Grift

Budet

Nordvis (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/03/2020
Υπάρχουν στιγμές που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και βλέπεις στο βλέμμα σου ένα γκρίζο. Αν το χαμηλώσεις, ίσως δεις τα χρώματα της ελπίδας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Βρισκόμαστε στο 1889. Στην πραγματικότητα όμως κάποτε από το 2011 έως σήμερα. Ένας αγρότης και η κόρη του, βλέπουν την επιβίωση τους να εξαρτάται από τη μοίρα ενός γέρικου αλόγου. Κάθε πεισμωμένη προσπάθεια του αλόγου να αντέξει άλλη μια μέρα, θέτει σε κίνηση τη ζωή δυο ανθρώπων που, πιθανώς, δεν θα κατανοήσουν ποτέ πόσο εξαρτημένοι είναι από τη Γη. Δύσκολο όταν ο ορίζοντας κονταίνει και το πνεύμα μας περιορίζεται στο εφήμερο.

Βρισκόμαστε στο 1963. Ο Σουηδός ιερέας Tomas Ericsson (Gunnar Bjornstrand) βήχοντας, έχει το βλέμμα του στραμμένο στο παράθυρο κοιτώντας το χιόνι. Στην πραγματικότητα όμως, απλά επιχειρεί να βρει λίγη πίστη μέσα του, ο κόσμος τη χρειάζεται και αυτός τον απομακρύνει από τον Θεό ανίκανος να προσφέρει ελπίδα. Ταυτόχρονα, αυτή η αποτυχία του, τον απομακρύνει από όσα πραγματικά μετράνε, από τον ίδιο τον κόσμο.

Βρισκόμαστε στο 2020. Οι Σουηδοί Grift θα κυκλοφορήσουν τον τρίτο τους δίσκο τις επόμενες μέρες. Στην πραγματικότητα, ο Erik Gärdefors, μοναδικό μέλος του project, συνεχίζει την καλλιτεχνική πορεία η οποία υπηρετείται από το κάρο που φέρει αυτό το όνομα. Βαθιά επηρεασμένος από τη folk μουσική, αλλά και το σκοτεινό post-rock, εξελίσσει το ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο σταδιακά, από το κατάμαυρο ντεμπούτο του "Syner", το 2015, αρχίζει να εδραιώνεται στο γκρίζο του φετινού "Budet", φλερτάροντας διαρκώς με την αισθητική αλλά όχι την τεχνοτροπία του black metal.

Μια διαρκής γεύση από χώμα, αναπνοές σε μια κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, ένα κρύο που σε τρυπάει, αλλά δεν σε ενοχλεί, γιατί νιώθεις ζωντανός

Ο «Φορέας» του Erik Gärdefors, διαθέτει έντονο υπαρξιακό χαρακτήρα. Εδώ, μαζί με το προαναφερθέν γκρίζο, είναι ο συνδετικός κρίκος με τις δυο προαναφερθείσες ταινίες. Όχι, δεν επηρεάζεται από αυτές, αλλά η μουσική του, βαθιά εικονοκλαστική, μου ξύπνησε εικόνες, οι οποίες σε πρώτη βάση δεν ήταν προσωπικές, αλλά κινηματογραφικές, εξ’ ου και η αλλοπρόσαλλη εισαγωγή. Τα 42 λεπτά του νέου δίσκου, αποσκοπούν στο να συγκινήσουν τον ακροατή, να τον παροτρύνουν να νιώσει τις μυρωδιές και τις εικόνες που αναβλύζουν από κάθε σύνθεση. Μια διαρκής γεύση από χώμα, αναπνοές σε μια κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, ένα κρύο που σε τρυπάει, αλλά δεν σε ενοχλεί, γιατί νιώθεις ζωντανός. Ταυτόχρονα, με το που σηκώνεις το βλέμμα προς το παράθυρο, νιώθεις τον ουρανό να παίρνει το χρώμα του εξωφύλλου. Σκοπός δεν είναι κάποια φυσιολατρική προσέγγιση, αλλά η ηχητική παρουσίαση της μελαγχολίας.

Να προσπαθούμε, ενώ βλέπουμε την περσόνα του προαναφερθέντα ιερέα να μας κυριεύει, να πατάμε πόδι σαν πεισματάρικα γέρικα άλογα

Εδώ, εισέρχεται ο υπαρξισμός του "Budet". Η μελαγχολία, συνήθως σχετίζεται με την απώλεια, με μια εξιδανίκευση του παρελθόντος, ή απλά είναι μια έμφυτη συναισθηματική κατάσταση. Υπάρχει όμως και η μελαγχολία που γιατρεύει, ως υπενθύμιση πως δεν είμαστε απαθείς. Η ψυχρή, αδυσώπητη πραγματικότητα, έχει το κόστος της πάνω στον κάθε άνθρωπο. Η απόγνωση, η αποξένωση, μπορούν να αποτελούν εξίσου λογικές καταλήξεις με τη θέληση για αντίσταση. Αυτή είναι και η άχρονη διαμάχη της φύσης μας. Να προσπαθούμε, ενώ βλέπουμε την persona του προαναφερθέντα ιερέα να μας κυριεύει, να πατάμε πόδι σαν πεισματάρικα γέρικα άλογα.

Οι Grift συνέθεσαν ένα δίσκο που παροτρύνει τον ακροατή να υψώσει το βλέμμα, ως άνθρωπος, να δει μες την ομίχλη του μέλλοντος, εξοπλισμένος με τα πάθη του παρελθόντος, επιχειρώντας να σχηματοποιήσει το άγνωστο που ελλοχεύει σε κάθε στροφή της μοίρας. Βασίζονται σε λυτρωτικές post rock μελωδίες, οι οποίες, σε διάλογο με την ηχητική πρόταση των Primordial, έχουν ως αφετηρία ένα στρυφνό αλλά ευδιάκριτο black metal. Η folk αισθητική, πέραν των ακουστικών περασμάτων, εντείνεται με τις θεματικές αλλά και με την αξιοποίηση βιολιού, αρμόνιου, ακορντεόν και φυσαρμόνικας. Αν κάποιος παραδοθεί στη μεθοδολογία τους, θα του αποκαλυφθεί η διττή τους φύση. Μελωδίες οι οποίες ενώ ηχούν επιφανειακά απαισιόδοξες, στην πραγματικότητα προσφέρουν στον εαυτό μας εκείνη την αναγκαία έκφραση που αγνοούσαμε. Μια απελευθέρωση του διαχρονικού αυτού «κόμπου» που κρατά τα στόματα κλειστά.

Οι συνθέσεις, απλά εκτελεσμένες, με ένα εύπεπτο σκελετό, λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα ανάλογα τα ηχητικά ερεθίσματα

Η απελευθέρωση αυτή, πραγματοποιείται σταδιακά, αβίαστα, ανθρώπινα. Το αναγνωριστικό εναρκτήριο "Barn Av Ingenmmansland" καλωσορίζει τον ακροατή ως ένα ακόμη παιδί της Γης. Το ακορντεόν δίνει τη θέση του στις κιθάρες, ο ρυθμός, επικός δεν σε φοβίζει, αλλά σε καλεί πιο κοντά. Μην χλευάσεις τα απεγνωσμένα, σκισμένα φωνητικά, δεν μιλάνε σε σένα, αλλά στην ψυχή σου. Ακούει αυτή, και μάλιστα πιθανώς θα αγαλλιάσει κατά το "Skimmertid". Αυτός είναι και ο ρόλος των ακουστικών, οι συνθέσεις, απλά εκτελεσμένες, με ένα εύπεπτο σκελετό, λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα ανάλογα τα ηχητικά ερεθίσματα.

Βέβαια, στα μέσα του, το "Budet", θα αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να βιώσεις όλες της όψης της θνητότητας, της αποδοχής του αγνώστου. Η πιο επιθετική στιγμή του δίσκου, το "Ödets Bortbytingar", δεν θα υπερβεί τα «όρια» της ακρότητας που έχει θέσει η ηχητική αισθητική της μπάντας. Το κλείσιμο δε με τα έγχορδα, ίσως συντελεί στην πιο απαισιόδοξη στιγμή του δίσκου, τη μόνη που αξίζει δικαιωματικά τον τίτλο του black metal. Ο πυρήνας πάντως του δίσκου, είναι η δεκάλεπτη κινηματογραφική εμπειρία του "Väckelsebygd". Εδώ, όσοι αρέσκονται σε μπάντες του στυλ των Heilung, Wardruna, ή των labelmates Forndom, θα παρατηρήσουν πως το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι αποσκοπεί στο να αναδείξει μια αισιόδοξη οπτική, παρά το γενικότερο κλίμα. Είναι αυτή η παγανιστική δοξασία στην οποία αποσκοπεί, με στόχο μια συνειδητοποίηση.

Χωρίς να αλλάξει τίποτα συνθετικά, το "Budet" επιτρέπει στον φιλοσοφικό του προορισμό να φανεί εν μέσω της ομίχλης

Φυσικά, η αποδοχή του γήινου, κατά τον υπαρξισμό των Grift, θα επιφέρει μια διαύγεια του νου, μελλοντικές προσδοκίες. Η στιγμή που νικάς το Εγώ σου και συμμορφώνεσαι με το Ξένο. Επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τη ζωή, αφήνοντας πίσω τις σκιές για τη λαχτάρα. Αυτή η στιγμή, είναι ο λευκός καμβάς του "Vita Arkiv", η κορυφαία στιγμή του δίσκου. Το φινάλε, "Oraklet I Kullabo", με την παραπλήσια ως προς το εναρκτήριο ηχητική του πληροφορία, θα φυσήξει μια πιο αισιόδοξη πνοή. Χωρίς να αλλάξει τίποτα συνθετικά, το "Budet" επιτρέπει στον φιλοσοφικό του προορισμό να φανεί εν μέσω της ομίχλης.

Εν κατακλείδι, το "Budet" ίσως ενδιαφέρει κυρίως λάτρεις των Solstafir και της προαναφερθείσας μαγείας των Primordial, παρά ακολούθους ατμοσφαιρικού και απαισιόδοξου black metal. Υπάρχει όμως μια χρυσή τομή, που την επιτυγχάνει η μπάντα, με την εκμετάλλευση διαφορετικών ιδιωμάτων. Στην προσπάθεια του να πετύχει τη συναισθηματική και υπαρξιακή αναζήτηση, ο Gärdefors επικαλείται οτιδήποτε εκφράζει ολοκληρωμένα τη λαξευμένη αισθητική του. Οι παραμικρές υποψίες επιτήδευσης, απλά θα τσακιστούν υπό το βάρος των διαδοχικών ακροάσεων. Το "Budet" έχει τα φόντα από ένα καλά κρυμμένο μυστικό του ακραίου ήχου, να ορίσει μια από τις κορυφές της τρέχουσας χρονιάς. Και τότε ο ορίζοντας θα μας τρομάζει λιγότερο.

  • SHARE
  • TWEET