Napalm Death

Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism

Century Media (2020)
Από τον Γιάννη Δούκα, 05/10/2020
Τεράστιοι!!!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Napalm Death τρέχουν ένα σερί δίσκων απ’ το "The Code Is Red…" του 2005 και έπειτα που είναι εξωπραγματικό. Αν και πιστεύω ότι ουδέποτε κυκλοφόρησαν μέτρια δουλειά αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 15 χρόνια είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Δεν μιλώ μόνο για ποιότητα στις συνθέσεις, riff, παιξίματα, αποδόσεις κ.τ.λ. Είναι αυτή η φρεσκάδα που βγάζουν συνεχώς, σαν αιώνιοι έφηβοι, μαζί με μια ώριμη ματιά στα συμβαίνοντα στον πλανήτη μας και την ανθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά. Σπάνια επαναλαμβάνονται, σχεδόν ποτέ η αλήθεια είναι, ενώ δείχνουν να τριγυρνούν σε ένα συνεχόμενο καλλιτεχνικό ζενίθ.

Το περίεργο, αλλά πολύ καλό στην όλη ιστορία, είναι η αποδοχή που λαμβάνουν. Εύλογα θα αναρωτηθείτε πως είναι απλή συνεπαγωγή της άνω εκθείασης και μάλλον θα έχετε δίκιο. Απλά υπήρχαν πολλές περίοδοι που σχεδόν ότι επιχειρούσαν τύγχανε καφενειακής κριτικής που έφερνε στα όρια του παραλογισμού. Δίσκοι σαν τα "Harmony…", "Utopia…", το "Fear…" ή το "Diatribes" ξίνιζαν για διάφορους λόγους μεγάλες μερίδες κόσμου και οπαδών. Άλλοι έχαναν τους underground ήρωες τους, άλλοι ξενέρωναν με τις αλλαγές στο line - up, άλλοι με τα λογότυπα ή την έλλειψη των blast, γεγονός παρέμενε ότι κάθε αλλαγή και δύσκολη για το group. Οι Napalm Death όμως είχαν πάντα μια σταθερή πορεία, αρκετά ειλικρινής και τελικά αυτό τους καταξίωσε ακόμα περισσότερο. Πλέον έχουν αλλάξει οι καιροί, θαρρώ ότι ο κόσμος είναι περισσότερο ανοικτόμυαλος, ίσως και λόγω μουσικού εύρους από το διαδίκτυο με τους grind masters να συγκαταλέγονται στα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορείς να ακούσεις από τον ακραίο χώρο ερχόμενο από τα παλιά.

Είναι τέτοια η πάστα του συγκροτήματος που δεν θα μπορούσε να πήγαινε κάτι λάθος με τον νέο τους δίσκο "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism". Αναμενόμενο 100% ότι θα σκότωνε. Αυτό που πραγματικά σοκάρει είναι ότι καταφέρνουν να βγάλουν κάτι που μπορεί να κοντράρει σχεδόν οτιδήποτε έβγαλαν προ 20ετίας με μια τόση φυσικότητα και άνεση που σε αφήνει άναυδο. Η κουτρουβάλα που σε πλακώνει με τα "Fuck The Factoid" και "Backlash Just Because" είναι από τα πιο έντονα opening tracks που είχαν ποτέ φέρνοντας μας αναμνήσεις από τα "Time Waits For No Slave" ή και "The Code Is Red…". Ανελέητο κοπάνημα, ξύλο μέχρι τελικής πτώσης, έτσι με το καλημέρα. Θα τα συγκατέλεγα στα πιο ‘full’ αδρεναλίνη κομμάτια τους, άνετα για highlight στις συναυλίες τους.

Το μακελειό όμως θα συνεχιστεί. Τα "That Curse Of Being In Thrall", "Zero Gravitas Chamber", "Fluxing Of The Muscle" και "Acting In Gouged Faith" έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών που μας βομβάρδιζαν ιδιαίτερα τις περιόδους 2000 έως 2010. Το μεγάλο ατού εδώ όμως είναι ο Barney. Προφανώς σε όλους τους δίσκους τους ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ, ειδικά στους τελευταίους αλλά εδώ το πράγμα έχει ξεφύγει. Η έκρηξη που βγάζει και η οργή είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ! Λες και μπήκε σε στούντιο για πρώτη φορά κουβαλώντας όλη τη καύλα και τη τσαντίλα ενός νέου ανθρώπου. Ειδικά στο "Zero Gravitas Chamber" με τις επαναλήψεις του σε βγάζει νοκ άουτ. Νιώθεις το λαρύγγι του να σε πολιορκεί ακριβώς δίπλα σου, σιμά στο αυτί σου.

Το αδιανόητο θα λάβει χώρα στο "Invigorating Clutch". Λοιπόν απλά και ξάστερα τέτοια Warrior μαυρίλα δεν έχω ακούσει ακόμα και από ‘επαγγελματίες’ τύπου Apokalyptic Raids ή Warhammer. Δεν περιγράφεται, απλά ανατριχιάζεις με τις κραυγές, τα κλασικά ugh κτλ. Το δε τραγούδι ένα μαύρο αριστούργημα. Σάπιο, πραγματικά.

Αυτό είναι και ένα άλλο συν στο δίσκο. Έχει πάρει την ευρύτητα των "Utilitarian" και "Apex Predator" και την έχει εξελίξει σε κάτι που έχει βάλει τα τραγούδια στο πρώτο πλάνο. Οι αλλαγές στα στυλ πλέον είναι τόσο αρμονικά και φυσικά χτισμένα, με τα κομμάτια να έχουν τόση προσωπικότητα και χαρακτήρα, που σε καρφώνουν στο τοίχο. Η ψυχρή φρίκη των Swans, των Coil, των Einstürzende Neubaten και The Young Gods συνυπάρχει με κάποια απίστευτα riff και το σκοτάδι των Hellhammer/Celtic Frost. Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Ακόμα και από τις μέρες του "Scum";

Υπάρχει αχίλλειος πτέρνα για το "Throes…"; Στις πρώτες ακροάσεις δεν κρύβω ότι κάποιες ιδέες στο "That Curse Of Being In Thrall" ή το κλείσιμο του "Acting In Gouged Faith" με ενοχλούσαν ότι είχαν ακουστεί και στο παρελθόν. Αυτό δε χρειάζεται να είσαι και ο guru στη δισκογραφία των Napalm Death για να το αντιληφτείς. Όμως θες οι ερμηνείες του Barney, θες ότι σαν riff είναι αδιαμφισβήτητα τούμπανο αυτό παρέρχεται. Στο τέλος απλά χτυπιέσαι.

Επίσης η τελειότητα του "Amoral" έχει προφανή συγγένεια με τους Killing Joke. Μάλιστα είναι τόσο έκδηλη που ίσως να έγινε και σκόπιμα. Σίγουρα αρχικά σε προβληματίζει αλλά, μιλάμε για τέτοιο τραγούδι που κάνει τατουάζ στη μνήμη σου. Όχι απλά hit, εδώ έχουμε μια βόμβα. Λιώνει μέσα στη κεφάλα σου, το ακούς για τριψήφια φορά και δε το χορταίνεις. Χαλάλι λοιπόν η οποία έντονη, σε μορφή παρεξήγησης, επιρροή.

Αν λοιπόν αφήσουμε εκτός πλάνου τις άνω «αδυναμίες» θα δούμε έναν τρομερό δίσκο. Κάτι που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις και σου τραβάει το ενδιαφέρον συνεχώς. Ο Russ Russell, ο παραγωγός των Napalm Death εδώ και άπειρα χρόνια, θα καταφέρει για άλλη μια φορά να κάνει παπάδες. Δίχως να επαναλαμβάνεται βγάζει ένα φυσικό ήχο όταν το group βαράει στο metal ψαχνό αλλά παράλληλα δημιουργεί εφιάλτες όταν έρχονται τραγούδια τύπου "A Bellyful Of Salt And Spleen". Ακούστε το αποτέλεσμα στα εκπληκτικά τύμπανα του Herrera, τον τρομερό τόνο των εγχόρδων αλλά και την όλη ενορχήστρωση. Άψογη δουλειά, με χαρακτήρα και στην υπηρεσία των τραγουδιών.

Δεν γίνεται όμως να παρουσιάσεις μια δουλειά των Napalm Death δίχως αναφορά στους στίχους. Οκ, blast και άγιος ο θεός, γαμώ όλα αυτά, αλλά είναι κρίμα να αφήνουμε έξω την εξαιρετική ‘φιιλολογική’ η ‘κοινωνικού προβληματισμού’ προσπάθεια που κάνει το group όλα αυτά τα χρόνια, από τις απαρχές του. Πολλά θέματα που υπάρχουν στο "Throes…" τα έχει θίξει ο Barney και στο παρελθόν. Απλά έχει καταφέρει εδώ και κάποιους δίσκους να μεταφέρει μεγαλύτερη πίεση με τα λόγια του. Οι λέξεις ελαττώνονται αλλά το συναισθηματικό βάρος αυξάνεται. Η προσεκτική χρήση δημιουργεί κάτι που ενεργοποιεί τις σκέψεις του ακροατή και μαζί με τη μουσική υποδαυλίζει τις έννοιες που χτυπούν σε μελλοντικό χρόνο άξαφνα. Νοιώθεις πολλές φορές ότι ξανα ανακαλύπτεις πράγματα, ρίμες που σου είχαν διαφύγει και τελικά πάντα ήταν δίπλα σου. Προσέρπαν δίχως να το καταλάβεις κρύβοντας υπέροχα νοήματα και τροφή για μπόλικους συλλογισμούς.

Συνήθως οι Napalm Death δεν ασχολούνται στιχουργικά με κατηχήσεις. Ο Greenway έχει ένα πιο έντονο στυλ εν σχέση με το πιο συναισθηματικό του Embury με μεγάλο κέρδος τη δημιουργία κάτι που μπορεί να το αντικατοπτρίσεις σε πολλές καταστάσεις. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα αλλά φερειπείν το "Blacklash Just Because" θα μπορούσε κάλλιστα να πάει σε οποιαδήποτε άλογη αντίδραση ενάντια στον άλλο. Από τον κοινωνικά απόκληρο, αυτόν που έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις ή απλά είναι φτωχός. Είναι όμως η δυναμική των λέξεων που μπορούν να κατσικωθούν και στην παράνοια του κορωναιού και την ακατάσχετη αδολεσχία όλων για όλα τα θέματα. Η κατάληξη, το μίσος και η απέχθεια για τον άλλο, για τη διαφορετικότητα ή για την αντίθετη άποψη πιάνει ένα μεγάλο μέρος της θεματικής του δίσκου.

Η εμπειρία που μεταφέρουν οι στίχοι στο "A Bellyful Of Salt And Spleen" είναι από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που μπορείτε να βιώσετε για φέτος. Το video είναι ενδεικτικό. Η ταυτόχρονη δημιουργία αυτής της ασύλληπτης απάθειας για τα βάσανα των συνανθρώπων μας, αυτή η αίσθηση ότι ας γίνεται ότι γίνεται αρκεί να μένει μακριά μας, προσωπικά με διέλυσε. Η λαμαρινέ, άψυχη και ψυχρή μουσική παίρνει τις λέξεις και τις ποτίζει με δηλητήριο. Τις εμφωλεύει μέσα και σε τσουρουφλίζουν.

Θυμάμαι μια συνέντευξη του group το 1992, ήταν για το "Utopia Banished". Ο δημοσιογράφος αναρωτιόταν για το πώς μπορούν να πορεύονται οι Napalm Death δίχως κανένα αρχικό μέλος τους ή αν τελικά το σχήμα ήταν ιδέα. Ε λοιπόν ναι, είναι ιδέα. Οι grindάδες από την Αγγλία είναι από τα πιο ακραία σχήματα κάτι που το πρεσβεύουν συνεχώς. Η πορεία τους ειλικρινά φαντάζει σαν μια ατέρμονη συνέχεια. Η Frost-ίλα του 1986, η Swans αισθητική του "Multinational Corporations" είναι λες και δεν έφυγαν ποτέ. Τα προβλήματα του κόσμου, οι αδικίες, οι ανισότητες και ο παραλογισμός συνεχίζουν να ταλανίζουν τη γη και τους κατοίκους της. Αλλά τουλάχιστον αυτή η σπίθα και η έμπνευση που καίει με ασταμάτητο ρυθμό στα σπλάχνα τους θα θυμίζει πάντοτε ότι δεν θέλει πολλά πράγματα για να γίνει τούτος ο κόσμος λίγος καλύτερος. Και το φωνάζουν πολύ δυνατά, ευτυχώς.

  • SHARE
  • TWEET