Isolert

Ανέκαθεν θεωρούσα ιδιαίτερο «στοίχημα» το πώς μια εγχώρια black metal μπάντα θα επιχειρήσει να αποκοπεί από την μήτρα που ήταν τα ανδραγαθήματα της σκηνής στα ‘90s. Ο ιδιαίτερος, ελληνικός ήχος, εν πολλοίς διαχώρισε την εγχώρια σκηνή από τις αντίστοιχες, από τα γεννοφάσκια της, και δικαίως. Συνεπώς, όταν μια μπάντα επιχειρεί να κινηθεί ηχητικά, στο black metal μεν, αλλά σε πιο σκανδιναβικά μονοπάτια δε, είναι, θεωρώ, εύλογο, οι επίδοξοι ακροατές να προσέρχονται με αυξημένο σκεπτικισμό, ως προς την ουσία και το «νόημα» μιας τέτοιας κίνησης.

Ευτυχώς όμως, τα τελευταία, τουλάχιστον, δέκα χρόνια, η εγχώρια black metal σκηνή απέδειξε πως περνάει μια δεύτερη νιότη, η οποία, δεν περιορίζεται μάλιστα υπό αυστηρά ηχητικά στεγανά. Το πολυπρόσωπο πρίσμα της σημερινής, ελληνικής black metal πραγματικότητας, υποστηρίζεται και από τους Βολιότες Isolert. Μπορεί το ντεμπούτο τους να παρουσίασε μια μπάντα που πατάει γερά στις διδαχές των Dissection και Watain, αλλά η συνέχεια με το EP την εξαιρετική συνεργασία με τους Human Serpent, απέδειξαν πως χωρίς να αποτάσσονται τις βασικές τους «αξίες», οι Isolert κοιτούν το παρόν του black metal ιδιώματος, δίχως να παρασύρονται από διάφορες μόδες.

Η άφιξη του δεύτερου δίσκου τους λοιπόν, βρίσκει την black metal μπάντα στην πιο ολοκληρωμένη τους στιγμή. Το "World In Ruins", με το, για μια ακόμη φορά, εξαιρετικό εξώφυλλο, βρίσκει τους Isolert να συμπεριλαμβάνουν όλες τις ηχητικές τους τάσεις σε ένα συνεκτικό και ουσιώδες 40λεπτο. Η παραγωγή, εξαιρετική, ισορροπεί μεταξύ επαγγελματισμού και D.I.Y., κάτι που στα αυτιά μου δίνει μια ακόμη μεγαλύτερη δυστοπική και απαισιόδοξη χροιά στις μελωδίες. Μάλιστα, επιμένοντας στο παρόν κομμάτι, ο ήχος των τυμπάνων, που συχνά δεν φοβούνται να τολμήσουν το d-beat και να κλείσουν το μάτι στο crust, αν και στην πλειονότητά τους θυμίζουν το στυλ του Darkside των Mgla, δίνει μια αμεσότερη ορμή στις συνθέσεις.

Οι Isolert όμως, εξακολουθούν να δίνουν έμφαση στις κιθαριστικές μελωδίες. Η ικανότητα της μπάντας, ακόμη και όταν εναλλάσσει ταχύτητες, να μην απομακρύνεται από τον γνήσιο αρνητισμό του πυρήνα της, μετατρέπει τις ακροάσεις του δίσκου σε ειλικρινείς εμπειρίες. Το "World In Ruins", σε κάθε περίπτωση, είναι ένας δίσκος που απευθύνεται τόσο σε λάτρεις του παραδοσιακού, σουηδικού, με γερές δόσεις φιλανδικής σκηνής όπως στο "As We Die", ήχου, όσο και στους νεότερους ακολούθους της σημερινής κυρίαρχης έκβασης του ιδιώματος που δίνει έμφαση στις μελωδίες, τις ρυθμικές εναλλαγές και τις ατμόσφαιρες.

Βέβαια, η έναρξη του ισοπεδωτικού "Fire, Ash, Blood", στην, πιθανώς πιο επιθετική στιγμή του άλμπουμ, ξεκαθαρίζει πως κυρίαρχο προσόν των Isolert, είναι η πίστη στις ικανότητες τους. Τεχνικά είναι εξαιρετικοί, οι εναλλαγές είναι πετυχημένες και η μετάβαση στο, προσωπικό αγαπημένο, "Burn Them", που διαθέτει ένα τρομερό riff γύρω στα 40 δευτερόλεπτα, αποδεικνύει πως οι ταχύτητες, όσο υψηλές και να είναι, μπορούν, εάν δαμασθούν να λειτουργήσουν υπέρ της παραδοσιακής έμφασης στη μελωδία. Αντιθέτως, η επιμονή στις διδαχές των Gorgoroth, κατά το "Staring At A Path Towards Nowhere", αν και θα βασιστεί σε μια απλή δομή, θα λειτουργήσει ιδανικά εντός του προαναφερθέντος κυρίαρχου πλαισίου.

Οι δύο τελευταίες συνθέσεις του "World In Ruins", ίσως αποτελέσουν τις πιο ενδιαφέρουσες για τους πιστούς οπαδούς του ιδιώματος. Το ομότιτλο, η πιθανώς πιο mid-tempo και ατμοσφαιρική στιγμή του δίσκου, καταλήγει σε ένα επιβλητικό κλείσιμο με ηλεκτρακουστικές κιθάρες και αιθέρια γυναικεία φωνητικά, μετατρέποντας την μελαγχολία σε νότες. Ο δίσκος καταλήγει στο δεκάλεπτο "Light…Has Abandoned Us", το οποίο ενώ εξερευνώντας διαφορές εντάσεων και ταχυτήτων, χτίζει απόκοσμα περάσματα, όπως η ξαφνική παύση στα μέσα του έκτου λεπτού. Οι Isolert, με αυτή τη σύνθεση παγιώνουν την τελική αίσθηση πως ο δίσκος, στο σύνολό του, είναι μια αναζήτηση νοήματος σε ένα κόσμο που καταρρέει.

Το "World In Ruins" καταλήγει να είναι εθιστικό. Η ισορροπία, την οποία οι Isolert βρήκαν και ανέδειξαν με το δεύτερο αυτό πόνημα τους, επιτρέπει στις ακροάσεις να δημιουργούν μια εξοικείωση με τον δίσκο, μια αμεσότητα και σύνδεση με τον ακροατή που αναζητείται ανάμεσα στις τόσες κυκλοφορίες που είναι ανά πάσα στιγμή, διαθέσιμες προς ακρόαση. Ο δεύτερος δίσκος των Isolert, δίχως να είναι στιγμή υπερφορτωμένος, ή να καταφεύγει σε επιφανειακά συνθετικά κόλπα, μένει πιστός στο όραμα της μπάντας και ηχεί ταυτόχρονα ως ένα συμπαγές αποτέλεσμα αλλά και ως μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών.

Bandcamp