Nero Di Marte

Συνήθως ένας ακροατής κατακτάει ακόμα και το πιο δύσκολο άλμπουμ μέσα από πολλαπλές ακροάσεις. Σπανίως όμως, συμβαίνει να πέφτεις σε κάποιο άλμπουμ που, όσο και να πατάς το διαβολεμένο κουμπάκι της επανεκκίνησης, σε φέρνει πάντα πάλι στο σημείο μηδέν.

Το "Immoto" είναι ένα τέτοιο άλμπουμ, πάντα ξένο και άγνωστο. Δεν έχει όνομα. Είναι αδύνατον να προσδιορίσεις την αφετηρία του, όντας πολύ σκληρό για να το πεις progressive metal, πολύ έντεχνο για να το πεις extreme, πάρα πολύ κοφτερό για να το πεις post, και ούτω καθεξής. Παραμένει τελικά αβάφτιστο και ορφανό, να σέρνει τη μαύρη του καρδιά και τα νοσηρά του οράματα πίσω από τα πέπλα του αυτοδημιούργητου πειραματισμού του. Δεν θα βγει ποτέ από τη σκιά για να το καταλάβεις καλύτερα. Πρέπει να συρθείς στη σκιά μαζί του.

Το "Immoto" δεν κάνει χατίρια. Παρά τα 67 λεπτά της συνολικής του διάρκειας, σου δίνει ελάχιστες ευκαιρίες να ξεκουράσει τις αισθήσεις σου. Οι δομές του δεν έχουν καμία αντιληπτή λογική και πολύ λίγες φορές κάποιο μέρος του είναι αρκετά στρωτό ή μελωδικό για να ικανοποιηθεί η εξωτερική πλευρά του μυαλού. Παρόλα αυτά, η μπάντα ακολουθεί κάποια δική της εσωτερική της ροή και όλοι μαζί βυθίζονται σε βαθιά χάσματα πριν να σηκωθούν αναπάντεχα σαν την πιο θριαμβευτική παλίρροια. Στο πυκνό τους στιλ, ένα πράγμα είναι εμφανέστατο: Τα drums του Giulio Galati είναι απλώς συγκλονιστικά.

Το "Immoto" είναι δυσνόητο. Συχνά δεν σου προσφέρει καν την ασφάλεια της τονικής αναφοράς, γλιστρώντας προς ατονικά ή dissonant death metal βασίλεια, απόρροια πιθανόν της συνύπαρξης τους στο σανίδι με μπάντες όπως οι Gorguts και οι Origin. Όμως η κάθε στροφή φέρνει εντελώς απρόβλεπτες συναντήσεις: άλλοτε θα φέρει κάποιο σχεδόν djent riff, κάποιο δαιμονισμένο blastbeat ή κάποια αφαιρετική και αφηρημένη μελωδία. Μέσα στον κακό χαμό, τα καθαρά φωνητικά του Sean Worrell μάλλον θολώνουν περισσότερο το τοπίο. Οι θεατρικές του ερμηνείες παραπέμπουν στις πιο βαθιές στιγμές της Warrel Dane σχολής, με μια χροιά που κάποτε θα ονομάζαμε power/thrash, δημιουργώντας μια παράξενη και απείρως καλοδεχούμενη έκπληξη.

Το "Immoto" είναι μια διαρκής ψευδαίσθηση. Διαμορφώνει έναν φανταστικό κόσμο όπου τα ίδια σου τα συναισθήματα είναι δηλητηριώδη και, αν κρύβεται κάτι θετικό, μοιάζει περισσότερο με τον καρπό κάποιου είδους πνευματικού αγώνα. Το ότι τραγουδούν στα ιταλικά κρύβει κάποια νοήματα αλλά σε ποια γλώσσα θα ταίριαζε καλύτερα να προσκληθείς στο Σπίτι του Διαβόλου; ("La Casa Del Diavolo"). Ο αγώνας ορίζεται καλύτερα στο μόνο αγγλόφωνο τραγούδι, όπου ο "Sisyphos" ονομάζει το θριαμβευτικό μαρτύριο της ακρόασης. Μην ψάξεις όμως για highlights. Ενιαίο και αδιαίρετο, περιμένει να το λατρέψεις ή να το απορρίψεις.

Το "Immoto" είναι το τρίτο άλμπουμ των Ιταλών Nero Di Marte και όσοι νιώσουν το άγγιγμα του, θα ανακαλύψουν έναν δίσκο που δεν ήξεραν ότι χρειάζονται. Είναι ένας γρίφος, ένα βαρύς κόμπος στο λαιμό και η γλυκιά διαπίστωση ότι ένας καθαρόαιμος metal δίσκος μπορεί ακόμα να είναι ολοκληρωτικά out of the box. Δεν ήξερα ότι θα βρω έναν τέτοιο ήχο και σίγουρα δεν τον αναζητούσα. Σε στιγμές δεν ξέρω καν αν μου αρέσει, το ρήμα μου φαίνεται λάθος. Εδώ υπάρχει μόνο η γοητεία και το βάσανο της επανεκκίνησης.

Συνήθως ένας ακροατής κατακτάει ένα άλμπουμ μέσα από πολλαπλές ακροάσεις. Σπανίως όμως, συμβαίνει να σε κατακτάει αυτό.