Pupil Slicer

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον γενναίο νέο κόσμο, με τα μυαλά των σύγχρονων ακροατών, γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, ή με κάποιον ανάδρομο ερμή. Το θέμα είναι ότι η προδιάθεση για οποιοδήποτε τραγούδι/δίσκο/σχήμα πλέον μοιάζει να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στην όποια συζήτηση όσο με το ίδιο το αντικείμενό της. Ίσως φταίει ο τρόπος που καταναλώνεται πλέον η μουσική. Η λέξη «καταναλώνεται» από μόνη της πιθανότατα αρκεί για να σβήσει το «ίσως». Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα παραμένει.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το δεύτερο LP των Pupil Slicer, ρωτάς; Η γκρίνια που συνόδευσε την κυκλοφορία του ομώνυμου κομματιού ως πρώτο δείγμα από το άλμπουμ συμπυκνώνει την απάντηση με τον πιο απλό, κατανοητό τρόπο. Περιμέναμε τρελαμένο χτύπημα, υστερικά μετρήματα και κραυγές μέχρι τελικής πτώσης. Πήραμε μελωδία, κάμποσα καθαρά φωνητικά και μία post-ish αισθητική. Εξοργιστικό! Αν εμφανίζονταν ακόμα dislikes στο youtube, είμαι περίπου σίγουρος ότι η αναλογία με τα likes θα ήταν περίπου ένα προς ένα.

Η επιλογή, σύμφωνα με τα όσα μας είπαν η Kate Davies και ο Luke Fabian στην υπέροχα χαοτική κουβέντα που κάναμε, ήταν συνειδητή. Ήθελαν να γυρίσουν ανάποδα τις προσδοκίες του κοινού και τα κατάφεραν στο απόλυτο. Η αλήθεια που περικλείει το σύνολο είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που αφήνουν τα μεμονωμένα τραγούδια να φανεί. Το νεύρο και τα ξεσπάσματα κάθε άλλο παρά έχουν χαθεί από το κάδρο. Οι ισορροπίες βέβαια είναι διαφορετικές. Οι εντάσεις κάπου-κάπου χαμηλώνουν. Οι γραμμές ακολουθούν από κοντά και παίρνουν χώρο για ανάσες.

Το υλικό για κανένα λόγο δεν μοιάζει σαν την προφανή συνέχεια που θα περίμενε ο μέσος φίλος του "Mirrors". Ούτε φυσικά με αυτό που θα ήθελε κάποιος εμπλεκόμενος στη μουσική βιομηχανία. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοιος που ακούγοντας ένα mathcore κόψιμο δεν θα εξαφανιζόταν τρέχοντας με τη γραβάτα να ανεμίζει. Η ψυχή της τριάδας ξεχωρίζει από χιλιόμετρα και σε τελική ανάλυση δεν χρειάζεται σκάψιμο για να βρεθεί η ταυτότητά της. Ένα βιαστικό άκουσμα του εισαγωγικού "Momentary Actuality" αρκεί για να καταλάβεις ακριβώς πού μπαίνεις.

Το "Blossom" είναι ένα ξεκάθαρο βήμα. Μπροστά ή διαγώνια, ανάλογα την οπτική. Αν το βλέπεις για πίσω, κρίμα για σένα. Η μπάντα είναι συνειδητοποιημένη, το στηρίζει απόλυτα και από τη σκηνή, κι αυτά είναι που μετράνε αν ρωτάς εμένα. Γύρισε τον δείκτη του τι ελπίζεις ή θέλεις υφολογικά από τους Pupil Slicer όσο πιο κάτω γίνεται και μπες με καθαρό μυαλό. Το σερί με το αναπάντεχα τέλειο χτίσιμο στο "The Song At Creation's End" και η έτοιμη-για-ιδρώτα-και-πιτ-με-σόλο-μπάσο-παρακαλώ παράνοια του "No Temple" θα κάνουν τα υπόλοιπα.