Regarde Les Hommes Tomber

Άτιμο πράγμα η υπεραξία. Περισσότερο ύπουλη όμως είναι η συγκριτική ανάδειξη έργων τέχνης. Υπάρχουν περιπτώσεις που ένα έργο τέχνης αποτέλεσε σημείο καμπής, λόγω ετεροπροσδιορισμού. Η γενικότερη ανυπαρξία, ώθησε μια δουλειά να θεωρηθεί ανώτερη από ό,τι θα θεωρούταν υπό άλλες συνθήκες. Φυσικά, τέτοιες συγκρίσεις πέρα από θεωρητικές αναλύσεις, λειτουργούν, εκ των υστέρων και ως γνώμονας για το πώς αντιλαμβάνεται ένας παρατηρητής ένα σύμβολο και την επίδραση του στην εκάστοτε κοινωνία.

Μια πιο ευρεία περίπτωση των όσων ειπώθηκαν, είναι και η απομόνωση ενός έργου από τις συνθήκες που το γέννησαν. Ο νέος δίσκος των Regarde Les Hommes Tomber, δεν εμπίπτει πλήρως σε αυτήν την κατηγορία, αλλά αν ασχοληθεί ο αναγνώστης εις βάθος μαζί της, θα αποκαλύψει κάποιες όμορφες αντιθέσεις οι οποίες, ανάλογα την οπτική, θα καθορίσουν εν τέλει τη θέση του δίσκου στην εποχή του. Φυσικά, αν κάτι μετράει ακόμη περισσότερο από τον αντίκτυπο μιας κυκλοφορίας, όπως μας έχει διδάξει το underground τόσα χρόνια, αυτό είναι η μουσική καθαυτή. Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να πέφτουν στην αντίληψη μας όλοι οι δυνατοί «θησαυροί», υπάρχουν όμως και αυτοί που τους προσπερνάμε γιατί δεν φωτίστηκαν με τις αχτίδες μιας πνευματικής διαύγειας.

Η ιστορία των Γάλλων Regarde Les Hommes Tomber, ξεκινά από το 2013. Η μπάντα κυκλοφορεί τον ομώνυμο δίσκο της, ονομασμένη από την ταινία του Audiard. Ο ήχος της, ένα βαρύ σκοτεινό και ατμοσφαιρικό post metal, με αρκετές black metal πινελιές. Μάλιστα, αντλώντας ηχητικές ομοιότητες με τους άρχοντες Amenra, αλλά και με μπάντες όπως οι Celeste. Ο φετινός τρίτος τους δίσκος, δαμάζει τις πυκνές post ατμόσφαιρες και τις περιβάλλει με κατράμι. Το "Ascension" είναι ο δίσκος της μπάντας που γέρνει περισσότερο ως προς το black metal σκέλος, με τις post sludge αναφορές να εκλείπουν ηχητικά, αλλά όχι συνθετικά.

Οι μακροσκελείς, γεμάτες ρίσκο και συναίσθημα συνθέσεις, θα φέρουν δικαίως στο μυαλό μια άλλη γαλλική μπάντα που διαγράφει βίους παράλληλους, τους The Great Old Ones. Δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από τον ηχητικό ογκόλιθο που ήταν το "Cosmicism". Οι Regarde Les Hommes Tomber, επιδίδονται σε αυτό το επιβλητικό, συχνά επικό, βαθιά ψυχολογικό post black metal, που τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει δισκάρες, πέραν των The Great Old Ones, από μπάντες όπως οι Der Weg Einer Freheit, όλοι τους υπό την ίδια σκέπη. Η παραγωγή, άριστη, επιτρέπει στο μπάσο να είναι εύηχο, ενώ υπάρχουν στιγμές που με πιάνω να συντονίζομαι με τους χτύπους στα πιατίνια.

Συνεπώς, οι επτά συνθέσεις του "Ascension" φαινομενικά δεν διαθέτουν κάποιο ψεγάδι. Μάλιστα, από το αρχικό σοκ που είναι, μετά την εισαγωγή, το "A New Order", μέχρι το επιβλητικό κλείσιμο του δίσκου με το συγκλονιστικό κιθαριστικά, "Au Borde Du Gouffre" η μετάβαση δεν είναι ομαλή. Μπορεί, η συνοχή των συνθέσεων να είναι υποδειγματική και να ενισχύει το συνολικό αποτέλεσμα, αλλά οι ηχητικές ακροβασίες δεν είναι αυτονόητες. Μάλιστα, η επική χροιά, τόσο των φωνητικών όσο και της εκμετάλλευσης ρυθμικών μερών αλλά και στιγμών ηρεμίας, δεν θα θυμίσει μόνο τους προαναφερθέντες Amenra, αλλά και τους Wolves In The Throne Room. Το "Renegade Son", με την κιθαριστική του προσέγγιση αλλά και τις ερμηνείες του θα θυμίσει Πολωνική σχολή και πιο συγκεκριμένα Blaze Of Perdition, των οποίων η τελευταία δισκάρα ακόμη μας βασανίζει.

Η, πιθανώς κορυφαία στιγμή του "Ascension", είναι τα οκτώ λεπτά ήρεμης, υποχθόνιας δύναμης που τιτλοφορούνται "Stellar Cross". Πιστεύω πως αυτό, δεν είναι τυχαίο. Η εν λόγω σύνθεση, θυμίζει πιο έντονα την ηχητική ταυτότητα του παρελθόντος της μπάντας, κάτι, που στα αυτιά μου της επιτρέπει να ρέει και να στοιχειώνει τον χώρο πιο αποτελεσματικά, μιας και αναδύονται στο έπακρο οι post αναφορές. Σε αυτό το σημείο, βρίσκονται και οι όποιες ενστάσεις όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα.

Καθώς διαβάζετε αυτήν την παρουσίαση, θα παρατηρήσατε πως όσα ονόματα αναφέρθηκαν, μεγαλούργησαν τα τελευταία χρόνια. Πράγματι, αυτό το, εύηχο, μακροσκελές και ατμοσφαιρικό black metal που μετατρέπει τις προπατορικές διδαχές σε ιδανικά οχήματα περιήγησης σε post metal λεωφόρους, έχει χαρίσει αρκετούς σπουδαίους δίσκους. Το "Ascension" των Regarde Les Hommes Tomber, βρίσκει την μπάντα να ξανοίγεται προς θαυμαστούς κόσμους και μαύρους ορίζοντες. Το πρόβλημα είναι, πως, δεν είναι ιδιαίτερα νέοι ως προς μια συγκεκριμένη όμως οπτική, κατά τη γνώμη μου.

Οι έξυπνες πινελιές ακόμη και από black metal τύπου Nightbringer ή Blut Aus Nord, μπλέκονται ιδανικά με το post metal. Διαρκώς όμως, ενώ οι συνθέσεις με κάθε νέα ακρόαση με κερδίζουν, συναντώ ηχητικές ομοιότητες με τα προαναφερθέντα σχήματα, φοβούμενος εν τέλει πως ο δίσκος είναι αρκετά παράγωγος της εποχής του. Η ηχητική στροφή των Regarde Les Hommes Tomber, εντυπωσιάζει, από δυο αντικρουόμενες απόψεις. Πρώτον, ο ήχος είναι τόσο δουλεμένος, που αν επιδιώξουν να επικεντρωθούν σε μια πιο προσωπική ταυτότητα, τότε το ταβάνι της επόμενης δουλειάς ίσως δεν μπορεί να προσδιοριστεί.

Δεύτερον, αν κάποιος απομονώσει αυτόν τον δίσκο από τις χρονικές συγκυρίες, πιθανώς να βρει μια υποψήφια κορυφή της χρονιάς για το ιδίωμα. Θα αναρωτηθείτε που είναι το μεμπτό σε κάτι τέτοιο. Μια πιθανή απάντηση είναι πως θα υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες κυκλοφορίες που ηχούν παράγωγες της εποχής τους ενώ επιφανειακά μοιάζουν ρηξικέλευθες. Επειδή όμως κανείς δεν γίνεται να ακούει και να εμβαθύνει σε κάθε κυκλοφορία, το "Ascension" είναι μια κυκλοφορία που αξίζει να ακουσθεί, να συζητηθεί και να αποθεωθεί από όσους αναζητούν σύγχρονο, άρτια εκτελεσμένο black metal και ας υπάρχουν υποκειμενικά κολλήματα που εμποδίζουν τύπους σαν και του λόγου μου να παραδοθούν στις ατμόσφαιρές του.

Youtube