Baxaxaxa

Σας έχει τύχει ποτέ να σκαλώσετε με ένα συγκρότημα απλά και μόνο από τ’ όνομα του; Προσωπικά πολλές φορές! Απ’ τις πιο χαρακτηριστικές όμως είναι η περίπτωση των Γερμανών Baxaxaxa. Τους είχα πρωτοδεί στη στήλη του Σταματούκου, την ελληνική Σκηνή, για το Metal Hammer. Πώς κολλάει θα μου πείτε η Ελληνική Σκηνή με τους Γερμανούς; Ανάμεσα στα ντόπια ντέμο υπήρχαν και κασετο – συλλογές από zine και σ’ ένα από αυτά, πρέπει να ήταν κάπου το 1993, υπήρχε σε περίοπτη θέση ένα τραγούδι των Baxaxaxa. Ε, από τότε μου έγινε έμμονη ιδέα το πως θα βρω το μοναδικό demo tape τους, "Hellfire".

Το παράξενο με τούτους εδώ είναι ότι η όλη απήχηση που είχαν στο underground ήταν σχεδόν μηδενική. Βγήκαν, έβγαλαν το "Hellfire" και μετά γεια σας. Λες και τους πήρε ο Αντίχριστος στις υπόγειες σπηλιές του να λουφάζουν δίπλα στις φωτιές. Και ξάφνου, να σου πάλι με ένα νέο, πάλι, ντέμο. Μιλάμε για ΓΑΜΩ τις φάσεις! Λες και η ίδια η κόλαση σα να πήρε απόφαση ότι έφτασε το πλήρωμα και ξανά έφτυσε μια κατραπακιά για να θυμηθούμε πώς είναι το black metal εκεί στα έγκατά της.

Ειλικρινά, αν το intro και το εκκλησιαστικό όργανο δε σας πείσει, τότε το πρώτο τραγούδι, "Sepulchral Winds Return" θα κάνει τη δουλειά απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα. Αργό, βασανιστικό riffing, κοντά σε Hellhammer ταφικά οράματα και με πλήκτρα που στοιχειώνουν. Μάγκες δε θέλει πολλά για να ξεχωρίσετε τα καρπούζια με τα πεπόνια. Το σωστά ονομαζόμενο "The Old Evil" δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως παίζεται το συγκεκριμένο στυλ. Αποκλείεται, παλιοί λάτρεις του ήχου να μην ανατριχιάσουν με τούτο το ρημάδι. Σε κάνει να νιώθεις ότι περιπλανιέσαι σε ερειπωμένους πύργους, όπου χορτάρια έχουν καλύψει τα πάντα. Νυχτερίδες και αρουραίοι στριφογυρνούν κι εσύ χαμένος στο σούρουπο στέκεσαι με δέος. Εγκατάλειψη και σήψη σε κυκλώνουν με κάθε νότα των Baxaxaxa.

Τα πλήκτρα στο "The Old Evil" δίνουν το στίγμα. Ξεκάθαρα χτισμένα πάνω στα ανείπωτα ξόρκια του Morbid, εξού και συνειρμοί από αρχαίους Rotting Christ κτλ. Πέραν τούτων όμως, μπορείτε, αισθητικά τουλάχιστον, να τους βάλετε και δίπλα απ’ τους παλαιούς Master’s Hammer, Samael ή Root. Κάθε riff έχει νόημα και ουσία. Οι καμπάνες στο "Bells Of Charon" μαζί με το θέμα από πίσω βγάζουν μια κατάμαυρη επικούρα ενώ το φινάλε, με το ομότιτλο, είναι λες και βγήκε από μια μεσαιωνική καταπακτή.

Στο τελευταίο εξάμηνο η κασέτα αυτή είναι άνετα στα πιο σημαντικά πράγματα που βγήκαν για το black metal. Δυστυχώς απελπίζομαι που δεν το πήρα γρήγορα είδηση για να καπάρωνε μια θέση στα καλύτερα της περσινής χρονιάς. Για αυτό όμως ο Iron Bonehead, σοφά σκεπτόμενος, έπραξε αστραπιαία. Κυκλοφορεί τούτο το μοναδικό, αρχέγονο απομεινάρι άλλων διαστάσεων σε digi και vinyl έκδοση. Έτσι, οι σκιές θα απλωθούν ακόμα μακρύτερα...