Έχοντας κυκλοφορήσει πληθώρα splits και EPs, οι Θεσσαλονικείς Doomed Again, κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό το ολοκληρωμένο τους ντεμπούτο. Από το 2012 έως σήμερα, η μπάντα, αποτελούμενη από μέλη των Head Cleaner μεταξύ άλλων, με διαρκείς συμμετοχές σε συλλογές και splits είχε καθιερώσει το πεδίο στο οποίο κινείται ηχητικά. Παραδοσιακό d-beat hardcore crust, με σαφή προσανατολισμό προς τον πρώιμο ήχο της σκηνής. Η επιρροή των τεράστιων Doom είναι παρούσα κατά μήκος των 25 λεπτών του δίσκου, λειτουργώντας όμως υπέρ του αποτελέσματος. Μεγαλύτερο πειστήριο από το ότι ο Dennis Boardman των Doom συνεισφέρει στα φωνητικά "Venomous" δεν νομίζω να υπάρχει.

Αν και τόσο στιγμές όπως το εναρκτήριο "Open The Windows-Enter Reality" όσο και το υπέροχο κλείσιμο με το "The Tomb Of Critical Thinking" θυμίζουν έντονα τους Amebix, εν τέλει ο δίσκος παρουσιάζει τη ζωτική ποικιλομορφία που απαιτείται. Το "Call The Police" είναι άριστο, η διασκευή στο "Down Below" των Exploited αρκετά ροκάδικη ενώ το μανιακό "D-Beat North Storm" απλώς συνοψίζει ιδανικά την μπάντα. Εθιστική κυκλοφορία.

Bandcamp

Δύο πράγματα με τράβηξαν στο συγκεκριμένο δίσκο, προτού καν ακούσω νότα. Το πρώτο είναι το εξώφυλλο τους, το οποίο, θέλοντας και μη, παραπέμπει στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου του Da Vinci. Το δεύτερο είναι ότι κατάγονται από το Gothenburg της Σουηδίας. Ένα και ένα κάνει δύο, αλλά το "Of Man And Machine" δεν είναι το νέο "Clayman". Ούτε οι ίδιοι οι In Flames, μάλλον, δε θα καταφέρουν να το κάνουν αυτό.

Ωστόσο, το δεύτερο άλμπουμ των Chugger έχει τις στιγμές του. Το γκρουβάτο death metal τους έχει συχνά πυκνά αναφορές στους συντοπίτες τους. Αρκετά πιο aggressive, ωστόσο, και με επιρροές επίσης από την αμερικανική σκηνή και δη τους Lamb Of God, καταφέρνουν να προσφέρουν ένα ευχάριστο άκουσμα. Οι Machine Head, επιπλέον, είναι μια μπάντα που φαίνεται να έχουν μελετήσει αρκετά οι Σουηδοί, ενσωματώνοντας αρκετά από τα στοιχεία τους στη μουσική τους. Γι’αυτό και αρκετές από τις συνθέσεις ηχούν τόσο οικείες. Ξεχωρίζουν το πιο μελωδικό "Pigs To Slaughter" αλλά και το επιθετικό "The Icarian Fall".

Οι Chugger με τον δεύτερο δίσκο τους δεν καινοτομούν σε καμία περίπτωση. Δείχνουν, όμως, ότι μπορούν να γράψουν διασκεδαστική μουσική, συνδυάζοντας όμορφα τις αγαπημένες τους επιρροές.

Ο δεύτερος αυτός δίσκος του σχήματος από τη Σιγκαπούρη, δεν ήταν απλά ένα γερό χαστούκι από το πουθενά, όσο και μια φορτισμένη υπενθύμιση. «Ο χορός της Εξέγερσης», όπως μεταφράζεται ο τίτλος, είναι 20, σχεδόν λεπτά, λάγνου, οργισμένου, φασαριόζικου και κυρίως στοχευμένου hardcore. Τα οκτώ τραγούδια του δίσκου, που, όπως συνηθίζεται, λειτουργούν συμπληρωματικά ώστε να καταστεί η εμπειρία της ακρόασης πλήρης, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Είναι το ηχητικό έκτρωμα των Disclose, που συναντά τους Disorder, όπου ο καταιγιστικός ρυθμός, ενοχλητικός αυτός ήχος που εξαπλώνεται τοξικά, τιθασεύεται μόνο από τη διάθεση της μπάντας να δημιουργήσει δραματικά grooves.

Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που κάνει τη διαφορά, πέρα από τις ξυραφένιες κιθάρες του Hafiz Shamsudin πάνω σε d-beats, είναι τα φωνητικά. Η Siti Fatimah, αν και οι στίχοι της είναι εξ’ ολοκλήρου στη μητρική της, υπνωτίζει. Οργισμένη αλλά με μια υποβόσκουσα μελαγχολική αίσθηση, πείθει για το δίκιο της χωρίς να απομακρύνει τον ακροατή. Αυτή είναι η δύναμη των «Αποτυχημένων», όπως, περίπου, μεταφράζεται το όνομα της μπάντας. Μεταδίδουν ηχητικά αυτή τη ζάλη που στιγμιαία σε βυθίζει σε περισυλλογή, τη ζάλη που προέρχεται από μια συνεχόμενη εκτόνωση ενέργειας, χορού, αντίδρασης.

Bandcamp

Το side-project του Tuomas Saukkonen των Wolfheart έμελλε να βρει τελικά το δρόμο για το δεύτερο άλμπουμ του, δεκατέσσερα χρόνια από το πρώτο. Όπως μας εξιστορήθηκε και ο ίδιος, δόθηκε μια λύση στη διαμάχη με την εταιρία που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο. Στο "Waves" ο Saukkonen κάνει τα πάντα εκτός από τα καθαρά φωνητικά, τα οποία αφήνει στον Heikkilä, σε μια σοφή κίνηση από μέρους του.

Ο νέος τραγουδιστής κολλάει αρκετά στο ατμοσφαιρικό doom των Dawn Of Solace, έχοντας στοιχεία που θυμίζουν σε ένα βαθμό και τον Joel Ekelof των Soen. Και μουσικά, όμως, υπάρχουν αρκετά κοινά, αν και οι Φινλανδοί τιμούν αρκετά την πατρίδα τους, και σε αντίθεση με τους Wolfheart, επικεντρώνονται στην πιο μελωδική και ατμοσφαιρική πλευρά τους. Μελαγχολικές μελωδίες που θα θυμίσουν ευχάριστα τους Katatonia του "Discouraged Ones" ("Silence") θα βρείς άπλετες σε όλο τον δίσκο. Επίσης, αρκετές ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα που σε συνδυασμό με τα καθαρά φωνητικά του Heikkilä, κατατάσσουν εύκολα τη μπάντα στο αδόκιμο είδος του dark rock. Προσωπικά, βρήκα αρκετά κοινά και με τη σχετικά νέα μπάντα των Deathwhite, αν και νομίζω προτιμώ τους Dawn Of Solace.

Το "Waves" συμπληρώνει πανέμορφα το "Wolves Of Karelia" και αν τα δούμε σαν ένα σύνολο, είναι από τις σπάνιας ομορφιάς κυκλοφορίες που καταπιάνονται με αγαπημένα είδη με τα οποία μεγαλώσαμε, σχετικά ξεχασμένα στις μέρες που η μόδα επιτάσσει την εξέλιξη, ακόμα και αν γίνεται εις βάρος της ποιότητας.

Bandcamp

Το ντεμπούτο των Living Gate είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση. Για την ακρίβεια, η μπάντα είναι ένα underground metal supergroup, αφού αποτελείται από τους Aaron Rieseberg (YOB,) Lennart Bossu (Oathbreaker, Amenra,) Wim Coppers (Oathbreaker, Wiegedood,) και Levy Seynaeve (Amenra, Wiegedood). Όπως δηλώνουν αλλά ξεκαθαρίζει και η ονομασία αυτού του δεκαοκτάλεπτου EP, η αγάπη τους για το old school death metal τους ώθησε σε μια σύμπραξη για να αποδώσουν τιμές στη '90s εκδοχή αυτού του ήχου. Με σύμμαχο μια εξαιρετική παραγωγή, όπου επιτρέπει στον ακροατή να αντιληφθεί και το μανιακό μπάσο, πέρα από τις δολοφονικές κιθάρες, οι Living Gate δεν ενδιαφέρονται για κανενός είδους πρωτοτυπία. Συνδυάζοντας ιδανικά το σουηδικό death metal των Entombed και Dismember όπως στο ομώνυμο, με το αμερικάνικο των Morbid Angel στο ομότιτλο, οι Living Gate διαθέτουν όλα τα φόντα για μια εξαιρετική συνέχεια που θα ήταν ιδανικό να κυνηγήσουν.

Bandcamp

Στην αρχή μπαίνει ένα μια folk μελωδία με vocoder αλά Bon Iver. Μετά ένα blastbeat. Μετά ένα post-hardcore riff, ακολουθούμενο από ένα djent ξέσπασμα. Και κάπως έτσι κυλάει στο σύνολο του το δεύτερο άλμπουμ των Παριζιάνων Nord, γεμάτο από συνεχείς και περίτεχνες εναλλαγές. Είναι εμφανές ότι πρόκειται για μια πολύ εντυπωσιακή εκτελεστικά μπάντα, που κινείται από το post rock στο post hardcore και το progressive metal με περίσσια άνεση και θαυμάσιες ιδέες, περίπου σαν να ακούς μια επίκαιρη εκδοχή των Mars Volta. Μετά τον αρχικό μου ενθουσιασμό όμως, μπόρεσα να εντοπίσω ποιο είναι το κάτι που λείπει: η συνεκτικότητα. Το άλμπουμ μοιάζει με το να κοιτάς έναν πίνακα, και από κοντά όλες οι λεπτομέρειες να φαίνονται καταπληκτικές, όσο όμως απομακρύνεσαι, η ολοκληρωμένη του εικόνα να είναι ελαφρώς ασυνάρτητη και να μην σου γεννάει συναισθήματα. Και παρά το εντυπωσιακό, 15λεπτο ομώνυμο που δείχνει να βγάζει περισσότερο νόημα, η τελική αίσθηση είναι μίας μπάντας που έχει το ταλέντο να γίνει ένα από τα πλέον καυτά alt/progressive σύνολα, αρκεί να βρει την πυξίδα του κι επενδύσει συναισθηματικά στην όμορφη μουσική του. Σε κάθε περίπτωση, ακούστε τους, ενδέχεται απλώς να είμαι εγώ ο παράξενος.

Bandcamp

Οι The Path Of Memory είναι ένα νεοσύστατο death rock solo project από έναν, αγνώστου ταυτότητος Ελβετό black metal μουσικό. Με τέτοιο όνομα βέβαια και τέτοια προϊστορία, το "Hell Is Other People", προετοιμάζει τον ακροατή για κάτι περισσότερο από ένα εθιστικό και καταθλιπτικό, πνιγηρό σκοτάδι. Προσωπικά, ήμουν θετικά προκατειλημμένος και από το γεγονός πως η Iron Bonehead κυκλοφορεί τον εν λόγω δίσκο. Βλέπετε, η εξαιρετικά προσεγμένη black/death δισκογραφική, τα τελευταία χρόνια έχει χαρίσει μερικά death rock/ post punk διαμαντάκια όπως οι δίσκοι των Light Of The Morning Star και των Rope Sect.

Οι "The Path Of Memory", αν και ηχητικά θα θυμίσουν πολύ τους τελευταίους και τις επιρροές τους, στερούνται εν μέρει σε ηχητική διαφοροποίηση με τις συνθέσεις του δίσκου να ηχούν αρκετά ομοιόμορφες, αλλά η ατμόσφαιρα που εξαπολύουν στα 35 λεπτά που διαρκεί αυτό το ντεμπούτο, είναι επίπονη. Η μουσική του "Hell Is Other People" είναι σκοτεινή, κάθε μινιμαλιστικό γραντζούνισμα της κιθάρας είναι μαστίγωμα, και αντιλαμβανόμενος τον δίσκο ως ενιαίο έργο, παρά τις λιγοστές του εξάρσεις, δηλώνω πως είναι από τα πιο απαισιόδοξα ακούσματα που συνάντησα έως τώρα. Και το νέο Rope Sect είναι καθοδόν για να μας αποτελειώσει.

Bandcamp

Οι Τhou είναι απίθανοι. Εχουν καταφέρει και με έχουν κερδίσει πολύ έυκολα και μπορώ να πώ ότι κάθε χρόνο λατρέυω όλο και περισσότερο τις δισκάρες "Heathen" και "Magus". Ξαφνικά ακούς ότι αυτό το απόκοσμο, κατάμαυρο και αρρωστημένο συγκρότημα κυκλοφορεί δίσκο με διασκευές στους Nirvana. Όχι ότι δεν το περίμενες, αλλά το ενδιαφέρον χτυπάει ταβάνι. Αν έβγαλα καλά τα κουκιά, έχουμε εξι διασκευές από το "Bleach" κι άλλες τόσες από το "Nevermind". Δύο από "In Utero" και από ένα κομμάτι των "Beavis Αnd Butthead-Head Experience" και "MTV Unplugged". Ασταθείς και βαριές κιθάρες, σάπια και απόκοσμα φωνητικά, έντονος θόρυβος, παραμόρφωση και sludge metal που χτυπάει αλύπητα. Αν αναρωτιέσαι πως ακούγονται οι grunge masters υπό αυτό το πρίσμα τρέχα να τ’ ακούσεις. Προσοχή είναι πάρα πολύ σκληρό. Το εξαιρετικό είναι ότι αυτές οι διασκευές είναι δικές τους, ξεχωρίζουν και δεν είναι απλά μια κόπια και μια απομίμηση της τεράστιας μπάντας που τιμούν. Προσωπικά βρήκα απίθανα ενδιαφέροντα τα "Scentless Apprentice", "Floyd the Barber", "My Girl" , "Sifting", "Endless Nameless" και "Milk It".

Spotify
Bandcamp

Πώς ο σπουδαγμένος στην Ισπανία μπασίστας Daniel Toledo από τον Ισημερινό, έμπλεξε με τους Πολωνους Kuba Więcek (σαξόφωνο), Piotr "Pianohooligan" Orzechowski και Michał Miśkiewicz (τύμπανα) είναι έυκολο να βρεθεί. Ηταν συμφοιτητής με τον Pianohooligan στην Βαλένθια (Berklee College of Music) και πλέον η Πολωνία, όπως λέει ο ίδιος, είναι το δεύτερο σπίτι του. Αυτός ειναι ο τρίτος ολοκληρωμενος δίσκος αυτής της σύνθεσης/μπάντας. To σίγουρο είναι ότι ειναι γεμάτος από υπέροχες ιδέες και υπέροχες παραστάσεις. Ο ήχος είναι αποτέλεσμα πολλών ιδεών, εμπνεύσεων και πολιτισμών. Η επικοινωνία των μουσικών εδώ έχει μεγάλη σημασία. Το πιο όμορφο όμως είναι ότι διατηρείται ο χαρακτήρας του καθε ενός ξεχωριστά. Αυτή η τετράδα σημιουργεί μια μοντέρνα πιανιστική jazz που γεμίζει με υπερμοντέρνο θορυβώδες σαξωφονο και απίθανους ρυθμούς από μπάσο και κρουστά. Φρέσκο και εκπληκτικό.

Spotify

Όσοι αρέσκεστε στον σύγχρονο εναλλακτικό ήχο και δεν γνωρίζετε το όνομα του Archy Marshall, καλώς τα δεχθήκατε. Έχετε μπροστά σας έναν φανταστικό καλλιτέχνη να ανακαλύψετε. Ξεχάστε ταμπέλες και ιδιώματα. Ο κοκκινοτρίχης εγγλέζος πηγαίνει από φασαριόζικα ξεσπάσματα σε hip hop ρυθμούς κι από εκεί σε μελωδικά jazzy περάσματα, λες κι αυτό είναι ό,τι πιο απλό. Το ντεμπούτο του, "6 Feet Beneath The Moon", είναι επιδεικτικό μεσαίο δάχτυλο προς όσους επιμένουν να βάζουν τη μουσική σε κουτάκια. Και το καταφέρνει αυτό περιέχοντας μεγάλα τραγούδια. Τα δύο άλμπουμ που ακολούθησαν κινούνται σε παρόμοιο μήκος κύματος. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το φετινό του πόνημα. Χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να σταματήσεις να ανακαλύπτεις λεπτομέρειες. Οι στίχοι παραμένουν εντυπωσιακοί. Περιέργως, για πρώτη φορά το σύνολο μοιάζει πιο προσγειωμένο ηχητικά. Όχι ότι υπάρχει πιθανότητα να παίξει το "Cellular", το "Stoned Again" ή το "Comet Face" σε mainstream rock ραδιόφωνα, αλλά.

Το ντεμπούτο των Ισλανδών Nexion, που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες, αποτελεί μια ακόμη ενδιαφέρουσα φετινή προσθήκη στον κατάλογο των black metal συγκροτημάτων που ξεπετάγονται διαρκώς από τη γη της Φωτιάς και του Πάγου. Μένοντας πιστοί κατά το έπακρο, στον ήχο που έχει αναπτύξει η σκηνή αυτή, και με παραγωγή από τα Studio Emissary, οι Nexion παρέχουν απλόχερα ένα αρκετά ώριμο ντεμπούτο. Οι επτά συνθέσεις, την παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα στιχουργική θεματική γύρω από τη σύνδεση παγανιστικών συμβόλων και προσωπικής αυτονομίας, ενώ ταυτόχρονα, χωρίς να συγκλονίζουν ως προς την πρωτοτυπία τους, ηχούν εξαιρετικά δουλεμένες. Το "Seven Oracles", που σέβεται εξίσου τους Sinmara και τους Emperor, δεν αποκτά υπεραξία εξαιτίας της καταγωγής του, αλλά, με τις καλά κρυμμένες death metal αναφορές στο riffing, να δίνουν μια πιο μαζική αίσθηση, φαντάζει ικανό να κερδίσει όσους αναζητούν ψυχωμένο και παγωμένο black metal που δεν καταποντίζεται από στιχουργικά κλισέ.

Bandcamp
Youtube

Οι Skeleton, έρχονται από το Texas και με αυτό το ντεμπούτο τους αποφασίζουν να «κατεδαφίσουν τον πολιτισμό». Ο τρόπος που το πράττουν, μέσω της ομώνυμης κυκλοφορίας τους, είναι συνθέτοντας αποκρουστικούς extreme metal ύμνους. Βλέποντας της επιρροές που αναγράφονται στο δελτίο τύπου, πέρα από ένα χαμόγελο που μου δημιουργήθηκε, διαπίστωσα πως επί της ουσίας, η ωμή «αλητεία» που θέλουν να μεταδόσουν, θα είναι ένα σκοτεινό και βάναυσο κράμα metal με punk.

To αποτέλεσμα, είναι έντεκα τραγούδια που πατάνε ιδανικά πάνω στις βασικές διδαχές των πρώιμων ‘80s crust μπαντών, διανθίζοντάς τα με εξαιρετικά black metal riffs του πρώτου κύμματος. Έτσι από το εναρκτήριο ομότιτλο μέχρι το ατμοσφαιρικό κλείσιμο του "Catacombs" ξεδιπλώνονται αρκετές εντυπωσιακές στιγμές. Τα φωνητικά, αναμενόμενα κτηνώδη, απλά προσδίδουν στο συνολικό αποτέλεσμα, με την εξαιρετική παραγωγή, να αναδεικνύει τους ρυθμούς και τις εξαιρετικές εναλλαγές riffs. Αν και τα πράγματα είναι αρκετά σαφή και φαινομενικά τετριμμένα με το "Skeleton", η αλήθεια είναι πως στιγμές όπως το "T.O.A.D." δεν συναντώνται συχνά. Οι Skeleton όμως είναι γεμάτοι από αυτές.

Youtube
Bandcamp

Απόλυτα σύμφωνο με τις ταραχώδεις εποχές που ζούμε, το δεύτερο άλμπουμ των Irreversible Entanglements αναποδογυρίζει το τραπέζι και σου βάζει φωτιά στο αίμα. Η ποίηση και το παθιασμένο spoken word της Camae Ayewa είναι βέβαια αυτά που ανάβουν το φυτίλι, ενώ από κάτω τα τύμπανα, τα κρουστά, το μπάσο, το σαξόφωνο και η τρομπέτα χαράζουν τις δικές τους γραμμές, ενώνοντας την bebop με την ελεύθερα αυτοσχεδιαστική jazz, το παρελθόν και το τώρα. Λιγότερο θορυβώδες από το ντεμπούτο τους, πιο εστιασμένο μουσικά αλλά και με μια πραγματική καλλιτεχνική φωνή που δεν συναντάμε συχνά, το "Who Sent You?" φαντάζει - και είναι - ένα από τα πιο επίκαιρα και θυμωμένα άλμπουμ της τρέχουσας χρονιάς. Ένα άλμπουμ που θυμάται, που ωρύεται, που ελπίζει και που δεν δέχεται να χαμηλώσει το βλέμμα, όποιον αφέντη κι αν κοιτάει. Μνήμη, μελαγχολία, ηχητική ευγένεια, δύναμη, δράση τώρα! Κι αφήστε τους άλλους να νομίζουν ότι η επανάσταση έχει μόνο τον ήχο από distorted κιθάρες.

Spotify

Ομολογώ πως συμπαθώ τους Austra παρόλο που θεωρώ πως κανένα άλμπουμ τους δεν κατάφερε να αγγίξει, πόσο μάλλον να ξεπεράσει, το ντεμπούτο τους, "Feel It Break", από το οποίο αισίως έχουν περάσει πια εννιά ολόκληρα χρόνια. Και αυτό γιατί το συγκρότημα από τον Καναδά απέφυγε στη συνέχεια να επαναλάβει την πετυχημένη φόρμουλα του πρώτου του δίσκου επιλέγοντας να εσιάσει σε πιο ηλεκτρονικούς πειραματισμούς οι οποίοι κορυφώθηκαν στο "Future Politics" που κυκλοφόρησε το 2017.

Όμως, το τέταρτο άλμπουμ τους βάζει τελείως στην άκρη τις house επιρροές τους κι εστιάζει στην πιο pop πλευρά τους. Από τις αιθέριες μελωδίες του "How Did You Know" στα πιασάρικα φωνητικά του "Anywayz" κι από εκεί στη χορωδία που έρχεται και απογειώνει το "Mountain Baby", κάθε κομμάτι του δίσκου κάνει σαφές πως οι Austra επιδιώκουν μια επιστροφή στις ρίζες τους, δημιουργώντας έναν πολύ αξιοπρεπές δίσκο. Κι όπως ξέρουμε καλά πια, το εγχείρημα έχει μία βασική πρωταγωνίστρια που ακούει στο όνομα Katie Stelmanis κι η οποία, για άλλη μία φορά, είναι εξαιρετική κι από άποψη συνθέσεων αλλά, κυρίως, από άποψη ερμηνείας.

Βέβαια, σε καμία περίπτωση ο δίσκος δεν εμπεριέχει κάτι παραπάνω από καλοφτιαγμένη, εύπεπτη ηλεκτρονική pop, που δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις ή καινοτομίες. Όμως, η έντονη συναισθηματική του φόρτιση σε συνδυασμό με τις, υψηλού επιπέδου, ενορχηστρώσεις καθιστούν το "HiRUDiN" μια αρκετά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία και, πιθανά, την πιο αξιόλογη δουλειά του συγκροτήματος από το 2011 μέχρι σήμερα.

Bandcamp

Με την έναρξη του EP και το "The Fallen pt I" παρατηρούμε ότι οι Garganjua κάνουν ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο post-metal και ένα βήμα πιο μακριά από το doom. Μέχρι και Baroness επιρροές θα βρεις εδώ. Ή Gojira. Οι κιθάρες έχουν καθαρίσει αρκετά και η ατμόσφαιρα επικρατεί της δύναμης. Έχουμε ακόμα και μια υποψία μελωδικού σόλο προς το κλείσιμο.

Στο outro ουσιαστικά του "Fallen" ("The Fallen pt.II") φανερώνεται ένα διαφορετικό πρόσωπο. Κιθάρες χωρίς παραμόρφωση με έντονο delay και βιολί δημιουργούν ένα αρκετά συναισθηματικό κομμάτι 90 δευτερολέπτων, εν τη απουσία τυμπάνων και φωνής.

Η ακουστική εκτέλεση του "To Ascend" από το "Toward The Sun", ενισχύει την ατμοσφαιρική πλευρά της μπάντας, με τα φωνητικά να δίνουν έναν Alice In Chains τόνο στο εγχείρημα. Καθόλου κακή προσπάθεια, την οποία επικροτούμε ώστε να λάβει μεγαλύτερο μερίδιο σε μελλοντικές κυκλοφορίες των Garganjua.

Η δεύτερη κυκλοφορία των Βρετανών μέσα στο 2020 εμφανίζει μια εναλλακτική πλευρά της μπάντας, συμπληρωματική του "Toward The Sun". Ο συνδυασμός των δυο αποδεικνύει ότι οι Garganjua βρίσκονται στο σωστό δρόμο για την καταξίωση.

Bandcamp