Anaal Nathrakh

Endarkenment

Metal Blade (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 30/09/2020
Οι Anaal Nathrakh, χωρίς να λοξοδρομούν, δομούν το ηχητικό τους χάος στην, πιθανώς, πιο προσιτή τους στιγμή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Βρετανοί Anaal Nathrakh είναι μοναδική περίπτωση στον ακραίο ήχο. Οι Mick Kenney και Dave Hunt έχουν δημιουργήσει ένα ηχητικό κτήνος, το οποίο, μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία ύπαρξής του, κατέχει μια μοναδική ηχητική ταυτότητα, που, αν και παγιωμένη, επανέρχεται ανανεωμένη με κάθε τους κυκλοφορία. Συνδυάζοντας, με ακατάσχετη μανία, industrial/black/death metal με grindcore, οι Anaal Nathrakh αποτελούν σταθερά μια άσβεστη μηχανή παραγωγής σπουδαίων δίσκων. Το "Endarkenment", ενδέκατος δίσκος τους, αναπροσαρμόζει ελαφρώς τον ήχο της μπάντας, δίχως να τον αψηφά.

Είναι, ομολογουμένως δύσκολο να συμφωνηθεί σε πιο σημείο της πορείας των Βρετανών βρίσκεται το σημείο καμπής τους. Προσωπικά, έχω αδυναμία στο "In The Constellation Of The Black Widow", ίσως η πλειοψηφία συμφωνεί, μαζί και εγώ, πως είναι το "Domine Non Es Dignus", κάποιοι αιρετικοί θα υποστήριζαν ακόμη και το "Vanitas". Πέραν του προσωπικού βιώματος, είναι τέτοια η αφοσίωση της μπάντας στη λεπτομέρεια, που, η ηχητική θύελλα που ξεσηκώνουν, κρύβει πολλές επιμέρους ιδιαιτερότητες.

Θαρρώ, όμως, πως η νέα περίοδος των Anaal Nathrakh ξεκίνησε με το "The Whole Of The Law" πριν τέσσερα χρόνια. Το γεγονός πως ο Hunt διαθέτει ένα φωνητικό υπερόπλο, είναι γνωστό. Ανάμεσα στις κραυγές απόγνωσης και τα ακραία φωνητικά που απλά τσακίζουν τα σωθικά, κρύβονται εκπληκτικά καθαρά φωνητικά, τα οποία, δεν φοβούνται να πάρουν και τη μορφή βιτριολικών (σ.σ. επίτηδες το έκανα) falsettos. Από τον προαναφερθέντα, εξαιρετικό, δίσκο, τα καθαρά φωνητικά εμφανίζονται πιο τακτικά. Η συνέχεια, με το προ διετίας, αφιερωμένο στον Α’Π.Π., "A New Kind Of Horror", βρήκε την μπάντα στην πιο διαφοροποιημένη της στιγμή, με την κυκλοφορία έως και σήμερα να τη θεωρώ ιδιάζουσα περίπτωση.

Το "Endarkenment", το βλέπω ως τον φυσικό διάδοχο, θεματικά και ηχητικά, του "The Whole Of The Law". Οι Anaal Nathrakh, εισάγουν σε εντονότερο βαθμό τις κιθαριστικές μελωδίες από ότι στον προκάτοχο, με αρκετά περάσματα να παραπέμπουν σε ποιοτικό melo-death, τα μεγάλα ρεφρέν αναλαμβάνουν, στην πλειοψηφία του δίσκου, την πρωτοκαθεδρία, ενώ, το industrial στοιχείο, παραμερίζεται αισθητά. Το αποτέλεσμα, είναι δέκα συνθέσεις, όπου η μπάντα ηχεί πιο προσιτή από ποτέ, ενώ ταυτόχρονα, στιχουργικά, συνθέτει μια ωμή, αλλά λιγότερο απαισιόδοξη, οπτική από ότι πριν από τέσσερα χρόνια.

Ο δίσκος, αντηχεί εκ νέου, τον διαχρονικό μηδενισμό της μπάντας. Η διαφορά όμως, είναι πως τώρα καθίσταται απτότερος. Η σχετική, προσβασιμότητα των συνθέσεων, σε συνδυασμό με τις, επίκαιρες, στιχουργικές θεματικές, συνθέτει ένα διαφορετικό είδος τρόμου (σ.σ. και αυτό επίτηδες). Η παρακμιακή και απάνθρωπη εποχή της συσκότισης, σε αντίθεση με τις, εν μέρει ξεχασμένες, αξίες του διαφωτισμού γίνεται αντικείμενο μελέτης από τους Βρετανούς, οι οποίοι, γλαφυρά ξεδιπλώνουν στις αισθήσεις των ακροατών την οπτική τους.

Η έναρξη με το ομότιτλο κομμάτι, είναι χαρακτηριστική του συνολικού ύφους. Αποτελώντας μια από τις πιο μνημονικές στιγμές, η πικρόχολη ειρωνία που μεταδίδει το μεγαλειώδες ρεφραίν σε αντίθεση με τη θεματική του, δύναται να στοιχειώσει. Σε αυτό το μήκος κύματος, κινείται και το επίσης υπέροχο, "The Age Of Starlight Ends", με τα, υποβόσκοντα συμφωνικά στοιχεία να το αναδεικνύουν. Τα ρυθμικά μέρη των συνθέσεων εξακολουθούν να ηχούν ως ομοβροντίες, αλλά, με κάθε ακρόαση αναδεικνύεται η δουλειά του Kenney στα leads. Το "Libidinous (A Pig With Cocks In Its Eyes)", αποτελεί την αποκορύφωση αυτής της συνθετικής νοοτροπίας, όντας η πιο μελωδική στιγμή του δίσκου.

Σε αυτό το σημείο παρουσιάζονται και οι πιο έντονες αδυναμίες του άλμπουμ, κατά τη γνώμη μου. Το βάρος των Nathraakh σε αυτού του ύφους τις συνθέσεις, γέρνει τη ζυγαριά έναντι, των πιο ωμών και ευθυτενών, οι οποίες, ηχούν ως συμπλήρωμα και υπενθύμιση της πιο παραδοσιακής ταυτότητας της μπάντας. Φωτεινή εξαίρεση, φαντάζει το "Punish Them", που αποτελεί την ηχητική εκδοχή της σαδιστικής ικανοποίησης που προσφέρει η εκδικητική μανία του ανθρώπου.

Όταν όμως, το "Feeding The Death Machine" με εξαίσια συνθετική ανάπτυξη και θεματική, κάνει την είσοδο του, τότε διαφαίνεται η επικύρωση μιας ακόμη ποιοτικής κυκλοφορίας από την μπάντα. Η διαδοχή του, δε, από το πολυσήμαντο, με αναφορές μέχρι και στον Walter Benjamin, "Create Art, Though The World May Perish", χαρίζει την κορυφή του δίσκου, αναδεικνύοντας, πως ακόμη και η παρούσα φάση της μπάντας, έχει αρκετά «στρώματα» μελέτης για κάθε λογής οπαδό.

Το "Endarkenment", είναι, εν τέλει, απολαυστικό. Είναι ένας δίσκος, που δεν βρίσκει τους Anaal Nathrakh σε συνθετική καμπή, αλλά, μάλλον, σε πλήρη συντονισμό με ό,τι ακριβώς επιδιώκουν. Η κοινωνική τους ματιά αποκαλύπτει, έναν ανθρώπινο μηδενισμό, κοντινότερο του Νίτσε από ότι αυτόν μιας μισανθρωπικής ρητορικής, όπως διαφαίνεται και με το καταληκτικό "Requiem". Το "Endarkenment" βρίσκει τους Anaal Nathraakh να εξωτερικεύουν και μοιράζονται αβίαστα τους προβληματισμούς τους. Όπως προείπα, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα το που κυμαίνεται στη συνολική τους δισκογραφία, με την εξελικτική πορεία της μπάντας να είναι εμφανής, και να χαρίζει, εξαιρετικές συνθέσεις. Μπορεί να μην το λατρέψετε, αλλά θα το αγαπήσετε.

  • SHARE
  • TWEET