Cosmonuts

Leaps Οf Fate

Sliptrick (2020)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 01/12/2020
Η seven-τίλα τους είναι groove-άτη, ψυχεδελική και απολαυστική με μοντέρνα και σύγχρονη απόδοση

Εγχώρια μπάντα με ήδη μια κυκλοφορία στις αποσκευές της, το προ τριετίας "Holidays In Andromeda". H φετινή τους δουλειά ξεκινά με ένα μικρό εισαγωγικό κομμάτι "Why Do We Still Care?" που απλά σε βάζει στον ήχο τους. Το βακχικό χιτάκι τους "Flesh And Bones" δείχνει τι ακριβώς θέλουν να περάσουν με αυτό το δισκάκι. Αυτό το παλιομοδίτικο ψυχεδελικό rock που έχει prog διάθεση και έντονο τζαμάρισμα. Αν σε κάτι είναι καλοί αυτό είναι σίγουρο στο μελωδικό μέρος και πολύ περισσότερο στις ρυθμικές εναλλαγές οι οποίες φροντίζουν να είναι πολλές. Τα λόγια τους είναι αφηρημένα και αλληγορικά. Το τελευταίο δωδεκάλεπτο κομμάτι, "Reflections" όντας δραματικό πηγαινοέρχεται μεταξύ post-rock και progressive rock, στις πιο βαριές μορφές τους. Η ατμόσφαιρα και οι αλλαγές του είναι εξαιρετικές, το ανέβασμα και τα κρεσέντο του φανταστικά, ο θρήνος, ο θόρυβος και η μοντέρνα συνθετική του αντίληψη αξιοζήλευτα. Προκειται για απίθανη και ποικιλόμορφη έως πολύπλοκη και προοδευτική κομματάρα!

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Their Methlab

    Tsunami

    Self Released (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 02/12/2020
    Νέο EP για το instrumental trio που αποδεικνύει ότι σιγά σιγά βάζουν πλώρη για μεγάλα πράγματα

    Το περσινό "The Last Second" μας είχε αρέσει πολύ, τόσο ώστε να αναζητήσουμε μια ωραία συζήτηση μαζί τους. Κι αν όμως αυτοσαρκάζονται ότι δεν είναι πολύ παραγωγικοί, η τόσο σύντομη επιστροφή τους, έστω και με ένα EP τριών κομματιών, δείχνει ότι οι Their Methlab ίσως και να ετοιμάζονται να πηδήξουν στο μεγάλο βαγόνι. Και πως όχι; Το "Tsunami" δείχνει ακόμα πιο καθαρά πόσο εξαιρετικά στήνει αυτή η μπάντα το μεγάλο σε συναίσθημα και ήχο post metal της - νομίζω οι Russian Circles είναι το πλησιέστερο σημείο αναφοράς. Το "Venice" είχε ακουστεί πρόσφατα ως αυτόνομο track με φωνητικά (ήταν για καλό σκοπό), επιστρέφει τώρα σαν instrumental και θερίζει. Το σύντομο "Demons" και το "Dremel" είναι παλιότερα tracks που παρουσιάζονται εδώ και κουβαλούν ένα extra heaviness. Αν είναι σπουδαίοι σε κάτι είναι ότι riffs και μελωδίες αναπτύσσονται απλά και οργανικά, αφήνοντας τους χώρο να αγγίξουν τον δέκτη. Παρά τις εναλλαγές σε ρυθμούς, η μουσική ρέει αβίαστη και οι ίδιοι αντιστέκονται στον πειρασμό της εκτελεστικής υπερβολής, ενώ ταυτόχρονα απορρέουν μια όλο και αυξανόμενη αυτοπεποίθηση. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό ήχο αλλά και με το ότι πρόσφατα κέρδισαν τις εντυπώσεις στις πιο απαιτητικές συνθήκες, με κάνουν σίγουρο: οι Their Methlab πάνε για μεγάλα πράγματα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Perdition Sect

    End Times

    Seeing Red (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 03/12/2020
    Extreme metal βετεράνοι ξεσπούν εναντίον του 2020 έχοντας ως εικόνισμα τους Discharge

    Μερικές φορές τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ απλά αν υπάρχει τεχνογνωσία. Το 2020, είδε τον κόσμο αντιμέτωπο με πανδημίες, κοινωνικές αναταραχές, φόβο, ανασφάλεια και απαισιοδοξία. Το δυστοπικό σκηνικό λοιπόν, κρίνω πως είναι αυτονόητο να αναζητά το δικό του soundtrack. Το d-beat/crust, ευτυχώς, ανέκαθεν ήξερε πολύ καλά πώς να μετουσιώνει σε μουσική αυτά τα συναισθήματα. Οι κύριοι λοιπόν, Kyle Severn (Incantation / Shed the Skin), Aaron Dallison (Keelhaul / Brain Tentacles / Axioma), Matt Sorg (Ringworm / Shed the Skin) και Mike Lare (Ringworm), πήραν τις διδαχές των Discharge και Varukers, κράτησαν τα γνώριμα death metal κουρδίσματα τους, και συνέθεσαν δέκα συνθέσεις φωτιά, οι οποίες αποτελούν το ντεμπούτο τους "End Times". Ανελέητη επίθεση, σαφείς θεματικές, ακραία φωνητικά, φοβερή παραγωγή, και τα 28 λεπτά του δίσκου κατεβαίνουν μονορούφι. Μερικές φορές, ξαναλέω, τα πράγματα είναι τόσο απλά. "Contagion Of Necessity" ε; Καλά τα λένε.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Dwaal

    Gospel Of The Vile

    Dark Essence (2020)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 04/12/2020
    Παλιοί Neurosis, καινούργιοι Yob, doom/sludge με γρυλίσματα από Νορβηγία

    Ενώ φαντάζει αργό και ήρεμο, τελικά καταλήγει βαρύ και φορτωμένο. Είναι σαν να βρήκαν οι Amenra μια απίστευτα σάπια και βαθιά brutal φωνή και να παρουσιάζουν κάτι από Chrch περισσότερο ρομαντικό και συνάμα ψυχοβγαλτικό. Αυτό το doom που τα τύμπανα σου βγάζουν τα συκώτια τόσο αργά και βαριά που είναι. Αυτό το sludge που είναι πιο σκοτεινό από τα συνηθισμένα. Αυτό το μοντέρνο και βαρύ metal που ψάχνεις εσύ που έχεις παλιές αναμνήσεις από παμπάλαιους Paradise Lost χωρίς να ξεχνάς την σαπίλα των Entombed, πάντα όμως με μια ατμόσφαιρα από Σκανδιναβία (παλιούς Amorphis) μεριά. Αν είναι καλό που μπλέκουν ή/και θυμίζουν τόσα πολλά θα φανεί στο μέλλον μιας και μιλάμε για το ντεμπούτο τους. Είναι ακραίοι, άγριοι, πολύ συγκεντρωμένοι και παίζουν καθαρτική μουσική για να αδειάσεις.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Votum

    Duhkha

    V/Records (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 07/12/2020
    Μικρό αλλά πολύ έντονο σε τόνους κατατονικούς

    "Duhkha" σημαίνει πόνος, στεναχώρια και αναφέρεται στη θεμελιώδη λύπη και καταπίεση της βαρετής καθημερινής ζωής. Η πρώτη από της τέσσερις αλήθειες του Ινδουισμού/Βουδισμού και ένα από τα τρία βασικά σημάδια της ύπαρξης. Με αυτή την εισαγωγή καταλαβαίνετε φαντάζομαι ότι το πέμπτο album/EP των Πολωνών Votum δεν θα είναι και η επιτομή της χαράς και της αισιοδοξίας. Βαρύ, σκοτεινό progressive metal με έντονη τεχνική επίγευση και τόνους ηλεκτρικής μουσικής πάνω σε μια ατσαλένια πλατφόρμα από riffs. Κυρίως όμως συναίσθημα και ίσως και αρκετά μοντέρνο νόημα αφού οι στίχοι αναφέρονται στο cyber bullying και το μίσος που ανώνυμα και εύκολα κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Τα μόλις 30 λεπτά του δίσκου ακούγονται λίγα αλλά τα έξι κομμάτια είναι πολύ έντονα φορτισμένα οπότε μιλάμε για απόλυτα χορταστικό αποτέλεσμα. Στο "Prey" έχουμε και τα γνώριμα φωνητικά της γητεύτρας Anneke Van Giersbergen (υπάρχει και το ίδιο κομμάτι αλλά χωρις την Anneke) και πρόκειται για ένα κομμάτι που σιγά-σιγά χτίζεται για την τελική απογείωση που φυσικά και θυμίζει Gathering αν αυτόν αναρωτιέστε! Πολύ ενδιαφέρον το "Void" με τον χαοτικό συνδυασμό κιθάρας, drums και electronica με μάλλον καλύτερο κομμάτι όμως το "Lamb Of A Cyber God". To video του "Hate" είναι πολύ ιδιαίτερο με τον τραγουδιστή Bartosz Sobieraj να τραγουδά κομμάτια μίσους που πολύ διαβάζουν online ("I hope your children die", "She looks like a dirty slut", κτλ). Μια ιδιαίτερη προσέγγιση και ένα ιδιαίτερο άλμπουμ που οι fans των Katatonia θα λατρέψουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Bambara

    Stray

    Wharf Cat (2020)
    Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 08/12/2020
    Old school Cave-ισμοί από το Brooklyn

    Πέμπτος δίσκος για το συγκρότημα από τη Georgia με έδρα το Brooklyn, μόλις δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό "Shadow On Everything". Ύστερα από μια εκτεταμένη περιοδεία, οι Bambara επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που ρίχνει λίγο τους τόνους και αφήνουν πίσω τις post-punk ανησυχίες τους, βουλιάζοντας σε πιο Cave-ικα μονοπάτια.

    Προφανώς αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη αφού οι επιρροές τους από τους Birthday Party και τους Bad Seeds ήταν πάντα εμφανείς όμως, εδώ, έχω την αίσθηση πως κορυφώνονται καθώς το συγκρότημα εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στη δημιουργία σκοτεινών ατμόσφαιρων και στοιχειωτικών μελωδιών ώστε να ντύσει ηχητικά τις δραματικές αφηγήσεις του Reid Bateh.

    Οι Bambara ακολουθούν τη συνταγή της post- "Your Funeral... My Trial" περιόδου του Cave, δημιουργώντας μουσικές προορισμένες να παιχτούν σε σκοτεινά, καπνισμένα μπαρ και υπνοδωμάτια που μυρίζουν αλκοόλ κι ιδρώτα. Ομολογώ πως, σε καμία περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζα το "Stray" πρωτότυπο, όμως σίγουρα είναι ένας πολύ καλός δίσκος και νομίζω πως αποτελεί και την κορυφαία δισκογραφική κατάθεση των Αμερικανών μέχρι σήμερα.

    Αν σας έχει κουράσει λίγο η minimal ηχητική αποδόμηση στην οποία έχουν περιπέσει οι Bad Seeds την τελευταία δεκαετία, το νέο άλμπουμ των Bambara αποτελεί έναν ιδανικό αντιπερισπασμό. Είναι προφανές εξάλλου πως το συγκρότημα βελτιώνεται με κάθε του νέα κυκλοφορία όμως, νομίζω πως θα πρέπει να βάλει για λίγο στην άκρη τις επιρροές του και να αποκτήσει έναν πιο δικό του ήχο αν θέλει πραγματικά να ξεχωρίσει στο μέλλον.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Bagdadski Vor

    Колхида (Kolhida)

    Self Released (2020)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 09/12/2020
    Ρωσικές τσιρίδες στα καλύτερα τους

    Τι δουλειά έχουν οι Ρώσοι στο screamo. Σχεδόν καμία. Ελα όμως που αυτά τα εικοσιπέντε λεπτά του δίσκου καταφέρνουν να παρουσιάσουν, επτά ρωσικά τραγούδια, γεμάτα ουρλιαχτά, μπόλικο θόρυβο και εξαιρετικά πολύπλοκο, τεχνικό και μαθηματικό παίξιμο. Είναι ένα μοντέρνο screamo με όλη τη χαρντκορίλα που αναζητάς και το απαιτούμενο ύφος στις φωνές. Μπορει να μην καταλαβαίνεις λέξη, αλλά σάμπως και καταλαβαίνεις στα ιταλικά ή στα γαλλικά, πιθανά ούτε στα αγγλικά, όταν ουρλιάζουν έτσι; Εμένα όλα γιαπωνέζικα μου ακούγονται αλλά κάνουν τέλεια τη δουλειά τους! Φρέσκο και διασκεδαστικό. Με μια μουσική πολυπλοκότητα που συμπληρώνει τέλεια τις τολμηρές δομές του τραγουδιού.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Dysylumn

    Cosmogonie

    Signal Rex (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 10/12/2020
    Ένα μεγαλεπήβολο, ατμοσφαιρικό black metal έργο που απαιτεί αφοσίωση για να σου ανοιχθεί

    Οι Γάλλοι Dysylumn κυκλοφόρησαν στα μέσα Οκτωβρίου έναν από τα πιο «περίεργα» άλμπουμ που συνάντησα φέτος στο underground. To "Cosmogonie", τρίτος δίσκος του συγκροτήματος, διαρκεί σχεδόν μιάμιση ώρα, δεν είναι ένα απλό, ατμοσφαιρικό post-black metal έργο. Το καλώς εννοούμενο θράσος των Dysylumn, τους ωθεί να ενώσουν υπό μια κοινή κυκλοφορία, τρία διαφορετικά EP, τα "Apparition", "Dispersion" και "Extinction", τριμερές έκαστο, τα οποία παρατάσσονται στον ίδιο δίσκο με ιντερλούδια ανάμεσά τους.

    Ηχητικά, η επιρροή των Blut Aus Nord είναι εμφανής, με τις μελωδίες όμως και την παραγωγή, να φέρνουν στο μυαλό και τον νιχιλισμό των Mgla. Οι συνθέσεις, αν και δεν έχουν, πέραν σποραδικών συμφωνικών σημείων, ιδιαίτερες ηχητικές διακυμάνσεις, εν τέλει επιτυγχάνουν να μεταδώσουν το υπαρξιακό άγχος, με την μπάντα να ακροβατεί μεταξύ πυκνής πληροφορίας και άμεσης επίθεσης. Το "Cosmogonie", βρίσκει τους Dysylumn στα δέκα χρόνια ύπαρξής τους να απαιτούν δικαιωματικά από τους επίδοξους ακροατές αφοσίωση σε ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Η έμφαση που δίνουν στην μετάδοση του μηνύματος, καθώς και η ικανότητά τους εν τέλει να μην διαθέτουν τρανταχτά σημεία επανάληψης, καθιστά την ακρόαση του "Cosmogonie" μια εμπειρία, βαθιά πνευματική που οφείλει κανείς να βιώσει μόνος του.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Moeror

    The Ghosts Of Armour Propre

    Black Theta (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 11/12/2020
    Μια γκρίζα, post-black metal σπουδή πάνω στη μελλοντική φύση του ατόμου

    Το ντεμπούτο των εγχώριων black metallers, Moeror, "The Ghosts Or Armour Propre" ομολογώ πως είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς στην εγχώρια σκηνή. Συνδυάζοντας τον τραχύ και ατμοσφαιρικό black metal ήχο, σε μια ιδανική παραγωγή, οι Moeror εντάσσουν αρκετά πειραματικά, και δη ηλεκρονικά, στοιχεία με σκοπό την επίτευξη μιας κινηματογραφικής αύρας. Συνθέσεις όπως η ομότιτλη, ή η εκκίνηση του "Others", αποδεικνύουν πως η κριτική των Moeror πάνω στον "Homo Deus" γίνεται σε ένα ηχητικό πλαίσιο, το οποίο συνθέτει στο μυαλό των ακροατών την, κατακριτέα μεν, επιζητούμενη ως στόχο δε, μελλοντική δυστοπία.

    Οι ελληνόστιχες συνθέσεις, φανερώνουν επιρροές από την D.I.Y. σκηνή αλλά ταυτόχρονα συντελούν σε μια πιο βιωματική προβολή του καλλιτεχνικού concept του συγκροτήματος. Το "Janus-Faced Messiah" ξεχωρίζει με κάθε ακρόαση, όπως και το υποβλητικό φινάλε του "Cluster Of Trillion Egos". Οι Moeror όμως, με αρκετές avant-garde προεκτάσεις στη συνθετική τους νοοτροπία, όπως το απόκοσμο χάσιμο του "Youth In Naphtha", παραδίδουν μια δύστροπη διαστρωμάτωση , που κοιτάει, όπως ο προαναφερθέντας Ιανός, τόσο τα πεπραγμένα της νορβηγικής σκηνής στα τέλη των '90s όσο και το black metal των τελευταίων ετών. Το "The Ghosts Of Armour Propre" είναι ένα έργο που, ως πρώτο ουσιαστικό βήμα, αποκαλύπτει ένα συγκρότημα που επιθυμεί να σταθεί στο παρόν του ήχου, με βλέψεις για την εμπροσθοφυλακή.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Soilwork

    A Whisp Of The Atlantic

    Nuclear Blast (2020)
    Από τον Άλκη Κοροβέση, 14/12/2020
    Η ομώνυμη σύνθεση είναι ό,τι πιο διαφορετικό έχουν γράψει ποτέ οι Σουηδοί

    Με το EP "A Whisp Of The Atlantic" οι Soilwork κλείνουν τον θεματικό κύκλο "The Feverish Trinity". Ωστόσο, αυτό που κλέβει την παράσταση στη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο στα 16 του λεπτά είναι ότι πιο διαφορετικό έχουν κάνει οι Σουηδοί στη δισκογραφία τους. Με πιο progressive στυλ, μακριά από το μελωδικό death metal - στη μεγαλύτερη διάρκειά του, αφού σίγουρα μετά το πρώτο πεντάλεπτο υπάρχουν αναγνωρίσιμα σημεία - ο Bjorn Strid φανερώνει τις φωνητικές του ικανότητες, ενώ το (ελάχιστο) σαξόφωνο προσθέτει μια διαφορετική πινελιά στη σύνθεση. Το "Feverish" είναι πιο κοντά στο μελωδικό death, όπως όλη η τριάδα "Desperado", "Death Diviner". To κλείσιμο με το "The Nothingess And The Devil" φανερώνει μια πιο κλασικοχεβιμεταλική πλευρά των Soilwork, αν και το πανέμορφο τελείωμα του ανεβάζει κατά πολύ το κομμάτι. Έτσι, με το "A Whisp Of The Atlantic" οι Soilwork παραμένουν συνεπείς στις ποιοτικές κυκλοφορίες, αφού και μόνο το ομώνυμο τραγούδι αρκεί για να τους κρατήσει στην επικαιρότητα για καθαρά μουσικούς λόγους.

  • SHARE
  • TWEET
  • Mark Eitzel

    The Ugly American

    Tongue Master (2020)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/12/2020
    Το εξ Αμερικής indie συναντά το ελληνικό έντεχνο με επιτυχία

    O Mark Eitzel είναι ένας μικρός ήρωας του indie undergound κυρίως με τις δουλειές του με τους American Music Club αλλά και την προσωπική του καριέρα. Το πώς ο δρόμος του τον έφερε και στην Ελλάδα στις αρχές των 00s δεν μου είναι σαφές, αυτό που είναι σαφές όμως είναι πως γοητεύτηκε αρκετά από τη σύγχρονη ελληνική μουσική, το «έντεχνο» αν θέλετε, ώστε να επαναηχογραφήσει τραγούδια του με τον Μανώλη Φάμελλο (ο οποίος επίσης του χαρίζει και μία δικιά του πολύ όμορφη σύνθεση) και ορισμένους εξαίρετους Έλληνες μουσικούς, κάποιοι μέλη του συγκροτήματος του Φάμελλου (αλλά και όχι μόνο όπως πχ οι «γνωστοί» Πάνος Τόλιος και Δημήτρης Μπασλάμ). Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ίσως αναμένει κάποιος από την περιγραφή: ένα εκλεκτό σύνολο indie rock τραγουδιών που αποκτούν μία ενορχήστρωση εντέχνου αλλά με αμερικάνικη συνθετική βάση. Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο σαφές είναι ότι όλος ο δίσκος κυριαρχείται από μία αντίφαση. Όσο πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο τόσο πιο ενδιαφέρουσα η προσέγγιση, τόσο περισσότερο ξεφεύγει από ένα (ακόμα) ακουστικό indie πείραμα επανεκτελέσεων. Από την άλλη όμως, όσο πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο, τόσο πιο κοντά έρχεται σε ιδιαιτέρως οικεία στους Έλληνες ακούσματα, με αποτέλεσμα να εικάζεται ότι το "Ugly American" ίσως τελικά είναι πιο εντυπωσιακό στα αυτιά κάποιου ξένου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που η ισορροπία ανάμεσα στα δύο στοιχεία πετυχαίνει απολύτως το στόχο (ίσως είναι και οι καλύτερες συνθέσεις που επιλέχτηκαν;) και σε αυτές άνετα μπαίνουν τα "Western Sky" και "Anything ". Κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε βινύλιο.

  • SHARE
  • TWEET
  • The Lightbringer Of Sweden

    Rise Of The Beast

    Independent (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 16/12/2020
    Η μάχη καλού-κακού, εωσφορικές ιστορίες σε έναν εξαιρετικό power metal δίσκο

    Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και ποτέ μη λες ποτέ. Κάπως έτσι ένιωσα με τούτη τη νεοσύστατη μπάντα με το περίεργο όνομα. Φαντάζομαι το σκέτο The Lightbringer είναι κατειλλημένο. Το power metal δε με συγκινεί πλέον εδώ και αρκετό καιρό, τα ακούσματά του είναι περιστασιακά και εντελώς δειγματοληπτικά. Ενίοτε και τυχαία, όπως συνέβη με τους Σουηδούς. Ομολογώ ότι με τράβηξε αρχικά το όνομα και σε δεύτερο χρόνο το intro και η πολύ ωραία πρώτη σύνθεση. Η ακρόαση ολοκληρώθηκε άνετα και αβίαστα, οπότε δυο λόγια αρμόζουν για αυτή την κυκλοφορία.

    Συναντάμε γνωστά ονόματα, Fredrik Nordström σε μίξη και mastering ενώ στα φωνητικά βρίσκεται ο Herbie Langhans των Firewind. Ενδιαφέρουσα ιστορία, το γεγονός ότι αρχικά τη θέση είχε πάρει ο Niklas Stålvind των Wolf, αποσύρθηκε όμως για να αφοσιωθεί στη νέα δουλειά της μπάντας του. Ο ιθύνων νους και δημιουργός του συγκροτήματος Lars Eng, δεν απαρνείται επ’ουδενί τα συστατικά του ιδιώματος, πορεύεται εκ του ασφαλούς: και δύο μπαλάντες, και μεσαίες σε εναλλαγή με γρήγορες ταχύτητες, και αιχμηρές κιθάρες με αποτέλεσμα ένα συμπαγές σύνολο, ικανό να συγκινήσει τους οπαδούς. Ιδίως αυτούς που αναπολούν τα ένδοξα '90s, δεκαετία γιγάντωσης του power metal. Θαρρώ θα το εκτιμήσουν τούτο το άλμπουμ, όπως και την προσπάθεια της νεόκοπης μπάντας για ποιοτική μουσική σε ένα είδος, που ως επί το πλείστον κατατρέχεται από «φαντάσματα» του παρελθόντος. "Lightbringer is here to stay."

  • SHARE
  • TWEET
  • Kinetoscope Ensemble

    Scent Of A Memory

    Self Released (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 17/12/2020
    Μια ενδιαφέρουσα darkjazz πρόταση που αφήνει υποσχέσεις για ένα ακόμα ζοφερότερο μουσικό μέλλον

    Το ντεμπούτο των Αθηναίων Kinetoscope Ensemble είναι ακριβώς το είδος του cinematic/ darkjazz άλμπουμ που περιμένεις από μια νέα μπάντα που επεξεργάζεται μια πληθώρα από αισθητικές επιρροές. Υπάρχουν εμφανέστατες αναφορές στο trip-hop των Portishead και συχνά μια lounge προσέγγιση, η μουσική τους όμως παραμένει πάντα βουτηγμένη σε μια βαθιά κινηματογραφική μελαγχολία. Το πιάνο οδηγεί τις συνθέσεις, το κλαρινέτο χτίζει τους noir του λυγμούς και οι ενορχηστρώσεις πετάνε έξυπνες πινελιές - παρά το lo fi του όλου εγχειρήματος - φανερώνοντας ένα σχήμα που έχει το μυαλό και τα όπλα για να πάει ακόμα βαθύτερα στο όραμα του. Τα γυναικεία φωνητικά έχουν αρκετά ζητήματα να διορθώσουν στο καθαρά μελωδικό μέρος, υπάρχουν όμως και θεατρικά στοιχεία - ψίθυροι, απαγγελίες, ανάσες - που πείθουν ικανοποιητικά, όπως εξάλλου και καλοστημένες κλασικότροπες παρεμβολές. Οι Kinetoscope Ensemble καταθέτουν συνολικά μια ενδιαφέρουσα πρόταση, σε ένα στυλ που δεν κινούνται πολλοί, και αφήνουν υποσχέσεις για ένα αξιοπρόσεκτο μέλλον, αρκεί να προσέξουν τις λεπτομέρειες και να τολμήσουν να φτιάξουν κάτι πιο προσωπικό.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Persuader

    Necromancy

    Frontiers (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 18/12/2020
    Στιβαρό και δυναμικό power metal, καμία σχέση με τα στρουμφάκια του είδους

     

    Αν και δραστηριοποιούνται περίπου είκοσι χρόνια, έχω την εντύπωση ότι οι Σουηδοί δε λαμβάνουν την προσοχή και αναγνώριση που ενδεχομένως τους αναλογεί. Το γεγονός ότι και οι πέντε δίσκοι τους κυκλοφόρησαν από πέντε διαφορετικές εταιρίες (μία εκ των οποίων η θρυλική Noise), σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο, η σταθερότητα είναι ζητούμενο για τις μπάντες. Με τη Frontiers ως νέα δισκογραφική στέγη ίσως αυτό αλλάξει, δεν αρκεί όμως από μόνο του. Το Necromancy φροντίζει για τα υπόλοιπα.

    Παραπλανητική η κατάληξη -er στο όνομά τους, συνήθως παραπέμπει σε κλασικό, παλιακό heavy ή speed metal. Power metal προσφέρει η μπάντα, σκοτεινό και μακριά από τις γνωστές χαρούμενες ατμόσφαιρες. Οι τίτλοι είναι ενδεικτικοί, θα μπορούσαν άνετα να στέκονται σε κάποιο thrash album και η μπάντα φτάνει στις παρυφές του αρκετές φορές. Επιθετικό metal, η ενέργεια δεν κρύβεται, ούτε και η ομοιότητα με μια μπάντα που όρισε για πολλά χρόνια αυτό το είδος: θα νιώσεις ουκ ολίγες φορές τους (παλιούς) Blind Guardian παρόντες, ο Jens Carlsson απέχει ελάχιστα από το να χαρακτηρισθεί ως κλώνος του Hansi. Ευτυχώς, έστω και οριακά, το αποφεύγει, καθώς δεν παρατηρείται ως η μοναδική του χροιά.

    Πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, συμφωνικά μέρη, εξαιρετική τεχνική και μελωδία και ένας μουσικός όγκος - τσαμπουκάς - οργή, συνθέτουν έναν αξιόλογο δίσκο που ξεφεύγει από τα στενά όρια του power metal. Θέλει και μπορεί να αφορά πολλούς περισσότερους.

  • SHARE
  • TWEET
  • Lizzy Borden

    Best of Lizzy Borden Volume II

    Metal Blade (2020)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 21/12/2020
    Μια συλλογή χωρίς λόγο ύπαρξης

    Εν έτει 2020, δεν βρίσκω κανένα πραγματικό λόγο ύπαρξης μιας "best of" συλλογής από οποιοδήποτε σχεδόν σχήμα, πόσο μάλλον όταν δεν προσφέρει κι απολύτως τίποτα ως «τυράκι» για να πέσεις στη «φάκα» της. Φαντάσου, δε, το "best of" να περιλαμβάνει κομμάτια μονάχα από τις τρεις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της μπάντας, αλλά και τρεις διασκευές που δεν αποκλίνουν διόλου από τις πρωτότυπες εκτελέσεις τους. Έτσι κι εδώ, οι U.S. metal ήρωες Lizzy Borden διασκευάζουν πιστά τα "Burnin' For You" και "(This Ain't) The Summer Of Love" των Blue Oyster Cult, αλλά και το "Pet Sematary" των Ramones, επιλέγουν και από μια χούφτα συνθέσεις μέσα από τα "Deal With The Devil", "Appointment With Death" και "My Midnight Things" και τα ντύνουν με ένα πρόχειρο εξώφυλλο που φέρει-φαρδιά πλατιά το όνομά τους. Σε αρπαχτές πάσης φύσεως, που μόνο σκοπό έχουν το εφήμερο κέρδος, λέμε όχι, όσο αγαπημένο κι αν είναι το σχήμα που χρησιμοποιεί (ή χρησιμοποιείται για) ανάλογες τακτικές. Προσπεράστε.

  • SHARE
  • TWEET
  • The Blinders

    Fantasies Of A Stay At Home Psychopath

    Modern Sky UK (2020)
    Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 22/12/2020
    Εναλλακτική βρετανίλα που ισορροπεί μεταξύ Arctic Monkeys και Idles

    Οι The Blinders είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα συγκροτήματα του Ηνωμένου Βασιλείου. Το ντεμπούτο τους, "Columbia", ήταν μια πολύ ελπιδοφόρα κυκλοφορία κι ευτυχώς, με το δεύτερο άλμπουμ τους, καταφέρνουν να αποδείξουν πως δικαίως αναμέναμε με ενδιαφέρον τη νέα τους δουλειά καθώς το "Fantasies of A Stay At Home Psychopath" είναι ένας πραγματικά εξαιρετικός δίσκος.

    Συνδυάζοντας την ενέργεια των πρώτων κυκλοφοριών των Arctic Monkeys με το νεύρο των Idles και το σκοτεινό ταμπεραμέντο των Bad Seeds, το συγκρότημα μας παραδίδει έναν από τους καλύτερους εναλλακτικούς rock δίσκους που θα ακούσετε φέτος. Παράλληλα, οι στίχοι του Thomas Haywood μεταπηδούν με ευκολία από τον σχολιασμό της πολιτικής κατάστασης του κόσμου σε πιο προσωπικά ζητήματα, με μια ευκολία που φανερώνει έναν πραγματικά ικανότατο δημιουργό.

    Χωρίς να καινοτομούν, οι The Blinders με το δεύτερο άλμπουμ τους κρατούν αναμμένη τη φλόγα του rock'n'roll στη Μεγάλη Βρετανία και αποδεικνύουν γιατί αυτή η μουσική θα είναι για πάντα συνδυασμένη με της νεότητα και της αμφισβήτηση. Μπορεί να μην σας αλλάξει τη ζωή όμως νομίζω πως πρόκειται για έναν πραγματικά καλό δίσκο που αξίζει την προσοχή σας. Μπορείτε να φανταστείτε εξάλλου καλύτερο soundtrack αυτή τη στιγμή από τις φαντασιώσεις ενός κλεισμένου στο σπίτι ψυχοπαθή; Εγώ ομολογώ πως όχι.

  • SHARE
  • TWEET
  • Misantropic

    Catharsis

    Insane Society (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 23/12/2020
    Οι Σουηδοί επιστρέφουν δισκογραφικά και παραδίδουν μια από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές της χρονιάς

    Η επιστροφή των Σουηδών Misantropic με έναν νέο δίσκο, δέκα χρόνια μετά το "Insomnia", ήταν ένα αξιοσημείωτο γεγονός στην ευρωπαϊκή υπόγεια hardcore σκηνή. Η ελπιδοφόρα εκείνη κυκλοφορία, είχε εμφανιστεί σε μια περίοδο που το ιδίωμα έδειχνε να περνάει μια δεύτερη (ίσως και τρίτη) νιότη. Το "Catharsis" όμως, είναι η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά και όχι απλά από θέμα διάρκειας. Οι Misantropic, προεξαρχούσης της frontwoman Gerda, παραδίδουν ολοκληρωμένα hardcore/stench/crust κομμάτια, ενδεδυμένα με μια εκπληκτική και ογκώδη παραγωγή, έχοντας μάλιστα ως «όπλο», λεπτομερείς, αλλά αξιοσημείωτες ηχητικές διαφοροποιήσεις.

    Οι Misantropic φροντίζουν να διανθίζουν, το σε στυλ Warcollapse, crust τους, με ευκολομνημόνευτα ρεφραίν, κρίσιμα δεύτερα φωνητικά, με σποραδικά αλλά πετυχημένα leads, και κυρίως με κοφτερά, μεταλλικά αλλά και τόσο ιδιαίτερα ρυθμικά μέρη. Είτε ακούσεις το "No Retreat, No Surrender", είτε το εκπληκτικό "Arm Your Daughters", είτε το πιο post-hardcore ομότιτλο, ή το δραματικό "Day Of Reckoning", ο δίσκος είναι γεμάτος από εξαιρετικές στιγμές. Οι Misantropic παρουσιάζουν έντεκα δουλεμένες συνθέσεις, μεταξύ αυτών και μια επανηχογράφηση του δυσοίωνου "Death Cult" και κερδίζουν δικαίως την θέση τους ως μια από τις σημαντικότερες μπάντες της σκηνής. Ο λόγος, εν τέλει, είναι αρκετά απλός. Το "Catharsis", κινούμενο στις παραδοσιακές αρχές του ιδιώματος, συνεπαίρνει με την κρισιμότητα, την οργή και την δυναμική την οποία αποπνέει. Καλώς τους ξαναβρήκαμε.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • The Cribs

    Night Network

    Sonic Blew (2020)
    Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 24/12/2020
    Μια τίμια αλλά αδιάφορη επιστροφή

    Άκρως παραγωγικοί αποδεικνύονται οι The Cribs καθώς από το 2004, όταν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους, μέχρι σήμερα έχουν αισίως κυκλοφορήσει οχτώ δίσκους. Όμως, θα έλεγα ψέμματα αν υποστήριζα πως στο ενδιάμεσο δεν μας παρέδωσαν κάποια μέτρια ή κακά άλμπουμ. Για να είμαι ειλικρινής δηλαδή, νομίζω πως αν βάζαμε σε ζυγαριά τους καλούς και τους κακούς δίσκους τους, αυτή θα έγερνε ξεκάθαρα προς τους δεύτερους.

    Το "Night Network" μοιάζει σαν μια απόπειρα του συγκροτήματος να επιστρέψει στις ρίζες του και να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε με το "Men's Needs, Women's Needs, Whatever" του 2007. Μάλιστα, ο δίσκος κυκλοφόρησε από το δικό τους label ενώ ηχογραφήθηκε στο Studio 606 του Dave Grohl μετά από πρόταση του ίδιου, όταν έμαθε τα δικαστικά προβλήματα των The Cribs με την προηγούμενη εταιρία τους. Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμμετοχή του σπουδαίου Lee Ranaldo στο άλμπουμ, ο οποίος στο παρελθόν έχει ξανασυνεργαστεί με τη μπάντα.

    Το αν θα σας αρέσει το "Night Network" σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις προσδοκίες σας. Οι The Cribs εδώ δεν κάνουν κάποια ηχητική υπέρβαση, ούτε μας παραδίδουν έναν δίσκο που θα αφήσει κανέναν με το στόμα ανοιχτό. Παίζουν καλό indie rock, με αναφορές στους Sonic Youth και με brit-pop επιρροές που παραπέμπουν στη βρετανική σκηνή των αρχών της δεκαετίας του 2000. Αν σας έχει λείψει αυτός ο ήχος, το άλμπουμ δεν θα σας απογοητεύσει καθώς αποτελεί την πιο αξιόλογη κυκλοφορία τους εδώ και πολλά χρόνια. Εγώ δυστυχώς έχασα γρήγορα το ενδιαφέρον μου καθώς σε αυτόν δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχω ξανακούσει ενώ, παράλληλα, δεν είναι καν αρκετά πιασάρικο ώστε τουλάχιστον να σου αφήσει κάτι στο μυαλό μετά το τέλος της ακρόασης. Η βρετανική σκηνή έχει προχωρήσει αρκετά την τελευταία δεκαετία κι εκτιμώ πως οι The Cribs θα πρέπει να αφουγκραστούν αυτές τις νέες τάσεις, αν θέλουν να μην καταλήξουν παρωχημένοι αναβιωτές ενός παλιακού ήχου.

  • SHARE
  • TWEET
  • Hellripper

    The Affair Of The Poisons

    Peaceville (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/12/2020
    Οι Hellripper συγκεντρώνουν πάνω τους όλες τις ελπίδες της σκηνής για ουσιώδες και αλάνθαστο black/speed metal

    Το 2019, όσον αφορά τα πιο βρωμερά και απόκρυφα μονοπάτια του speed/thrash metal, οι Hellripper έκλεψαν τις εντυπώσεις με το "Black Arts And Alchemy" EP τους. Φέτος, ήταν η χρονιά όπου κυκλοφόρησαν τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο, "The Affair Of The Poisons". Η Peaceville, ανέκαθεν εκλεκτική, οφείλω να ομολογήσω πως έχει χτυπήσει φλέβα μαύρου χρυσού με την μπάντα του James McBain. Οι Hellripper, σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα, παραδίδουν οκτώ αδιανόητα πορωτικές συνθέσεις. Το μυστικό του άλμπουμ δεν είναι οι εξωτικές επιρροές, αυτές γίνονται εύκολα αντιληπτές, δεν είναι η τεχνική μαεστρία των riff, αυτά χτυπάνε με φρενήρεις ρυθμούς το καρφί στο κόκκαλο, δεν είναι ούτε καν τα αδιανόητα πετυχημένα φωνητικά του McBain που με κάνουν με κάθε ακρόαση να εύχομαι να είχα την ανθεκτικότητα των φωνητικών του χορδών.

    Το "The Affair Of The Poisons" είναι απολαυστικό. Όχι επειδή είναι ασφαλές άκουσμα, ούτε επειδή διαθέτει αυτούς τους heavy metal ύμνους που επιθυμούν μερικοί από τέτοιες κυκλοφορίες. Όχι, οι Hellripper δεν είναι διασκεδαστές. Είναι αφιονισμένοι, τα lead τους είναι ικανά να κάνουν δαίμονες στην κόλαση να ιδρώσουν. Είτε πατάνε πάνω στους Darkthrone τόσο ξεδιάντροπα όπως το καταληκτικό "The Hanging Tree", είτε συνθλίβουν κάθε απόπειρα αντιμετώπισης αυτής της μουσικής ως τέχνη με τα "Vampire's Grave" και "Hexennacht" τα κομμάτια του άλμπουμ δεν θολώνουν, δεν χάνουν το σημάδι τους. D-beat στο "Blood Orgy Of The She-Devils" ήταν αυτό; Μην μείνετε στον φετινό δίσκο των Midnight. Υπάρχουν και άλλοι ήρωες.

    Youtube
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Black Phoebe

    Black Phoebe

    Ecstatic (2020)
    Από τον Παντελή Κουρέλη, 29/12/2020
    Ένας new wave και ηλεκτρονικός Lanegan σε μια εναλλακτική δημιουργική πρόταση

    Μετά από δύο (πολύ καλούς) προσωπικούς δίσκους για τον Lanegan σε διάστημα λίγων μηνών, ήρθε και το EP των Black Phoebe, αποκλειστικά σε βινύλιο. Δηλαδή, του ιδίου μετά της συζύγου Shelley Brien. Tον έχει κάμψει συνθετικά η υπερπαραγωγικότητα; Όχι. Εδώ έχουμε την αναμενόμενη συνέχεια του περσινού δίσκου με τους Not Waving, αλλά και των remix που έχουν απολαύσει ολόκληρα τα "Phantom Radio" και "Somebody’s Knocking".

    Οι ηλεκτρονικές ανησυχίες του Lanegan και της Brien αποτυπώνονται υπό ένα gothic και new wave πρίσμα, με τις φωνές να αποτελούν το βασικό σημείο αναφοράς. Αρχής γενομένης από το "Come To The Shadow King", όπου ο Lanegan κυριαρχεί γρυλλίζοντας πάνω από το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο, τα σύνθια και το ξεχωριστό μπάσο που φέρνουν στον νου τους old New Order. Το "Saturn Rising" και το πρωτόγονα μπλουζ "Rising High Water" θα μπορούσαν ηχητικά να έχουν συμπεριληφθεί και στο "Straight Songs Of Sorrow".

    Στο "Shiva Danced Me Down" αυτή που χορεύει με τη θεότητα Shiva είναι η Brien, με τα ατμοσφαιρικά σύνθια να έχουν τον κυρίαρχο συνοδευτικό ρόλο. Τέλος, το "In The Trial Of A Comet", στο οποίο και πάλι τραγουδάει η Brien, είναι ουσιαστικά ένα χορευτικό κομμάτι που σε κρατάει με τον ρυθμό του.

    Μια ωραία και ενδιαφέρουσα εναλλακτική έκφραση της δημιουργικότητας του Lanegan, που προσωπικά ευχαριστήθηκα αλλά θα προτιμούσα να παραμείνει εναλλακτική.

  • SHARE
  • TWEET
  • The Psychedelic Furs

    Made Of Rain

    Cooking Vinyl (2020)
    Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 30/12/2020
    Χαλάλι τα 29 χρόνια που περιμέναμε!

    19 χρόνια μετά την επανασύνδεσή τους και 29 μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι The Psychedelic Furs επέστρεψαν φέτος με τον όγδοο δίσκο της καριέρας τους. Και μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, όμως το συγκρότημα αποδεικνύει πως έχει ακόμη πολλά να πει καθώς το "Made Of Rain" είναι μια πραγματικά καλή κυκλοφορία.

    Και μπορεί οι εποχές του "Talk Talk Talk" και του "Forever Now" να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όμως είναι εντυπωσιακό το πως ο Richard Butler, ο Tim Butler και οι υπόλοιποι μουσικοί που τους περιτριγυρίζουν δημιούργησαν ένα άλμπουμ που στέκεται επάξια δίπλα στους κορυφαίους δίσκους της υπόλοιπης δισκογραφίας τους. Πετυχαίνοντας να ισορροπήσουν τον post-punk και new-wave ήχο με τον οποίο καθιερώθηκαν, με goth επιρροές και πειραματισμούς που παραπέμπουν στους Velvet Underground, οι The Psychedelic Furs καταφέρνουν να ακούγονται πιστοί στις ρίζες τους αλλά, παράλληλα, μοντέρνοι κι ενδιαφέροντες.

    Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοώ πλήρως την απόφαση του Richard Butler να μην κυκλοφορήσουν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια αφού δεν ήταν 100% ικανοποιημένος από το υλικό που είχε προκύψει πριν τα sessions που οδήγησαν τελικά στο "Made Of Rain". Η αναμονή σίγουρα άξιζε. Ας ελπίσουμε τώρα να μην περάσουν άλλα 29 χρόνια μέχρι να ακούσουμε ξανά κάτι από αυτούς.

  • SHARE
  • TWEET
  • Pneuma Hagion

    Voidgazer

    Nuclear War Now! (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 31/12/2020
    Πρωτόγονο, ωμό, ρυθμικό και αποπνικτικό, το ντεμπούτο των Pneuma Hagion επιτέλους κυκλοφόρησε

    Ακόμη θυμάμαι πόσο είχα απολαύσει το "Trinity I" demo των Αμερικανών Pneuma Hagion το 2015. Η μπάντα κυκλοφόρησε τρία demo και κάποια EP σε μια εποχή που το «σπηλαϊκό» death metal, συνδυασμένο με black metal ατμόσφαιρες, έδειχνε να κατακτά το extreme metal underground, από τον Καναδά μέχρι την Ωκεανία. Το επίσημο ντεμπούτο των Pneuma Hagion, κυκλοφόρησε εν τέλει πριν λίγες ημέρες και παρουσιάζει σε 27 λεπτά όλο το καλλιτεχνικό όραμα της μπάντας. Με σύμμαχο μια διαυγή και ογκώδη παραγωγή, το συγκρότημα παίρνει τη συνθετική νοοτροπία των Immolation, και περνώντας την υπό το πρίσμα συγκροτημάτων όπως οι Antediluvian και οι Impetuous Ritual, παραδίδει τρίλεπτους black/death κεραυνούς.

    Οι κεραυνοί αυτοί βέβαια, προκαλούν εσωτερική ένταση κυρίως με τον τρόπο που δαμάζουν τους ρυθμούς. Ακόμη και όταν ξεφεύγουν από το επίπονο mid-tempo τους, ο τρόπος που παρατάσσονται τα riff δεν επιτρέπει ποτέ στο αποτέλεσμα να ξεφύγει από μια «στρατιωτική» πειθαρχία. Όλο το μυστικό στον ήχο του "Voidgazer" είναι το γεγονός πως, χωρίς να αξιοποιείται κάποια ιδιαίτερη ή περίπλοκη τεχνική, οι συνθέσεις ηχούν ως αλυσοδεμένα σκυλιά τα οποία, επιχειρούν κοιτώντας σε να σπάσουν τα δεσμά τους γιατί, πεινάνε. Αυτή η πείνα, είναι που θα βυθίσει τις ακροάσεις στην άβυσσο την οποία επιχειρούν οι Pneuma Hagion να κοιτάξουν κατάματα.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET