Yovel

Forthcoming Humanity

Self Released (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 07/10/2020
Οι επαναστάσεις των λαών, ο Τάσος Λειβαδίτης, το black metal ως μουσικό audiobook και το οριστικό τέλος της ουδετερότητας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γράφοντας για το ντεμπούτο τους "Hɪðəˈtu" στην extreme metal ανασκόπηση μας του 2018, έγραφα αυτολεξεί: "ο ιδεολογικός χαρακτήρας της μπάντας ως αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό black τους μετατρέπει σε πολύτιμους σαν διαμάντι, σε αυτούς τους επικίνδυνους καιρούς". Επικοινωνούσα έτσι τη χαρά μου για το ότι μια ελληνική metal μπάντα έπαιρνε θέση μακριά από την ασάφεια του «απολιτίκ», ενσωματώνοντας τα αντικείμενα μιας ρητορικής που άλλα είδη - με μπροστάρηδες το hip-hop και το punk/HC προφανώς - έχουν ενστερνιστεί και καθιερώσει προ πολλού και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Από αυτή την άποψη, προσυπογράφω ξανά την προ διετίας φράση μου, αφού έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος σε αυτήν τη διετία μόνο καλύτερος δεν έγινε.

Οι Yovel είναι μία μπάντα που προφανέστατα θέλει να χτίσει και να επεκτείνει αυτόν τον ιδεολογικό χαρακτήρα. Κι αν η αντίδραση τους για το «μαύρο» που έφαγε η περσινή διασκευή τους στον "Κεμάλ" ήταν ενδεικτική, το δεύτερο τους άλμπουμ είναι ακόμα πιο φανερό και άμεσο ως προς τις προθέσεις του. Διότι το "Forthcoming Humanity" δεν είναι απλώς ένα άλμπουμ που μελοποιεί την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη: περισσότερο είναι μια δουλειά που επιθυμεί να εξιστορήσει, σε διαφορετικούς χρόνους και χώρους, την ιστορία των ελληνικών επαναστατικών κινημάτων και να αναδείξει τους αγώνες, τις μάχες, τις θυσίες και τις ελπίδες των αγωνιστών της ημεδαπής. Ακόμα πιο φιλόδοξα, επιχειρεί να συνδέσει νοηματικά τις δικές μας παραστάσεις με αυτές της Αγίας Πετρούπολης, της Βαρκελώνης, του Σαντιάγκο και του σημερινού Portland, προφέροντας μια καθαρή φωνή που διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο.

Ένα από τα πράγματα που μοιράστηκαν μαζί μας πριν ένα χρόνο, σ' εκείνη τη θαυμάσια συνέντευξη, ήταν η επιθυμία τους για συνύπαρξη των τεχνών, και αυτό μοιάζει να είναι το ζητούμενο στο "Forthcoming Humanity". Η ποίηση του Λειβαδίτη αποδίδεται κυρίως μέσω των υπέροχων απαγγελιών της Αντριάνα Ανδρέοβιτς και συνδυάζεται με διάφορα ηχητικά αποσπάσματα, τον πίνακα του Yuon, ασπρόμαυρες φωτογραφίες-ντοκουμέντα, λόγους του Allende, τον Αγγελόπουλο, την Guernica, την Kimberly Jones, κτλ, με κύριο έδαφος βέβαια ένα μουσικό ημί-black metal χαλί. Θα φτάσουμε κι εκεί. Για την ώρα, πρέπει να αντιληφθεί κανείς ότι το εγχείρημα είναι φιλόδοξο και το υλικό πολύ πλούσιο για να χωρέσει σε 43 λεπτά μουσικής.

Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι οι Yovel επιθυμούν να συγκροτήσουν ένα δικό τους αφήγημα. Σε στιγμές νοιώθει κανείς ότι η όλη εμπειρία μοιάζει περισσότερο με ένα μουσικό audiobook, κι εδώ ελλοχεύει η πρώτη παγίδα του άλμπουμ: είναι πρακτικά αδύνατον να το ευχαριστηθείς καθαρά για τη μουσική του, όπως ας πούμε μπορείς να απολαύσεις τους Dawn Ray'd, αν δεν αισθάνεσαι συγγενικά με τα ιδεολογικά του εφαλτήρια. Οι Yovel δεν διαλέγουν απλώς τους ακροατές τους. Υψώνουν απαγορευτικό και προς οποιαδήποτε ουδετερότητα. Η επιλογή είναι θαρραλέα και σεβαστή, αν κι εδώ κρύβεται μια δεύτερη παγίδα: αν η ποίηση του Λειβαδίτη - γεμάτη από τις μνήμες του εμφυλίου και τα κληροδοτήματα της επανάστασης του βουνού -, αποκωδικοποιηθεί κομματικά, τότε οι Yovel μπορεί να χαρακτηριστούν από κάποιους ως φορείς ξύλινου-ξεπερασμένου λόγου. Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να κρίνει ιδεολογίες. Έχω πάντως την εντύπωση ότι η μπάντα θέλει να πει κάτι πιο παγκόσμιο, αξιοποιώντας την εγχώρια ιστορία.

Σκύβουμε αποκλειστικά πάνω από τη μουσική για να διαπιστώσουμε ότι οι Yovel χρησιμοποιούν κυρίως δύο τρόπους για την υποστήριξη του concept. Αφενός, χειμαρρώδεις και δυναμικές black metal τεχνοτροπίες και αφετέρου εκτεταμένα ακουστικά μέρη, στις συνεχείς εναλλαγές των οποίων στηρίζεται το οικοδόμημα του "Forthcoming Humanity". Είναι εμφανές ότι οι δομές εξυπηρετούν πρωτίστως τον Λόγο και σπάνια η μουσική αυτονομείται. Εκτιμώ ιδιαίτερα όμως το riffing τους αφού πάντα - πάντα! - τα riffs έχουν μια γενναία, πιθανόν Σουηδικής προέλευσης, μελωδικότητα. Και τέλος πάντων, είναι αδύνατον να μην παραδεχτείς το μελωδικό metal βασικό riff του "Woe To The Vanquished" ή το κλασικό, «τετράγωνο» riff του "Epitaph".

Τα ακουστικά μέρη από την άλλη πλευρά, έχουν έναν απλό μα λειτουργικό χαρακτήρα, υποστηρίζουν συνήθως τις απαγγελίες και αποπνέουν μια ψυχρή δραματικότητα. Κι ενώ παλιότερα πίστευα ότι έχουν μια σχέση με το post metal ή με σχήματα όπως οι Panopticon, τώρα αισθάνομαι όλο και περισσότερο ότι η αισθητική των Yovel αρχίζει να συγγενεύει με blackened hardcore ήχους. Η αίσθηση μου αυτή είναι θετική κι ενισχύεται περαιτέρω και από τα φωνητικά που σε πολλές στιγμές «καθαρίζουν», προσεγγίζοντας μάλλον το πάθος του hardcore, παρά τον μηδενισμό του black. Αν και γενικώς θεωρώ τα φωνητικά τους ως τον τομέα που σηκώνει τη μεγαλύτερη ωρίμανση, είναι απολύτως εκφραστικά και το όλο hardcore φλερτ απολύτως καλοδεχούμενο. Τρομερά ευχάριστη επίσης είναι η ορχηστρική πινελιά που προσφέρει ο Ayloss στο "So, Our Flags Were Born".

Όσο κι αν το άλμα συγκριτικά με το ντεμπούτο τους είναι περισσότερο «αφηγηματικό» παρά «μουσικό», το "Forthcoming Humanity" είναι πιο στιβαρό και καλοφτιαγμένο από τον προκάτοχο του. Αν και θεωρώ ότι υπάρχει περιθώριο εξέλιξης και στην καθαρά μουσική γλώσσα, αντιλαμβάνομαι ότι οι Yovel αντιλαμβάνονται την Καρδιά ως το μόνο νόμισμα. Βάζουν καρδιά στη μουσική και ζητούν καρδιά από τον ακροατή. Αυτοί οι ακροατές, θα απολαύσουν ένα άλμπουμ γεμάτο συναισθήματα, υψηλά νοήματα και αρκετές ανατριχιαστικές στιγμές. Ονειρευόμενοι έναν δικαιότερο και ειρηνικότερο κόσμο, και αξιοποιώντας ταυτόχρονα την ελληνική καλλιτεχνική και πολιτική ταυτότητα, οι Yovel ξέρουν καλά το υλικό τους. Θα καταθέσω σαν αντίλογο και τη γνώμη στενού φίλου κι εξαιρετικού γνώστη της μουσικής: ‘’Θα ήθελα να δω τους Yovel να στηρίζονται περισσότερο και στα δικά τους πόδια’’.

Οι Yovel είναι μια καλή μπάντα με ένα δυνατό μήνυμα. Πιστεύω ότι έχουν την πρώτη ύλη να γίνουν ακόμα καλύτεροι μουσικά και το μήνυμα τους ακόμα πιο σύγχρονο. Αυτή μου όμως η «κριτική» πεποίθηση, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το "Forthcoming Humanity" είναι εκεί έξω, παθιασμένο και πεινασμένο να μοιραστεί την αλήθεια του, με όποιον είναι πρόθυμος να ενώσει τη φωνή του. Εγώ θεωρώ ακόμα πως είναι μια μπάντα πολύτιμη για τα εγχώρια metal δεδομένα, πως αξίζουν να είναι κοντά σε αυτούς, και πως οι καιροί είναι ακόμα επικίνδυνοι.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET