Burst, Svalbard @ Gazarte Ground Stage, 20/09/25

Ένα μικρό συναυλιακό θαύμα περίμενε τους οπαδούς του σκληρού ήχου πίσω από τις πόρτες του Gazarte το βράδυ του Σαββάτου. Σε μία σύμπραξη που από την ανακοίνωσή της περιμέναμε με λατρεία, ο διάττων αστέρας των Svalbard και οι μοναδικοί Burst ένωσαν τις δυνάμεις τους για δύο (μαζί με την εμφάνιση της Θεσσαλονίκης) βράδια που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας. Από τη μία, η περίπου επιστροφή των Burst που παίζουν όποτε κυριολεκτικά τους έρθει, δείχνει να τείνει με μια προτίμηση προς την Ελλάδα, αφού τα τελευταία χρόνια κάποιοι τους είδαμε στο άντρο του κακού πρόπερσυ, στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του Mammothfest πέρυσι και τελικά, σε δύο εμφανίσεις φέτος.

Στο πλευρό τους, για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά οι λατρεμένοι βρετανοί Svalbard που στην δική μου τουλάχιστον καρδούλα κατοικούν χωρίς νοίκι. Και λέμε μάλλον τελευταία, γιατί τα παιδιά αποφάσισαν να το διαλύσουν ησύχως έπειτα από μερικές κυκλοφορίες διαμάντια, κυνηγώντας άλλα καλλιτεχνικά μονοπάτια, Όπως φαίνεται, είχαν και την απαραίτητη χημεία μεταξύ τους ως άνθρωποι, πράγμα που προμήνυε μεγάλες στιγμές.

Η προσέλευση στην αρχή υπήρξε κάπως απογοητευτική για τη σημασία της κάθε μπάντας με τον τρόπο της σε αυτή την πολύπαθη σκηνή. Μια κάποια καθυστέρηση όμως στην έναρξη της συναυλίας ευνόησε ιδιαίτερα τη συγκέντρωση του κόσμου, δίνοντας την ευκαιρία στους Svalbard να σφραγίσουν τον κύκλο τους σε ένα κοινό που τους αρμόζει. Για μένα δεν ήταν ακριβώς η πρώτη φορά, το βαθύ μου όμως συναισθηματικό δέσιμο με τη μουσική τους δεν άφησε πολλά περιθώρια αμφισβήτησης.

Με τον πρόσφατο δίσκο τους, “The Weight Of The Mask” στο επίκεντρο, οι Svalbard γράφουν κομμάτια “about being really fucking depressed” – το “Faking It” και “Lights Out”, θα σε πείσουν. Η κεντρική φιγούρα της Serena Cherry σε φωνητικά και κιθάρα σηματοδοτεί τον φεμινιστικό χαρακτήρα της μπάντας, τόσο σε αίσθηση όσο ακόμη περισσότερο στιχουργικά. Τα φωνητικά της μπορεί να μην βρίσκονται στην καλύτερη τους μέρα, την όποια παραφωνία όμως συμπληρώνει o Liam Phelan με την τσιριχτή, hardcoreίζουσα φωνή του. Το πέρασμα από όλη τους τη δισκογραφία μοιάζει κάπως ουτοπικό για εμάς τους λίγους σκληροπυρηνικούς. Οι μελωδίες των Svalbard μπλέκουν το post metal και το post hardcore σε έναν πολύ ζοφερό κόσμο γεμάτο αδικία, εκεί που η ψυχή αναζητά διαφυγή. Και πάντα παρασύρουν τον κατεστραμμένο μου αυχένα σε κακές συνήθειες.

Η συγκεκριμένη εμφάνιση των Svalbard ήταν για λίγους. Όχι ελιτιστικά, μα γιατί λίγοι πρόλαβαν να τους αγαπήσουν στη σύντομη ζωή τους που έφτασε ένα απόγειο καλά κρυμμένο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, καθώς στην περίπτωση των θεότρελων Σουηδών που ακολούθησαν, η ιστορία δείχνει πως αν έχεις ένα ξεχωριστό μυστικό να προσφέρεις σε αυτούς που ψάχνουν, το αίτημα θα υπάρχει, και η επιστροφή στη σκηνή θα είναι αναπόφευκτη, όσα χρόνια και αν περάσουν. Και η φωτιά θα είναι άσβεστη, και το πάθος αναλλοίωτο. Ευχαριστούμε για το ταξίδι σε πνευματικά μέρη τόσο παγωμένα όσο η αληθινή εκδοχή του ονόματός σας, Svalbard. [Ε.Τ.]

Οι Burst επέστρεψαν στην Αθήνα για μια εμφάνιση που γράφτηκε ήδη στην ιστορία. Αν και η μπάντα παραμένει διαλυμένη, ας πούμε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που επισκέφθηκαν και φέτος, επιβεβαιώνοντας ξανά τη σχέση σχεδόν λατρείας που έχει δημιουργηθεί. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, αλλά ήταν αυτοί που γνώριζαν, αυτοί που ήθελαν, αυτοί που γούσταραν, αυτοί που έπρεπε.

Το setlist ήταν κομμένο και ραμμένο για τους οπαδούς. Είχε κομμάτια αγαπημένα, είχε παρελθόν, είχε ιστορία. Ήταν εξαιρετικό. Και όσα κι αν ζητάγαμε ακόμα, δεν μπορώ να πω ότι άφησε κάποιον παραπονεμένο.

Μεταξύ των κομματιών, οι Burst, και κυρίως ο Linus, κράτησαν ζεστή επαφή με τον κόσμο. Υπήρχε ανάγκη πότε να κουρδίσουν, άλλοτε να αλλάξουν χορδές ή να οργανωθούν, αλλά πάντα με αμεσότητα, με χαμόγελο, με ειλικρίνεια. Έπιανε πρακτικά κουβεντούλα με τους από κάτω και μιλούσε αληθινά. Είτε ήταν μεθυσμένος, είτε είχε πραγματικά μεγάλη αγάπη, είτε η αδρεναλίνη τον ανέβαζε τρελά, το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Δεν έλειψε και η συγκινητική στιγμή, όταν αφιέρωσαν λίγα λόγια στη μνήμη του πρόσφατα χαμένου τραγουδιστή των At The Gates, Tomas Lindberg.

Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν πόσο δεμένοι και ακριβείς εμφανίστηκαν, ενώ δεν κάνουν πλέον τακτικές εμφανίσεις. Βασικά, δεν κάνουν καθόλου. Με ελάχιστες, φαντάζομαι, πρόβες, έβγαλαν έναν ήχο σφιχτό και εκρηκτικό, που σε κάθε κομμάτι χτυπούσε δυνατά και καθαρά. Είχαν μια απόλυτη ισορροπία, έπαιζαν αδερφικά και απαντούσαν στις αντιδράσεις του κόσμου. Η σκηνική παρουσία τους ήταν το ίδιο εντυπωσιακή. Δεν είναι και μικροί ηλικιακά πλέον, ε. Κι όμως, ήταν γεμάτη ένταση, κίνηση, κοπάνημα, χωρίς ίχνος στασιμότητας. Κάθε τραγούδι έσκαγε με απίστευτη δύναμη, σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από την τελευταία τους εμφάνιση. Σε σημεία ο τρόπος τους, το τέντωμα τους, τα ανοιχτά χέρια, ήταν μαγικά και ανατριχιαστικά.

Το “Crippled God” ήταν μια απίθανη στιγμή της βραδιάς. Είναι κομματάρα και το έσκισαν με όποια καλή έννοια έχει αυτή η λέξη. Το “Scavenger” μάλλον ήταν η έκπληξη της εμφάνισης και το ακολούθησε το encore, “Black But Shining”, που νομίζω δεν περιμέναμε να ακούσουμε για κλείσιμο. Το καλύτερο, δυνατότερο και πιο σάπιο μπάσιμο ήταν το “I Hold Vertigo”. Δεν υπήρχε ο ρυθμός και το κοπάνημα. Όμορφη φάση ήταν το “City Cloaked”, που είχε απ’ όλα και θύμισε γιατί αυτή η μπαντάρα θα έπρεπε να είναι πολύ ψηλότερα στο core και σε όλα τα περιφερειακά metal είδη.

Η συναυλία των Burst ήταν μια σπάνια και μοναδική στιγμή, που μας επιβεβαίωσε γιατί αυτή η μπάντα άφησε τόσο έντονο αποτύπωμα. Δεν ήταν απλά καλοί, ήταν συγκλονιστικοί, σαν να γύρισαν τον χρόνο πίσω και να τον πάγωσαν στη σκηνή του Gazarte. Μια υπενθύμιση ότι κάποιες μπάντες, όσο κι αν σβήνουν από το προσκήνιο, όταν ξαναβγαίνουν στο φως, λάμπουν πιο δυνατά από ποτέ. Ήταν γαμάτοι, και ίσως δεν τους ξαναδούμε ποτέ έτσι. Αλλά όσοι ήμασταν εκεί, θα τους κουβαλάμε για πάντα. [Θ.Γ.]

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής