Skáphe

Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα στο metal το 2019, ήταν η προβολή (καθώς και η ποιότητα) που περιέβαλλε κάποιους δίσκους συνεργασιών. Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, είναι, ίσως και δικαίως, οι Waste Of Space Orchestra και η σύμπραξη Pijn και Conjurer στο "Curse These Metal Hands". Υπήρχε όμως μια κυκλοφορία που προσωπικά με είχε κερδίσει περισσότερο, για διάφορους λόγους. Αυτή ήταν το "Kosmískur Hryllingur". Αυτή η ψυχωμένη, ψυχεδελική και ιδιαιτέρως παραισθησιογόνα, διμερής black metal δισκάρα, ήταν το αποτέλεσμα της σύμπραξης των Skáphe και Wormlust. Αν ο Ισλανδικός αέρας που φύσηξε δεν σας λέει κάτι, θα επιχειρήσω μια σύντομη αναδρομή.

Οι δεύτεροι, απλά και ξάστερα, είναι από τους θεμελιωτές του ηχητικού οικοδομήματος της περίφημης Ισλανδικής black metal σκηνής. Μάλιστα, το παρανοϊκό "The Feral Wisdom" παρουσίασε μια ηχητική πρόταση που οι διάσπαρτες ποιοτικές κυκλοφορίες που ακολούθησαν από την σκηνή, σπάνια προσέγγισαν. Οι Skáphe, αντιθέτως, έχουν διαφορετική πορεία. Δημιουργήθηκαν ως ένα side-project του πολυπράγμονα Alex Poole (Chaos Moon, Entheogen, Ringarë, Guðveiki, Krieg, Martröð). Ο πρώτος, ομότιτλος δίσκος του project τον βρήκε να ενσωματώνει την αμερικανική ατμόσφαιρα σε πιο δυσαρμονικά μονοπάτια. Η μεγάλη έκρηξη όμως, τηρουμένων των αναλογιών, επήλθε στο προ τετραετίας δεύτερο πόνημα της μπάντας. Εκεί, η προσθήκη στα φωνητικά, του D.G. (Misthyrming, Martröð, Naðra), δημιούργησε ένα ηχητικό κτήνος. Ο ιδιαίτερος, ορθόδοξος αλλά και πιο ωμός και δύστροπος, ήχος του ντεμπούτου των Misthyrming, βρήκε τον καθιερωμένο ήχο του project και τον μπόλιασε με μια Lurker Of Chalice-meets-Deathspell Omega αύρα, η οποία παρέδωσε ένα από τα πιο μοντέρνα και κλειστοφοβικά αριστουργήματα των τελευταίων πολλών χρόνων στο «ορθόδοξο» παρακλάδι του black metal.

Η προαναφερθείσα, περσινή σύμπραξη, πέρα από το ότι αύξησε την ανυπομονησία για τον επόμενο δίσκο των Warlust, όταν και αν αυτός καταφτάσει, βρήκε τους Skáphe να πειραματίζονται, ελέω συνεργασίας, όπως και σε ένα ενδιάμεσο EP που κυκλοφόρησαν, με ambient ατμόσφαιρες. Η άφιξη, του τρίτου τους πονήματος, λοιπόν, ήταν για τον γράφοντα μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το αποτέλεσμα, τουλάχιστον στα αυτιά μου είναι σαφές: Οι Skáphe κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο εντυπωσιακούς και εφιαλτικούς δίσκους της χρονιάς.

Φέτος έχουμε γίνει μάρτυρες εκπληκτικών avant-garde δίσκων από τους Ulcerate, Imperial Triumphant, Pyrrhon και Nero Di Marte μεταξύ άλλων. Υπάρχει εδώ όμως, μια διαφορά, μια τομή. Αυτό που συμβαίνει στα 37 λεπτά του Skáphe³ είναι εύκολο και συνάμα δύσκολο να προσδιορισθεί. Οι πρώτες ακροάσεις, καθιστούν σαφές πως το ποιοτικό επίπεδο κυκλοφορίας, είναι τουλάχιστον στα επίπεδα των προκατόχων της. Μάλιστα, η βελτιωμένη, αισθητά, παραγωγή, αναδεικνύει πτυχές που μέχρι προηγουμένως υπόβοσκαν στην πρόταση των Ισλανδοαμερικανών. Επιπρόσθετα, η ύπαρξη τεσσάρων ιντερλουδίων, δείχνει πως οι πρόσφατες εμπειρίες της μπάντας ενσωματώθηκαν πετυχημένα στον κορμό της. Εν συνεχεία, καθιστά σαφές πως ο D.G. είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς black metal τραγουδιστές (αν όχι και συνθέτες) της γενιάς του. Η εκφορά των στίχων, σε πλήρη συντονισμό με τις ηχητικές διακυμάνσεις, οι βρυχηθμοί και οι καταλήξεις των στίχων, μεταδίδουν έναν υπαρξιακό τρόμο που συνάδει με όσα συντελούνται στις συνθέσεις καθαυτές.

Το τελευταίο, είναι και η, κυριότερη επιτυχία του Skáphe³. Με τα προαναφερθέντα στοιχεία να συμπληρώνουν το κάδρο, είναι η λεπτομέρεια που αναδεικνύει τον δίσκο, ως, όχι άλλη μια, απλά ενδιαφέρουσα, dissonant black metal κυκλοφορία, αλλά κάτι που αξίζει περίσσειας επένδυσης. Η προσέγγιση των Skáphe, κιθαριστικά, πέρα από τους Misthyrming, βρίσκει κοινά με μπάντες όπως οι Sinmara και οι Almyrkvi. Πνιγηρές, κυκλικές μελωδίες οι οποίες σε κάθε τους στροφή, δημιουργούν και ένα παρακλάδι, έτσι ώστε όταν τελειώσει ένα κομμάτι να έχει προκληθεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δεν βασίστηκε σε απλές ρυθμικές εναλλαγές και τεχνικά riff. Σε αυτή την κατάσταση, το μπάσο αναλαμβάνει προεξάρχοντα ρόλο. Οι ατονίες που προέρχονται από όλα τα έγχορδα, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πάνω σε μετρημένο, αλλά τεχνικό drumming, και κατά αυτόν τον τρόπο το εξώφυλλο αποκτά σάρκα και οστά.

Όσο περισσότερο εμβαθύνει κανείς όμως στον δίσκο, τόσο ανακαλύπτει τον δυισμό των συνθέσεων. Θεωρώ πως η αλληλουχία "XIII - The Shrill Cracks And Moan", "XIV: A Spiritual Bypass", "XV: Oblique Axis", αποτυπώνει ιδανικά το πνεύμα του δίσκου. Οι ατμόσφαιρες, ανασύροντας τεχνοτροπίες από τον μαγικό κόσμο των Blut Aus Nord, συνυπάρχουν με ευθείες μελωδίες και χαοτικά ξεσπάσματα. Όταν εδραιωθούν ως black metal χείμαρρος, θα ρίξουν τις ταχύτητες θυμίζοντας αντίστοιχα χωρία της τριλογίας των Deathspell Omega. Το μπάσο τότε, αναλαμβάνει τα ηνία στο παρασκήνιο. Η αναζητούμενη ψυχεδέλεια γίνεται αντιληπτή. Η, πιο κλασική, ευθεία μελαγχολία θα βρει χώρο να επιτεθεί, και αυτή η επιβλητική λιτανεία συνενώνεται με διαφορετικές αναπροσαρμογές της, μέσω ambient περασμάτων.

Τελετουργικά, απαγγελτικά φωνητικά θα εντείνουν την αγωνία όποτε κρίνουν απαραίτητο με αποτέλεσμα η δίνη αυτού του δίσκου να συνθέτει μια ουσιαστική και μνημονική εμπειρία. Οι Skáphe εναλλάσσουν ταχύτητες και παραλλαγές στο ύφος τους ώστε να δημιουργήσουν τον πιο ποικιλόμορφο και αποπνικτικό τους δίσκο. Η ένταση με την οποία οι μελωδίες του "XVI - Glass Sarcofagus" αντηχούν μες το κεφάλι κοπάζει μόνο κατά τη διεστραμμένη μετάβαση στο καταληκτικό, σχεδόν εννιάλεπτο "XVII - Rebirth Synthesis". Αν εντυπωσιαστήκατε με τις αντίστοιχες φετινές απόπειρες των Ulcerate, τότε, η ακρόαση αυτού του έπους πιθανώς να σας ωθήσει να αναθεωρήσετε.

Ο τρίτος δίσκος των Skáphe, είναι πρωτίστως μια εμπειρία. Βυθίζει τον ακροατή σε ένα κόσμο όπου συντελούνται σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά ταυτόχρονα, απόκοσμες εντάσεις και συνθετικές τεχνοτροπίες, των οποίων η ένωση, αποκαλύπτει ένα άλμπουμ που εγκλωβίζει. Το Skáphe³ είναι από τους ελάχιστους avant-garde black metal δίσκους πλέον, που παρουσιάζουν μια μοναδική ταυτότητα, που οι συνθέσεις του στέκουν εξίσου επιβλητικές αυτούσιες όσο και ως μέρη ενός συνόλου. Η μπάντα κυκλοφορεί την κορύφωση μιας ήδη τρομερής δισκογραφίας, η οποία, πράττει πιο συντονισμένα, ό,τι ακριβώς σημαίνει το όνομά τους. Αν η λέξη «σκάφη» δεν φαντάζει αρκετά black metal, σκεφθείτε τον δίσκο ως ένα ηχητικό κέλυφος, που απλά σε προσκαλεί να τοποθετήσεις τον εαυτό σου εντός του, να στριμωχθείς και να σκαλίζεις τα εσωτερικά τοιχώματα. Αυτή η κοιλότητα, επιθυμεί να σε βάλει στο επίκεντρο και να σε παγιδεύσει. Το Skáphe³ φαντάζει ικανό να στοιχειώσει με το μοναχικό, εριστικό και κολασμένο μονοπάτι που επιλέγει, όντας εκ φύσεως οριακό.

Bandcamp (name your price)