MSW

Είναι ο κύριος Matthew S. Williams, που τον έχουμε γνωρίσει ως Hell με πένθιμο αλλά ακραίο και βαρύ sludge/doom καταιγισμό. Πολύ φίλος του A.L.N., που τον έχουμε λατρέψει ως Mizmor με όποια έννοια αργής και σάπιας καφρίλας μπορείς να θυμηθείς. Αυτός είναι ο προσωπικός του δίσκος και εδώ επιδεικνύει όλες τις αρετές του σε doom, sludge, post-rock και σκόρπια κλασικά στοιχεία (με την βοήθεια της Gina Eygenhuysen στο βιολί και της Karli Mcnutt σε κάποια φωνητικά).

Λίγο από Hell, Mizmor, Primitive Man και Thou

Αυτός ο δίσκος, όπως ο ίδιος δηλώνει, γράφτηκε για τον αδερφό του και την οικογένειά του. Τον εθισμό, την κατάχρηση ουσιών, τις λίγο πριν το θάνατο εμπειρίες, την απώλεια και την θλίψη για τους νεκρούς. Για τα ναρκωτικά που σε κάνουν να μην γνωρίζεις τον πόνο που τελικά μπορούν να προκαλέσουν.

Το πρώτο κομμάτι "O Brother" ξεκινάει με δύναμη, βάρος και έντονη παραμόρφωση. Ουσιαστικά είναι ένας βαρύγδουπος βόμβος ο οποίος ακολουθείται από ένα εξαιρετικά πένθιμο σαν κλάμα κιθαριστικό σάλπισμα. Τα σκοτεινά γυναικεία φωνητικά σε χαϊδεύουν, μέχρι να μπει αυτό το σάπιο, τραγικό και ξεσκισμένο black ουρλιαχτό που ενσωματώνει ένα απίστευτα νεκρικό πνεύμα. Πέρα από αυτό το πέπλο του πένθους δίπλα έρχεται μια εξοργισμένη απογοήτευση, μέσα από τους στίχους και την επιθετικότητα των τύμπανων και της τραχιάς black metal αισθητικής.

Δεν θα τον ξεχάσει αν και δεν μπορεί να τον συγχωρήσει

Τα τρεισήμισι λεπτά του ορχηστρικού, πιανιστικού "Funus" συνεχίζουν την σκοτεινή και λυπητερή εμπειρία, για να έρθει το λυτρωτικό "Humanity" που με καθαρά φωνητικά σε αφήνει με κλειστά τα μάτια να σκέφτεσαι το παρελθόν, τις δυσκολίες του παρόντος και το άχρηστο μέλλον. Το doom και οι φωνές, ακόμα και οι κιθάρες εδώ είναι απίθανα κοντά στο μουσικό στυλ των τεράστιων My Dying Bride. To κομμάτι νότα νότα ανεβαίνει. Έχει μια σταδιακή εξέλιξη και μια heavy doom μορφή που το καθιστούν εξαιρετικό, βαρύ, ισχυρό και για λίγο αισιόδοξο. Τελικά η ουσία του είναι μια εντροπία που θυμίζει ότι πέρα από τον κόσμο μας υπάρχει μόνο θάνατος και σιωπή. Τα ασύλληπτα σάπια riffs και οι βρόμικες φωνές στο τέλος σε ανατριχιάζουν. Σε μια χρονιά χωρίς κάποια ιδιαίτερη χαρά, ο δίσκος και κυρίως το τελευταίο ομώνυμο, δηλαδή "Obliviosus" κομμάτι ταιριάζουν απόλυτα. Με μια post-rock αίσθηση που φυσικά συνδυάζεται με βαριές metal στιγμές και μια ξέχειλη λύπη, δένει τέλεια στην ψυχή σου με τον γαμημένο ρατσισμό, τους πολέμους, τις καταστροφές, τις αρρώστιες και την κατάρρευση της οικονομίας (για τους πολλούς πάντα) που μαύρισαν τόσο πολύ αυτή την κακή για την ανθρωπότητα χρονιά. Ο δίσκος μπορεί και θα είναι το soundtrack αυτού του κόσμου. Τα ουρλιαχτά πάνω από αυτό το απίθανα βρόμικο doom είναι α π ι σ τ ε υ τ α. Το κομμάτι είναι επικό.

Κάθε ακρόαση σου χαρίζει μια νέα εικόνα, πάλι μαύρη, πάλι λυπητερή, αλλά πολύ δημιουργική και λυτρωτική

Βαρύ αλλά και θλιβερό και σίγουρα ευαίσθητο. Όλα λιώνουν, όλα σαπίζουν, όλα γεμίζουν και όλα αδειάζουν όταν η μουσική ακολουθεί τα συναισθήματα. Καταστροφικά riff, καθαρά φωνητικά σε στρώσεις, πένθιμο βιολί (ίσως το καλύτερο βιολί σε metal κυκλοφορία στις μέρες μας), απελπισμένες κραυγές, πένθος, κλάμα, ουρλιαχτά, μελαγχολικές μαυρισμένες εκρήξεις και τελικά απόλυτο σκοτάδι. Είναι μια κάθαρση, μέσω μουσικού πένθους.

Bandcamp
Spotify