Ανασκόπηση 2022: Punk / Hardcore

Κάθε γωνία και πτυχή, μελωδική ή ακραία, ευθεία ή δύστροπη, μιας ανορίοτης σκηνής που ανθίζει και διευρύνεται προς πάσα κατεύθυνση δίχως σταματημό

Τα τελευταία, αρκετά, χρόνια, βιώνουμε μια έξαρση σε όλα τα επίπεδα αυτού που αντιλαμβανόμαστε ευρύτερα ως punk. Από τις εμπορικές, πρόσκαιρες ή μη, παρυφές, μέχρι τις βαθιές underground ρίζες, και από ανήλιαγα υπόγεια μέχρι κατάμεστα στάδια, διαφορετικές πτυχές του ιδιώματος δηλώνουν διαρκώς ηχηρό παρόν. Η μουσική βιομηχανία, από τις δισκογραφικές μέχρι τα συναυλιακά venues και τις δισκογραφικές κάθε μεγέθους, ακόμη προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, αναζητώντας μια νέα «κανονικότητα».

Βέβαια, ένα ιδίωμα που, όσα χρόνια και αν περάσουν, όχι μόνο δεν λέει να πεθάνει, αλλά αναζητεί διαρκώς εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας με το κοινό, δεν θα συμβιβαζόταν σε κάτι τέτοιο. Το 2022 βρήκε το punk/hardcore σε όλες τις πτυχές του να συνεχίζει να μεταμορφώνεται, να δοκιμάζει τα όριά του, είτε αυτά εδράζουν στην παράδοση, είτε στον ορίζοντα του σύγχρονου κιθαριστικού ήχου. Σε κάθε του πτυχή όμως, όσο μελωδική ή ακραία, όσο ευθεία ή δύστροπη και αν ήταν, δεν έχασε την ειλικρίνειά του, την επαφή του με την αιώνια, επαναστατική νεότητα μυαλού και ψυχής.

Στην παρούσα ανασκόπηση, επιχειρούμε εκ νέου, όχι μόνο να χαρτογραφήσουμε την συγκινητικά αχανή σκηνή, αλλά να ρίξουμε τους προβολείς πάνω στις κυκλοφορίες που συνοψίζουν συμπληρωματικά, όλα της τα προσωπεία. Επιμένουμε να μην εθελοτυφλούμε και να αφουγκραζόμαστε, αυτοκριτικά, τις εξελίξεις σε υπο-ιδιώματα που η βιαστική ανάγνωση ακρόαση θα επιχειρήσει, ίσως επιπόλαια, να κηδέψει. Η παραγωγή μερικών ρευμάτων φυσικά, μπορεί να ήταν πιο εντυπωσιακή σε αντίθεση με την μετρημένη άλλων, μα σε κάθε περίπτωση οι κάτωθι κατηγορίες και μπάντες άφησαν, με διαφορετικό τρόπο, το στίγμα τους στη χρονιά που τώρα ρίχνει αυλαία.

Αφού περηφανευτούμε αστειευόμενοι πως για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έχουμε το no1 του site, θα ευχηθούμε εκ νέου το παρόν άρθρο να αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω ενασχόληση με τον ήχο. Έναν ήχο, συνδεδεμένο με τη σκηνή, που παρά τα ετερόκλητα, συχνά, χαρακτηριστικά της, αντλεί έμπνευση και δύναμη από τη διαφορετικότητά της, αλλά και από την ενεργή και έμπρακτη δραστηριοποίηση του κοινού εντός της. Ευελπιστούμε πως, παρά τις παραλείψεις μας, μπορέσαμε στο ελάχιστο να αποτυπώσουμε την σημασία του ήχου αυτού, όχι απλώς για τις «καλλιτεχνικές» εξελίξεις του σήμερα, αλλά κυρίως για τη ζωτικότητα του σε εποχές γκρίζες και συχνά απαισιόδοξες. Και του χρόνου με πάθος, υγεία, ελπίδα και αλληλεγγύη.

Spotify Playlist

Dino-punk pt.I
Tα ιστορικά σχήματα που συγκίνησαν και δεν επαναπαύτηκαν

NOFX - Double Album

Με νωπές τις μνήμες από το "Single Album", οι Fat Mike & Co. επέστρεψαν με τον διάδοχό του και μία ανακοίνωση για οριστική παύση εργασιών τον χρόνο που έρχεται. Κι αν το τελευταίο ήρθε κάπως ξαφνικά, ακόμα και για τους πλέον πεσιμιστές, το καθαρά μουσικό κομμάτι είναι διαφορετική ιστορία. Οι χτυπητές μελωδίες σε συνδυασμό με τα στιχάκια και την απόδοσή τους, κουβαλάνε για ακόμα μία φορά κάτι από τον αέρα που πίσω στη δεκαετία του '90 καθιέρωσε το skate punk στον μουσικό χάρτη. Η τρέλα κι η ενέργεια αποτελούν το άλφα και το ωμέγα του "Double Album". Εις το επανειδείν, ρεμάλια.

L.S. Dunes - Past Lives

Ο ασταμάτητος Anthony Green κυκλοφόρησε τρεις δίσκους με τρεις διαφορετικές μπάντες το 2022, αλλά τούτο εδώ ήταν σαφέστατα η έκπληξη και το καλυτερότερο. Με μέλη των Thursday, My Chemical Romance και Coheed and Cambria να τον πλαισιώνουν, σπάνια βλέπει κανείς στο χώρο ένα supergroup με τέτοιο βεληνεκές. O δίσκος σπέρνει, και βρίσκει τον Green στο οργισμενότερα του (από τις καλές εποχές των Saosin δηλαδή). Πάρε για παράδειγμα το lead single "Permanent Rebellion", και προσπάθησε να βγεις αλώβητος από το ρεφραίν του. Πιασάρικο, τσαντισμένο και αυτό που πρέπει.

Off! - Free LSD

Το τρίτο άλμπουμ της παρέας του εμβληματικού Keith Morris ήταν ένα μετέωρο βήμα. Με ανανεωτικό αέρα σε (νέα και ταλαντούχα) μέλη όμως και ήχο, καθώς και με την υπομονή και επιμονή του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε, το "Free LSD" είναι ένα μικρό θαύμα. Σύγχρονος και ογκώδης ήχος, πολιτικοποιημένοι στίχοι, σαξόφωνα, post-hardcore και ψυχεδελικές/jazz επιρροές και σχημεία, και κυρίως ένα ακατάπαυστο δημιουργικό πείσμα. Οι Off! όχι απλώς δεν πέρασαν στην αφάνεια, αλλά κυκλοφόρησαν πιθανώς και τον καλύτερο δίσκο τους, αφουγκραζόμενοι τις εξελίξεις του σήμερα.

Hot Water Music - Feel The Void

Τα είπαμε, η αγαπημένη μπάντα της αγαπημένης σου πανκ μπάντας κυκλοφόρησε την καλύτερη δουλειά τους της τελευταίας 20τιας (?). Ανανεωμένοι με τον Chris Cresswell των Flatliners πλέον σαν επίσημο μέλος και με συγγραφική δεινότητα που θα τη ζήλευαν πολλοί πιο πετυχημένοι. To "Feel The Void" έχει τα πάντα που θέλει ένας παλιός φαν αλλά και αρκετά σημεία να πιάστει και κάποιος νεότερος. Προσωπικά παθαίνω ένα κάτι με το "Turn The Dial", αλλά θα μπορούσα να διαλέξω 5-6 άλλα εξίσου όμορφα.

Hellshock - Hellshock

Επέστρεψαν μετά από 13 χρόνια και πήραν ζωές. Δούλεψαν πάνω στον ισοπεδωτικό τους, χαρακτηριστικό ήχο, και του έδωσαν μια κατάμαυρη, mid-tempo αύρα. Οι crust/stenchcore ήρωες από το Portland πίστεψαν στο έργο τους και του έδωσαν το όνομά τους. Το αποτέλεσμα; Ένα άλμπουμ με βαριά σκιά, που φέρνει μια ολόκληρη παράδοση ξανά στο προσκήνιο. Οι Hellshock προκαλούν ξανά δέος, ανταγωνιζόμενοι μόνο τους εαυτούς τους. Φλερτάρουν με το extreme metal και το ενστερνίζονται, αλλά η ψυχή τους παραμένει hardcore. Ηχάρα, λεπτομέρεια και lead-άρες στα έγχορδα, φωνητικά από την άβυσσο. Δέος, επαναλαμβάνουμε.

Behind closed doors: Η εκ νέου σύμπραξη με τον Todd Jones των Nails αποδείχθηκε καθοριστική για τους Terror αφού με το "Pain Into Power" ηχούν ανανεωμένοι και ασυμβίβαστοι, προσφέροντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της πορείας τους. Έχοντας βρει σε πιο metal φόρμες τον ήχο που τους κάνει να νιώθουν άνετα, οι Comeback Kid στο "Heavy Steps" έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Χάρισαν σύγχρονες hardcore κομματάρες και τους ευχαριστούμε.

Dino Punk pt. II
Οι «μεγάλοι» που επέζησαν και δίνουν εκ νέου το παρόν

Frank Turner - FTHC

Μου το είπανε και δεν τους πίστευα. "Καλός Frank Turner" άκουγα στον αέρα και λέω μπα, για άλλον θα λένε. Ο Frank Turner που ήξερα και αγάπησα έχει να κυκλοφορήσει κάτι «από καρδιάς» σχεδόν μία δεκαετία, παρά το μάρκετιν που προσπάθησε να μου πει πολλές φορές το αντίθετο. Να λοιπόν όμως που οι φήμες αποδείχθηκαν αληθινές και όντως, το "FTHC" έχει κάτι από εκεινή την - vintage πλέον - μαγεία που έκανε τον Frank Turner, Frank της καρδιάς μας. Μιλάμε για πολύ by the numbers rock χιτάκια (που βέβαια δεν είναι εύκολο πράμα), αλλά έχουν αυτό το απροσδιόριστο κάτι που κάνει το κόσμο καλύτερο, κάτι σαν τα πανηγύρια της Ικαρίας φαντάζομαι (δεν ξέρω δεν έχω πάει).

Flogging Molly - Anthem

Μαύρη μπύρα, χορός και κέλτικο πανκ. Τα χρόνια έχουν περάσει, κάποια πρόσωπα έχουν αλλάξει, αλλά η ψυχή των Molly παραμένει η ίδια, όπως τότε που συστήνονταν για πρώτη φορά και παράσερναν τα πάντα στο διάβα τους. Η συνταγή στέκει απαράλλαχτη. Οι ρυθμοί παρακαλάνε για κίνηση. Βιολιά, ακορντεόν και πνευστά γεμίζουν ιδανικά. Οι στίχοι χτυπάνε κέντρο με χαρακτηριστική ευκολία. Η παρουσία του Dave King είναι αρχηγική όπως πάντα. Αν αγαπάς την παρέα με την Ιρλανδική καρδιά, το "Anthem" θα σου θυμίσει το γιατί. Αν όχι, το κρίμα στο λαιμό σου.

Soulside - A Brief Moment In The Sun

Οι post-hardcore ήρωες από την Ουάσινγκτον κυκλοφόρησαν άλμπουμ έπειτα από 33 χρόνια, και μας έκαναν πλάκα. Με μηδαμινές απαιτήσεις, με τη νοσταλγία έξω από τη μείξη, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στην παρελθοντολαγνεία, με μια αίσθηση μελαγχολίας και κατεπείγοντος, αλλά και με μια διάθεση να διατηρήσουν το ήθος και την νοοτροπία αλλά όχι τη φόρμα, οι Soulside παρέδωσαν μια αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία. Το "A Brief Moment In The Sun" πέρασε λίγο στα ψιλά γράμματα, κακώς, αλλά ακόμη μπορεί να αλλάξει αυτό, ποτέ δεν είναι αργά.

Ignite - Ignite

Ανάμεσα στην πολυετή απουσία, το πάντα ανησυχητικό ομότιτλο πακετάρισμα και (κυρίως) τη φυγή του Zoli Téglás, στα χαρτιά το παιχνίδι έμοιαζε χαμένο από χέρι. Στην πράξη, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κοντά τριάντα χρόνια από το ντεμπούτο και δεκάξι από το αξεπέραστο "Our Darkest Days", η μπάντα από την Καλιφόρνια έχει να συγκριθεί μόνο με την ιστορία της. Με την έβδομη κυκλοφορία της δε χτυπάει παλιές μεγάλες κορυφές, δίνει όμως τραγούδια που στέκονται αυτόφωτα και διατηρούν την ταυτότητά τους άθικτη. Το ότι το έχουν ακόμα και στο σανίδι, μόνο αυτονόητο δεν είναι.

Cancer Bats - Psychic Jailbreak

Η τετράδα από τα Τορόντο αρνείται πεισματικά να βάλει μυαλό ή να χαλαρώσει έστω κι ελάχιστα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του "Psychic Jailbreak" το νεύρο παραμένει στα κόκκινα, η ένταση στο έντεκα και το μάτι γυαλισμένο. Τα πάντα εδώ μέσα μοιάζουν κομμένα και ραμμένα για κλαμπάκια γεμάτα ιδρώτα, φωνές και πιτ. Με λίγη προσοχή, οι λεπτομέρειες που κάποτε συνέβαλαν στο να τους ανοίξει η πόρτα του mainstream ξεχωρίζουν. Για κάθε τέτοια στιγμή βέβαια υπάρχουν άλλες τρεις που θυμίζουν ότι οι ίδιοι οι Bats την έκλεισαν επί τόπου, οπότε.

Behind closed doors: Νέα κυκλοφορία από τους Earth Crisis. Αυτό θα έπρεπε να αρκεί. To "Vegan For The Animals" ηχεί όπως ακριβώς θα αναμέναμε από τους straight edge ηγέτες και παρά την πιο παλιακή του ‘90s νοοτροπία σε πολλά, παραμένει συγκινητικά πορωτικό. Οι Beach Rats, με μέλη από Bad Religion, Lifetime, Bouncing Souls κλπ, επέλεξαν να γυρίσουν στην εφηβεία τους. To "Reat Beat" είναι μελωδικό, μνημονικό, απολαυστικό και διαθέτει νεύρο. Κοινώς, το πέτυχαν!

Punk Rock Βοήθειες
Μια σκηνή, δεκάδες στυλ

White Lung - Premonition

Το τελευταίο άλμπουμ των Καναδών αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της ικανότητάς τους να δημιουργούν τραγούδια που συνδυάζουν άψογα το pop με το punk ενώ, παράλληλα, κάνουν επίδειξη τεχνικών ικανοτήτων. Και αν δεν σας φτάνει αυτό, η άψογη, καλογυαλισμένη παραγωγή του άλμπουμ έρχεται να αποδώσει με εντυπωσιακή ακρίβεια το όραμα τους. Ελάχιστα συγκροτήματα εκεί έξω μπορούσαν να συγκριθούν με τους White Lung. Γι’ αυτό και η διάλυσή τους αποτελεί ένα σημαντικό πλήγμα για τη σκηνή. Καλώς ή κακώς όμως, το "Premonition" αποτελεί ένα ιδανικό αντίο, ικανό να διατηρήσει την υστεροφημία τους στα ύψη.

The Interrupters - In the Wild

Χωρίς πολλά- πολλά, το "In The Wild" είναι ο ένας ska-punk δίσκος που πρέπει να έχετε ακούσει το 2022. Σε μια εποχή που το είδος έχει ξεφτίσει, οι Αμερικανοί, χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, πετυχαίνουν να ακούγονται φρέσκοι και δυναμικοί, συνδυάζοντας εκρηκτική ενέργεια με χορευτική διάθεση. Ακόμη περισσότερο όμως, αυτό που κάνει τον τέταρτο δίσκο των Interrupters να ξεχωρίζει είναι το ότι, όπως όλοι οι σπουδαίοι punk rock δίσκοι, δημιουργεί στον ακροατή την αίσθηση πως ανήκει σε μια κοινότητα και πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε, εδώ θα είμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Praise - All in A Dream

Όταν ένα συγκρότημα αποτελείται από μέλη των Champion, Turnstile, Mindset, Sacred Love και Have Heart, πάνω- κάτω ξέρεις πως το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει. Όμως το τρίτο άλμπουμ των Praise είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός αφού σε αυτό δείχνουν να ολοκληρώνουν την μετάβαση από το μελωδικό hardcore με το οποίο τους γνωρίσαμε σε εναλλακτικά μονοπάτια που ισορροπούν ανάμεσα στο post- hardcore των Dag Nasty και τις πιο μελωδικές στιγμές των Hüsker Dü. Κι αν οι συνθέσεις του "All in A Dream" είναι νοσταλγικές, η παραγωγή έρχεται για να κάνει σαφές πως ο δίσκος προέρχεται από, και απευθύνεται στο, σήμερα. Χαλαρά ανάμεσα στις κορυφαίες punk κυκλοφορίες του 2022.

Bad Breeding - Human Capital

Οι Βρετανοί κατάφεραν ένα μικρό θαύμα στο νέο τους άλμπουμ. Προερχόμενοι από την, υπόγεια προφανώς, μα ακμάζουσα νέα φουρνιά ευρωπαϊκών anarcho-punk σχημάτων, πήραν τις διδαχές των Crass, Rudimentari Peni, Conflict, Crisis κλπ και δίσκο με δίσκο τις φίλτραραν περισσότερο. Στο "Human Capital" έπιασαν κορυφή. Συγκλονίζουν στιχουργικά, ισοπεδώνουν μουσικά, κρύβουν ευαίσθητες (μελωδικές) ανησυχίες κάτω από την κοινωνική τους οργή, αναζητούν την ελπίδα στα σκοτεινά σοκάκια των αστικών κέντρων. Οι Bad Breeding εδώ ηχούν απαραίτητοι, οριακά διαχρονικοί. Φαντάζουν κρίσιμοι, είναι σπουδαίοι.

Petrol Girls - Baby

Τρίτος δίσκος για το συγκρότημα από το Λονδίνο με έδρα την Αυστρία. Τραγούδια διαμαρτυρίας, τραγούδια επαναστατικά, τραγούδια που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στον οποιοδήποτε, καταφέρνοντας να διατηρούν την αντιδραστική και αντισυμβατική φλόγα του punk rock. Πέρα όμως από την θεματολογία, οι Petrol Girls πετυχαίνουν να συνδυάσουν διάφορα παρακλάδια του punk, του hardcore, και, ευρύτερα, του εναλλακτικού rock, παραδίδοντας μας ένα άλμπουμ που αξίζει να ακουστεί δυνατά.

Behind closed doors: Οι The Chats με το "Get Fucked" απέδειξαν πως είναι πολλά παραπάνω από ένα punk rock πυροτέχνημα, οι Bishops Green στο "Black Skies" μας παρέδωσαν τραγούδια γεμάτα ψυχή και ουσία, οι Dazy στο "OUTOFBODY" αποπειρώνται να δημιουργήσουν ένα διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του punk rock ήχου, ενώ οι Νορβηγοί Blood Command στο "Praise Armageddonism" συνεχίζουν να τραβάνε τον δικό τους μοναδικό δρόμο. Τέλος, ειδική αναφορά οφείλει να γίνει στο "Careening" των Hammered Hulls, οι οποίοι αποτελούν το νέο σχήμα του σπουδαίου Alec MacKaye.

Hardcore
Κλωτσομπουνίδια μετά μουσικής

Soul Glo - Diaspora Problems

Rap, punk, noise-rock. Κι όμως αυτό το άλμπουμ είναι απίθανα διαφορετικό από οτιδήποτε. Το "Diaspora Problems"είναι ένα απίστευτα φωνακλάδικο rock που μπορεί να συγκινήσει φίλους ειδών που ανέφερα πριν, αλλά καταβάθος είναι ένα στεγνό και ξεκάθαρο hardcore punk που κρατάει ιδέες που ζούσαν στον υπόκοσμο της μουσικής πενήντα χρόνια πριν. Όλα αυτά με μια μυρωδιά και με απόδοση που ταιριάζει στην σύγχρονη ζωή, στην νέα μουσική κοινότητα και στην μεταμοντέρνα αλήτικη πολιτική άποψη. Η πολιτική των Soul Glo στρέφεται γύρω από τα οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα του κόσμου, με αντιεξουσιαστική ιδεολογία και αντιρατσιστική προσέγγιση. Είναι εξαιρετικό. Είναι μανιακό, αδυσώπητο και κυρίως αφοπλιστικό. Από τα πιο εμπνευσμένα της χρονιάς.

Long Knife - Curb Stomp Earth

Μακράν ο καλύτερος δίσκος τους και, σίγουρα, ένα από τα καλύτερα hardcore άλμπουμ του 2022. Οι Long Knife πετυχαίνουν να ενσωματώσουν στον ήχο τους σχεδόν όλη την ιστορία και όλες τις τάσεις του punk ενώ, παράλληλα, χτίζουν έναν απολύτως προσωπικό ήχο. Πιθανά να μην ανακαλύπτουν νέα εκφραστικά μονοπάτια όπως άλλοι συνοδοιπόροι τους, όμως καταφέρνουν να παίζουν «παραδοσιακά» χωρίς να ακούγονται σαν μία ακόμη από χιλιάδες μπάντες- κλώνους που υπάρχουν εκεί έξω και παίζουν hardcore. Και αυτό δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση.

Inclination - Unaltered Perspective

Straight Edge από το Kentucky. Οι Inclination κυκλοφόρησαν φέτος έναν άκρως τσιτωμένο δίσκο που, ηχητικά, κουβαλάει έντονα την επιρροή συγκροτημάτων όπως οι Earth Crisis. Οι κιθάρες του Isaac Hale των Knocked Loose αποτελούν το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος ενώ ο Tyler Short στο μικρόφωνο δίνει μια πραγματικά μανιασμένη ερμηνεία. Το "Unaltered Perspective" δεν είναι κάτι που απλά βάζεις για να ακούσεις, καθώς αποτελεί μια βιωματική εμπειρία κάθαρσης όπου κάθε νότα και ουρλιαχτό χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά.

Age Of Apocalypse - Grim Wisdom

Επικό Νεοϋορκέζικο hardcore από τα βάθη του παρελθόντος. Το "Grim Wisdom" ενώ κρατάει ξεκάθαρα από το 1980 έχει μια εναλλακτική metal προσέγγιση και αυτό το metalcore μοντέρνο κάτι που το κάνει να μοιάζει (σε σημεία) ακόμα και με Mastodon. Αν κάπου εντοπίσεις από thrash μέχρι gothic μην εκπλαγείς. Ισχύουν όλα. Είναι συλλεκτικό, ποικιλόμορφο και φρέσκο. Παραγωγή και μίξη είναι για σεμινάριο, ειδικά στον σκληρό ήχο, διατηρώντας βάθος και ισορροπίες. Το ότι διατηρεί ψηλά το συναίσθημα και τον ρομαντισμό είναι στα πολύ καλά του. Ο ρυθμός του είναι σταθερά καλός και ο τρόπος που οι συνθέσεις παρουσιάζονται αν δεν είναι φανταστικός, είναι ας πούμε τίμιος και δημιουργικός και θριαμβευτικός. Αν κερδίζει κάπου είναι ότι φέρνει το παρελθόν, όχι με καινοτόμες ιδέες, αλλά εξελιγμένο στ’ αυτιά σου, ώστε να μην σε κουράζει.

The Flex - Chewing Gum For The Ears

Οι The Flex δημιουργήθηκαν το 2012 και, μέσα σε δύο χρόνια, με την κυκλοφορία του "Wild Stabs in the Dark" αναδείχθηκαν στους κορυφαίους εκφραστές του New Wave of British Hardcore. Οχτώ χρόνια μετά, και με τα περισσότερα συγκροτήματα της σκηνής να μην υφίστανται πια, αυτοί επέστρεψαν με έναν δίσκο που, σχεδόν αμετανόητα, συνεχίζει στο δρόμο που χαράξαν με το ντεμπούτο τους. Εκεί όμως που πολλοί σήμερα λοξοκοιτάζουν σε πιο μελωδικές- εμπορικές φόρμες, οι The Flex παραμένουν προσηλωμένοι στον ήχο τους, παραδίδοντάς μας έναν οργισμένο δίσκο αγνού, ανόθευτου, οριακά πρωτόγονου hardcore punk που απλά «σπέρνει».

Behind closed doors: Οι PERSON με το "Free Your Mind!" μας παρέδωσαν ένα πραγματικά μανιασμένο ντεμπούτο, οι Life's Question έδειξαν τα δόντια τους με το εντυπωσιακό "World Full Of​.​.​.", οι Berthold City με το "When Words Are Not Enough" μπαίνουν δυνατά στον παγκόσμιο χάρτη ως ένα supergroup που αξίζει την προσοχή μας, και οι Combust κέρδισαν πλήρως τις εντυπώσεις, χάρη στο εξαιρετικό NYHC τους, στο "Another Life". Τέλος, οι Osees φέτος κυκλοφόρησαν το "A Foul Form" στο οποίο, αισίως, παίζουν hardcore punk και, μάλιστα, δεν τα πάνε καθόλου άσχημα.

Pop-Punk
Τούπα-τούπα, αλλά για αρένες

Avril Lavigne - Love Sux

Η πριγκίπισσα επέστρεψε και το στέμμα της ανήκει δικαιωματικά. Τι κι αν είχε φύγει για χρόνια. Τι κι αν στην πραγματικότητα οι ταμπέλες και τα υπό-είδη ποτέ δεν μπορούσαν να τη χωρέσουν. Ένα κουπλέ κι ένα ρεφραίν φτάνουν για να κάνουν κάθε άπιστο να υποκλιθεί και κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένο να χαμογελάσει σαν να είναι 2002. Η ακομπλεξάριστα ποπ αισθητική. Οι τεράστιες μελωδίες. Τα κλεισίματα ματιού στο παρελθόν. Η σήμα κατατεθέν χροιά. Το "Love Sux" τα έχει όλα. Οι μοντέρνες πινελιές και το άγγιγμα του σύγχρονου pop-punk Μίδα, Travis Barker, είναι τα κερασάκια στην ολική επαναφορά.

Machine Gun Kelly - Mainstream Sellout

Μετά το σοκ που συνόδευσε τη στροφή του Colson Baker στις κιθάρες και τα τούπα-τούπα δύο χρόνια πίσω, το επόμενο βήμα δεδομένα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει την ίδια έκπληξη. Η περσόνα του μπροστάρη παραμένει άθικτη, με εκείνον τον τρόπο που είτε θα τη λατρέψεις είτε θα τη μισήσεις. Τα hooks καρφώνονται στο μυαλό άκοπα. Οι συνεργασίες δίνουν ξανά το κάτι παραπάνω. Οι rap πινελιές, χωρίς να πετυχαίνουν πάντα το στόχο, βγάζουν έστω στιγμιαία το σύνολο από τη ζώνη ασφαλείας. Πιο "Mainstream Sellout" πεθαίνεις. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο.

Stand Atlantic - F.E.A.R.

Μία από τις πιο ηχηρές απαντήσεις σε κάθε φωνή που γκρινιάζει ότι το pop-punk παίζει μόνο με νοσταλγία. Χωρίς να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, η τετράδα από την Αυστραλία δεν φοβάται να ξεφύγει από τη δοκιμασμένη, ορθόδοξη συνταγή και δίνει μία τόσο-όσο ανανεωμένη παραλλαγή στο θέμα. Οι ισορροπίες διατηρούνται φανταστικά. Τα γυρίσματα από emo-ish θέματα σε οριακά core ξεσπάσματα σκάνε αναπάντεχα σωστά. Οι ερμηνείες της Bonnie Fraser δεν φεύγουν στιγμή από το προσκήνιο. Το "F.E.A.R." ξεχειλίζει κέφι, ενέργεια και στυλ. Το μέλλον τους ανήκει.

Pinkshift - Love Me Forever

Μία ακόμα από τις πιο ηχηρές απαντήσεις σε κάθε φωνή που γκρινιάζει ότι το pop-punk παίζει μόνο με νοσταλγία. Σε αντίθεση με την πάνω περίπτωση, ο φακός εδώ στρέφεται προς πιο ευθείες ροκ κατευθύνσεις, ευθύ ροκ είναι και το grunge δεν καταλαβαίνουμε την έκρηξή σου, η φερσκάδα στο αποτέλεσμα ωστόσο παραμένει. Έχοντας προετοιμάσει το έδαφος με μικρού μήκους κυκλοφορίες, στο "Love Me Forever" οι Pinkshift κολλάνε με πλατύ χαμόγελο το στίκερ τους στην επανάκαμψη του είδους και γράφουν τα ονόματά τους στη λίστα των πλέον υποσχόμενων.

State Champs - Kings Of The New Age

Πολύ νέοι για να σταθούν δίπλα στις παλιοσειρές, με αρκετά γαλόνια στη στολή τους για να δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό «ανερχόμενοι», μεγάλα μούτρα σε κάθε περίπτωση. Ύστερα από ένα μικρό δισκογραφικό στραβοπάτημα, οι Νεοϋορκέζοι επιστρέφουν στα βασικά και με το "Kings Of The New Age" δίνουν ένα άλμπουμ που έχει κάθε λόγο να προστεθεί στη λίστα κάθε οπαδού του ύφους. Δεν ξαναγράφουν κανέναν κανόνα. Οι πιθανότητες να ξεφύγουν προς πραγματικά μεγάλα ακροατήρια είναι μηδαμινές. Στο τέλος της μέρας, τα skate συνεχίζουν την πορεία τους και τα όποια σχόλια κάνουν στην άκρη.

Behind closed doors: Με απόλυτη ειλικρίνεια, δεν περιμέναμε πολλά από την επιστροφή των Simple Plan, όσο κι αν θέλαμε να ελπίζουμε. Εν τέλει, παρά τις όποιες μικρές παραφωνίες, το "Harder Than It Looks" στέκεται αξιοπρεπέστατα και καθόλου δε μας χάλασε. Στη λίστα των emo-rappers που βρήκαν το Χριστό τους Blink, επισήμως προστίθεται ο Sueco με το υπέρ-διασκεδαστικό "It Was Fun While It Lasted". Στα σύνορα ποπάνκ-ίμο-ίντι, οι Sweet Pill είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορούν όχι μόνο να ταιριάξουν σε κάθε υπό-χώρο αλλά και να λάμψουν. Αν χρειάζεσαι απόδειξη, το "Where The Heart Is" είναι εκεί για σένα.

Emo
"Tι είναι τίμιο και τι είναι έντemo;"

Anxious - Little Green House

Νοσταλγία στο τετράγωνο συναντάμε στους Anxious. Εκείνοι γράφουν για πράγματα που θυμούνται όταν ήταν πιότερο εφηβάκια, καθώς εμείς θυμόμαστε το κύμα του emo που μεσουρανούσε πριν περίπου 10 χρόνια. Στο "Little Green House" - ένα πραγματικά εντυπωσιακό ντεμπούτο - συναντάς πολύ πληροφορία στα 33 του μόλις λεπτά, καθώς ξεδιπλώνουν τις πάμπολλες επιρροές τους. Emo, pop-punk, post-hardcore, όλα τα όμορφα κολπάκια. Αν θες κάτι μεστό και εξαιρετικά καλοδουλεμένο να εξερευνήσεις ένα είδος που πολύ πιθανό να σου ξεφεύγει, το πράσινο αυτό σπιτάκι είναι το ιδάνικο μέρος να ξεκινήσει κανείς.

Arm's Length - Never Before Seen, Never Again Found

Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την χρυσή εποχή του emo - είναι οι έμπνευση που πήγαζε από το εκάστοτε κωλοχώρι των μεσοδυτικών (;) πολιτειών της Αμερικής. Οι arm’s length το πάνε ένα βήμα παραπάνω, όντας από εξτρήμ κωλοχώρι του Καναδά. Το ντεμπούτο τους αναβλύζει μεσοαστική αβεβαιότητα και πολυαγαπημένα ενδοσκοπικά συναισθήματα τύπου "φοβάμαι το πόσο πολύ φοβάμαι" και άλλα τέτοια δραματικά, *μουά*. Δεν είναι για όλους - αλλά για όσους είναι - είναι ίσως το καλύτερο δείγμα για φέτος. Ακούμε το "Aries (Moth Song)" για να δούμε σε πιο από τα παραπάνω κουτάκια ανήκουμε.

Pool Kids - Pool Kids

Άλλο ένα ντεμπούτο, αλλά τούτο εδώ είναι ξεχωριστό από τα άλλα. Ένας δίσκος γεμάτος γευστικότατα mathιάρικα ριφφάκια και ενδιαφέρουσες φωνητικές μελωδίες. Τα φωνητικά (και οι κιθάρες) της Christine Goodwyne ειναι στην ουσία ολόκληρος ο δίσκος, χωρίς να σημαίνει πως στο σύνολο δεν εντυπωσιάζουν, αλλά η ζυγαριά σίγουρα γέρνει προς τη μία μεριά. Τα κομμάτια είναι σίγουρα πιο ατμοσφαιρικά και vibeάτα από τους παραπάνω δίσκους και παρά τις περίπλοκες κιθάρες είναι μάλλον και τα πιο προσιτά και εύπεπτα. Εγώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα έπαθα ένα μικρό κάτι με το "Thats Physics, Baby" το οποίο παραθέτω εδώ για την δικιά σου ικανοποίηση.

Leave Me For The Crows - Somewhere South Of Here

Κι άλλο ντεμπούτο; Ναι. Θα δεις και παρακάτω ότι πιο έμπειρα ονόματα δυσκολεύτηκαν λίγο να εντυπωσιάσουν φέτος (άλλο αν μίλησαν σε προσωπικές αδυναμίες μου). Εδώ έχουμε ίσως ένα από εκείνα τα emo ακούσματα που μπορούν να κάνουν το crossover και σε άλλα κοινά (βλέπει δηλαδή Spanish Love Songs και Menzingers). To "Somewhere South Of Here" είναι μία εντυπωσιακή συλλογή καλών τραγουδιών, από τους λίγους εκείνους δίσκους που δεν κάνουν κοιλιές ή έχουν αδυναμίες. Δεν ειναι ρηξικέλευθο, αλλά είναι απλά πολύ πολύ καλό. Emo στην καρδιά, αλλά δε στο φωνάζουν στη μάπα. Το "Dead Friends" πιστεύω είναι το καλύτερο δείγμα της ποιότητας τους.

Caracara - New Preoccupations

Δεύτερος (!) δίσκος για τους Caracara, αλλά τον λες και ντεμπούτο μιας και ηχητικά διαφέρει κάμποσο από το πρώτο. To "New Preoccupations" είναι εσωστρεφές αλλά και προσιτό. Μελωδικότατο και πανέμορφα δομημένο. Σε πρώτες ακροάσεις δεν φαντάζει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ο χρόνος που αφιερώνεις στο ξεκλείδωμά του ανταμείβει πλουσιοπάροχα, μονοπωλώντας τελικά το ενδιαφέρον σου για μήνες. Θα το ακούσεις και θα ρωτήσεις αν είναι όντως emo αυτό, όπου και γω θα ανταποκριθώ ότι "το emo ειναι state of mind" και θα χαθώ μέσα στη νύχτα, πολύ καταλλήλως σιγομουμουρίζοντας το ρεφραίν του "Strange Interactions In The Night".

Behind closed doors: Όπως είναι φανερό από τα παραπάνω, το 2022 ήταν χρονιά πολύ ευχάριστων ντεμπούτων στο χώρο. Αυτό δε σημαίνει πως τα εδραιωμένα ονόματα δεν δισκογράφησαν, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν εντυπωσίασαν τόσο. Οι Turnover για παράδειγμα ακόμα καβαλάνε το κύμα του έπους του 2015, "Peripheral Vision" και με το φετινό "Myself In The Way" απλά δεν μπορούν με τίποτα να το κοιτάξουν στα μάτια. Το ίδιο ισχύει και με τους Pianos Become The Teeth αλλά και με τους PUP. Και οι δύο δίσκοι είναι δυνατοί (και στα προσωπικά μου αγαπημένα), αλλά αντικειμενικά και ιστορικά, είναι ένα τσικ πιο κάτω. Με μαύρη καρδιά αναφέρω και τους Oso Oso που ναι μεν κυκλοφόρησαν κάτι έτσι κι έτσι, αλλά η ιστορία από πίσω από την κυκλοφορία δικαιολογεί την κατάσταση και μαγαρίζει την ψυχή.

Post-Hardcore
Μετά το hardcore το χάος

Brutus - Unison Life

Ο δίσκος της χρονιάς για εμάς, θα μπορούσε να είναι σε πολλές παραγράφους τούτης της ανασκόπησης. Οι Βέλγοι είναι hardcore, ειναι punk, ειναι emo, είναι metal, είναι post-rock, είναι εκπληκτικοί. Το "Unison Life" είναι το πιο εναλλακτικό αλλά και συναισθηματικό μοντέρνο hardcore εκεί έξω. Είναι τόσο έντονο μερικές φορές, που συγκινεί. Εκπληκτικά καλό σκληροπυρηνικό δημιούργημα, με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ σκληρών και καθαρών φωνητικών, τύμπανα σε δημιουργικό πανικό και συνδυασμός θορύβου και ατμόσφαιρας. Αυτή η πορεία από σπασμωδικά ουρλιαχτά, ξεσκισμένες κραυγές, έως απόλυτα κρυστάλλινες ψηλές νότες είναι φανταστική. Τα τραγούδια έχουν μια παράφωνη μαεστρία δίχως προηγούμενο. Σε κάνει να νιώθεις νέος. Σε ξεσηκώνει και σε προβληματίζει. Μοναδικό.

Birds In Row - Gris Klein

Αν το "Gris Klein" δεν είχε σοβαρό ανταγωνισμό φέτος θα μπορούσε να είναι ο δίσκος της χρονιάς. Είναι κάτι μεταξύ post-hardcore και screamo με έντονη την emo καφρίλα. Οι Γάλλοι είναι ακόμα καλύτεροι από τους προηγούμενους δίσκους τους και όντας αρκετά άμεσοι κερδίζουν σε όλα τα σημεία. Χωρίς πλάκα. Ο δίσκος ειναι εξαιρετικός. Τα φωνητικά είναι υπέροχα. Πόνος και έντονο, άσχημο συναίσθημα. Θυμός και απέχθεια. Η ροή των τραγουδιών και του άλμπουμ συνολικά είναι σπάνια και υποδειγματική. Ακατέργαστο και εκρηκτικό. Μοιράζεται πολλά κοινά με τις πρώιμες μπάντες emocore της δεκαετίας του '90. Ξεχωριστό και διαφορετικό από όλα τα άλλα. Υπερβολικά γαμάτο. Θέλει προσοχή και πολλές ακροάσεις. Η διασκέδαση είναι δεδομένη.

Gospel - The Loser

Άλλη μια μπάντα που είχε κάνει εντύπωση πριν δύο δεκαετίες, επιστρέφει με ένα αριστουργηματικό δίσκο. Το "The Loser" δεν είναι απλά μοντέρνο hardcore είναι το κάτι άλλο. Μέσα στα κομμάτια περιφέρονται περήφανα μοντέρνο progressive rock, παλαβωμένο math, φανταστικό hardcore, υπερπειραματικό rock και φευγάτο screamo! Η γραφή είναι εξαιρετική και οι ερμηνείες είναι απολύτως κορυφαίες. Δεν μπορεί να συγκριθεί τόσο εύκολα με το ντεμπούτο τους. Είναι αρκετά διαφορετικό. Είναι όμως τόσο φοβερό που δεν χρειάζεται καμία σύγκριση. Είναι από αυτούς τους δίσκους που μπορείς να κάτσεις για πάρα πολύ καιρό. Είναι τόσο εναλλακτικός και δυναμικός, με τόση ποικιλία που πραγματικά ταιριάζει όλες τις ώρες. Φανταστικό.

Drug Church - Hygiene

Αυτοί εδώ έφτιαξαν το πιο εναλλακτικό, μοντέρνο, μελωδικό και συναισθηματικό δίσκο του είδους. Στο "Hygiene" η σαπίλα, η κλειστοφοβική αίσθηση και το επίπεδο της ποιότητας των κομματιών δεν αμφισβητούνται. Σε σημεία θυμίζει κάτι έντεχνες πανκ κυκλοφορίες της δεκαετίας του '80. Σοβαρολογούμε. Οι επιρροές τους είναι φανταστικές. Κάνουν το hardcore να ακούγεται τόσο λαμπερό όσο κανένας δεν έχει επιχειρήσει ποτέ. Το συγκρότημα ακούγεται τόσο βαρύ όσο χρειάζεται. Βάρος που κυρίως εκφράζεται σαν χάος και αταξία. Όμως με μια τόσο τέλεια ισορροπία που δημιουργεί μια πολύ συνεπή και ευχάριστη εμπειρία ακρόασης συνολικά.

City Of Caterpillar - Mystic Sisters

Μοντέρνο hardcore, με θορύβους, εντάσεις, post-rock και όμορφη ατμόσφαιρα. Αυτό είναι το "Mystic Sisters" που έρχεται είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο και μέχρι τώρα μοναδικού ολοκληρωμένου δίσκου της μπάντας. Τότε πιο screamo, τώρα πιο post-hardcore. Εικοσι χρόνια και ακούγεται σαν να φτιάχτηκε αμέσως μετά. Τότε ήταν είκοσι χρόνια μπροστά, τώρα είναι οι σύγχρονοι μύθοι και η κορυφή του χώρου. Δυναμικά κρεσέντο και τέλεια χτισίματα. Το επίπεδο δημιουργικότητας που εμφανίζεται σε αυτά τα οκτώ κομμάτια είναι ένα θαύμα. Είναι μια ξεκάθαρη, γυμνή και έντονη πειραματική rock μουσική στην πιο εκφραστική της μορφή. Είναι από αυτούς τους δίσκους που σε λίγα χρόνια θα επανερχόμαστε και θα λέμε τι κλασικούρα ήταν αυτή

Behind closed doors: Οι Δανοί Tvivler έφεραν στο"Kilogram" math, noise και experimental πτυχές στο είδος και άφησαν κάτι απίστευτα σκοτεινό πίσω τους. Οι nouns από την άλλη στο "While Of Unsound Mind" παρουσιάζουν έναν από τους πιο πειραματικούς και παρανοϊκούς δίσκους και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της σκληράδας τους. Οι Militarie Gun, έφτιαξαν τα δύο περσινά EP σε μία συλλογή και κυκλοφόρησαν σαν ολοκληρωμένο δίσκο το "All Roads Lead to the Gun (Deluxe)" για να βγει το καλύτερο μελωδικό μοντέρνο hardcore. Τέλος οι Silverstein με το "Misery Made Me" κερνάνε την πιο pop κυκλοφορία του είδους.

Screamo
Συναίσθημα, κραυγή, τεχνική, πάθος, όλα εδώ

Chalk Hands - Don’t Think About Death

H μπάντα από το Brighton κάνει το δισκογραφικό της ντεμπούτο και ακολουθώντας τους κανόνες και την πεπατημένη έρχεται να κάνει τα νερά του είδους ακόμα πιο ταραγμένα. Το "Don’t Think About Death" είναι πιθανότατα η καλύτερη κυκλοφορία στο είδος για το έτος που φεύγει. Χωρίς να παρουσιάζει τίποτα που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ, καταφέρνει να ακούγεται υπέροχο. Η συνταγή που θελει ατμοσφαιρικές και post μουσικές να μπλέκονται στις καφρίλες και τα ουρλιαχτά και οι κιθάρες να ακούγονται σε σημεία πιο καθαρές, είναι πραγματικά πετυχημένη. Έχει Envy ξεσπάσματα αλλά και City Of Caterpillar post-rock-ιές. Η ουσία βέβαια είναι η ατμόσφαιρα, η πρόοδος και το χτίσιμο των συνθέσεων. Όλα εξαιρετικά.

Foxtails - Fawn

Προσοχή πρέπει να δώσουμε στο βιολί. Δεν το λες και συνηθισμένο να ακούς αυτό το γλυκό έγχορδο σε τέτοιο είδος μουσικής. Σίγουρα δίνει μια εξαιρετικά διαφορετική υπόσταση στο σύνολο της μουσικής τους και κατά βάθος κερδίζει. Επιπλέον προσοχή, που αλλού, στα φωνητικά της Megan. Δεν έχουν καμία σταθερά. Είναι παλαβά. Η κοπέλα της μπάντας, αλλού βρυχάται. Κάπου ακούγεται γλυκιά. Κι αλλού κάνει το "Fawn" μια τεράστια δισκάρα δίχως προηγούμενο. Αυτό το μπλέξιμο ή καλύτερα δέσιμο Slint και Touche Amore είναι εκπληκτικό. Hardcore, emo, post-rock μέχρι και art punk θα βρεις εδώ. Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πολύ νωρίς μέσα στο έτος και ίσως ξεχάστηκε άδικα.

Yearning - MMXXII

Είναι οκτώ συνθέσεις, αλλά το "MMXXII" διαρκεί λιγότερο από δέκα λεπτά. Αν αυτό δεν φαίνεται λίγο (που είναι, μην λέμε ψέμματα) τότε απόλαυσε το ξανά και ξανά. Είναι λίγο, γιατί είναι τόσο μα τόσο φανταστικό που πραγματικά δεν φτάνει. Οι εκρήξεις σκοτώνουν. Πρόκειται για μια βάναυση επίθεση από σφοδρά riff και βόμβες χάους. Είναι λίγο γιατί όμοιο ακραίο screamo δεν βγήκε κανένα την χρονιά. Όσο λίγο και να είναι όμως καταφέρνει και επιτυγχάνει μια ασύλληπτη μεγαλοπρέπεια που διαψεύδει και πάει κόντρα στην πραγματικά τεράστια συντομία του. Ακραία απολαυστικό. Ασύλληπτα δυνατό. Αδιευκρίνιστα ακραίο.

Massa Nera - Derramar | Querer | Borrar

Κυκλοφόρησε λίγο αργά. Ήταν ήδη Δεκέμβρης. Μέχρι να τ’ ακούσουμε κόντεψε να τελειώσει ο χρόνος. Κρίμα για εμάς, κρίμα και για τους ίδιους, γιατί το "Derramar | Querer | Borrar" είναι από τα καλύτερα του είδους για φέτος και δεν έλαβε όσο προσοχή έπρεπε. Σε κάποιους πιθανότατα θα ξέφυγε. Λάθος. Μέγα λάθος. Δεν ανακαλύπτει το είδος, ούτε φέρνει ντε και καλά κάτι τελείως καινοτόμο, αλλά μπλέκοντας post-rock ομορφιές και σε κάποιες στιγμές metalcore καφρίλες, γίνεται απολαυστικό. Είναι αυτή η νεότητα που προωθεί. Είναι αυτή η ανεμελιά που σε κάνει να νιώθεις. Η μουσικότητα τους προκαλεί δέος και πραγματικά φαίνεται ότι μπορεί να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε μπάντα έχει γραφτεί σε αυτή την ανασκόπηση.

Piri Reis - Ritma

H μπάντα από την Μαλαισία, ντεμπουτάρει με ένα πολύ βίαιο δίσκο. Το "Ritma" ειναι επιβλητικό, αρκετά θορυβώδες, πολύ εντονο, φουλ συναισθηματικό και ιδιαίτερα βιαιο. Σκίζει. Είναι αυτή η Orchid επιρροή που τους κάνει τόσο μα τόσο καλούς. Ναι η ανατολή προσφέρει μερικές φορές καλύτερους δίσκους από την δύση. Κάτι καλό έγινε στην Ασία φέτος στα ακραία είδη. Με ιδέες. Με τραγουδάρες. Με μουσικότητα. Τα μελωδικά στοιχεία αυτής της μπάντας είναι βασικά για τον ήχο τους. Θα τα έλεγες πιασάρικα, κυρίως καθοδηγούμενα από ξεσκιζμένα φωνητικά που σε αγγίζουν στο κοκκαλο. Απελευθέρωση πάθους και ξεκάθαρη επιστροφή στις παραδοσιακές αρετές του είδους. Πραγματικά εκπληκτικό.

Behind closed doors: Άχαστη πρόταση ειναι οι Sonagi. Από την Φιλαδελφεια των ΗΠΑ είναι, αγνωστο γιατί το όνομα τους θυμίζει Κορέα. Το"Precedent" όμως ειναι από τις πιο όμορφες screamo δουλειές του τώρα. Βία, και αλητεία, και ταχύτητες; Έλα στους Blind Girls γιατί το "The Weight of Everything" είναι η emoviolence πρόταση της χρονιάς. Αν θες στο είδος να βρεις δόσεις mathcore γεμάτες θόρυβο και μπλιμπλίκια η πρόταση είναι το "Sugar Rot" των Αμερικάνων p.s.you'redead. Τέλος οι black metal πινελιές που θα ακούσεις στο "The Branches Οn Either Side" των Trophy Hunt είναι σίγουρα η πιο μαυρη ιδέα του χώρου.

Crust
Το καλύτερο μέρος της πίτσας, μήπως και του ιδιώματος;

Morrow - The Quiet Earth

Η εποποιία των Morrow δεν συνεχίστηκε στο τρίτο τους άλμπουμ, αλλά κορυφώθηκε. Το emo-crust της κολλεκτίβας πήρε έμπνευση από τη μελωδία, το post, τα τσέλο, από το ίδιο το φανταστικό του concept. Ανέβασε τις ταχύτητες και άγγιξε κορυφές μεγαλείου, αντάξιες της γεναλογίας των μπαντών από τις οποίες προέρχεται. Προκαλεί συγκινήσεις, συνθέτει εικόνες και ηχοτοπία, φορτίζει και εκτονώνει. Το "The Quiet Earth", δικαιώνει ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα του περιθωρίου, κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα. Να φαντάζεται. Οι Morrow, με την πληθώρα καλεσμένων στο άλμπουμ, κυκλοφόρησαν ένα σύγχρονο classic του ήχου, ξεδιπλώνοντας τις αμέτρητες δυνατότητές του.

Rigorous Institution - Cainsmarsh

Nταξ, τι να λέμε τώρα πάλι; Το "Cainsmarsh" δεν είναι απλά μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της σκηνής, αλλά μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς, γενικώς κι ανεξαρτήτως ειδών. Προφανώς, δεν απευθύνεται σε όλους, όμως απευθύνεται σε πάρα πολλούς, αφού συνδυάζει, άψογα, στοιχεία από διαφορετικής σκηνές, πετυχαίνοντας να ακούγεται σαν το μπάσταρδο παιδί των Amebix με τους Celtic Frost ή των Axegrinder με τους Darkthrone. Το πρώτο άλμπουμ των Rigorous Institution είναι το απόλυτο μετα-αποκαλυπτικό soundtrack του 2022, κι είναι όσο τέλειο ελπίζαμε να είναι, και λίγο παραπάνω.

War//Plague - Manifest Ruination

Οι έμπειροι War//Plague από τη Μινεσότα έδειξαν στη σκηνή το 2022 πως παίζεται το ορθόδοξο crust punk. Ενέτειναν τις extreme πινελιές στις κιθάρες και στα φωνητικά, μας έβγαλαν περισσότερο την ψυχή, αλλά κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ προορισμένο να μπει στο πάνθεον της αμερικανικής σκηνής. Το "Manifest Ruination" είναι αδιανόητα συμπαγές και πλήρες, ένα κομψοτέχνημα της σκηνής, φτιαγμένο από άτομα που την υπηρετούν πιστά και συνειδητοποιημένα για όσο θυμούνται τους εαυτούς τους. Είναι επίθεση, είναι η ωμή πραγματικότητα της κοινωνικής αποξένωσης, διαθέτει δέκα ανελέητες κομματάρες, είναι τέλειο.

...But The Shadows Have Foes - A Great Variety Of Morbid Symptoms

Το μονομελές αυτό σχήμα από το Illinois στο πέμπτο του άλμπουμ κατάφερε να ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος. Με τις επιβλητικές μακροσκελείς του συνθέσεις, με τα samples, τα αδιανόητα φωνητικά και τα riffs και leads που ηχούν βγαλμένα από τα πιο τρελά όνειρα του ήχου. Πνιγηρό, σκοτεινό, αποκαλυπτικό, μελωδικό, ατμοσφαιρικό, αστικό, πολιτικοποιημένο και ιδιοφυές, το "A Great Variety Of Morbid Symptoms" είναι μια σπουδή πάνω στο neo-crust, που αντλεί συμπεράσματα από το πώς θα έπρεπε να ηχεί σήμερα. Οι BTSHF μεγαλούργησαν στις σκιές και αν δεν τους πήρες χαμπάρι, ήρθε η ώρα να βρεις τους νέους σου ήρωες, έστω και τώρα.

Myteri - Illusion

Η επιστροφή των Σουηδών δεν εκπλήρωσε απλώς ένα απωθημένο. Οι Myteri με το "Illusion" δεν προκάλεσαν απλώς αναλαμπές μελωδικού και κατάμαυρου crust από τα βόρεια. Αποφάσισαν να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Να δούν στο επικό στοιχείο την καταραμένη του alter ego αισθητική και να την φέρουν στο προσκήνιο. Να σε πιάσουν από το γιακά και να σε ταρακουνήσουν, δίχως να επιδίδονται σε ένα τυφλό, ανελέητο ποδοβολητό. Στην πιο δύσκολή στιγμή τους, αναδύθηκαν στην επιφάνεια με το πιο πολυεπίπεδο έργο τους. Δεν συμβιβάστηκαν με τα «πρέπει», δεν επέλεξαν την διέξοδο της επανάληψης. Και δικαιώθηκαν.

Behind closed doors: Οι Adrestia στη διπλή τους επιστροφή τα πήγαν εκ νέου εξαιρετικά (και) στο crust punk αφού το "III: The Betrayal" τους διατηρεί στην εμπροσθοφυλακή, όπως και τους Hive, αλλά σε πιο σύγχρονα πλαίσια, το ολοκληρωτικό "Spiritual Poverty". Παραμένοντας σε neo-crust πεδία, οι Γερμανοί Malatesta στο "Unter Tage" επανέφεραν το σκοτάδι με φρενήρη φωνητικά και μελωδίες, αλλά η μεγάλη έκπληξη ήρθε από τους Τσέχους Nervy, οι οποίοι παρέδωσαν την αδιάψευστη Tragedy-ίλα της χρονιάς σε ένα συγκλονιστικό άλμπουμ. Σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια, οι Mock Execution σήκωσαν φρικαλέα ‘80s σκόνη, και οι Crutches από το Malmö χτύπησαν αλύπητα στην κορυφαία τους στιγμή. Το d-beat έπιασε υψηλές ταχύτητες επιδόσεις ξανά φέτος χάρη στους Γάλλους Bombardement και το άριστο "Le Futur Est Là", τους Destripados και το ωμό και ασήκωτο "Lenguas Venenosas" καθώς και τους εξαίρετους Πολωνούς Ohyda στο τρίτο τους LP που διατηρεί την «εξωτικότητα» τους. Λίγο πριν όμως η χρονιά ρίξει αυλαία, μίλησαν οι Flower. "Hardly A Dream", πράγματι.

Metallic Hardcore
Ή αλλιώς, τα metalcore που περνάνε τα φανταστικά μας τεστ

Vein.fm - This World Is Going To Ruin You

Βαρύ; Σαφώς. Θεοσκότεινο; Τσεκ. Αλλαγές από metal σε core; Άπειρες. Μοντέρνο; Πες το κι έτσι. Η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Vein.fm κάτω από αυτό το όνομα περιέχει αρκετή πληροφορία για να πονοκεφαλιάσει κάθε λιπόψυχο και έναν όγκο που βάζει κάτω αρκετά επιφανή ονόματα του σκληρού χώρου. Μην προσπαθήσεις να αποσυνθέσεις τον ήχο. Αφέσου στη μαυρίλα του. Από την απολύτως επιθετική λογική, μέχρι τις ανατροπές στις δομές και την χειμαρρώδη ροή του, το "This World Is Going To Ruin You" δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηριστεί εύκολο. Κι αυτό το λέμε για καλό.

Implore - The Burden of Existence

Δίσκος που σε μεγάλο βαθμό όρισε τη σκηνή για το 2022. Οι Implore, στην τέταρτη δουλειά τους, παραδίδουν μαθήματα extreme αισθητικής μέσα από μια υπερτεχνική metalcore σκοπιά που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Το "The Burden of Existence" είναι μια μανιασμένη ηχητική κατάθεση που κατεβάζει σαγόνια, βουλώνει στόματα, και δεν σταματά να σοκάρει τον ακροατή, χάρη στις σπουδαίες ιδέες που εμπεριέχει. Μην κάνετε το λάθος να το προσπεράσετε γιατί θα έρθει και θα σας βρει.

Ithaca - They Fear Us

Το δεύτερο άλμπουμ είναι δύσκολο και άλλες τέτοιες βλακείες. Αν στο πρώτο βήμα το κουιντέτο από το Λονδίνο σε έπιανε από το λαιμό και δημιουργούσε προσδοκίες για μέλλον, στο "They Fear Us" μπαίνει χτυπώντας προς κάθε κατεύθυνση και φωνάζει ότι το αύριο έχει φτάσει. Οι γραμμές ανάμεσα στα math κοψίματα και την μεταλλική αισθητική θολώνουν υπερβολικά. Τα μελωδικά περάσματα περιμένουν στις γωνίες. Οι στίχοι απλώνουν σκέψεις και προβληματισμούς χωρίς το παραμικρό χρύσωμα. Τα σπασίματα είναι σκέτη απόλαυση. Οι κορυφώσεις ακολουθούν από κοντά.

Candy - Heaven Is Here

Ακραίο metalcore. To ονόμασαν "Heaven Is Here" αλλά δεν το λες και παραδεισένιο. Είναι κάπως βιομηχανικό, έχει πήξει στα εφέ και ηλεκτρονικά noise στοιχεία και κρατάει μια μουσική βία άνευ προηγουμένου. Έχει μέσα του punk, sludge και grind. Δεν είναι και δύσκολο τελευταία να βρεις ένα μιγμα ειδών, ιδεών και μουσικών παρακλαδιών κάτω από την metal ή hardcore punk ομπρέλα. Εδώ όμως αυτό το πάντρεμα γίνεται υπέροχα. Οι θόρυβοι, που είναι απολαυστικοί, δημιουργούν μια καταπιεστική και μοναδική ατμόσφαιρα. Αυτός ο δίσκος ισοπεδώνει ότι βρει μπροστά του. Είναι από τα πιο εκρηκτικά δημιουργήματα της χρονιάς. Το μήνυμα τους ακόμα παραμένει αιχμηρό, ιδιαίτερα μηδενιστικό και κοινωνικά ευαίσθητο. Ο ρυθμός και η διάθεση για σπάσιμο σβέρκου και έχουν κανένα έλεος.

Stick To Your Guns - Spectre

Μεταλλικό κορ, όπως τότε. Όχι ακριβώς όπως τότε, εννοείται. Και το «τότε» εξαρτάται λίγο από την οπτική σου. Προσπερνώντας τις όποιες υποσημειώσεις, δεν κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά σχήματα που να κρατάνε ψηλά το λάβαρο του ύφους τόσο σταθερά όσο ο Jesse Barnett με την παρέα του. Στο "Spectre" συνεχίζουν από εκεί που είχαν αφήσει πέντε χρόνια πίσω. Οι εκπλήξεις διατηρούνται στο ελάχιστο, για καλό ή για κακό. Οι τσαμπουκαλεμένες ερμηνείες, οι άμεσοι ρυθμοί, η γυαλισμένη παραγωγή, τα γεμάτα breakdowns, οι υψωμένες γροθιές, όλα βρίσκονται στη θέση τους.

Behind closed doors: Η επιστροφή έπειτα από μια εικοσαετία των (the infamous) Gehenna με το "Negative Hardcore" δεν ήταν απλώς ισοπεδωτική αλλά παράδειγμα προς μίμηση, ενώ οι CLEARxCUT με το "Songs Of Desire Armed" παρέδωσαν το απόλυτο αναρχικό vegan straight-edge metallic hardcore του σήμερα. Στο εντυπωσιακό "The Wrath It Takes" οι Spill Your Guts από τη Σανγκάη δημιουργούν ένα ολόφρεσκο και μοντέρνο μείγμα blackened hardcore ‘ roll, και οι Dr. Acula κατάφεραν να κάνουν το χαοτικό death/math-core τους ξανά επίκαιρο στο απρόσμενα ενδιαφέρον ομότιτλο άλμπουμ τους. Τέλος, οι Show Me The Body στο "Trouble The Waters" συνεχίζουν να εξερευνούν το προσωπικό τους ηχητικό μείγμα.

Grind
Ηχητικός εξτρεμισμός, οριακές καταστάσεις και μεγαλειώδεις στιγμές, κυριολεκτικά

Wormrot - Hiss

Δεν υπάρχουν πολλοί δίσκοι στον ευρύτερο ακραίο ήχο που μπορούν να περηφανεύονται ότι σηκώνουν όλη τη σκηνή στις πλάτες τους. Που συνοψίζουν αλλά και επεκτείνουν τα όρια του ιδιώματος από το οποίο ξεπροβάλλουν. Που παρουσιάζουν μια ιδιοφυή και εύστοχη τροπή και άμβλυνση των γωνιών του ήχου τους. Οι Wormrot από τη Σιγκαπούρη, στην πολυαναμενόμενη και πολύκροτη επιστροφή τους, το πέτυχαν θριαμβευτικά. Το "Hiss" είναι από τους δίσκους που οφείλουν να μείνουν στην ιστορία, τουλάχιστον στην σωστή πλευρά της. Γιατί το αξίζει. Γιατί είναι ο δίσκος που φαντάζει ικανός να σπάσει προκαταλήψεις για το grind και να μυήσει ετερόκλητο κόσμο σε αυτό.

Cloud Rat - Threshold

Η τριάδα επανήλθε και συνέχισε την ανοδική της πορεία. Οι Cloud Rat πλέον βρίσκονται σε μια σφαίρα εντελώς ξέχωρα από τα υπόλοιπα σχήματα. Συνεχίζουν να μπλέκουν συγγενικά ιδιώματα και να χτυπούν στο συναίσθημα, με κοψίματα και ερμηνείες δίχως αύριο. Επιμένουν στο να αναζητούν την ουσία δίχως να παραμελούν την τεχνικότητα. Αναζητούν την πληρότητα, ηχούν υπαρξιακοί, φαντάζουν ανεπανάληπτοι. Η Madison Marshall και η παρέα της διαγράφουν μια τροχιά, που εδώ, στο υψηλότερο σημείο της, αγγίζει την μυθολογία του ήχου. Σπουδαία εποχή για το ιδίωμα.

No/Más - Consume / Deny / Repent

Powerviolence, grind, death/thrash metal στίγμα, τρομακτικό σερί κομματιών. Οι Αμερικανοί δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης, και όσο και αν πέρασε ο καιρός και οι μήνες, το "Consume / Deny / Repent" δεν ξεκόλλησε από τα ηχεία. Οι No/Más κυκλοφόρησαν φέτος ένα μικρό διαμαντάκι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Ηχεί ολόφρεσκο, κάνει πλάκα σε παρόμοιες κυκλοφορίες και δείχνει εκ νέου, και στο πιο δύσπιστο, πως μια κυκλοφορία από τον powerviolence (ναι, δεύτερη φορά) χώρο μπορεί να βρίσκει ευήκοα ώτα και έξω από αυτόν.

Escuela Grind - Memory Theater

Κατά μία έννοια, οι Escuela Grind κυκλοφόρησαν ένα αψεγάδιαστο grindcore δίσκο. Με το "Memory Theater" πήραν την ηχηρή πρώτη ύλη και τα εξαιρετικά δείγματα που είχαν επιδείξει στο παρελθόν και τα δούλεψαν διεξοδικά. To αποτέλεσμα; Ένα άλμπουμ με προοδευτική άποψη, αισθητική, βρώμα και σκόνη αλλά και μεγάλα breakdowns, με εντάσεις και δυναμικές που το κάνουν να ξεχωρίζει μονομιάς, γκρεμίζοντας στην πορεία οποιαδήποτε απόπειρα gatekeeping. Τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή για να το ξεχωρίσουμε ως σημείο αναφοράς της φετινής εσοδείας;

Knoll - Metempiric

Δεν έβγαλαν νέο δίσκο οι Full Of Hell φέτος για να παραλάβουν την καθιερωμένη τους γωνία (pt. I), το έκαναν οι νέοπες Knoll. ΟΚ, ας πάψουμε να είμαστε κυνικοί. To πειραματικό death/grind των Knoll, χαοτικό και ανά σημεία δυσπρόσιτο, συνεχίζει να εξερευνά ένα άκρως ενδιαφέρον και σύγχρονο μονοπάτι. Παρά τις, συχνά παρανοϊκές, εναλλαγές και ενσωματώσεις ηχητικών επιρροών που λαμβάνουν χώρα εντός του, το "Metempiric" είναι, μέχρι στιγμής, το πεισωμμένο αποκορύφωμα του δρόμπου των Knoll, μια κυκλοφορία που τους βάζει πρώτους μεταξύ της νεότερης γενιάς του ιδιώματος.

Behind Closed Doors: Οι Γάλλοι Whoresnation και Proudhon αποτελούν υπόγειες «εγγυήσεις» του ιδιώματος από διαφορετικές αφετηρίες και το αποδεικνούν αδιάψευστα και φέτος με τα με τα "Dearth" και "Social Tympanum" αντίστοιχα. Στην ίδια χώρα, οι Pilori με το ανελέητο "Quand Bien Même L'Enfer et le Déluge S'abattraient sur Nous" κυκλοφόρησαν ένα κατάμαυρο έπος που θα μπορούσε να βρίσκεται σε διαφορετικές κατηγορίες της παρούσας ανασκόπησης, ή και άλλης. Η ψυχή του όμως ανήκει εδώ. Οι Ολλανδοί Teethgrinder δεν αλλάζουν ρότα με το "Dystopia" αλλά έχουν αυτό το κάτι στα riffs τους. Πριν φύγεις, επίτρεψέ μας να σου μιλήσουμε για το cybergrind των Thotcrime. To "D1G1T4L_DR1FT" είναι ένα πολύχρωμο electro/pop αισθητικής φρενήρες όργιο. Αμέ.

Crossover
Ναι, έχουμε και από αυτό φέτος, δεν καταλάβαμε

Dead Cross - II

Ναι, είναι πραγματικό supergroup και οι κύριοι που το συναποτελούν θα ήταν ικανός λόγος να αναφερθεί στην αρχή της ανασκόπησης. Το "II" όμως είναι ταγμένο, με το δικό του, παρανοϊκό, σχεδόν ψυχεδελικό, τρόπο, στα ιδανικά του crossover. Έχοντας ως αφετηρία τη σύνταξη ενός γράμματος αγάπης προς ηχοχρώματα και σκηνές που όρισαν το ποιόν αυτών των μουσικών, το δεύτερο άλμπουμ των Dead Cross καταλήγει να είναι ένα αψεγάδιαστο δείγμα γραφής από μια ευφάνταστη μπάντα με πραγματικό λόγο ύπαρξης. Βασικά, ζήτω οι Dead Cross.

Foreseen - Untamed Force

Ας έχουμε το θάρρος να παραδεχθούμε μερικές αλήθειες. Οι Φινλανδοί Foreseen στο τρίτο τους άλμπουμ κατάφεραν το εξής απλό, αλλά όχι αυτονόητο. Κυκλοφόρησαν το απόλυτο crossover hardcore άλμπουμ. Το "Untamed Force" πρέπει να το ακούσεις για να καταλάβεις πόσο σωστό είναι από όλες τις απόψεις του. Διαθέτει τους ρυθμούς, την παραγωγή, τα φωνητικά, τα κοψίματα και τα σπασίματα, τα riffs, την ενέργεια, τη διάρκεια, όλα σε υπερθετικό αλλά όχι πλεονάζοντα βαθμό. Βασικά, είναι αλάνθαστο. Δεν ξεπερνιέται εύκολα, εμπιστεύσου και άκου.

High Command - Eclipse Of The Dual Moons

Μερικά thrash-εία υποκείμενα θα υποστηρίξουν πως τούτοι εδώ διεκδικούν το «θρόνο» των Power Trip. Στο διάδοχο του ντεμπούτου τους "Beyond The Wall Of Desolation", οι High Command βελτιστοποιούν τα επιμέρους και κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που δεν μοιάζει απλώς χαμένο στο χωροχρόνο του 1988-89. Αντιθέτως, με όχημα μια εκπληκτική ηχάρα, riffs απόθεμα και για επόμενο άλμπουμ, αλλά και τις χαρακτηριστικές επικές διαθέσεις, τo "Eclipse Of The Dual Moons" φαντάζει ως το μεταίχμιο του που μπορεί το οργισμένο, πάνκικο, thrash revival να φτάσει σήμερα, καταφέρνοντας να αφορά και νεότερες γενιές ακροατών. Πρέπει να τα πούμε αναλυτικότερα για αυτό το άλμπουμ.

Warfare - Doomsday

Είναι η μπάντα του αφεντικού της Triple B. Διαθέτει στις τάξεις της τον Justice Tripp, και μέλη από Fury, Kommand, κλπ. Είναι ο δεύτερος δίσκος τους. Είναι πιο παραδοσιακό hardcore και το metal ειδικά στο riffing, είναι λίγο στην άκρη. Διαθέτει όμως ένα fuzz-άρισμα, κάτι breakdowns, τρομερες ρυθμικές κιθάρες, παθιασμένα φωνητικά. Είναι το "Doomsday" των "Warfare" και αποτελεί μια από τις πιο αθόρυβα σπουδαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. Βασικά, μεταξύ μας, θα μπορούσε να είναι και σε άλλη κατηγορία. Κάτι τα guests, κάτι τα solos, κάτι μερικά κρυμμένα μυστικά, και, για δες το!

Mindforce - New Lords

Δεν θα γίνουμε γραφικοί για να κάνουμε λογοπαίγνιο με τον τίτλο. Αλλά κοίταξε το εξώφυλλο, άκου τα φωνητικά, πρόσεξε την παραγωγή. Το hardcore των Mindforce είναι βγαλμένο από μια άλλη εποχή, αλλά διαθέτει ένα νεύρο που βγάζει νόημα, αν αφουγκραστείς τις εξελίξεις στο ιδίωμα σήμερα. Μερικά leads δε, αποπνέουν ένα αέρα επικό, επιβλητικό. Το "New Lords" είναι καυτό και σε σημεία κοιτάει το 1986 στα μάτια και του χασκογελά, γιατί ξέρει. Οι Νεοϋορκέζοι αναδεικνύονται ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της σκηνής σήμερα και εδώ πιάνουν τις κορυφές τους.

Behind closed doors: Crossover ενότητα χωρίς γεύση από Power Trip δεν γίνεται, οπότε σου υπενθυμίζουμε πως οι Fugitive ντεμπούταραν φέτος και αφήνουν τεράστιες προσδοκίες για το μέλλον. Το metal/punk μπάχαλο των Καναδών Skumstrike είναι από τα demos τους η ένοχη λατρεία μας, σκέψου λοιπόν πόσο εκτιμήσαμε το full length "Deadly Intrusions". Οι Doldrey στο "Celestial Deconstruction" έπαιξαν death/thrash metal πάνω σε d-beats με τρόπο συγκινητικά τέλειο και θα τους αναφέρουμε με το ζόρι. Η έκπληξη όμως της χρονιάς είναι το επικό, folk, επαναστατικό crossover του ομότιτλου άλμπουμ των Pillaging Villagers, που κάνει ακόμα και βάρδους να πετάνε μεσαιωνικές μολότοφ.

Punk Rock το Ελληνόφωνο
Η μόνη ελληνόφωνη κιθαριστική σκηνή που εξελίσσεται

Καταχνιά - Ν​ι​α​ο​ύ​ρ​ι​σ​μ​α τ​η​ς Γ​ά​τ​α​ς

Οι Καταχνιά επανήλθαν φέτος με το "Νιαούρισμα της Γάτας" το οποίο αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες τους, αν όχι την κορυφαία. Μέσα σε μόλις 32 λεπτά, το συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη καταφέρνει να αποδώσει τέλεια όλα όσα τους καθιστούν αυτή τη στιγμή ένα από τα σημαντικότερα εγχώρια σχήματα. Η νέα τους δουλειά είναι ένα πραγματικά ζωτικό άλμπουμ, ικανό να αποτελέσει σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τη σκηνή τους, αλλά, ευρύτερα. Οπωσδήποτε, ένα από τα 5-10 ελληνόφωνα rock άλμπουμ που πρέπει να έχετε ακούσει το 2022.

Ήλιος Θανάτου - Μ​α​ρ​μ​α​ρ​ω​μ​έ​ν​η Α​π​ό​γ​ν​ω​σ​η

Το συγκρότημα από την Αθήνα, με τη νέα του δουλειά βάζει ισχυρές βάσεις για να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της εγχώριας extreme σκηνής. Το "Μαρμαρωμένη Απόγνωση" είναι ένα κατάμαυρο διαμαντάκι που σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω του, αφού συνδυάζει την ευθύτητα του crust με τις πένθιμες, άρρωστες ατμόσφαιρες του black metal. Το ότι μας γεμίζει αισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον της εγχώριας σκηνής πιθανά να μην ήταν στις προθέσεις των Ήλιος Θανάτου, όμως με κάθε ακρόαση είναι αδύνατο να μην το αισθανθείς.

Bad Movies - Σ​τ​ο Λ​ά​κ​κ​ο με τα Φ​ί​δ​ι​α

Πέρασαν 14 χρόνια από τότε που ακούσαμε/ χορέψαμε/ μεθύσαμε/ ερωτευτήκαμε, για πρώτη φορά με το "Salute Me" του συγκροτήματος από τη Θεσσαλονίκη. Τέσσερις δίσκους μετά, οι Bad Movies δεν χρειάζονται συστάσεις. Το "Στο Λάκκο με τα Φίδια" είναι μια πλουραλιστική rock’n’roll κυκλοφορία που διατηρεί ακέραιο τον μύθο τους ενώ, παράλληλα, βάζει νέες βάσεις για το μέλλον τους. Το punk rock των Bad Movies, ευτυχώς, παραμένει άμεσο, εθιστικό και, συνεχώς, εξελίξιμο.

Precariat - Π​ο​ι​ή​μ​α​τ​α γ​ι​α ε​π​ώ​δ​υ​ν​ε​ς Δ​ι​α​δ​ι​κ​α​σ​ί​ε​ς

Με μέλη από Sarabante και Bad Trip, οι Precariat κυκλοφόρησαν φέτος την πρώτη τους δουλειά με τέσσερα κομμάτια όπου μελοποιούν ποίηση της Αντιγόνης Ηλιάδη, η οποία φιλοτέχνησε και το artwork του άλμπουμ. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που συνδυάζει στοιχεία από το crust και το black metal, ισορροπώντας ανάμεσα στον θόρυβο και τη μελωδία, ανάμεσα στο χάος και την αρμονία. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Ορυμαγδός - Ορυμαγδός

Όταν κοιτάς το άλμπουμ και βλέπεις τίτλους όπως "Κοινωνικός Πόλεμος" και "Δολοφόνοι Με Στολή", πάνω- κάτω έχεις προετοιμαστεί για το τι θα ακούσεις. Σε μια σκηνή που, στην πραγματικότητα έχει κορεστεί σε μεγάλο βαθμό εδώ και πολλά χρόνια, οι Ορυμαγδός δεν φέρνουν κάτι καινούργιο στο τραπέζι όμως, αυτό που κάνουν το κάνουν εξαιρετικά. Αν βάλεις στην εξίσωση και την εξαιρετική παραγωγή, τότε καταλαβαίνετε γιατί ο "Ορυμαγδός" είναι, χωρίς αμφιβολία, μια από τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν το 2022.

Behind closed doors: Σε έναν δίσκο που συνδυάζει το ελληνόφωνο με το αγγλόφωνο, οι DEEP x CUT από τα Ιωάννινα μας χάρισαν το "It Hurts", οι Αποφορά εντυπωσίασαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους που συνδυάζει black metal με neo-crust στοιχεία, ενώ οι Antihumans με το "Τ​υ​φ​λ​ή Υ​π​ο​τ​α​γ​ή" μας παρέδωσαν έναν από τους πιο ξεχωριστούς anarchopunk δίσκους της χρονιάς. Η επιστροφή των Nurse Of War με το "Ανάστασις Νεκρών" μπορεί να μην συγκλονίζει αλλά υπενθυμίζει τις μοναδικές τους αρετές, και το οκτάλεπτο demo "Ωμός Ρεαλισμός" των Κεφαλοκλείδωμα ανοίγει την όρεξη για τη συνέχεια με το βρώμικο d-beat του. Καταλήγοντας, το split των Youth Crusher με τους Dry Cough πέρα από το να εισάγει στο δεύτερο μέρος του εγχώριου σκέλους του άρθρου αφήνει πολλές μελλοντικές υποσχέσεις για δύο ταλαντούχα σχήματα.

Ντόπιο πανκ - το ξενόγλωσσο
Have you been in greek punk lives? No you’ve not been

Vile Species - Against The Values Of Civilization

Με το ολοκληρωμένο ντεμπούτο LP τους, οι λατρεμένοι grind κάφροι δεν παρέδωσαν απλώς την κορυφαία τους δουλειά. Όσα κάνουν οι Vile Species στο φρενήρες και εντυπωσιακό "Against The Values Of Civilization" τους διαχωρίζουν μονομιάς. Εντυπωσιακά σημεία, τρομερή αντίληψη στο θέμα των εναλλαγών, προσεγμένες θεματικές, 22 λεπτά που ηχούν ως το πιο ωμά ρεαλιστικό μονόπρακτο που βίωσες ποτέ. Ο τρόπος που προσέγγισε τις επιρροές και υλοποίησε την έμπνευσή του το σχήμα, είναι δύσκολα αντιληπτός, όχι εξαιτίας κάποιου ελιτισμού, αλλά επειδή αδυνατείς να συνέλθεις από το ηχητικό χτύπημα που δέχθηκες κατά τις ακροάσεις.

Mammock - Rust

Τα είπαμε στην κριτική (link στον τίτλο), τα ξαναείπαμε στα post, μας τα είπαν και αυτοί ακόμη καλύτερα. Το θέμα είναι, πως και ζωντανά πείθουν οι άτιμοι, δίνοντας μια ορμή στις συνθέσεις του δεύτερου άλμπουμ τους που, σε συνδυασμό με τη στάση τους δικαιολογεί γιατί τους αναφέρουμε και εδώ. Οι Mammock αναδεικνύονται ως μια από τις πιο ξεχωριστές μπάντες της ευρύτερης σκηνής και όσο ζορίζουν εαυτούς και εμάς με την τέχνη τους τόσο εμείς θα προσέχουμε περισσότερο.

Chronoboros - It Happened Near Your Home

Οι εντάσεις παραμένουν εδώ, ο θόρυβος το ίδιο, όπως και το νεύρο. Το νευρόσπαστο riffing παρομοίως. Σε σχεδόν 24 λεπτά οι Chronoboros με το "It Happened Near Your Home" υπενθυμίζουν, κακώς γιατί δεν έπρεπε να ξεχνάμε, γιατί αποτελούν ένα από τα κορυφαία εγχώρια σχήματα, κυκλοφορώντας ένα ευρύ post-hardcore μανιφέστο που δεν υστερεί σε τίποτα. Για την ακρίβεια, όσο το ακούς τόσο βρίσκεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται με αυτό. Το τρίτο άλμπουμ της τριάδας μας αναγκάζει να το επισκεπτόμαστε τακτικά και να αναρωτιόμαστε πώς τα κατάφεραν.

Plebah - Plebah

Ναι, μένουμε στο post-hardcore, αλλά εδώ είμαστε πιο βρώμικοι, και ακόμη πιο αστικοί. Με ρυθμικά και φωνητικά που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, με αισθητική και άποψη που αποπνέει το ήθος της σκηνής, και κυρίως με αξιοπρόσεκτες συνθέσεις που όσο διαρκούν αιχμαλωτίζουν μέσα τους δεκάδες πράγματα. Με ανανεωτικό αέρα και αίσθηση ακτεπείγοντος. Οι Plebah στο ομότιτλο άλμπουμ τους ηχούν εξόχως γοητευτικοί και αποφασισμένοι.

Blame Kandinsky - Eclectic Ruiner

Το δεύτερο άλμπουμ των Blame Kandinsky είναι μια από τις πιο ανανεωτικές κυκλοφορίες της εγχώριας σκηνής. Το mathcore του συγκροτήματος παραμένει απαιτητικό, συχνά αλύπητο, αλλά κατά βάση φορτισμένο όπως πρέπει. Συμπυκνώνει την πληροφορία και φιλτράρει καλύτερα τις επιρροές του. Οι Blame Kandinsky βρίσκονται σε ανοδική τροχιά και μένει να δούμε που θα φτάσουν. Το σίγουρο είναι πως με το "Eclectic Ruiner" έκαναν, δικαίως, να γυρίσουν προς το μέρος τους περισσότερα κεφάλια. Λογικό και δίκαιο, αν μας ρωτάτε.

Behind closed doors: Οι My Turn στο άρτι αφιχθέν "Modern Life’s Massacre" κερνάνε παραδοσιακό hardcore στα καλύτερά του, ενώ οι Tripnote στο "Farewell Forever" ξεδιπλώνουν πειστικά τις πιο «μοντέρνες» ανησυχίες τους. Το "v1d2a2a1d1a3" των Θεσσαλονικιών Grauh είναι ένα από τα πιο «ύπουλα» και πειραματικά ακούσματα της χρονιάς, αλλά το "Closer To The End" των συντοπιτών τους Concrete Bastards είναι το απολαυστικό d-beat ‘n’ roll που χρειαζόμαστε. Οι NTEKA στο "Spit Your Gum" ξεδιπλώνουν το emo/post-hardcore τους με μια αρκούντως σκοτεινή και θορυβώδη αίσθηση. Περνώντας στα EP, το "LaBradoudle" των Yvridio αντλεί από post-punk, Sonic Youth και Seattle ιδανικά, το ομότιτλο των Frenzee παρουσιάζει ένα απολαυστικό γκαραζοπανκ που ηχεί εθιστικό.

Η εγχώρια ανασκόπηση όμως δεν θα μπορούσε να είναι επαρκής δίχως τη συλλογή "Φωνή Διαμαρτυρίας" από την Extreme Earslaughter που αποτυπώνει ιδανικά την ‘80s/’90s D.I.Y. crust σκηνή, καθώς και τις συλλογές - πρωτοβουλίες "Punks For Biologica" και "Punks For Each Οther" που, σε συνδυασμό με το σκοπό τους, υπενθυμίζουν ελπιδοφόρα πως ακόμη και οι πιο δυσμενείς συγκυρίες μπορούν μέσω της μουσικής να περάσουν και να διατηρήσουν έμπρακτα το μήνυμα αλληλεγγύης που βρίσκεται στον πυρήνα και το ήθος ολόκληρου του ήχου.

Eps / Splits / Demos
Ότι τι δηλαδή; θα προσπερνούσαμε την σημασία των από πάνω φορμάτ;

End / Cult Leader - Gather & Mourn

Δύο από τα κορυφαία σχήματα του σύγχρονου ακραίου -core ένωσαν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα τσακίζει. Οι End συνεχίζουν να συνθέτουν μπομπάτο metallic hardcore που ηχεί ως το καλύτερο στον κόσμο όσο διαρκεί, και οι Cult Leader με το τεχνικό τους math/crust (ναι) πιέζουν τις ακροάσεις στα όριά τους. Το αποτέλεσμα; Μια κυκλοφορία με πληροφορία αντάξια πολλών LPs.

Fucked Up - Oberon

Καλή η πρόοδος και η εξέλιξη και οι (απάτητες) κορυφές του "Year Of The Horse" αλλά έπρεπε να ξεδώσουν. Επιστροφή στις ‘90s κασέτες και τη λάσπη λοιπόν. Με την άρνηση πας μπροστά(;). Στο "Oberon" οι Fucked Up καταφέρνουν να παίξουν με εντελώς δικό τους τρόπο ένα συνδυασμό sludge/post-hardcore που δεν απεκδύεται της ταυτότητάς τους, αλλά μην σου πω πως την υπενθυμίζει κιόλας. Μπαντάρα.

Wolfbrigade - Anti-Tank Dogs

Σε τρία κομμάτια μας τα λένε καλύτερα από ότι στο, πορωτικό, "The Enemy: Reality". Ηχούν πιο άγριοι και ακραίοι, αλλά και πιο αποφασισμένοι να αφήσουν για λίγο τις μανιέρες στην άκρη. Βασικά, για όλη τη διάρκεια αυτού του EP, οι Wolfbrigade κάνουν κόσμο να ερωτευθεί εκ νέου το lycanthro-punk τους και χτυπούν φλέβα ποιότητας. Απαραίτητο.

Autarch - Excession//Excision

Μπορεί μια κασέτα δύο επτάλεπτων κομματιών να αρκεί για να πιστέψεις σε ένα ιδίωμα; Το space-(neo)crust των Autarch είναι τόσο μαγευτικό, τόσο υποβλητικό, τόσο μελαγχολικό και ταξιδευτικό, που φαντάζει σαν μια αστείρευτη πηγή. Οι κόσμοι που ανήγουν, μαζί με τις αντιθέσεις τους, τα δύο αυτά κομμάτια είναι ικανοί να σε αιχμαλωτίσουν. Δεν αρκούν όμως, γιατί μεγαλώνουν τη δίψα. Αλάνθαστοι.

Collapsed Skull - Eternity Maze

Δεν έβγαλαν δίσκο φέτος οι Full Of Hell για να παραλάβουν την καθιερωμένη τους γωνιά (pt. II), ο Dylan Walker ξεσπάθωσε αλλού. Με μπασίστα πρώην μέλος της μπάντας, τα ηλεκτρονικά στοιχεία μπροστά όπως και τα samples, και με πιο powerviolence διαθέσεις από ότι ίσως προϊδέαζε το αποτέλεσμα. Οι Collapsed Skull παραείναι καλοί για να τους αγνοήσεις και δείχνουν και ψήγματα ιδιαίτερης προσωπικότητας, αμέ.

Behind closed doors: Οι Envy με το "Seimei" δεν σταματούν να συναρπάζουν, ενώ πιθανώς το τζαπανοχάρντκορ της χρονιάς βγήκε από τους Αμερικανούς Rashomon στο "Nin-Gen". Οι Erupt στο "Left To Rot" φαντάζονται τα πιο αιμοβόρικα ‘80s που υπήρξαν, ενώ οι Prousted στο demo τους παίζουν ένα βλασφημικό punk/black metal που ευελπιστούμε να μην σε διώξει μακριά. Το ομότιτλο επτάιντσο των Warthog είναι τόσο τέλειο που μπορεί να είναι και η κορυφαία τους στιγμή, ενώ το demo των Spaced από το Buffalo δείχνει πως η σχολή των Turnstile δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη πλήρως και τρομάζουμε. To "Unpleasant Living" των End It φωνάζει πως εδώ κρύβονται μελλοντικοί ήρωες της σκηνής, καθώς το neo-crust του "Ruination" των Fatalist στρέφει το βλέμμα προς τη δυστοπία του παρόντος.

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET