Lamp Of Murmuur

Η εμφάνιση των, καταγόμενων από την Olympia της Washington, Lamp Of Murmuur στα δρώμενα του black metal underground, ήταν εκρηκτική. Από το 2019 έως και το, επίσημο αυτό ντεμπούτο του, το one-man project (έχει τη σημασία του) του M., έχει κυκλοφορήσει τέσσερα demo, ένα ιδιαίτερο EP και ένα αξιοσημείωτο split με τον «ομοϊδεάτη» και label mate Revenant Marquis, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε και το υπέροχο "Youth In Ribbons". Το εν λόγω split λοιπόν, ήταν αυτό που έστρεψε εκ νέου την προσοχή μου προς τους Lamp Of Murmuur μετά τα πρώτα τους demo.

Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια συνειδητή, αλλά όχι συντονισμένη, αναβίωση του λεγόμενου raw black metal. Μάλιστα, σε σημαντικό μερίδιο των ποιοτικών περιπτώσεων, αυτή συνοδεύεται και από μπάντες ενός και μόνο μέλους. Υπάρχει μια διαφορετική ελευθερία, στην ικανότητα ενός ατόμου να αξιοποιεί αυτό το μουσικό ύφος ώστε να πραγματώνει τα συναισθήματα και τις αυθόρμητες σκέψεις του. Η συνειδητή επιλογή, αυτού του παρακλαδιού του ακραίου ήχου, να εμμένει στα απολύτως βασικά, όσο και αν φαντάζει ως αυτοπεριορισμός, στην πραγματικότητα, με τη λακωνικότητά της, παρέχει μια απελευθέρωση του δημιουργού, ο οποίος βλέπει πως το προσωπικό του αποτύπωμα, ενυπάρχει σε μια διαφορετική διάσταση, λυτρωμένη από τις συμβάσεις των εκφραστικών μέσων.

Κατά αυτόν τον τρόπο, το "Heir Of Ecliptical Romanticism", φροντίζει μόνο του ώστε να παρέχει τα εργαλεία για την αποκρυπτογράφηση όσων συντελούνται εντός του. Ηχεί τόσο δουλεμένο, οικείο αλλά και συνάμα ορμητικό, με τρόπο που δεν προμηνύει πως πρόκειται περί κάποιου ντεμπούτου. Ηχεί τόσο εμπνευσμένα αυθεντικό, όσο και ξεδιάντροπα ρομαντικό, με τρόπο που ενυπάρχει, χωρίς να ακροβατεί, εντός μιας αυστηρά προκαθορισμένης αισθητικής, η οποία όμως, δεν περιχαρακώνεται, αφού χαρακτηρίζεται από υπεράνθρωπη αδιαφορία. Ο δημιουργός συνθέτει τα κομμάτια πάνω σε αυθόρμητες συλλήψεις μελωδιών, ευθείες, σαφείς και παγιδευμένες στη χρονοκάψουλα της στιγμής. Η κληρονομιά αυτού του άλμπουμ, δεν είναι ο ρομαντισμός που ανέδειξε και θέριεψε σκηνές στα '90s, αλλά η ικανότητα του να δημιουργεί συναισθήματα.

Ηχητικά, είναι εύκολα αντιληπτό πως ο δίσκος εμπνέεται από τις Μαύρες Λεγεώνες της Γαλλίας και φυσικά από τα ανδραγαθήματα που ακούν στο όνομα "Under A Funeral Moon" και "Transilvanian Hunger". Σκεφτείτε πως η έναρξη με το, επικό και απαράμιλλο, δεκάλεπτο, "Of Infernal Passion And Abberations", μου δημιούργησε την εικόνα ενός "Kathaarian Life Code", αν αυτό λεγόταν Νατάσσα και έπεφτε σε αιώνιο ύπνο. Ειδικά ο κιθαριστικός τόνος της μπάντας είναι αδιαπραγμάτευτα εκπληκτικός. Ακόμη και αν δεν γίνεται άμεσα εμφανής η διάθεση του δημιουργού να μην τιμήσει ευθέως τις πατροπαράδοτες, βαμπιρικές, νυκτόβιες και μελαγχολικές θεματικές, μετατρέποντας έτσι τον ρομαντισμό του τίτλου σε ελλειπτικό, το μυστικό που τεχνικά, καθιστά αυτό το άλμπουμ άμεσα διαχωρίσιμο στη φετινή σοδειά, όσο και στη σκηνή, καθώς και την μπάντα ξεχωριστή, είναι η προσέγγιση των πλήκτρων. Είναι γοτθικά χωρίς να είναι gothic, είναι ατμοσφαιρικά χωρίς να είναι κινηματογραφικά. Το ομότιτλο κομμάτι παρέχει μια επική απόδειξη επ’ αυτού δίχως να θυσιάσει στιγμή την ταυτότητα του δίσκου.

Οι μετρημένες, εξαιρουμένων των δύο ορχηστρικών, συνθέσεις του δίσκου όμως αν και βασίζονται σε πρωτόλεια μέσα δεν παρουσιάζουν εξίσου απλοϊκή δομή. Το "Bathing In Cascades Of Caustic Hypnotism" πατάει πάνω στη ρυθμική έξαψη των πρώιμων Necromantia, εξερευνώντας κάθε όψη των δασών της Τρανσυλβανίας. Η εναλλαγή στο πέμπτο λεπτό δε, επιτυγχάνει με την εξέλιξή της να χαρίσει την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Επιστρέφοντας στην προαναφερθείσα θεματική προσέγγιση, το "Heir Of Ecliptical Romanticism" δεν προσφέρει κάποιο συνεκτικό αφήγημα, είναι απλώς η αισθητική της ηχητικής ακρότητας της οποίας αρωγός μπορεί να καταστεί το black metal. Τα ρυθμικά μέρη του "Chalice Of Oniric Perversions" θα επιστρέψουν στο κλασικότροπο θυελλώδες και βαθιά καταθλιπτικό riffing να επανέλθει δριμύτερο, καταλήγοντας σε μια μεγαλειώδη τελευταία σκηνή με την υπόκωφη δυσαρμονία που χαρίζει ο συντονισμός με μια αιθέρια μελωδία στα πλήκτρα.

Οι Lamp Of Murmuur παρέθεσαν ενστικτώδεις και αποσπασματικές φαντασιακές ερμηνείες του επιδιωκόμενου συναισθήματος με τρόπο ιδιαίτερα μαεστρικό. Με κάθε ακρόαση, γίνεται αντιληπτό πως η διαδοχή των συνθέσεων επιχειρεί να ανασύρει την ολοκληρωτική, τελειωτική, επίγευση που θέλει να αφήσει ο δημιουργός. Αυτή, μιας βαθιά βιωματικής και αδέσμευτης ατμόσφαιρας. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με μια εντυπωσιακή διασκευή στο "In The Wake Of Adversity" των Dead Can Dance. Όχι, αυτό δεν είναι κάποιο επισφαλές τεκμήριο της προοδευτικής νοοτροπίας του δίσκου. Αυτή, απαιτεί απλά την αφοσίωση όσων επιχειρήσετε να δείτε πίσω από την ηχητική επίθεση. Όπως είχε εξηγήσει, ιδανικά ο Pagan αδελφός, εδώ κρύβεται ο Εσωτερικός Άνθρωπος. Οι Lamp Of Murmuur δεν συνέθεσαν απλά έναν εξαιρετικό, παραδοσιακού ύφους, black metal δίσκο, αλλά μια εντυπωσιακή συνένωση παράδοσης και ατομισμού, περιβεβλημένη με υψηλή αισθητική.

Youtube
Bandcamp