«10»: War.Cult.Supremacy: Το κτηνώδες black metal την τρέχουσα δεκαετία

Με αφορμή τον νέο δίσκο των Teitanblood, επιλέγουμε δέκα κυκλοφορίες, αντιπροσωπευτικές της έξαρσης του πιο βάναυσου ιδίωματος του ακραίου ήχου

Από τους Γιάννη Δούκα, Αποστόλη Ζαμπάρα, 20/11/2019 @ 18:30

Από τα τέλη των '80s, όταν η νοτιοαμερικάνικη σκηνή (Sarcofago, Mystifier) ξυπνούσε σαν ηφαίστειο και συναντούσε τους τρισμέγιστους Blasphemy, ο ακραίος ήχος γνωρίζει διαρκώς περιπτώσεις όπου τα όρια των ιδιωμάτων του γίνονται δυσδιάκριτα. Η σκιά των Blasphemy και Beherit στέκει ακόμη αμετακίνητη, παρά το γεγονός πως από τα '90s η πρωτόγονη μείξη του black με το death metal είχε βρει τις ρίζες της. Είτε ήταν οι Βραζιλιάνοι Goatpenis, είτε η απανταχού παρούσα επιρροή των Von, ή ακόμη και η μελλοντική επίδραση που θα είχαν οι Bestial Warlust, ήταν λίγο αργότερα που, ίσως ο ήχος αυτός θα γνώριζε τους άτυπους «κανόνες» του.

Είκοσι χρόνια πριν, το "War.Cult.Supremacy" των Conqueror όρισε και τυπικά τον άφταστο στόχο όλων των μιμητών που δεν θα μπορούσαν να αναπαράγουν το συναίσθημα του "Ritual" των Blasphemy. Η μανία των Hellhammer, συναντά το riffing των Incantation, διαμέσου μιας ωμής punk αταβιστικής προσέγγισης στα τύμπανα, διανθισμένα με ηχητικά sample, διπλά κτηνώδη φωνητικά, απότομα «μεθυστικά» breakdowns, σε ένα ιδίωμα, που συχνά γέρνει προς την αισθητική έναντι της μουσικής.

Η κυκλοφορία των Conqueror ουσιαστικά το όρισε ως war black metal, αν και οι υπόλοιπες μπάντες που λειτούργησαν επιδραστικά, έγειραν την πλάστιγγα προς το λεγόμενο bestial black/death metal. Η διαφορά, συνήθως είναι αισθητική, αφού συγκροτήματα όπως οι Proclamation ή οι Black Witchery, οι Axis Of Advance, οι Archgoat και οι Diocletian, επαναπροσδιόρισαν τον ήχο. Ταυτόχρονα, η εμφάνιση συγκροτημάτων όπως οι Rites Of Thy Dengringolade (των οποίων το περσινό πόνημα κατέληξε στην ανασκόπηση μας για τον ήχο του), πήγαν τον ήχο κάποια βήματα παραπέρα. Η δεκαετία αυτή, με κορύφωση το 2017, γνώρισε μια σημαντική αναζωπύρωση του ιδιώματος. Πάραυτα, οι Altarage δείχνουν να σπρώχνουν τον ήχο στα σύνορά του με το blackened/death metal, οι Deiphago αποδομούν τον ήχο, ενώ η επιρροή των Conqueror συνεχίζεται από τα projects των μελών του.

Οι Revenge είναι η λογική συνέχειά τους με προεξάρχοντα τον James Read, ενώ με τον Ryan Forster να έχει εισαχθεί στους Blasphemy, τελικά η εκ νέου συνάντησή τους υπό τα δυο EP των Death Worship, είναι πιθανώς και ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο ήχος αυτήν τη δεκαετία. Υπάρχει όμως μια ένσταση, και αυτή ακούει στο όνομα Teitanblood. Με αφορμή λοιπόν το νέο τους εκπληκτικό πόνημα, "The Baneful Choir", επισκεπτόμαστε αρχικά το προηγούμενο αριστούργημα τους που ακούει στο όνομα "Death" και έπειτα, αναζητούμε δέκα δίσκους της τρέχουσας δεκαετίας, πάντα με τις ιδεολογικές επιφυλάξεις που κρύβει ο συγκεκριμένος ήχος, οι οποίοι αποδεικνύουν πως το κτηνώδες black metal μπορεί και σήμερα να εξάπτει τις αισθήσεις. [Α.Ζ.]

"Ross Bay Cult Eternal"

"Mortui Vivos Docent"

ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟΘΕΩΣΙΣ

Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τότε που το αποτρόπαιο βδέλυγμα των Teitanblood μας έφερε εφιάλτες στον ύπνο και στο ξύπνιο μας. Λιτά και δωρικά ονομαζόμενο "Death", έτσι για να μπεις στο κλίμα κατευθείαν. Άλλωστε, το φανταστικό εξώφυλλο του Ketola καθοδηγεί άριστα τον ακροατή σε αυτό που βιώνει κάθε φορά που διαβαίνει τον δίσκο. Η δυάδα των NSK και J καταφέρνει να περνάει με άνεση τη γκρίζα περιοχή του death/black, η οποία έχοντας παραδοθεί στις φλόγες των Von, Blasphemy, Archgoat, Incantation, Demoncy, καταθέτει όλα τα στοιχεία του ιδιώματος στον υπερθετικό βαθμό και πλέον πρωτοστατεί με εμφατικό τρόπο. Με το δίσκο αυτό ξανά ορίζουν το στυλ και αν αναλογιστείτε την όλη εμπειρία που κομίζει στον ακροατή δύσκολα θα βρούμε άλλους μουσικούς να φτάσουν πάλι σε αυτά τα μέρη. Το "Death" έχει γραφτεί και ειπωθεί ουκ ολίγες φορές ότι δεν είναι απλά μουσική. Δεν το ακούς, το ζεις.

"Εγώ οδηγώ προς τη θλιμμένη χώρα,

Εγώ προς τον απέθαντο τον πόνο,

εγώ προς τις ψυχές τις κολασμένες."

Γ 1-3 Θεία Κωμωδία μτφ Ν. Καζαντζάκη

Το ανόσιο αυτό ηχογράφημα πολλές φορές φαντάζει σαν μια μεταφορά ενός οράματος. Μια μιμητική εικόνων. Είτε στιχουργικά είτε μουσικά δε σε αφήνει να ανασάνεις. Το φινάλε του απλά συγκαταλέγεται στις πιο έντονες στιγμές που μας έχει παραδώσει το metal αυτή τη δεκαετία. Η συμβολή του Reifert στο "Burning In Damnation Fires" το κάνει συγκλονιστικό, όντας από τους λίγους που θα μπορούσαν να το πραγματοποιήσουν. Οι φλόγες κατατροπώνουν τους δειλούς, τους άνανδρους, τους άθλιους και τους ανήθικους. Και αυτό δε λειτουργεί εξιλεωτικά, αλλά σηματοδοτεί μια αλλαγή. Μαύρα σύννεφα από τους καπνούς λερώνουν οτιδήποτε όμορφο και μένει μόνο η φλόγα της επιθυμίας. Μετά δε από το πέρασμα αυτό, σαν μια άλλη μυσταγωγική διαδικασία αυτό που μένει είναι μόνο η σιωπή των μυστών. Σαν τα Αρχαία Μυστήρια. Το "Death" σου ανοίγει (ή κλείνει) τα μάτια και τις αισθήσεις γενικώς για να σου παραθέσει με ωμότητα τον κόσμο του. Η λιτανεία του Θανάτου θα κλείσει ιδανικά υπό τους ambient ήχους του CG Santos. Δίσκος Ορόσημο. [Γ.Δ.]

1
Black Witchery - "Inferno Of Sacred Destruction"
(Osmose Productions, 2010)

Οι Black Witchery είναι τόσο σημαντικοί που και reggae να έπαιζαν στη δεκαετία του ‘10 θα τους προσφέραμε αβλεπί μια θέση. Πρόκειται για έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες της επανεμφάνισης του συγκεκριμένου μουσικού είδους μαζί με τους Conqueror. Υπάρχουν από το 1996, το δε debut “Desecration Of The Holy Kingdom” του 2001 είναι δίσκος σταθμός. Έπειτα απλοποίησαν αρκετά τις συνθέσεις τους και ευθυγραμμίστηκαν πλήρως στις προσταγές των "The Return..." και "Fallen Angel Of Doom...". Η τριάδα των Impurath, Vaz και Tregenda (R.I.P.) δίνει στην έννοια του δαιμονικού metal μια άλλη αίσθηση και υπό τους ήχους του τρίτου τους LP, οτιδήποτε ιερό βεβηλώνεται. Νιώθεις τις ανάσες από τις ορδές υπηρετών του εξαποδώ καθώς βάλλουν κατά πάντων. Η διασκευή στο ‘Kingdom Against Kingdom” είναι σα να συγκρούονται πλανήτες ενώ το ομότιτλο τραγούδι παρόλη την απλότητά του δε παίζει να το βαρεθείτε ποτέ. [Γ.Δ.]

2
Diocletian - "Gesundrian"
(Osmose Productions, 2014)
Diocletian - Gesundrian

Τα group της Νέας Ζηλανδίας αν και σαφώς επηρεασμένα από αντίστοιχα της Αυστραλίας, πολλές φορές εμφανίζουν ιδιαίτερες πτυχές, αρκετά ξεχωριστές. Οι Diocletian είναι στην αφρόκρεμα του black/death, σε μια σκηνή αρκετά πλούσια. Το συγκρότημα όμως του Brendon Southwell (aka Atrociter) είναι άλλης κλάσης. Είχε κάνει τζέρτζελο με τα "Doom Cult" και "War Of All Against All" αλλά στο "Gesundrian" μαυρίζει τα εσώψυχα όποιου θαρραλέου έλθει αντιμέτωπό του. Ο δίσκος είναι τόσο σκληρός, τόσο κυνικός που σε συνθλίβει. Δεν υπάρχει ίχνος από χαρά ή αισιοδοξία ενώ οι μελωδίες είναι εξαφανισμένες. Η ανθρώπινη φύση, έρμαιο σε ένα απέραντο τίποτα, μηδενίζεται και μαζί με αυτή όλο το σύμπαν, όλη η δημιουργία. Όπου υπάρχει έριδα, πόλεμος και βιαιότητα το "Gesundrian" στέκεται ψηλά σαν ματωμένο λάβαρο να στο υπενθυμίζει. Το "Cleaved Asunder" μοιάζει με γίγαντα που ποδοπατεί άπαντες σε πεδίο μάχης ενώ στο φινάλε του "Beast Atop The Trapezoid" γονατίζεις νιώθοντας τη ματαιότητα του δύσποτμου ανθρώπου. Δεν υπάρχει ελπίς. [Γ.Δ.]

3
Revenge - "Behold.Total.Rejection"
(Season Of Mist, 2015)
Revenge - Behold.Total.Rejection

Πόλεμος. Καναδάς. Blasphemy. Πέμπτος. Δίσκος. Παραγωγάρα. Αισθητική. Εξώφυλλο. Στρατευμένος Μηδενισμός. Μίσος. Απαξίωση. Τύμπανα. Απάνθρωποι Ρυθμοί. Εναλλαγές. Φρενήρη solos. Vermin. James Read. Conqueror. Axis Of Advance. Death Worship. Blood Revolt. "Scum Deflection". Χάος. Κτηνώδη. Διπλά. Φωνητικά. "Wolf Slave Protocol". Πριμιτιβισμός. Αμεσότητα. "Mass Death Mass". Κιθαριστικός τόνος. Riff. Ηχητική Τρομοκρατία. Συγκρότημα άλλης κατηγορίας από τη συνομοταξία του. Βίωσε τον δίσκο. Ιδού. Η Ολοκληρωτική. Απόρριψη. [A.Z.]

4
Archgoat - "The Apocalyptic Triumphator"
(Debemur Morti Productions, 2015)
Archgoat - The Apocalyptic Triumphator

Πόσα group γνωρίζετε που η επανασύνδεση τους να έχει δώσει καλύτερα πράγματα απ' ό,τι στο παρελθόν; Που η επιστροφή τους είναι απείρως μεγαλύτερης καλλιτεχνικής αξίας από ότι είχαν επιτύχει παλιά; Ελάχιστα. Ούτε καν μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι Archgoat μπορούν να υπερηφανεύονται για αυτό όπως και για το ότι είναι από τα πιο σημαντικά group στη black metal σκηνή της Φινλανδίας. Το come back τους το 2006 έδωσε τεράστια χαρά στους ψυχοπαθείς λάτρεις των αρχαίων κασετών τους και η συνέχεια ήταν εξίσου μυθική. Στις αρχές του 15 κυκλοφόρησε τούτο δω το αριστούργημα το οποίο ανάθεμα και αν το έχουν γράψει άνθρωποι. Στο "Nuns, Cunts & Darkness" θα ακούσετε ένα αρχετυπικό τραγούδι για ότι προσπαθούμε να μεταφέρουμε με τούτο το αφιέρωμα. Το αργό, μυστηριακό, "Grand Luciferian Theophany" μεταφέρει όλη την αισθητική (στιχουργική και πνευματική) του group με τρόπο ακαταμάχητο. Δίσκος κόσμημα, γεμάτος ανίερους ύμνους. Δίσκος που ίσως δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε. [Γ.Δ.]

5
Bestial Raids - "Master Satan’s Witchery"
(Nuclear War Now! Productions, 2016)
Bestial Raids - Master Satan’s Witchery

Οι Πολωνοί Bestial Raids είναι μπαντάρα. Για το Blasphemy-κό τους ήχο ( αν και έχουν στοιχεία από Bestial Warlust, Archgoat ) είναι σίγουρα στο ευρωπαϊκό top five. Με συνολικά τρεις δίσκους που δύσκολα μπορείς να βρεις κάπου κάτι να υστερεί. Επιλέγουμε το τελευταίο τους, "Master Satan’s Witchery" όπου στο εναρκτήριο "Enter Devilry" νιώθεις τόση άγρια και βίαιη ορμή να ξεχύνεται που αποσβολώνεσαι. Τα riff στις κιθάρες τους είναι αψεγάδιαστα, όλα κεντάνε. Τα φωνητικά λες και σου μιλάνε πλάσματα της αβύσσου ενώ το κερασάκι έρχεται στα drums. Τι κάνει ο άνθρωπος! Τι παίξιμό είναι αυτό!!! Μαινόμενο, πωρωτικό και με καθηλωτικά γυρίσματα. Ο Desolator παίρνει τις συνθέσεις από το χέρι και τις κάνει ύμνους. Επίσης η δουλειά του Kusabs στα Black Lodge είναι τόσο υποδειγματική αφού όλη η βιαιότητα των Bestial Raids ακούγεται ωμή και ταυτόχρονα εθιστική. Tarot και metal ξύλo! [Γ.Δ.]

6
Sacrificio - "Guerra Eterna"
(Iron Bonehead, 2016)
Sacrificio - Guerra Eterna

Αν γινόταν μια ηχητική σύγκριση μεταξύ των σχημάτων που έχουμε παραθέσει στο αφιέρωμα με τους Sacrificio, εύκολα θα αντιλαμβανόταν κάποιος ότι εδώ τα πράγματα διαφέρουν. Δεν έχουμε την άκρατη βιαιότητα και αγριότητα που κουβαλούν οι υπόλοιποι δίσκοι. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι οι Μαδριλένοι μπαίνουν λόγω του Proclamation παρελθόντος τους. Αυτό όμως που θέλουμε να μοιραστούμε, είναι την έκταση του συγκεκριμένου στυλ (παρόλη τη μονολιθικότητά του) και τη τελειότητα του "Guerra Eterna". Οι Ισπανοί αφού είχαν ερευνήσει κάθε στοιχείο των Blasphemy, το παίρνουν αλλιώς και φέρνοντας τις Λατινοαμερικάνικες επιρροές τους σε πρώτο πλάνο μας στέλνουν για τσάι. Χαμηλώνουν ταχύτητες, βάζουν κάργα επικά στοιχεία και κάποιες φορές παίζουνε εντελώς heavy. To "Ritos Funerarios", θα μπορούσε να έπαιζε στους τίτλους αρχής της Metal Mania, για παράδειγμα. Οι πανταχού επιρροές από Vulcano απλά κάνουν το δίσκο τέλειο και ειλικρινά μετά το δεύτερο λεπτό του "La Sombre En La Cienaga" δε γίνεται να μην εκστασιαστείτε από τη πώρωση. [Γ.Δ.]

7
Necroblood - "Collapse Of The Human Race"
(Amor Fati Productions, 2017)
Necroblood - Collapse Of The Human Race

Δεν νοείται από ότι φαίνεται, αφιέρωμα σε παρακλάδι του ακραίου ήχου την τρέχουσα δεκαετία, και να μην περιέχει τουλάχιστον μια κυκλοφορία γαλλικής μπάντας. Οι, ταιριαστά ονομασμένοι, Necroblood, είναι δραστήριοι καθ' όλη τη δεκαετία, αλλά έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής μόνο ένα full length. Το "Collapse Of The Human Race" λοιπόν, κατάφερε, να σοκάρει όσους το πήραν έγκαιρα χαμπάρι. Στο περιορισμένο αυτό ιδίωμα, το να ξεχωρίσει άμεσα μια μπάντα, ξεπερνώντας το όποιο αισθητικό hype, είναι πραγματικά δύσκολο. Ο δίσκος αυτός όμως διακατέχεται από μια ορμή και επιθετικότητα που συνδυάζονται εξαίσια με μια πολύ διαβολική χροιά. Η αλλαγή ρυθμού στο "Through Limitless Abysses", σε συνδυασμό με την αρκετά δυναμική παραγωγή, είναι αρκούντως ψαρωτική μετά το θρησκευτικό intro. Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά. Η κιθαριστική δουλειά διαφέρει από τις συνήθεις αέναες αντιγραφές του "Ritual" των Blasphemy, εμμένοντας όμως πεισματικά εντός θέματος. Απλά άκου το "Glorification Through Destruction". Riff, riff, riff. [A.Z.]

8
Crurifragium - "Beasts Of The Temple Of Satan"
(Invictus Productions, 2017)
Crurifragium - Beasts Of The Temple Of Satan

Όπως τονίσθηκε στην εισαγωγή, ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του ιδιώματος αυτού, είναι πως ακροβατεί συχνά ανάμεσα στην "bestial" και τη "war" πλευρά. Το ντεμπούτο των Αμερικανών Crurifragium είναι ολοκληρωτικά ταγμένο στην κτηνώδη πλευρά του ιδιαίτερου αυτού ιδιώματος. Αν υπάρχει, εκτός της σχεδόν αψεγάδιαστης παραγωγής (με ένα μικρό πρόβλημα στον ήχο των τυμπάνων), ένα στοιχείο που οφείλει να προσέξει κανείς στο "Beasts Of The Temple Of Satan", πέραν των χαρακτηριστικών υπνωτικών ρυθμών, είναι η δουλειά στα leads, που χρωστάει πολλά στους πρώιμους Morbid Angel. Η σκιά των Archgoat και των Proclamation σκεπάζει κάθε πτυχή του δίσκου, αλλά τραγούδια όπως το "Exalted Blasphemous Trinity", εγγυώνται προσωπικότητα. Οι Crurifragium δημιουργούν ένα ηχητικό τσουνάμι που αφού σε χτυπήσει, γεμάτος απορία, θα τεστάρεις τις δυνάμεις σου υπακούοντας στη θέληση για επαναλήψεις τις εμπειρίας. [Α.Ζ.]

9
Weregoat - "Pestilential Rites Of Infernal Fornication"
(Iron Bonehead, 2017)
Weregoat - Pestilential Rites Of Infernal Fornication

Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει μια εκτενής συζήτηση γύρω από τα όσα έχει προσφέρει το Portland στον ακραίο ήχο. Γέννημα θρέμμα της εκεί μουσικής σκηνής, οι Weregoat, καταφέρνουν με τον δίσκο αυτό κάτι αξιοσημείωτο. Επαναφέρουν όλα τα «κλισέ» του ήχου που υπηρετούν με ένα τρόπο, που ηχεί ταυτόχρονα πιο τεχνικός αλλά και πιο προσιτός. Ο δίσκος αυτός είναι η απόδειξη πως το war/bestial blackened death metal, δεν είναι απλά χάος και αισθητική, δεν είναι κάτι αυστηρά εγκλωβισμένο, δεν είναι κάτι χωρίς «μουσική» αξία. Όσα γίνονται στο "Molested By Evil" π.χ., δεν συναντώνται κάθε μέρα στους επίδοξους αντιγραφείς των Teitanblood. Η δισκάρα αυτή των Weregoat, απενοχοποιεί το ιδίωμα και του επιτρέπει να γίνει αντιληπτό από ένα μεγαλύτερο εύρος ακροατών. Η ικανότητά τους δε, να διανθίζουν τα riff των ύστερων Profanatica, με τεχνοτροπίες έτερων ιδιωμάτων, επικαλύπτει την καρτουνίστικη αισθητική, την πρώτη απωθητική εικόνα δηλαδή που μπορεί να έχει ο δίσκος. Πολλά από αυτά, γίνονται εξαιτίας του κυρίου Tim Call, ο οποίος, πέραν από εξαιρετικός drummer και συμμετέχων σε σωρεία άλλων projects, έχει χαρίσει στην ανθρωπότητα και τις δισκάρες των Nightfell, project που διατηρεί μαζί με τον underground θρύλο Todd Burdette (Tragedy, His Hero Is Gone). [A.Z.]

10
Heresiarch - "Death Ordinance"
(Dark Descent, 2017)
Heresiarch - Death Ordinance

Η σκηνή της Νέας Ζηλανδίας, είναι πιθανώς η πρώτη που έρχεται στο μυαλό όσων σκέπτονται τις λέξεις «σπηλαϊκό blackened death metal». Οι Heresiarch, ριζωμένοι στη σκηνή αυτή, είχαν εξαρχής τις διαχωριστικές τους γραμμές ηχητικά. Εμφανώς πιο κοντά στους Diocletian από τους Portal π.χ., επιδίδονται σε ένα ελαφρώς πιο ρυθμικό και doom, ηχητικό τετατούργημα, από ό,τι συνήθως προστάζουν οι άγραφοι νόμοι του ιδιώματος. Το πολυαναμενόμενο (ΟΚ, δεν είναι και Tool) "Death Ordinance", ίσως ηχεί στα αυτιά μου ως το πραγματικό αντίπαλο δέος των Teitanblood, πίσω μόνο από τους προαναφερθέντες Diocletian. Τα συναισθήματα και οι πληγές του πολέμου, η αποκαθήλωση του Ανθρώπου ως κάτι που εξυπηρετεί πλέον τις μηχανές, η φρίκη του αφανισμού, όλα μετατρέπονται σε ηχητικές ερπύστριες που συνθλίβουν τον ακροατή σε κάθε δευτερόλεπτο αυτής της δισκάρας. Η δυάδα "Harbringer" και "Ruination" είναι τόσο αντιπροσωπευτική, που αν συμπαθείς τον ήχο αυτό και δεν έχεις ακούσει νότα από την μπάντα, θα σε κάνει να αγοράσεις τυφλά τον εν λόγω δίσκο. [A.Z.]

  • SHARE
  • TWEET