Kawir

Η ιστορία των αγαπητών Kawir, ως μια από τις σημαντικότερες μπάντες της εγχώριας black metal σκηνής, είναι γνωστή, όντας αναπόσπαστο μέλος της έξαρσης που βίωσε το ιδίωμα στα εδάφη μας πριν από, πλέον, τρεις δεκαετίες. Προσωπικά, θεωρώ όμως, πως εδώ και κοντά μια δεκαετία διανύουν την ουσιαστικότερη, παραγωγικότερη αλλά και ποιοτικότερη περίοδό τους. Ανήκοντας σε αυτήν την κατηγορία οπαδών που θεωρούν το "Ισόθεος" ως τον κορυφαίο δίσκο της μπάντας, οι δισκογραφικές της δουλειές έκτοτε είναι πάντα σημαντικό γεγονός στον μικρόκοσμό μου.

Ευτυχώς όμως και για τους Kawir, η δυναμική του προσωπικού τους στυλ είναι αρκετή ώστε πλέον, να θεωρούνται δίκαια, ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του στυλ αυτού διεθνώς. Η δεκαετία που μας αφήνει, γνώρισε μια ένθερμη και κορυφαία αναζωπύρωση της αιώνιας φλόγας που πρεσβεύει η εγχώρια σκηνή. Μια νέα γενιά μπαντών κυκλοφόρησε κορυφαία έργα, αλλά οι έμπειροι παίκτες, όχι μόνο δήλωσαν παρών, αλλά πρωτοστάτησαν αυτής της έξαρσης.

Μια τέτοια κίνηση, ήταν και αυτή των Kawir να εισέλθουν πριν τέσσερα χρόνια στον κατάλογο της Iron Bonehead, μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες underground extreme metal εταιρείες. Αρχής γενομένης με το "Πάτερ Ήλιε Μητέρα Σελάνα", η μπάντα άρχισε σταδιακά να χτίζει πάνω στον γνώριμο ήχο της, με νέο line up, μπλέκοντας χαρακτηριστικές εγχώριες black metal τεχνοτροπίες, με τα παραδοσιακά όργανα και με ελληνόφωνο στίχο, επηρεασμένο, από την αρχαιοελληνική μυθοπλασία. Το τονίζω το τελευταίο, για ευνόητους λόγους. Ένα μόλις χρόνο μετά, κυκλοφορεί το «αδερφάκι» του “Πάτερ Ήλιε…”, o "Εξιλασμός", ο οποίος τους βρήκε να παρουσιάζουν ένα ανανεωτικό προσωπείο, με τις κιθαριστικές μελωδίες σε πρώτο πλάνο, και πιο ευθείς συνθέσεις και στίχο παρμένο από χαρακτηριστικά τραγικά γεγονότα του οίκου των Ατρειδών.

Το "Adrasteia", ο όγδοος δίσκος της μπάντας και τρίτος υπό τη σκέπη της Iron Bonehead, καταφέρνει να αποτελέσει έναν άριστο συγκερασμό όλων των πτυχών της μπάντας, όπως μας τις αποκάλυψε αυτήν την δεκαετία. Η παραγωγή, πιο ισορροπημένη από ποτέ, αφήνοντας βάθος σε πιατίνια και ρυθμικές, επιτρέπει στις έξι συνθέσεις του δίσκου να λάμψουν. Στιχουργικά, αυτήν την φορά, επικεντρώνονται, συνεχίζοντας τις ενδιαφέρουσες θεματικές τους, σε δραματικά και βίαια γεγονότα γύρω από μυθικά πρόσωπα γένους θηλυκού. Ο τίτλος δε, ευθεία αναφορά στην Αδράστεια Νέμεση, θεά της εκδίκησης, μόνο να προϊδεάσει κατάλληλα μπορεί.

Η έναρξη με το "Τυδεύς", φέρνοντας μνήμες από τη μέγιστη κληρονομιά του Quorthon, είναι μεγαλεπίβολη, προφανώς επική, ενώ λειτουργεί εξαιρετικά υπενθυμίζοντας μας πως οι folk επιρροές υπάρχουν ακόμη στο dna της μπάντας. Αργόσυρτες μελωδίες, ένας δραματικός αέρας και δευτερεύοντα φωνητικά λειτουργούν ιδανικά, πλαισιωμένα από πιο παραδοσιακές πινελιές. Το κλασικό black metal riff, που εκκινεί την “Αταλάντη”, με μια γερή δόση εγχώριας ανατατικής διάθεσης, είναι αρκετό για να ανεβάσει τους παλμούς του ακροατή. Όταν δε, το κόψιμο περί του τρίτου λεπτού, θυμίσει πολύ έντονα τον γνώριμο ήχο των Rotting Christ, όπως και το σόλο που το ακολουθεί, τότε μόνο να δέσει αρμονικά με τους στίχους μπορεί. Είναι αυτή η σκοτεινή πλευρά του ακραίου ήχου, εύπεπτη και διαβολική, που θα ταιριάξει με την μοίρα της Αταλάντης. Αν υπολογίσει κανείς και την εξαιρετική αξιοποίηση της φλογέρας, τότε μιλάμε για μια από τις κορυφές του δίσκου.

Η συνέχεια με τη δυάδα "Δαναΐδες" και "Λιμνιάδες", είναι και αυτή που σηκώνει το κύριο βάρος του δίσκου, όντας στα μέσα του. Οι ταχύτητες μένουν ψηλά στο πρώτο, η χαρακτηριστική μελοδραματική αύρα υφίσταται, με αποτέλεσμα το τραγούδι να είναι αυτό που θυμίζει περισσότερο τον "Εξιλασμό". Σε αυτό το σημείο ο ακροατής θα συναντήσει και τον πρώτο προσκεκλημένο, μιας και το κεντρικό σόλο του κομματιού προέρχεται από τη συμμετοχή του Ashmedi των Melechesh.

Η ποικιλομορφία που προσφέρει η εναλλαγή καταιγισμών με πιο mid tempo ατμοσφαιρικά folk περάσματα, παγανιστικής αισθητικής, είναι και αυτή που κάνει το "Adrasteia" να ξεχωρίζει, ως αμάλγαμα των πτυχών της μπάντας. Ο επικός τόνος δε, εντείνεται από τα εξαιρετικά καθαρά φωνητικά του Αλέξανδρου των Macabre Omen κατά μήκος του δίσκου. Προσωπικά, θεωρώ πως η αξιοποίηση, στην εκφορά των φωνητικών, τόσο σωστά των ελληνικών λέξεων, είναι μεγάλο προσόν της μπάντας, μιας και επιτρέπει την ταύτιση αλλά και τη νοητική επεξεργασία όσων συντελούνται.

Η ύπαρξη του ορχηστρικού “Κολχίς”, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη στη ροή του δίσκου. Αν και η θέση του είναι κομβική, η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που μπλέκεται μια κινηματογραφική προσέγγιση, με την λογική ενός soundtrack, σε συνδυασμό με εγχώριες παραδοσιακές μουσικές κλίμακες, αλλά και με τα ελεγειακά φωνητικά της Lindy – Fay Hella, του επιτρέπει να σταθεί αυτόνομο.

Όταν είχα δει το tracklist στο δελτίο τύπου, επικεντρώθηκα στο τελευταίο τραγούδι, ονόματι "Μήδεια". Μια από τις πιο εμβληματικές και τραγικές φιγούρες της ελληνικής μυθοπλασίας, διαχρονικό σημείο ανάλυσης, διαρκής πηγή έμπνευσης για θεατρικές μεταφορές, αλλά και για κινηματογραφικές επανερμηνείες, είναι ο ορισμός της Οργής που μπορεί να διαποτίσει μια προδομένη γυναίκα. Με την προαναφερθείσα θεματική κατά νου, περίμενα ένα επιβλητικό κλείσιμο. Ε λοιπόν, οι Kawir το πέτυχαν. Είναι αυτό το σημείο στο πέμπτο περίπου λεπτό, που θεατρικά, παρεμβάλλεται σαν χορός, μια παγανιστική πινελιά που ρίχνει βάρος στις κατηγορίες περί φόνισσας Μήδειας. Η εν λόγω σύνθεση ίσως είναι μια από τις κορυφαίες στην πορεία της μπάντας, που με απλά πρωτόλεια υλικά συνθέτει ένα εννιάλεπτο έπος.

Ο όγδοος δίσκος των Kawir, είναι ποιοτικός, διαθέτει μνημονικά στοιχεία κατά μήκος όλων των συνθέσεων του και χωρίς να εκπλήσσει στιγμή ως προς τον ηχητικό του πυρήνα, καταφέρνει να είναι απλά ο καλύτερος τους εδώ και κοντά μια δεκαετία. Οι Kawir, γνωρίζουν πολύ καλά τις δυνατότητες τους, στοχεύουν αξιοποιώντας ένα ενδιαφέρον concept σε συγκεκριμένες συναισθηματικές καταστάσεις, και τις πετυχαίνουν όλες. Το νέο έτος ξεκινάει φανταστικά για την εγχώρια σκηνή και το black metal γενικότερα, και το μόνο που έχω να κάνω, είναι να προσκυνήσω Αδράστειαν περιμένοντας και την εμφάνισή τους στο δεύτερο Under The Pagan Moon Festival.