Wayfarer

A Romance With Violence

Profound Lore (2020)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 29/10/2020
Συναρπαστικό, αυθεντικό metal με μαύρο πυρήνα και western μανδύα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ήχος στο ατμοσφαιρικό black έχει παγιωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια και μαζί του, σε μεγάλο βαθμό, και οι ιστορίες που συνοδεύει. Είτε αυτές είναι απότοκα προσωπικών εμπειριών που οδηγούν σε συναισθηματικές εξομολογήσεις, είτε είναι τα χιονισμένα τοπία, τα ρυάκια, το Βόρειο Σέλας, γενικά θέματα γύρω από τη Φύση. Που σίγουρα έχουν το ενδιαφέρον τους, έχουν όμως και τον κορεσμό να καραδοκεί. Σπάζοντας αυτό το θεματικό μοτίβο και προβάλλοντας μια άλλη ιστορία, όχι άγνωστη στον ακροατή, οι πιθανότητες να τον κερδίσεις αυξάνονται. Ειδικά, όταν και η μουσική εμπλουτίζεται με χαρακτηριστικά που δύσκολα θα φανταζόσουν ότι της ταιριάζουν.

Η Άγρια Δύση είναι συνώνυμο της αμερικάνικης ιστορίας και όταν μία μπάντα από το Κολοράντο αποφασίζει να την κάνει έμπνευση και υλικό δημιουργίας black metal δίσκου, το ενδιαφέρον μεγαλώνει. Όπως και η αμφιβολία, αν θα μπορέσει να αποδοθεί χωρίς γραφικότητες. Δεν ξέρω αν οι Wayfarer ένιωθαν ότι ρίσκαραν με αυτή τους την επιλογή, που ξεκίνησε από το World's Blood, σίγουρα πάντως ένιωθαν αυτοπεποίθηση και άνεση να πραγματευτούν ιστορίες μιας εποχής, που έπλασε σε μεγάλο βαθμό την κουλτούρα ενός τόπου. Του τόπου τους. Εκ του αποτελέσματος, τα κατάφεραν. Τόσο μάλιστα, που δε θα μου κάνει εντύπωση αν μνημονευθούν από πολλούς στο τέλος της χρονιάς.

Ξεκαθαρίζουν το τοπίο από το εξώφυλλο κιόλας: θα μιλήσουν για συγκεκριμένη περίοδο εκείνης της εποχής, για το λυκόφως της, που στιγματίστηκε από δύο γεγονότα. Την ισχυροποίηση και εγκαθίδρυση του Νόμου και από την τεχνολογική εξέλιξη. Για κάποιους αρκετούς η αρχή μιας νέας ζωής, για πολλούς άλλους το τέλος της. Μουσικά δεν παρεκκλίνουν ιδιαίτερα από το προ διετίας άλμπουμ τους, ισορροπούν περίτεχνα ανάμεσα στα βίαια και στα ήρεμα στιγμιότυπά τους. Σε αμφότερα διακρίνεται η μουσική εκείνης της εποχής, ικανή να σε μεταφέρει σε ένα saloon, στο γραφείο του σερίφη ή στο παντοπωλείο της πόλης. Είτε ως θεατή, είτε ως πρωταγωνιστή με άσχημη κατάληξη. Τα καθαρά φωνητικά - περισσότερα από ποτέ - προσδίδουν μια gothic αύρα στην όλη ατμόσφαιρα, την οποία συμπληρώνει ιδανικά η post metal εκτέλεση της μουσικής. Το τέλος της ακρόασης σε αφήνει με την εντύπωση, ότι μόλις τελείωσε η ταινία που παρακολουθούσες. Όχι αυτή με τον σκληρό άντρα-πιστολά που έσωσε την πόλη από μια συμμορία και έφυγε για άλλα με το κορίτσι του, αλλά το The Proposition του Nick Cave. Συναρπαστικό, αυθεντικό metal με μαύρο πυρήνα και western μανδύα. Έτοιμοι για Red Dead Redemption ost;

  • SHARE
  • TWEET