Leprous: «Τα νέα τραγούδια λειτουργούν ακόμα καλύτερα όταν ακούς το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος»

Είναι ένα τυπικό καλοκαιρινό απόγευμα στην Αθήνα, με την θερμοκρασία στα ύψη. Πέντε Νορβηγοί (κι ένας Βρετανός) μοιάζουν να μην πτοούνται ευρισκόμενοι στη σκηνή του Θεάτρου του Λυκαβηττού για soundcheck, αλλά η ψυχούλα τους το ξέρει πως την παλεύουν με μια ζέστη που δεν τους είναι και τόσο συνηθισμένη. Λίγη ώρα μετά, πριν ακόμα πέσει τελείως ο ήλιος οι Leprous θα ανέβαιναν επί σκηνής για να ανοίξουν την εν λόγω βραδιά των Rockwave Nights πριν τους Opeth. Στο ενδιάμεσο είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στα καμαρίνια του θεάτρου και να συνομιλήσουμε με τον Tor Oddmund Shurke (ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστα του συγκροτήματος) τόσο για την επικείμενη εμφάνιση, όσο κυρίως για το επερχόμενο νέο, στούντιο άλμπουμ τους, το εξαιρετικό "Melodies Of Atonement".

Παρά την εμφανή καταπόνηση από τη ζέστη, ο Tor ήταν - όπως πάντα - πολύ φιλικός και πρόσχαρος, καθιστώντας την κουβέντα μας πολύ χαλαρή και ενδιαφέρουσα. Αφού μας εξήγησε γιατί το "Aphelion" ήταν ένα τελείως διαφορετικό άλμπουμ - για πολλούς λόγους - μας εξήγησε πως διαφοροποίησαν την προσέγγισή τους αυτή τη φορά στη δημιουργία του "Melodies Of Atonement", ενώ μας μίλησε για την σχέση ισορροπίας που έχουν χτίσει ως κιθαριστικό δίδυμο με τον Robin Ognedal, για το βασικό θέμα που συνδέει τα τραγούδια του νέου άλμπουμ, για τον - υποστηρικτικό πλέον - ρόλο του ως στιχουργός στο πλευρό του Einar και για μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Η Αθήνα είναι από τα πιο απομακρυσμένα μέρη για να φτάσεις οδηγώντας με το tour bus, οπότε πίστεψέ με, αν δεν άξιζε τον κόπο δεν θα φτάναμε ως εδώ…

Tor, πρώτα από όλα να σε ευχαριστήσουμε για τον χρόνο σου. Χαιρόμαστε πολύ που σε βλέπουμε πάλι στην Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι πλέον γνωρίζεις καλά την αγάπη και την αδυναμία που έχουμε στους Leprous!

Ναι, φυσικά! Βασικά, η Ελλάδα είναι με διαφορά από τα καλύτερα μέρη στα οποία μπορείς να πας, ειδικά όταν περιοδεύεις. Και, ξέρεις, η Ελλάδα - ακόμα περισσότερο η Αθήνα - είναι από τα πιο απομακρυσμένα μέρη για να φτάσεις οδηγώντας με το tour bus, οπότε πίστεψέ με, αν δεν άξιζε τον κόπο δεν θα φτάναμε ως εδώ… (γέλια). Γιατί είναι πολύ μακριά, είναι στην μια γωνία του χάρτη που ταξιδεύουμε. Αλλά, όπως και να έχει, η Αθήνα είναι αδιαπραγμάτευτα μέσα στη μέρη που βάζουμε σε προτεραιότητα να πάμε, όταν περιοδεύουμε…

Απόψε, πάντως, θα είναι μια διαφορετική συνθήκη, καθώς παίζετε για πρώτη φορά σε ανοικτό χώρο εδώ. Και πάνω από όλα πρόκειται για ένα ιστορικό μέρος, που φαντάζομαι είναι αρκετά διαφορετικό και για εσάς σε σχέση με ένα συνηθισμένο club show.

Σίγουρα! Δεν το ήξερα καν αυτό το venue πριν έρθουμε εδώ, όταν και συνειδητοποίησα τι υπέροχο μέρος είναι! Πραγματικά εντυπωσιακό σκηνικό!

Ήταν κλειστό το θέατρο για αρκετά χρόνια και πρόσφατα άνοιξε ξανά. Επίσης, πρέπει να σου αναφέρω ότι έχει μια ιστορία ως χώρος, καθώς το 1998 έπαιξαν εδώ για πρώτη φορά στη χώρα μας, οι Dream Theater. Και θυμάμαι τον Mike Portnoy να μην μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του για τον χώρο…

Αλήθεια; Πολύ ωραίο αυτό!

Οπότε, ταιριάζει και με prog μουσικές… (γέλια)

Σίγουρα! Είναι ωραία η κληρονομιά που έχει!

Όπως ξέρεις, ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους κάνουμε αυτή τη συνέντευξη είναι γιατί έχουμε ακούσει το νέο άλμπουμ των Leprous, το "Melodies Of Atonement", για το οποίο θα ήθελα να συγχαρώ!

Σε ευχαριστώ!

Δεν είναι ότι ξαναβρήκατε τη φόρμα σας, γιατί στην πραγματικότητα δεν την χάσατε και ποτέ, αλλά για να είμαι ειλικρινής νομίζω πως μου αρέσει σαν σύνολο περισσότερο από το "Aphelion" για κάποιο λόγο!

Οκ, είναι δίκαιο αυτό… (αυτό)

Το "Aphelion" αρχικά προοριζόταν για EP… Το νέο άλμπουμ είναι πιο επικεντρωμένο στην ίδια τη μπάντα αυτή τη φορά, μαζί με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία

Εσύ πως νιώθεις για το "Melodies Of Atonement" καθώς πλησιάζει η ημερομηνία της κυκλοφορίας του;

Είμαι πολύ χαρούμενος με το πως βγήκε...

Αλλά, πηγαίνοντας πίσω στο "Aphelion", έχω την αίσθηση πως ήταν ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ για πολλούς λόγους, και κυρίως γιατί αρχικά επρόκειτο να είναι απλά ένα EP…

Είχαμε κρατήσει κάποια τραγούδια από τα sessions του "Pitfalls" και σκοπεύαμε να τα κυκλοφορήσουμε ως ένα μικρότερο EP με τέσσερα τραγούδια. Και, προφανώς, αυτό ήταν όταν ξέσπασε η πανδημία… Παρόλα αυτά συνεχίσαμε να σχεδιάζουμε να κυκλοφορήσουμε αυτό το EP και καταλήξαμε στο στούντιο για να κάνουμε κάποιες επιπλέον ηχογραφήσεις, όπου εν τέλει γράψαμε το "Castaway Angels", οπότε είχαμε ξαφνικά πέντε τραγούδια.

Και ξαφνικά, ενώ ηχογραφούσαμε αυτό το τραγούδι, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε μια επιπλέον μέρα διαθέσιμη στο στούντιο, οπότε γράψαμε ένα ακόμα τραγούδι εκείνη την ημέρα, το "All The Moments", κι έτσι φτάσαμε στα έξι τραγούδια… Κάπου εκεί σκεφτήκαμε «οκ, δεν είναι EP πλέον αυτό που κάνουμε, πλησιάζει να γίνει κανονικό άλμπουμ» και τότε αποφασίσαμε «άντε, ας γράψουμε τρία ακόμα τραγούδια». Και μετά γράψαμε και το τελευταίο τραγούδια μέσω της livestream διαδικασίας, το "Nighttime Disguise", οπότε κλείσαμε…

Το αστείο είναι - συγκρίνοντας το "Aphelion" με το "Melodies Of Atonement" - πως οι συνθέσεις, αλλά και οι ηχογραφήσεις για το πρώτο προέρχονται από ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα: ξεκινάνε από την εποχή που γράφαμε το "Pitfalls", εκτείνονται σε όλη την περίοδο της πανδημίας και φτάνουν ως την χρονιά που εν τέλει κυκλοφόρησε, όταν και γράψαμε το "Nighttime Disguise". Το γεγονός αυτό αντανακλάται στο άλμπουμ θεωρώ, διότι έχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία και τα τραγούδια μεταξύ τους δεν συνδέονται απαραίτητα όπως συμβαίνει στα άλλα άλμπουμ. Παρόλο που πραγματικά ακόμα εκτιμώ την προσέγγιση του "Aphelion" - όπου είναι ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ, στο οποίο παίζουμε πολύ περισσότερο ζωντανά στο στούντιο ως μπάντα και γράφουμε επιτόπου τα τραγούδια - αυτή τη φορά ήταν ωραίο που είχαμε την δυνατότητα να επιστρέψουμε στον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο φτιάχνουμε ένα άλμπουμ συνήθως, υπό την έννοια ότι το σχεδιάζουμε από πριν, κάνουμε τα τραγούδια να συνδέονται με κάποιο τρόπο, επιλέγουμε ποια τραγούδια θα συμπεριληφθούν στο άλμπουμ και εν συνεχεία μπαίνουμε να το ηχογραφήσουμε, έχοντας τα πάντα προετοιμασμένα. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργήσαμε αυτή τη φορά και ήταν ωραίο που είχαμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε σε αυτή τη συνθήκη…

Και για να επιστρέψω στην ερώτησή σου σχετικά με το πως νιώθω για το νέο άλμπουμ, θεωρώ πως αποτελεί ένα βήμα προς μια κατεύθυνση ενός ήχου πιο επικεντρωμένου στην ίδια τη μπάντα. Ειδικά αν σκεφτείς πως δεν έχει τόσα συμφωνικά, κινηματογραφικά ή ορχηστρικά στοιχεία αυτή τη φορά. Εδώ έχεις περισσότερο την μπάντα μαζί με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, μόνο που αυτά τα ηλεκτρονικά στοιχεία μπορούμε να τα αποδώσουμε ζωντανά. Είμαι, γενικά, πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα…

Ποτέ δεν θα κυκλοφορούσαμε κάτι με το οποίο δεν θα νιώθαμε ευχαριστημένοι

Όσα ανέφερες για το "Aphelion" νομίζω εξηγούν πολλά γύρω από αυτό… Από την άλλη, το "Melodies Of Atonement" ακούγεται πιο ομοιογενές, σαν να καταφέρατε να ενώσετε τα metal με τα λοιπά στοιχεία της μουσικής σας με έναν κάπως πιο ισορροπημένο τρόπο αυτή τη φορά…

Ναι, έτσι νιώθω κι εγώ. Διότι - όπως έχουμε κάνει πολλές φορές και στο παρελθόν - δημιουργήσαμε πολλά σχέδια κι έχοντας όλες τις εναλλακτικές εκδοχές, επιλέξαμε τα τραγούδια που συνιστούν τον καλύτερο συνδυασμό για το άλμπουμ. Το οποίο προσδίδει, όπως είπες, περισσότερη ισορροπία. Κι αυτό δεν ίσχυε στο "Aphelion". Φυσικά, ποτέ δεν θα κυκλοφορούσαμε κάτι με το οποίο δεν θα ήμασταν ευχαριστημένοι, αλλά η προσέγγιση ήταν κάπως του στυλ «οκ, αφού γράψαμε αυτό το τραγούδι θα το βάλουμε και στο άλμπουμ, όχι απαραίτητα γιατί ταιριάζει με τα υπόλοιπα, αλλά γιατί είναι ένα καλό τραγούδι που αξίζει να βρίσκεται στο άλμπουμ». Οπότε, υπό μία έννοια, το νέο άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικό, και είναι σίγουρα, όπως το χαρακτήρισες, πιο ομοιογενές. Θεωρώ πως αυτή είναι μια καλή λέξη για να το περιγράψει.

Με τον Robin συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Έχουμε διαφορετικά στυλ παιξίματος και η ανάμιξη αυτή λειτουργεί πολύ καλά

Θεωρώ ότι έχει γίνει πολύ λεπτομερής δουλειά στις κιθάρες. Πάντα είχατε λεπτομερές και διαφοροποιημένο από άλμπουμ σε άλμπουμ παίξιμο, αλλά αυτή τη φορά αισθάνομαι πως προσθέσατε επιπλέον στοιχεία, τόσο εσύ όσο κι ο Robin. Ισχύει αυτό; Επίσης, είχες αναφέρει στο παρελθόν ότι δεν σε ενδιαφέρει να βάλετε ένα σόλο στην κιθάρα μόνο και μόνο για αν υπάρχει, οπότε θέλω να μου πεις για το πολύ ωραίο σόλο του "Starlight". Γενικότερα, πως προσπαθήσετε να εξελίξετε το κιθαριστικό παίξιμο στο άλμπουμ, δεδομένου ότι η εξέλιξη αυτή ήταν πάντα κομβική για τον ήχο των Leprous;

Η εξέλιξη του ήχου της κιθάρας στους Leprous έχει υπάρξει διαρκής… Προφανώς ξεκινήσαμε ως μια πολύ νεανική μπάντα, πίσω στο 2001, όπου το τυπικό ήταν ότι αν παίζεις σε metal μπάντα και θες να παίξεις κιθάρα, ανεβάζεις το distortion, το gain και το metal zone όσο περισσότερο γίνεται! Εν συνεχεία, όσο ωριμάζεις τείνεις προς ένα πιο οργανικό ήχο στην κιθάρα, κάτι που δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει πολλή παραμόρφωση, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με το να βρεις μια ισορροπία.

Αυτό είναι πχ κάτι που κάναμε στο "Malina", όπου επιστρέψαμε στον πιο κλασσικό κιθαριστικό ήχο όσον αφορά στην παραμόρφωση, κι έκτοτε σταδιακά χτίζουμε ξανά τον ήχο μας, τολμώντας να έχουμε πιο παραμορφωμένες κιθάρες, αλλά να αφήνουμε χώρο και σε άλλα στοιχεία, κρατώντας περισσότερο στο παρασκήνιο τον ρόλο κάποιων άλλων μερών. Και κάπως έτσι, θεωρώ ότι έχουμε καταλήξει σε μια ωραία ισορροπία, καθώς τώρα στο "Melodies Of Atonement" θεωρώ πως έχουμε πολλές σκληρές κιθάρες με punch και heaviness, αλλά την ίδια στιγμή είναι υπαρκτός ο ρόλος της κιθάρας σε άλλα σημεία που είναι πιο χαλαρά. Δεν κινούμαστε πλέον όπως στην αρχή που λέγαμε «οκ, αυτός είναι ο ήχος της κιθάρας στο άλμπουμ κι αυτόν θα χρησιμοποιούμε σε όλη τη διάρκειά του». Για κάθε ένα μεμονωμένο τραγούδι και για κάθε επιμέρους σημείο προσαρμόζουμε τον κατάλληλο ήχο, ώστε να έχουμε το τέλειο μίγμα που θα αναδεικνύει τις λεπτομέρειες τις οποίες θέλουμε να τονίσουμε.

Με τον Robin θεωρώ ότι συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Έχουμε διαφορετικά στυλ παιξίματος και πολύ σπάνια παίζουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εγώ είμαι πολύ περισσότερο ρυθμικός κιθαρίστας, ενώ αυτός είναι περισσότερο lead κιθαρίστας, αλλά προφανώς μερικές φορές αυτό περιπλέκεται κάπως. Συνήθως, εγώ παίζω τις χαμηλές συχνότητες στην 8χορδη κιθάρα και αυτός παίζει στις πιο ψηλές συχνότητες. Κι όλο αυτό έχει εξελιχθεί στον φυσικό τρόπο με τον οποίο μοιράζουμε τα μέρη μας και εν τέλει η ανάμιξη των δυο διαφορετικών στυλ που έχουμε δουλεύει πολύ καλά.

Όντως δουλεύει καλά και ακόμα περισσότερο είναι εμφανές όταν παίζετε ζωντανά, καθώς εκεί είναι και πιο εύκολο να δεις και ποιος παίζει τι…

Σίγουρα, είναι αλήθεια αυτό…

Πολλά τραγούδια καταπιάνονται με το να είσαι αποφασισμένος να εξιλεωθείς για κάτι, να συμφιλιωθείς με αυτό ή… σαν να ξεκαθαρίζεις το πως θα συνεχίσεις μετά από μια πάλη που βίωσες στη ζωή σου

Τώρα, όσον αφορά στους στίχους, θεωρώ πως κι αυτοί ήταν πάντα αρκετοί σημαντικοί για την μουσική των Leprous. Αυτή τη φορά υπάρχει κάποια κοινή θεματολογία που διατρέχει τα τραγούδια του άλμπουμ; Ή μήπως συνδέονται με κάποιον άλλο τρόπο;

Δεν υπάρχει απαραίτητα κάποια κεντρική ιδέα ή κάποιου είδους concept που να συνδέει τους στίχους. Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, δεν είμαι εγώ αυτός που γράφει τους περισσότερους στίχους. Έγραψα κάποιους για αυτό το άλμπουμ, αλλά ο Einar γράφει τους περισσότερους και συνήθως οι στίχοι που γράφει προέρχονται από ένα πολύ προσωπικό μέρος για τον ίδιο. Μπορεί να αφορούν προσωπικές του μάχες, μπορεί να αφορούν μια σκέψη πάνω σε ένα κοινωνικό θέμα, ακόμα και το πως να πορευτεί με διάφορα θέματα που έχουν υπάρξει πρόβλημα στο παρελθόν.

Αναφορικά με αυτές τις «μελωδίες της εξιλέωσης», δεν είναι πως βρήκαμε αυτόν ως τίτλο του άλμπουμ και μετά γράψαμε τραγούδια που να το ταιριάζουν. Περισσότερο βρήκαμε πως ο εν λόγω τίτλος είναι ταιριαστός, διότι πολλά τραγούδια καταπιάνονται με το, ας πούμε, να είσαι αποφασισμένος να εξιλεωθείς για κάτι, να συμφιλιωθείς με αυτό ή να είσαι πλέον χαλαρός με το πως έχουν τα πράγματα… κάπως σαν να ξεκαθαρίζεις το πως θα συνεχίσεις μετά από μια πάλη που βίωσες στη ζωή σου. Τουλάχιστον, έτσι τα ερμηνεύω εγώ… Για μένα αυτά τα θέματα είναι που μου φέρνουν στο νου πολλοί από τους στίχους. Αλλά, όπως είπα και πριν, δεν είναι υπάρχει κάποιο concept ή κάποια κοινή στιχουργική θεματολογία.

Είμαι ένας από τους ελάχιστους που θα μπορούσαν να γράψουν στίχους, τους οποίους θα έβρισκε νόημα να τους τραγουδήσει ο Einar… Αλλά, βγάζει ακόμα περισσότερο νόημα να τους γράφει ο ίδιος

Πάντως, υπάρχει κάτι που τους συνδέει… αυτή είναι μια γενική αίσθηση που μου αφήνουν οι στίχοι κι εμένα. Μέχρι το "Malina" ήσουν εσύ ο βασικός στιχουργός της μπάντας και έκτοτε παρέδωσες τον ρόλο αυτόν στον Einar, οπότε πως νιώθεις για αυτή τη μετάβαση; Νιώθεις μερικές φορές την ανάγκη να λάβεις εκ νέου περισσότερο χώρο στο στιχουργικό κομμάτι;

Όχι! Πάντα, τόσο σε συνθετικό επίπεδο όσο και σε στιχουργικό, όσο και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, τα πάντα είναι προϊόν μιας δυναμικής διαδικασίας. Δεν είναι ότι αποφασίζουμε απαραίτητα πως «θα λειτουργούμε κατ’ αυτό τον τρόπο», αλλά περισσότερο κάνουμε αυτό που μας βγαίνει πιο φυσικά. Όσον αφορά, λοιπόν, στις συνθέσεις ο Einar ήταν πάντα αυτός που είχε το μεγαλύτερο κίνητρο και μπορώ να πω ότι ήταν πάντα ο πιο δημιουργικός, από την αρχή. Αλλά, ειδικότερα, από όταν ξεκινήσαμε να κυκλοφορούμε άλμπουμ, αυτός ήταν ο βασικός συνθέτης, κι εγώ κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω τους στίχους. Αρχικά, ήταν ο πρώτος μας μπασίστας που έγραφε τους στίχους, αλλά από ένα σημείο και έπειτα ανέλαβα εγώ και μου άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία. Επίσης, κάποιος έπρεπε να το κάνει κι αυτό… (γέλια).

Αλλά, από τη στιγμή που ο Einar είναι ο βασικός συνθέτης στη μπάντα και γράφει όλες τις φωνητικές γραμμές, και τραγουδάει και τα τραγούδια, ε βγάζει νόημα να γράφει και τους στίχους! Δεν ήταν ποτέ ότι «μου άνηκε» ο ρόλος του να γράφω τους στίχους, οπότε όταν γράφει κάτι και μετά γράφει από πάνω τις φωνητικές γραμμές και έχει μια σκέψη τι είδους στίχοι θα κολλούσαν σε αυτές τις φωνητικές γραμμές, απλά βγάζει νόημα το να γράψει εν τέλει και τους στίχους. Βέβαια, υπάρχουν και φορές που δεν έχει γράψει κάτι και θα πει «δεν έχω κάποια καλή σκέψη ή ιδέα για τους στίχους αυτού του τραγουδιού, μήπως θα μπορούσες να βοηθήσεις;». Κάπως έτσι κατέληξα να γράψω μερικούς στίχους στο νέο άλμπουμ, περισσότερο εξυπηρετώντας ένα αίτημα του στυλ «μπορείς να βοηθήσεις με κάτι εδώ;».

Επίσης, από τη στιγμή που είναι πολύ προσωπικοί οι στίχοι και τους τραγουδάει ο ίδιος, θα πρέπει να τους έχει γράψει ο ίδιος, ώστε να νιώθει ότι βγάζουν κάποιο νόημα όταν τους τραγουδάει. Όμως, από τη στιγμή που τον γνωρίζω τόσο καλά, νομίζω πως είμαι ένας από τους ελάχιστους που θα μπορούσαν να γράψουν στίχους, οι οποίοι θα του έβγαζαν νόημα για να τους τραγουδήσει. Δεν θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε που θα έγραφε στίχους κι αυτός θα τους τραγουδούσε, καθώς δεν θα του έβγαινε φυσικό να τους ερμηνεύσει με το πάθος που θέλει και πρέπει να έχει.

Σίγουρα, τους ανάγει σε προσωπικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία επί αυτού… Τώρα, αν έπρεπε εγώ να επιλέξω μια αγαπημένη σύνθεση από το άλμπουμ, αυτή τη στιγμή θα επέλεγα το "Faceless". Εσύ ποια θα ξεχώριζες ως αγαπημένη σου στιγμή μέσα από το "Melodies Of Atonement";

Μου είναι πολύ δύσκολο να πω, διότι αλλάζει όλη την ώρα για να είμαι ειλικρινής. Αυτό που είναι ακόμα κάπως αστείο πάντως, είναι ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε στα τραγούδια μέσα στη μπάντα, καθώς όταν τα γράφουμε χρησιμοποιούμε αριθμούς, λόγω του ότι αριθμούμε τα σχέδια που έχουμε. Οπότε, είμαι σε φάση «το 17 είναι το αγαπημένο μου», κι έτσι όταν λες ότι το "Faceless" είναι το αγαπημένο σου, εγώ σκέφτομαι «τώρα, ποιο είναι αυτό πάλι;» (γέλια). Καλά, όχι για το συγκεκριμένο, γιατί έγραψα εγώ τους στίχους του "Faceless", οπότε αυτό το θυμάμαι πως το λένε… (γέλια)

Πάντως, μου αρέσουν πολύ τα δυο singles που έχουμε κυκλοφορήσει μέχρι τώρα… Ξέρεις, το ποιο είναι το αγαπημένο μου διαφοροποιείται διαρκώς. Θα έλεγα πως - για να πω κάτι που θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον σε σχέση με τα δυο πρώτα singles - το "Unfree My Soul" είναι στην πραγματικότητα πολύ ωραίο τραγούδι…

Ο κόσμος που έχει ακούσει τα singles που έχουμε κυκλοφορήσει, θα εκπλαγεί αν νομίζει ότι θα είναι όλος ο δίσκος έτσι

Ναι! Το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ!

Ναι, το closing track! Οι κιθάρες στο ξεκίνημα, που τις παίζει ο Robin, έχουν κάτι το διαφορετικό! Αλλά, και πάλι, όπως το σκέφτομαι, όλα τα τραγούδια μπορούν να ταιριάξουν σε διαφορετικές καταστάσεις. Θεωρώ ότι λειτουργούν ακόμα καλύτερα όταν τα ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, λόγω και της ομοιογένειας στην οποία αναφερθήκαμε και πιο πριν. Θεωρώ πως το άλμπουμ είναι ένα ωραίο ταξίδι από την αρχή ως το τέλος του.

Είναι όντως!

Κι εγώ το πιστεύω! Θεωρώ πως ο κόσμος που έχει ακούσει τα singles που έχουμε κυκλοφορήσει, θα εκπλαγεί αν νομίζει ότι θα είναι όλος ο δίσκος έτσι! Διότι, δεν είναι σίγουρα τα πιο διαφοροποιημένα τραγούδια στο άλμπουμ… είναι μάλλον τα πιο άμεσα και heavy metal. Οπότε νομίζω ότι θα εκπλαγούν όταν ακούσουν και τα υπόλοιπα τραγούδια, ελπίζω μόνο να εκπλαγούν θετικά!

Πριν κλείσουμε, πες μας πότε να σας περιμένουμε να επιστρέψετε στην Ελλάδα… Θεωρώ δεδομένο πως θα επιστρέψετε για ένα κανονικό σόου για το νέο άλμπουμ…

Καλά, σίγουρα! Αλλά, ακόμα δεν είμαι σίγουρος πότε θα έρθουμε ξανά. Προς το παρόν έχουμε ανακοινώσει κάποια μεγάλα σόου που θα δώσουμε την ερχόμενη άνοιξη στην Ευρώπη, κι αυτά θα είναι στην πραγματικότητα τα πρώτα σόου του βασικού σκέλους της περιοδείας για υποστήριξη του "Melodies Of Atonement" στην Ευρώπη… Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε, καθώς επίκειται και μια περιοδεία στις ΗΠΑ πρώτα, το ερχόμενο φθινόπωρο…