Olivia Rodrigo

Η Olivia Rodrigo εμφανίστηκε πριν δύο χρόνια με το "Sour" και πήρε κεφάλια. Σάρωσε, έγινε μουσικό, εισπρακτικό, και πολιτισμικό φαινόμενο, και εκτινάχθηκε στην κορυφή της pop σκηνής αξιοποιώντας ορισμένες καταβολές α λα Paramore, καβαλώντας ένα κύμα επιστροφής του pop punk. Η μόλις δεκαεπτά ετών Olivia Rodrigo δεν πουλούσε, όπως λέγαμε, ούτε γκλάμουρ, ούτε τσαμπουκά. Πιανόταν από την αποπροσανατολισμένη εφηβική πραγματικότητα του ύστερου καπιταλισμού, και διακύρηττε με πάθος ότι δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα. Πόσο πιο relevant;

Αρκετά. Με μία ακτιβιστική δράση που ξεκινάει από χαζές καμπάνιες υπέρ του εμβολιασμού και φτάνει στα γυναικεία δικαιώματα αυτοδιάθεσης, η Olivia Rodrigo είχε αρκετή κοινωνική και πολιτική παρουσία ώστε να βρίσκεται στο επίκεντρο ή την περιφέρεια πολλών διαφορετικών συζητήσεων ταυτόχρονα. Η έφηβη του "Sour" μεγάλωνε μπροστά στα μάτια μας, κι αν δεν είναι η απότομη επιτυχία από μόνη της δύσκολη πίστα, τότε η ενηλικίωση κάτω από το φωτογραφικό φακό είναι ακόμη δυσκολότερη.

Το "Guts" είναι το κλείσιμο της πόρτας στην παιδική ηλικία. Το εξώφυλλο δείχνει ισάξια σεξουαλικό και αμήχανο. Οι στίχοι βρίσκονται ξανά στο μεταίχμιο μεταξύ του «ξέρω ήδη πάρα πολλά» και του «δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει», με τραγούδια που από τη μία μιλούν για χωρισμό, ραγισμένες καρδιές, και την συναισθηματική ματαίωση, μόνο που το σκοτάδι παρεισφρύει μέσω του κοινωνικού άγχους ανταπόκρισης σε πρότυπα, ρόλους, καλούπια, και «κανονικότητες». Για άλλη μία φορά, η Rodrigo χρησιμοποιεί τη μουσική της για να βγάλει τα σώψυχά της, κι αυτό θέλει κότσια (είδατε τι έκανα εδώ;).

Η εκκίνηση με το "All-American Bitch" είναι θριαμβευτική, καθώς συνδυάζει μελωδικότητα, νεύρο, κι ένα καθαρτικό ουρλιαχτό πριν στρίψει προς ένα οριακά χορωδιακό τμήμα, με την μουσική να είναι αρκετά διπολική ώστε να δείχνει την υφέρπουσα ένταση κι οργή κάτω από την επιβαλλόμενη «γλυκήτητα και φροντίστικότητα» των γυναικών. Πλάι του ως κορυφή του δίσκου, το κομμάτι που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε φέτος - ειδικά αν πέρυσι λιώσατε τις Wet Leg - το "Bad Idea Right?", με τρομερό ρεφραίν, groove, και δυναμικές, εμπλουτισμένο με ένα εντελώς απρόβλεπτο κιθαριστικό σόλο που παραπέμπει στις πειραματικές πινελιές ενός Tom Morello ή ενός Jack White.

Η καταγγελτική χροιά των στίχων - χωρίς ψηφίδα διδακτισμού, παρεμπιπτόντως - συνεχίζει στο δυναμικό "Ballad of a Home-Schooled Girl", στο indie απόχρωσης "Pretty Isn’t Pretty", και στο συγκινητικό closer "Teenage Dream" που λειτουργεί τόσο ως θρήνος για μία εφηβική ηλικία που χάθηκε στο φως των προβολέων, αλλά και ως ένσταση στις ψευδεπίγραφες υποσχέσεις της επιτυχίας. Όταν οι ρυθμοί πέφτουν, η Olivia Rodrigo τραβάει τα βλέμματα με τις μικρές λεπτομέρειες της φωνής της, είτε πρόκειται για ένα συναισθηματικά φορτισμένο τρέμουλο, είτε για την κρυστάλλινη καθαρότητά της καθώς περνάει από τον ψίθυρο στην κορόνα.

Οι πιανιστικές μπαλάντες δεν είναι λίγες στο "Guts", ενδεικτικό και από το πρώτο single, το φορτισμένο "Vampire". Τα "Making the Bed" και "Logical" δημιουργούν μία μικρή κοιλιά καθώς είναι δίπλα δίπλα, ενώ το "The Grudge" λειτουργεί ως αδερφάκι του αυτόνομου signle "Driver’s License" (και παράλληλα στο Tik Tok λειτουργεί ως τραγούδι υπέρ της Παλαιστίνης, σημάδι ότι η πραγματικότητα που ζούμε έχει κόψει άλτσο εδώ και χρόνια). Και παρ’ όλο κάθε μία απ’ αυτές τις συνθέσεις είναι καλογραμμένη και συγκινητική, υπάρχει κάτι το μαγνητικό στην πιο απογυμνωμένη εγγύτητα του "Lacy". Η βελούδινη φωνή της κυλάει πάνω από κιθαριστικά αρπίσματα, και διπλώνει, δημιουργεί πτυχώσεις, αντηχεί και συσσωρεύεται. Θα μπορούσα να το φανταστώ ακόμη και χωρίς την κορύφωσή του που του στερεί κάτι από την αραχνοΰφαντη διακριτικότητά του, παραμένοντας ένα τρίλεπτο folky τραγούδι.

Ο δεύτερος δίσκος της Olivia Rodrigo, μπορεί να είναι γραμμένος με την βοήθεια του παραγωγού της Dan Nigro, με επισκέπτες που αναλαμβάνουν να παρέμβουν στην παραγωγή, αλλά κάθε του δευτερόλεπτο αναδεικνύει το απαστράπτον τελέντο της. Τα δεύτερα άλμπουμ, ειδικά στις συγκυρίες που γράφτηκε το "Guts", σπάνια τα πάνε καλά, πόσο μάλλον να είναι και καλύτερα από το ντεμπούτο. Η Olivia Rodrigo παραμένει η συμπάθεια που ήταν, η συναισθηματικά προσιτή περσόνα που πλαισιώνει τη μουσική της, όμως ταυτόχρονα είναι μία λαμπρή μουσικός που θέλεις να θαυμάσεις. Οι μικροαναφορές εδώ κι εκεί σε άλλους καλλιτέχνες και πολιτισμικά προϊόντα μας κάνουν μόνο να την αγαπάμε περισσότερο. Ακόμη κι αν η Olivia Rodrigo κρεμάσει τα γάντια της αύριο, θα τη θυμόμαστε ως μία από τις πιο feel-good (και μωβ) στιγμές της δεκαετίας.

Official YouTube Playlist