Imperial Triumphant

Ο νέος δίσκος των εξαιρετικών Imperial Triumphant, "Alphaville", ήταν στο μυαλό μου ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους της χρονιάς. Το avant-garde black metal τρίο, που είδε το όνομά του να βρίσκεται στα χείλη κάθε ενημερωμένου ακροατή το 2015 με το "Abyssal Gods", είχε ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες με τον διάδοχό του, το προ διετίας εκπληκτικό "Vile Luxury". Η τέταρτη δουλειά της μπάντας λοιπόν, πρώτη υπό την αιγίδα της Century Media, φάνταζε όχι ως το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα, αν και αυτό παραμένει διαρκώς αναζητούμενο, όσο η διέξοδός της σε ένα ευρύτερο κοινό, μια καλώς εννοημένη ευκαιρία για επιτυχία.

Σε μια ελιτίστικη γωνία μέσα μου, υπάρχει μια ελαφριά απαξίωση προς οποιοδήποτε μουσικό έργο όπου ο δημιουργός του ή οι κριτικοί επικαλούνται την έννοια της ωρίμανσης για να το χαρακτηρίσουν. Μιλώντας πάντα, αυστηρά εντός των πλαισίων που ορίζει, το κατά τα άλλα χαοτικό, σύγχρονο heavy metal, έχω βρει τον εαυτό μου να διαπιστώνει πως συχνά η περίφημη «ωρίμανση» δεν είναι τίποτα άλλο από απλουστευμένες φόρμες ή αλλοίωση του συνθετικού πυρήνα, προς όφελος τεχνασμάτων της μοντέρνας μουσικής βιομηχανίας. Από συχνότητες, εφέ και δομές, μέχρι το ραφινάρισμα των riffs και τα γεμίσματα των τυμπάνων.

Το νέο προσωπείο των Imperial Triumphant, αποκόπτεται από τον ομφάλιο λώρο του αναμασημένου υφιστάμενου avant-garde metal ρεύματος

To "Alphaville", όμως, με ωθεί στο να το χαρακτηρίσω ως κατασταλαγμένο. Ο νέος δίσκος των Imperial Triumphant, διαθέτει όλα τα δομικά συστατικά από τα οποία φροντίζουν να εξαπολύουν μερικές από τις εντυπωσιακότερες συνθέσεις της εποχής μας στον ακραίο ήχο. Ταυτόχρονα όμως, φροντίζει να αυξήσει την εισαγωγή καθαρά αυτοσχεδιαστικών ή jazz στοιχείων, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορώ να το θεωρήσω black metal. Αυτό όμως, δεν έχει καμία σημασία. Το νέο προσωπείο των Imperial Triumphant, αποκόπτεται από τον ομφάλιο λώρο του αναμασημένου υφιστάμενου avant-garde metal ρεύματος, παρά τη συνεισφορά του Colin Marston (Gorguts, Dysrhythmia, Krallice), εξελισσόμενο συνειδητά προς μια κυριαρχία των ριζών των επιρροών του.

Το "Alphaville", μέσα στη γενικότερη στόχευση του, βάζει το avant-garde να πατήσει στα πόδια του

Συνεπώς, ενώ η αίσθηση μου, μου υποδείκνυε, την εύκολη «διαφυγή» μιας ασφυκτικής δυστοπίας του Fritz Lang, που απαντάται συχνότερα πλέον, με βρήκα να περιπλανιέμαι ανάμεσα στους δρόμους της πρωτοπορίας του Γκοντάρ. Παραδόξως, πάλι, ο τίτλος του δίσκου είναι παρμένος από την ομώνυμη ταινία του Γάλλου, η οποία κινούταν σε ένα δυστοπικό και noir μοντερνισμό. Κατά κάποιο τρόπο, το "Alphaville", μέσα στη γενικότερη στόχευση του, βάζει το avant-garde να πατήσει στα πόδια του και να περιπλανηθεί στους δρόμους και στις ακραίες καταστάσεις που το γέννησαν, είτε είναι οι Η.Π.Α. της δεκαετίας του ’60, είτε η Νορβηγία του ’90.

Βέβαια, με την εξέλιξη που έχει σημειώσει ο ακραίος ήχος, είναι λογικό αρκετοί εξοικειωμένοι οπαδοί να μην εντυπωσιαστούν από το αποτέλεσμα, θεωρώντας το τρόπον τινά προβλέψιμο. Για την ακρίβεια, υπάρχουν στιγμές που και εγώ συνειδητοποιώ πως η φουτουριστική αξιοποίηση χάλκινων πνευστών γύρω από συνθέσεις που λειτουργούν ως ελεύθερα μουσικά κομμάτια ενός συμπαγούς έργου, δεν πάει πολύς καιρός που επανήλθε επιβλητικά. Δεν πάει πάνω και από μήνας μάλιστα που είδα τον ακραίο ήχο, να πατάει στα πόδια του και να ξανοίγεται σε νέα τρομακτικά εδάφη με το κτήνος που κυκλοφόρησαν οι Pyrrhon.

Οι Imperial Triumphant, πέτυχαν μια μοναδική ισορροπία, στοχεύοντας ακριβώς σε αυτό που εν τέλει παρουσίασαν, ένα καταραμένο soundtrack μετά-αστικών περιπλανήσεων και πυκνών αναφορών

Υπάρχει λοιπόν, μια άβολη ανασφαλής αίσθηση που, επειδή αντλεί έμπνευση από πρωτοπόρους, θεωρεί εαυτόν πρωτοπόρο; Η απάντησή μου είναι πως αν ηχούσαν έτσι οι «ασφαλείς» και «ώριμοι» δίσκοι ο κόσμος θα ήταν ουτοπικός. Οι Imperial Triumphant, πέτυχαν μια μοναδική ισορροπία, στοχεύοντας ακριβώς σε αυτό που εν τέλει παρουσίασαν, ένα καταραμένο soundtrack μετά-αστικών περιπλανήσεων και πυκνών αναφορών, σε ένα καλούπι που, κατά αντιπαραβολή με τους Oranssi Pazuzu του "Mestarin Kynsi", ή τους White Ward του "Love Exchange Failure", σφύζει, παρά τα ευδιάκριτα δομικά του συστατικά, προσωπικότητας Είναι θαρραλέο, όχι ως προς το καθαρά ηχητικό του αποτέλεσμα, αν και η απαιτούμενη τεχνική για τη δημιουργία αυτών των συνθετικών δομών τρομάζει, αλλά ως προς την αισθητική του συνοχή.

Κάπου στο βάθος του ηχητικού ορυμαγδού εδράζεται μια γερή dieselpunk αισθητική

Η εκκίνηση με το "Rotted Futures" είναι μια βίαιη απαγωγή του ακροατή προς το νέο περιβάλλον, με μια παρακμιακή αύρα. Η συνέχεια με το "Excelsior" εισάγει τον κυρίαρχο ρόλο του μπάσου, χτίζει μια αγωνιώδη κορύφωση, η οποία κάνει μια εντυπωσιακή στάση στο μετρό της Νέας Υόρκης για να απογειωθεί δια της δυσαρμονικής μεθόδου. Οι ρυθμοί πέφτουν και το "City Swine", επιβάλλεται δια των κρουστών του και λογικό, αφού συμμετέχει ο Tomas Haake (Meshuggah) αποτελώντας μια από τις πιο πειραματικές, αν και φαινομενικά βατή, στιγμές του δίσκου. Αν μέχρι εδώ η μπάντα απλά θυμίζει τον γνώριμο εαυτό της, έκτοτε η διαφοροποίηση του "Alphaville" εμφανίζεται με το κορυφαίο "Atomic Age". Ο Philip Dick συναντά τον Alan Moore, διαμέσου παρεμβολών από επιπρόσθετα φωνητικά, κρουστά και synths, δημιουργώντας ένα μεταμοντέρνο αποτέλεσμα. Κάπου στο βάθος του ηχητικού ορυμαγδού εδράζεται μια γερή dieselpunk αισθητική.

Το φαινομενικό ιντερλούδιο του "Transmission To Mercury", που στην πραγματικότητα είναι ένα αστρικό ταξίδι στο μέλλον του ομότιτλου "Alphaville", του οποίου οι ρυθμικές εναλλαγές εντυπωσιάζουν, επισφραγίζει την οπισθοδρομική αλλά μεταμοντέρνα άποψη του δίσκου. Αν καταλήγω σε ένα συμπέρασμα, είναι πως, ο τρόπος που ηχητικά περιπλέκονται οι διαρκείς jazz αναφορές και τεχνοτροπίες, με το παρακμιακό και εξωγήινο riffing των Ved Buens Ende (είπαμε για το μπάσο και τα κρουστά), βρήκε γόνιμο έδαφος σε μια ταραχώδη χρονολογική περίοδο.

Ίσως, οι Imperial Triumphant φαντάστηκαν το μέλλον έπειτα από μια πυρηνική καταστροφή, ως ένα αποξενωμένο παρελθόν

Η δεκαετία του ’20, ήταν για μεγάλη μερίδα πληθυσμού δεκαετία κοσμογονικών ανακατατάξεων, για πολλούς εποχή της υπαρκτής ουτοπίας, για άλλους η απαρχή του μετέπειτα οικονομικού και ιδεολογικού ολοκληρωτισμού. Ίσως, η επικρατούσα παγκόσμια κατάσταση, να αντλεί πολλές αναφορές στα πεπραγμένα προ ενός αιώνα. Ίσως, οι Imperial Triumphant φαντάστηκαν το μέλλον έπειτα από μια πυρηνική καταστροφή, ως ένα αποξενωμένο παρελθόν.

Κλείνοντας τον δίσκο με εξαιρετικές διασκευές όπου αποδίδουν τα σέβη τους στους προπάτορες Voivod και Residents, οι Imperial Triumphant, παροτρύνουν τον ακροατή αν ενδώσει ξανά στον κύκλο. Παρά το γεγονός πως διαρκεί κοντά μια ώρα, το "Alphaville" είναι εντυπωσιακά άμεσο, προσφέροντας την ηχητική πληροφορία ατάκτως δομημένη, θέλοντας να λειτουργήσει εικονοκλαστικά, διαθέτοντας έντονη σκηνοθετική ματιά.

Το "Alphaville" είναι ένας από τους υποψήφιους δίσκους της χρονιάς, όχι τόσο λόγω της πρωτοπορίας του, όσο της απαράμιλλα υψηλής αισθητικής και τεχνικής του στόχευσης. Στην τελική, η πρωτοπορία είναι ικανή να διαθέτει ρίζες και ας ξεφεύγει ως προς τη δομή. Σημασία έχει να είναι γνήσια και όχι προσποιητή, και ακόμη και αν η πρόζα συχνά φαίνεται να κυριαρχεί έναντι του ρηξικέλευθου, οι Imperial Triumphant δεν πέφτουν στην παγίδα να επαναλάβουν στείρα το παρελθόν, όσο και αν το προσκυνούν. Υπάρχει και άλλη οδός πέραν της διαρκούς αποδόμησης, ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.