Necrophobic

Dawn Of The Damned

Century Media (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 23/10/2020
Οι Σουηδοί βρίσκονται σε ένα σημείο της καριέρας τους όπου φαινομενικά δεν μπορούν να κάνουν λάθος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Σουηδοί Necrophobic δεν είναι χτεσινή μπάντα. Ενώ, όμως, διαθέτουν μια, εξαιρετικά ποιοτική δισκογραφία εδώ και τρείς δεκαετίες, ποτέ δεν κατάφεραν να αποκτήσουν την αναγνώριση που έχουν άλλες μπάντες της υφολογικής τους συνομοταξίας. Σε αντίθεση με συγκροτήματα όπως οι Watain, Belphegor, Behemoth, Dark Funeral, Hate ή ακόμη και οι Sacramentum ή οι Unanimated, οι Necrophobic θεωρώ πως λογίζονταν ως ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Η συγκεκριμένη κατάσταση βέβαια, υπέστη μια τροποποίηση με το προ διετίας "Mark Of The Necrogram", του οποίου η (εμπορική) επιτυχία, συνέβαλε τα μέγιστα σε μια ευρύτερη αναγνώριση της μπάντας.

Ο διάδοχος του, "Dawn Of The Damned", επιχειρεί, εν μέρει, να κεφαλαιοποιήσει την προαναφερθείσα επιτυχία. Αν είστε από όσους είχαν ενθουσιαστεί με την οπτική του "Mark Of The Necrogram", τόσο συνθετικά, όσο κυρίως αισθητικά, θα βρείτε εκ νέου όλα τα αγαπημένα στοιχεία στο νέο άλμπουμ των Σουηδών, εξίσου ποιοτικά. Οι Necrophobic βρίσκονται σε μια υπέροχη και αναζωογονητική φάση της καριέρας τους, με το αποτέλεσμα να είναι, τουλάχιστον ποιοτικό. Η επιστροφή, έπειτα από το, σχετικά αδιάφορο, "Womb Of Lilithu", του, τραγουδιστή του κλασικού τους ντεμπούτου, "The Nocturnal Silence", Anders Strokirk, καθώς και του κιθαριστικού διδύμου των Ramstedt και Bergebäck που καθιέρωσαν ηχητικά την παρούσα φάση της μπάντας, ήταν καταλυτική.

Αν οι δύο πρώτοι δίσκοι της μπάντας συνδύαζαν εκπληκτικά το death metal κοπής Στοκχόλμης με τις διδαχές των Dissection, ήταν το "The Third Antichrist" και μετέπειτα το "Bloodhymns" που θεμελίωσαν τη νέα ηχητική της κατεύθυνση. Death metal νοοτροπία στη συνθετική διαδικασία, με, πολλές, σκοτεινές μελωδίες και occult θεματική. Η εχθρική προσέγγιση των Necrophobic πάνω σε black metal leads του δεύτερου κύματος, τους έδωσε μια αναγνωρίσιμη χροιά. Δεν ήταν τόσο ψυχροί όσο οι Immortal, ούτε όμως τόσο death metal όσο οι Unleashed ή οι Behemoth της μεσαίας περιόδου. Μάλιστα, η εμπειρία του κιθαριστικού διδύμου της μπάντας στους Nifelheim, δίνει μια ακόμη πιο διαβολική τόνωση στο τελικό αποτέλεσμα. Δίσκοι όπως το "Hrimthursum" ή το "Death To All" ήταν τα πρωταρχικά βήματα αυτού που πέτυχε το "Mark Of The Necrogram". Οι Necrophobic έχουν βρει την ταυτότητά τους, αναγνωρίζουν τις δυναμικές της και συνθέτουν εκ νέου, καλά τραγούδια.

Το εξώφυλλο, δια χειρός Necrolord, δεν μπορώ να αγνοήσω πως ακολουθεί τη νοοτροπία του "Dawn Of The Damned". Αποτελεί μια εμβάθυνση, στο ποιόν του προκατόχου του. Σίγουρα, υπάρχουν, εκ πρώτης όψεως, στοιχεία που καταδεικνύουν μια προσπάθεια της μπάντας να επαναλάβει το κατόρθωμά της. To "Mirror Black" θέλει να ηχεί ως ένα νέο "Tsar Bomba", ενώ το ομότιτλο ή το, ελαφρώς παιδιάστικο, "The Shadows", αν και βρίθουν σοβαρών riff, ανακυκλώνουν τη συνταγή κομματιών όπως το "Pesta" ή το "Lamashtu". Όμως το τελικό αποτέλεσμα αποτρέπει την υποτίμηση του δίσκου. Ευτυχώς, κυρίως για αυτούς, οι Necrophobic παρουσιάζουν εκ νέου ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές.

Έπειτα από μια εισαγωγή δύο λεπτών, το εναρκτήριο "Darkness Be My Guide", με το υπέροχο κεντρικό του riff, ξεκαθαρίζει τα πράγματα, θέτοντας τον πήχη ψηλά. Το "Tartarian Winds" είναι μια αρκούντως επική mid-tempo σύνθεση, η οποία σταδιακά εξελίσσεται σε μια από τις πιο εθιστικές στιγμές του δίσκου. Όσο προκαθορισμένη και να θεωρείται η προσέγγιση των Necrophobic, η αλήθεια είναι πως η κιθαριστική δουλειά είναι σταθερά εντυπωσιακή, με μερικά σόλο να λοξοκοιτούν προς guitar heroes των ‘80s. Οι Necrophobic όμως επιχειρούν, έπειτα από χρόνια, να δημιουργήσουν και μακροσκελείς συνθέσεις. Τα δύο επτάλεπτα, "The Infernal Depths Of Eternity" και "The Return Of A Long Lost Soul" είναι οι εκπλήξεις του δίσκου, με την ποιότητά τους να αποκαλύπτεται έπειτα από διαδοχικές ακροάσεις.

Ο δίσκος κλείνει με το black thrash "Devil’s Spawn Attack", στο οποίο, σε πλήρη εναρμονισμό με το ύφος του, συμμετέχει ο Schmier (Destruction). Αν υπάρχει ένα σημαντικό μειονέκτημα του "Dawn Of The Damned", είναι πως έχει απολέσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, κάτι που εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο ο διάδοχός του. Οι Necrophobic όμως, πέραν της πρώτης αίσθησης περί επανάληψης, ενσωματώνουν μεγαλύτερο εύρος επιρροών, παρέχοντας σημαντική ποικιλομορφία. Η παραγωγή, διαυγέστατη, αναδεικνύει στο έπακρο μελωδίες και συνθετικές εξάρσεις, αν και λειτουργεί ανασταλτικά έναντι οποιασδήποτε απόπειρας σύνθεσης «επικίνδυνης μουσικής». Η μουσική που επιδίδονται οι Necrophobic, βασίζεται στα απότομα ξεπετάγματα μνημονικών leads και στην αύρα τους, και όχι σε απόκοσμες και δύσβατες ατμόσφαιρες. Οι ίδιοι το ξέρουν, και επανέρχονται με ένα ακόμη υπέροχο δίσκο, που αποτελεί άλλο ένα αδιαμφισβήτητο πειστήριο της ποιότητάς τους.

  • SHARE
  • TWEET