In Flames

Πολλοί θα βρεθούν να «κράξουν» την επιλογή των In Flames να κυκλοφορήσουν ξανά τον κορυφαίο ίσως δίσκο τους, όχι αυτούσιο, αλλά επεξεργασμένο και εν μέρει επανηχογραφημένο. Για μένα αποτελεί μιας πρώτης τάξεως αφορμή να καταγράψω την άποψή μου για το άλμπουμ που με έβαλε στον κόσμο των Σουηδών πριν από είκοσι χρόνια μετατρέποντας τους αυτομάτως στην αγαπημένη μου μπάντα για μια δεκαετία και βάλε και κορυφαίο συναυλιακό απωθημένο μέχρι σήμερα.

Αρχικά, θα δικαιολογήσω τόσο αυτούς που κριτικάρουν αρνητικά αυτή την κίνηση - το έκανα και εγώ στο κείμενο για το πρώτο δείγμα από τις επανηχογραφήσεις - όσο και τη μπάντα. Η εκ νέου συνεργασία με τη Nuclear Blast, αλλά και το γεγονός πως έχουν περάσει πραγματικά πολλά χρόνια από την κυκλοφορία του, επέβαλε κατά κάποιο τρόπο, το «ξαναζέσταμα» του "Clayman", αφού πολλοί νεότεροι οπαδοί τους ενδεχομένως να μην το έχουν καν ακούσει!

Never been able to use the force I only have it read to me

Στο σημείο αυτό να δηλώσω πως οποιαδήποτε επεξεργασία έγινε στο αυθεντικό υλικό του από άποψης παραγωγής είναι, ευτυχώς, δυσδιάκριτη. Έτσι, ο νέος ακροατής ακούει κατα 95% το ίδιο εξαιρετικό αποτέλεσμα με όποιον έχει ακούσει την πρώτη κυκλοφορία. Οποιαδήποτε από τις έντεκα πρωτότυπες συνθέσεις του δίσκου θεωρώ, πως «πατάει κάτω» τη δισκογραφία τους από το 2010 και μετά, όσο και αν εκτιμώ το πιο πρόσφατο "I, The Mask".

How come you see me as an enemy? We just think in different words

Το "Clayman" υπήρξε η ξεκάθαρη στροφή των In Flames σε μια πιο μελωδική φόρμα και έναν πιο σύγχρονο ήχο, που ναι μεν πατάει στο death metal, αλλά δεν απέχει και πολύ από το μοντέρνο heavy. Το χαρακτηριστικό μοτίβο τους ήταν οι αρμονικες μελωδίες και τα πολλαπλά επίπεδα στις κιθάρες και η απολύτως ταιριαστή φωνή του Anders Friden σε κάθε μια σύνθεση. Είτε ούρλιαζε, είτε ψιθύριζε, είτε τραγουδούσε καθαρά αποτύπωνε το πάθος με την ερμηνεία του.

Spend some quality time with the demon of mine

 

I like the way you struggle but you know I'm here to win

Σαφώς και ο δίσκος περιέχει δυο αναπόσπαστα κομμάτια από ένα best-of της δισκογραφίας τους, το "Bullet Ride" αλλά και το "Only For The Weak", τα οποία είναι ευρέως αποδεκτά και από τους νεότερους οπαδούς τους. Αλλά στο "Clayman" θα βρεις κρυφά διαμαντάκια, όπως το ομώνυμο, αλλά και τα λιγότερο γνωστά "Suburban Me" και "Another Day In Quicksand".

Ωστόσο, προσωπικά, ακόμα με «στοιχειώνουν» τα "Square Nothing" και "Satellites And Astronauts", όπου οι Σουηδοί αποδεικνύουν ότι μπορούν να γράψουν πανέμορφα, μελωδικά κομμάτια ξεφεύγοντας από το death metal παρελθόν τους - το οποίο καθόλου δεν μας χαλάει πάραυτα - χωρίς να είναι απαραίτητα μπαλάντες.

Buy me a trip to the moon so I can laugh at my mistakes, you see I can see the end from here

Πριν περάσουμε στα δυσάρεστα, μεσολαβεί μια ορχηστρική σύνθεση, όχι όπως αυτές που κατα καιρούς μας προσέφεραν απλόχερα οι Σουηδοί. Μιλάω φυσικά για το "Themes And Variations In D-Minor", ένα medley όπου το βιολί και το τσέλο κυριαρχούν με μικρή συμμετοχή και του Gelotte στις κιθάρες. Είναι μια πραγματικά αξιόλογη κίνηση αφού οι ιδέες όλων των κομματιών συνθέτουν ουσιαστικά ένα καινούργιο τραγούδι.

We think we're in control then we become the things we hate, let’s re-unite and brush the dust away

Το (μόνο) μελανό σημείο της κυκλοφορίας είναι τα τέσσερα επανηχογραφημένα κομμάτια. Η παραγωγή σε αυτά είναι κάκιστη - προφανώς αυτή την άποψη ενισχύει και η σύγκριση με την αυθεντική. Ο ήχος της κιθάρας πραγματικά χάνει κατά κράτος από το στιβαρό αντίστοιχο που προέκυψε στα Fredman Studios. O Friden, ο οποίος κάποτε ήταν ανάμεσα στους αγαπημένους μου τραγουδιστές, «πετσοκόβει» δυστυχώς, τις συνθέσεις, με τις εναλλακτικές ερμηνείες του, αφαιρώντας αρκετό από το συναίσθημα που υπήρχε. Από την τετράδα, νομίζω, γλυτώνει μόνο το "Pinball Map" αφού προσεγγίζει περισσότερο την πρωτότυπη έκδοση, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά. Τους αναγνωρίζω, επίσης, το ότι δεν πείραξαν το υπέροχο solo του "Only For The Weak".

Εν κατακλείδι, το "Clayman" θεωρείται για πολλούς λόγους ο κορυφαίος δίσκος των In Flames. Χαλάλι το «πείραμα» που έκαναν πειράζοντας ορισμένα από τα κομμάτια τους, αν έτσι γνωρίσει η νεότερη γενιά των οπαδών τους μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες των ‘00s. Θα κλείσω με την ελπίδα η ενασχόληση με το παλιότερο υλικό, να τρυπώσει μερικές ιδέες για το μέλλον της μπάντας, να φέρει στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν και ενδεχομένως μια εκ νέου προσέγγιση για επιστροφή στον ιδρυτή της, Jesper Stromblad, ο οποίος λείπει από την μπάντα από τη στιγμή που αποφάσισε να αποχωρήσει.