Havukruunu

Μας απασχόλησε και νωρίτερα μέσα στη χρονιά η συγκεκριμένη εταιρεία. Με αυτήν την κυκλοφορία, η οποία αντέχει γερά όσο κυλάνε οι μήνες. Έχοντας αρκετές μπάντες να κινούνται στον χώρο του atmospheric/pagan black metal, οι κεραίες μας παρέμειναν συντονισμένες εκεί, περιμένοντας κάποιο «στίγμα» εκ νέου. Δεν άργησε να φτάσει, είναι έντονο, ελαφρώς δύσκολο στην προφορά και για άλλη μία φορά εντοπίστηκε στη Φινλανδία.

Υπέρμαχοι της ένωσης των μεταλλικών ιδιωμάτων, η οποία εδώ και αρκετά χρόνια ακολουθείται από πολλούς καλλιτέχνες με εξαιρετικά αποτελέσματα, φτάνουν αισίως φέτος στον τρίτο τους δίσκο. Ενδεχομένως και τον καλύτερο έως τώρα στα σημεία, καθώς το "Kelle Surut Soi" δύσκολα θα το απαρνηθούν ως τέτοιον, αρκετοί από τους ακόλουθούς τους. Κι αυτό, γιατί είναι εκεί που έκαναν το άλμα προς τα μπρος. Τέτοιο μάλιστα, ικανό να τους δώσει τη μουσική ταυτότητα, που ξεχωρίζει μπάντες από τον σωρό. Ποια είναι αυτή; heavy metal με black εξάρσεις, έχοντας ως φόντο το αναπόφευκτο pagan στοιχείο. Επιθετικοί και μελωδικοί συνάμα, δίχως να απολλύουν ίχνος από την πολυπόθητη ατμόσφαιρα.

Την επιτυγχάνουν με διάφορα μουσικά τεχνάσματα: πολυφωνικά/υμνικά ρεφρέν, τσέλο, tambourine και war drums, ήχους από μάχες, και βεβαίως από τη φύση την ίδια. Παρέα με σωρεία ριφ και σόλο, που χαρακτηρίζονται από έναν ιδιαίτερο κιθαριστικό τόνο. Τέτοιον, που μην εκπλαγείτε αν νομίσετε ότι οι Running Wild είναι καλεσμένοι. Είναι τέτοια η φύση των ριφ και σόλο, που μαρτυρούν τη heavy/power metal καταγωγή τους. Σαφώς και οι πρότερες επιρροές κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους, με μια αξιοθαύμαστη χρήση μέτρου. Οι Bathory, Moonsorrow, Immortal αποτελούν πλέον την πυξίδα τους, εξ αρχής τους έδειχναν τον δρόμο. Με τέτοια ακούσματα ως αφετηρία, ήταν στο χέρι τους να διαπρέψουν. Όχι όμως και σίγουρο. Τα κατάφεραν ακριβώς διότι, πλάι σε αυτά έβαλαν και τη δική τους μουσική άποψη. Απέχει από το να αναγνωσθεί ως πρωτοπόρα, δεν της λείπει όμως η προσωπικότητα και η ικανότητα να συγκινεί τους ακροατές.

Με οκτώ συνθέσεις να αναπτύσσουν θεματικά την απώλεια, την εσωτερική διαμάχη/αναστάτωση και τον θρήνο, πάντα σε σύνδεση με φολκ αναφορές, προκαλούν συναισθήματα που αναδεικνύονται, παρά το γλωσσικό χάσμα. Με τα φωνητικά του Stefan άλλοτε πομπώδη και άλλοτε «σκληρά» σαν τον Gothmog προ των πυλών της Gondor, να σε προκαλούν να σιγοτραγουδήσεις. Και να μην μπορείς. Ειδικά στο εναρκτήριο άσμα, έναν από τους πιο πωρωτικούς προλόγους δίσκων. Φαίνεται ότι όλα ήταν προμελετημένα, καθώς και ο επίλογος είναι εντυπωσιακός. Πλήκτρα, synths και διάφοροι αλλόκοτοι ήχοι δημιουργούν ένα σχεδόν ψυχεδελικό σκηνικό, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που παραδόξως δεν είναι παράταιρο με ό,τι προηγήθηκε. Ένα μοτίβο που κρατάνε και στα εξώφυλλά τους: λιτά, ασπρόμαυρα και υπέροχα.