Revenge

Οι Καναδοί Revenge, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος. Συνεχίζοντας την κληρονομιά των Conqueror, επιδίδονται σε απόλυτα μινιμαλιστικές και ηχητικά ισοπεδωτικές war black metal κυκλοφορίες. Με τον προηγούμενο δίσκο τους, το προ πενταετίας "Behold.Total.Rejection" να είναι μια από τις ποιοτικότερες στιγμές του εν λόγω παρακλαδιού για την περασμένη δεκαετία, επανέρχονται με τον δεύτερο δίσκο τους υπό την σκέπη της Season Of Mist.

Όσοι γνωρίζουν τι εστί ηχητικά το συγκεκριμένο ιδίωμα αλλά και τι επιδιώκει η μπάντα, είναι μάλλον αδύνατο να βρεθούν προ εκπλήξεως. Είναι τέτοια η προσήλωσή τους στο ηχητικό και αισθητικό παρακλάδι που θεμελίωσαν οι Blasphemy και οι Conqueror, ώστε οι Revenge λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένα ηχητικά εργαλεία, με κάθε νέα κυκλοφορία. Αφήνοντας λοιπόν, σε μια αραχνιασμένη γωνιά κάθε σκέψη για καλλιτεχνική εξέλιξη και πρωτοπορία, οι Καναδοί επανέρχονται εκ νέου στα απόκοσμα φωνητικά, τους μονολιθικούς ρυθμούς, τα φρενήρη σόλο-σφηνάκια, τον ηχητικό τοίχο που ορθώνουν για να συγκρουστεί ο ακροατής μαζί τους.

Συνεπώς, ο νέος δίσκος των Revenge, αποτελεί άλλο ένα λιθαράκι στα πεπραγμένα του James Read. Έχοντας ήδη, τόσο με τις δυο προηγούμενες κυκλοφορίες των Revenge, όσο και με τα δυο εκπληκτικά EP των Death Worship, αποδείξει πως δεν αναμασά απλά το παρελθόν, ο Read ενδίδει εκ νέου στο χάος του ιδιώματος αυτού. Οι θεματικές, λίγο πολύ οι γνώριμες και καθιερωμένες. Μια αντικοινωνική ισοπέδωση, μια αποθέωση του μηδενισμού, μια πολεμική ρητορική προς οτιδήποτε «αρρωσταίνει τον άνθρωπο». Για ακόμη μια φορά, η ατμόσφαιρα του δίσκου και οι αχαλίνωτες συνθέσεις, τιμάνε την κεντρική ιδέα. Βέβαια, κάτι τέτοιο, δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση, μιας και οι ικανότητες των Καναδών είναι γνωστές.

Έχοντας αποκλείσει λοιπόν κάθε ιδέα περί αλλαγής ύφους ή αδυναμίας εκπλήρωσης του ζητούμενου, θα αναρωτηθεί κανείς, τι μένει, τι είναι αυτό που διαχωρίζει την συγκεκριμένη κυκλοφορία από τις προηγούμενες της μπάντας. Η πρώτη, άμεση απάντηση, είναι η παραγωγή, θέτοντας υποψηφιότητα για την καλύτερη που είχαν ποτέ. Η δεύτερη, είναι πως, οι συνθέσεις ενδίδουν σε μια υποσυνείδητη ρυθμικότητα, η οποία επιτρέπει στις συνθέσεις να εναλλάσσονται χωρίς να κουράζουν τον θαρραλέο ακροατή. Ταυτόχρονα όμως, τα δυο αυτά ζητήματα, λειτουργούν ως ένα δίκοπο μαχαίρι για την μπάντα.

Ουσιαστικά, το "Strike.Smother.Dehumanize", απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί μέτριο από κάποιο λάτρη του ιδιώματος αυτού. Για την ακρίβεια, διακατέχεται από το γέρικο εκείνο πείσμα ατόμων που επιμένουν στο όραμά τους αδιαφορώντας για οποιαδήποτε γνώμη εξωτερικών παρατηρητών. Απομονώνοντας τον δίσκο λοιπόν, γίνεται φανερό πως είναι καταιγιστικός. Είναι όμως και ο λιγότερο «χαοτικός» τους. Ας προσπαθήσω να εξηγηθώ. Το γεγονός πως όλα σχεδόν τα επιμέρους, τα έχουν επαναλάβει στο (πρόσφατο και όχι μόνο) παρελθόν τους οι Καναδοί σε πιο λυσσαλέο βαθμό, ανάγει την απλουστευμένη, συγκριτικά, ρυθμικότητα του δίσκου στην πιο προσβάσιμη στιγμή τους.

Βέβαια, μια ελαφριά καθίζηση όγκου και επιθετικότητας, όσο και ηχητικού τρόμου, για τα δεδομένα των Καναδών, δεν χαρακτηρίζει τον δίσκο αυτό καθαυτό ως ήπιων τόνων. Είτε κάποιος ακούσει το μανιακό "Oath Violator" ή το, ταιριαστό για την εποχή και επιβλητικό φινάλε του δίσκου, "Apostasy Imposed (Takeover Mode)", σίγουρα δεν θα σκεφτεί πως ακούει κάτι επιτηδευμένο με λείες γωνίες. Μάλιστα, στιγμές όπως το "Salvation Smothered (Genocide Of Flock)" είναι από τις πιο ταιριαστές για να παρουσιάσουν αυτό που αναζητούν οι Revenge στον εν λόγω δίσκο. Ο οποίος δίσκος, παρά την ελαφριά οπισθοχώρηση που εμφανίζει περί τα μέσα του δίσκου, σύντομα επανακτά το ενδιαφέρον και εξαπολύει εκ νέου τον τρόμο, από το "Self Segregation (System Torched)" μέχρι το προαναφερθέν τέλος του.

Δεν υπάρχουν πολλές μπάντες στον ακραίο ήχο που συνθέτουν με την νοοτροπία των Revenge. Υπάρχουν όμως αμέτρητες που επιδιώκουν να πετύχουν ό,τι οι Καναδοί σε έναν οποιοδήποτε δίσκο τους. Κοινώς, ακόμη και αν δεν συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας τους, κινούμενο σε πολύ παραπλήσια πελάγη με τον προκάτοχό του, το "Strike.Smother.Dehumanize", επιδεικνύει εκ νέου την ηχητική ταυτότητα της μπάντας. Μια ηχητική ταυτότητα, που για να ευδοκιμήσει, πρέπει να πηγάζει αβίαστα από τις συνθέσεις των εκάστοτε μιμητών. Αυτό είναι το ζητούμενο εν τέλει. Και οι Revenge το έχουν πετύχει προ πολλού, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν στο ηχητικό παρακλάδι που υπηρετούν.