Τα δεύτερα χειρότερα άλμπουμ στο metal
Το In The Heat Of The Night σχολιάζει το cream of the crop του «ναι μεν, αλλά» της mainstream metal δισκογραφίας
Μια μόνιμη στήλη που δεν είναι μόνιμη, καλά-καλά ούτε στήλη, αλλά φαντάζει περισσότερο μια γρήγορη καταγραφή μερικών σκέψεων και απόψεων του γράφοντα για τα τρέχοντα (ίσως και παρελθοντικά) μουσικά δρώμενα. Άλλοτε με αρκετή δόση χιούμορ, άλλοτε περίπου «σοβαρά», η ουσία του άρθρου βρίσκεται στην ιδέα των όσων λέγονται τις «μεγάλες ώρες» μεταξύ μπύρας και φίλων, αποτελώντας περισσότερο τροφή για σκέψη και πεδίο ανταλλαγής απόψεων, παρά κάτι περισσότερο. Με ονομασία δανεισμένη από το ομώνυμο άσμα των Diamond Head, το In The Heat Of The Night είναι ακριβώς αυτό˙ όσα λέγονται στη ζέση μιας βραδιάς.
Με τις μαζεμένες αργίες κι απεργίες να μας βγάζουν εκτός ρυθμού, η αλήθεια σκόπευα να σκαπουλάρω αυτήν τη βδομάδα. Αμ δε. Τί κάνεις, όμως, όταν η συζήτηση με την παρέα πέφτει σε τέλμα; Μα, φυσικά, επαναφέρεις ένα παρωχημένο θέμα για το οποίο έχετε τσακωθεί ουκ ολίγες φορές, διαφωνείτε ξανά και η βραδιά αναζωπυρώνεται. Έτσι κι εδώ, με το αρνί να μην έχει κατέβει ακόμη καλά-καλά και την παραζάλη των ημερών να στερεί από τη στήλη την κατά τα άλλα σοβαρή της θεματολογία, θα αναφερθούμε στην πάντα επίκαιρη κουβέντα των χειρότερων άλμπουμ από «μεγάλες» μπάντες.
Όχι, όμως, τα «χειρότερα» ή χιλιοειπώμενα και οικουμενικώς «μισητά» άλμπουμ αυτών, αλλά για εκείνα που είναι λίγο πιο πάνω από τον απόπατο της δισκογραφίας τους, για τα έργα αυτά που όσα «έλα μωρέ, καλούλι είναι» και να πούμε, βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι μιλάμε για «παπάτζες».
Ιδού, λοιπόν, τα δεύτερα χειρότερα άλμπουμ μεγάλων metal σχημάτων, οι δίσκοι εκείνοι που είναι τόσο μέτριοι που δεν μπορούν ούτε να είναι απλά κακοί, το cream of the crop του «ναι μεν, αλλά» της mainstream metal δισκογραφίας.
Iron Maiden - The Final Frontier
Όλα τα Maiden 10 και το "Virtual XI" 9,5 λέει ο θυμόσοφος λαός και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω σε αυτό το μεταλλικό αξίωμα. Μετά από εκείνο, όμως, ποιο; Το "No Prayer For The Dying" έπαιζε στα σίγουρα, δεν είχε Adrian Smith, είχε μια αίσθηση «περισσεύματος», αλλά δύσκολα το λες κακό. Το "Fear Of The Dark" έχει τα περισσότερα fillers από κάθε άλλο άλμπουμ των Βρετανών, αλλά έχει και τουλάχιστον τέσσερα κλασικά τραγούδια τους, αλλά και το fan favorite ομότιτλο. Το "X Factor" είχε δεχτεί αδίκως άπειρο hate λόγω της αλλαγής τραγουδιστή, οπότε τί μένει; Ακριβώς, το "Final Frontier" φαντάζει το λιγότερο καλό από τα υπόλοιπα Maiden άλμπουμ, ένας δίσκος ζορισμένος και με την post-millennium συνθετική μανιέρα να λειτουργεί σε safe mode.
Metallica - Death Magnetic
"St Anger" λέμε και κλαίμε ακόμη από τον ήχο του ταμπούρου του Lars, αλλά το "Death Magnetic" μοιάζει η αμέσως επόμενη επιλογή όταν αναφερόμαστε στις όχι-και-τόσο-λαμπρές στιγμές των Metallica. Εδώ το πρόβλημα δεν είναι το ύφος ή η προσπάθεια, αλλά οι προθέσεις. Ένας βεβιασμένος δίσκος που δεν ένιωθαν ούτε οι ίδιοι, μια υπερκομπρεσαρισμένη παραγωγή που έχει στην τσίτα τα πάντα και η προσπάθεια να δείξουν ότι «ακόμη το έχουν» έδωσε ένα υλικό κατά παραγγελία των οπαδών. Με τραβηγμένες από τα μαλλιά συνθέσεις και την μπάντα να προσπαθεί να παίξει σαν τον προ εικοσαετίας εαυτό της επί ματαίω, δουλειά δεν γίνεται.
Helloween - My God-Given Right
Εδώ τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο απλά. Το "Chameleon" είναι τόσο αλλοπρόσαλλο που δεν χάνει τα πρωτεία του χειρότερου με την καμία. Ακολούθως παίζουν δυνατά τόσο το "Pink Bubbles Go Ape" (μα τί τίτλος ήταν αυτός;), όσο και το κουνέλι (ή αλλιώς, "Rabbit don’t come easy"), αλλά και τα δύο έχουν τις στιγμές τους και δεν είναι τόσο απελπιστικά αδιάφορα όσο το "My God-Given Right". Κατανοητό, τα παιδιά είχαν το μυαλό στο reunion και όχι στο να γράψουν κανένα τραγούδι που να σου μένει. Ίσως μόνο το "Creatures In Heaven", αλλά ήδη ο φανμποϊσμός μου χτυπάει κόκκινο, οπότε πάμε παρακάτω...
Judas Priest - Redeemer Of Souls
Δύσκολη, πολύ δύσκολη επιλογή. Θεωρητικά, το "Demolition" είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η δισκογραφία των Αρχιερέων, με το αλάνθαστο κριτήριο της μνήμης να μας καθοδηγεί. Πόσα τραγούδια θυμάσαι από εκείνο; Κανένα, οπότε η κουβέντα αρχίζει και γίνεται εύκολη. Από την άλλη, και τα τραγούδια του "Redeemer Of Souls" που θυμόμαστε, καλύτερα να μην το κάναμε, αφού η πλειονότητα του υλικού του θυμίζει τον τίτλο μιας κλασικής ελληνικής ταινίας του ‘67...
Megadeth - Super Collider
Φαντάζει κάποιου είδους διεστραμμένο επίτευγμα ότι ο MegaDave κατάφερε να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ που διεκδικεί με αξιώσεις από το απαράδεκτο "Risk" τον τίτλο του χειρότερου άλμπουμ της δισκογραφίας του. Ναι, το "Super Collider" είναι τόσο λάθος, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Megadeth πριν και μετά από εκείνο βρίσκονταν σε καλό δημιουργικό φεγγάρι. Μερικά καλά solos, ένα εμφανές δάνειο από το "Children Of The Grave" (βλέπε "Kingmaker") και μια συμπαθητική διασκευή στο "Cold Sweat" των thin Lizzy φαντάζουν σαν να πολλαπλασιάζεις οτιδήποτε με το μηδέν του υπόλοιπου συνθετικού του ενδιαφέροντος.
Black Sabbath - Never Say Die
Στον προαναφερθέντα Dave Mustaine, το "Never Say Die" στέκεται ως το αγαπημένο του Sabbath άλμπουμ, βάσει ορισμένων δηλώσεων που είχε κάνει μια φορά κι έναν καιρό. Μάλλον, βέβαια, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει αυτή τη γνώμη, αφού το όγδοο έργο των Πατέρων του heavy metal θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το βίαιο και δυσλειτουργικό «τέλος της αθωότητας» της Ozzy περιόδου τους. Τίποτα δεν πήγαινε καλά εντός της μπάντας, ο Ozzy μπαινόβγαινε σε εκείνη κατά το δοκούν και αρνούνταν ακόμη και να τραγουδήσει το τότε υλικό της (γι’αυτό και τραγουδά ο Bill Ward στο "Swinging The Chain"), η ποιοτική στάθμη του οποίου έμοιαζε να έχει υποβαθμιστεί. Τόσο κακό όσο το "Forbidden" δεν είναι, όμως, σε καμία περίπτωση...
Dream Theater - Dream Theater
Συνήθως τα ομότιτλα άλμπουμ, όταν δεν είναι ντεμπούτα, υποδηλώνουν μια νέα αρχή για την εκάστοτε μπάντα. Στην προκειμένη, η νέα αρχή είχε συμβεί με το απρόσμενα καλό "A Dramatic Turn Of Events", με το "Dream Theater" να χύνει την καρδάρα με το γάλα απότομα. Οκ, τόσο άγουρο όσο το "When Dream And Day Unite" ή τόσο βαρετό όσο το "Astonishing" δεν είναι, αλλά, αν μη τι άλλο, περιμένεις κάτι καλύτερο από την μπάντα που επανακαθόρισε την έννοια του progressive metal. Και με το πιο κλινικό και αδιάφορο υλικό που έχει βγάλει ποτέ κι έναν LaBrie σταθερά αμφιλεγόμενο, μάλλον δεν τα καταφέρνει και ιδιαίτερα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Slayer - Repentless
Οτιδήποτε πριν το "Divine Intervention" δεν αγγίζεται, το αυτό είναι μάλλον υποτιμημένο και θάφτηκε αδίκως στην εποχή του, οπότε πάμε παρακάτω. Τα πολύ χειρότερα των Slayer τα βρίσκουμε στο "Diabolus In Musica", τότε που η εικόνα σήμαινε περισσότερα και το nu τους είχε ξεμυαλίσει. Ακολούθως το πράγμα έστρωσε, μέχρι το "Repentless" να μας δείξει πόσο έλειπε ο Hanneman και να μας κάνει να εμπεδώσουμε ότι με 2,5 (ολογράφως: δυόμιση) τραγούδια στο τελευταίο άλμπουμ σου δεν πας πουθενά. Τους θέλουμε πίσω; Πάντα, για όλους συν έναν πλέον λόγους.
Bonus:
Paradise Lost - Host
Αλίμονο αν απουσίαζαν οι Paradise Lost από μια τέτοια κουβέντα - για το Rocking μιλάμε άλλωστε. Αφού ο όποιος αυτοσεβασμός μου σαν συντάκτης έχει πάει περίπατο σε ακόμη ένα άρθρο της στήλης, ας σιγουρέψουμε τις αναμενόμενες αντιδράσεις, μιλώντας για τα χειρότερα των Βρετανών - που δεν ειναι και λίγα. "Host" ή "Believe In Nothing"; Μια φωνή στο βάθος ψελίζει "Lost Paradise" αλλά το ντεμπούτο τους ζέχνει μονοχνωτίλα και σήψη, οπότε βγαίνει εκτός συζήτησης. Κατά τα λοιπά, η δική μου ψήφος για χειρότερο άλμπουμ τους πηγαίνει στο "Believe In Nothing", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παλεύω ιδιαίτερα το "Host". Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, όμως, κι εδώ μιλάμε για τιτανομαχία αντίστοιχη του Godzilla Vs Kong (ή του "The Room" Vs "Samurai Cop", αφού πιάσαμε κινηματογραφικές «κορυφές»).
ΥΓ: Αυτή τη βδομάδα δεν έχει λίστα, αλλά μια μισοάγνωστη πρόταση σε ένα είδος στο οποίο σπανίως έχω αναφερθεί γραπτώς. Το Këkht Aräkh project μου τράβηξε το ενδιαφέρον λόγω του lo-fi black metal χαρακτήρα του, έχοντας έναν ambient ρομαντισμό που γοητεύει. Σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια, οι Last Pharaoh αποτελούν σχετικά νέα ανακάλυψη, με το φετινό τους άλμπουμ να αναμένεται με περιέργεια.