οι ασυναγώνιστες συνθέσεις των Stewart, Seo και Kendrick που εντός του δέκατου τέταρτου πλέον δίσκου τους, δημιουργούν ένα παράξενο μουσικό σύμπαν που φαντάζει ως το πλέον ελκυστικό τους. Η εξέλιξη της ροής του νέου δίσκου των Xiu Xiu είναι ικανή να σε κάνει να χαζέψεις, τα ηλεκτρονικά τοι στοιχεία αποτελούν συνεχείς κορυφώσεις και όχι φλυαρία, ενώ το κλείσιμο με το παρανοϊκό "Piña, Coconut & Cherry", πείθει και τον πιο ξεροκέφαλο ακροατή.
Συμβαίνουν πράγματα εντός του "Plastic Death" των Glass Beach, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η καλαισθησία με την οποία οι Glass Beach στο δεύτερο δίσκο του συνθέτουν πληθώρα μουσικών ειδών και ιδεών χωρίς ποτέ να ακουστούν κουραστικοί ή υπερφορτωμένοι, μπορεί να συναρπάσει. Στοιχεία από τους Radiohead μέχρι το prog rock των 70s, υπερσύχρονο pop και indie rock, Midwest emo και punk rock, ό,τι μπορεί να σου περάσει από το μυαλό θα το βρεις μέσα στο "Plastic Death". Κι ενώ ο δίσκος διαρκεί μια ώρα και οι αλλαγές λαμβάνουν χώρα κάθε τρεις και λίγο, θα επιστρέφεις μαγεμένα, υπνωτισμένα. Ένα υπέροχο μουσικό έργο με τρελούς στίχους που θα έχει να σου δώσει κάτι καινούριο σε κάθε ακρόαση.
Μπορεί ο δρόμος των Foxing να ξεκίνησε από περισσότερο σκληροτράχηλα κατατόπια, αυτά του emo και του post-hardcore, αν εξαιρέσουμε όμως κάτι κραυγές εδώ κι εκεί, η κατάσταση στον πέμπτο μεν μα ομώνυμο δίσκο τους, είναι μουσικά πολύ διαφορετική. Λούπες φωνητικών, χορευτικά σημεία, φωνητικές γραμμές σαν αυτές του συγκλονιστικού "Gratitude" και γενικότερες avant-garde τρέλες που οδηγούν μέχρι και στη σύνθεση οχτάλεπτου κομματιού - ναι, σε τέτοιο είδος, ναι το "Greyhound" είναι και αυτό εκπληκτικό - δίνουν την ξεκάθαρη εντύπωση ότι οι Foxing είναι εδώ για να πειραματιστούν. Το να μείνουν στάσιμοι τους ενοχλεί και χρειάζονται οι ιδέες τους να βρίσκουν εύφορο έδαφος ώστε να ανθίσουν ανεξάρτητα. Ο τελευταίος τους δίσκος, δικαιώνει αυτόν τον στόχο.
The Spirit Of The Beehive - You’ll Have to Lose Something
Οι πάντοτε ενδιαφέροντες The Spirit Of The Beehive, ολοκληρώνοντας δέκα χρόνια ύπαρξης φτάνουν στον πέμπτο τους δίσκο, "You’ll Have To Lose Something", και παραμένουν τόσο μουρλοί και τόσο εναλλακτικοί όσο τους θέλουμε και τους αγαπάμε. Η ψυχεδέλεια και το πειραματικό στοιχείο παραμένει η κινητήριος δύναμη αυτού του ευφυούς συγκροτήματος, που δεν σταματά να βρίσκει τρόπου να εκπλήξει. Ένας από αυτούς είναι και η έναρξη του δίσκου με μια συνεργασία με τους MS Paint. Τα beats εντός της νέας τους κυκλοφορίας αποδίδουν μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στη νέα τους δουλειά και προσκαλούν να ακολουθήσεις και την παράλληλη ατμοσφαιρική ταυτότητα του "You’ll Have To Lose Everything".
From Flowers To Flies - We Build This Machine
Ένα ντεμπούτο που ήρθε από το πουθενά - όσο πουθενά μπορείς να ονοματίσεις τη μουσικά πλούσια Καλιφόρνια - ήταν αυτό του υπέροχου νέου σχήματος From Flowers To Flies. Μια πραγματική μπάντα της γενιάς της που αρνείται να περιχαρακωθεί από ιδιώματα, εξερευνά το progressive rock μέσα από σοκάκια που λαξεύθηκαν με σύγχρονο post-punk revival (αυτό με τα σαξόφωνα), art pop και σημεία που δανείζονται από shoegaze και post-rock και κάθε λογής μικρή μεριά της αγαπησιάρικης rock μουσικής. Από τις ορχηστρικές του συνθέσεις μέχρι τον τρόπο που διαχειρίζονται τα φωνητικά τους, οι From Flowers To Flies εντός του "We Build This Machine" έχτισαν ένα καλογυαλισμένο μηχάνημα έτοιμο να οργώσει τις μουσικές μας επιθυμίες.
Check also: Μια πραγματική ηχητική παράνοια μας βρίσκει στο πολύ παράξενο μα άκρως ελκυστικό "A Lonely Sinner" της samlrc. Το πειραματικό instrumental γειτονικό σχήμα των Ιταλών Valerian Swing παίζει αποτελεσματικά με τον ηλεκτρονικό ήχο στο "Liminal" χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιήσει μέχρι και hip-hop φωνητικά. Ακόμη πιο παράξενα τα φωνητικά βέβαια στον δίσκο της Claire Rousay, "Sentiment", όπου χρησιμοποιεί επί σκοπού το auto-tune για να ντύσει καθ όλη τη διάρκεια του δίσκου με αυτό τα φωνητικά. Με τελείως διαφορετική προσέγγιση, το ορχηστρικό rock των Cloud Cult μας χαρίζει το ιδιαίτερα μελωδικό "Alchemy Creek". Για το τέλος, η αγαπημένη μας Otay:onii (γνωστή άλλοτε και ως Lane Shi Otayonii) κυκλοφορεί το "True Faith Ain’t Blind" και καθηλώνει με την ικανότητα της φωνής της να χτίζει τόσο διαφορετικούς κόσμους.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι το 2024 ήταν η χρονιά τους αφού ακούστηκαν και εκτιμήθηκαν από ένα ευρύτερο ακροατήριο, και δικαίως, αφού το "Mount Matsu" έχει πολλά για να εκτιμήσεις. Η ασιατική εκδοχή των Khruangbin προέρχεται από το Μάαστριχτ της Ολλανδίας και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βάζουν ακόμα και electro-disco ρυθμούς στο neo-psych-funk. Κατά βάση instrumental, δε χρειάζονται ρεφρέν και κουπλέ για να γίνουν διασκεδαστικοί και ευχάριστοι. Εξάλλου τις περισσότερες φράσεις της κιθάρας τους μπορείς να τις τραγουδήσεις. Σε μία σκηνή εκδυτικοποιημένου exotica που φαίνεται να κερδίσει διαρκώς ακροατές, οι Yin Yin φαίνεται να έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν τώρα και στο μέλλον.
Κι αφού μιλήσαμε για τα «ξαδελφάκια» τους, ορίστε και οι πρωτομάστορες με έναν χαλαρό, αυτή τη φορά, δίσκο όπου οι ρυθμοί είναι πιο νωχελικοί και τα groove λικνιστικά, περισσότερο από ξεσηκωτικά. Μία απροσδιόριστη αίσθηση πολύπολιτισιμικότητας εξακολουθεί να είναι το ατού τους, αν και πλέον, έχει γίνει τόσο χαρακτηριστικό της ταυτότητάς τους που σχεδόν δεν την προσέχεις ως κάτι διαφορετικό από τον «ήχο των Khruangbin». Αν και οι κριτικοί το αγάπησαν σχεδόν όσο και το "Con Todo El Mundo" που τους έκανε πασίγνωστους, ίσως η έλλειψη του στοιχείου της έκπληξης να έκανε το κοινό πιο διχασμένο ως προς την ποιότητά του.
American Culture - Hey Brother, It’s Been A While
Ας λένε για αμερικάνικη κουλτούρα, μάλλον το Madchester και το (βρετανικό) shoegaze είναι που κυριαρχεί στη μουσική τους με ολίγη γκαραζιά για να δέσει η συνταγή. Η ψυχεδέλειά τους έχει καλή διάθεση, είναι κατάλληλη για χορό και κέφι για ζωή. Ένα προς ένα παράξενα στοιχεία αν σκεφτεί κανείς ότι δημιουργήθηκε ενώ το ένα από τα δύο βασικά μέλη τους πάλευε με τον εθισμό του στα ναρκωτικά και κατάφερε να επανενωθεί με το συγκρότημα μόλις μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης. Ο θόρυβος εναλλάσσεται με καθαρά riff για ηλιόλουστες ημέρες και σε μεγάλο ποσοστό η αισιοδοξία είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί αν και προσεκτικότερη ακρόαση των στίχων αποκαλύπτει κι άλλα επίπεδα ανάγνωσης. Αξιόλογη κυκλοφορία, όχι όμως και κορυφαία.
Ομολογουμένως το δεύτερο άλμπουμ των κοριτσιών από το Λονδίνο αρχικά έμοιαζε ως αστείο που παρατράβηξε. Όμως η ακρόασή του δείχνει ότι η (μάλλον απροσδόκητη) επιτυχία του ντεμπούτου τους (στις πλάτες του χαβαλετζίδικου "Pista (Fresh Start)") τούς προσέφερε μία ευκαιρία να δημιουργήσουν κάτι πιο ουσιώδες στο επόμενο βήμα τους. Και όντως προσπαθούν και κάνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Έλα όμως που στην πορεία αυτή δεν έχουν καταφέρει ούτε να βγάλουν τόσο fun στιγμές όπως για παράδειγμα το "The Link Is About To Die" που ήταν το καλύτερο τραγούδι τους, ούτε και ποιοτικά να αναβαθμιστούν ιδιαίτερα. Κάπως μετέωρες λοιπόν ανάμεσα σε ωρίμανση και fun, ισορροοπούν με αμφίβολο αποτέλεσμα.
Of Montreal - Lady Of The Cusp
Πιστοί στο ραντεβού τους που εδώ και πάνω από 25 χρόνια παράγει κατά μέσο όρο έναν δίσκο ανά δύο χρόνια, οι Of Montreal τραβάνε έναν δικό τους δρόμο που όμως μάλλον αφορά όλο και λιγότερο κόσμο. Ακούγοντάς το μπορείς να βρεις εξήγηση για αυτό. Η μουσική τους είναι δύστροπη, στριφνή, πολύπλοκη αλλά ταυτόχρονα παίζει με πολλές pop συμβάσεις και δε διστάζει εντελώς ξαφνικά να γίνει απολύτως απλοϊκή. Είναι δύσκολο να καταλάβεις σε ποιο κοινό ακριβώς απευθύνονται αλλά τα καλλιτεχνικά τους στάνταρ παραμένουν υψηλά και το γεγονός ότι είναι ακόμα εκεί έξω, μετά την ακμή τους, και συνεχίζουν να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς και ενδιαφέρουσες δουλειές, τους πιστώνεται
Check also: Οι White Denim δεν κρύβουν καθόλου ότι έφτασαν στον 12ο δίσκο τους αλλά είναι άραγε αυτό που ελπίζαμε όταν δημιουργούσαν τόσες προσδοκίες στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας; Η ψυχεδελική και εμπνευσμένη από τα 60s μουσική τους παραμένει άμεση και ελκυστική, αλλά ταυτόχρονα οι επιρροές τους είναι εμφανέστατες και το αποτέλεσμα υπερβολικά αναμενόμενο. Σε παρόμοια μονοπάτια οι Elephant Stone που όμως έχουν σαφώς ανώτερες κορυφές, καλύτερη διάθεση και τραγούδια στα οποία πραγματικά θες να επιστρέψεις. Όπως θα έλεγαν σε διάφορα αθλήματα: «το ήθελαν πιο πολύ».
Michael Kiwanuka - Small Changes
Διευρύνοντας τη φήμη του με κάθε του νέα δουλειά, ο καλλιτέχνης το 2019 φάνηκε να πιάνει ταβάνι, κάνοντας πολλούς από εμάς να αναρωτιούνται ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα του. Πέντε χρόνια μετά, και αφού εγκατέλειψε το Λονδίνο κι έγινε πατέρας, ο Michael Kiwanuka επέστρεψε πιο ουσιαστικός και πιο ώριμος από ποτέ με ένα άλμπουμ που, δικαίως, κέρδισε διθυραμβικές κριτικές. Εστιάζοντας σε έναν πιο downtempo και "απαλό" ‘70s soul ήχο, τον οποίο όμως διανθίζει με πληθώρα επιρροών που ξεκινάνε από τους Blur και φτάνουν μέχρι τους Pink Floyd, ο δημιουργός μας χάρισε ένα πανέμορφο άλμπουμ που, φυσικά, χρωστάει πολλά και στην αξεπέραστη παραγωγή των Danger Mouse και Inflo.
Μπορεί να τη γνωρίσαμε μέσα από τη δουλειά της με τους Alabama Shakes, οι οποίοι κυκλοφόρησαν μερικά σημαντικά άλμπουμ προτού διαλυθούν, όμως η πραγματικότητα είναι πως στο " Jaime", τον πρώτο της δηλαδή προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε το 2019, έγινε απολύτως ξεκάθαρο το καλλιτεχνικό της όραμα. Πέντε χρόνια μετά, η Brittany Howard κυκλοφορεί ένα άλμπουμ που επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν σε αυτήν καθώς το "What Now" είναι μια εξαιρετική δουλειά που πατάει συγχρόνως στο rock, στην R&B, στην pop και στην soul αλλά με μια φρεσκάδα που φωνάζει 2024.
Με τα "Projector" και "3D Country", οι Geese κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις του κοινού και των κριτικών με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την πορεία τους και να περιμένουμε ευλαβικά το επόμενο βήμα τους. Και μπορεί αυτό να αργεί καθώς, μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα τους, Foster Hudson, δεν είναι ξεκάθαρα πως θα προχωρήσουν, όμως η πρώτη solo δισκογραφική απόπειρα του Cameron Winter αποτέλεσε μια αρκετά ευχάριστη είδηση. Λιγότερο ηλεκτρική και περισσότερο μια προσέγγιση του ήχου των Bob Dylan, Leonard Cohen, Tom Waits αλλά και του Paolo Nutini, o Winter μπορεί να μην επιτυγχάνει εδώ όλα όσα φαίνεται πως θα ήθελε, όμως κάνει σαφές πως αποτελεί έναν καλλιτέχνη με ανησυχίες που σε κάθε νέα του δουλειά αποκαλύπτει όλο και περισσότερες ενδιαφέρουσες εκδοχές του καλλιτεχνικού του οράματος.
Hiatus Kayote - Love Heart Cheat Code
Στο τέταρτο άλμπουμ του, το συγκρότημα από την Μελβούρνη συνεχίζει να εξελίσσεται σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα μουσικά σχήματα καθώς μπλέκει soul, funk, pop, jazz, R&B, και ψυχεδελικά στοιχεία, επιβεβαιώνοντας πως, και συνθετικά και ενορχηστρωτικά, παραμένουν ανεξάντλητοι. Αν και ο δίσκος είναι ελαφρός άνισος συνολικά, οι κορυφές του είναι πραγματικά εντυπωσιακές ενώ οι διασκευή τους στο "White Rabbit" των Jefferson Airplane, ασχέτως αν θα σας αρέσει ή όχι, με βεβαιότητα τιμά με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά αυτού του ψυχεδελικού θρύλου.
Μπορεί η Willow Smith να ξεκίνησε έχοντας κολλημένη στην πλάτη της την ταμπέλα "η κόρη του Will Smith", όμως, μετά από πέντε άλμπουμ, είναι πλέον ξεκάθαρο πως έχει χτίσει μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα καριέρα που όμως εμπεριέχει αρκετά hit and miss. Στο έκτο της άλμπουμ, με τίτλο "Empathogen", έχει πια αφήσει για τα καλά πίσω της το pop punk του "Lately I Feel Everything" και κινείται σε πιο pop και R&B μονοπάτια, όπου όμως κυριαρχούν και πειραματισμοί με jazz ή ακόμη και prog ή ψυχεδελικά στοιχεία. Ενδιαφέρον σαν άκουσμα και, με βεβαιότητα, μια πιο ουσιαστική δουλειά σε σχέση με οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν.
Bill Ryder - Jones - Lechyd Da
To "Lechyd Da" («Καλή Τύχη» στα Ουαλικά) ήταν ένα απ’ τα πρώτα indie άλμπουμ που κίνησαν τα βλέμματα μέσα στο 2024. Σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι αναμενόμενο, καθώς η μουσική του Bill-Ryder Jones παρά τη θλίψη της, παραμένει ζεστή, πολύχρωμη, και γεμάτη από έξυπνες ιδέες στις ενορχηστρώσεις. Απ’ την άλλη, υπάρχει μία αίσθηση πως πίσω απ’ την παραγωγή δεν κρύβεται ένα μελίρρυτο ύφος, το οποίο οξύνεται απ’ την αρκετή χρήση παιδικών χορωδιών, ούτε και μία σχετική μονοτονία στο τι προσφέρει το άλμπουμ, που πολύ γρήγορα γίνεται επαναλαμβανόμενο, σαν ένα ωραίο και μελαγχολικό πρόσωπο, που αναπαράγεται στο άπειρο ανάμεσα σε δύο καθρέφτες.
Cassandra Jenkins - My Light, My Destroyer
Δεν αργεί να σε πιάσει το "My Light, My Destroyer". Στον τρίτο δίσκο της, η Cassandra Jenkins συνδυάζει αραχνοΰφαντες συνθέσεις με μία γεμάτη ενορχηστρωτική προσέγγιση, και απαλά φωνητικά, τα οποία μπολιάζονται με ηχογραφήσεις συνομιλιών και field recordings. Προϊόν μίας περιόδου κόπωσης και burn-out - η Jenkins σκόπευε να μην συνεχίσει ως μουσικός μετά τη δεύτερη κυκλοφορία της -, το άλμπουμ μοιάζει να κινείται προσεκτικά στα βήματά του, είτε πρόκειται για πιο διαλογικά κομμάτια, είτε πρόκειται για πιο rock. Μέσα στην ποικιλομορφία του, κυριαρχεί μία αίσθηση αφηγηματικότητας, αφού υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία η μουσική μοιάζει αέρινη και αποσπασματική, λειτουργώντας ως soundtrack για πλάνα και σκηνές που αφήνονται στην φαντασία μας.
Μία απ’ τις πιο σαγηνευτικές φωνές της εποχής μας, η Grace Cummings, επιστρέφει με τον τρίτο δίσκο της, το "Ramona". Έχοντας απομακρυνθεί απ’ την πιο απογυμνωμένη ενορχηστρωτική προσέγγιση της ως τώρα δουλειάς της, πλαισιώνει τη φωνή της με πιο πλούσιες συνθέσεις, κι ωστόσο αυτό αντί να την επισκιάζει, την τονίζει ακόμη περισσότερο. Το "Ramona" έχει πολλές διαθέσεις, από indie, blues, folk, με αρκετά προσεγμένα παιξίματα, αν και χωρίς να πέφτει το βάρος στην δική τους συμβολή. Η διαφοροποίησή της στην προσέγγιση από τραγούδι σε τραγούδι και από δίσκο σε δίσκο, κάνει την Cummings πέρα από τρομερή τραγουδίστρια και ενδιαφέρουσα μουσικό, και μας κρατά σε διαρκή εγρήγορση για το επόμενο βήμα της.
Ο νέος δίσκος της Keeley Forsyth ήρθε σαν χαστούκι. Η βαρυτική του δύναμη είχε να κάνει περισσότερο με τη χρήση των σιωπών του, παρά με κάποια υπερπαραγωγή σε ενορχηστρώσεις. Το "Hollow" είναι ένας δίσκος πνιγηρός, με την απόκοσμη φωνή της Forsyth να σε σφίγγει με δύναμη απ’ το λαιμό. Οπερατικά, αλλά περισσότερο με τον τρόπο που το έκανε η Simone και η Gallas, τα φωνητικά της Forsyth είναι ένας μοναχικός ταξιδιώτης πάνω σ’ ένα στενό και άγονο μουσικό μονοπάτι, το οποίο όμως αποτελεί και την κορυφαία στιγμή της ως τώρα.
Hannah Frances - Keeper of the Shepherd
Πώς ξεκινάς να μιλάς για έναν δίσκο σαν το "Keeper of the Shepherd"; Καθαρά μουσικά, πρόκειται για έναν ενορχηστρωτικά ζεστό δίσκο, που παρά τις ακουστικές κιθάρες που μοιάζει να είναι στο προσκήνιο, δεν αργούν ποτέ να συμπληρωθούν όλα τα κενά του ήχου με ντελικάτα πνευστά, ντραμς, πιάνα και έγχορδα, σε μία προσπάθεια ρηξικέλευθης ενασχόλησης με το folk. Θεματολογικά, όμως, πρόκειται για έναν δίσκο που καταπιάνεται με το τραύμα και το πένθος, με την Hannah Frances για μία ακόμη φορά να επεξεργάζεται τα συναισθήματά της για την απώλεια του πατέρα της. Παρά τα σκοτάδια του, το "Keeper…" διατηρεί μία αποφασισμένη εξωστρέφεια και αισιοδοξία, παραμένοντας φωτεινός ως τις τελευταίες νότες που αργοσβήνουν.
Check Also: Η Lizzy McAlpine εξερευνά την ενηλικίωσή της στο "Older", ισορροπώντας με μαεστρία μεταξύ του indie pop και του chamber pop, ενώ ο This Is Lorelei κυκλοφορεί το αρκετά country "Box for Buddy, Box For Star", που όμως ξεφεύγει προς διαφορετικές κι αναπάντεχες κατευθύνσεις. Η Jessica Pratt επιδίδεται στη dream pop με το "Here in the Pitch" που πέρα απ’ την αισθητική έχει και συνθετική ουσία, ενώ η Clairo χτυπάει φλέβα χρυσού στο τρίτο της άλμπουμ, "Charm", με τη lo-fi ευαισθησία να δίνει χάρη στην κατά τ’ άλλα προσεγμένη παραγωγή. Η Soccer Mommy επιστρέφει συνεπής στο διετές ραντεβού της με το "Evergreen", συνεχίζοντας το μελαγχολικό της μοτίβο, κι ο Christopher Owens των Girls αντιμετωπίζει τους δαίμονές του στο αιχμηρό "I Wanna Run Barefoot Through Your Hair", κλείνοντας μία δύσκολη δεκαετία για τον ίδιο. Τέλος, ο Bill Callahan ηχογραφεί ζωντανά τη μουσική του, και της δίνει νέα πνοή στο "Resuscitate!".
Με την "Brokeback Mountain" αισθητική που έχει εναγκαλίσει πλήρως ο Orville Peck στο μουσικό του χωροχρόνο να βρίσκεται στο προσκήνιο της μουσικής του, η καλλιτεχνική του επιστροφή με το "Stampede" σηματοδοτεί το νέο του δισκογραφικό σπίτι στη Warner. Στην αρχή έμοιαζε πως θα κυκλοφορήσει φέτος μόνο το μισό όμως, λίγο αργότερα ο δίσκος κυκλοφορεί ολόκληρος σε δύο "volumes" με το συνολικό αποτέλεσμα δείχνει ένα καλοδουλεμένο μουσικό έργο. Σε όλη του την έκταση, είναι γεμάτο συνεργασίες με τεράστια ονόματα - Elton John, Beck, Kylie Minogue, Margo Price για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα. Δίσκος γεμάτος χαρακτήρα και cool διάθεση, το stampede θα σε κάνει να πάρεις το άλογο σου και να χαθείς στο ηλιοβασίλεμα.
Amigo The Devil - Yours Until The War Is Over
O Ελληνο-ισπανικής καταγωγής Αμερικανός Amigo The Devil γράφει ιστορίες για καταραμένους. Αλκοόλ, κεταμίνη, ψυχικές διαταραχές, εγκληματίες και κανίβαλοι, μα κυρίως ο έρωτας, είναι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του που με πάθος γράφει για άλλη μια φορά στην κατάθεση ψυχής του "Your Until The War is Over". Ο βάρδος του πεταμένου μπαρ, επιστρέφει με την εξωπραγματική φωνή του για να μας ταξιδέψει στις αποκρουστικές του ιστορίες, στις οποίες χανόμαστε με δέος, ως οφείλουμε μπροστά σε έναν καλό παραμυθά. Ένας καλλιτέχνης που δεν βάζει κανένα φρένο στο να πει τις πιο ντροπιαστικές του στιγμές υπό τη δικαιολογία της μυθοπλασίας, τόσο αληθινός όσο η ευθύτητα της ακουστικής του κιθάρας, σαγηνεύει για άλλη μια φορά. Είμαστε οι εμπειρίες για τις ιστορίες, μωρό μου.
Bonny Light Horseman - Keep Me on Your Mind/See You Free
Η σύμπραξη των εξαιρετικών καλλιτεχνών Anaïs Mitchell, Eric Johnson, και Josh Kaufman έχει φέρει στη ζωή το, ας το πούμε και supergroup των Bonny Light Horseman. Φέτος το σχήμα κυκλοφορεί τον τρίτο του δίσκο με τίτλο "Keep Me on Your Mind/See You Free" με φυσικά το folk / country στοιχείο να βρίσκεται στο επίκεντρο. Οι ενορχηστρώσεις όμως της νέας δουλειάς των Bonny Light Horseman είναι αυτές που δίνουν τις παραπάνω στρώσεις που χρειάζεται ο δίσκος για να αναχθεί σε κάτι ξεχωριστό, με ένα ταξιδιάρικο indie rock στοιχείο να αγχνοφαίνεται στο παρασκήνιο. Αυτό το στοιχείο, κάνει το δίσκο τρομερά σύγχρονο και ομολογεί την αξία τέτοιων καλλιτεχνικών συμπράξεων.
Adrianne Lenker - Bright Future
Η απλότητα και η αμεσότητα, αποτελούν θεμέλιες λίθους του έκτου προσωπικού δίσκου της Adrianne Lenker των Big Thief. Σε μια εντυπωσιακή προσωπική καριέρα, παράλληλη με αυτή της μπάντας της, η Lenker κορυφώνει την τραγουδοποιία της στο "Bright Future". Στερείται από οποιαδήποτε εξωτερική ανάγκη πολυπλοκότητας συνθέσεων και ρυθμών και παίζει με κυρίαρχο όπλο την απόκοσμα καθαρή φωνή της και στίχους που αποτελούν μια καταγραφή αναμνήσεων που εξαπολύονται με θλίψη και αναστεναγμό. Ένας δίσκος που πλέκει τη folk και την americana με πολύ πιο ευρείας αποδοχής μουσικά ακούσματα, καταλήγοντας να βγάζει γούστα και να προξενεί ταύτιση σε πολλά διαφορετικά αυτιά.
The Bridge City Sinners - In The Age Of Doubt
Η τρελή παρέα από το Oregon που ξεκίνησε να μπλέκει τη folk Americana με το punk και να παίζει στους δρόμους, όλο και ανεβαίνει, όλο και μεγαλώνει. Με εμβληματική μπροστάρισσα την Libby Lux που εντυπωσιάζει τόσο μην την περσόνα όσο και περισσότερο με τη φωνή της, οι The Bridge City Sinners επιστρέφουν φέτος με τις δικές τους υπαρξιακές κρίσεις υπογράφωντας το "In The Age Of Doubt". Δεκατέσσερα κομμάτια μίνι συναισθηματικές εκρήξεις, με συνθέσεις που αξιοποιούν μια ιδιαίτερη φαρέτρα μουσικών οργάνων αλλά και την ειλικρινή φεμινιστική ματιά των στίχων τους, οδηγούν σε έναν δίσκο ευθύτατο και μεθυστικό από άκρη σε άκρη.
Check also: Η πολυβραβευμένη Kacey Musgraves επιστρέφει με τον πέμπτο δίσκο της, "Deeper Well" όπου pop και americana συμπορεύονται, ενώ σε πιο αυστηρά country μονοπάτια, η Sierra Ferrell με το "Trail Of Flowers" κρατά το συγκεκριμένο ήχο σύγχρονο και φρέσκο. Στην ισορροπία country και indie rock θα βρούμε τον MJ Lenderman και το γλυκόπικρο "Manning Fireworks", αλλά και ο Adeem The Artist με το "Anniversary" που παρά την παραδοσιακή του αμφίεση δεν φοβάται να εκμοντερνίσει την δική του alt-country. Αντίστοιχα μα και λίγο πιο αόριστα rock δρομολόγια διανύουν και τα αδέρφια Edwards με τους L.A. Edwards και τη φετινή τους κυκλοφορία, "Pie Town". O αειθαλής Tucker Zimmerman επιστρέφει δισκογραφικά μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια με λίγη βοήθεια από τους Big Thief και τον Twain, κυκλοφορώντας τον δίσκο-αγκαλιά "Dance Of Love".
H μετάβασή της στην Anti-, μία εταιρία-εγγύηση ποιότητας, της έφερε όχι μόνο μία υποψηφιότητα για Grammy, όχι μόνο πλασάρισμα σε υψηλές θέσεις στις λίστες κάποιων εκ των σημαντικότερων μελών του μουσικού Τύπου, αλλά και την μεγαλύτερη επιτυχία της σε αριθμό πωλήσεων έως τώρα. Είναι ταυτόχρονα δύσκολο και εύκολο να εξηγήσεις γιατί έχει μεγαλύτερη επιτυχία από άλλες αντίστοιχες indie folk παρουσίες. Δεν κάνει τίποτα διαφορετικά απλά το κάνει πολύ καλά, έχει τα τραγούδια να το υποστηρίξει. Το "Tigers Blood" είναι το απόγειο της καριέρας της ως τώρα.
Laura Marling - Patterns In Repeat
Το ότι στις πολλές και φοβερές γυναικείες φωνές που χαρακτηρίζουν το είδος αυτό, δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλη να δημιουργεί ανατριχίλες όσο αυτή της Laura Marling είναι από μόνο του μεγάλο παράσημο. Φέτος εμπνέεται από τη μητρότητα και μας παραδίδει έναν βαθύ, όχι όμως και βαρύ, σε περιεχόμενο και ποιότητα δίσκο. Η απλότητα διατρέχει όλα τα τραγούδια της, οι στίχοι ακούγονται και είναι εξομολογητικοί και προσωπικοί και όλα στηρίζονται στην αιθέρια ερμηνεία της. Απουσιάζουν τα άκρα, είτε αυτό σημαίνει το νεύρο, είτε η κατάθλιψη όμως υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της κατασταλαγμένης, ώριμης προσωπικότητας.
Madeleine Peyroux - Let’s Walk
Κι αν είναι περισσότερο συνδεδεμένη με την vocal jazz, στην πραγματικότητα όταν ως συνθέτης βγαίνει πιο μπροστά και βγάζει στο προσκήνιο την ευαίσθητη folk πλευρά της, ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μάλιστα η ακουστική folk είναι μία μόνο από τις πτυχές που ξεδιπλώνει αφού δεν έχει πρόβλημα να γίνει και λίγο πιο funky ή λίγο πιο latin παίζοντας με διαφορετικά είδη, πάντα όμως πολύ κοντά σε αυτό που θα ονομάζαμε «παράδοση». Ο τόπος μπορεί να αλλάζει, οι ρίζες παραμένουν βαθιές.
Αυτό που ξεχωρίζει την Williams από άλλες μουσικούς της λίστας μας ή και άλλων που δεν χώρεσαν, είναι η ικανότητά της στην κιθάρα και φυσικά ότι είναι instrumental. Μαζί με το "Arcadia" έρχεται και η καλύτερη απόδειξη ότι η σύγχρονη folk μπορεί να είναι εξίσου «μέσα στα πράγματα» και επιτυχημένη ακόμα και χωρίς λόγια. Και μάλιστα χωρίς να της λείπει το συναίσθημα. Φυσικά απευθύνεται μόνο σε λάτρεις της ακουστικής κιθάρας αφού αυτή είναι η «φωνή» του δίσκου, αυτή κουβαλάει όλη την αφήγηση, ορίζει τις δυναμικές, κρατάει τους ρυθμούς και οδηγεί τις μελωδίες.
Six Organs Of Admittance - Time Is Glass
Μιλώντας για ακουστική κιθάρα, αλλά αυτή τη φορά με τραγούδι, θα πάμε πάλι σε ένα αγαπημένο συγκρότημα που δεν απογοητεύει ποτέ. Αέναα κινούμενοι ανάμεσα σε κυκλοφορίες με έμφαση τον θόρυβο και κυκλοφορίες μεθυστικής και γήινης, σκοτεινής αλλά αισιόδοξης, ακουστικής indie folk, το συγκρότημα του Ben Chasny έχει φανατικούς οπαδούς και δημιουργεί για αυτούς, έχοντας από καιρού ηθελημένα χάσει το δρόμο κάποιας εμπορικής καταξίωσης. Για αυτούς (εμάς) το "Time Is Glass" είναι ένα ακόμα δώρο στο γνώριμο ύφος τους. Αν σας αρέσει, δεν υπάρχει καμμία λογική εξήγηση γιατί να μη σας αρέσουν και οι προηγούμενες παρόμοιες δουλειές τους. Και τούμπαλιν.
Check also: Η μάλλον άγνωστη μέχρι στιγμής Allegra Krieger με την τέταρτη δουλειά της φαίνεται να έστρεψε μερικά κεφάλια προς την κατεύθυνσή της βασισμένη σε τυπικά αλλά πραγματικά καλά ηλεκτρακουστικά τραγούδια. Αντίθετα η Haley Heynderickx το έχει καταφέρει αυτό από την πρώτη της κυκλοφορία και η φετινή δεύτερη επιβεβαιώνει ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο, βασισμένο κυρίως πάνω στην παθιασμένη ερμηνεία της. Τέλος οι Little Kid κινούνται κάτω από τα ραντάρ για σχεδόν 13 χρόνια μετά από ένα δυναμικό ξεκίνημα. Το φετινό "A Million Easy Payments" φαίνεται να το αλλάζει ως ένα βαθμό αυτό.
The Bonnie Nettles - First In / First Out
Βήμα - βήμα, το συγκρότημα από την Ανακάσα εξελίσσεται σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνής της ντόπιας εναλλακτικής σκηνής. Στη νέα τους δουλειά, παίρνουν όσα πέτυχαν στο ντεμπούτο τους και τα πάνε ένα τσικ παραπέρα, εγκαταλείποντας, παράλληλα, την εμμονή με την ψυχεδέλεια προς όφελος μιας πιο ουσιαστικής καλλιτεχνικής κατάθεσης, ικανής να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο και να πάρει την αναγνώριση που της αξίζει. Στο "First In / First Out", το συγκρότημα πατάει καλύτερα στα πόδια του, οριοθετεί τον ήχο του, και μας χαρίζει έναν από τους καλύτερους αγγλόφωνους rock εγχώριους δίσκους της χρονιάς.
The Model Spy - Impairment & Disability
Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, οι The Model Spy, ένα σχήμα που έχει χαράξει την δική του ιστορία στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή, επέστρεψαν με τον νέο τους δίσκο με τίτλο "Impairment & Disability". Με πληθώρα guest συμμετοχών (My Wet Calvin, VASSIŁINA, Bhukhurah, Colorgraphs, Kalte Nacht, Δεσποινίς Τρίχρωμη) και με 8 κομμάτια που ισορροπούν τέλεια μεταξύ της σύγχρονης indie pop και των εναλλακτικών ‘80s, το συγκρότημα μας χάρισε ένα εξαιρετικό άλμπουμ που θα μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά όλων όσων ερωτεύτηκαν τις προ-κρίσης Αθηναϊκές νύχτες, με ένα ποτό στο χέρι και με μουσικάρες να βγαίνουν από τα ηχεία. Α, ναι, και το "Felt", έστω και με αρκετά χρόνια καθυστέρησης ως προς την κυκλοφορία του, παραμένει ένα τεράστια κομμάτι.
Amalia & The Architects - amalia???
Το ντεμπούτο του προσωπικού project του Αμαλία Μουχταρίδη αποτέλεσε μια από τις πιο ευχάριστες ηχητικές καταθέσεις της χρονιάς. Δουλεύοντας το για τέσσερα χρόνια, το τελικό αποτέλεσμα που έφτασε στα αυτιά μας μοιάζει άψογο από κάθε άποψη καθώς, σε αυτό, ο καλλιτέχνης δένει indie rock επιρροές με γλυκόπικρες μελωδίες και dream pop ατμόσφαιρες. Το σημαντικότερο όμως πλεονέκτημα του "amalia???" είναι αυτή η αίσθηση ειλικρινούς καλλιτεχνικής κατάθεσης που σου αφήνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Με βεβαιότητα, μια δουλειά που αξίζει την προσοχή σας.
Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο της, "Fragments", η Vassilina επιστρέφει με ένα άλμπουμ που σε στιχουργικό επίπεδο μπλέκει τον μύθο της Κίρκης με βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή της καλλιτέχνιδος ενώ, παράλληλα, εμπνέεται από τον σύγχρονο φεμινισμό και τους κοινωνικούς ρόλους. Συγχρόνως όμως, καταθέτει 13 κομμάτια indie pop μουσικής που, από τη μία, φλερτάρουν με την art pop και, από την άλλη, ξεδιπλώνουν μια πιο σκοτεινή πλευρά της που θυμίζει τις πιο ηλεκτρονικές και industrial στιγμές της Chelsea Wolfe. Μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτέχνιδες της εναλλακτικής σκηνής του σήμερα.
Η Ελλάδα έχει παράδοση στο darkwave. Και η σημερινή αναβίωση του είδους σίγουρα ωφελεί τα σχήματα του είδους. Ακόμη όμως και αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, είναι βέβαιο πως οι Kalte Nacht και πάλι θα κατέληγαν να τραβήξουν την προσοχή της εγχώριας αλλά και της παγκόσμιας σκηνής. Εξάλλου, με μόλις έξι χρόνια παρουσίας και δύο δίσκους στο ενεργητικό του το συγκρότημα έχει ήδη, δικαίως, επιτύχει πάρα πολλά. Στο "Urge", το ντουέτο των Νίκο Κωνσταντινίδη και Μυρτώ Στύλου δημιουργεί αυτή τη φορά κομμάτια μόνο στα αγγλικά ενώ, συγχρόνως, παγιώνει τον ήχο του και εξελίσσει την τραγουδοποιία του.
Check Also: Οι Someone Who Isn´t Me στο "Heartbreaker" μας χάρισαν ένα υπέροχο indie pop διαμαντάκι ενώ ο Aki Rei στο πρώτο του EP με τίτλο "Vain Poetry" έκανε σαφές γιατί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες φωνές της εναλλακτικής σκηνής.
Sophie Lies - Η Άλλη Πλευρά της Συνήθειας
Η Sophie Lies κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο της βρισκόμενη ακόμη στον απόηχο της θετικής εντύπωσης που άφησε το ντεμπούτο της, κι ακούγεται εξίσου εύθραυστη όσο και ανθεκτική. Διότι υπάρχει μεν διάχυτη μελαγχολία και σκοτεινιά σ’ όλη τη διάρκεια του νέου άλμπουμ, όμως ταυτόχρονα υπάρχει η εντύπωση ότι δεν μας καταπνίγει. Η "Άλλη πλευρά…" είναι ξεκάθαρα δίσκος της εποχής του, αντικατοπτρίζοντας μία απαιτητική κοινωνική συνθήκη, και επιχειρεί να λειτουργήσει ως φάρος για τρυφερότητα, ζεστασιά, αλλά και συναίσθημα, με στίχους αρκετά πολιτικοποιημένους, που κλείνουν το μάτι σε κοινωνικά κινήματα και συνθήματα. Εμπνευσμένο απ’ το greek indie ρεύμα, αλλά σε στιγμές και απ’ το έντεχνο, προσφέρει ένα γεμάτο μπουκέτο ολάνθιστων συνθέσεων στο κλείσιμο της χρονιάς.
Κ. ΒΗΤΑ - Το Χέρι
Ο θρυλικός Κωνσταντίνος Βήτα διέκοψε φέτος τη μακρόχρονη δισκογραφική του απουσία με έναν αρκετά ανανεωτικό δίσκο. Το "Χέρι" απαρτίζεται από διαφορετικά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής, σε στιγμές όχι διαφορετικά απ’ το πώς θα ακούγονταν απ’ τους Στέρεο Νόβα σ’ ένα υποθετικό νέο δίσκο. Παλλινδρομεί στις δεκαετίες, άλλες φορές παραμένει στον εικοστό αιώνα με dance και house, και άλλες επιστρέφει στο σήμερα με trap beats. Με ποιητική και abstract διάθεση, οι στίχοι και τα φωνητικά δημιουργούν κι αυτά εικόνες και υφές, όχι μόνο όταν η παραγωγή είναι καθαρή, αλλά ειδικά όταν διαλύεται σε παραμορφώσεις. Αναλογικά σημεία ενορχήστρωσης παραπέμπουν σε folktronica, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το φάσμα των ήχων, σ’ έναν συνολικά γεμάτο δίσκο που, ακόμη κι αν δεν αφήσει ανεξίτιλο ίχνος στην εγχώρια ηλεκτρονική μουσική όπως έκαναν προηγούμενες κυκλοφορίες του Κ. Βήτα, μπορεί να λογίζεται ως μία ποιοτική κυκλοφορία που θα ανταμοίψει όποιο την αφουγκραστεί προσεκτικά.
Nalyssa Green - Πολύ Καλή Στα Πάρτυ
Η Nalyssa Green, μία απ’ τις πρωτοπόρους του νέου greek indie κύματος, με πολλή ευαισθησία, μουσικότητα, και ατμόσφαιρα, επιστρέφει φέτος με μία ακόμη αξιόλογη κυκλοφορία, και δίνει το στίγμα της. Από τη μία, ήρεμες πιανιστικές συνθέσεις, και από την άλλη πιο beatάτες και ηλεκτρονικές στιγμές, διαμορφώνουν έναν δίσκο με μεγάλο συναισθηματικό βάθος, κρυπτικότητα και σουρεαλιστικά στοιχεία, αλλά και αντιθέσεις, που επεκτείνουν το καλλιτεχνικό όραμα της Nalyssa Green και το δικό μας συναισθηματικό κόσμο.
PanPan x Years of Youth - Λύκοι στον Άρη
Όταν στην αρχή της χρονιάς έγραφα για τον δίσκο των Pan Pan και Years of Youth, σκεφτόμουν ότι ίσως λόγω θεματολογίας και εικόνων, να μην γινόταν σημείο αναφοράς για την πορεία των δύο μουσικών, ακόμη κι αν ήταν ένας πραγματικά όμορφος δίσκος (πυρρετώδες όνειρο, θα λέγαμε). Ωστόσο, πλέον νομίζω ότι μπορώ να μασήσω τα λόγια μου, να δαγκώσω τη γλώσσα μου, να φάω το καπέλο μου κι όλα τα συναφή, καθώς το "Λύκοι στον Άρη" φαίνεται πως είναι φτιαγμένο για να μείνει στη μνήμη των ακροατών, και να τραβήξει το δικό του δρόμο ως μία απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνόφωνες κυκλοφορίες του έτους.
Echo Tides - Στο Δρόμο που Φυτρώναν Φράουλες
Μπορούμε να λογίζουμε τους Echo Tides ως ένα ελληνικό indie supergroup; Ερώτηση ανοιχτή, την οποία θέτω και προσπερνάω στα καπάκια για να πω ότι ένα χρόνο μετά το "Andromeda FM", η τετράδα των Echo Tides σερβίρει και δεύτερο δίσκο τρομερής ηλεκτρονικής ελληνόφωνης post-punk. Η φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου αποτελεί προσωπική αδυναμία, όμως η μουσική του "Στο Δρόμο που Φυτρώνουν Φράουλες" δεν πάει πίσω, καθώς διακατέχεται από μία τρομερή ένταση, με τη στιβαρότητα που προσφέρουν τα ντραμς και το μπάσο. Έχοντας κυκλοφορήσει προς το τέλος της χρονιάς, πιθανώς να έχει χάσει δυναμική στο κύμα των λιστών, όμως δεν μπορεί να κλείσει ο απολογισμός του έτους κι αυτό να λείπει.
Check Also: Η Δεσποινις Τρίχρωμη φέτος μπορεί να μην κυκλοφόρησε προσωπικό δίσκο, έντυσε όμως με την μουσική της μία ακόμη ταινία του The Boy, το "Πολύδροσο", κι εμείς έχουμε έναν ακόμη λόγο να θέλουμε να την δούμε. Ο Logout επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από χρόνια και δίνει στον όγδοο δίσκο του τον ταιριαστό τίτλο "Τα Της Επιστροφής", συγκρίνοντας παρόν με παρελθόν, ενώ ο Eddie Dark συνεχίζει να εξερευνά με τo synth-punk του τον θανατερό ζόφο της σύγχρονης Ελλάδας στο δεύτερο LP του, "Disco Terrorista". Από την άλλη, οι Λευτέρης Βολάνης και Δημήτρης Παγίδας μας χάρισαν το εξαιρετικό "Εκτός των Τειχών" ενώ οι Ψύλλοι στ' Άχυρα στο "Εφτά Μέρες Ντροπής" αποδεικνύουν ξανά γιατί αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της ελληνόφωνης σκηνής.
- Ανασκόπηση
- Ανασκόπηση 2024
- Beth Gibbons
- St. Vincent
- John Cale
- Coldplay
- Tindersticks
- Father John Misty
- Ryan Adams
- The Libertines
- Peter Perrett
- Bright Eyes
- Dr. Dog
- Phosphorescent
- Nada Surf
- The Softies
- Amy Rigby
- Iron & Wine
- Calexico
- English Teacher
- The Last Dinner Party
- Lime Garden
- NewDad
- Dora Jar
- Ha Vay
- Paris Paloma
- Mount Eerie
- The Decemberists
- King Hannah
- The Lemon Twigs
- Vampire Weekend
- Frances Of Delirium
- Wunderhorse
- Been Stellar
- Thus Love
- Cloud Nothings
- Being Dead
- Restorations
- Cola
- Cage The Elephant
- Liquid Mike
- Pillow Queens
- Pedro The Lion
- Lo Moon
- Brazen
- Illuminati Hotties
- Wild Pink
- The Vaccines
- Real Estate
- Ducks Ltd.
- Brigitte Calls Me Baby
- The Buttertones
- Chastity Belt
- (The) Umbrellas
- Dummy
- The Fauns
- Grandaddy
- The Amazing
- White Shape
- Loma
- Habitants
- London Grammar
- Future Islands
- MGMT
- Marika Hackman
- Cigarettes After Sex
- Phantogram
- Bat For Lashes
- Aurora
- Still Corners
- Nilüfer Yanya
- Beabadoobee
- Half Waif
- Halsey
- Hana Vu
- Wallice
- Pom Pom Squad
- Charly Bliss
- Kishi Bashi
- Katy J Pearson
- Pale Waves
- Amen Dunes
- Cindy Lee
- Julia Holter
- Villagers
- Mabe Fratti
- Lucy Rose
- Naima Bock
- Orla Gartland
- 9T Antiope
- Joan As Police Woman
- Pet Shop Boys
- Ulver
- Justice
- Magdalena Bay
- Caribou
- Trevor Something
- Death Selektor
- Gost
- Wolf And Raven
- Alex & Tokyo Rose
- LeBrock
- Dance With The Dead
- Xiu Xiu
- Glass Beach
- Foxing
- Spirit Οf Τhe Beehive
- From Flowers To Flies
- samlrc
- Valerian Swing
- Claire Rousay
- Cloud Cult
- Otay:onii
- Yin Yin
- Khruangbin
- American Culture
- Los Bitchos
- Of Montreal
- White Denim
- Elephant Stone
- Michael Kiwanuka
- Brittany Howard
- Cameron Winter
- Hiatus Kaiyote
- Willow
- Bill Ryder
- Cassandra Jenkins
- Grace Cummings
- Keeley Forsyth
- Hannah Frances