Makaya McCraven, Rave At Your Fictional Borders @ Gazarte Ground Stage, 22/11/25

Ένα τσουπ έγινε και ο σχεδόν άδειος χώρος (αλλοι ήταν απ΄εξω κι αλλοι στην αυλή πίσω) του Gazarte ψιλοχοντρογέμισε απότομα. Μια ζεστή για την εποχή μέρα, με τον κλιματισμό στο φουλ, ήταν όλοι έτοιμοι για ρυθμό, τύμπανα, μπλέξιμο, αυτοσχεδιασμούς και ατμόσφαιρα.

Τη συναυλία άνοιξε το τρίο Rave At Your Fictional Borders, το πολυμορφικό πρότζεκτ των Dave De Rose και Marius Mathiszik και οι δύο πλέον μόνιμοι κάτοικοι Αθηνών. Παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά, το "Entanglement Utopia", υλικό που γεννήθηκε και ηχογραφήθηκε στο Μαρόκο τον περασμένο Μάρτιο, με τη συμμετοχή του drummer Salim Akki. Στη σκηνή του Gazarte, το υλικό απέκτησε μια διαφορετική υφή γεμάτη ηλεκτροακουστικά στρώματα και φωνές που συστρέφονταν σαν σπείρες, ρυθμοί που θύμιζαν περιπλάνηση στην έρημο και μια τελετουργική ένταση που έβαλε το κοινό σε κατάσταση προσεκτικής προσμονής. Το κάπως άχαρο ήταν οτι ο ρυθμός, το τέμπο ήταν σταθερός και σχεδόν απαραλλαχτός επί σαράντα λεπτα. Ήταν όμως όμορφο προοίμιο για όσα θα ακολουθούσαν.

Με το "Off The Record" στις αποσκευές δηλαδή τη συλλογή των τεσσάρων αλληλεδεμένων νέων EP του, "Techno Logic", "The People’s Mixtape", "Hidden Out!" και "Pop-Up Shop" ανέβηκε στη σκηνή ο Makaya McCraven με τους Marquis Hiil στην τρομπέτα, Junius Paul στο μπάσο (το 2019 ειχαμε ακούσει τη δισκάρα "Ism") και Matt Gold στην κιθάρα. Ολοι ειναι επι χρόνια μαζί του σε παραγωγές, δίσκους και συνεργασίες. Και μόνο ότι τεσσερις εκπληκτικοί, συγχρονοι, μουσική ειναι μπροστα στα ματια μας (και στα αυτιά μας) μας έφτανε νομίζω για να έχουμε μεγάλες προσδοκίες.

Η βραδιά ξεκίνησε με το "Away", σαν ένας αργός υπνωτισμός. Παύσεις που μιλούσαν όσο και οι ήχοι, ένα μοτίβο που κυλούσε σαν πάνω σε μαλακή άμμο. Ο Makaya άφηνε τη μπάντα να πλέει ελεύθερα και με μια αδιόρατη κίνηση, έδινε νέα κατεύθυνση στο κομμάτι, σαν να ανακατεύει την πορεία του χρόνου με το ένα χέρι. Το Gazarte βυθίστηκε σε αστική μελαγχολία, ενώ ο Makaya άρχισε να χτίζει φαντάσματα που αιωρούνταν ανάμεσα στις ανάσες του κοινού. Ήταν η πρώτη φορά που φάνηκε ξεκάθαρα η φάση του, αυτό ρε παιδί μου που οι ρυθμοί του δεν είναι μέτρημα, είναι κάτι παραπάνω, είναι μια ροή εκφρασης, μια φυσική μορφή εκφρασης και συνείδησης.

Στη συνέχεια, το κοινό βυθίστηκε στη γλυκιά αίσθηση του "Sweet Stuff", ένα κομμάτι όπου η μπάντα ανέδειξε πλήρως την αλληλεπίδραση και τον αυτοσχεδιασμό, με κάθε μουσικό να διατηρεί τη μοναδικότητά του, ενώ ταυτόχρονα ένωνε τις ενέργειές του με τον Makaya. Και εκεί εβλεπες γιατι τον περισσότερο χρόνο της εμφανισης τους και οι τρεις (άλλοι) γυριζαν πολύ συχνά το κεφάλι προς τον drummer τους για να νιώσουν, να ακολουθήσουν ή να μπουν! Ο Marquis Hiil χρησιμοποίησε reverb, delay, harmonizer, ακόμα και distortion με τα δάχτυλα σε ένα multi-effects κάτι που είχε μπροστά του και εφταχνε αυτους τους σπασμένους ήχους, πολλά layers και lo-fi textures που δένουν απόλυτα με το κομμάτι. Μέχρι να μπει ο Matt με την κιθάρα.. μετά χάος!

Εβλεπα τον κόσμο. Αλλοι χόρευαν. Αλλοι κοιταγαν μαγεμένοι. Άλλοι προσπαθούσαν να συγκεντρωθούν κι άλλοι το ζουσαν εντελώς προσωπικά. Κάθε κορύφωση λειτουργούσε σαν μικρή αποκάλυψη. Το Gazarte μετατράπηκε σε εργαστήριο ζωντανού sampling, όπου αντί να σε ταξιδεύει «κάπου», σε έβαζε μέσα στη διαδικασία της δημιουργίας μέσα.

Το πρώτο κλείσιμο και η κορύφωση στην ατμόσφαιρα ήρθε με το "News Feed", όπου η ενέργεια άλλαξε απότομα και ο ρυθμός αλλά και η ένταση χτύπησαν ταβάνι. Πολλά στρώματα ήχου, μικρές αλλαγές θέσης στο ρυθμό και μοντάρισμα σε πραγματικό χρόνο. Ολοι αφηναν τα όργανα, επιαναν κρουστα και τούμπαλιν. Ο Makaya έμοιαζε με αυτόν που συνεχώς επεξεργάζεται, κόβει, πετάει και ξαναχτίζει. Ηταν εκπληκτικό το δέσιμο και το πως το έχτισαν τελικά.

Ο Makaya μίλησε πολύ με το κοινό για τη σημασία της ανθρώπινης ενέργειας, της αληθινής συναίσθησης και του αυτοσχεδιασμού, λέγοντας ότι η μουσική γίνεται μαγική όταν οι άνθρωποι μαζεύονται για να μοιραστούν αυτήν την ενέργεια. Αναφέρθηκε στον χρόνο, στη σημασία της παρουσίας και της στιγμής και ακόμα και με μια στιγμή σιωπής, χαμογέλασε και είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι τα ρομπότ δεν θα μας νικήσουν. Γιατί έχουμε ψυχή!

Το encore μετά από ένα απιστευτα θερμό χειροκρότημα επιφύλασσε μια τρυφερή στιγμή, το "Hungarian Lullabye" από το "In These Times", που έπαιζε και διασκέυαζε και η μητέρα του με την μπάντα Kolinda στην Ουγγαρία. Η σκηνή γέμισε συγκίνηση και μια γλυκιά νοσταλγία, καθώς οι ήχοι τους δημιούργησαν ένα ζεστό, παρειστικο, φιλικό κλείσιμο για το κοινό.

Και όταν τελείωσε, χαμογέλασε με εκείνο το χαμηλών τόνων ύφος που είναι χαρακτηριστικό του. Δεν χρειάστηκαν κι άλλα λόγια (μιλησε αρκετά η αληθεια είναι!) τα είχε πει όλα με ρυθμούς που δεν τους μέτρησες, τους ένιωσες. Βγήκαμε από το Gazarte με την αίσθηση ότι είχαμε ζήσει κάτι ανεπανάληπτο. Μια μνημειώδης βραδιά όπου ο χρόνος έγινε εύπλαστος και εμείς γίναμε μέρος του.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής