Panzerfaust

Ακάθεκτοι συνεχίζουν οι Καναδοί, τελειοποιώντας βήμα - βήμα ό,τι ξεκίνησαν πέρυσι, με το πρώτο μέρος της τετραλογίας τους. Με την ίδια προσήλωση τους ακολουθούμε, έχοντας μια ξεκάθαρη απορία: ήρθε η ώρα να στιγματίσουν το black metal τούτης της εποχής; Αν το «λήγαμε» τώρα, η απάντηση θα ήταν ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ, το δεύτερο κεφάλαιο σχεδόν το επιτάσσει. Τα εναπομείναντα δύο θα κριθούν στην ώρα τους.

Διατυπώνουν μία πολιτική στάση, το εξώφυλλο - πίνακας της Kaethe Kollwitz, Uprising, δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί τούτου. Ομοίως και η στιχουργία τους, που παραπέμπει σε ανάγνωση δοκιμίων και μανιφέστων. Διόλου τυχαίες δεν είναι και οι αναφορές στον Αισχύλο και στον Προμηθέα Δεσμώτη. Κινούμενοι σε ένα τέτοιο στιχουργικό πλαίσιο, από την αρχαιότητα έως το πρόσφατο παρελθόν με τα λόγια του Christopher Hitchens (συγγραφέας, κριτικός, υπέρμαχος του αντιθεϊσμού), βρίσκουν την ιδανική μουσική υπόκρουση: black metal νέας κοπής και αντίληψης, που ναι μεν είναι ο θεμέλιος λίθος του έργου τους, όχι όμως και ο μοναδικός. Τα death metal growls του Goliath (δικαιολογεί πλήρως το όνομά του), οι μεγάλες post metal ανάσες που δίνει η κιθάρα με ένα από τα κορυφαία extreme rhythm section των ημερών μας, και ο σχεδόν επιβεβλημένος doom μανδύας, να ντύνει αρμονικά όλα τα ανωτέρω.

Θα ήταν άτοπο λοιπόν να μιλάμε για μία αμιγώς black metal μπάντα, αν και κάνοντας την τελική ηχητική σούμα, προς τα εκεί θα καταλήγαμε. Και αυτό εικάζω λόγω ατμόσφαιρας. Δεν είναι οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι που δίνουν βάρος στις mid tempo συνθέσεις, αφήνοντας τα υπερηχητικά blast στην άκρη. Ούτε η πεντακάθαρη και ογκώδης παραγωγή συνηγορεί προς το μαυρομέταλλο του πράγματος. Εντούτοις, είναι η ενδεδειγμένη για μια τέτοια δημιουργία, που αποσκοπεί στην εγρήγορση και στην έκφραση του θυμού. Έναν θυμό προϊόν της απογοήτευσης και όχι της απελπισίας. Τέτοιας έντασης, που λαμπαδιάζει τα «κάστρα» που κυβερνούν και ξεσηκώνει τον κόσμο. Όταν επιθυμείς να συνδιαλέγεσαι αλλά δεν εισακούγεσαι, όταν τα επιχειρήματά σου θεωρούνται αιρετικές απόψεις, όταν ένα μόνιμο αλλά προσπαθεί να ακυρώσει τη γνώμη σου. Σε αυτή την πραγματικότητα στέκονται οι Panzerfaust και είναι τόσο επίκαιρη, που καταντά τρομακτική. Η δε περιγραφή της είναι άψογη, μουσικά, εικαστικά και στιχουργικά. Δεν ξέρω αν θα μπουν στα «σαλόνια» του extreme ήχου με τούτον τον δίσκο, πάντως το αξίζουν και με το παραπάνω.