Plague

Portraits Of Mind

Redefining Darkness / Nuclear Winter (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 20/02/2020
Πορτραίτα μιας άλλης εποχής, τότε που το death metal φάνταζε ως γνήσιος ηχητικός πλούτος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Αθηναίοι Plague, κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, ονόματι "Portraits Of Mind", δεύτερη μόλις κυκλοφορία τους μετά από το "Abyssdiver" EP πίσω στο 2014. Κάτι που ανέκαθεν εκτιμούσα στο underground, είναι, με πόσο αντι-εμπορικούς όρους, επιλέγουν να λειτουργούν ορισμένα συγκροτήματα. Δεν είναι λίγες οι μπάντες, που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την τελευταία τάση (δηλαδή αναβίωση) ενός ήχου και να κυκλοφορήσουν τις δουλειές τους λαμβάνοντας την υπόψη.

Συνήθως, με αυτήν την τακτική να εδράζει στο πίσω μέρος του μυαλού, ο εκάστοτε καλλιτέχνης αναγνωρίζει πως η υπεραξία που δημιουργείται, αφού θα αποτελεί μέρος ενός «κινήματος» αναβίωσης, μπορεί να καταστεί εκμεταλλεύσιμη. Αν κάτι είναι πραγματικά άξιο προσοχής, όταν κατευναστούν τα πνεύματα και ο χρόνος λειτουργήσει καταλυτικά, τότε η ποιότητά του θα συνεχίσει να γίνεται αντιληπτή. Αυτοί, οι, τρόπον τινά, παράκαιροι σχολιασμοί, δεν είναι εκτός πνεύματος της εν λόγω παρουσίασης. Οι Plague, πήραν τον χρόνο τους, δεν βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους εν μέσω γενικότερης αναζωπύρωσης, και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό.

Το "Portraits Of Mind", κινείται ηχητικά στα μονοπάτια του παλαιομοδίτικου '90s death metal. Συνεπώς, εκ των πραγμάτων, υπάρχουν κάποιοι στόχοι που οφείλει να εκπληρώσει ο δίσκος, και η μπάντα, στόχοι όμως που δεν είναι αυτοσκοπός, κάτι που τους πιστώνεται από την ποιότητα των συνθέσεων. Ξεκινώντας από το ηχόχρωμα του δίσκου, η παραγωγή αλλά και η ηχητική προσέγγιση της μπάντας, ιδίως στον κιθαριστικό τόνο και στα φωνητικά, συνεισφέρουν τα μέγιστα ώστε, σε σύγχρονα πλαίσια, οι συνθέσεις να ηχούν στο πνεύμα του ήχου που υπηρετούν.

Το πιο κρίσιμο σημείο καμπής όμως κάθε κυκλοφορίας αυτού του στυλ, είναι να μπορεί να σηκώσει το βάρος των επιρροών της. Αυτό, βέβαια, οφείλει να μπει στην ίδια ζυγαριά με έναν ακόμη σημαντικότερο παράγοντα, που είναι τα τραγούδια καθαυτά. Εδώ ακριβώς είναι η δυναμική που αναπτύσσουν οι Plague στο πρώτο τους ολοκληρωμένο πόνημα. Έχοντας μελετήσει τον ήχο που επιθυμούν να υπηρετήσουν, δημιουργούν συνθέσεις που τολμούν να κοιτούν την υπέρβαση με θάρρος και όχι φόβο. Στα 36 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, κάτι που προσωπικά το εκλαμβάνω ως μέγιστο προσόν, δεν χάνει την ορμή του, ενώ τα μουσικά θέματα που αναπτύσσονται, είναι τόσο συμπαγή που παραπλανούν ως προς το πραγματικό μέγεθος των συνθέσεων.

Με εξαίρεση το κλείσιμο με το μεγαλεπίβολο "Mind Control", που φτάνει σε διάρκεια τα οκτώ σχεδόν λεπτά, οι συνθέσεις του δίσκου είναι δομημένες πάνω σε σύντομες διάρκειες. Το εναρκτήριο "Intersperse", με τη Morbid Angel αύρα του, λειτουργεί εξαιρετικά, όντας αρκούντως ευθυτενές, ενώ η συνέχεια με το "Portal Into Reality", ξεδιπλώνει και την αγάπη της μπάντας για τη σουηδική σχολή, με τις επιρροές των Grave και Dismember, να είναι εμφανείς. Οι Plague, με έναν αρκετά ωμό ήχο, εισάγουν στη σουηδική (εννοώντας τη σχολή της Στοκχόλμης), πλευρά των επιρροών τους, τεχνικές λεπτομέρειες ειδικά στα solos, κάτι που αμέσως επιτρέπει στις συνθέσεις να αποφορτίζονται συχνά το βάρος της υπενθύμισης των επιρροών τους.

Οι διδαχές των πρώιμων Death, των Massacre, του πανταχού παρόντος riffing των Incantation και της ευθύτητας των προαναφερθέντων Dismember, συνοψίζουν ιδανικά, θαρρώ, την ηχητική προσέγγιση της μπάντας. Βέβαια, στον εν λόγω ήχο, δεν γίνεται να αγνοηθεί η σκιά που ρίχνει στην εγχώρια σκηνή η δισκογραφία των Dead Congregation, με τα σκοτεινά περάσματα στα leads να τους φέρνουν στη μνήμη. Στον αντίποδα, όταν ρίχνουν τις ταχύτητες, όπως γίνεται στο προσωπικό αγαπημένο του δίσκου, "Derranged Madness", παρουσιάζουν και μια πτυχή η οποία αποκλείει το τελικό αποτέλεσμα από το να καταστεί μονόπλευρο.

Πάραυτα, υπάρχουν στιγμές που με πιάνω να επιθυμώ μια περιθωριοποίηση αυτής της ευθείας συνθετικής προσέγγισης, μιας και ο ηχητικός συγκερασμός που επιδιώκουν οι Plague, προσφέρεται για μια ακόμη πιο αποπνικτική ατμόσφαιρα πιο στοχευμένης αισθητικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τρόπος που εναλλάσσονται οι ταχύτητες στο "Cave Of Vectors", δείγμα, πιθανώς της μελλοντικής πορείας της μπάντας. Φυσικά, δεν είναι καθόλου προφανής μια εξισορρόπηση πυκνής ηχητικής πληροφορίας με ευκολομνημόνευτες συνθέσεις.

Οι Plague όμως, δείχνουν στην πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, πως διαθέτουν τα εφόδια να δαμάζουν την τεχνική τους προς τέρψη ισοπεδωτικών death metal συνθέσεων με χαρακτήρα. Συνυπολογίστε και το εξαιρετικό εξώφυλλο του, μετρ του είδους, Paolo Girardi, και έτσι θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως το "Portraits Of Mind" είναι μια κρίσιμη και ουσιαστική εκκίνηση, που δεν ηχεί ως πρώτο LP μιας μπάντας αλλά ως αποτέλεσμα μιας κατασταλαγμένης οπτικής. Δεν νομίζω όμως να θεωρεί πως η τελειομανία μπορεί να είναι εχθρός, αρκεί να μπορεί να την ελέγχει.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET