Botanist

Είναι ενδιαφέρον ότι όλο και περισσότερα σχήματα στρέφονται στον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο του φυσικού κόσμου για τις concept-ικές τους εξερευνήσεις. Η επιλογή αυτή ίσως στηρίζεται στην απουσία του ανθρώπινου στοιχείου, η υποκειμενικότητα και το περιορισμένο lifespan του οποίου, απομακρύνει τον ίδιο τον άνθρωπο από τη μεγάλη εικόνα της ζωής και των μυστηρίων της. Εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι οι Botanist, ένα από τα πιο ιδιαίτερα projects που στηρίζονται σε αυτήν τη λογική, επιλέγουν να αφιερώσουν το νέο τους άλμπουμ στην απόλυτα αλχημιστική διαδικασία του φυσικού κόσμου: τη φωτοσύνθεση.

Η ίδια η μουσική της μπάντας έχει εξάλλου έναν χαρακτήρα αλχημείας, με την έννοια ότι ένα αρχικό στοιχείο (το hammered dulcimer ως βασικό συνθετικό κι εκφραστικό όργανο) περνάει μέσα από μια ετερόκλητη επεξεργασία (black metal) για να δημιουργηθεί ένα καινούριο στοιχείο. Ας ονομάσουμε αυτό το τελευταίο avant metal, έτσι απλώς για να συνεννοηθούμε. Αν και έχουν συνολικά μια ντουζίνα κυκλοφορίες, το "Photosynthesis" είναι το τέταρτο full length άλμπουμ όπου ο mastermind Otrebor συνεργάζεται με άλλους μουσικούς. Το παρόν line up - και με τη σημαντικότατη προσθήκη του Dan Swanö στην παραγωγή - κάνει το παραπάνω avant metal τελικό στοιχείο ίσως πιο διακριτό από ποτέ.

Χωρίς καθόλου κιθάρες, το dulcimer ακούγεται αρκούντως "metal" - προφανώς και με τη χρήση του κατάλληλου distortion. Δεν εκτελεί τόσο πολλά "riff", ούτε αναλώνεται σε πολλές μελωδίες. Περισσότερο παίζει παράξενα ακόρντα, στριφνές αρμονίες, έως και κάποια καθαρά dissonant μέρη. Αν ήθελαν να γίνουν πραγματικά ατμοσφαιρικοί θα τα κατάφερναν σπουδαία, τα "Water" και "Chlorophyll" δεν αφήνουν αμφιβολίες γι αυτό. Από την άλλη, τα τύμπανα του Daturus είναι πιο ευθέως μαυρομεταλλικά, έως και thrashy θα έλεγε κανείς (στα "Palisade" και "Oxygen", κυρίως) και το μπάσο του νεοφερμένου Tony Thomas φέρνει μια νότα από prog death.

Όλα τα παραπάνω εξασφαλίζουν ότι ο ήχος των Botanist είναι πραγματικά αναγνωρίσιμος και μοναδικός. Δεν κρύβω ότι σε ένα προσωπικό νοητικό επίπεδο, αυτός ο ήχος μου αρέσει πάρα πολύ. Κρατάει το μυαλό απασχολημένο, συχνά γοητευμένο με τα ηχοχρώματα, τη σύνθεση των αντιθέτων, τον μοναδικό κόσμο που δημιουργείται. Επιπλέον, θεωρώ ότι η πνευματική διαχείριση του "Photosynthesis", από την πλευρά του ακροατή, θωρακίζεται αλλά και πλήττεται ταυτόχρονα από την ανθρώπινη απουσία που αναφέρθηκε παραπάνω. Κι εξηγούμαι αμέσως.

Το όλο concept των Botanist - το οποίο εξάλλου το έχει αναλύσει τέλεια και ο Αποστόλης και σε διαφορετική περίσταση - εκφράζεται από την οπτική ενός τρελού βοτανολόγου που παρατηρεί την καταστροφή της φύσης. Αν σκεφτούμε λίγο αυτή την οπτική, μπορούμε να την εκλάβουμε στην καλύτερη περίπτωση ως κοινωνική αποστασιοποίηση και στη χειρότερη ως αγνή μισανθρωπία. Είναι λοιπόν εντυπωσιακό ότι η μουσική, όντως, δεν μοιάζει να απευθύνεται σε γνωστό συναίσθημα: δεν είναι ακριβώς ούτε σκοτεινή, ούτε φωτεινή. Συχνά μοιάζει ουδέτερη, επιστημονική ή και αδιάφορη, όπως και τα σχεδόν αφηρημένα καθαρά φωνητικά. Ο νους λοιπόν μπορεί να είναι απασχολημένος/γοητευμένος, η καρδιά όμως (τουλάχιστον η δική μου) δεν νιώθει και κάτι. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτή είναι ακριβώς η πρόθεση τους.

Έχοντας αυτές τις σκέψεις κατά νου, καταλήγω ότι (όσο κι αν υπάρχουν ακροατές που δεν το αποδέχονται) οι Botanist και το "Photosynthesis" είναι πεντακάθαρο black metal, όσον αφορά τη φύση και τους σκοπούς του. Ένα black metal διαφορετικό, εσωστρεφές και μοναχικό, με εκκεντρικό ηχητικά τρόπο. Διέπεται από έναν νιχιλισμό διαφορετικού είδους που αρνείται ολοκληρωτικά την ανθρώπινη παρουσία και θαυμάζει το μεγαλείο της φύσης, ως το μόνο πράγμα άξιο λόγου. Με την αλλόκοτη μουσική του, γίνεται ένα με τη Φωτοσύνθεση και βουτάει μαζί της σε ένα αθέατο ταξίδι που, αν μη τι άλλο θρέφει κι εξάπτει τη φαντασία.

Κι αν με όλα αυτά δεν έγινε ξεκάθαρο το πόσο ενδιαφέρων δίσκος είναι το "Photosynthesis", να πω ότι είναι ένα άλμπουμ που αναπνέει νιχιλισμό και, με κάποιον ακατανόητο τρόπο, απελευθερώνει οξυγόνο.

Spotify