The Reticent

The Oubliette

Heaven And Hell (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 01/10/2020
Μια σπαρακτική prog καλλιτεχνική αναφορά σε μια φριχτή πάθηση από έναν ιδιοφυή μουσικό

Ομολογώ ότι μπόρεσα να ακούσω το ομότιτλο κομμάτι μόνο μια φορά. Οι σπαρακτικές κραυγές του πρωταγωνιστή αυτού του concept/documentary album, Henry ο οποίος φυλακισμένος μέσα στο μπουντρούμι (oubliette) του μυαλού του λόγω του Alzheimer ουρλιάζει και παρακαλάει να τον αφήσουν ελεύθερο, μου έφεραν μνήμες από τον παππού μου και το τί πρέπει να πέρασε και αυτός και εκατομμύρια άλλοι ασθενείς παγκοσμίως. Ένα ανατριχιαστικό κομμάτι σε πρώτο πρόσωπο, σε ένα φανταστικό άλμπουμ που μιλάει για αυτή την ασθένεια συνεχίζοντας το modus operandi του one-band-man Chris Hathcock (με ολίγη βοήθεια στις κιθάρες από τον James Nelson). Το προηγούμενο αριστουργηματικό "On The Eve Of Goodbye" μιλούσε για την αυτοκτονία μιας στενής του φίλης. Prog μαγεία και τώρα όμως με μίγμα black metal - jazz που θυμίζει πάρα πολύ παλιούς Opeth. Ο Hathcock δεν είναι τυχαίος μουσικός έχοντας βρεθεί υποψήφιος για Grammy το 2017 ως μουσικός διδάσκαλος. Τα επτά στάδια του δίσκου μας εισάγουν στο μυαλό του Henry, στο πόσο μπερδεμένος βρίσκεται, πόσο τον έχει επηρεάσει η κατάσταση του, τα όνειρα ("Stage 4: The Dream") και τους extreme metal εφιάλτες του ("Stage 5: The Nightmare") πριν τη τελική λύτρωση του θανάτου. Η μουσική συμπληρώνει την ιστορία άλλοτε με τρυφερότητα, άλλοτε με αισιοδοξία και πολλές φορές με τον απόλυτο τρόμο. Ένα βαρύ και πολύ στενάχωρο δημιούργημα όμως με υπέροχη μουσική από έναν εξαιρετικό και ιδιοφυή καλλιτέχνη.

  • SHARE
  • TWEET
  • Gulch

    Impenetrable Cerebral Fortress

    Closed Casket Activities (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 05/10/2020
    Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το hype που περιβάλλει μια μπάντα, πιθανώς και να την υποτιμά

    Οι Gulch, από το San Jose της California, πιθανώς να θεωρούνται ως η πιο καυτή hardcore μπάντα της εποχής τους. Το προ διετίας ντεμπούτο EP τους, "Burning Desire To Draw Last Breath" ήταν μια underground έκρηξη, με το φετινό τους, δεκαέξι λεπτών, ντεμπούτο, να επιβεβαιώνει το όποιο hype. Η μουσική των Gulch δεν είναι απλά βίαιη. Είναι εκπληκτικά αποτελεσματική στο να σε ωθεί να γκρεμίσεις οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα σου. Οι Gulch ακροβατούν μεταξύ powerviolence, metalcore, extreme metal και mathcore, με τόση άνεση που δημιουργεί απορίες. Ηχούν ακριβώς όπως θα ήθελες να ηχεί ιδεατά αυτός ο συνδυασμός.

    Με μια εξαιρετική, δια χειρός Jack Shirley, παραγωγή, εντυπωσιακά, ουσιωδώς punk, τύμπανα και τον οδυρμό του Elliot Morrow στο μικρόφωνο, κάθε μια από αυτές τις οκτώ συνθέσεις είναι άριστη. Είτε μιλάμε για καθαρά breakdowns όπως στο ομότιτλο, είτε για black metal περάσματα στο "Cries Of Pleasure, Heavenly Pain", είτε για death metal όγκο στο "Self-Inflicted Mental Error", που κουβαλάει λίγη από την καφρίλα των Spinebreaker, είτε για εκπληκτικό blackened crust στο "Fucking Towards Salvation", οι Gulch είναι αλάνθαστοι και το αποτέλεσμα εκπληκτικά συμπαγές. Οι εναλλαγές ρυθμών και η παράνοια θα θυμίσει Botch, όμως η αναφορά επιρροών δεν έχει νόημα. Οι ίδιοι οι Gulch έχουν δηλώσει πως πολλές από τις «κλασικές» μπάντες δεν τις έχουν μελετήσει. Η ταιριαστή διασκευή στο "Sin In My Heart" των Siouxsie and the Banshees όμως, ίσως και να διαφωνεί. Δίσκος που βιώνεται, δεν ακούγεται απλά. Όπως οι συναυλίες τους.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Theotoxin

    Fragment: Erhanbenheit

    Art Of Propaganda (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 07/10/2020
    Υπάρχει ποιοτικό, μελωδικό black/death metal και πέραν των προφανών επιλογών

    Ο τρίτος δίσκος των Αυστριακών Theotoxin, ίσως παρέχει κάποιου είδους αποκάλυψη σε όσους αποφασίσετε να ασχοληθείτε μαζί του. Η εξαιρετική παραγωγή, πράγμα ασυνήθιστο για underground μπάντες του ιδιώματος, σε συνδυασμό με τις επιθετικές και προσεγμένες μελωδίες, συνθέτει ένα καταιγιστικό δίσκο. Το ύφος του "Fragment: Erhanbenheit" κινείται στο κλασικό, στυλ Belphegor, black/death metal, με την ενσωμάτωση όμως πιο ορθόδοξων πινελιών, όπως πιθανώς να προδίδει και το στυλ του εξωφύλλου.

    Οι επτά συνθέσεις του άλμπουμ, φροντίζουν ώστε η εμπειρία να μην μετριάζεται στιγμή, ενώ, η, μη αναμενόμενα, αναζωογονητική στιχουργική, επιτάσσει μια σοβαρή ενασχόληση με την περίπτωση της μπάντας. Οι Theotoxin φροντίζουν ώστε τα κομμάτια του νέου τους πονήματος να αναπτύσσονται όσο επιβάλλουν τα δομικά τους συστατικά, ώστε, εν τέλει, μια ιδιαίτερα ρομαντική προσέγγιση στο συγκεκριμένο παρακλάδι, να συναντά μια αρκούντως μοντέρνα αισθητική. Συγκρότημα που έχει τις προδιαγραφές να «εκραγεί» στο μέλλον.

    Youtube
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • YĪN YĪN

    Haw Phin

    Les Disques Bongo Joe (2020)
    Ασιατική funk από ανοιχτόμυαλους Ολλανδούς

    Πού να τοποθετήσει κανείς τους YĪN YĪN στο χάρτη; Κάπου ανάμεσα στην Ολλανδία και στη Νοτιοανατολική Ασία σ' ένα φανταστικό νησί, να πίνουν δροσερά κοκτέιλ μαζί με τους Khruangbin. Το πενταμελές συγκρότημα εξερευνά το μυστηριώδη κόσμο της ψυχεδελικής μουσικής της Νοτιοανατολικής Ασίας, προσδίδοντας ηλεκτρονική υπόσταση στους παραδοσιακούς ήχους των δεκαετιών '60 και '70. Το ντεμπούτο τους έγινε τον περασμένο χρόνο με το δίσκο, "The Rabbit That Hunts Tigers", ο οποίος είναι γεμάτος αναφορές στις μουσικές της Ταϊλάνδης και του Βιετνάμ και έχει σκοπό να γεμίσει τους ανθρώπους με θόρυβο ώστε να αρχίσουν να χορεύουν. Η ψυχή λοιπόν των παραδοσιακών ακουσμάτων αναμειγνύεται με χαρακτηριστικά funk, psych pop και disco κύματα, με αποκορύφωμα το "Dis̄ Kô Dis̄ Kô", τη διασκευή του κομματιού "I Feel Love" της Donna Summer το οποίο δίνει ένα τελείως αναπάντεχο χαρακτήρα στη μουσική της disco.

    Όπως καταλάβατε το άρθρο αυτό δεν γράφεται μόνο για το παρόν EP που κυκλοφόρησε στα μέσα του Ιουλίου αλλά για να κάνουμε μια ειδική μνεία σ' αυτή τη μπάντα που αν και δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στην Ασία χειρίζεται με δεξιοτεχνία και σεβασμό τις μελωδίες που προέρχονται από αυτή την ήπειρο. Το "Haw Phin" περιλαμβάνει δύο τραγούδια τα οποία γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Το όνομά του προέρχεται από τη διάλεκτο του Μάαστριχτ και σημαίνει «παραμείνετε δυνατοί», μια φράση που ήταν αποτυπωμένη σε πολλά παράθυρα της πόλης το προηγούμενο διάστημα. Το συγκρότημα συνδύασε αυτή τη φράση μ' ένα παραδοσιακό λαούτο από την Ταϊλάνδη για να εκφράσει τον πόνο του για τη σημερινή κατάσταση. Όσο για το "Chông Ky" που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μια νύχτα ισχύουν άλλα δεδομένα. Η μπάντα εκεί πειραματίστηκε ακόμη περισσότερο με την παραδοσιακή μελωδία, αυτήν τη φορά με έντονο το στοιχείο των beat μέσα στο τραγούδι. Το "Haw Phin" συμπληρώνει την εικόνα του πρώτου δίσκου των YĪN YĪN, οι οποίοι παράγουν μελωδίες με μαεστρία κινήσεων kung fu και τις ονοματίζουν σαν αρχαίες κινέζικες παροιμίες.

  • SHARE
  • TWEET
  • The Passing

    The Passing

    Caligari (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 12/10/2020
    Από την Καλιφόρνια στη Σουηδία δεκατέσσερα λεπτά δρόμος

    Η τετράδα των The Passing κυκλοφόρησε το πρώτο της, ομώνυμο EP, κάνοντας αισθητή την παρουσία της στα υπόγεια στα οποία κινούνται. Η εν λόγω κασέτα, περιλαμβάνει επτά συνθέσεις, οι οποίες αναβλύζουν θανατερής δυσωδίας. Με τον ήχο βαθύτατα επηρεασμένο από την Σουηδική hardcore σκηνή των πρώιμων '90s, οι The Passing, δίχως ίχνος πρωτοτυπίας, κυκλοφορούν ένα από τα πιο σάπια άλμπουμ του χώρου για φέτος. Μάλιστα, ο εξαιρετικός ήχος των τυμπάνων, η, ανά στιγμές Ιαπωνική, φασαρία του μπάσου, καθώς και τα death metal φωνητικά, που ανασύρουν μνήμες Nihilist, όπως συμβαίνει στο "Necrophile", είναι τόσο απολαυστικά που καταλήγουν εθιστικά. Το "Worthless Existence" ξεσηκώνει Anti-Cimex με υποδειγματικό τρόπο, τα leads του "Torment" θυμίζουν μέσα των '80s, ενώ το τετράλεπτο "Buried And Forgotten/In Its Grip" αποδεικνύει πως η μπάντα στο μέλλον έχει τη δυνατότητα να «ρισκάρει» και με πιο μακροσκελείς συνθέσεις. Όπως και στην παραπλήσια περίπτωση των Scarecrow, το επόμενο βήμα αναμένεται με ενδιαφέρον.

    Youtube
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Snowy White & The White Flames

    Something On Me

    Soulfood Music (2020)
    Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/10/2020
    Πάντοτε ποιοτικός, ποτέ εμπορικός, ο Snowy White είναι το πιο καλά φανερωμένο μυστικό στο blues rock

    Παρότι οι διαφορές είναι μικρές, οι κυκλοφορίες του Snowy White με τους White Flames ήταν πάντα οι αγαπημένες μου. Σε αντίθεση με τις πιο πιουρίστικες blues κυκλοφορίες του, οι White Flames του δίνουν την ευκαιρία να αναπτύξει με μεγαλύτερη ευχέρεια την προσωπικότητα του και τον χαρακτηριστικό ήχο του. Κρατώντας χαμηλό τέμπο εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τα βουτυρένια δάχτυλά του και με πλήκτρα και κρουστά να πλαισιώνουν έντονα το αναμενόμενο δίδυμο μπάσου-ντραμς παράγει blues rock τραγούδια που δε θέλουν παρά μισή ακρόαση για να σε αγκαλιάσουν με τη ζεστασιά τους. Ακριβώς αυτά τα στοιχεία διακρίνονται και στο "Something On Me". Το ομώνυμο τραγούδι και το "Another Blue Night", στρατηγικά τοποθετημένα στην αρχή του δίσκου, είναι αυτά που ξεχωρίζουν, όμως οποιοδήποτε σόλο κιθάρας σε οποιαδήποτε στιγμή του δίσκου αρκεί για να αγαπήσεις (και) αυτήν την κυκλοφορία ενός σπουδαίου μουσικού που χρόνια τώρα ζει στις έξωτερες γραμμές της rock δημοσιότητας.

  • SHARE
  • TWEET
  • Saul

    Rise As Equals

    Spinefarm (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 16/10/2020
    Τόσο παρωχημένο που θα έπρεπε να είναι παράνομο

    Το κουαρτέτο από την Iowa πολύ θα ήθελε οι μουσικόφιλοι να έχουν ένα ακόμα λόγο να συνδέσουν τη πόλη με ένα group του σκληρού ήχου (πλην των Slipknot πχ). Ενεργοί από το 2017 και με αρκετή εμπειρία περιοδειών με τους Bush και HELLYEAH μεταξύ άλλων έχουν περάσει αρκετά ως σύνολο αφού τα αδέρφια Blake (φωνητικά) και Zach Bedsaul (κιθάρα) κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων έχασαν τη μητέρα τους ενώ το 2009 πέθανε και ο αδερφός του, στη μνήμη του οποίου γράφτηκε και το single "Brother". Και αυτό αλλά και το "King Of Misery" που έγραψαν με τον David Draiman (Disturbed) μέσω zoom κατά τη διάρκεια της καραντίνας έτυχαν θετικής αποδοχής στα ραδιόφωνα της Αμερικής και στο Spotify. Γενικά προσπαθούν να περάσουν την εικόνα των underdogs χωρίς βέβαια ποτέ να καταλάβω γιατί και τί θέλουν να πετύχουν και το ίδιο συναίσθημα αποκομίζω και από τα συνολικά 14 κομμάτια του άλμπουμ. Ένα μίγμα Disturbed, Sevendust και ολίγον Soilwork απευθυνόμενο αποκλειστικά σε αμερικάνικο νεανικό κοινό με ένα προσωπείο γεμάτο οργή και αντίδραση αλλά από ουσία τίποτα απολύτως. Ο Erik Ron (Godsmack, Panic! At The Disco) βοήθησε όσο μπορούσε ("Here And Now") όμως και πάλι η μετριότητα κυριαρχεί. Καλύτερες στιγμές το "Sticks And Stones" και το "Get It Right" σε ένα άλμπουμ που μάλλον ποτέ δεν ήθελε να ξεχωρίσει και απλά να κερδίσει εύκολα ραδιοφωνικό χρόνο με μια μουσική επιστροφή στο 1995 που πλέον δεν προκαλεί νοσταλγία αλλά χασμουρητά.

  • SHARE
  • TWEET
  • Old Mother Hell

    Lord Of Demise

    Cruz Del Sur (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 19/10/2020
    Metal αμερικάνικης σχολής, παιγμένο εξαιρετικά από γερμανικό (μη thrash) τρίο

    Κάλλιο αργά παρά ποτέ και ισχύει στο έπακρο για αυτό το γερμανικό τρίο. Μόλις είκοσι χρόνια χρειάστηκαν για να φτάσουν σε περισσότερα αυτιά και σε μία καταξιωμένη εταιρεία. Αλώνισαν τις μουσικές σκηνές της χώρας τους, έλιωσαν στις πρόβες και δεν το έβαλαν κάτω. Το προ τριετίας ντεμπούτο τους συγκίνησε, όχι αδίκως, το ιταλικό label και όχι μόνο. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο για πληροφορίες, θα ορκιζόμουν ότι είναι Αμερικάνοι, που τιμούν τη μεγάλη του US metal σχολή. Σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία πολλά χρόνια να ακούς μπάντες με επιρροή τους W.A.S.P. των '90s.

    Με την εξαιρετική και δυναμική φωνή του Bernd Wener οδηγό (όντας ταυτόχρονα και ο riff μάστερ), μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν live τον δίσκο, μαζί και οι τρεις. Τα αποτελέσματα «ορατά» με το πρώτο πάτημα του play. Μελωδικοί και στιβαροί, άλλοτε heavy κι άλλοτε πιο doom, με μια επική ατμόσφαιρα - κατηγορίας Morgana Lefay - να πλανάται στα τριανταοχτώ λεπτά του δίσκου, ο οποίος ναι μεν δεν είναι πολύπλοκος μουσικά και στιχουργικά, καθόλου απλοϊκός δε. Έχει πέσει αρκετή δουλειά για να ακούγονται τόσο δεμένοι και ογκώδεις. Οι ελάχιστες στιγμές «αμηχανίας» που διακρίνονται, δείχνουν ότι μπορούν και καλύτερα. Έχουν το (ιδιαίτερα εμπνευσμένο) όνομα, έχουν και τη χάρη.

  • SHARE
  • TWEET
  • Mike Shinoda

    Dropped Frames, Vol. 3

    Kenji Kobayashi Productions (2020)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 21/10/2020
    Υπέρ-διασκεδαστικοί οπαδικοί πειραματισμοί: Πάμε πάλι!

    Από όλες τις παροιμίες του θυμόσοφου λαού για τον αριθμό τρία, καμία δεν φαίνεται να ταιριάζει στον Mike Shinoda και το πείραμά του με το Twitch. Ο ιθύνων νους των Linkin Park είχε κάνει σαφείς τις διαθέσεις του από το ξεκίνημα του πρότζεκτ. Τα "Dropped Frames" δεν είναι τα τυπικά άλμπουμ που θα περίμενε κάποιος βλέποντας το όνομα στο εξώφυλλο. Μπορεί στο "Volume 1" να υπήρχε ένα τραγούδι που να λοξοκοιτούσε προς το παρελθόν, ακόμα κι αυτό όμως ήταν περισσότερο αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού παρά στοχευμένο single. Η ανοιχτή πόρτα έκλεισε με κάθε επισημότητα στο "Volume 2", όχι προς έκπληξη όσων διατηρούν έστω στοιχειώδη επαφή με τα τακτικά streams του δημιουργού. Η οργανική, παιχνιδιάρικη φύση διατηρείται για άλλη μια φορά. Οι μεταβάσεις από ακουστικές chill στιγμές σε καλοστημένα grooves κι από εκεί σε μικρά ηλεκτρονικά ξεσπάσματα παραμένουν άψογες. Για καλό ή για κακό, το σύνολο αυτή τη φορά ακούγεται πιο ισορροπημένο. Το "A Thousand Jams" έρχεται σαν τέλειο δώρο επετείου. Το κλείσιμο με μπλιμπλίκια πάνω από Τσαϊκόφσκι θα κάνει και τον πιο στριφνό να χαμογελάσει. Το μόνο που λείπει είναι εκείνο το video-game-meets-prog-metal-gone-wrong. Κάποια άλλη φορά.

  • SHARE
  • TWEET
  • Krause

    Vague Outlines Of Almost Recognisable Shapes/The Fraternity Of Lost Men-Children

    Inner Ear (2020)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 23/10/2020
    Ακριβώς η noise rock μπάντα που χρειαζόμαστε

    Το καινούριο 7" των Αθηναίων Krause, προσφέρει ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ της άποψης ότι αυτή είναι ακριβώς η μπάντα που έλειπε από τη σκηνή μας, άποψη που είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται από το πρώτο τους άλμπουμ, τρία χρόνια πριν. Ο θόρυβος τους είναι ελεγχόμενος και όχι ακατάσχετος και το στυλ τους είναι σύγχρονο, σεβόμενο βέβαια και τις '90s επιρροές τους. Τα δύο τραγούδια που απαρτίζουν αυτή την καλαίσθητη κυκλοφορία - εξωφυλλάρα, για ακόμη μια φορά - δεν αφήνουν το noise στοιχείο να σκεπάσει την γκρούβα τους. Ευτυχώς. Διότι έτσι αναδύεται μια ατόφια street αλητεία, τη στιγμή που τα μονίμως παραμορφωμένα φωνητικά τραγουδάνε με πνιχτή οργή, ενώ σε καλούν σε έναν σαρκαστικό χορό. Οι συνθέσεις είναι ευθείς και καλοζυγισμένες και μας κάνει να φαντασιωνόμαστε τις αναθυμιάσεις που αναδύουν στα live τους - δεν είμαστε όλοι τυχεροί σαν τον Παντελή, βλέπεις. Το περσινό "The Ecstasy Of Infinite Sterility" ήταν πολλά υποσχόμενο κι αυτό εδώ το εφτάρι, απλώς ανεβάζει την αναμονή για το επερχόμενο full length και για τις γκροτέσκες noise απολαύσεις που μας περιμένουν στη στροφή.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Fires In The Distance

    Echoes From Deep November

    Prosthetic (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 26/10/2020
    Για τον δύσκολο Νοέμβρη που έρχεται

    Βαρύ, στενάχωρο και μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα μελωδικό και με στοιχεία progressive, το ντεμπούτο των Αμερικάνων Fires In The Distance είναι σίγουρα τόσο καλό όσο προοιωνίζει το όμορφο εξώφυλλο. Η εκτενής χρήση των πλήκτρων προκαλεί αναπάντεχες ανατριχίλες και ταιριάζει απόλυτα με το ατμοσφαιρικό doom και ενίοτε death και τα brutal φωνητικά του Craig Breitsprecher, ο οποίος παίζει και το μπάσο. Σύμφωνα με τη μπάντα το album μελοποιεί την αέναη και άνιση μάχη απέναντι στην ψυχική υγεία και την κατάθλιψη, το πόνο, τη καταστροφή της ψυχής από τις μάχες απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Το επικότατο "The Climb" είναι καθαρτήριο για τη ψυχή μετά από μια δύσκολη μέρα με τα πλήκτρα να λειτουργούν σαν πλατφόρμα και σαν γέφυρα για τα διάφορα επίπεδα ενός πραγματικά μαγευτικού κομματιού. Οι επιρροές από Insomnium φαίνονται στο βαρύτατο "Elusive Light" και το ριφ του "Lock And The Key" είναι κάτι που δημιουργεί μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα σε κάποια σκηνή από ταινία του David Lynch. Ακόμα μια ριφάρα στο "Chained To Earth" και πάλι τα πλήκτρα να εντυπωσιάζουν και να δίνουν ακόμα μεγαλύτερο πόνο, απελπισία και οργή. Το φινάλε με το "Sundial" έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι αρχικά προοριζόταν για instrumental album και κλείνει με δραματικό και επιβλητικό τρόπο ένα αξιολογότατο doom, melodeath διαμαντάκι που για ντεμπούτο είναι σίγουρα πολύ ελπιδοφόρο.

  • SHARE
  • TWEET
  • Galactic Superlords

    Freight Train

    Rock Freak (2020)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 30/10/2020
    Διεκδικούν το δικό τους μερτικό στο hard rock/nwbhm και το παίρνουν δικαιωματικά

    Με παραπλάνησε το όνομά τους, να είμαι ειλικρινής. Περίμενα να ακούσω μία stoner/doom μπάντα με ολίγη ψυχεδέλεια λόγω εξωφύλλου. Λάθεψα αρκετά, τα τέσσερα αγόρια και η Katharina Heldt από την Κολωνία αρέσκονται σε κλασικό ροκ, αρκετά δυναμικό ώστε να φτάσουν στις παρυφές του hard rock και του nwbhm. Φίλοι από παλιά, με ντεμπούτο προ διετίας, κάνουν αίσθηση φέτος με το Freight Train. Τέτοια, που καλό θα ήταν όσοι ενθουσιάζονται με Blues Pills, Thin Lizzy, Diamond Head και λοιπά παρόμοια ακούσματα, να τους τιμήσουν με αρκετές ακροάσεις.

    Πιασάρικο και διασκεδαστικό, βασίζεται βεβαίως στις πανέμορφες μελωδικές γραμμές της κυρίας, όπως και στα lead/rif του κιθαριστικού διδύμου. Ικανότατοι συνθέτες, που σε μικρής διάρκειας τραγούδια, καταφέρνουν να παρουσιάσουν ολοκληρωμένη ηχητική πρόταση. Άλλη μία άγνωστη μπάντα που διεκδικεί την προσοχή μας και το δίχως άλλο την κερδίζει. Εύκολα κιόλας.

  • SHARE
  • TWEET