«A Buyer's Guide»: The Offspring

Πολλαπλές οι επέτειοι φέτος για ένα συγκρότημα που στιγμάτισε την αισθητική και τον ήχο τουλάχιστον μίας γενιάς. Καταρχάς, φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη δημιουργία του σχήματος. Με επιρροές από τους T.S.O.L. και τους Social Distortion, οι The Offspring δημιουργήθηκαν το 1984, έδωσαν στην κυκλοφορία το πρώτο τους single, το θρυλικό "I'll Be Waiting", το 1986, και, στη συνέχεια, το 1989 παρέδωσαν στον κόσμο το ντεμπούτο τους σε παραγωγή Thom Wilson από τη Nemesis Records, το οποίο φέτος κλείνει τα 35 χρόνια.

Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή. Περιοδείες με Pennywise, Bad Religion, SNFU Rancid, και πολλούς άλλους, συμβόλαιο με την Epitaph, και, φυσικά, η πιο μεγάλη επέτειος που κλείνει φέτος, τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ που άλλαξε τα πάντα, όχι μόνο σε επίπεδο σκηνής αλλά σε επίπεδο ευρύτερης mainstream αποδοχής. Το "Smash" κυκλοφόρησε το 1994, λίγους μόνο μήνες μετά το "Dookie", κι έβαλε πλέον για τα καλά το punk στα σαλόνια, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον του κόσμου για το punk rock, και αποτέλεσε έναν από τους 2-3 πιο αγαπημένους δίσκους της γενιάς που σήμερα βρίσκεται εκεί γύρω στα 40.

Η συνέχεια ήταν επίσης άκρως ενδιαφέρουσα καθώς, μέχρι την αποχώρηση του ντράμερ τους Ron Welty το 2003, οι The Offspring κυκλοφόρησαν άλλους τρεις δίσκους που έκαναν σαφή δύο, κυρίως, πράγματα. Το ένα ήταν πως το συγκρότημα είχε πάρα πολλά καλά τραγούδια ακόμη μέσα του, και το δεύτερο, ότι ο ήχος τους άλμπουμ με άλμπουμ θα πήγαινε σε μία όλο και πιo mainstream κατεύθυνση. Από τότε μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν άλλα τέσσερα άλμπουμ, με τελευταίο το "Let The Bad Times Roll", καθώς και ο εκδιωγμός ουσιαστικά του Greg K. το 2018, που άφησε τους Dexter Holland και Noodles ως τα δύο μοναδικά αυθεντικά μέλη της σύνθεσής τους.

16 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους το 2008, φέτος, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του σύγχρονου punk rock ήχου επιστρέφει στην Αθήνα κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για αυτό. Μετρώντας τις μέρες για την πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους στο φετινό Release Athens Festival 2024 στην Πλατεία Νερού, εδώ και μέρες τα ηχεία και τα ακουστικά μας παίζουν μόνο The Offspring.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, βάλαμε κάτω την δισκογραφία τους και δημιουργήσαμε έναν οδηγό όπου προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια συλλογική κατάταξη των άλμπουμ τους, έτσι όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε. Μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε – να είστε βέβαιοι πως κι εμείς το κάναμε – αλλά να ξέρετε πως, παρά τις όποιες συμφωνίες και διαφωνίες, το βέβαιο είναι πως το βράδυ της Κυριακής 9/6/24 θα είμαστε όλοι εκεί για να βιώσουμε από κοντά μια από τις σημαντικότερες συναυλιακές στιγμές του φετινού καλοκαιριού. (Α.Α.)

 

Smash
(Epitaph, 1994)

Ελάχιστοι δίσκοι στην ιστορία της rock μουσικής καθόρισαν ολόκληρες γενιές, εποχές, σκηνές. Ελάχιστα άλμπουμ στην ιστορία της εναλλακτικής μουσικής, του punk rock, έγιναν σημαία για εκατομμύρια κόσμου ανά τον πλανήτη. Η εμπορική επιτυχία του "Smash", του δίσκου που έγινε συνώνυμος των Offspring, του δίσκου που τα κομμάτια ακούγονταν παντού 24/7, το μετέτρεψε σε δούρειο ίππο για μεγάλη μερίδα ακροατών, από σχεδόν όλο το μουσικό και κοινωνικό φάσμα, ώστε να εισέλθουν σε ένα θαυμαστό νέο κόσμο, έστω και πρόσκαιρα. Για πολλούς ήταν μια δικαίωση, μια νίκη, η φωνή της αλήθειας τους, για άλλους μια εμπορευματική προδοσία αξιών του χειρίστου βαθμού, για κάποιους ίσως και η εξαίρεση στον κανόνα του μουσικού θεματοφύλακα. Τριάντα χρόνια μετά, το "Smash" στέκει αγέρωχο. Ικανό να σε κάνει να χάσεις τη φωνή σου τραγουδώντας κάθε στίχο. Οι Offspring στον τρίτο τους δίσκο αποτύπωσαν την αιώνια νιότη, το αίμα που βράζει και θολώνει το νου. Την «φλωριά» και την «αλητεία» μαζί. Τη ζωή. (Α.Ζ.)

Ixnay On The Hombre
(Columbia, 1997)

Το ότι το "Smash" θα ήταν το ένα άλμπουμ του Buy or Die, ήταν η εύκολη επιλογή. Το δύσκολο ήταν να καταλήξουμε σε μια συμφωνία όσον αφορά το άλλο. Τελικά, ο τέταρτος δίσκος τους κατάφερε να σκαρφαλώσει στην κορυφή της κατάταξης και οι λόγοι είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Το "Ixnay On The Hobre" αποτελεί μία από τις κορυφαίες δουλειές του σχήματος αφού πρόκειται για ένα απολύτως συμπαγές έργο, στο οποίο οι The Offspring, έχοντας για πρώτη φορά πίσω τους την ασφάλεια μιας πολυεθνικής, δοκιμάζουν τα όρια του ήχου τους και παρουσιάζουν, στην πληρότητά τους, όσα μπορούν να κάνουν. Ακόμη περισσότερο δε, σε αυτό δεν θα βρείτε ούτε μισό μέτριο, πόσο μάλλον κακό, τραγούδι. Κάποιοι κακεντρεχείς, πιθανά να σας πουν πως από εδώ απουσιάζουν τα μεγάλα hits άλλων δίσκων τους. Εμείς απαντάμε πως όχι μόνο αυτό δεν ισχύει αλλά το συγκρότημα τα καταφέρνει περίφημα χωρίς να κάνει μισή ηχητική ή εμπορική έκπτωση στο τι είναι και τι πρεσβεύει. Και αλήθεια τώρα, με "Meaning of Life", "Mota", "Leave It Behind", "Gone Away", "All I Want", "Change The World" και πόσες άλλες κομματάρες, υπάρχει λόγος να πούμε περισσότερα; (Α.Α.)

 

Ignition
(Epitaph, 1992)

Η μετάβαση από το άγουρο ομώνυμο ντεμπούτο στο "Ignition" έγινε μέσα από το EP "Baghdad". Εκεί έπεισαν τον Gurewitz (Bad Religion) να τους υπογράψει στην Epitaph Records και από εκεί η πορεία ήταν σταθερά ανοδική. Συγκριτικά με το "Offspring" εδώ οι Καλιφορνέζοι αμβλύνουν τον ήχο τους, καβαλάνε τα skate, παραμένοντας, ωστόσο, καυστικοί στιχουργικά, όπως μαρτυρά και το "LAPD". Στα κορυφαία τραγούδια της δισκογραφίας τους συγκαταλέγονται και τα "Kick Him When He's Down", "Nothing From Something", αλλά ένα από τα καλύτερα κομμάτια των ‘90s είναι αναντίρρητα το "Dirty Magic". Το σουλούπωμα που επιχείρησαν το 2012, θα τολμήσω να πω πως αφαίρεσε κάτι από την ψυχή του. (Α.Κ.)

Americana
(Columbia, 1998)

Είσαι σε roadtrip, ξέρουμε και οι δύο τι ακούς. Υπάρχουν λίγα πράγματα πιο χαρακτηριστικά για τα τέλη των 90s από το εξώφυλλο αλλά και το περιεχόμενο του θρυλικού "Americana". Για πολλά από εμάς, το "Americana" έχει αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με τους Offspring. Είναι άλλωστε ο δίσκος με τα μεγάλα: "The Kids Aren't Alright", "Pretty Fly (For A White Guy)" και φυσικά "Why Don't You Get A Job". Είναι επόμενο, δίπλα σε τέτοια τιτάνια για τη νιότη μας κομμάτια και μεγάλο μέρος της punk rock καρδιάς μας, συχνά οι συγκάτοικοι τους υποτιμούνται, αλλά είναι κρίμα κι άδικο να μην τραγουδάμε ξεφωνίζοντας ύμνους σαν και το ομώνυμο, "Staring At The Sun" και "She's Got Issues". Ο δίσκος που ξέρεις να τραγουδήσεις ολόκληρο απέξω με τη φωνή να σου πονάει το λαιμό, μην το ντραπείς ποτέ. (Ε.Τ.)

 

Conspiracy Of One​
(Columbia Records, 2000)

Πώς διαδέχεσαι τον προ διετίας άθλο σου; Ωριμάζοντας. Όχι, μην γελάτε. Το έκτο άλμπουμ των Αμερικανών τους βρήκε αποφασισμένους να ισορροπήσουν όλες τις επιμέρους επιρροές που διάνθιζαν σταθερά τον ήχο τους. Τα μεγάλα τραγούδια παραμένουν εδώ. Τα sing-alongs επίσης. Οι πιο σκοτεινές mid-tempo στιγμές παρομοίως. Το εξώφυλλο θα ζωγραφιζόταν σε κάθε θρανίο. Το "Want You Bad" έχει κάνει κόσμο και κοσμάκη να νταλκαδιάσει μόνος του στο δωμάτιό του, ή να το τραγουδήσει με την παρέα του αξημέρωτα. Μπορεί στο "Conspiracy Of One" οι Offspring να μην μεγαλουργούν όπως στο παρελθόν, αλλά, με όλες του τις ανισορροπίες, αυτό το άλμπουμ κατάφερε κάτι μοναδικό. Αρχές του 21ου αιώνα, οι σκηνές μπλέκονται, ο σκληρός ήχος μεταμορφώνεται διαρκώς, μια ευφορία και αισιοδοξία πλανάται σαν μεσογειακό καλοκαιράκι. Το "Conspiracy Of One" έπιασε στο μέγιστο το zeitgeist μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και έγινε παιδική ανάμνηση των ύστερων millennials, "million miles away". (Α.Ζ.)

Splinter
(Columbia Records, 2003)

Όσοι πιστεύετε ακλόνητα ότι ο Dexter Holland, ο Noodles κι η παρέα τους τελείωσαν με το που άλλαξε η χιλιετία, συγχαρητήρια, κερδίσατε το βραβείο του χρυσού μπουμερ, πάτε τώρα στο κρεβατάκι σας κι αφήστε μας να συνεχίσουμε. Αν το '98 οι Καλιφορνέζοι άρχισαν χωρίς καμία ντροπή να φλερτάρουν τη mainstream νοοτροπία και δύο χρόνια αργότερα τη σφιχταγκάλιασαν, εδώ τη σηκώνουν στον αέρα και πέφτουν μαζί της γελώντας δυνατά στην πισίνα. Η καλησπέρα με "Noose" και "The Long Way Home" από μόνη της σβήνει τη μισή γκρίνια για έλλειψη σοβαρότητας. Το "(Can't Get My) Head Around You" θα έχει για πάντα μια θέση ανάμεσα στα πιο υποτιμημένα σινγκλάκια του σχήματος. Το "Spare Me The Details" κάτι περισσότερο. Τα πλακατζίδικα διαλλείματα, κυρίως η ska του "The Worst Hangover Ever", με κάποιο τρόπο που με ξεπερνά, κάθονται ως ταιριαστά combo-breakers στο γκρίζο φόντο... (A.M.)

Rise And Fall, Rage And Grace
(Columbia Records, 2008)

...που θα κορυφωνόταν στο "Rise And Fall, Rage And Grace". Ο κανόνας για τα βιβλία και τα εξώφυλλα είναι γνωστός, αλλά διάολε οριακά όλος ο δίσκος υπάρχει σε αυτή την κοκκινόμαυρη εικόνα. Είτε διαβαστεί ως αποτύπωση της αλλαγής κλίματος από το πρώτο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000, είτε ως το επιστημονικά αποδεδειγμένο 'American idiot effect', είτε ως κάτι τελείως διαφορετικό, το αποτέλεσμα παραμένει. Τα γκάζια μπορεί να έχουν ακόμα τον πρώτο λόγο, οι ταχύτητες όμως μετριάζονται πιο έντονα από ποτέ, και κάπου εκεί χάνεται η ισορροπία. Αν ρωτάς εμένα, με δυο-τρία στρατηγικά ψαλιδίσματα ή/και μεταφορά της διασκευάρας σε D.I. στην κανονική ροή, το σύνολο θα κοίταζε ακόμα ψηλότερα. Την ίδια στιγμή, εδώ μέσα υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις χιτάρες που θα είχαν κάθε λόγο να κυκλοφορήσουν αυτόνομα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και το μεγαλύτερο hook των Offspring της τελευταίας εικοσαετίας, οπότε. (A.M.)

 

The Offspring
(Nemesis/Nitro, 1989)

To ομώνυμο ντεμπούτο των Offspring το οποίο κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 αποτελεί ίσως την ιδανική περίπτωση για την δύσκολη κατηγορία του "Nerd Alert". Ένας δίσκος που σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κακός» αλλά ούτε αριστούργημα συγκριτικά με την πλούσια δισκογραφία του συγκροτήματος. Ένας δίσκος που προφητεύει το μέλλον της μπάντας αν και μέσω της ωμότητας διαφαίνεται η νεανική οργή των μελών. Το βλέπουμε στους στίχους του "Beheaded", μοναδική σύνθεση του δίσκου που η μπάντα τιμά ορισμένες φορές στα live της, στο splatter original εξώφυλλο αλλά και στο "Kill The President" που κόπηκε από τις μεταγενέστερες εκδόσεις. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την εμπορικότητα των μεταγενέστερων Offspring αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι πιασάρικες συνθέσεις τους έβαλαν κόσμο στο punk. Στον δίσκο αυτό βρίσκουμε τους Offspring πριν από όλα αυτά. (Γ.Β)

 

Days Go By
(Columbia, 2012)

Παρόλο που προσωπικά έχει μεγαλώσει μέσα στην καρδιά μου με τα χρόνια, το "Days Go By"θεωρείται ίσως η πιο απομακρυσμένη κυκλοφορία των Offspring από τον κλασσικό τους ήχο. Πράγμα πολύ λογικό, καθώς είναι αρκετά περισσότερο φορτισμένο με rock κουρδιστήρι. Από το "Days Go By" στο "Slim Pickens…" και ότι βρίσκεται πριν και μετά, το "Days Go By" πρέπει να είναι ό,τι πιο πειραματικό έχουν κάνει οι Offspring με τον ήχο τους – όχι και τρελά πειράματα δηλαδή, αλλά αυτό είναι το πολύ τους, που σε κάποιους θα κάτσει και σε κάποιους όχι. Σίγουρα όχι σε αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και περιμένουν από τους Offspring, κατά πάσα πιθανότητα ναι σε αυτούς που θέλουν να βρουν αυτό το αλλόκοτο ξαδέρφι τους. (Ε.Τ.)

 

Happy Hour!
(Columbia, 2000)

Αν έχετε μια στοιχειώδη επαφή με τους The Offspring, μάλλον θα το καταλάβατε ήδη όσο πλησιάζαμε προς το τέλος, πως αυτό το κείμενο από τη στιγμή της γέννησης του στα σατανικά μυαλά της συντακτικής μας ομάδας αντιμετώπιζε μια τεράστια δυσκολία. Και αυτή δεν είναι άλλη από την έλλειψη ενός live άλμπουμ που θα ολοκλήρωνε υπέροχα τον οδηγό μας. Η επίσημη γραμμή μας είναι πως στο "Huck It" του 2000 ή στο Japanese exclusive compilation "Happy Hour!" μπορείτε να πάρετε μια κάποια ιδέα για την live παρουσία τους. Η ανεπίσημη γραμμή μας - και καταδικάζουμε - είναι πως το "The Year That Punk Broke" bootleg με την εμφάνισή τους στο Leicester το 1994, παρά τον μέτριο ήχο, αποτέλεσε για χρόνια το ιερό δισκοπότηρο όλων των οπαδών τους. Το καλύτερο όμως που μπορείτε να κάνετε είναι να είστε στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Κυριακής για να καταλάβετε από κοντά τους λόγους που οι The Offspring έχουν φτάσει στο σημείο να παίζουν μπροστά σε μισό εκατομμύριο ανθρώπους, όπως συνέβη στο Rock In Rio του 2022 και γιατί όντως αξίζει κι εσείς να τους έχετε δει ζωντανά.

A Compilation

Elders
Out On Patrol
Session
Dirty Magic
Bad Habit
Come Out and Play
Self Esteem
Gone Away 
All I Want
Change the World
Have You Ever
The Kids Aren't Alright
Million Miles Away
Dammit, I Changed Again
The Noose
(Can't Get My) Head Around You
You're Gonna Go Far, Kid
Hammerhead
Slim Pickens Does the Right Thing and Rides the Bomb to Hell
Dividing by Zero
Army of One
Hassan Chop