Ensiferum

Σποραδική και περιστασιακή θα χαρακτήριζα τη σχέση μου με τους Φινλανδούς, με αυτή να εστιάζεται κυρίως στα άλμπουμ From Afar και Victory Songs. Δε με κέρδισαν ουσιαστικά ποτέ, αλλά ούτε και τους είχα σε μουσική «εξορία» από τα ηχεία. Έτσι, η ακρόαση του Thalassic έγινε με έκδηλη την περιέργεια τί θα μπορούσα να αποκομίσω μετά από χρόνια, από μια μπάντα κατηγορίας ούτε ζέστη ούτε κρύο.

Εδραιωμένοι στον folk/epic/symphonic ήχο, προσπαθούν με τη δουλειά αυτή να αποκαταστήσουν τη σχέση με τους οπαδούς τους, τέτοια είναι η αίσθησή μου μετά τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Με την άνεση που προσφέρει το διάστημα από την κυκλοφορία του νέου δίσκου και από τις αντιδράσεις που τον ακολουθούν έως τώρα, μάλλον τα κατάφεραν. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό φέρει ο άρτι αφιχθείς σε πλήκτρα και καθαρά φωνητικά Pekka Montin. Πιο αναλυτικά λίγο παρακάτω. Η μουσική κατεύθυνση, παγιωμένη πολλά χρόνια, μία μείξη folk, epic, μελωδικού σκανδιναβικού death και power, ίδια και απαράλλαχτη. Τα επί μέρους αυτά στοιχεία έχουν τον δύσκολο ρόλο να δημιουργήσουν ένα αρραγές σύνολο, όπου η ποικιλία να μη λειτουργεί εις βάρος της ποιότητας.

Σε ικανοποιητικό βαθμό αυτό επιτυγχάνεται στον δίσκο ακόμα και εξετάζοντάς τα χωριστά: η power metal κατεύθυνση οδηγείται μαεστρικά υπό τις φωνητικές ικανότητες του Pekka Montin, η θύμηση του Kiske έρχεται αβίαστα, οι κιθαριστικές μελωδίες δένουν άψογα με το συμφωνικό κομμάτι- η εισαγωγή είναι κορυφαία- και το επικό συναίσθημα εμφανίζεται αρκετές φορές στη ροή του δίσκου. Δίπλα σε όλα αυτά, τα harsh vocals του Petri Lindroos με τη χαρακτηριστική σουηδική death μελωδία και κάποια ελάχιστα black περάσματα, συνθέτουν το μουσικό αυτό δίπολο, σήμα κατατεθέν των Φινλανδών. Η σκληρή τους πλευρά οφείλει πολλά στους συμπατριώτες τους Amorphis, στα Andromeda και For Sirens ακόμα και η δομή τους είναι ίδια. Σημείωση που δεν τους ψέγει, καθώς μιλάμε για δύο από τα καλύτερα του Thalassic, με το καλύτερο όλων να είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια, δείχνοντας την ποιότητα της μπάντας σε όλο της το εύρος.

Η folk πλευρά τους όμως και με πειρατική διάθεση, ταιριαστή με τη θαλασσινή θεματική (συν μια τζούρα από Kalevala), μπάζει νερά. Ευτυχώς όχι τόσα πολλά ώστε να βυθιστεί ολάκερο το εγχείρημα. Εκεί δε που πάνε να τα κάνουν μαντάρα, η στιγμή που πετάνε ένα western τύπου σημείο, διαρκεί ευτυχώς ελάχιστα δευτερόλεπτα, χωρίς μεγάλες απώλειες. Οι οποίες θα ήταν τέτοιες, αν τα δύο μπόνους βρίσκονταν στην απλή έκδοση. Από τα πιο αχρείαστα επιπλέον τραγούδια που έτυχε να ακούσω, δε δικαιολογούν επ’ ουδενί την παρουσία τους στην ειδική έκδοση, καταφέρνουν απλά να σε κάνουν να νιώσεις άβολα. Με το ένα σε folk ρυθμούς να θυμίζει ανάγνωση παραμυθιού με μουσική υπόκρουση και το έτερο, μία ερωτική μπαλάντα τόσο τετριμμένη όσο δεν πάει.

Αν ήμουν οπαδός τους θα ένιωθα μια ανακούφιση που έστω και μερικώς επανήλθαν σε πρότερα υψηλά στάνταρ. Όντας ένας ουδέτερος ακροατής, παραμένω τέτοιος, παρά την ασφυκτική πίεση της εξάχρονης κόρης μου που ζητά να ακούει την Andromeda καθημερινά.