Ανασκόπηση 2020: Extreme Metal

Enslaved - Utgard

Η διαγαλαξιακή τροχιά των Νορβηγών δεν έχει σταματημό. Είναι πολύ λίγες οι μπάντες που ακάθεκτες κυκλοφορούν τόσους δίσκους χωρίς να χάνουν την ουσία και την ποιότητα τους. Οι Enslaved και αυτήν τη φορά κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους παραμένοντας και progressive και black metal, δίνοντας περισσότερο χώρο στο ντράμερ τους να τραγουδήσει, γιατί απλά everything goes. Το γεγονός ότι οι Νορβηγοί έχουν απεμπολήσει κάθε όριο και περιορισμό στη μουσική τους ίσως να είναι αυτό που τους επιτρέπει να είναι τόσο μοναδικοί. Κάθε φορά.

Napalm Death - Throes Of Joy In The Jaws of Defeatism

Ο θρίαμβος των Napalm Death συνεχίζεται. Η γροθιά του "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" είναι η θρυαλλίδα μιας σύρραξης των τάξεων, ένα εμψυχωτικό soundtrack για κάθε λογής κοινωνικές αδικίες και έκρυθμες πολιτικές μεταβολές. Είναι πραγματικά μουσική υπόκρουση για επανάσταση. Ο ηχητικός οδοστρωτήρας των Βρετανών καταφέρνει να παραμένει μουσικά και στιχουργικά επίκαιρος. Είναι πολύ δύσκολο ο ακροατής να αγνοήσει την ένταση και το θυμό του Barney και της παρέας του, καθώς κάθε ακρόαση φορτίζει την ατμόσφαιρα και μυρίζει μπαρούτι.

Septicflesh - Infernus Sinfonica MMXIX

Σπάνια βλέπουμε τόσο μεγαλεπήβολες κινήσεις από εγχώρια σχήματα και είναι συγκλονιστικό να γινόμαστε μάρτυρες, με οπτικό-ακουστικό υλικό μάλιστα, αυτών των εγχειρημάτων. Εδώ, οι εκτελέσεις των τραγουδιών είναι συχνά ανώτερες από τις ερμηνείες στους δίσκους και αυτό και μόνο αυτομάτως εκτινάσσει τη σημαντικότητα του "Infernus Sinfonica MMXIX". Είναι ένα υπερβατικό δημιούργημα από όλες τις απόψεις και ελπίζουμε μέρες που είναι να αποτελέσει blueprint προόδου και για άλλες μπάντες από αυτήν τη δυσπρόσιτη γωνία του πλανήτη.

Dark Tranquillity - Moment

Το "Moment" έχει τα «moments» του (φοβερό λογοπαίγνιο), αλλά έχοντας απολέσει ένα σημαντικό κρίκο από τις τάξεις τους, οι Dark Tranquillity δημιουργούν ένα εξαιρετικό tribute δίσκο στους Dark Tranquillity. Κάπως έτσι θα έπρεπε να ακούγονται οι Σουηδοί αν έπρεπε να τους περιγράψει κάποιος σε κάποιον που δεν τους γνωρίζει. Φαντάζομαι αυτό θα σκέφτηκαν και οι «αντικαταστάτες» και δημιούργησαν ένα δίσκο που θα ακούγεται σαν το "Moment". Αλλά η τροχιά που έχουν διαγράψει είναι απλά πολύ ανώτερη από αυτό το συμπίλημα όμορφων στιγμών από το ένδοξο παρελθόν.

Six Feet Under - Nightmares Of The Decomposed

Από ότι φαίνεται όμως το 2020 δεν έδωσε σε όλους τους καλλιτέχνες τον απαραίτητο χρόνο και τα ερεθίσματα για να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο κατήφορος των Six Feet Under είναι τόσο εντυπωσιακός, σαν τρελό φορτηγό με τα φρένα σπασμένα που λέει και ο Έλλην αοιδός εκ Πάρου και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από την ανασκόπηση μας. Οι περγαμηνές του "Nightmares Of The Decomposed", αν και υποσχόμενες, μετατράπηκαν με ευκολία σε γκοφρέ αρωματικό χαρτί υγείας, το οποίο είναι τόσο σκληρό και αδέξιο, όπου δεν αξίζει ούτε για τις πεπτικές μας αποβολές.

Carcass - Despicable

O προπομπός της πολύ-αναμένομενης νέας δουλειάς των Βρετανών δεν μας έκανε να πετάξουμε και τη σκούφια μας, καθώς εμφανίζεται πιο τσιλ και mid-tempo σε σχέση με τον ήχο του "Surgical Steel" προ 7ετίας. Δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας και διατηρούμε συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον, διότι είμεθα και θετικοί άνθρωποι εδώ πέρα.

Ihsahn - Telemark/Pharos

Ο πάλαι ποτέ mainman των Emperor πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και αντί να βγάλει ένα δίσκο επέλεξε να επανέλθει με δύο τελείως διαφορετικά, αλλά εξαιρετικά ΕΡ, τα οποία ανανέωσαν την πίστη μας σε αυτό το format κυκλοφορίας. Η extreme πλευρά του Ihsahn παρουσιάζεται στο "Telemark", το οποίο περιέχει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια που έχει γράψει ο Νορβηγός. Η πιο soft και progressive φύση του βρήκε διέξοδο στο "Pharos" και είναι άμεσα κατανοητό γιατί επέλεξε να γίνουν 2 διαφορετικές κυκλοφορίες. Φυσικά δεν έχει ακριβώς θέση σε αυτήν την ανασκόπηση, αλλά ποιος θα μας σταματήσει; Ειδική μνεία στην καταπληκτική διασκευή του "Manhattan Skyline" των A-Ha με τη συμμετοχή του Einar Solberg των Leprous, η οποία όμως πιστεύουμε ότι θα κάνει πολλούς φίλους του extreme ήχου να γελάσουν.

Soilwork - A Wisp Of The Atlantic

Μετά το εξαιρετικό περσινό "Verkligheten", οι Σουηδοί διατήρησαν την παραγωγικότητα τους και το 2020 με επιμέρους κομμάτια, με αποκορύφωμα το "A Whisp Of The Atlantic" EP που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Αυτό που ουσιαστικά αξίζει από την εν λόγω κυκλοφορία είναι η επική ομώνυμη σύνθεση, η οποία κυριαρχεί με τα 16 λεπτά διάρκειάς της και φανερώνει μια πιο προοδευτική πλευρά των Soilwork, ενώ ο Bjorn Strid αποδεικνύει πόσο μεγάλο λαρύγγι είναι. Οι επόμενες συνθέσεις πέφτουν ουσιαστικά θύμα της εναρκτήριας, αφού αν και δεν στερούνται ποιότητας, καταπλακώνονται από το βάρος της πρώτης.

Behemoth - A Forest

Ένα ωραιότατο κλασικότατο ΕΡ, αφιερωμένο στους Cure, με το live του, τη διασκευούλα του και δύο νέα τραγούδια δια χειρός Nergal. Όπως πολλά ΕΡ εκεί έξω, δεν θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τους Πολωνούς στα μέλλον, αλλά είναι μια αξιοσέβαστη και αξιόλογη προσθήκη εν αναμονή ενός νέου άλμπουμ που νιώθουμε ότι δεν θα αργήσει να έρθει. Ειδική μνεία στη love or hate διασκευή του "A Forest".

In Flames - Clayman (20th Anniversary Edition)

Στα χνάρια των Manowar, όταν στερεύει η έμπνευση και το ταμείον είναι μείον εμφανίζονται κάτι τέτοια. Δεν είναι ακριβώς παραδοσιακό ΕΡ, αλλά μια επετειακή κυκλοφορία με μερικές επαναηχογραφήσεις τραγουδιών που κάποτε έφεραν χρήμα και δόξα στους Σουηδούς. Χρόνια πολλά για την 20^η επέτειο του "Clayman" και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, αφού και οι εμπλουτισμένες εκδοχές δεν και αναγκαστικά καλύτερες…

Skaphe - Skaphe³

Το τρίτο πόνημα των Skaphe δείχνει ότι η μπάντα έχει τη διάθεση να υψώσει την αίγλη της εις την τρίτη δύναμη. Το επιχειρεί με ένα σκοτεινό μεταλλικό έργο που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο black metal κοινό του ‘’εσωτερικού κύκλου’’ αλλά που διαθέτει μια επίκαιρη οικουμενικότητα, σαν να ήταν το μαύρο ξαδερφάκι των Ulcerate. Το χτίζει με εκλεκτικό στυλ που χειραγωγεί δυσαρμονίες, ψυχεδέλειες και ambient περάσματα, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην επαύριο του extreme metal. Το καταφέρνει με τη συντριπτική απολυτότητα τρελού μονάρχη που θα θυσίαζε τα πάντα στο βωμό της πιο βλάσφημης δύναμης, υψώνοντας τελικά τον δείκτη του τί εστί σύγχρονο black σε δείκτη πολύ μεγαλύτερο του τρία.

Lamp Of Murmuur - Heir Of Ecliptical Romanticism

Που και που, βγαίνουν κάποιοι δίσκοι που υπενθυμίζουν ότι το black metal οφείλει να ηχεί επικίνδυνο. Το πρώτο full length αυτού του one man project μοιάζει να λατρεύει την παράδοση των '90s και μιας καλά αποθεωμένης Darkthrone-ίλας, ντύνοντας την όμως με μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πηγάζει από τα low budget (;) πλήκτρα και την εμφανή γνώση του πως πρέπει να ηχούν οι σκοτεινές τέχνες. Το "Heir Of Ecliptical Romance" καταλήγει να σηκώνει το βάρος του διαχρονικού. Και που είναι ο κίνδυνος; Μα στα riffs! Σε αυτά τα ξυραφένια, δηλητηριώδη riffs.

Havukruunu - Uinuos Syömein Sota

Στα Φιλανδικά "Uinuos Syömein Sota" σημαίνει ο «Ζαρκαδούλας έχει πάντα δίκιο». Οι Havukruunu διαχειρίζονται τις σκανδιναβικές τους καταβολές εξαιρετικά. Τιμώντας τη Σουηδία, δικαιώνουν το όραμα του Quorthon με κάθε τους τραγούδι, ενώ επαφίενται σε σημαντικό βαθμό από τα ετεροθαλή ξαδέλφια τους στη Νορβηγία, αναμιγνύοντας ιδέες του Demonaz και του ειδώλου Abbath με ένα φρέσκο τρόπο, καλώντας όποιον ακούει να λάβει θέσης μάχης. Έχουν αφήσει βέβαια χώρο για βελτίωση, αλλά αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για το μέλλον.

Malokarpatan - Krupinské Ohne

Οι Σλοβάκοι Malokarpatan πέτυχαν κάτι εντυπωσιακό με τον φετινό τους δίσκο. Το "Krupinské Ohne" είναι μια αποκάλυψη ως προς τον τρόπο που τιμά τις επιρροές του ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνει μια μοναδική ηχητική ταυτότητα. Οι Malokarpatan υπενθυμίζουν με το ολοκληρωμένο και κατάμαυρο αυτό concept album πως χρυσές σελίδες στο ιδίωμα γράφτηκαν και εκτός Σκανδιναβίας. Η ηπειρωτική black/heavy metal φιλοσοφία της μπάντας ανάγει αυτό το έργο σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και απολαυστικές κυκλοφορίες που παρέδωσε το underground τα τελευταία πολλά χρόνια.

Panzerfaust - Suns Of Perdition - Chapter II: Render Unto Eden

Οι Καναδοί στο δεύτερο κεφάλαιο του "Suns Of Perdition" επενδύουν στο φιλοσοφημένο black metal. Ολόκληρος ο φετινός δίσκος απλώνεται σε πέντε μακροσκελείς συνθέσεις, όπου αν και ακραίο ως άκουσμα, οι ταχύτητες δεν κινούνται ιλιγγιωδώς. Νομίζω ότι καταφέρνουν και αυτοί να δημιουργήσουν μια πνιγηρή ατμόσφαιρα, όπως έκαναν επίσης φέτος αλλά στο death metal οι Ulcerate. Ωστόσο, οι Panzerfaust είναι μερικά κλικ πιο κλασικοί στο black metal τους, χωρίς αυτό να τους στερεί το σύγχρονο στοιχείο. Ο δίσκος αξίζει επίσης για τη θεματολογία του, η οποία ολοκληρώνει ένα εξαιρετικό πακέτο μαζί και με o πανέμορφος επαναστατικός πίνακας της Käthe Kollwitz που επέλεξαν για εξώφυλλο του.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Blaze Of Perdition πρόσθεσαν γοτθικές πινελιές σε ένα κατάμαυρο κάδρο με το εξαιρετικό "The Harrowing Of Hearts”, ενώ οι Grift απέδειξαν πως το γκρίζο είναι ταυτόχρονα πνιγηρό αλλά και ελπιδοφόρο με τον συγκλονιστικό συγκερασμό folk/post/black στο "Budet”. Η ισλανδική σκηνή ήταν επίσης παρούσα και με τις ζοφερές ατμόσφαιρες του νέου πονήματος των Auðn, ενώ στην άλλη άκρη του χάρτη οι Χιλιανοί, πλέον, Selbst παρέδωσαν ένα εντυπωσιακό και σύγχρονο «ορθόδοξο» έπος με το "Relatos De Angustia”. Στο ίδιο μήκος κύματος, η επιστροφή των Πορτογάλων Gaerea με το επιβλητικό "Limbo” δικαίωσε τις προσδοκίες του ντεμπούτου τους, κάτι που έκανε εν μέρει, και πιο αργοπορημένα, η ηχητική εξέλιξη των Uada με το "Djinn”. Σε πιο ατμοσφαιρικές εκφάνσεις του ιδιώματος, τόσο οι Carach Angren με το "Franckensteina Strataemontanus" όσο και οι Regarde Les Hommes Tomber με το "Ascension” αγγίζουν προσωπικές αλλά όχι καθολικές κορυφές, με την μεγάλη έκπληξη στον εν λόγω χώρο να είναι το εξαιρετικό "Ofte Jeg Drømmer Mig Død” των Δανών Afsky που τους έβαλε εκκωφαντικά στον χάρτη της σκηνής. Δύο επίσημα ντεμπούτα όμως κράτησαν ειλικρινές και ανεπιτήδευτο το απόκοσμο αίσθημα αυτού του ήχου. Και εάν το "The Funeral Pyre” των Kvaen εγείρει άμεσα πάθη, το "Im Wald” των Paysage D’Hiver σου αποκαλύπτεται μόνο αν θελήσεις να εμβαθύνεις στην χρόνια, προσωπική και ιδιαίτερη αισθητική τους. Και όλα θα ήταν ρόδινα αν δεν ξεπρόβαλλε ξαφνικά ο πορφυρός δαίμονας των Abigor καταπίνοντας τα πάντα στο διάβα του.

Ulcerate - Stare Into Death And Be Still

Κάθε δίσκος τους έδειχνε ότι οι Ulcerate πορεύονταν προς μια νέα κορυφή, δεν ξέρω όμως πόσοι μπορούσαν να περιμένουν ένα άλμπουμ σαν αυτό. Ένα άλμπουμ που πέρα από την απαράμιλλη τεχνική του και την τέλεια συνθετική του οικοδομή, διαθέτει μια σχεδόν πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα: τόσο πυκνή που μπορείς να την αγγίξεις, τόσο αδιόρατη που μπορεί να σε εξαϋλώσει. Η μπάντα που γέννησε το "Stare Death And Be Still" μοιάζει σαν να εφηύρε μια νέα απόχρωση του μαύρου χρώματος κι ένα extreme αριστούργημα για τη νέα δεκαετία, αν - αλίμονο! - δεν πορεύονται προς ακόμα ψηλότερες κορυφές.

Necrot - Mortal

Εκ πρώτης όψεως βλέπεις άμεσα ότι έχεις να κάνεις με ακόμα μια αμερικάνικη death metal μπάντα, η οποία κρατάει τη δάδα των Cannibal Corpse αναμμένη, όταν η μαμά δεν κοιτάει φοράει τα ρούχα των Morbid Angel και όταν περνάει μπροστά από εκκλησία ανάβει και ένα κεράκι στους αγίους Bolt Thrower. Και αυτή ακριβώς η γλυκιά ασφαλής θαλπωρή από τους βόθρους της Φλόριντα στα βρωμερά πατώματα μιας αγγλέουρικης παμπ, όπου η μπαγιατίλα της βύνης και του λυκίσκου κάνει το μάτι να δακρύσει, είναι που καλεί τους Necrot να βάλουν το "Mortal" να παίξει και να νιώσεις καλύτερα.

Sweven - Τhe Eternal Resonance

Το συγκεκριμένο άκουσμα αν και ανήκει στον ακραίο ήχο, ωστόσο, διαπνέεται από μια ατμόσφαιρα που το αναδεικνύει από τα υπόλοιπα progressive death metal σχήματα. Έντονες μελωδικές γραμμές, πολλαπλές κιθάρες, σε συνήθως μεσαίο tempo και μια απόκοσμη φωνή συνθέτουν το "The Eternal Resonance". Ο δίσκος των Σουηδών προκαλεί συναίσθημα εφάμιλλο με την ακρόαση του "My Arms, Your Hearse" των Opeth αρκετά χρόνια πίσω. Το "The Eternal Resonance" αποτελεί μια επιτομή της προοδευτικότητας, όχι χάριν εντυπωσιασμού, αλλά ουσιαστικής, με αποτέλεσμα που αν μη τι άλλο προκαλεί θαυμασμό.

Cryptic Shift - Visitations From Enceladus

Το ντεμπούτο των Cryptic Shift ήταν τέτοιο σεισμικό σοκ που αναγκαστήκαμε να μιλήσουμε για αυτό δύο φορές. Τα τελευταία χρόνια το tech-death metal έχει παρουσιάσει εξαιρετικά δείγματα γραφής τα τελευταία χρόνια αλλά η περίπτωση του "Visitations From Enceladus" διαφέρει όμως αισθητά καθώς παρουσιάζει ένα καλλιτεχνικό θράσος από μια μπάντα που, παίζοντας οριακά ανάμεσα σε death, prog και thrash, τόλμησε να εκκινήσει την επίσημη δισκογραφία της με τη ραψωδία που ονομάζεται "Moonbelt Immolator". Μην μείνετε όμως εκεί, αφού όσες φορές και να επιστρέψει κανείς στο άλμπουμ αυτό, τόσες φορές θα βρει τον εαυτό του προ εκπλήξεως.

Lik - Misanthropic Breed

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το, κοπής Στοκχόλμης, old school σουηδικό death metal είδε μια αισθητή αναβίωση. Τα HM2 πετάλια πήραν φωτιά, αλλά ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια συγκρότημα παρέδωσε κάτι τόσο ουσιώδες, ισοπεδωτικό και ποιοτικό όσο οι Σουηδοί Lik με το "Misanthropic Breed". Πέραν των εμφανέστατων επιρροών, που δεν είναι το ζητούμενο σε μια τέτοια κυκλοφορία, αυτός ο οδοστρωτήρας, ενισχυμένος με ερπύστριες και αλυσοπρίονα, επιβεβαιώνει περίτρανα πως αυτός ο ήχος, μπορεί ακόμη να προσφέρει αβίαστα συγκινήσεις εκεί και όταν δεν το περιμένεις.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Εκτός των παραπάνω, η χρονιά αποδεικνύεται ιδιαίτερα πλούσια σε death metal κυκλοφορίες, αφού φέτος έβγαλαν νέο δίσκο και οι Incantation. To "Sect Of Vile Divinities" διατηρεί την ιστορική μπάντα επίκαιρη, ενώ η επιστροφή των νεότερων Like Rats με τo "Death Monolith", μπορεί να μην εξελίσσει το ιδίωμα, αλλά φανερώνει τις δυνατές πτυχές του, βασιζόμενο στο old-school death metal. Οι βετεράνοι του είδους, Vader, διατηρούνται μετά από αρκετά χρόνια ακμαιότατοι και κυκλοφορούν έναν ακόμα δίσκο σήμα κατατεθέν, ο οποίος δεν απογοητεύει. Το "Obscene Repressed" των Benighted αποτελεί σίγουρα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για το σύγχρονο brutal death/grind και μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το είδος. Οι Εγγλέζοι Benediction κλείνουν τριάντα χρόνια δισκογραφίας και το γιορτάζουν με το "Scriptures", το πρώτο άλμπουμ με τον αυθεντικό τραγουδιστή τους, Dave Ingram, από το 1998. Δεκαέξι χρόνια αναμονής ήταν αρκετά για τους Cadaver, οι οποίοι επέλεξαν το 2020 να επιστρέψουν με νέο δίσκο, αν και για το "Edder And Bile" μάλλον θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Dirk Verbeuren, ντράμερ των Megadeth, μεταξύ άλλων, ο οποίος και ζωντάνεψε εκ νέου την ιστορική μπάντα. Από την άλλη το ντεμπούτο των Goden, πέραν της δισκογραφικής επιστροφής του ιθύνοντος νου των αξέχαστων Winter, μόνο ως καλό οιωνό μιας ανοδικής πορείας στο ατμοσφαιρικό death metal μπορείς να το εκλάβεις. Το "Providence" των Ulthar, τέλος, σίγουρα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον στους λάτρεις του εγκεφαλικού death metal.

Wolfheart - Wolves Of Karelia

Παραδόξως μας εκπλήσσει ακόμα το πόσο καλή μπάντα είναι οι Φινλανδοί. Ομολογούμε δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι ιδιαίτερο αλλά χαιρόμαστε που μας διέψευσαν τόσο εμφατικά. Λειτουργώντας σαν μια melodeath χρονοκάψουλα, μας μεταφέρει στις παλαιές, ενδοξότερες στιγμές του είδους, μέσα από το πρίσμα μιας μοντέρνας παραγωγής και εμπλουτισμένο με χορταστικές δόσεις blackened death. Επικό, καλογραμμένο και με έναν Tuomas Saukkonen σε τρομερή όρεξη και έμπνευση όπως θα δείτε και παρακάτω. Έχει και τον ‘δικό μας’ Βαγγέλη Καρζή σε μόνιμο πλέον ρόλο κιθαρίστα οπότε ακόμα ένα συν!

Dawn Of Solace - Waves

Κατανοώ και συνεπικουρώ στην ανάδειξη της βασικής μπάντας του Saukkonen αλλά αν μου επιτρέπεται η προσωπική άποψη, απόλαυσα το side project του ακόμα παραπάνω. Πιό μελωδικό και χαμηλών τόνων έρχεται ίσως να συμπληρώσει το "Wolves Of Karelia" όπως το yin συμπληρώνει το yang. O Mikko Heikkilä τραγουδά υπέροχα και ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το ατμοσφαιρικό, στενάχωρο στυλ που θυμίζει Katatonia και Insomnium αλλά έχει τον δικό του χαρακτήρα και με μόλις 40 λεπτά διάρκεια ακούγεται πολύ εύκολα και σας κάνει τη ψυχή μαύρη αμέσως όπως μόνο οι Φινλανδοί μπορούν, συνδυάζοντας απόλαυση με θλίψη.

Night In Gales - Dawnlight Garden

Οι Γερμανοί με το "Dawnlight Garden" γεμίζουν με άνεση τα παπούτσια των At The Gates. Ο δίσκος άνετα θα μπορούσε να έχει βγει στα '90s και αυτήν τη στιγμή να είχε εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα ύψη την καριέρα των Night In Gales. Ακόμα και η χροιά του Muller αγγίζει αρκετά συχνά την αντίστοιχη του λατρεμένου Thomas Lindberg. Αυτά τα σχιστά φωνητικά που έγιναν σήμα κατατεθέν δίσκων όπως το "Slaughter Of The Soul". Το ομώνυμο κομμάτι φανερώνει πόσο μελέτησαν τις συνθέσεις των βετεράνων Σουηδών και τις έφεραν στο σήμερα. Πραγματικά, οι Night In Gales είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως μπορείς να τιμήσεις επακριβώς τους ιδρυτές της σκηνής, με σεβασμό και ευλάβεια.

The Black Dahlia Murder - Verminous

Θαρρώ πως πλέον οι The Black Dahlia Murder ανήκουν στην αφρόκρεμα της μελωδικής death metal σκηνής. Το "Verminous" έρχεται να επιβεβαιώσει τον παραπάνω ισχυρισμό, αφού διατηρεί το υψηλό επίπεδο της προηγούμενης κυκλοφορίας τους, συνδυάζοντας στοιχεία από NWOBHM και νεοκλασικού metal μέχρι blackened death. Η μελωδία είναι πάντα στο προσκήνιο, αλλά καταφέρνει να κρατάει τη μαυρίλα των συνθέσεων. Προφανώς, για να μνημονεύεται στην κατηγορία, ο δίσκος είναι ένας από τους αντιπροσωπευτικούς της μελωδικής σκηνής, βλέπε Gothenburg death metal, και οι λάτρεις της σίγουρα θα βρουν αρκετές συγκινήσεις εδώ.

Sylosis - Cycle Of Suffering

Για έναν πολύ απλό λόγο δεν θα μπορούσαν οι Βρετανοί να λείπουν από τη φετινή λίστα: καλές οι ατμοσφαιρικές, σοβαρές, επικές κυκλοφορίες αλλά καμιά φορά απλά θες να ανεμίσεις τη χαίτη σου σε φάση windmill ακούγοντας αδιάκοπα riffs και πορωτικές μελωδίες. Και στο "Cycle Of Suffering" έχει άφθονα από δαύτα. Σε σχέση με παλιότερες κυκλοφορίες εδώ υπερτερεί η μελωδία και η δυναμική των κομματιών τα οποία ακούγονται μοντέρνα και αποφεύγουν επιτυχώς το στίγμα του παρωχημένου. Άργησαν εξάλλου να μας δώσουν κάτι καινούργιο και μάλλον η απουσία τους έκανε καλό και εμάς να αδημονούμε για το επόμενο χτύπημα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Ούτε ο τίτλος, ούτε και το περιεχόμενο βρίθουν πρωτοτυπίας αλλά το έβδομο άλμπουμ των Mors Principium Est, "Seven", είναι κλασσικότατα melodeath με διάσπαρτες στιγμές μαγείας ("Master Of The Dead"). Το φλύαρο "Of Truth & Sacrifice" των βετεράνων Heaven Shall Burn δεν μας πείραξε γιατί είχε πειραματισμούς, ήταν ώριμο και είχε και κομματάρες ενίοτε. Και αν το Melodeath 2020 μπορεί να μετονομαστεί σε κάτι αυτό είναι Finlandodeath εφόσον έχουμε ακόμα μια μπάντα από τη χώρα των χιλίων λιμνών, αυτήν τη φορά τους folk-ίζοντες Ensiferum με το "Thalassic". Οι αντιδρώντες θα το χαρακτηρίσουν υπερβολικά power για melodeath και θα συμφωνήσουμε εν μέρει όμως σίγουρα είναι μια κυκλοφορία που κερδίζει νέους και ικανοποιεί τους παλιούς οπαδούς. Οι Æther Realm ξάφνιασαν με το "Redneck Vikings From Hell" κυρίως γιατί πήγαν σε λίγο διαφορετικότερα μονοπάτια από τα συνηθισμένα τους και αν και είναι hit-and-miss σίγουρα το αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον. Πολύ ενδιαφέρον το ντεμπούτο των Μαγυάρων Nygmalion ("Deluminate") που θα θυμίσει έντονα Arch Enemy ενώ οι Aeternam με το "Al Qassam" ένωσαν επιτυχημένα τον ήχο των Behemoth με τη Μέση Ανατολή. Το μελωδικό, μελαγχολικό ενίοτε prog melodeath των Fires In The Distance με το "Echoes From Deep November" μας συντρόφευσε στο lockdown του Νοέμβρη και το Opeth-ικό "Glow" των Countless Skies σίγουρα μας γέμισε ελπίδες για το μέλλον του είδους αφού μας εντυπωσίασε με τις ιδέες και την ατμοσφαιρικότητα του.

 Vredehammer - Viperous 

Έχετε κάτι σε retrofuturistic death/black metal; Φέτος οι Vredehammer βρίσκοντας κάτω από το λιωμένο χιόνι της Νορβηγίας το χαμένο κλειδί για τη χρυσή τομή μεταξύ Strapping Young Lad και Samael, γεφυρώνοντας τις αγάπες μας από τα '90s με το metal του σήμερα και του αύριο κυκλοφόρησαν το "Viperous", το οποίο έχει την ιδιαιτερότητα ότι σε κερδίζει άμεσα. Δεν μιλάμε επ’ ουδενί για κάποιον slow burn grower δίσκο που θα εκτιμήσετε σε λίγα χρόνια την αξία του. Οι Vredehammer εδώ και τώρα έβγαλαν -δίχως αντίδοτο- τον πιο άμεσα δηλητηριώδη δίσκο της χρονιάς στην κατηγορία του.

Vassafor - To The Death

Το φετινό πόνημα των Vassafor έδωσε νέα έννοια στον όρο «δύστροπο» ακόμη και για τα δεδομένα του ήχου τους. Πνιγηρές μελωδίες, πολύπλοκες συνθετικές δομές, θολή παραγωγή και μεθυστική παράνοια εξαιτίας των τυμπανιστικών ρυθμών. Οι μακροσκελείς συνθέσεις του "To The Death" θυσιάζουν κάθε εκφραστικό μέσο, πέραν της τεχνικής, σε μια ιδιαίτερη και συνάμα παραγνωρισμένη αντίληψη περί black/death, λαξεύοντας εφιαλτικά τούνελ μέσα στις σπηλιές στις οποίες κρύβονται, φτάνοντας κοντά στον πυρήνα της Αβύσσου. Οι Vassafor δίχως να λοξοδρομούν αισθητικά, διαχωρίζονται συνειδητά από τη συνομοταξία τους. Και θα ήταν όλα ξεκάθαρα, αν το ίδιο άτομο, την ίδια μέρα και μέσω της ίδιας δισκογραφικής…

Temple Nightside - Pillars Of Damnation

… δεν αναλάμβανε και τις κιθάρες στο τέταρτο άλμπουμ των Temple Nightside. Μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες της σύγχρονης σκηνής, και δη της σκηνής της Ωκεανίας, κατάφερε να πιάσει με το νέο της δίσκο τόσο προσωπική όσο και ευρύτερη κορυφή. Αργόσυρτο, βασανιστικό και επίπονο riffing, ιδανική παραγωγή, φορτίζει διαρκώς την ατμόσφαιρα χωρίς να σου επιτρέπει στιγμή να ξεσπάσεις, γιατί απλούστατα δεν θέλει να διαφύγεις. Οι Temple Nightside υψώνουν καταραμένους πυλώνες που αιχμαλωτίζουν επίδοξους ακροατές, τιμώντας στο έπακρο κάθε συνιστώσα του ήχου τον οποίο τιμούν.

Ancst - Summits Of Despodency

Από τους πρωτοπόρους του blackened crust δεν είναι τόσο η ενέργεια που σου μεταδίδουν μέσω της μουσικής τους που ανάγει τον συγκεκριμένο δίσκο σε κορυφαίο. Ούτε η χροιά του Tom που ηχεί ιδιαίτερα οικεία στους λάτρεις των At The Gates. Μαζί με αυτά, πρώτα πρώτα, είναι ο τρόπος που σε πιάνουν από το λαιμό από το πρώτο δευτερόλεπτο κάθε σύνθεσής τους. Η hardcore / punk αισθητική τους και η μελωδία που βγάζει η επιθετικότητά τους. Σαφώς, ο δίσκος δεν υπολείπεται σε ατμοσφαιρικότητα, αντιθέτως, αυτή βρίσκεται πανταχού παρούσα, ενδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο τις εξαίσιες συνθέσεις του "Summits Of Despondency".

Black Curse - Endless Wound

Αν τα riffs και οι ρυθμοί σου παραπέμπουν σε λυσσασμένο, αρχαίο death metal. Αν η ατμόσφαιρα και οι στιχουργικές σου αναζητήσεις είναι απόλυτα αφιερωμένες στα πιο διαβολικά μονοπάτια του black. Αν τα αργά σου μέρη είναι η απεικόνιση και των εννέα κύκλων της κόλασης και τα φωνητικά του από τα πιο άρρωστα στην death πιάτσα. Τότε μάλλον ονομάζεσαι Black Curse και το ντεμπούτο σου είναι εκ των blackened death διαμαντιών της χρονιάς. Για την ακρίβεια, ένα διαμάντι γεμάτο στάχτη και άβυσσο.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι άρχοντες του war black metal, Revenge επέστρεψαν με το, ίσως, πιο «εύπεπτο» πόνημά τους, "Strike.Smother.Dehumanize" αδιαφορώντας για τη γνώμη του οποιουδήποτε, όπως έπραξαν και οι, πιο μελωδικοί από ποτέ, Anaal Nathrakh με το "Endarkenment". Οι εγκληματικά υποτιμημένοι Necrophobic επιβεβαίωσαν πως βρίσκονται σε διαολεμένη φόρμα με το εξαιρετικό, και όχι απλώς αναμάσημα, του "Dawn Of The Damned". Σε πιο underground επίπεδα οι Ruin Lust με το "Choir Of Babel" και οι Cauldron Black Ram με το εντυπωσιακό, απολαυστικό και κυρίως riff-άτο "Slaver" απέκτησαν πιστούς οπαδούς, ενώ το ντεμπούτο των Pneuma Hagion, ονόματι "Voidgazer" συστήνει μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της σκηνής των τελευταίων ετών. Τέλος, μπορεί οι Khthoniik Cerviiks με το "Æequiizoiikum" να προσέφεραν την παράνοια της χρονιάς στον χώρο τους, αλλά η ηχητική εξέλιξη των Wake που επισφραγίζεται με το τρομερά εύστοχο "Devouring Ruin" είναι αυτή που φαίνεται να κερδίζει και τις πιο διστακτικές εντυπώσεις.

Oranssi Pazuzu - Mestarin Kynsi

Ίσως το πιο ισορροπημένο, μεστό και ταυτόχρονα διαφορετικό άλμπουμ των Φιλανδών μέχρι στιγμής. Το "Mestarin Kynsi" τράβηξε δικαιωματικά την προσοχή πολλών φέτος, αναβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο το (cult) status των Oranssi Pazuzu. Παραμένοντας απόκοσμοι, χαοτικοί και ψυχεδελικοί κατάφεραν να αγγίξουν τις καρδιές περισσότερων κοινών θνητών με τα ελαφρώς πιο προσβάσιμα, αλλά πάντα δυστοπικά ηχοτόπια τους. Το διεστραμμένα άβολο, αλλά μαγνητικό, άκουσμα αυτού του δίσκου δημιουργεί μια παράδοξη έλξη στον ακροατή που νιώθει ότι πρέπει να φτάσει στο τέλος πάση θυσία, καλώς ή κακώς.

Imperial Triumphant - Alphaville

Το "Alphaville" αποτελεί ίσως την κορυφαία avant-garde metal στιγμή του 2020. Μια στιγμή, βέβαια, που διαρκεί μια ώρα παρά 37 δευτερόλεπτα. Και όσο ρέει το δυσθεώρητο υλικό του, τόσο εισέρχεται ο ακροατής στον jazzy λαβύρινθο που έπλεξαν οι Imperial Triumphant. Σίγουρα, δεν αποτελεί το πιο εύκολο άκουσμα, αλλά αυτός είναι και ένας λόγος που το ξεχωρίζει. Το ακραίο του στοιχείο συνυπάρχει αρμονικά με το κλασικό (βλέπε jazz) και οι χρωματικοί περίπατοι των δακτύλων του Blanco πάνω στο μπάσο εντείνουν την ταραχή του ακροατή. Ο φετινός δίσκος των Imperial Triumphant δείχνει τον δρόμο για την εξέλιξη και την πρόοδο του «προκλητικού» black metal.

Igorrr - Spirituality And Distortion

Το "Spirituality And Distortion" είναι μεν ετερόφωτο, αφού βασίζεται σε μια συνταγή την οποία οι Γάλλοι βελτιώνουν με τα χρόνια, αλλά στέκεται περήφανα αυτόνομο δε. Το ενίοτε απεχθές, πολύπλοκο και ναρκισσιστικό αποτέλεσμα παραμένει ιδιοσυγκρασιακό, δυσπρόσιτο και απορίας άξιο, αλλά ταυτόχρονα είναι και το πιο εξευγενισμένο άλμπουμ μιας ταλαντούχας παρέας Γάλλων. Αν όλο αυτό σας ακούγεται δήθεν ή περιττό, το σύμπλεγμα που ονομάζεται Igorrr κέρδισε και αυτήν τη μάχη γιατί αυτό ήθελε εξ’ αρχής.

Pyrrhon - Abcess Time

Οι Pyrrhon από το Brooklyn τείνουν να εξελιχθούν σε μια κατηγορία από μόνοι τους. Το extreme, αλλά όχι αυστηρά metal, background τους, καθώς και οι πνευματικές τους αναζητήσεις γενικότερα, έχουν φέρει την μπάντα σε ένα συνθετικό σημείο, ώστε δίσκοι όπως το "Abcess Time" να ηχούν ταυτόχρονα αχαλίνωτοι, υπερφορτωμένοι αλλά και ευθείς και ωμοί. Αυτή τη φορά, το συγκρότημα ισορρόπησε το mathcore άκρο με αυτό του sludge, πλαισιώνοντας έτσι τον avant-garde πυρήνα του, και όλοι, εκτός από τους ίδιους, χάσαμε το μέτρημα. Σπάνια βγαίνουν δίσκοι οι οποίοι σε ωθούν να ασχοληθείς με κάθε πτυχή τους, είτε είναι νότα, είτε εκατοστό στο εξώφυλλο. Ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του χώρου των τελευταίων ετών παρέδωσε φέτος το magnum opus του.

Nero Di Marte - Immoto

Δοσμένοι εξ' ολοκλήρου στην τέχνη τους, οι Ιταλοί Nero Di Marte δεν δίνουν δεκάρα για το ποιους αφορούν. Έρχονται από κάποιο πλανήτη που είναι λογικό να ενώνονται τα απόνερα των Nevermore με αυτά των Gorguts, κάνοντας το σκοτάδι που αποπνέουν να μοιάζει σαν έργο υπερρεαλισμού. Όντας στριφνό, απρόβλεπτο, με βαθύτατες μελωδίες και εκπληκτικές δυναμικές, το "Immoto" είναι το είδος του δυσπρόσιτου έργου που υπονοεί ότι κάπου πίσω από το χάος βρίσκονται κρυμμένες λαμπερές συμμετρίες. Όσοι τις αναζητήσαμε, βρήκαμε ένα avant metal αριστούργημα πέραν προσδοκίας.

Επιβάλλεται να ακούσεις: ο avant μυστικισμός του one man band των Esoctrilichium δεν αποκλείει τη majestic black metal του πατρίδα και το "Eternity Of Shaog" στέκεται περήφανο. Με αντίστοιχα μεγαλεπήβολα συναισθήματα, οι Urfaust και το "Teufelsgeist" τους είναι η black/doom μυσταγωγία που αγγίζει τα όρια του επικού, παραμένοντας αμίμητοι στον extreme χώρο. Συγγενικό σε στυλ αλλά με εντελώς διαφορετική αισθητική, το "Obliviosus" των MSW στρέφεται προς τα ανθρώπινα έγκατα, με ένα πολύ δυνατό concept για ακροατές με ενσυναίσθηση και γερά νεύρα. Οι Ba'al έκαναν αίσθηση με το "Ellipsism", όχι μόνο γιατί τα blackened post metal τους είναι σωστά σκηνοθετημένο αλλά και για τα πεντανόστιμα sludge του περάσματα. Μην αφήσεις τις τουλίπες να σε μπερδέψουν: Οι Fluisteraars και το υπέροχο "Bloem" τους είναι γεμάτο μελαγχολία, blackgaze ατμόσφαιρες αλλά κι ένα καλά κρυμμένο μεγαλείο που δεν φοβάται τους κλασικίζοντες και jazzy πειραματισμούς. Παιχνιδίσματα με την jazz διαθέτει και το "The Grand Aversion" των Maladie, μαζί με «ξινή» tech riff-ολογία και πολύ ιδιαίτερες ατμόσφαιρες. Δεν πρέπει να χάσεις το "Photosynthesis" των Botanist και την αξιέπαινη προσπάθεια τους να τελειοποιήσουν έναν ολόδικο τους ήχο - και ναι, να χάσεις την ευκαιρία να σε σκοτεινιάσει το dulcimer. Μακριά από τα σκοτάδια, στην πολύχρωμη και καλαίσθητη progressive κοσμάρα τους οι Thy Catafalque, συνεχίζουν να παράγουν μόνο καλούς δίσκους, με το "Naiv" να αποτελεί ένα από τα πιο εξωστρεφή τους άλμπουμ, και αυτό με τη μεγαλύτερη σχέση με το ευρωπαϊκό folklore. Δυτικότερα, η μυθολογία της americana συνεχίζει να τροφοδοτεί το post black metal με θετικά για το ιδίωμα αποτελέσματα και το "A Romance With Violence" των Wayfarer μοιάζει σαν απόλυτο must γι' αυτήν τη νέα τάση. Αντίθετα, το "Origin Of The Alimonies" των Liturgy δεν έχει πρόβλημα να διχάσει με τη μεγαλομανία του, αν και απαγορεύεται να μην του αναγνωρίσουμε ότι διαθέτει μερικές από τις τολμηρότερες avant ιδέες που ακούσαμε ποτέ σε metal δίσκο, ιδέες που φτάνουν μέχρι τον Stravinsky.

Medieval Demon - Arcadian Witchcraft

Η δισκογραφική επιστροφή των Medieval Demon με το "Medieval Necromancy" είχε τύχει ένθερμης και αποθεωτικής υποδοχής. Δύο χρόνια μετά, η μπάντα, έχοντας προσθέσει στο δυναμικό της και τον Jim Mutilator, επέστρεψε με έναν δίσκο που ξεπερνά τις όποιες προσδοκίες. Χρόνια είχαν να ακουστούν τόσο ουσιώδη και άρτια πλήκτρα, μαγευτικοί και τελετουργικοί ρυθμοί μα κυρίως τόσο απόκρυφη αισθητική σε κυκλοφορία της εγχώριας black metal σκηνής. Συνυπολογίστε και τη λεπτοδουλειά στις κιθάρες και θα αντιληφθείτε πλήρως γιατί έμειναν άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Katavasia - Magnus Venator

Οι απαιτήσεις από το σχετικά φρέσκο project των Katavasia ίσως ξεπερνούν τον σκοπό που τα μέλη των Aenaon, Varathron, Melan Selas και Agnes Vein ήρθαν σε σύμπραξη. Προσωπικά, το "Magnus Venator" με καλύπτει, αφού καταφέρνει να με μεταφέρει στην εποχή που τα "His Majesty at the Swamp" και "Thy Mighty Contract" καθόριζαν ολόκληρη την black metal σκηνή μιας χώρας. Η ενεργοποίηση των Yoth Iria μαζί με τους Katavasia ενδεχομένως να οδηγήσει σε ένα νέο ρεύμα του ελληνικού black metal, πάντα υπό τις αγκάλες των Rotting Christ. Μπορεί το περιεχόμενο του "Magnus Venator" να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις και δείχνει πως ακόμα και σήμερα μπορούν να κυκλοφορούν τέτοιοι δίσκοι.

Death Courier - Necrotic Verses

Οι Death Courier κατάφεραν να βγάλουν έναν δίσκο αντάξιο της ιστορίας τους. Η παραπάνω έκφραση μπορεί να αποτελεί κλισέ για πολλά συγκροτήματα, όχι όμως για την death metal μπάντα από την Πάτρα, αφού το "Necrotic Verses" δικαιώνει την επιλογή του Billy να ξαναζωντανέψει τους Courier το 2009. Ο Γιώργος στις κιθάρες και ο Ηλίας στα τύμπανα παρέα με τον βετεράνο frontman, συνθέτουν ένα άλμπουμ ατόφιου τεχνικού death metal βγαλμένου από τα '90s προσαρμοσμένο στο σήμερα. Οι Death Courier αποδεικνύουν ότι όχι μόνο έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά και αποτελούν μια σημαντική σταθερά στον underground χώρο.

Spectral Lore/Mare Cognitum - Wanderers: Astrology Of The Nine

Σε μια άκρως παραγωγική χρονιά, ο Ayloss συνάντησε ξανά τον Jacob Buczarski και η αστρική τους οδύσσεια συνεχίστηκε πέραν του κέντρου, με πορεία προς το σύνορο του ηλιακού μας συστήματος. Η δίωρη συνύπαρξη των δύο σχημάτων, υπενθυμίζει εκ νέου την ξεχωριστή θέση που κατέχει στον σύγχρονο χάρτη του ιδιώματος το σχήμα των Spectral Lore, οι οποίοι εκμεταλλεύονται στο έπακρο κάθε νέα τους κυκλοφορία για να εδραιωθούν περεταίρω. Όμως, το "Castles Conquered And Reclaimed" των Mystras, που προσφέρει μια ενδιαφέρουσα black metal διαλεκτική πάνω στη μεσαιωνική αισθητική και ιστορία όπως έχει αποτυπωθεί στη σύγχρονη μνήμη, είναι η άλλη όψη του νομίσματος για τη φετινή σοδειά του εν λόγω καλλιτέχνη.

Hail Spirit Noir - Eden In Reverse

Ρετροφουτουρισμός λοιπόν. Οι Hail Spirit Noir, από τη θέση του οδηγού πια για την ελληνική metal σκηνή, νιώθουν άνετα να παίξουν ακόμα περισσότερο με τα αντίθετα, να μπλέξουν τον χρόνο, να αντιστρέψουν το δαρβινικό μοντέλο, να κάνουν τον ήχο τους ευγενέστερο αλλά και πιο σπειροειδή. Να χαράξουν δηλαδή βαθύτερα το προσωπικό τους μονοπάτι (καθήκον αυτών που ηγούνται) και να βουτήξουν κι άλλο στα synths, ενώ αναζητούν την πρόοδο στον Εωσφόρο και τον Εωσφόρο στην πρόοδο. Οι Hail Spirit Noir εξελίσσονται. Ρετροφουτουριστικά.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Η "Αδράστεια" των Kawir επιφέρει μια από τις κορυφές στην ιστορία της μπάντας, ενώ στον αντίποδα η "Έκλειψις" των Empire Of The Moon τους επιτρέπει να ξεχωρίζουν επί του παρόντος στην υφιστάμενη σκηνή. Τόσο καλοπαιγμένο και εξαιρετικά εύστοχο death metal όσο αυτό στο "Portraits Of Mind" των Plague είχαμε χρόνια να ακούσουμε από εγχώρια μπάντα. Το δεύτερο πόνημα των Yovel, "Forthcoming Humanity" τους βρίσκει να μεγαλώνουν από κάθε άποψη και το βλέμμα μας να μένει σταθερά προσκολλημένο πάνω τους. Η εμπειρία των On Thorns I Lay μετουσιώνεται σε ποιότητα με το "Threnos". Οι Serpent Noir εδραιώνονται με το "Death Clan OD" όπως πράττουν και οι Isolert με τη μηδενιστική ισοπέδωση του "World In Ruins". Οι Aherusia συνεχίζουν το προσωπικό τους μονοπάτι με το "Nostos ~ An Answer (?)", ενώ οι Obsecration ανασύρουν μνήμες με το "Onwards The Mystic Paths Of The Dead". Αν όμως αναζητείτε την απόκοσμη παράνοια, η επιστροφή έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια των This Is Past με το "Labyrinth" θα σας αποπλανήσει. Κλείνοντας, υποσχεθείτε στους εαυτούς σας πως θα ασχοληθείτε με το δυστοπικό ντεμπούτο των Moeror!

Triptykon with the Metropole Orkest - Requiem (Live At Roadburn 2019)

Ήταν μάλλον εύκολη και προφανής η επιλογή μας φέτος για αυτή την τιμητική θέση. Το "Requiem" είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς δεν είναι ένα στούντιο άλμπουμ και ως live album δεν διαθέτει αποκλειστικά παλαιό υλικό. Βασικά είναι το απόλυτο metal «Πάμε Πακέτο» του Tom Gabriel Fischer, όπου τρία πνευματικά του «παιδιά» με μεγάλη διαφορά ηλικίας συναντούνται για πρώτη (και μοναδική;) φορά μαζί πάνω στο σανίδι και εμείς φυσικά κλαίμε από κάτω με συγκίνηση και κατάνυξη. Είναι μια ζωντανή εμφάνιση, αλλά είναι και ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που ήταν στα σκαριά για 33 χρόνια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που κάνει το "Requiem" ένα ανεπανάληπτο έργο. Οι παράγοντες που «ευνόησαν» τη δημιουργία του είναι τόσο χρονοβόροι και περίπλοκοι που το καθιστούν μοναδικό και δεδομένου των συνθηκών είναι μάλλον αδιανόητο να επαναληφθεί. Απλά σκεφτείτε πόσοι πλανήτες χρειάστηκε να ευθυγραμμιστούν για δημιουργηθεί αλλά και να ολοκληρωθεί ένα τέτοιας καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας έργο.